Psyche
alle pijlers
alles hebben en toch alles kwijt (ben op)
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:34
na lang twijfelen toch dit topic aangemaakt...
Het gaat niet goed... ik dacht dat ik een aantal weken geleden in n dal zat, maar ik kan het nu niet allemaal meer overzien. ik beleef alles als een roes, er zit een afstand tussen mijn handelen en hoe ik het ervaar. voel me zo down. ik weet niet meer wat ik wil, voel en waar ik voor sta, ben mezelf kwijt. Steeds vaker de gedachten alles te willen ontvluchten. gewoon niks, rust.
ik ben geschrokken van de volgende constatering: ik zou het voor mezelf niet erg vinden om dood te gaan, ik leef nog voor en door anderen ook al weten ze het niet. ik zie de dood niet als enige oplossing, maar weet het gewoon allemaal niet het verlangen wordt steeds een beetje groter
waardoor het komt??? ik weet het niet, ik kan denk ik gewoon niet goed om gaan met emoties ik kan ze niet eens meer goed plaatsen ben stiekem erg onzeker, lage zelfwaardering, moet alles kunnen en het liefst ook nog eens perfect. maak me ontzettend druk over hoe ik overkom op anderen.
ik heb me altijd heel groot gehouden voor de buitenwereld, ben altijd de vrolijkheid zelve... al is dat aan de buitenkant.
Ik werk zelf in de hulpverlening, en ik kan nog min of meer een knop om zetten en het bekende masker...maar goed gaat het niet, het legt ook wel druk op me merk ik. heb me daarom sinds deze week toch ziek gemeld.
Heb sinds een aantal dagen mijn ouders en beste vriendin verteld hoe ik me voel, en die nare gedachten. erg moeilijk!
sommige mensen hebben t niet aan zien komen. twijfels slaan toe. voel me echt een zwakkeling. ik weet van alle adviezen waarom kan ik mezelf er dan niet toe zetten??? stel ik me aan? doe ik het voor de aandacht? ach weet het gewoon niet
ben nu bij het ggz, ben zojuist begonnen aan een behandeling voor mn eetstoornis natuurlijk ook erg spannend. 2 dagen dagbehandeling in de week in groepsverband.
zit ook 5 weken aan de antidepressiva. vorige week bij de huisarts geweest, heb aangegeven dat ik op ben en hoe ik me voel en waar ik mee loop...die was nogal geschrokken. Ze heeft me aangemeld bij een ander ggz met een crisisprocedure. heb ervoor gekozen om toch maar geen opname te doen. Krijg wel hulp al is het traject voor de komende periode nogal onduidelijk. Daarbij is het ook nog niet zeker dat de behandeling van mijn eetstoornis nu door kan gaan, en ik wacht al zolang.
ik wil wel verder, ik kan nu nog verder... maar hoelang? mijn kaarsje brand op, mijn energie is op, ik ben op
Het is niet mn bedoeling om mensen te choqueren. ik merk dat ik behoefte heb om even wat dingen hier schrijven. en hoop dat jullie reacties me helpen.
Het gaat niet goed... ik dacht dat ik een aantal weken geleden in n dal zat, maar ik kan het nu niet allemaal meer overzien. ik beleef alles als een roes, er zit een afstand tussen mijn handelen en hoe ik het ervaar. voel me zo down. ik weet niet meer wat ik wil, voel en waar ik voor sta, ben mezelf kwijt. Steeds vaker de gedachten alles te willen ontvluchten. gewoon niks, rust.
ik ben geschrokken van de volgende constatering: ik zou het voor mezelf niet erg vinden om dood te gaan, ik leef nog voor en door anderen ook al weten ze het niet. ik zie de dood niet als enige oplossing, maar weet het gewoon allemaal niet het verlangen wordt steeds een beetje groter
waardoor het komt??? ik weet het niet, ik kan denk ik gewoon niet goed om gaan met emoties ik kan ze niet eens meer goed plaatsen ben stiekem erg onzeker, lage zelfwaardering, moet alles kunnen en het liefst ook nog eens perfect. maak me ontzettend druk over hoe ik overkom op anderen.
ik heb me altijd heel groot gehouden voor de buitenwereld, ben altijd de vrolijkheid zelve... al is dat aan de buitenkant.
Ik werk zelf in de hulpverlening, en ik kan nog min of meer een knop om zetten en het bekende masker...maar goed gaat het niet, het legt ook wel druk op me merk ik. heb me daarom sinds deze week toch ziek gemeld.
