Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

quote:cloudwalker schreef op 03 maart 2017 @ 14:51:

Je hebt helemaal gelijk hoor, en ik zal ook zeer zeker selectiever gaan zijn in de toekomst. Heb nu meerdere malen gehad dat ik me in een man 'stortte' dwz 24/7 contact een hele periode en alles om hen laten draaien. Ik besef me nu dat dat ten eerste niet gezond is en ten tweede een enorme gigantische mega valkuil is voor mij. Want ik ga erop leunen en hierdoor afhankelijk worden/ hechten aan. Met alle gevolgen van dien.



Bij ex scharrel/vriend is het toch iets anders gelopen, zie voorgaande posts. Er zit vooruitgang in, al vind ik het loslaten wel moeilijk. Ik ben er te bewust mee bezig dat ik moet loslaten, wat resulteert in krampachtigheid en piekeren.



En wat je zegt over dat het andersom bekeken moet worden, dat niks zeker is en dat je dus niet vanuit angsten moet gaan regeren, daar probeer ik me nu op te focussen. Ook wb de liefde. Het komt vanzelf, wat er eventueel is er gewoon laten zijn en genieten.



Cloud, dat gebeurt mij evengoed ook (dikgedrukte).

Hoe ik ook gewend ben om al járen zelf verantwoordelijk te zijn en op mezelf te leunen, en mijn eigen leventje aangenaam te maken, iedereen vindt het fijn om ook die zorgzaamheid te delen, en je van speciale betekenis te voelen ook al is dat niet nódig, het is daarom nog wel prettig en (denk ik) ook heel normaal om wat meer op iemand te leunen.

Afhankelijk van worden is een ander verhaal, het gaat om de (gezonde) mate waarin, maar er is niks mis met (wederzijds) elkaar emotioneel wat steunen en leunen.



In de angst om het "foute" van emotionele afhankelijkheid is dat een heel vies woord geworden en denken we dat we totaal onafhankelijk moeten zijn, maar het is heel normaal en menselijk om te willen delen met anderen, zowel over en weer geliefd als begeerd te voelen, begrepen, gewaardeerd, te zorgen voor een ander en zorgzaamheid te krijgen ván een ander, enz.

Als je weet dat je dat óók zelf kunt sta je gewoon sterker en bén je dan nog niet afhankelijk van die ander als je er prijs op stelt om over en weer te delen.



De enige valkuil is het dus als je een ander overmatig belangrijker gaat vinden en totaal niet meer op jezelf leunt en vertrouwt (bij wie dan ook die zich daarvoor lijkt aan te bieden en je jezelf dus gemakkelijker in iemand anders handen legt dan zelf de regie te houden en bij jezelf te blijven, dus méér waarde hecht aan wat die ander (voor/van jou) vindt en wil en verwacht dan wat jij wilt en bij jou past en de keuzes die je zou maken, hoe jij wilt zijn en "jezelf" bent.



Het is heel normaal dat je door andermans verwachtingen en door diens ogen naar jezelf (ook kritisch) gaat kijken, elke relatie is ook een spiegel voor jezelf en leer je eea van dat je alleen maar kunt ervaren in relatie tot een ander/anderen.

Dat eerst willen leren is denk ik andersom, je leert het juist dóór te ervaren met een ander.

Daardoor ken je je valkuilen ook, die je niet kent zolang je daar niet mee geconfronteerd wordt en bij een volgende rekening mee kunt houden.

quote:Suzy65 schreef op 03 maart 2017 @ 12:11:

Enne, ik herken het ook, zij het met familieleden en niet vanuit vroege jeugd, en hoe dat erin kan hakken, zij het dat het niet mijn basis is, maar door een paar ervaringen (weer dat bonus-malus-systeem, die ladder).

En dat ik zelden iemand al snel zó belangrijk maak/vind, of zo dichtbij laat, dat het het thema "verlaten" triggert.

Het is doorgaans geen thema dat bij mij iha speelt in vriendschappen en relaties, ook niet met mannen of in de liefde.

Het kan ook dus gewoon zo zijn dat je iets of iemand waardevol vindt, een waardevolle toevoeging/bijdrage en dan is het ook logisch dat je dat graag behoudt en liever niet zonder wil.



Als je werkelijk iets aan iemand hebt (gehad) ís dat gewoon ook heel jammer, en lastig en pijnlijk misschien zelfs, maar niet onoverkomelijk als iemand komt en ook weer gaat, en mag je blijven kijken naar wat je er zelf eigenlijk daadwerkelijk (nog) aan hebt en of het (situatie/contact zoals het is) werkelijk zo bijdraagt en niet vasthouden óm maar vast te houden (of óm maar niet kwijt te raken).



Ff aanvulling op mezelf: het ene verlies na het andere van dierbaren (in korte tijd werk, gezondheid (tijdelijk) én meerdere mensen kwijtraken door overlijden, een dier vermist, en dan nog (het contact met) een paar (voorheen té intensieve en beknellende, ongezonde/destructieve relaties met) familieleden bij elkaar opgeteld betekent dat ik al wat tredes lager op de ladder was beland (en nog niet opgekrabbeld daarvan, want destijds zóoo geen zin en met elke achtereenvolgende alweer een nieuwe tegenslag steeds minder energie om dat ook weer te moeten verwerken + hier en daar zelfs een (grote) meevaller, (zoals herstel van de relatie met ex) die daar niet eens meer tegenop woog, want elkaar niet compenseert!



Het is geen optelsom, van treetje lager en dan weer 2 treden hoger, geen afstrepen van of fijne en minder fijne gebeurtenissen en ervaringen het totaal van je situatie positief of negatief doet bepalen.

Zolang er (ook) onverwerkte tegenslag ligt, kan iets leuks en zelfs een nieuwe "geliefde" dat niét compenseren!



Het was denk ik dan ook juist die confrontatie met waar ik me bevond op die eigen ladder, waardoor het besef juist van alles wat nog dwars zat (om zélf een sterke (intieme) partner te kunnen zijn, ook al zocht en zoek ik nog steeds geen volwaardige relatie) en besef van wat MIJ(n vermogens) in de weg stond voor welke lust/liefdespartner dan ook en los van of je dat wil en vindt.

Groot deel van dat verdriet ligt dus niet in de teleurstelling over de ander, maar verdriet om jezelf om de staat waarin je je bevindt en dat ook beseft, juist in wisselwerking met iemand anders.

Het raakt hoe dan ook aan wat er "mankeert" aan je hele potentieel aan liefde voor iedereen die je lief was en is, dat daar nog pijn aan verbonden is (verlies), en die pijn (recent zeer) wordt mede geraakt (en dat is maar goed ook) dus daarmee ook je "onvolkomenheden" om met een vrij en onbelemmerd hart ten volle wat voor soort relatie ook "succesvol" met iemand te kunnen delen (op dat moment, in de staat waarin je dan bent).



Het laat ook juist enorm goed zien aan jezelf hoe het ervoor staat in de kern, in pijnen die te maken hebben met wie en wat je liefhebt (ruimer begrip dan liefde voor een partner, he, gaat om iedereen om wie je om geeft en aan gehecht was/bent, dan hebben we het dus niet om baan, huis, materiele zaken, maar géliefde mensen en dieren, contacten, vriendschappen, collega's enz, iedereen met wie je enige vorm van een "band" mee hebt, genegenheid deelt, om geeft, van gehouden hebt (en nog steeds van houdt, ook al zijn ze op enigerlei wijze uit je bestaan).



Het is dus altijd ook confrontatie met hoe je ervoor staat en evt te bieden hebt (en wat niet), mist (en daarop hoopt van of leunt op die ander), en -in mijn geval- dat ik heel goed weet dat je eea op dat gebied niet moet uitstellen of onderdrukken, en dat tóch is wat ik ben gaan doen, of gewoon te snel achter elkaar kwam om uberhaubt te kúnnen verwerken.

Het is het mérken dat je zelf niet in je volle kracht bent en waarom/wat er in de weg staat in jezélf.

(niet in de ogen van de ander dus, niet angst om teleur te stellen in diens verwachtingen, maar in jezélf teleurgesteld bent dat in jezelf nog eea ligt wat nog "opgeruimd" moet. En dat dat alsnog loskomt is dan alleen maar goed, want dat is juist opruimen (van al dat opgekropte onderdrukte verdriet) en heeft niet te maken met wie dat besef meebrengt/triggert.



Natuurlijk komt daar bovenop dan de teleurstelling, gewoon al los van dat andere wat er nog zit is het nooit leuk als fijne, bijzondere mensen komen en ook weer gaan.

Dat is dan beladener dan wanneer je niet ook nog zoiets meedraagt natuurlijk want dan is iets/iemand fijns logischerwijs oh zo welkom, zeker in contrast tegenover wat er nog ligt om "aan te (ver)werken" als dat iets (heel) verdrietigs is (of meerdere verdrietige zaken waar je nog niet "klaar" mee bent bij elkaar opgeteld).



