Psyche
alle pijlers
alles hebben en toch alles kwijt (ben op)
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:34
na lang twijfelen toch dit topic aangemaakt...
Het gaat niet goed... ik dacht dat ik een aantal weken geleden in n dal zat, maar ik kan het nu niet allemaal meer overzien. ik beleef alles als een roes, er zit een afstand tussen mijn handelen en hoe ik het ervaar. voel me zo down. ik weet niet meer wat ik wil, voel en waar ik voor sta, ben mezelf kwijt. Steeds vaker de gedachten alles te willen ontvluchten. gewoon niks, rust.
ik ben geschrokken van de volgende constatering: ik zou het voor mezelf niet erg vinden om dood te gaan, ik leef nog voor en door anderen ook al weten ze het niet. ik zie de dood niet als enige oplossing, maar weet het gewoon allemaal niet het verlangen wordt steeds een beetje groter
waardoor het komt??? ik weet het niet, ik kan denk ik gewoon niet goed om gaan met emoties ik kan ze niet eens meer goed plaatsen ben stiekem erg onzeker, lage zelfwaardering, moet alles kunnen en het liefst ook nog eens perfect. maak me ontzettend druk over hoe ik overkom op anderen.
ik heb me altijd heel groot gehouden voor de buitenwereld, ben altijd de vrolijkheid zelve... al is dat aan de buitenkant.
Ik werk zelf in de hulpverlening, en ik kan nog min of meer een knop om zetten en het bekende masker...maar goed gaat het niet, het legt ook wel druk op me merk ik. heb me daarom sinds deze week toch ziek gemeld.
Heb sinds een aantal dagen mijn ouders en beste vriendin verteld hoe ik me voel, en die nare gedachten. erg moeilijk!
sommige mensen hebben t niet aan zien komen. twijfels slaan toe. voel me echt een zwakkeling. ik weet van alle adviezen waarom kan ik mezelf er dan niet toe zetten??? stel ik me aan? doe ik het voor de aandacht? ach weet het gewoon niet
ben nu bij het ggz, ben zojuist begonnen aan een behandeling voor mn eetstoornis natuurlijk ook erg spannend. 2 dagen dagbehandeling in de week in groepsverband.
zit ook 5 weken aan de antidepressiva. vorige week bij de huisarts geweest, heb aangegeven dat ik op ben en hoe ik me voel en waar ik mee loop...die was nogal geschrokken. Ze heeft me aangemeld bij een ander ggz met een crisisprocedure. heb ervoor gekozen om toch maar geen opname te doen. Krijg wel hulp al is het traject voor de komende periode nogal onduidelijk. Daarbij is het ook nog niet zeker dat de behandeling van mijn eetstoornis nu door kan gaan, en ik wacht al zolang.
ik wil wel verder, ik kan nu nog verder... maar hoelang? mijn kaarsje brand op, mijn energie is op, ik ben op
Het is niet mn bedoeling om mensen te choqueren. ik merk dat ik behoefte heb om even wat dingen hier schrijven. en hoop dat jullie reacties me helpen.
Het gaat niet goed... ik dacht dat ik een aantal weken geleden in n dal zat, maar ik kan het nu niet allemaal meer overzien. ik beleef alles als een roes, er zit een afstand tussen mijn handelen en hoe ik het ervaar. voel me zo down. ik weet niet meer wat ik wil, voel en waar ik voor sta, ben mezelf kwijt. Steeds vaker de gedachten alles te willen ontvluchten. gewoon niks, rust.
ik ben geschrokken van de volgende constatering: ik zou het voor mezelf niet erg vinden om dood te gaan, ik leef nog voor en door anderen ook al weten ze het niet. ik zie de dood niet als enige oplossing, maar weet het gewoon allemaal niet het verlangen wordt steeds een beetje groter
waardoor het komt??? ik weet het niet, ik kan denk ik gewoon niet goed om gaan met emoties ik kan ze niet eens meer goed plaatsen ben stiekem erg onzeker, lage zelfwaardering, moet alles kunnen en het liefst ook nog eens perfect. maak me ontzettend druk over hoe ik overkom op anderen.
ik heb me altijd heel groot gehouden voor de buitenwereld, ben altijd de vrolijkheid zelve... al is dat aan de buitenkant.