Heb sinds een aantal dagen mijn ouders en beste vriendin verteld hoe ik me voel, en die nare gedachten. erg moeilijk!
sommige mensen hebben t niet aan zien komen. twijfels slaan toe. voel me echt een zwakkeling. ik weet van alle adviezen waarom kan ik mezelf er dan niet toe zetten??? stel ik me aan? doe ik het voor de aandacht? ach weet het gewoon niet
ben nu bij het ggz, ben zojuist begonnen aan een behandeling voor mn eetstoornis natuurlijk ook erg spannend. 2 dagen dagbehandeling in de week in groepsverband.
zit ook 5 weken aan de antidepressiva. vorige week bij de huisarts geweest, heb aangegeven dat ik op ben en hoe ik me voel en waar ik mee loop...die was nogal geschrokken. Ze heeft me aangemeld bij een ander ggz met een crisisprocedure. heb ervoor gekozen om toch maar geen opname te doen. Krijg wel hulp al is het traject voor de komende periode nogal onduidelijk. Daarbij is het ook nog niet zeker dat de behandeling van mijn eetstoornis nu door kan gaan, en ik wacht al zolang.
ik wil wel verder, ik kan nu nog verder... maar hoelang? mijn kaarsje brand op, mijn energie is op, ik ben op
Het is niet mn bedoeling om mensen te choqueren. ik merk dat ik behoefte heb om even wat dingen hier schrijven. en hoop dat jullie reacties me helpen.
maandag 24 augustus 2009 om 19:14
Itsme, fijn dat je een dag weg geweest bent en er van hebt kunnen genieten. Als je het op kunt brengen: vooral blijven doen. Soms lijkt zo'n dag nutteloos want er is misschien niet zoveel aan, maar een dag weg met 'prettige mensen' werpt altijd zijn vruchten af, soms alleen niet meteen.
Probeer je niet teveel schuldig te voelen, met werk enzo. Jij hebt dit niet gewild, de grootste pineut in deze situatie ben je zelf. Niet je werk.
Kun je iets met je frustraties? Ze uiten, op een of andere manier? Er was laatst een leuk topic over boosheid uiten, misschien staan daar nog goede tips in. Frustraties weer inslikken is nl niet de beste optie, meestal.
En dat de therapie veel met je doet is niet raar hoor. Het is een heel proces. Heel begrijpelijk ook dat je even geen tijd en energie hebt voor sommige dingen. Hoort er allemaal bij.
Probeer je niet teveel schuldig te voelen, met werk enzo. Jij hebt dit niet gewild, de grootste pineut in deze situatie ben je zelf. Niet je werk.
Kun je iets met je frustraties? Ze uiten, op een of andere manier? Er was laatst een leuk topic over boosheid uiten, misschien staan daar nog goede tips in. Frustraties weer inslikken is nl niet de beste optie, meestal.
En dat de therapie veel met je doet is niet raar hoor. Het is een heel proces. Heel begrijpelijk ook dat je even geen tijd en energie hebt voor sommige dingen. Hoort er allemaal bij.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 24 augustus 2009 om 19:53
@ Begentle
welkom op het forum! je bent welkom om je verhaal te doen hoor! Voor de herkenning, maar vooral ook om je ei kwijt te kunnen.
wat voor soort therapie heb je gedaan?
Blij om te lezen dat de AD z'n werk een beetje doen. weet je van jezelf wat ervoor zorgt dat je een terugval krijgt? wel heel goed dat je er zo open over kunt schrijven!
hoop ook echt dat het beter gaat, dit is niks zo. tja die tip over hoge eissen stellen aan mezelf, das een moeilijke. Ga m'n best doen
gr. itsme
welkom op het forum! je bent welkom om je verhaal te doen hoor! Voor de herkenning, maar vooral ook om je ei kwijt te kunnen.
wat voor soort therapie heb je gedaan?
Blij om te lezen dat de AD z'n werk een beetje doen. weet je van jezelf wat ervoor zorgt dat je een terugval krijgt? wel heel goed dat je er zo open over kunt schrijven!
hoop ook echt dat het beter gaat, dit is niks zo. tja die tip over hoge eissen stellen aan mezelf, das een moeilijke. Ga m'n best doen
gr. itsme
maandag 24 augustus 2009 om 19:56
@ moonlight.
Ik wil je toch even een compliment geven over je lieve berichten,. Heb echt het gevoel dat je oprecht geinteresseerd bent en vind dat je goede postings hebt (niet alleen dit topic)
mag ook wel eens gezegt worden natuurlijk.
xxx itsme
haha natuurlijk mag je me aanspreken met itsme. Haha was vooral luiheid dat ik niet m'n hele nick schreef maar idd klinkt positiever
Ik wil je toch even een compliment geven over je lieve berichten,. Heb echt het gevoel dat je oprecht geinteresseerd bent en vind dat je goede postings hebt (niet alleen dit topic)
mag ook wel eens gezegt worden natuurlijk.
xxx itsme
haha natuurlijk mag je me aanspreken met itsme. Haha was vooral luiheid dat ik niet m'n hele nick schreef maar idd klinkt positiever
maandag 24 augustus 2009 om 20:39
@Itsme (hoop dat ik je ook zo mag noemen).
Geloof eerstelijnspsychologische therapie. Ik heb me er nooit zo in verdiept Ik ging om de 2 weken een uurtje erheen.