Het is weliswaar een louterend soort verdriet om de staat van je liefdesvermogens (dat ruime begrip wat ik daarmee bedoel) als daar (nog) eea ligt aan verdriet, gemis, onmacht, enz.

Niet te verwarren met dat dat diepe verdriet dus door/om deze persoon zo heftig voelt, er ligt al een (behoorlijke éigen) lading van jezelf aan ten grondslag als dat geopend of aangeraakt wordt.



Dat heeft niets met afhankelijkheid te maken, alleen als je dat zou toeschrijven aan de ander, en als je verwacht dat die dat moet zien op te heffen of jouw permanente steunpilaar zal worden, zodat je dat allemaal niet meer zelf zou hoeven doen.

Want dat is onhaalbaar: die lading is aan jouzelf, die wordt niet weggestreept tegenover hoeveel liefs, zorgzaams, begeerd/begeren, begrip, steun, fijns en leuks je van buitenaf ook maar kunt "halen" als er een schaduw (van beperktheid) ligt over wat je te bieden/geven hebt in dat alles áán een ander!



Maw: het confronteert je dus met wie je op dat moment bent, met al je plussen en minnen bij elkaar, hoe het staat met je eigenliefde en liefdesvermogens om te géven iha.

Hoe sterker en inniger verbonden met jezelf, hoe meer je weet wat bij jezelf ligt (en wat je -onterecht- aan de ander toeschrijft of van zou willen, wat zuiver bij jezelf hoort en vóór de ander voelt versus wat compensatie zou zijn van buitenaf aan andermans zorgzaamheid enz, hoe fijn en menselijk dat allemaal ook kan zijn, voor wat (nog) nog "loos" is aan/in/met jezelf.

Muziek kan idd je stemming beinvloeden.

Daarmee kun je ook bewust jezelf juist een beetje sturen in wat je ermee wil oproepen en dat opzoeken en vermijden door niet op te zoeken wat je liever niet wilt (of nu niet wilt).

Als je zo gevoelig bent daarvoor kun je dat dus ook in je voordeel gebruiken.



De ene keer heb ik gewoon de radio aan en de andere keer lounge enz, afhankelijk van waar ik voor in de stemming bén of zin in heb om te zijn.



Fijn weekend allemaal, nog leuke plannen?

Hier vooral ff thuis orde op zaken stellen, zodat ik komende week doordeweeks op werk kan focussen.

Klopt, Vesper.

ben blij dat ik kan terugvallen op andere sparringpartners (dan een partner) in de vorm van ex, mijn moeder, zus, mijn (volwassen) kinderen over bepaalde dingen, sommige vriend(inn)en, het tegen div mensen aan kan houden, mensen wier mening en support ik waardevol vind.



Ook in een relatie is het imo gezond om meer vertrouwde mensen om je heen te hebben die je goed kent en hun kijk/steun/mening/relativering/ideeen waardevol vindt en andersom.

Vergeet het idee dat dat vooral in 1 persoon hoort te zijn, het een bespreek ik bij wijze van spreken met buurvrouw en het andere met iemand anders, afhankelijk van wat het is en soms dus tegen meerdere mensen aanhouden voor een bredere blik ergens op (niet zozeer steun in de zin van mensen die mij gelijk geven ergens in of solidair zijn met mij, maar juist ook tegenwicht kunnen bieden tegen wat ik al vind/denk of de/een heel andere kant van het verhaal kunnen schetsen).



Heb je ook zo'n kringetje familie/vrienden waar je jezelf kunt zijn en vanalles kunt bespreken?

Singles denken namelijk vaak dat ze alles alleen moeten uitvogelen (ik was er net zoëen) en alles zelf maar moeten kunnen weten, handellen, opvangen, zichzelf stimuleren, de juiste keuzes maken, enz.

Dat hoeft helemaal niet en tot op zekere hoogte kun je wederzijds support en steun delen met familie/vrienden, en voor sommige dingen misschien beter een onafhankelijke, objectieve coach of andere professional.



Maar ook in relaties is het niet altijd zo dat (alleen) de partner steunpilaar is of hoort te zijn, het gaat dan als het goed is zo'n beetje gelijk op, over en weer (goed) kunnen sparren en praten over vanalles, en soms idd tegengas, zetje geven.

Even zo vaak is er ook onbegrip tussen partners, heel andere blik/oplossingen vanuit andere karakters, eigenschappen, vaardigheden, instellingen en daaruit verschillende "normaalwaarden"/insteek, dus kan ook misverstanden, wrijvingen en teleurstellingen geven.

De verwachting/behoefte van sommige mensen dat een partner je helemaal begrijpt en steunt (of hoort te begrijpen en steunen) is niet erg reeel, je blijft toch 2 verschillende individuen en je hebt allebei vaak ook nog tov elkaar er belang bij (elkaar niet willen kwetsen, meepraten om "geen gedoe" te krijgen enz) dus is het denk ik gewoon goed om div dingen met meer mensen te kunnen bespreken.

Ook de kant van (slechts) 1 ander (ook al is dat een belangrijke ander) is nog steeds een beperkte kant (hoe hij het ziet namelijk) en anderen kunnen ook weer een frisse of objectievere insteek hebben.

En forum kun je ook beschouwen als mogelijkheid om meerdere sparringpartners met div kijk eea kunnen voorleggen



Dat is vaak objectiever en bovendien omdat het anoniemer is soms veiliger om diepere dingen te bespreken dan met partner of vrienden (die vaak liefst zsm opgelost willen hebben omdat ze om je geven, en dan bang kunnen zijn om te hard te zijn oid, vaak zien ze steunen als je eea besparen en je niet willen afvallen en dergelijke).

En zitten er met hun eigen projectie in, soms ga je al met ze om omdat je redelijk gelijkgstemd bent over eea, dus minder kans op een heel andere (of ongezouten) kijk op iets.



Dan nog blijven het vaak meningen op eoa vraag van een TO en die zijn dus niet altijd gestoeld op feiten of kennis over iets, dat is het nadeel van "leken", irl maar ook op forum.

Toch komt er ook vaak nieuwe, goede info bijv ook bij een juridisch of ander probleem, tips en waar je terecht kunt of kunt aanpakken.

Er zijn vaak mensen die ergens verstand van hebben of met datzelfde bijltje gehakt hebben (al dan niet met succes).

Al die ervaringen vind ik persoonlijk juist zo interessant op een forum, want ook van andermans goede en mindere ervaringen kun je zelf ook veel opsteken.



Nadeel van een forum is dat het zeker een mogelijkheid tot sparren en ruime(re) kijk op eea krijgen, wat mensen zoal bezighoudt, maar óók een vergaarbak van probleempjes en issues is, mensen vaak ook kortzichtig vanuit eigen normaalwaardes en beperkte kennis/ervaring er sterke eigen meningen op na kunnen houden..

Zelf ben ik zo'n beetje gestopt met overal een mening over moeten hebben of te moeten ventileren wat ik ervan denk op allerlei onderwerpen, want wat dat betreft blíjven dingen terugkomen die al tig keer aan de orde geweest zijn en is het net als marktplaats, dat die onderwerpen voor je het weet allang weer gezakt zijn naar pagina 368 en is het een herhaling aan antwoorden en reacties aan weer een nieuwe vraagsteller over terugkerend zelfde situaties en onderwerpen.

Cloud, wat naar, ik weet nog goed hoe zoiets erin kan hakken en hulp vragen is ook iets wat je moet leren blijkbaar.

Dat is voor "helpers" denk ik moeilijker dan voor anderen, een rol die jij niet kent om aan de andere kant van die medaille te staan.

Je eraan overgeven, erkennen dat je ook niet alles alleen kan of altijd maar goed gaat wordt makkelijker als je dat niet als zwakte of falen beschouwt, en dat gebeurt vaak (pas) als je ((voor je gevoel) niks te verliezen hebt.



Het is een ego/statusdingetje: te trots zijn (in de zin van je eer te na vinden) en kan opluchten als je de schijn niet meer kunt/hoeft op te houden dat je van jezelf verwacht (en denkt dat de buitenwereld van jou verwacht) dat alles maar vanzelfsprekend goed gaat bij jou, je altijd de juiste en redelijke/rationele keuzes maakt, alles op orde hebt en elke tegenvaller zelf wel mee dealt.

Het idee dat je niemand nodig hebt, he.

Het gekke is dat als anderen bij jou aankloppen je dat niet als minderwaardig ziet, maar voor jezelf dat idee wel afwijst (en jezelf om kunt veroordelen als jezelf ontoereikend vinden (in wat je van jezelf verwacht) en als tekortkoming ziet).

Afhankelijk zijn van iemand's goede wil en behulpzaamheid is lastig als je dat niet wilt zijn, en in een situatie komt dat je wel moét.

Misschien heb je in de laag van eigenwaarde de negatieve overtuiging "ik mag niet tot last zijn" en voila, beland je ineens in een situatie waarin je iemand tot "last" bent, een last/gunst moet vragen.



