Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Waarom gaat toch altijd eea fout precies als je bijv belastingzaken aan het regelen bent?!



Doet de printer het niet, ga ik kopieren in het dorp, is de (dacht ik enige) bij de AH stuk natuurlijk, gelukkig bij de boekhandel dan wel, eea opgestuurd.

Rest dan maar als attachment mailen, doet hotmail het niet dus ik pc opnieuw opstarten, kijken of er een landelijke storing oid is, of de instellingen opeens niet goed zijn van mijn pc, start laptop op, en ik ben al zo a-technisch en digibeet, zonder zoon in de buurt die dat soort dingen altijd snapt en zo gefixt heeft.



Affijn, zit je gefrustreerd te pielen, blijkt later op forum dat het idd een algemene storing was..

Je bent zo gewend dat alles werkt, he, .

Had het vd week al met de bank, moest iets overmaken wat ik beloofd had te doen, was er een storing bij de bank waardoor het niet kon.

Dan lijkt het zo'n smoes, vooral omdat ik eerder zelf nogal laks was met die dingen.

En dan doe je zelf dingen tijdig, en is het al zo vanzelfsprekend dat internet werkt en dan zit dat soort dingen tegen, daar word ik dan nogal chagrijnig van, haha, soms lijkt het alsof het gewoon niet mág.



En ik had eerder op de dag al polyester plamuur restjes proberen te verwijderen van mijn keukenvloer, met niet de juiste krabber, dus in mijn vinger gesneden, probeer je onhandig eea af te plakken (zodat niet wéér hele huis onder het stof ligt, wil dat nu voor zover mogelijk afgewerkt hebben), doet je fietsslot het ook niet en is het dus zo'n dag waarop dingen gewoon ff niet gaan zoals je wilt



Maar goed, als het goed is is het nu gelukt



Stralende zon, dus we gaan gewoon weer verder!

Fijne dag allemaal!

Hoi Carmen, welkom hier!

Dit topic is zeker juist bedoeld (ook) voor mensen die wél gelukkig zijn met zichzelf.

Het gaat hier echt niet om heftige dingen meemaken, therapieen enz, maar gewoon om dat iedereen die zijn/haar weg zoekt, met soms grote en kleine tegenslagen/ worstelingen en evengoed ook alle fijne dingen die bijdragen aan lekker in je vel zitten, eigen inzichten, eigen manieren, enz.



Kleine moeilijkheden komen niet gek over, hoor, gaat juist om jezelf kunnen zijn hier en kletsen over wat jou bezighoudt.

Het is wel wat stilletjes momenteel op het topic, dat gaat zo in vlagen.



Quote:

"Wel zou ik dus graag mij hier aansluiten, vooral om te leren hoe je gelukkig kan zijn met alleen jezelf omdat ik niet het idee heb dat er mensen zijn waar ik wat voor beteken alleen andersom. Om die mensen wil ik zelf dus ook niks meer hoeven geven, en dus op mezelf kunnen zijn."



Oei, waarom denk je dat? En dan wordt het hoog tijd dat je daar verandering in brengt en je je wel van betekenis voelt voor anderen en andersom!

De factor "mensen" scoort toch wel hoog op de lijst van wat oa bijdraagt aan je gelukkig voelen (zie ook het boekje Geluk is D.O.M. (Doelen, Oplaadpunten & Mensen). Leuk boekje voor € 10, gebaseerd op conclusies uit oa onderzoek wat mensen die zichzelf gelukkig noemen met elkaar gemeen hebben.



Vertel gerust iets meer over jezelf!

Hoi Zandvogel jee, ik had niet begrepen dat het een afscheid was van Storm!!

Ik dacht dat ze niet meer wilde meeschrijven op dit topic, niet passend meer vond, heb volgens mij nog zoiets gereageerd als dat dat niet nodig is, omdat het (hier) eigenlijk meer gaat om gelukkig zijn met jezelf en dat kan natuurlijk ook in een goede relatie zijn.

Bovendien juist fijn als hier ook gedeeld wordt als het goed gaat!

Ik zie dat ze zich geanonimiseerd heeft?

Dus helemaal niet meer forumt?



Het is sowieso stilletjes hier, kan het zelf soms ook niet meer bijhouden nu ik het ook weer drukker heb.



Fijn om van jou te horen weer!

Ja, dat hollen en stilstaan, ik ken het wel, en dat wordt hier zometeen nog veel meer net als bij jou!