In het begin vond ik het wel ok. Maar toen ik eenmaal uitgepraat was,zat ik me daar wild te ergeren. Ik had het idee dat ik niet opschoot. Ik wilde tips om verder te gaan, maar die psycholoog kwam met dingen die ik zelf ook wel kon bedenken. Bovendien onderbrak ze me vaak (niet echt netjes vond ik). En toen ik vertelde dat ik van de huisarts AD kreeg, had ze daar commentaar op. Ze vond het gevaarlijk omdat ik nog zo jong was, en mijn depressie met therapie wel op te lossen viel. Terwijl ik al meer dan 4 jaar met die klachten liep.
Over die terugvallen... Soms weet ik waar het aan ligt (geen groot sociaal leven, iemand die niet terugbelt/niks laat horen, me zorgen maken om mijn ouders, angst voor de toekomst).
En soms krijg ik zo een terugval 'kado'.
Sjee, dit komt wel heel negatief over nu ik het zo lees.
Ik hoop niet dat ik je hiermee afschrik. Anders zeg je het maar hoor.
Groetjes.
Geloof eerstelijnspsychologische therapie. Ik heb me er nooit zo in verdiept Ik ging om de 2 weken een uurtje erheen.
In het begin vond ik het wel ok. Maar toen ik eenmaal uitgepraat was,zat ik me daar wild te ergeren. Ik had het idee dat ik niet opschoot. Ik wilde tips om verder te gaan, maar die psycholoog kwam met dingen die ik zelf ook wel kon bedenken. Bovendien onderbrak ze me vaak (niet echt netjes vond ik). En toen ik vertelde dat ik van de huisarts AD kreeg, had ze daar commentaar op. Ze vond het gevaarlijk omdat ik nog zo jong was, en mijn depressie met therapie wel op te lossen viel. Terwijl ik al meer dan 4 jaar met die klachten liep.
Over die terugvallen... Soms weet ik waar het aan ligt (geen groot sociaal leven, iemand die niet terugbelt/niks laat horen, me zorgen maken om mijn ouders, angst voor de toekomst).
En soms krijg ik zo een terugval 'kado'.
Sjee, dit komt wel heel negatief over nu ik het zo lees.
Ik hoop niet dat ik je hiermee afschrik. Anders zeg je het maar hoor.
Groetjes.
Ik heb geen motto.
dinsdag 25 augustus 2009 om 10:10
@begentle
natuurlijk mag je me itsme noemen haha.
frustrerend zo'n psych die je amper ziet, je niet lijkt te begrijpen en nog commentaar levert ook blerg. Kan erin komen dat je gestopt bent vooral als je je verhaal niet kan doen zonder steeds onderbroken te worden.
hoe oud was je toen je begon met ad?
ach terugvallen horen erbij, schrikt me niet af hoor. leuk is anders, je kunt je best doen om t tegen te gaan, maar t loopt zoals het loopt. eerst hier maar eens uitkomen hihi
natuurlijk mag je me itsme noemen haha.
frustrerend zo'n psych die je amper ziet, je niet lijkt te begrijpen en nog commentaar levert ook blerg. Kan erin komen dat je gestopt bent vooral als je je verhaal niet kan doen zonder steeds onderbroken te worden.
hoe oud was je toen je begon met ad?
ach terugvallen horen erbij, schrikt me niet af hoor. leuk is anders, je kunt je best doen om t tegen te gaan, maar t loopt zoals het loopt. eerst hier maar eens uitkomen hihi
dinsdag 25 augustus 2009 om 12:16
quote:its_simply_me schreef op 24 augustus 2009 @ 19:56:
@ moonlight.
Ik wil je toch even een compliment geven over je lieve berichten,. Heb echt het gevoel dat je oprecht geinteresseerd bent en vind dat je goede postings hebt (niet alleen dit topic)
mag ook wel eens gezegt worden natuurlijk.
xxx itsme
haha natuurlijk mag je me aanspreken met itsme. Haha was vooral luiheid dat ik niet m'n hele nick schreef maar idd klinkt positiever
Thanks!!
Tja, ik heb een heel proces achter de rug en heb dingen geleerd, die voor jullie nog allemaal nieuw zijn. Als ik mensen kan steunen, al is het maar een klein beetje, ben ik daar blij om. Depressies zijn zo kut en het is zo erg als je je onbegrepen voelt. En voor mij is het een soort verwerking. Zien hoe ver ik sta na 5 jaar.
Beetje slecht geslapen vannacht, ben dus minder helder dan gisteren. Fijne dag meiden!
@ moonlight.
Ik wil je toch even een compliment geven over je lieve berichten,. Heb echt het gevoel dat je oprecht geinteresseerd bent en vind dat je goede postings hebt (niet alleen dit topic)
mag ook wel eens gezegt worden natuurlijk.
xxx itsme
haha natuurlijk mag je me aanspreken met itsme. Haha was vooral luiheid dat ik niet m'n hele nick schreef maar idd klinkt positiever
Thanks!!