Kan uiteindelijk zelfs een louterende ervaring zijn als je merkt dat (sommige) mensen ook graag iets voor jóu doen, ook bereid zijn en zelfs graag eens jóu een keer vooruit helpen én om aan die andere kant te staan en in de situatie te komen dat precies gebeurt waar je bang voor bent en ver vandaan had willen blijven.

Wat er dan gebeurt is vaak gewoon dat het veel minder erg is dan je vooraf in je verbeelding zo bang voor was.

Of iig niet meer bang voor hoeft te zijn omdat het een feit is geworden.

Je "trots"/schaamte moet overstijgen is moeilijk, maar ook bevrijdend als het niet meer dan een status/ego dingetje blijkt, en je mag of kunt laten zien wie je werkelijk bent onder jouw strategieen waar je trots kunt zijn op jezelf (of iets waar je je stiekem voor schaamt en voor jezelf houdt).



Je geeft je er vaak pas aan over als het een feit is, als je er niet onderuit kunt, en daarvoor in de plaats komt dan iets van "het is zoals het is, het is niet anders, een gelatenheid dat je iets onder ogen moet zien, dat ook jij niet alles onder controle hebt, ook tegenslag kunt hebben, pech, of niet opgelet hebt, ook niet altijd de juiste keuzes hebt gemaakt achteraf of wat de reden dan ook is waardoor je voor een voldongen nadelig feit of consequentie staat.



En die gelatenheid/overgave geeft idd op eoa manier kracht, die had je ff niet zien aankomen

Dat gebeurt denk ik alleen als je die schaamte en zelfveroordeling naast je neer kunt leggen en in aktie komt om het op te lossen (niet tegen vecht, niet van weg vlucht of bevriest), maar er iets aan doét!



Schaamte en schuldgevoel (tegenover jezelf of tegenover anderen) houdt situaties namelijk juist in stand, en brengt angst mee dat iets boven water komt wat je afwijst voor jezelf of als "slecht" beschouwt, een tekortkoming of falen vindt (van jezelf), terwijl je eenzelfde situatie bij een ander vaak mild zou bekijken en te hulp schieten (als het iemand is om wie je geeft).

En nu vergt de situatie dat jij om jezelf blijft geven, mild naar kijkt, en anderen/naasten de kans geeft om dit stukje van jou ook te mogen zien: jij bent zelf ook menselijk, jij hebt ook de nodige uitdagingen en opgaven, daar is niks mis mee.



Soms is het ook de angst voor verwijten/veroodeling van buitenaf: "stom zeg, had je dat niet kunnen voorzien, rekening mee houden, een potje kunnen sparen voor nood, kunnen weten, enz?" en die angst is projectie van zelfveroordeling, wat je jezelf kwalijk kunt nemen (en dus denkt dat anderen dat ook doen).



Het is natuurlijk niet voor niks dat als je zelf graag zorgzaam bent en voor anderen zorgt, dat vaak gepaard gaat met eerder goed zorgen voor anderen dan voor jezelf, laat staan zorgzaamheid vragen van anderen voor jóu!

Als je een "helper" bent is dat het tegenovergestelde van tot last zijn en anderen helpen veronderstelt dat je daaruit jezelf krachtig kunt voelen of zelfs krachtiger bént (dan degene op het moment dat die jouw steun en hulp/zorgzaamheid nodig heeft en een beroep doet op jouw sterke eigenschap).



Het is zelfs heel goed om die andere kant mee te maken en te merken dat het helemaal niet zwak, maar juist sterk is als je eea onder ogen ziet en jezelf net zo menselijk ziet als anderen die je er ook niet op zou aankijken of om veroordelen, en dat je dus eigenlijk strenger bent voor jezelf dan voor anderen. Ook jij bent niet perfect, soi.

En weetje, anderen vinden het vaak juist "fijn" als je niet perfect bent, en je gewoon menselijk zoals iedereen blijkt te zijn, met voorspoed én tegenslag, je hoeft de schijn niet langer op te houden dat alles jou altijd maar prima af gaat of zou moeten gaan, maar dat jij ook een mens bent mét de nodige beperkingen en dat dat niet verkeerd of fout is.



Je zegt: het gekke is dat je je krachtig voelt, dat is niet gek: deze ervaring dat jij iemand te hulp moet vragen is een stuk masker afleggen en dat dan eigenliefde in de vorm van milde blik op jezelf + zelfcompassie de kans krijgt.

(angst, zelfmedelijden, schaamte en schuldgevoel horen namelijk bij het ego en zorgen voor stagnatie<< versus>> zelfcompassie, mild en liefdevol en aktie naar een oplossing van een ongewenste situatie, is zowel een beroep doen op je ware zelf en voor jezelf en je kinderen zorgen, óók als dat een beroep doet op andermans zorgzaamheid en compassie voor en met jou.

(als dat niet is vanuit zelfmedelijden roep je dat meestal ook niet op in de ander, en zo merk je zelf het verschil tussen die 2 insteken: jij steunt anderen toch ook uit compassie en met liefde en niet uit medelijden of minderwaardig vinden? en nu geef je in feite eens een ander de kans om met jou mee te leven, en ook compassie en liefde behulpzaamheid te kunnen tonen (wat voor anderen richting jou net zo fijn kan zijn en een krachtig gevoel geeft om iets voor jou te kunnen doen).



Tenminste dit is zoals ik het heb ondervonden, he.

Het is zoals jij zegt: als de nood groot is, is de hulp vaak nabij, het is fijn om te merken dat er ook voor jou gezorgd wordt als dat nodig is en mensen voor jou klaarstaan als dat echt ff nodig is.

Het wederzijdse dus wat jij (hopelijk) ondervindt is voor de ander ook juist iets fijns, en merken dat het je gegund is (ook al is het misschien niet dezelfde persoon dan voor wie jij misschien altijd eenzijdig klaarstaat, dus niet een gevalletje iets "terugontvangen" is), maar vaak zelfs uit onverwachte hoek komt. En graag gedaan is zelfs!

Ik weet wel dat ik het ontroerend vond zelfs, een soort bodem in mezelf ontdekt door hulp nodig te hebben, afhankelijk en hulpeloos te voelen, en daar mensen verschijnen die klaarstaan voor je!



Ik heb jaren geleden mijn auto in de poeier gereden, door eigen onoplettendheid en ik reed op een ander.

die had geen schade maar mijn auto wel en kon niet verder rijden.

WA-verzekerd, geen spaarpotje, te trots om bijv ex of iemand anders te hulp te vragen, ik moest dat immers zelf oplossen, mijn fout/leefwijze waardoor ik alles uitgaf en niks spaarde.

Ik mocht tijdelijk een auto lenen van de garage (goede verstandhouding met eigenaar/exbuurman).

Intussen ondernam ik weinig tot niks om het op te lossen, dat geld had ik niet zomaar bij elkaar en ik onderdrukte liever die zorgen dan er iets aan te doen, laat staan om hulp te vragen daarbij.

De auto stond in een hoekje buiten achteraf te verpieteren, een wrak, vuil en er groeiden zowat struiken in.



Na een half jaar trok de garagehouder aan de bel en moést ik wel onder ogen zien en dit oplossen.

Hij bood aan de auto (veel) goedkoper op te lappen, in verloren uurtjes en dan maar niet mooi, met deuken en al, maar iig rijdbaar.

Ex toch maar aangesproken (we gingen in die tijd niet zo vriendschappelijk met elkaar om als nu, he, het was mijn eer te na juist tegenover hem te moeten erkennen dat ik "faalde", maar ging nu om een minder groot bedrag en het kon zo niet langer natuurlijk, dus ik moest wel).

Affijn, dit afgesproken.

Auto klaar, kon hemkomen halen.

Wat denk je?

Stond te blinken als nieuw!!!!

Helemaal gecleaned en deukvrij, hadden ze toch álles hersteld en opgekalefaterd, ik natuurlijk huilen zo blij!

Hoe waarderend en dankbaar kun je je voelen, de ontroering dat ze dat voor míj gedaan hadden, omdat ze mij graag mogen, zich die extra (deels dus onbetaalde) moeite hadden getroost voor míj!

(later hebben zij nog 2x zich veel meer ingespannen voor mij dan ze hoefden. En met ex nog eens dat ie mij te hulp schoot op autogebied).



En geloof maar dat dat hun ook een goed gevoel gaf, dat die hulp en moeite zó gewaardeerd en blij ontvangen wordt en dat is het moment dat ik me realiseerde dat het voor anderen ook fijn is om iets te kunnen doen voor mensen om wie ze geven, net zoals ik om dat te geven (als het uit een goed hart komt), en anderen mij dat net zo goed gunnen!

(daarna nog vaker meegemaakt, het heeft ertoe bijgedragen dat die overtuiging dat ik niemand tot last mag zijn zijn kracht verloor, dat het okay is om te mogen "ontvangen", ook zonder iets terug te (hoeven) doen, dat anderen soms ook graag geven, als dat gegund is en gewaardeerd wordt (niet vanzelfsprekend verwacht laat staan genómen wordt, maar ook geen overdreven dankbaarheid nodig is, maar gewoon fijn en gewaardeerd en meer tot je "normaalwaarden" tov jezelf wordt dat dat jou ook gegund is door dierbaren).