Kan me dan ook goed voorstellen dat in de rustiger periodes eea zich opdringt, alleen al omdat je daar dan de tijd voor hebt.

Ja, ook hier op het topic is het hollen of stilstaan



Heerlijk weertje vandaag, dus ik ga ff beneden verder (en tuin bespuiten met azijn, overal groene aanslag namelijk, lijkt elk jaar wel erger te worden).

En dan werk voorbereiden voor a.s. weekend.



Ja, hier ook de "energiezuigers" min of meer uit het dagelijks leven geweerd, kan eigenlijk wel zeggen dat het met de mensen met wie ik het meest omga iig wederzijds meeleven is, over en weer interesse en dingen kunnen bespreken, niemand elkaars hulpverlener hoeft te zijn, of hoeft op te peppen, en dat is wel erg relaxt!

Toen dat nog wel anders was had ik geeneens door dat dat ongemerkt zoveel energie vraagt!

Of misschien hield dat me ook juist wel "scherp", is toch ook een vorm van "levendigheid" ook al was het soms (onophoudelijk) "drama" van anderen wat je dan "meebeleeft" als je meeleeft, meedenkt, meehelpt.



Pas als je merkt dat iemand er zelf geen bal aan doet (sommige familieleden) om de situatie te veranderen (en dat geen onmacht is, maar ook deels onwil) en juist zelf in stand houden (het levert dan blijkbaar iets op: aandacht bijv), dan houdt het ergens op, dan geeft "helpen" geen voldoening maar houd je door daarin mee te gaan die situatie juist (mede) in stand.

Dat lijkt op zo'n moment zo tegenstrijdig, dat helpen juist meehelpt aan het "verkeerde"/onwenselijke laten voortduren, omdat de reden voor diegene dan wegvalt om zelf eea te doen en dus dat je diegene eigenlijk in feite de káns ontneemt om een "zelfoverwinning" te boeken.

En juist zelfoverwinningen zijn zo belangrijk voor diens zelfvertrouwen het wél zelf af te kunnen (met een beetje aansporing/bemoediging hooguit in de rug).



Want ook mét zetje van buitenaf is het toch het gevoel van (het toch maar even zelf gedaan hebben), wat telt (voor het zelfvertrouwen)!

Neemt niet weg dat je kunt leren van iemand die daar goed in is, afkijken & meekijken met iemand die kundig is ergens in is een prima manier om iets eigen te maken.

Dat doe je op een cursus ook, zij het dat je daarna vooral zelf moet oefenen en oefenen tot je dat zelf ook kan.

Als je altijd naast de bestuurder van een auto zit en meekijkt hoe die rijdt, haal je daar nog geen vertrouwen uit dat je dat zelf ook wel kunt, haha, niet voor niks leer je autorijden door zelf achter het stuur plaats te nemen en eea te doén/proberen/oefenen en dan mét instructeur ernaast die aanwijzingen geeft om het jóu te leren.

Die blijft niet achter het stuur zodat jij het zou moeten leren door (alleen maar) toe te kijken hoe hij het ervan af brengt, he.



Zo ook met mentale vaardigheden en oplossingen: van anderen kan en mag je leren, zolang je het dan niet bij "afkijken" en toekijken houdt, maar ook zélf probeert en oefent om je iets eigen te maken wat je wilt kunnen of van pas komt, of soms alleen al effectiever en handiger is dan hoe je het zelf doet of zou oplossen, omdat je er vanuit je eigen skills en normaalwaarden niet op zou komen.



Ik kan ook aardig kletsen, Cloud, als ik met anderen ben, al gaat het minder over mij (of mijn mening overal over) dan vroeger, die behoefte heb ik niet meer om over alles maar iets te moeten vinden (en meepraten) of zo belangrijk vind wat ik allemaal meemaak oid, en staat bovendien tegenover dat ik ook heel veel stil ben, alleen ben, en graag alleen ben (met eigen bezigheden, eigen tijd, me-time enz).

Ik heb wel gemerkt dat als je niet "vol" eigen verleden (en onverwerkte zaken) zit, er veel meer ruimte is (gekomen) voor anderen en hun belevenissen, issues, verhalen en ervaringen.

Je hebt dan denk ik simpelweg veel minder support van anderen nódig, als niks dwarszit, en je veelal "leuks" te melden hebt, je samen kunt lachen (en ja, waar nodig ook natuurlijk ook de mindere dingen deelt die je meemaakt, want niemands leven gaat alleen maar over rozen ).