Tja, ik heb een heel proces achter de rug en heb dingen geleerd, die voor jullie nog allemaal nieuw zijn. Als ik mensen kan steunen, al is het maar een klein beetje, ben ik daar blij om. Depressies zijn zo kut en het is zo erg als je je onbegrepen voelt. En voor mij is het een soort verwerking. Zien hoe ver ik sta na 5 jaar.
Beetje slecht geslapen vannacht, ben dus minder helder dan gisteren. Fijne dag meiden!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 25 augustus 2009 om 13:11
woensdag 26 augustus 2009 om 11:23
Ja vannacht beter geslapen.
Begentle: Ja, eigenlijk pas sinds een paar maanden aan de AD. Daarvoor lithium maar dat werkte voor mij niet echt.
Wat mij betreft wil ik de AD wel blijven slikken, voorlopig. Heb nauwelijks bijwerkingen en voel me er goed bij.
Begentle: Ja, eigenlijk pas sinds een paar maanden aan de AD. Daarvoor lithium maar dat werkte voor mij niet echt.
Wat mij betreft wil ik de AD wel blijven slikken, voorlopig. Heb nauwelijks bijwerkingen en voel me er goed bij.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 27 augustus 2009 om 23:02
@ begentle... tja AD wordt vaak voor langere tijd gebruikt. Ik zou ook graag zonder willen, krijg er zo'n raar onwerkelijk gevoel van. maar ja.
6 weken geleden dat je een terugval had, gelukkig dat t niet voordurend is, hoelang duurt bij jou een terugval meestal?
o mijn leeftijd is 22
@ moonlight... wat fijn dat je al een stuk verder bent in het hele proces, en deze vooruitgang ook zelf ziet en er anderen mee probeert te helpen.
ben je tegen veel dingen aangelopen in de tijd van je depressie?
@ iseo... helemaal niet erg dat je niet zo goed weet wat te schrijven. Vind het heel fijn dat je mee leest en door een ogenschijnlijke simpele vraag als ''hoe is het'' toont wel degelijk dat je geintereseerd bent, dat doet me goed!
Heb je zelf of iemand in je omgeving wel een te maken gehad met een depressie?
@ iedereen...
ik zal je even bijpraten over alle (frustrerende) dingen van de afgelopen week. helaas is het niet veel positiefs... ben echt op door alle onmacht en frustratie van mezelf en anderen
De behandeling voor mn eetstoornis is stopgezet, omdat de depressie nu eerst aandacht behoeft. aan de ene kant grote teleurstelling, ik wacht al zolang maar aan de andere kant houden we wel contact met de bedoelling dat ik later weer instroom.
vandaag op kennismakingsgesprek geweest bij het andere ggz. Weer geen duidelijkheid omdat bij hun niet bekend was dat hun nu niet ondersteunend zijn, maar hoofdbehandelaar. dussss moet weer allerlei onderzoeken ondergaan en dan wordt er samen gekeken naar een behandelplan, maar voor nu is alles lkkr onduidelijk.
Daarbij wil mn werk ook weten waar ze aan toe zijn, begrijpelijk maar pfff... echt een hééééél verhaal maar het komt erop neer dat ik niet met de bedrijfsarts door een deur kan(en das nog milt )
Heb erg het gevoel dat ze niet aan het luisteren was, ze was ondertussen een formulier aan het invullen op haar manier daar was ik het niet mee eens. zo moest ze invullen wat mijn mogelijkheden en beprekingen waren. was ze doodleuk aan het typen dat mijn beperking was het omgaan met emoties van anderen, klopt geen bal van, ik kan nu even niet met m'n eigen emoties omgaan. ze vult alles maar in zoals ze dacht dat het was, maar luisteren ho maar.
opmerkingen als'' je had redelijkerwijs kunnen weten dat je dit werk niet aan zou kunnen''. want psychische klachten komen niet in 1x
nou ja komt erop neer dat we niet echt overeen konden komen, en dat haar manier van communiceren het tegenovergestelde effect op mij had.
gelukkig vandaag de manager gesproken en die reageerde wel begripvol, en volgende week ga ik om de tafel voor een plan van aanpak.
verder zit ik echt aan m'n top, ik probeer een knop om te draaien maar de rek is eruit. morgen een afspraak gemaakt bij de huisarts, en heb ook een gesprek bij mijn begeleidster van het ggz
dus tot zover het complexe leventje van mij.
Hoe gaat het met jullie allemaal? laat maar weten;)
xxx itsme
6 weken geleden dat je een terugval had, gelukkig dat t niet voordurend is, hoelang duurt bij jou een terugval meestal?
o mijn leeftijd is 22
@ moonlight... wat fijn dat je al een stuk verder bent in het hele proces, en deze vooruitgang ook zelf ziet en er anderen mee probeert te helpen.
ben je tegen veel dingen aangelopen in de tijd van je depressie?
@ iseo... helemaal niet erg dat je niet zo goed weet wat te schrijven. Vind het heel fijn dat je mee leest en door een ogenschijnlijke simpele vraag als ''hoe is het'' toont wel degelijk dat je geintereseerd bent, dat doet me goed!