Alles zelf willen kunnen en oplossen kan misschien een onafhankelijk gevoel geven (iets wat tegenwoordig wordt overgewaardeerd, en afhankelijk een vies woord is, met zwak en fout geassocieerd wordt, zowel emotioneel als op andere gebieden (financieel met name: eigen broek ophouden is sterk en wie dat niet kan of doet is zwak).

Het ontdekken dat dat veel subtieler ligt en mensen allemaal in enigerlei mate van anderen afhankelijk zijn en dat niemand het leven naar zijn/haar hand kan zetten en anderen nodig heeft en daar niks mis mee is (alleen de máte waarin!) en ook níks hoeft af te doen aan je eigenwaarde of "waardigheid" (hooguit je status/ beeld hoe anderen je zien -en dat is vaak projectie van hoe je daar zelf over oordeelt dus als het om jezelf gaat en je perfectie als norm voor jezelf neemt waar je dat niet voor anderen hanteert).



Mensen die zich sterk wanen (en daardoor "beter" dan anderen of zelfs op anderen neerkijken en minderwaardig vinden) is vaak niet meer dan vergeleken met anderen, en daaraan zelf dus een goed gevoel over zichzelf kunnen ontlenen, als zij daar voordeliger bij afsteken, kunnen van een koude kermis thuiskomen als dat gaat om het goed voor elkaar hebben qua inkomen, status, geld, bezit enz.

Een eigen bedrijf kan failliet gaan door oorzaken van buitenaf crisis, veranderende markt en vraag, en ook van binnenuit door verkeerde inschattingen en beslissingen, en andermans bedrijf ook als je je "veilig en zeker" waant omdat je bijv een baan hebt in loondienst met een contract voor onbepaalde tijd. De "veilige" overheid kan zich terugtrekken en het vangnet verminderen bij ziekte en werkloosheid (dat kan iedereen treffen: die zekerheid héb je niet omdat je het nu goed voor elkaar hebt), je huis onverkoopbaar blijken of met restschuld blijven zitten, je relatie kan uitgaan, enz: omstandigheden van nu als leidend nemen voor jezelf om te oordelen/beoordelen/veroordelen/vergelijken over jezelf en anderen: niemand kan tegenslag, pech en ongeluk ontlopen en jezelf onaantastbaar en "beter" voelen tov anderen omdat je het (al dan niet ogenschijnlijk) zo goed op de rit hebt (in status, geld, bezit) kan nog weleens goed tegenvallen (en grotere val zijn voor diegenen die daar zo aan hechten dan voor wie daar niet zo aan hechten!).



Anyway, het deed mij oa de ogen weer eens openen dat waardigheid en eigenwaarde (en je betekenis/ waarde voor anderen) niet met je status/geld te maken hebben, maar gaat om wie je bent.

En dat is werkelijke kracht voelen!

En kracht is iets anders dan "stoer".

Stoer is een vervormde versie (strategie, statusversie) van kracht (zie ook Geurtz): de werkelijke zuivere vorm is "krachtig zijn".



Onafhankelijk voelen en iemand nodig denken te hebben is "stoer doen" (en dat wordt nogal gepromoot in deze maatschappij, zeker voor vrouwen, dat is de "stoere vrouw" en wordt met "sterke, onafhankelijke, alles zelf kunnende vrouw" geassocieerd (die kan haar mannetje staan).

Vergis je niet in hoeveel invloed dat soort denkbeelden hebben op hoe je jezelf beoordeelt (als het om eigenwaarde gaat).

Dat heeft weinig te maken met eigenliefde en waardigheid voelen en je hoort niet voor niks altijd "waar is je eigenwaarde?!" ipv "waar is je eigenliefde?!"



Hetzelfde geldt natuurlijk voor mannen, als het om economische status/inkomen/geld gaat.

In onze cultuur is failliet gaan een zwakte/ falen en werkloos zijn ook (tenzij door crisis, als het niet aan jezelf te wijten is iig want dan ben je al snel een slappe zak).

Dat mensen probéren (met risico dat iets goed of "slecht" kan uitpakken) telt niet zo zwaar als erover oordelen in goed-fout en "lukken-falen" en dat werkt nu zelfs al door in zaken als liefde en lust.



Het is een verademing om ervaringen mee te maken waarin je leert om zelf niet langer oordelend te denken over anderen danwel over jezelf, waaronder dus ervaringen waar ego- en statuszaken onderuit gaan, als het leidt tot het relativeren ervan en meer begrip, compassie en mildheid voor anderen/jezelf in mindere omstandigheden!

Dáár ligt je werkelijke kracht, als je het oordelende denken (incl dus zelfveroordeling, schaamte, angst voor het (ver)oordeel van (een) ander(en) van buitenaf en schuld/falen/mislukt voelen kunt loslaten).



Het is imo een stukje "ego" overstijgen, blootgeven, en je niet druk maken als jij jezelf daar niet langer om veroordeelt of afwijst, maar omarmt incl je "fouten" en onvolkomenheden, dan krijgt eigenliefde een kans om het stokje over te nemen van eigenwaarde (en de strategieen waardoor je jezelf weegt wat je waard bent als je die plussen en minnen afstreept tegen elkaar om over het totaal tevreden te zijn of niet).

Het is je eigenliefde die je te hulp schiet als de nood aan de man is en je je eraan overgeeft dat een stukje ego wordt blootgelegd en je niet langer kwetsbaar voelt wat anderen daarvan denken, als je die kracht in jezelf gevonden hebt om daar niet langer over te oordelen/veroordelen.



Ik hoop dat je nu mag merken dat anderen je helpen als dat nodig is, maar de wérkelijke "beloning" van dit gebeuren is dat je vanochtend beschrijft dat je je zélf krachtig voelt, als je je ego terzijde moet stellen om om een helpende hand te vragen en gebruik maakt van de "hulpbronnen" die je zelf en om je heen hebt, waar jij uit kunt en mág putten als dat (ff) nodig is.

(en dus ervaart dat dat niet zwakte maar kracht bovenbrengt!)

Of het nou "verdiend" is of niet, dat het je gegúnd is!



Dat houdt ook in dat je die hulp (in welke vorm ook) vraagt van iemand die dat vrijwillig geeft en "belastbaar" ís (daarin), niet als vanzelfsprekend néémt, dat je dus rekening met die ander houdt van wié je dat vraagt en of die dat kan "dragen", die dat zelf ook wíl en kán geven en zelf niet in de problemen komt.

(dus niet een wederdienst vergen van iemand om "terug te krijgen" wat je ooit zelf hebt geinvesteerd in diegene oid, dat dat verschuldigd zou zijn omdat je dat "verdient").



Iedereen die weleens anderen "om niet" helpt (zonder iets terug te verwachten) zal dit vroeg of laat zelf ervaren, dat het andersom ook niet altijd hoeft (iets "terugdoen" voor die ander).

Om niet is om de persoon, uit genegenheid, omdat je om diegene geeft, en je die graag "op de rit" wil zien, gelukkig wil zien, in orde en "op orde" en dat is genoeg "beloning", dat zetje waardoor iemand weer verder kan.

(iets anders dan blijvende of langdurige eenzijdige hulp bieden zodat die ander de kracht van het "zelf doen/kunnen" niet ervaren zal, omdat die die hulp nodig blíjft hebben van buitenaf, los van of dat nu gewaardeerd en dankbaar aangenomen/genomen of vanzelfsprekend genomen wordt).



Als je over het algemeen genomen eea prima zelf af kan, is er dus niks mis met je hulpbronnen aanspreken als je een keer zelf wat hulp en steun kunt gebruiken of ff een zetje nodig hebt in de goede richting en het dan zelf weer verder af kunt.

Af en toe (of vaak pas als je echt vastloopt of pech hebt of iets niet voorzien hebt/ "verkeerde keuze" gemaakt hebt of zelfs fouten gemaakt) hulp vragen zorgt ervoor dat je je niet "beter" of "slechter" waant dan een ander, laat ff een stukje "nietigheid" of "nederigheid" zien aan jezelf, en dat dat niet slecht is!!

Nederig in de goede zin des woords: dat je niet denkt dat je over alles controle hebt of kunt hebben in het leven, dat er dingen buiten jou om gebeuren of je wilt of niet, er meer machten en natuurwetten spelen dan jij invloed op hebt en je die ook erkent, niet denkt dat voor jou geldt dat "alles maakbaar is", dat je over sommige dingen niks te zeggen hebt, net als klimaat, tijd, tijdgeest en andere zaken die een groter geheel vormen, en jij hooguit als schakeltje een aandeel in hebt.