Ik werk zelf in de hulpverlening, en ik kan nog min of meer een knop om zetten en het bekende masker...maar goed gaat het niet, het legt ook wel druk op me merk ik. heb me daarom sinds deze week toch ziek gemeld.
Heb sinds een aantal dagen mijn ouders en beste vriendin verteld hoe ik me voel, en die nare gedachten. erg moeilijk!
sommige mensen hebben t niet aan zien komen. twijfels slaan toe. voel me echt een zwakkeling. ik weet van alle adviezen waarom kan ik mezelf er dan niet toe zetten??? stel ik me aan? doe ik het voor de aandacht? ach weet het gewoon niet
ben nu bij het ggz, ben zojuist begonnen aan een behandeling voor mn eetstoornis natuurlijk ook erg spannend. 2 dagen dagbehandeling in de week in groepsverband.
zit ook 5 weken aan de antidepressiva. vorige week bij de huisarts geweest, heb aangegeven dat ik op ben en hoe ik me voel en waar ik mee loop...die was nogal geschrokken. Ze heeft me aangemeld bij een ander ggz met een crisisprocedure. heb ervoor gekozen om toch maar geen opname te doen. Krijg wel hulp al is het traject voor de komende periode nogal onduidelijk. Daarbij is het ook nog niet zeker dat de behandeling van mijn eetstoornis nu door kan gaan, en ik wacht al zolang.
ik wil wel verder, ik kan nu nog verder... maar hoelang? mijn kaarsje brand op, mijn energie is op, ik ben op
Het is niet mn bedoeling om mensen te choqueren. ik merk dat ik behoefte heb om even wat dingen hier schrijven. en hoop dat jullie reacties me helpen.
woensdag 2 september 2009 om 14:52
quote:its_simply_me schreef op 27 augustus 2009 @ 23:02:
@ iseo... helemaal niet erg dat je niet zo goed weet wat te schrijven. Vind het heel fijn dat je mee leest en door een ogenschijnlijke simpele vraag als ''hoe is het'' toont wel degelijk dat je geintereseerd bent, dat doet me goed!
Heb je zelf of iemand in je omgeving wel een te maken gehad met een depressie?
Hoi Itsme, hoe is het gesprek gegaan? Heb je nu wat meer duidelijkheid gekregen en hoe voel je je daarover?
Hoe heb je de laatste dagen geslapen, hoe is het met je?
Ik ben zelf depressief geworden tijdens de nogal moeizame/ingewikkelde relatie met mijn ex. Inmiddels ben ik een alleenstaande moeder en student. Ik heb soms dagen dat het goed gaat, dan doe ik het goed op school, gaat het sociaal gezien ook okee, en lukt het me om alle dagelijkse dingen zoals gezond koken, het huishouden, administratie regelen etc. te doen. Daartegenover staan de dagen dat ik me terugtrek, colleges mis, weinig energie heb, me erg somber voel etc. Het gaat het met ups en downs.
Het wisselt elkaar af, maar het gaat wel eigenlijk steeds meer de goede kant op. Er is nogal veel gebeurd en dat moet een plaats krijgen denk ik, en daarbij vind ik het moederschap pittig (wel erg leuk) en slaap ik niet zo goed.
Ik kan me daardoor enigzins voorstellen hoe jij het op dit moment zwaar hebt en daarom wilde ik je graag een hart onder de riem steken.
@ iseo... helemaal niet erg dat je niet zo goed weet wat te schrijven. Vind het heel fijn dat je mee leest en door een ogenschijnlijke simpele vraag als ''hoe is het'' toont wel degelijk dat je geintereseerd bent, dat doet me goed!
Heb je zelf of iemand in je omgeving wel een te maken gehad met een depressie?
Hoi Itsme, hoe is het gesprek gegaan? Heb je nu wat meer duidelijkheid gekregen en hoe voel je je daarover?
Hoe heb je de laatste dagen geslapen, hoe is het met je?
Ik ben zelf depressief geworden tijdens de nogal moeizame/ingewikkelde relatie met mijn ex. Inmiddels ben ik een alleenstaande moeder en student. Ik heb soms dagen dat het goed gaat, dan doe ik het goed op school, gaat het sociaal gezien ook okee, en lukt het me om alle dagelijkse dingen zoals gezond koken, het huishouden, administratie regelen etc. te doen. Daartegenover staan de dagen dat ik me terugtrek, colleges mis, weinig energie heb, me erg somber voel etc. Het gaat het met ups en downs.