Heb je zelf of iemand in je omgeving wel een te maken gehad met een depressie?
@ iedereen...
ik zal je even bijpraten over alle (frustrerende) dingen van de afgelopen week. helaas is het niet veel positiefs... ben echt op door alle onmacht en frustratie van mezelf en anderen
De behandeling voor mn eetstoornis is stopgezet, omdat de depressie nu eerst aandacht behoeft. aan de ene kant grote teleurstelling, ik wacht al zolang maar aan de andere kant houden we wel contact met de bedoelling dat ik later weer instroom.
vandaag op kennismakingsgesprek geweest bij het andere ggz. Weer geen duidelijkheid omdat bij hun niet bekend was dat hun nu niet ondersteunend zijn, maar hoofdbehandelaar. dussss moet weer allerlei onderzoeken ondergaan en dan wordt er samen gekeken naar een behandelplan, maar voor nu is alles lkkr onduidelijk.
Daarbij wil mn werk ook weten waar ze aan toe zijn, begrijpelijk maar pfff... echt een hééééél verhaal maar het komt erop neer dat ik niet met de bedrijfsarts door een deur kan(en das nog milt )
Heb erg het gevoel dat ze niet aan het luisteren was, ze was ondertussen een formulier aan het invullen op haar manier daar was ik het niet mee eens. zo moest ze invullen wat mijn mogelijkheden en beprekingen waren. was ze doodleuk aan het typen dat mijn beperking was het omgaan met emoties van anderen, klopt geen bal van, ik kan nu even niet met m'n eigen emoties omgaan. ze vult alles maar in zoals ze dacht dat het was, maar luisteren ho maar.
opmerkingen als'' je had redelijkerwijs kunnen weten dat je dit werk niet aan zou kunnen''. want psychische klachten komen niet in 1x
nou ja komt erop neer dat we niet echt overeen konden komen, en dat haar manier van communiceren het tegenovergestelde effect op mij had.
gelukkig vandaag de manager gesproken en die reageerde wel begripvol, en volgende week ga ik om de tafel voor een plan van aanpak.
verder zit ik echt aan m'n top, ik probeer een knop om te draaien maar de rek is eruit. morgen een afspraak gemaakt bij de huisarts, en heb ook een gesprek bij mijn begeleidster van het ggz
dus tot zover het complexe leventje van mij.
Hoe gaat het met jullie allemaal? laat maar weten;)
xxx itsme
donderdag 27 augustus 2009 om 23:11
Wat een debiele bedrijfsarts heb jij zeg!
Ik weet niet wat voor werk je doet... Bij depressie is het niet raar om korte of lange tijd uit de roulatie te zijn. Zeker als je therapie hebt, heb je ook tijd nodig om de therapie te laten bezinken. Het kan best dingen losmaken allemaal.
Hoop dat je manager iets voor je kan doen.
Om eerlijk te zijn: de depressie (of liever de manisch depressiviteit) heeft mijn leven flink op zijn kop gezet. Ik zat in een situatie die al niet zo stabiel was: student, kon mijn draai niet helemaal vinden bij studie, van kamer naar kamer aan t verhuizen, geen relatie... lang verhaal.
Door ziekte en opname ben ik veel kwijt geraakt: kon / wilde even niet meer studeren, moest studentenkamer uit, verhuizen, etc etc. Ook het vertrouwen in mezelf was weg.
En nu heb ik een heel ander leven, en ben niet ontevreden. Ik wil niet zeggen dat dit beter of slechter is dan mijn oude leven... het is ANDERS. En ik ben ouder en wijzer. En zelfbewuster (dat woord krijg ik wel eens te horen). En mooier (ja echt... slanker en straal meer fitheid uit dan vroeger).
Het is een cliché dat depressie je altijd ook iets goed brengt. Dat is niet bij iedereen zo en een depressie is ronduit kut. Maar het kan wel een omslagpunt in je leven zijn.
Itsme... rust goed uit. Laat je niet gek maken door mensen die er niets van snappen. En laat je in de watten leggen door de mensen die er voor je zijn.
Ik weet niet wat voor werk je doet... Bij depressie is het niet raar om korte of lange tijd uit de roulatie te zijn. Zeker als je therapie hebt, heb je ook tijd nodig om de therapie te laten bezinken. Het kan best dingen losmaken allemaal.
Hoop dat je manager iets voor je kan doen.
Om eerlijk te zijn: de depressie (of liever de manisch depressiviteit) heeft mijn leven flink op zijn kop gezet. Ik zat in een situatie die al niet zo stabiel was: student, kon mijn draai niet helemaal vinden bij studie, van kamer naar kamer aan t verhuizen, geen relatie... lang verhaal.
Door ziekte en opname ben ik veel kwijt geraakt: kon / wilde even niet meer studeren, moest studentenkamer uit, verhuizen, etc etc. Ook het vertrouwen in mezelf was weg.