In de zin dus van erkennen/voelen dat je deel uitmaakt van een groter geheel (ipv jezelf als middelpunt en de wereld of eigen lot zelf kunnen en horen te bepalen) en aan alles daarin wat jij niét kunt veranderen/beinvloeden/plannen/vooruitzien en incalculeren.

Dat heeft niks met zwak te maken, ook al had je iets misschien wél kunnen voorzien en heb je je ogen daarvoor gesloten.

Het laat je zien dat je zelf ook "maar menselijk" bent en dat (met alle beperkingen van dien) goed genoeg is, je niet perfect hoeft te zijn daarvoor, maar goed genoeg dus.

Dat kan erg opluchten als je jezelf onhaalbare normen of doelen stelt of "bovenmenselijke" dingen van jezelf verwacht, die je van niemand anders verwacht.

Ik zie dit soort dingen zelf iig als broodnodige lesjes in een gezonde mate van "nederigheid" tov iets groters dan jezelf, en relativering dus van je betekenis/belangrijkheid in de wereld om je heen, voor anderen, dat je niet meer of minder bent dan gewoon mens en dat ook niks anders van je verwacht wordt dan dat, en je dat van jezelf verwacht (en geen hogere norm stelt voor jezelf dan "menselijk" zijn en je best doen met wat je in huis hebt incl je beperkingen daaraan).



Als je je van het juk kunt bevrijden dat anderen dat als "zwak" zullen beschouwen, is dat een enorme winst, en daar ligt die kracht in, als dat je niet meer boeit, omdat je je sterk voélt (door ook je beperkingen te aanvaarden, als je daar niet langer bang voor bent, tegen vecht, voor vlucht of stagneert) omdat je het niet langer als "erg" of "verkeerd" of "falen" beschouwt (zelf niet langer op die manier over oordeelt dus).



Niet-oordelend, vrij van (dat soort) angst, schaamte en schuldgevoel (wat anderen wel/niet van je zullen denken/vinden maar bovenal wat je van jezelf denkt/vindt) is bevrijdend en bevrijdt die innerlijke kracht als je je niet langer verlaat op de buitenwereld, en dan dus oplet wat je zelf voelt daarbij.

(als je aandacht besteedt aan buiten jezelf kun je dat binnenste niet voelen).



De kracht ligt dus niet in opluchting dat een ander je helpt, maar het overstijgen van (schaamte/angst/schuldgevoel enz om) eigen beperking en je over te geven aan dat je (even) "afhankelijk" bent van andermans hulp om iets ten goede te keren/ op te lossen.

Dat dat iets goeds kan zijn dus, ipv per definitie "fout/falen".

Daar ligt de werkelijke winst in, dat je jezelf niet langer opzadelt met "alleskunner" horen te zijn en ook niet op de wereld bent om niemand nodig te hebben, de doelstelling/norm van onafhankelijk moeten zijn van anderen misschien niet de juiste doelstelling/streven was, en je dat andere te leren hebt: dat we allemaal afhankelijk zijn van elkaar, samen de mensheid vormen, en wederzijds voorwaarts mógen helpen ipv allemaal individueel op eigen houtje zelf maar moeten uitzoeken en oordelen/kiezen wat "juist/goed" is en wat "slecht/fout".



Onze tijdgeest staat in dienst van "verzet" tegen een God of overheid of eoa kudde volgen die dat uitmaakt, en zelf (moeten) doen/weten wat wijsheid is, het beste is, en dat is best een opgave als je dat jezelf ten doel stelt, omdat het idee van "maakbaarheid" voortkomt uit verzet (tegen vorige tijden en culturen/ overtuigingen), maar wie zegt dat dat individuele van nu dan het "goede" is, de (enige) juiste weg, om jezelf álle/zóveel invloed toe te kennen?

(zelfs op liefdesgebied, toeval niet bestaat, je je eigen lot bepaalt, het heeft ook veel weg van "hoogmoed" als we gaan denken dat we die macht en controle hebben over eigen levens en daarmee als "falen" gaan beschouwen wat niét "lukt").

En als je dat ook nog laat afhangen van je economische waarde, status en relatie(status), kun je logischerwijs verwachten dat heel veel mensen zich (gemeten aan anderen) "minderwaardig" of juist "meerderwaardig" voelen (afhankelijk van aan wie en waaraan je je afmeet

hoe je zou horen te zijn, met jouw capaciteiten, en "niet lukken" als imperfect en jouw beperkingen (be)ziet: wat er aan jou mankeert dat iets niet "lukt".



Als je dat weet af te leggen, al is het tijdelijk, ontmoet je je eigen kracht, en wek je je eigen innerlijk en de kracht die daar -vaak onverwachts- uit voortkomt, als daar maar een beroep op gedaan wordt!

Je krijgt vaak kracht naar tegenslag zegt men, en dat is omdat je dan dus (pas) een beroep daarop doet, ipv te laten liggen (als je die zoekt in wat anderen doen/voorschrijven of zeggen wat krachtig is of waar dat in zit/ te vinden is).



Eigenlijk niet meer dan een laag afpellen en ja, dat kan ook "teleurstelling in jezelf" zijn wat je tegenkomt.

En dat projecteren op anderen, dat die dat ook wel zouden vinden.

Maar kan ook voortkomen uit een aangenomen/aangeleerde overtuiging wat je denkt dat ánderen van jou verwachten, of 1 ander, of de maatschappij, je tantes, ouders, partner, omgeving, land/plaats/tijd waarin je leeft, en jij dat óf ook van jezelf bent gaan verwachten, terwijl dat niet jouw eigen norm is, jouw innerlijke "norm" misschien zelfs dwars tegenin gaat, of jou niet past, en jij dat tóch als norm neemt voor jezelf, ipv je innerlijke richtlijn te volgen.



Ik denk dat een hoop innerlijk conflict voortkomt uit waar het botst met maatschappelijke (en bovendien veranderlijke) normen versus innerlijke en dan ook nog eens als je niet precies weet waar die norm vandaan komt (echt innerlijk of een aangeleerde/aangenomen norm van buitenaf is die je eigengemáákt hebt): ik zeg het wel vaker: je krijgt idioot veel "info" van buitenaf mee, en daarmee heel veel beinvloeding van hoe "buitenaf" denkt en vindt en leeft en vindt dat het hoort, ook ongemerkt!!

(ik heb dat zelf ook weer ondervonden, naarmate ik het nieuws en actualiteiten weer ging volgen, meer bezighield met forum (want anderen bezighoudt) dan wat mezelf bezighoudt, (meer problemen en issues en meningen van anderen las dan blijven bij eigen bevindingen en ervaringen) en hoe dan ook heeft dat invloed!!



Onwillekeurig en sluipenderwijs ga je zelf ook weer (meer) oordelend denken als je je beoordelingsvermogen inzet (en spiegelt aan anderen hoe je daar zelf in staat of over denkt).

Het is immers lastig tegelijkertijd naar buiten én naar binnen kijken, he, je kijkt dan vaak door andermans "ogen" naar jezelf, vergelijkt innerlijk met buitenwereld en zelfs de meest sterke eigen overtuigingen/ervaringen sterk je door herhalen daarvan (ipv herhalend bezighouden met anderen buiten jou).

Die herhaling zit in vanalles wat je aan info van buiten naar binnen "inneemt" en is wat je zelf kunt doen of verkiest om tijd/aandacht aan te geven.



Voor mij is het schrijven tegelijkertijd overpeinzen wat in mijn innerlijk opborrelt (qua mening of begrip van iets, dus juist vaak wél een manier om de innerlijke stem te laten spreken), maar het lezen van anderen (en inleven, wat daarbij automatisch komt kijken) betekent ook info van buitenaf naar binnen!

Als ik meer over problemen en issues, meningen en leefwijzen "inneem" dan bijv eigen gedachten en ervaringen en boeken die dát beamen en herhalen, dan verval ik evengoed in oude denkwijzen en het oordelende denken wat ik vroeger ook deed.

Ipv die nieuwe inzichten te versterken en naar te leven, blijven oude sporen (hersenroutes) in dat brein ook geaktiveerd worden, ipv de nieuwe steeds sterker te laten inslijten.

Dat is de kracht van herhaling en oefening, willen inzichten beklijven, dat is een valkuil die in jezelf ligt (die ook wel "terugval" genoemd wordt)!



Met inzicht ben je er nog niet!

Dat moet herhaald en herhaald (en geoefend/beoefend) worden om sterk(er) verankerd te worden en te blijven, door daar tijd/aandacht aan te besteden.

Dat is misschien mijn drijvende kracht om te schrijven: daardoor houd ik niet alleen anderen, maar ook mezelf die ándere blik/visie/inzichten voor, die ik ook niet "vanzelf" heb meegekregen, maar door levenservaring heb opgedaan en anders naar ben gaan kijken (of door een andere bril, of van binnenuit "innerlijk (ge)weten".

En dat (blijven) spiegelen aan hoe (een) ander(en) denkt/denken blijft goed, er is altijd iets te leren van anderen, zolang dat niet de overhand krijgt of je die ander/anderen meer belang gaat toekennen en niet langer bij je (ware) zelf te rade gaat/blijft.