Zolang het zo'n beetje gelijk op gaat vinden (is mijn ervaring) mensen het juist fijn als je ook kwetsbare en "mindere" dingen deelt, ook dat is de mens zien die je bent, mét al je vrolijke kanten maar ook je nukken, onvolkomenheden, door je goede én minder fraaie kanten te delen met anderen blijf je je op een gezonde manier spiegelen aan anderen.

Dat is iets anders dan vergelijken met anderen, trouwens, want daar schiet je niks mee op om te weten of jij het "beter" of "slechter" doet en zet je jezelf alleen maar in de "beoordelingsmodus" (= goed-slecht, een oordeel vellen dus, wat zelfveroordeling of "je beter kunnen voelen" (als je er positief vanaf komt tov anderen) in de hand werkt, en niet die gelijkwaardigheid die je verbindt met anderen).



Ik denk dat als je alles gaat "weren" aan vriendschappen die je op eoa manier "lastig" vindt, je jezelf ook tekort zou doen, want dat zijn vaak wel de mensen die je uitdagen.

Als je je uitsluitend zou omringen door "gelijkgestemden" zou dat comfortzone worden, en tuurlijk fijn als ze geen energie kosten of je je energie bij anderen vandaan haalt, maar "energieneutraal" en harmonieus met anderen in de omgang bent.

Het daagt alleen niet uit als je dat helemaal niet meer aan zou gaan (om ook dáármee te leren omgaan), dus goed dat je die vriendin niet helemaal uit de weg gaat, en alleen de rol/ hoeveelheid tijd/aandacht vermindert die die vriendschap inneemt.



Wat ook goed helpt (vind ik) is niet zoals je zelf bent ook van anderen te verwachten, maar je écht te verplaatsen in die persoon, voor zover mogelijk dan, met diéns karakter en manier van doen, die bij háár past en hoort, en accepteren dat zij zo is en zo mág zijn!

Dat dat niet minder of beter is dan jijzelf, maar een eigenheid die háár past en niet dezelfde hoeft te zijn dan hoe jij bent/doet, je hoeft het helemaal niet gelijkgestemd of altijd met elkaar eens te zijn of dezelfde instellingen te hebben om om elkaar te kunnen geven of vrienden te kunnen zijn.

Mild kijken naar wat jij als "tekortkoming" ziet bij de ander, vanuit haar achtergrond, en bedenken dat het haar strategieen zijn om zich van waarde te voelen tov anderen kan al een hoop schelen.

Het zuigt vooral energie als je je ergert, je in moet houden, aan gaat passen terwijl je inwendig er anders over denkt, enz.



Ik ken een bevriend stel (hoewel momenteel weer uit elkaar), die altijd prat gingen op wie ze allemaal wel niet kenden (aan "belangrijke" mensen). Ging altijd over anderen, waar die woonden in dat en dat grote huis, en ja, die kennen wij heel goed hoor, heb die ouders nog gekend zelfs, en die broer heeft het ook zo goed gedaan, die met dat en dat bedrijf, woont daar en daar, die ken ik ook heel goed", enz.

Daaronder moet je de (eigen) onzekerheid zien, en dat ze zichzelf eoa status toekennen door "succesvolle" mensen te "kennen", en veel te praten over wie wat bereikt heeft (of juist failliet is gegaan, opgepakt is, "mislukt" is), dat zegt toch wel iets over wat ze zelf belangrijk vinden (status) en dat moet dan een beetje op hun afstralen (of beter laten voelen).

Boeit me helemaal niks, maar ik ga daar ook niet op in, als zij dat nou fijn vinden..



Dus tegenwoordig vind ik het steeds gemakkelijker om mensen in hun eigen waarde te laten, ik mag ze gewoon graag zoals ze zijn, en hoeven niet míjn instellingen of wat ik interessant/belangrijk vind met mij gemeenschappelijk te hebben.

Als je daar doorheen kunt kijken kan het zelfs vertederend zijn (of zo) om te zien waar iemand belang aan hecht en vaak maar een strategie is, en het gemeenschappelijke is dan dat je om elkaar geeft, ook al verschil je van elkaar.



Dat is het fijne van (zoveel mogelijk) niet-oordelend denken: ik hoéf geen mening/oordeel te hebben over anderen en over allerlei situaties en daarmee verwacht ik ook niet meer dat mensen zus of zo (horen te) zijn, dát geeft al veel innerlijke rust!