En nu heb ik een heel ander leven, en ben niet ontevreden. Ik wil niet zeggen dat dit beter of slechter is dan mijn oude leven... het is ANDERS. En ik ben ouder en wijzer. En zelfbewuster (dat woord krijg ik wel eens te horen). En mooier (ja echt... slanker en straal meer fitheid uit dan vroeger).
Het is een cliché dat depressie je altijd ook iets goed brengt. Dat is niet bij iedereen zo en een depressie is ronduit kut. Maar het kan wel een omslagpunt in je leven zijn.
Itsme... rust goed uit. Laat je niet gek maken door mensen die er niets van snappen. En laat je in de watten leggen door de mensen die er voor je zijn.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 28 augustus 2009 om 18:53
@Itsme.
Wat een bende maken ze er daar bij het GGZ van. Dat horen ze dan toch te weten dat ze hoofdbehandelaar zijn. En ik vind het al helemaal raar dat je behandeling voor je eetstoornis ook stop is gezet. Dat is toch ook van levensbelang.
Ik wil je trouwens nog vertellen dat ik ook een eetstoornis heb gehad ( daar werd die depressie ook sterker door).
Om eerlijk te zijn begrijp ik ook niet wat voor onderzoeken ze bij je willen afnemen. Het lijkt mij dat je erg duidelijk hebt verteld wat er met je aan de hand is. Wat met moet er uit die onderzoeken komen?? Ik kan me hier zo boos om maken.
Het lijkt wel alsof het jaren duurt voordat ze hier in NL eens beginnen met gerichte zorg.
Ik vind het heel vervelend dat je een bedrijsarts heb gekregen waar het niet zo mee botert. Geef wel aan wat zij verkeerd heb opgeschreven. Deze info komt namelijk ook bij je werkgever terecht. Bovendien gaat het gier om je gezondheid. Wanneer zij bv in een later stadium opschrijft dat je bv weer voor een paar uurtjes mag gaan werken, terwijl jij (nog) niet met je emoties kan omgaan, heb je een probleem.
Tijdens therapie ging die psych (ik kort het even af) ook van die vage dingen vragen. Dingen die er helemaal niks mee te maken hadden. En dan doordrammen. Pffff. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat die dingen helemaal niks met mijn gesteldheid te maken hadden.
Je bent 22, woon je nog thuis?? Krijg je steun van de mensen om je heen??? Je mag heus wel lenen op anderen hoor.
Weet je trouwens dat heel veel mensen depressief zijn/een depressie hebben gehad? En dat heel veel mensen aan de AD zijn? Je hoeft je hier niet voor te schamen.
Mijn terugvallen duren soms een week, dagen lang, en soms is het na een dag voorbij. Zodra ik onder de mensen ben is dat minder. En daar wringt het dus bij mij. Ik heb heel weinig familie, en bijna geen vrienden. Door die rot eetstoornis (en een heel fout vriendje) ben ik ook een heleboel mensen uit het oog verloren.
Ik heb gelezen dat je veel slaapt. Dat deed ik ook (en nog steeds). Dat wil nog weleens helpen.
Alles wat jij beschrijft...... Het lijkt mijn verhaal wel. Daardoor kan ik me heel goed voorstellen hoe je je moet voelen.
Ik zou je zo graag willen helpen. Ik hoop dat ik je misschien zo op het forum een beetje kan steunen.
Heel veel sterkte en een hele GROTE knuffel.
Wat een bende maken ze er daar bij het GGZ van. Dat horen ze dan toch te weten dat ze hoofdbehandelaar zijn. En ik vind het al helemaal raar dat je behandeling voor je eetstoornis ook stop is gezet. Dat is toch ook van levensbelang.
Ik wil je trouwens nog vertellen dat ik ook een eetstoornis heb gehad ( daar werd die depressie ook sterker door).
Om eerlijk te zijn begrijp ik ook niet wat voor onderzoeken ze bij je willen afnemen. Het lijkt mij dat je erg duidelijk hebt verteld wat er met je aan de hand is. Wat met moet er uit die onderzoeken komen?? Ik kan me hier zo boos om maken.
Het lijkt wel alsof het jaren duurt voordat ze hier in NL eens beginnen met gerichte zorg.
Ik vind het heel vervelend dat je een bedrijsarts heb gekregen waar het niet zo mee botert. Geef wel aan wat zij verkeerd heb opgeschreven. Deze info komt namelijk ook bij je werkgever terecht. Bovendien gaat het gier om je gezondheid. Wanneer zij bv in een later stadium opschrijft dat je bv weer voor een paar uurtjes mag gaan werken, terwijl jij (nog) niet met je emoties kan omgaan, heb je een probleem.
Tijdens therapie ging die psych (ik kort het even af) ook van die vage dingen vragen. Dingen die er helemaal niks mee te maken hadden. En dan doordrammen. Pffff. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat die dingen helemaal niks met mijn gesteldheid te maken hadden.