Elke daad waardoor je "wat anderen zullen vinden" van je af kunt werpen, is dichter bij dat "ware zelf" zijn.

En dat is denk ik wat jij nu ervaart, Cloud, dat soort innerlijke kracht die je voelde, omdat je een stukje ware zelf blootlegt voor jezelf door een stukje "ego"/status weg te hebben (moeten) vegen!

Hier druk met thuis opruimen/opschonen wat af kan leiden van het werk wat te doen staat.

En puntjes op de i zetten wat nodig is (produkten en prijzen beslissen, bij anderen afkijken ook haha, vergelijken/afstemmen/afmeten aan wat concurrenten voor die dingen en diensten vragen, de markt "verkennen" voor zover mogelijk, ipv zelf alles het wiel uit te vinden of te bedenken)



Probeersels, wat bevalt en wat "mislukt" en dan proberen en oefenen om te kunnen bijstellen tot je iets hebt wat redelijk zeker "lukt".

Wat we overnemen van de vorige eigenaren en wat we afwijzen of zelf niets in zien, en daar ook nog proberen gelijkgestemd in te zijn als je allebei sterke eigen wil/mening/smaak hebt



Leukere werkplek dan eigen muur en pc iig, we hebben kennisgemaakt met collega's en concurrenten in die branche, en met die laatsten zoeken we bij elkaar eerder tips en samenwerking dan competitie, het is iig fijn om dat saamhorige te delen van soortgelijke uitdaging van het nieuwe seizoen als je elkaar niet bijt (zo ons eigen werkveld hebben).

En daar leer je vaak meer van (hun ervaring erbij) dan zelf eea bedenken of voor "waar" aannemen als je dat nog niet kunt wéten (die ervaring nog niet hebt en in dit geval ook nooit helemaal op kunt varen, omdat elke keer en event weer anders zal zijn, steeds nieuwe mensen en klanten, omgevingen en andere wisselende factoren die meespelen waar je niet/nooit helemaal op kunt inspelen).



En dat (risico) heeft dus élke eigen ondernemerT.

Het is en blijft uitproberen, oefenen, uitproberen en daarnaast een kwestie van gaan ondervinden/ervaren!

Deels kunnen zus en ik dus nu deels al thuis eea onafhankelijk van elkaar uitproberen/bedenken, en we staan veelvuldig in contact/overleg/ff delen (veel per mobiel/foto's/ideeen) en dan weer een dagje samen en/of met anderen sparren.

Spannend wel, en daarnaast dus zorgen dat je zelf in goede conditie bent die (al heel snel!) nodig is als het "werkelijke werk" begint!

En achter bureau zitten te valt daar dus niét onder, dus ik ga gauw verder met waar ik gebleven was



Hier breekt de zon door, het was gisteren ook zulk heerlijk lenteweer, buiten warmer dan binnen haha, en mooi weer is nu nóg welkomer dan normaal al het geval is (en het meest gunstig is iig droog en aangename temperaturen hopelijk juist in de weekenden of minstens dat het mensen uitnodigt om iets te ondernemen ipv het water op te zoeken, te zonnen en zwemmen verderop in het seizoen).

Of ik zelf nog eraan toe kom om lui in de zon te bakken valt nog te bezien, maar het echte genieten is mét de voldoening van je werk en niet in plaats van, daar weet ik alles van.

(en dat hoeft niet per se betaald werk te zijn, kan ook op andere wijze(n) en uit andere dingen die voldoening halen, he).



Maar goed, behalve spannend is het nog steeds ook leuk en iets om naar uit te kijken.

En dat is denk ik bij elke uitdaging, als je er vertrouwen in (jezelf) hebt dat je de capaciteiten iig hebt om tot een goed resultaat te brengen (voor zover je daar zelf invloed op hebt) én (liefst ook al) leuk vindt om de weg erheen te lopen.

Het weekend die capaciteiten nog ff aanscherpen (de "kennis en kunde") wat betreft sommige vaardigheden (paar jaar niet "getest" dus weer ff opfrissen en recente ervaring opdoen).

Erg leuk hoe anderen (familie, vrienden) meeleven, meedenken en reageren, zelfs dus de "concurrentie" maar ook kennissen die er op hun manier weer een professionelere kijk op hebben waar je echt iets aan hebt (ook al is hun ervaring zijdelings en niet hetzelfde, het geeft wel tips en bepaalde commerciele blik die nodig is als "eigenwijsheid" vooral (nog) op aannames en voorstellingen (deels projectie eigen (werk)ervaring die je tot nu toe kent) is.



Juist nú blijkt maar weer hoe eerdere werk- en andere "netwerken" en de indruk die anderen van je (capaciteiten en persoonlijkheid) hebben van pas komen als het gaat om of anderen op je rekenen en jou dat vertrouwen geven (opdrachten, medewerking, gunnen, goodwill)!

En je moet dat natuurlijk ook kunnen waarmaken!

Gisterochtend heel vroeg wakker omdat de zorgen even de overhand hadden (ja, daar heb ik ook last van soms) en dat kan dan juist iets goeds zijn als het je ertoe beweegt (aktie dus) om die zsm uit de weg te werken.

Meestal zegt het precies waar het nog aan schort, wat aandacht/prioriteit vraagt!

Wordt aan gewerkt



Fijne dag allemaal!

Aiksje: ik heb weleens horen zeggen dat een mens elke 5 jaar iets anders zou moeten gaan doen (dat ging dan om werk of verhuizen of in elk geval een nieuwe uitdaging nodig heeft).

Dat je na 3,5 jaar verveeld raakt is in dat licht helemaal niet zo vreemd, zeker als je het afzet tegen het aantal uren dat jij maakt en ook veel herhaling bij is en je van huis uit al snel verveeld raakt als de grote uitdaging eraf is.

En dat is bij meer mensen blijkbaar zo, anders bestond de loopbaan bij 1 en hetzelfde bedrijf tot je pensioen nog en dat is een zeldzaamheid geworden tov jaren terug.



Wil niet zeggen dat het iets totaal anders moet zijn, kan ook veranderingen/uitbreiding zijn van het huidige.



Goed te lezen dat je weer wat lekkerder in je vel steekt!

Cloud, goed van je!

(heb ergens vandaag ook weer wat geschreven op eoa topic wat te maken heeft verlatingsangst).



Fijn om te horen van je psych dat ze de verandering en ontwikkelingen in goede zin opmerkt en je je klaar voelt voor de volgende stap in therapie, super hoor, als je merkt dat het opwaarts gaat met jezelf!

En dat je sterker staat nu dan je dacht bij de recente tegenslag.

Top!

Ja, ik ken dat wel, soms is het frustrerend als je niet kunt verwoorden of duidelijk maken wat je bedoelt.

Bedenk dat de ander andere normaalwaarden heeft en iets heel anders kan interpreteren vanuit eigen filters.

Heeft niet zozeer met niveau te maken maar met ieders eigen referentiekaders.

En ook hoe diegene zelf in zijn/haar vel zit, op zichzelf betrekt misschien.



Heb dat hier ook weleens, dat iets wat voor mij totáál helder en vanzelfsprekend is, dat voor anderen nog niet is.

Of de ander onzeker maakt, of kont tegen de krib keert, zich wellicht in de verdediging of net zo gefrustreerd of onbegrepen voelt als jij.

Houd het (gemeenschappelijke?) doel voor ogen: soms is het niet belangrijk om je gelijk te krijgen of de ander daarvan te overtuigen.

Bedenk ook voor jezelf waarom je het zo belangrijk vindt dat juist deze persoon jou begrijpt.



Dat het lastig is om te gaan slapen als er iets wringt, snap ik ook heel goed.

Stresshormonen houden je alert en dus per definitie niét slaperig, terwijl je er ook hartstikke moe van kan zijn.

Neem ff een warme melk oid, ff iets doen om je lijf te kalmeren kan helpen om ook de geest te kalmeren (het is niet altijd andersom!)..



Truste!

Heb je nog wat kunnen slapen, Aiksje?

Het nieuwe boek van Geurtz is uit en gaat over loslaten, misschien een ideetje?

Maar ik snap wat je bedoelt, je kunt als je ergens (nog) geagiteerd of gefrustreerd over bent (en je lijf onrustig daardoor) dat lmaar astig kwijt voor het slapen gaan, omdat wat je daar overdag tegen zou kunnen doen (stuk lopen/bewegen, iets creatiefs doen of "mindful" met je handen, afreageren op de schoonmaak, ventileren tegen vriendinnen of wat dan ook wat je strategie is die je normaalgesproken te hulp kunt inroepen, 's avonds vaak niet kan.



En vaak is het enige wat het beste helpt dat het uit de wereld is met diegene zelf, dat klaart de de lucht weer.

Behalve als dat niks opklaart, haha en moet je het zelf zien te relativeren.