Iedereen mag dat gewoon lekker zelf weten en uitmaken, daar hoef ik niks mee (en bovendien krijg je dat andersom dan ook, dat jij zelf ook die ruimte krijgt om je eigen ding te doen en te zijn zoals je bent).



Ongemerkt kun je zéker wel beinvloed raken door met wie je omgaat of hoeveel ruimte je die geeft, want "waar je mee omgaat raak je mee "besmet"" is deels ook zo: je gaat langzaamaan en sluipenderwijs toch belangrijker vinden wat je vaak om je heen ziet, in je directe omgeving maar ook via nieuws en tijdschriften, maar dat gaat vooral op als je jezelf daaraan gaat meten en vergelijken.

ALs je goed bij jezelf kunt blijven is dat uiteraard van minder invloed, en toch gebeurt dat ook als je er bewust van bent, omdat je brein nu eenmaal spiegelt (door oa mee(be)leven) en wat je vaak ziet/hoort enz altijd "normaler" zal worden (alleen al door herhaling).



Dus bewust kiezen aan wie en waar je je tijd en aandacht aan geeft blijft belangrijk, ook als je in balans bent, om dat ook te blíjven!

Cassandra: dank voor het delen van je verhaal in grote lijnen.



Ik denk dat er een wereld voor je open zal gaan!

In positieve zin dan.

Voor mij alweer meer dan 10 jaar geleden.



Vallen me 2 dingen op: je noemt het moederschap wat je vindt dat je vindt dat je in tekortgeschoten bent en jouw en ex zijn zorgen over de schade die een scheiding gaat aanrichten (en dat zelf toebrengen op De Datum, het moeilijkste wat er is als je kinderen hebt, ik vond dat zelf hartverscheurend destijds!).

Maar weet je, die lading brengen jullie daar nu zelf op aan, jullie maken het zelf heel heel groot en dramatisch, omdat jullie ervan uit gaan dat het iets heel heel ergs is in het leven van een kind.

Daarmee maak je het veel te groot en belangrijk, want die schade kun je echt beperken, als je het zelf niet voelt en brengt als een levensgroot drama (voor een kind, voor jezelf, voor je ex) in het leven.



Maak er een enórme tegenslag (voor het kind of jezelf) van, dan zal je kind het ook zo oppakken!

Goed dat die lading bij je ex dan liefst vooraf met hulp er vanaf kan (zoveel mogelijk), maar tis oa een visie die je meegeeft aan je kind: als je het zelf dus presenteert en voelt als heeeeeel erg en belangrijk dramatische wending in zijn leven, zal hij die visie en lading overnemen.

Je hoeft ook weer niet te doen alsof het niks voorstelt (sowieso is doen alsof naar je eigen kinderen geen goed plan, vind ik, nu leven jullie toe naar de dramatische datum wat het nog beladener maakt, terwijl je zoon allang voelt dat er eea gaande is: als je onder 1 dak woont voel je gewoon bepaalde spanningen of juist relaxtheid aan, ook als kind zijnde).



Ten 2e haal ik eruit dat je dat moederschap heel hoog in het vaandel hebt staan, wat zeker voor je pleit.

Dan denk ik wel: waar ben jij in dit verhaal?!

Jij, de vrouw Cassandra, waar zijn jouw verwachtingen van je leven (en niet als moeder, maar als het meisje en vrouw die je ook nog steeds bent, als partner, geliefde en alle andere rollen die je bekleedt behalve echtgenote en moeder), je teleurstellingen, het plezier in het leven, de sexy vrouw, hoe geliefd en begeerd voel je je nog, hoeveel hulpverlener, die zorgt voor anderen, hoeveel zorg(de) je (nog) voor jezelf en eigen gezonde en fijne dingen die je blij maken, hoe laadde je jezelf op, wat vind je zelf leuk en belangrijk en in hoeverre heeft een leven met altijd pijn invloed op jou(w gesteldheid) gehad, beperkt, een zware wissel op je doen en laten gelegd?



Ga behalve tegenop zien ook svp denken in de vrijheden die je óók (heel fijn!) gaat krijgen nu, om meer tijd en aandacht aan de aangename en plezierige dingen te kunnen geven, die je nu in de relatie stak, in voor je man zorgen, in gesprekken, therapie samen, wat allemaal investering is geweest en wat nu relatief tot rust kan gaan komen als ex een eigen woning heeft en eea stabiliseert.