Je bent 22, woon je nog thuis?? Krijg je steun van de mensen om je heen??? Je mag heus wel lenen op anderen hoor.
Weet je trouwens dat heel veel mensen depressief zijn/een depressie hebben gehad? En dat heel veel mensen aan de AD zijn? Je hoeft je hier niet voor te schamen.
Mijn terugvallen duren soms een week, dagen lang, en soms is het na een dag voorbij. Zodra ik onder de mensen ben is dat minder. En daar wringt het dus bij mij. Ik heb heel weinig familie, en bijna geen vrienden. Door die rot eetstoornis (en een heel fout vriendje) ben ik ook een heleboel mensen uit het oog verloren.
Ik heb gelezen dat je veel slaapt. Dat deed ik ook (en nog steeds). Dat wil nog weleens helpen.
Alles wat jij beschrijft...... Het lijkt mijn verhaal wel. Daardoor kan ik me heel goed voorstellen hoe je je moet voelen.
Ik zou je zo graag willen helpen. Ik hoop dat ik je misschien zo op het forum een beetje kan steunen.
Heel veel sterkte en een hele GROTE knuffel.
Ik heb geen motto.
zaterdag 29 augustus 2009 om 15:13
Ik ben ook geen fan van de GGZ. Ze doen goede dingen hoor, maar ook een heleboel dingen die ik niet snap of die ik liever anders zou zien. Ik heb daar in een ander topic al vaak op afgegeven. Denk niet dat Simply Me er iets aan heeft als ik dat hier weer ga doen
Ik ben het met Begentle eens dat het goed is om wat mensen om je heen te hebben. Niet continu, en niet te veel. Maar alleen zijn tijdens een depressie is heel naar.
Beg, de mensen die jij uit het oog verloren bent... Is daar geen herstel van contact mogelijk?
Ik heb ontzettend geluk gehad met bepaalde vrienden die me na mijn depressie gewoon nog als dezelfde Moonlight zagen. Maar ik snap dat niet iedereen zulke vrienden heeft.
Lithium is een stemmingsstabilisator. Dus het moet de dalen minder diep maken, en de pieken minder hoog. Vaak voorgeschreven bij bipolaire stoornis (manisch depressiviteit).
AD gebruik ik sinds eind juni, begin juli. Nog niet zo lang dus.
Ik heb mijn leven nog niet echt op de rails. Als AD me kunnen helpen tijdens de 'opbouw' van mijn nieuwe leven, blijf ik ze graag gebruiken.
Misschien over een hele tijd weer aan afbouwen denken. Maar ik heb eigenlijk geen last van de AD, dus geen probleem om het langere tijd te slikken. (Ha en een half jaar geleden was ik nog anti: al die troep in mijn lijf )
Ik ben het met Begentle eens dat het goed is om wat mensen om je heen te hebben. Niet continu, en niet te veel. Maar alleen zijn tijdens een depressie is heel naar.
Beg, de mensen die jij uit het oog verloren bent... Is daar geen herstel van contact mogelijk?
Ik heb ontzettend geluk gehad met bepaalde vrienden die me na mijn depressie gewoon nog als dezelfde Moonlight zagen. Maar ik snap dat niet iedereen zulke vrienden heeft.
Lithium is een stemmingsstabilisator. Dus het moet de dalen minder diep maken, en de pieken minder hoog. Vaak voorgeschreven bij bipolaire stoornis (manisch depressiviteit).
AD gebruik ik sinds eind juni, begin juli. Nog niet zo lang dus.
Ik heb mijn leven nog niet echt op de rails. Als AD me kunnen helpen tijdens de 'opbouw' van mijn nieuwe leven, blijf ik ze graag gebruiken.
Misschien over een hele tijd weer aan afbouwen denken. Maar ik heb eigenlijk geen last van de AD, dus geen probleem om het langere tijd te slikken. (Ha en een half jaar geleden was ik nog anti: al die troep in mijn lijf )
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 30 augustus 2009 om 14:12
@Moonlight82
Dat is niet mogelijk (helaas van sommige). In die tijd was ik door die eetstoornis te moe om met mensen af te spreken, en na een tijdje verwaterd het dan. Niemand wist ook wat er met mij aan de hand was. En veel van die vriendinnen waren ook geen echte vriendinnen. Denk aan een vriendin die je laat stikken zodra er een jongen in het zicht kwam. Of een vriendin die mijn foute vriendje smste om elkaar te ontmoeten. Of een vriendin die alles bij elkaar loog.
Door alles wat er is gebeurd,eetstoornis,fout vriendje,valse vriendinnen,depressie, lijkt het wel alsof ik een beetje contactgestoord geworden. Ik weet niet meer hoe ik vriendinnen moet maken, ik durf het niet. En vaak weet ik niet waar ik het over moet hebben. Tegelijkertijd kan ik wel een leuk gesprek met totale vreemde hebben. Het is heel dubbel.