En ook dat gaat overdag als het zonnetje schijnt vaak makkelijker dan in je eentje 's avonds laat en erover in (gedachten)kringetjes blijven draaien met een zwaar gevoel op de maag.



Soms helpt het om te bedenken wat er bij jezelf onder zit, dat het zo'n sterke reactie bij jezelf opwekt, soms is dat eoa (oud) negatief geloof wat getriggerd wordt en waar je in schiet: (bijv "ik doe er niet toe", "ik mag niet tot last zijn", niet gehoord/gezien voelen, ik ben waardeloos, stel niks voor, ben niks waard", dus kijk wát het is dat diegene of die situatie bij jou oproept.

Vaak een "klein kind-reactie" (verongelijkt kind), en dateert het ook daadwerkelijk uit soortgelijke situaties als kind (toen je ook echt onmachtig wás en niks te vertellen had of je onbegrepen voelde).



Aan de hand daarvan kun je dan kijken welke strategie(en) dan in je opkomen om je weer okay te kunnen voelen (zoals ff ventileren op forum, je ff wél begrepen willen voelen, en andere manieren die je ontwikkeld hebt waar je jezelf eraan herinnert en jezelf wél waardevol in vindt.

Want het lullige is dat in die situatie en dat moment/ gesteldheid/stemming (dat negatieve geloof) het soms lastig is om jezélf gerust te stellen (rustig en kalm te krijgen) door je plussen voor jezelf te benoemen die daartegenover staan.

In feite is het een vecht-vlucht-bevriesreactie (je amygdala geaktiveerd) waar je niks mee kan op dat moment.

Ik ben zelf niet bepaald op mijn mondje gevallen, maar als en zolang ik in die "geagiteerde staat" ben kan ik niet kalm en helder reageren (met argumenten bijv), en dan reageer je teveel vanuit je emoties en bijt je misschien te fel van je af of blokkeer je of loop je er misschien vandaan (om het later, gekalmeerd, nog eens te proberen of dat je het maar helemaal opgeeft en laat gaan (een "laat maar", inslikken of relativeren).



Later nog eens proberen helpt alleen als je dat niet hebt laten oplopen, want dan komt dat verongelijkte of die boosheid al rap terug en loop je kans dat het weer hetzelfde verloopt.

Wat dan kan helpen is een andere strategie overwegen, hoe je wel tot diegene kunt doordringen door zelf een andere houding en formulering te gebruiken, maar dat kan dus pas als je daar in kalme staat over nadenkt, weet waarom je zelf zo getriggerd bent (en in die valkuil van -een vlaag van- negatieve geloof in jou werd opgeroepen, dat kan bijv ook zijn omdat de ander je niet gelooft of niet wil begrijpen, bagatelliseert, je je niet serieus genomen voelt of jóu (vaak) bekritiseert en (oordelend) commentaar op jou levert, zich dus "beter" of hautain/autoritair opstelt tov jou (een ongelijkwaardige rolverdeling zoals ouder-kind, leraar-leerling, enz, en de rol van de autoriteit aanneemt, die beter weet wat beter/het beste voor jou is dan jijzelf en jou als het ware een lesje leert of voorschrijft hoe het hoort of moet, terwijl jij dat zelf als volwassene prima zelf kan bepalen.



Soms is het een kwestie van de pot verwijt te ketel of zoals de waard is enz.

Kijk ook of je dat zelf niet ook (regelmatig) doet tov die persoon, en het een machtsstrijdje wordt met wisselend jij en zij/hij in de ene en andere rol.

Die ander kan ook het gevoel hebben om door jóu als ontoereikend te worden gezien en zich niet serieus genomen voelen enz enz.

Bijv gebeurt dat als je niet (langer) ook je waardering regelmatig uitspreekt en alleen maar zegt wat in jouw ogen fout doet/gaat.

En soms doe je dat helemaal niet, maar komt alleen binnen waar hij/zij zelf al zit (qua staat/stemming bijv diegene al in zijn/haar negatieve geloof zit, het bekende voorbeeld van 1000x (uit eigen onzekerheid) vragen "heb ik een dikke kont in deze broek?" en die 999x "nee hoor" niet lijkt te horen en alleen die 1000e reactie: "ja, je hebt een dikke kont daarin" en die ene opmerking dan de bevestiging is, haha: "zie je wel, hij/zij vindt ook dat ik een dikke kont heb" (en dus vaak ook nog eens niet erbij hoort "in die broek").

En al snel verbastert dus tot: "hij/zij vindt mij dik" (terwijl het de eigen al bestaande onzekerheid was in 1e instantie) en daar dan boos over worden



In die zin heeft het wel degelijk zin om je in te denken in de positie van de ander, om erachter te komen waar diegene zit (en waarom), kan zijn dat diegene jouw ergernis wel degelijk onderhuids aanvoelt en zich minderwaardig voelt tov jóu en probeert die rollen om te draaien om zichzelf beter te voelen.

Allebei reageren vanuit negatieve geloof is en je beter voelen als je gelijk hebt gekregen is gewoon niet zo'n goed idee omdat dan een winnaar-verliezer-situatie wordt (zie Stephen Covey) en iemand zich misschien gewonnen geeft, maar inwendig op eigen standpunt blijft en blijft zitten met wrok en eoa minderwaardig gevoel.

Iemand "feedback" geven luistert heel nauw, wat jij ziet als "duidelijk proberen te maken wat je bedoelt" kan de ander aanzien voor "denken het beter te weten" en het gevoel geven dat jij diegene probeert de les te lezen of op te voeden (of andersom) hoe jij vindt dat het hoort en dat jouw norm "beter" is dan de ander.

En ook al wil jij helemaal geen machtsstrijd(je), die ander kan dat nog wel zo voelen of oppikken, met name als diegene zelf (in dat opzicht) al onzeker (over) is ergens of bijv op je werk in rang onder jouw leiding staat (vanzelf al een ongelijkwaardige (machtsver)houding) en kan dat verzet, terugvechten (vanuit negatieve geloof op de vingers getikt te worden bijv: en dat gebeurt soms al snel dat diegene dus zich niet goed (genoeg) voelt als je "terechtwijst" en diegene dat als een persoonlijke "aanval" ervaart.



Dit gebeurt in allerléi relaties en ook vriendschappen, als waardering op den duur uitblijft en de focus komt te liggen op de tekortkomingen van de ander (en soms tegelijkertijd jou indirect confronteert met je eigen "tekortkomingen" of "falen" als je niet voor elkaar krijgt hoe jij het wil, hoe diegene doet of gedraagt, niet naar je luistert, niet "gehoorzaamt" aan hoe jij het beter weet (of denkt te weten) en niet alleen voor jezelf als norm stelt maar ook vindt dat anderen dat zouden moeten).



Bedenk dat jij een bepaald oordeel hebt over hem/haar en dat misschien vaker bevestigd ziet en dat dat ook deels bepaald wordt door de bril waardoor jij dus al kijkt naar die persoon (bijv geërgerd).

Kijk naar de mechanismen van die ander en wat daaronder ligt, als je tenminste de koppen (nog) dezelfde kant uit wil zien te krijgen.

De bereidheid om jóu te begrijpen valt en staat met dat jij diegene probeert te begrijpen (ipv overtuigen).

Wat aan de oppervlakte de "strijd" lijkt is vaak niet waar het werkelijk om draait!

Draai de rollen eens om en bedenk hoe jij je zou voelen in die andere rol (iemand jou op de vingers tikt over een -al dan niet terechte fout- bijv of jou ziet als niet goed (genoeg) en het accent steeds ligt op jouw tekortkomingen.



(ik zeg niet dat het zo ís, he!! Het proberen in te denken in de ander en waarom diegene zo reageert kan je meer inzicht geven in wat er speelt in diegene (en jezelf) en dus ook een andere strategie bedenken hoe de boodschap wél aankomt.

Je spreekt over "niveauverschil" en het kan heel goed zijn dat die ander dat ook beseft en zich daardoor al tov jou in een minderwaardige positie voelt omdat die al niet gelijkwaardig ís, of dat jij dat van de ander vindt/denkt, of diegene zelf over zichzelf denkt (in jouw buurt).



Het kan dus zijn dat jij het idd ook echt beter weet en ook in de positie bent (bijv leidinggevende) om te bepalen, maar in vriendschappelijke relaties moet je niet bij elkaar het gevoel opwekken van "niet goed (genoeg)", van nadruk op ontoereikend zijn en op (elkaars) knoppen drukken van elkaars onvolkomenheden of tekortschieten.

(en zo ook in liefdesrelaties niet dat de ene alleen nog let op wat je mist in de ander, of veranderd wil zien (naar jouw zin/norm/normaalwaarde), dat je als het ware voorschrijft hoe jij vindt dat de ander zou moeten zijn/gedragen naar jou toe, dan word je elkaars opvoeder/ouder ipv gelijkwaardige partners).