Een scheiding ís niet altijd slecht voor een kind, hoeft geen groot drama te zijn of te worden, of zijn hele wereld in duigen te gooien, je kunt dat zelf voor een groot deel beinvloeden door het positief te benaderen, naast natuurlijk oog en begrip te hebben voor de teleurstelling van je zoon (en die van jezelf, het laten gaan ipv blijven strijden voor een leven samen), en de instelling mee te geven dat dit echt béter is, ipv dat het problematisch zou zijn.



Natuurlijk hebben onze kinderen er eea van overgehouden, maar of dat "slecht" is, is maar de vraag.

Zelf vinden zij van niet, en realistischer dan dat het leven altijd een sprookje is, of anders mislukt zou zijn, en ze hebben ook geleerd dat de wereld niet verging, voor mij niet en voor hun niet, dat je er altijd weer iets van kunt maken, en ook als je het oneens bent met elkaar of verdriet en teleurstelling voor je kiezen krijgt dat niet betekent dat je niet tegelijkertijd nog steeds evenveel moois meemaakt en kunt blijven waarderen, kunt blijven kijken waar je dankbaar voor bent en goed gaat, nog steeds ook het leven kunt blijven waarderen en plezier kunt maken.



Een scheiding hoéft niet 1 en al kommer en kwel te zijn!

Ook als het financieel minder wordt, is dat niet per se slecht, een kind leert ook dat dat erbij hoort en je dan nog steeds (of misschien wel meer dan eerder) relaxt kunt zijn qua gemoedsrust, innerlijke relaxtheid qua emoties, en dat dat in andere dingen zit.

Vrijheid om je eigen sfeer straks te kunnen creeren kan zoveel goeds voor je zoon doen!

Hoe je hier zelf mee omgaat en een draai aan kunt geven in positieve zin (of het negatieve en erge benadrukt) zal bepalend zijn hoe je kind het ervaren zal: als 1 groot drama of iets wat kan gebeuren en ook goeds zal opleveren, ook voor hem.

(denk alleen al aan de hele week zonder spanningen, commentaar tussen ex en jou onderling, het geeft ook ruimte, als je het zelf als ruimte ziet ipv als gemis/tekortkomen enz).



Geef dus vooral voor jezelf die ruimte aan opluchting, aan je eigen invloed op eigen leven kunnen uitoefenen, zelf kunnen doen wat je nodig vindt/hebt zonder rekening te hoeven houden met je ex, en wat hij ergens van vindt of iets te verwachten wat hij niet kan geven, die vrijheid van eigenrichting betekent niet alleen dat je het zelf moét redden, maar tevens dat je het zelf mág redden, de relatie met jezelf gaat redden, nu je die andere relatie met hem niet hoeft te redden.



Als het vriendschappelijk kan en je elkaar niet laat vallen, hier en daar steunt, is dat het beste voorbeeld voor je zoon dat los van elkaar wonen niet betekent "uit het hart" en "bekijk het maar", want ouders horen in zijn ogen bij elkaar als familie en de grote angst van een kind zit hem bij scheidingen veel meer in dat ouders kunnen ophouden met van elkaar te houden (dus ook hem kan overkomen, voor hem is er geen verschil in liefde of je nu partners of bloedband-familie bent) en dan niks meer met elkaar te maken wilt hebben, wrok en haat koestert waar eerst liefde was, en dát veroorzaakt verlatingsangst bij zo'n kind (die beide ouders liefheeft: dat de ene in de steek gelaten wordt kan hem ook ooit gebeuren).



Zolang je dát dus niet als voorbeeld meegeeft, en er ook 1 op 1 met je ex min of meer voor elkaar blijft (de zorgzaamheid iig) en (zo mogelijk minimaal) fijn met elkaar om kunt blijven gaan en betrokken blijft bij elkaars leven, geef je je kind niet die angst mee hoe het zal zijn om verlaten te zijn door iemand die je zó na staat.



Breng het dus straks vooral realistisch en niet (onnodig) dramatisch.

Ook niet slachtofferig, niet voor je ex, niet voor jou én niet voor hem!

Geef mee dat verdriet er soms ook bij hoort en niet erg is, omdat er nog zoveel goeds is in het leven, als je dat maar wilt zien (ook door tranen heen) en dat ook aandacht blijft geven.

Als je het niet als "sneu en zielig" beschouwt, dan geef je dat iig niet mee.