Doordat ik hier anoniem ben durf ik het wel te vertellen. In real life echt niet. Ik ben als de dood dat mensen denken wat een vreemd persoon.
Maar over jou... Je slikt nog echt niet zolang AD. Goed dat je er nu al baad bij heb.
Mag ik vragen wat bij jou je depressie heeft 'veroorzaakt' ?
Als je dat niet wil vertellen is dat ook goed hoor.
Een dikke knuffel.
Dat is niet mogelijk (helaas van sommige). In die tijd was ik door die eetstoornis te moe om met mensen af te spreken, en na een tijdje verwaterd het dan. Niemand wist ook wat er met mij aan de hand was. En veel van die vriendinnen waren ook geen echte vriendinnen. Denk aan een vriendin die je laat stikken zodra er een jongen in het zicht kwam. Of een vriendin die mijn foute vriendje smste om elkaar te ontmoeten. Of een vriendin die alles bij elkaar loog.
Door alles wat er is gebeurd,eetstoornis,fout vriendje,valse vriendinnen,depressie, lijkt het wel alsof ik een beetje contactgestoord geworden. Ik weet niet meer hoe ik vriendinnen moet maken, ik durf het niet. En vaak weet ik niet waar ik het over moet hebben. Tegelijkertijd kan ik wel een leuk gesprek met totale vreemde hebben. Het is heel dubbel.
Doordat ik hier anoniem ben durf ik het wel te vertellen. In real life echt niet. Ik ben als de dood dat mensen denken wat een vreemd persoon.
Maar over jou... Je slikt nog echt niet zolang AD. Goed dat je er nu al baad bij heb.
Mag ik vragen wat bij jou je depressie heeft 'veroorzaakt' ?
Als je dat niet wil vertellen is dat ook goed hoor.
Een dikke knuffel.
Ik heb geen motto.
zondag 30 augustus 2009 om 14:18
Knuffel terug.
Ik denk dat ik ten eerste gewoon aanleg heb voor depressies. Manisch depressiviteit is iets dat in de genen zit.
De eerste depressie ontstond ongeveer zo:
Ik was van studie veranderd en daarmee ook van woonplaats. Nieuwe studie viel ook een beetje tegen en ik miste mijn oude woonplaats en vrienden heel erg. Dit compenseerde ik door hard en veel te gaan werken, 2 banen. In die tijd werd er ook nog iemand vermoord die ik kende, maakte ik een onbeantwoorde liefde mee, heftig. Maar alles ging prima, ik bleef werken en werken en werken en studeren.
En na een half jaar was ik op. Kon niks meer, wilde niks meer, voelde niks meer. Ben toen bij mijn ouders op de bank gaan zitten en er niet meer af gekomen, zegmaar.
We zijn nu een aantal jaar verder en ik heb meerdere depressies gehad. De laatste kwam ook weer een beetje door liefdesverdriet, maar ook door een soort doelloosheid in mijn leven. (en dat is een soort cirkeltje.. je durft niks op te bouwen uit angst voor depressies en doordat je niks opbouwt blijf je vatbaar)
Zo... dat is een hele korte samenvatting. Ik kan het verhaal steeds beknopter vertellen, merk ik
Jammer dat de vriendschappen niet meer te herstellen zijn. Maar misschien komen er nieuwe, meer waardevolle contacten voor in de plaats. Dat hoeft niet van de ene op de andere dag... geduld is heel belangrijk.
Eerst aandacht voor jezelf, dan weer voor anderen.
Ik denk dat ik ten eerste gewoon aanleg heb voor depressies. Manisch depressiviteit is iets dat in de genen zit.
De eerste depressie ontstond ongeveer zo:
Ik was van studie veranderd en daarmee ook van woonplaats. Nieuwe studie viel ook een beetje tegen en ik miste mijn oude woonplaats en vrienden heel erg. Dit compenseerde ik door hard en veel te gaan werken, 2 banen. In die tijd werd er ook nog iemand vermoord die ik kende, maakte ik een onbeantwoorde liefde mee, heftig. Maar alles ging prima, ik bleef werken en werken en werken en studeren.
En na een half jaar was ik op. Kon niks meer, wilde niks meer, voelde niks meer. Ben toen bij mijn ouders op de bank gaan zitten en er niet meer af gekomen, zegmaar.
We zijn nu een aantal jaar verder en ik heb meerdere depressies gehad. De laatste kwam ook weer een beetje door liefdesverdriet, maar ook door een soort doelloosheid in mijn leven. (en dat is een soort cirkeltje.. je durft niks op te bouwen uit angst voor depressies en doordat je niks opbouwt blijf je vatbaar)
Zo... dat is een hele korte samenvatting. Ik kan het verhaal steeds beknopter vertellen, merk ik
Jammer dat de vriendschappen niet meer te herstellen zijn. Maar misschien komen er nieuwe, meer waardevolle contacten voor in de plaats. Dat hoeft niet van de ene op de andere dag... geduld is heel belangrijk.
Eerst aandacht voor jezelf, dan weer voor anderen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