Je niet laten in beslag nemen door frustratie (en dat is makkelijk gezegd, weet er alles van, haha) maar bedenk allereerst voor jezelf of het idd zo belangrijk is voor je om te "overtuigen" of begrepen te voelen precies door diegene, en ten 2e of er een slimmere aanpak is waardoor je niet ongeduldig probeert diegene naar jouw "niveau" te willen trekken (wat niet kán als het werkelijk ongelijk is, en dat kan op allerlei vlak ongelijk zijn, bijv empathisch vermogen, IQ, EQ, SQ, praktische vermogens, inlevings- of zelfreflectievermogens, verschil in kennis en ervaring, enz).

Stelt 1 van jullie zich "meerderwaardig" op of komt het zo over misschien? (en dat kan dus alleen maar het gevoel van diegene zelf al zijn, maar ook de manier waarop jij het "aanpakt" of verwacht dat hij/zij jou kan volgen/ begrijpen of niet accepteert omdat hij/zij dat zelf niet ziet (eigenwijs uit onwetendheid en niet willen aannemen dat jij daar idd goed/beter in bent of meer vanaf weet).



Als je begrijpt wat de ander dwarszit kun je daarop inspelen en jouw vermogens inzetten om een andere aanpak te bedenken.

Bijv door ook oog te houden voor wat je wél waardeert en die waardering óók (vaker) uit te spreken over wat hij/zij wél goed doet.

Veel werkgevers vinden bijv wat goed gaat vanzelfsprekend en daar word je immers voor betaald, en hoor je het alleen als je iets fout doet, waardoor de indruk gewekt wordt dat ze alleen máár letten op fouten/wat verkeerd gaat. Omgekeerd kun je ook een eigen filter hebben waardoor je niet langer ziet wat wel gewaardeerd wordt en zelf alleen nog maar op je eigen fouten let en alleen dát (zie bovenstaand voorbeeld) hoort/ binnenkomt ook al klopt dat niet.



Hoe jij zelf in je vel zit speelt zeker ook mee!

Als jouw zelfvertrouwen ook broos is (door bijv afgelopen periode dat je je "verzwakt" voelde) is die zelfverzekerdheid misschien nog maar dunnetjes en ben je zelf ook minder belastbaar, waardoor je sneller in je eigen negatieve geloof over jezelf te "duwen" bent (dan anders) of je je iets meer aantrekt dan je gewoonlijk zou doen.

Als je zelf "allergisch" op iets reageert is het de moeite waard om te kijken of je dat niet juist zelf (onbewust) ook doet of "bazig"/belerend overkomt op anderen (waar je zelf een hekel aan hebt of afwijst in anderen).



Een goede methode is om in gedachten de rollen om te draaien: hoe zou jij het gebeuren (en bewoordingen, felheid misschien) vinden/voelen in de schoenen van die ander?

Het is lastig "vechten" tegen onwetendheid, dat begrip zul je niet krijgen als de ander dat niet weet of kán en obv eigen kennis en kunde vertrouwt en niet van je aanneemt dat jij het "beter weet" (of dat wel erkent maar zich er zelf minderwaardig/ de "mindere" door voelt).

Dat kun je niet wegnemen als dat de basis van die ander al is, maar wel als diegene (door jou of de situatie) onzeker wórdt.

Door de ander als volwaardig en gelijkwaardig te behandelen en serieus te nemen kom je dan alvast een heel eind verder dan met overtuigen (ook al heb je goede argumenten die dat ondersteunen).



Loop ik zelf ook wel tegenaan soms, al verwacht ik meestal niet dat ik begrepen word haha, als ik mezelf maar begrijp!

En dat is het enige voordeel van analyseren en proberen te begrijpen wat er (werkelijk) aan de hand is (in jezelf, in de ander): dat je met die inzichten een andere "aanpak" kunt bedenken ipv hardnekkig op dezelfde manier probeert met steeds dezelfde (frustrerende) uitkomst.



Dit geldt dus in allerléi relaties, zowel op de werkvloer als privé met familie en vrienden en ik denk dat als je het gevoel hebt dat die ander een (be/ver)oordelende manier van doen heeft (of naar jou toe heeft) of een van jullie probeert te domineren over de ander (haha nu Marco Borsato: en mij te domineren hahahaha) en dat verandert niet, dan is het de vraag of dat idd nog past, als het niet gelijkwaardig of eenzijdig is/voelt, als je het gevoel hebt dat je op je tenen moet lopen of je jezelf meer ergert dan dat het (nog) fijn is, en je hebt geprobeerd daar verandering in te brengen.



Verwijten aan het adres van anderen brengt zelden zo'n positieve verandering op gang iig!

(want brengt de ander dus in een rotgevoel (als minderwaardig beschouwd worden, schaamte, schuldgevoel, niet goed genoeg zijn (in jouw ogen) enz enz) en gaat vandaaruit reageren (terugbijten/vechten, zich terugtrekken in wrok of verongelijktheid, schaamte of gewoonweg "bevriezen" (machteloos, blokkeren, opgeven, een "laat maar").



Dat geldt andersom ook: ken/begrijp je eigen mechanismen (en je zult die in anderen herkennen, ook al is het jouwe misschien niet).

Een ander heeft vaak andere mechanismen en strategieen (ontwikkeld) en zal dus anders reageren dan jij zou doen (en dat wordt nog weleens vergeten, zie ook bij appgewoontes enzo), het kan projectie zijn maar ook dat je (meer) op elkaar lijkt en dezelfde mechanismen triggert in elkaar dan je denkt (of iets wat jij afwijst voor jezelf dus, soms zelf niet "pikt" maar misschien onbewust toch datzelfde gedrag hebt of zo overkomt waar je zo allergisch voor bent als het jou gebeurt).



Je haalt niet altijd het beste in elkaar naar boven en soms kan verandering van hoé je het brengt en zelfs hoe je inwendig over iemand denkt alleen al verschil maken!

(in lichaamstaal, in aanvoelen van jou wat je vindt/voelt bij de ander.

Als je jouw blik kunt veranderen (jouw blik bijv verandert naar begriijpend en waarderend en kijken naar de positieve kanten van diegene (en die stimuleren ipv ergernis en onvrede of minder niveau of focus op "fouten" in hoe/wat je denkt over de ander) maakt een heel verschil en krijg je dát vaak terug!

Steeds hetzelfde resultaat betekent soms dus dat je het over een andere boeg moet gooien, mét begrip voor de ander en je daarin proberen te verplaatsen.

En hoe je dan zelf benaderd zou willen worden (bijv als evenwaardig) is dan waarschijnlijk een betere strategie.

Als dat nog kan, he, als het niet al te ver is opgelopen en je dán pas uit je slof schiet, want ook in dit soort dingen is het fijner om het geen berg te laten worden!

Cloud, ik had er ook last van vannacht.

Is het toevallig volle maan of zo?!

(schijnt dat vrouwen daarop reageren, onrustig zijn, sommigen zelfs ongesteld of een wat korter lontje hebben bijv).



Fijn dat je die kick meemaakt van hoe het is om vertrouwen in jezelf te hebben en te voelen dat je goed bezig en zo ver gekomen bent en op de goede weg zit met jezelf!

Dat is de kracht van de opwaartse spiraal, ga vooral zo door!

quote:cloudwalker schreef op 10 maart 2017 @ 13:45:

Ja volle maan. Ben daar heel gevoelig voor. Én ik ben ongesteld. Dubbelop dus. Maar zelfs kan dat m'n humeur niet negatief beïnvloed op dit moment. Heb sollicitatie gesprekken gepland, leuk weekend voor de boeg.

M'n flow is goed



wel bizar, volle maan, tis geen fabeltje ook al klinkt het misschien "zweverig"

Dat het nu omgezet is in positieve energie en aktie voelt stukken beter, he!

(hier ook obstakels en hersenspinsels weg en plaatsgemaakt voor overleg en beslissen: binnen het uur opeens spijkers met koppen geslagen waar we tegenaan hikten of over twijfelden (prijzen, producten) keuzes in gemaakt hebben



Het is zóveel fijner om duidelijkheid te hebben als eenmaal besloten (iig voorlopige keuzes om mee van start te kunnen, en altijd nog bij te stellen is ahv ervaring opdoen) bij te stellen is is dan vooraf wikken en wegen, te speculeren en te onderzoeken/ uit te zoeken (en te spieken bij anderen)!

Als de kogel eenmaal door de kerk is en je het ook nog eens eens bent met elkaar zijn ook je zorgen daarover meteen van de baan )

Geniet van je weekend met leuke plannen, Cloud!



Blijft dat het fijner is te wéten waar je mee te dealen hebt (en aktie op kunt nemen) dan tegenaan hikken!

Aiks, ik hoop dat jij er ook uitkomt (of samen eens wordt dat jullie het niet eens worden, dat kan ook nog, he en dan je conclusies trekken wat je met dat gegeven doet.



Fijn weekend allemaal, schijnt hier volop, ik ga ff bij oudere buurvrouw met tuin op het zuiden een kop koffie halen (is meer thee bij haar met koffiesmaak haha).