Probeer je zelf ook langzaam te verheugen op wat voor jou positief kan uitpakken, maak plannen, het levert altijd óók voordelen op, richt je op de vrouw die je wilt zijn (ondanks beperkingen), je mogelijkheden, de toekomst die nog steeds open ligt voor je en óók fijne dingen zal bevatten, die je nu nog niet kent!



Als je als vrouw jezelf of eigen behoeften "vergeten" bent onderweg tijdens het moederschap en partner zijnde, wordt het nu tijd om de vrouw de nodige aandacht te gaan schenken!

Jij gaat nu zélf bepalen wat jij belangrijk vindt om in jezelf te ontwikkelen en (meer) aandacht te gaan geven, en daarnaast oog houden voor de onzekerheden en emoties van je zoon (en ex), het kan straks allemaal, omdat je meer ruimte en tijd krijgt om het te verdelen over meerdere rollen die je bekleedt en bij elkaar "jezelf zijn" vormen!

Zo, hoog tijd hier om in aktie te komen ipv schrijven

Laters!

Was niet hard bedoeld, ik denk alleen dat de vrouw die jij ook nog bent gaandeweg in de verdrukking is gekomen (dat gebeurt soms gaandeweg met een gezin dat je zelf ergens achteraan belandt, dat gebeurt als de focus zo heeft gelegen op (zorgen voor en over) man en kind) en jijzelf wel wat aandacht kan gebruiken komende tijd.



Ga jezelf niet (opnieuw?) wegcijferen, dat bedoel ik: je mag zelf ook léven, ipv "geleefd worden"!

Ik hoop van harte dat je door uit elkaar te gaan niet alleen wat meer innerlijke rust, maar ook weer echt plezier zult krijgen in je leven, dat het dus niet bij voorbaat alleen maar een (zware) opgave lijkt, maar ook ruimte zal blijken te zijn voor jou en die mogelijkheden biedt waar je jezelf ook eea gunt.



Misschien overheen gelezen, maar heb je voldoende steun uit je omgeving?

Familie die eens kan oppassen, zodat jij straks af en toe je handen even vrij hebt?

(Een) emptahische vriendin(nen) om mee te kletsen?

Leuke dingen die je zou willen en kunnen doen waar je lol in hebt of alleen al om te ontspannen?

(ik wist destijds geeneens meer wat ik ook alweer allemaal leuk vond, maar wel dat ik zelf ook aan de beurt was en eea in te halen had aan persoonlijke ontwikkeling, dat ik daar eea had laten liggen onderweg.

Dus misschien teveel vanuit mij (van toen) gedacht hoor, dat ik in jouw verhaal herkenning las dat zorgen voor en over jouw man en zoon nogal centraal hebben gestaan afgelopen tijd en dat het tijd wordt dat jij jezelf meer prioriteit toekent: jij bent er ook nog!



Wat meer "gezond egoisme" heb ik echt moeten leren, alleen maar aan anderen denken hoeft niet: je mag ook vrágen voor jezelf (van het leven).



Sterkte met alles, ik snap dat eea je overvalt nu het nog zo pril is allemaal.

Lees het svp niet als "je moet dit of dat".

Nogmaals, het is niet bedoeld als advies en dat je dat zou moeten opvolgen, het is hier (op dit topic) altijd bedoeld als een kwestie van gunnen, ipv moeten.

Jezelf gaan zien staan.

Dat laat onverlet dat er zeker wel empathie en begrip is voor de pijn die het doet, gun jezelf vooral ook dat verdriet te voelen (en alle andere emoties en zorgen rondom deze teleurstelling en slag in je leven en dat van je kind (en ex)!



Het enige wat ik zeg is dat het niet alleen máár pijn hoeft op te leveren: er komt ook weer ruimte straks voor jou, voor óók die fijne kanten waar je de vrijheid voor krijgt, voor jouw wensen en verlangens.

Dat is om je aan vast te houden als de pijn overheerst, niet om die pijn te ontkennen of dat die niet valide zou zijn.

Ik heb geloof ik nog nooit in mijn leven zoveel pijn en impact gekend als rondom scheiding en gezin destijds, dus ik onderschat dat zeker niet!



Zie dat niet als adviezen, goede raad wat jij zou moeten doen of vooroordelen oid, of wat hoort..

Als je hier vaker leest dan zul je zien dat het hier juist benadrukt wordt dat je je eigen weg daarin zoekt en vindt, jezelf ziet staan en vooral naar jezelf luistert wat voor jou het beste is en jouw weg is.

Dat wordt hier gestimuleerd, om juist wél te voelen wat jíj voelt, en bij jezelf te rade te gaan!



Het is jammer dat je blijkbaar zoveel ongevraagd "advies" krijgt en mensen die verwachtingen (en meningen) hebben over jouw leven en hoe dit aan te pakken volgens hun.

Je weet van binnen altijd nog het beste zelf wat je nodig hebt en hoe jij het wil, je hoeft je niks aan te trekken van wat anderen verwachten, van jouw leven nota bene, daar hebben ze niks mee te maken.

Ik denk dat het vaak goedbedoeld is, mensen die close bij jou betrokken zijn leven/denken "automatisch" mee en dat is dan meestal idd projectie van hoe ze denken dat ze zélf zouden reageren en handelen in zo'n situatie.

Daar hoéf je ook niks mee, als vrije volwassene mag je dat gelukkig zelf bepalen en je weg in vinden (en dat mag je ook gewoon zeggen als mensen met ongevraagde adviezen en opmerkingen of commentaar komen!)



Misschien is het deels ook jouw "filter" dat je dat als "moet van anderen" en ongevraagde/ongewenste "bemoeienis" ervaart, of interpreteert als "doe ik het soms niet goed (genoeg) in andermans ogen, dat die meent mij te moeten zeggen wat ik moet doen/voelen"?

Ik weet wel dat ik destijds ook "opgestookt" werd met "dat pik je toch niet? Je bent meer waard enz" en ik had net als jij geen zin in dat soort invloed van anderen, hoe goed bedoeld ook vaak (laten weten dat ze achter me stonden, maar daar heb je niet altijd iets aan, wil je het zelf zo objectief mogelijk benaderen, ik hoefde geen loyaliteit of mijn gelijk bevestigd te krijgen, omdat ik ook een aandeel had gehad in het verloop van dat huwelijk en geen "schuldige" zocht, ook geen "bijval").



En idd, mensen dichtbij je willen je vaak liefst blij en gelukkig zien en ontkennen daarmee dat je -terecht- pijn hebt, ze willen dat dat zsm voorbij is, dat is vaak ook zo met troosten. Vaak bang om te kwetsen en een geliefde in pijn te zien, daarom kan je niet altijd terecht met je gevoelens bij bekenden, die zijn teveel betrokken bij jou.

(therapeuten bijv daarentegen hebben die afstand wel en willen die pijn en andere "lastige emoties" juist boven water halen, die close bekenden liever vermijden).



Het is fijn dat je goed met jezelf kunt zijn en graag alleen bent en de dingen doet die je graag doet.

En dat je die ruimte ook kreeg en krijgt.

Volg je eigen weg, niémand anders staat in jouw schoenen, daar heb je helemaal gelijk in, dit is wat je alleen zelf kunt doen.

Sterkte!

Ik heb nog even teruggelezen en nergens staat volgens mij "je moet dit of dat", ik hoop dat je ook in de lange eerder post van gisteren 12.51 vooral kunt lezen aan zet bent en dat jij nu zélf gaat en mág bepalen.

En dat er óók ruimte zal komen voor positieve dingen (dus niet interpreteren dat je dús de pijn en andere "negatieve" niet mag voelen of serieus nemen).



Het is een uitermate pijnlijk proces, weet ik uit eigen ervaring, en uit dezelfde ervaring wilde ik je laten zien dat het niet alleen máár pijnlijk en (heel) erg is, maar er ook goede dingen uit voortgekomen zijn (bij mij iig, en mijn kinderen en ook bij ex), en je daarmee de moed te geven dat dat ook voor jou zal opgaan tzt.



En verder: trek je niks aan dus van wat anderen ervan vinden, je doet het prima zoals je het nu doet (kijken of er iets in zit waar je iets aan hebt en anders gewoon naast je neer leggen ).

Carmen: als je zo je best moet doen is meestal al niet een goed teken.

Dat geldt niet alleen in een relatie of met daten (wat je zo vaak leest), maar ook met vriendschappen.

Het is veel relaxter als je probeert minder hard je best/moeite te doen om bij anderen in de smaak te vallen, en meer te kijken of en wat die meiden voor jóu toevoegen.



Verder is het zo dat als je begint met onzeker vragen naar evt redenen en "zeg het maar gewoon direct als je me niet (meer) hoeft" zoiets is als "ik zal die baan wel niet krijgen" en dus eigenlijk juist jezelf al omlaag haalt bij voorbaat, snap je wat ik bedoel?

Er blijkt bij "meid 1" achteraf niks aan de hand te zijn, en dan komt het nogal onzeker/wantrouwig over als je zelf al begint over of ze je niet nog erbij willen hebben.



Kan me je onzekerheid goed voorstellen hoor, en op jouw leeftijd is het ook belangrijk om "erbij te horen", maar wisselen die groepen ook nog van samenstelling.

Ook hierin moet je gewoon blijven denken: "graag of niet, hoor!" en kijken hoe hartelijk ze zijn en niet te snel eigen conclusies trekken die eigenlijk soms worden ingegeven door je eigen onzekerheid en je afhankelijk voelen van dit groepje, omdat je eea al eerder hebt meegemaakt. Té graag willen werkt vaak in je nadeel.



Ik zou het contact proberen te houden maar niet als het steeds van jouw kant moet komen, en als het gewoon gezellig is, is dat de voornaamste reden voor hun om je erbij te willen houden.

Daarnaast in je woonplaats contacten proberen te maken, het is prima dat je nieuwe mensen wilt leren kennen, en je hebt er geen haast mee, dat heeft tijd nodig. Goed dat je ook zelf naar die festivals gaat, je zult echt mensen leren kennen met wie het zich verdiept naar hechte vriendschap(pen).



Vaak moet je toch zelf het initiatief blijven nemen, zeker in bestaande groepjes, ik zie het bij mijn kinderen ook (jouw leeftijd ongeveer) en met sommigen wordt dat sterker en met anderen verwatert het.

In verschillende fases horen er soms weer andere mensen bij, dat blijft zo, dat merk ik zelf ook.

(ik zat 18 jaar in een vriendengroep met ex geweest (stellen, gezinnen) en ook dat is verwaterd doordat onze levens teveel verschilden en ik een eigen sociaal leven ging opbouwen.

Inmiddels nieuwe kennissen en is dat met sommigen ook een vriendengroepje geworden, maar daar is wel wat tijd in gaan zitten.

Zoiets moet je opbouwen en je dacht dat je daar ook mee bezig was, maar dat is best moeilijk in verschillende woonplaatsen en in een groepje die vaker samen afspreekt en al langer meegaat (dan toen jij erbij kwam).



Je kunt de keren dát jullie samen iets doen gewoon blijven voortzetten én intussen rond blijven kijken in eigen omgeving.

Open staan voor vriendschap is genoeg, je zou daar niet zo hard voor hoeven te "werken".



Blijf en ga gewoon dingen doen die jíj leuk vindt om te doen en waar je "jezelf" kunt zijn, en blijf vooral ook kijken of anderen bij jóu passen (ipv andersom).

Niet teveel nadenken wat anderen van jou vinden en waarom ze iets doen/laten!

Cloud, silent treatment is shit en hoezo ben je dat wel gewend?

Ook voor een scharrel is dat niet bepaald fijn/okay.

Heb je gevraagd wat hem dwarszit?



Balen dat je thuis moet zitten met eindelijk lekker weer.

Kun je wel ergens buiten zitten?

Stukje wandelen of kan dat niet?

Slapen, lezen en serie kijken gaat niet, is dat wegens concentratieproblemen of fysieke redenen (na operatie)?

Ken het wel hoor, je wil zsm hersteld zijn en weer alles kunnen wat je normaal doet en kunt, het vergt het nodige geduld als dat niet zo snel gaat als jij zou willen.



Kop op, er komen hopelijk nog heeeel veel mooie dagen dat je straks weer wel volop kunt genieten, accepteer voor nu dan maar dat het balen is, het is niet anders.

Een vriendin uitnodigen misschien morgen, beetje kletsen?





Ja, morgen mag ik weer los, haha.

Pas net klaar met de voorbereidingen en moet vroeg op, dus vroeg naar bed zometeen!

Nog wat spulletjes klaarleggen zodat ik niks vergeet als ik morgen nog half slaap als ik vertrek

Ik kijk ernaar uit, tis lekker weer morgen, niet al te ver weg en elke keer een nieuw avontuurtje.

Lekker onvoorspelbaar iig, haha, je weet niet wat je kunt verwachten en daar ook niet helemaal op inspelen, dus "gewoon" aan overgeven en zien hoe het loopt.

Geen geschikt werk voor wie hecht aan zekerheid iig, tis go with the flow en steeds het beste van zien te maken, meer kun je niet doen, he