Het wisselt elkaar af, maar het gaat wel eigenlijk steeds meer de goede kant op. Er is nogal veel gebeurd en dat moet een plaats krijgen denk ik, en daarbij vind ik het moederschap pittig (wel erg leuk) en slaap ik niet zo goed.
Ik kan me daardoor enigzins voorstellen hoe jij het op dit moment zwaar hebt en daarom wilde ik je graag een hart onder de riem steken.
woensdag 2 september 2009 om 15:00
quote:Begentle schreef op 30 augustus 2009 @ 14:12:
@Moonlight82
Door alles wat er is gebeurd,eetstoornis,fout vriendje,valse vriendinnen,depressie, lijkt het wel alsof ik een beetje contactgestoord geworden. Ik weet niet meer hoe ik vriendinnen moet maken, ik durf het niet. En vaak weet ik niet waar ik het over moet hebben. Tegelijkertijd kan ik wel een leuk gesprek met totale vreemde hebben. Het is heel dubbel.
Doordat ik hier anoniem ben durf ik het wel te vertellen. In real life echt niet. Ik ben als de dood dat mensen denken wat een vreemd persoon.
Oh wat herkenbaar!
Inmiddels gaat het hier iets beter, ik heb leuke nieuwe mensen leren kennen. Maar ik ben erg afwachtend en zij hebben vooral het initiatief genomen tot contact.
Ik ben zelf nogal afwachtend, weet niet wat ik moet zeggen, kom niet goed uit mijn woorden, heb allemaal bij-gedachtes en erg last van schaamte.
Gek genoeg gaat het beter als ik over mijn vak praat of moet presenteren op school. Daar heb ik ook veel van geleerd. Maar bijvoorbeeld een telefoongesprek met een vriendin, dat vind ik moeilijk. Dat gaat me gewoon niet goed af. Voel me dan ook erg raar. Ik mail liever, dan kan ik rustig nadenken en de juiste woorden zoeken en voel ik minder druk.
Met vreemden ben ik ook wel goed vaak. Zomaar een praatje maken gaat okee.
De vriendinnen die ik nu heb ontmoet (ook via de forum) zijn heel relaxed en geven mij alle ruimte, en daarnaast juist ook feedback. Ik hoop dat je deze ervaring ook zult krijgen als het steeds beter gaat, en dat dit je weer een eind verder op weg helpt.
@Moonlight82
Door alles wat er is gebeurd,eetstoornis,fout vriendje,valse vriendinnen,depressie, lijkt het wel alsof ik een beetje contactgestoord geworden. Ik weet niet meer hoe ik vriendinnen moet maken, ik durf het niet. En vaak weet ik niet waar ik het over moet hebben. Tegelijkertijd kan ik wel een leuk gesprek met totale vreemde hebben. Het is heel dubbel.
Doordat ik hier anoniem ben durf ik het wel te vertellen. In real life echt niet. Ik ben als de dood dat mensen denken wat een vreemd persoon.
Oh wat herkenbaar!
Inmiddels gaat het hier iets beter, ik heb leuke nieuwe mensen leren kennen. Maar ik ben erg afwachtend en zij hebben vooral het initiatief genomen tot contact.
Ik ben zelf nogal afwachtend, weet niet wat ik moet zeggen, kom niet goed uit mijn woorden, heb allemaal bij-gedachtes en erg last van schaamte.
Gek genoeg gaat het beter als ik over mijn vak praat of moet presenteren op school. Daar heb ik ook veel van geleerd. Maar bijvoorbeeld een telefoongesprek met een vriendin, dat vind ik moeilijk. Dat gaat me gewoon niet goed af. Voel me dan ook erg raar. Ik mail liever, dan kan ik rustig nadenken en de juiste woorden zoeken en voel ik minder druk.
Met vreemden ben ik ook wel goed vaak. Zomaar een praatje maken gaat okee.
De vriendinnen die ik nu heb ontmoet (ook via de forum) zijn heel relaxed en geven mij alle ruimte, en daarnaast juist ook feedback. Ik hoop dat je deze ervaring ook zult krijgen als het steeds beter gaat, en dat dit je weer een eind verder op weg helpt.
woensdag 2 september 2009 om 15:05
quote:Moonlight82 schreef op 30 augustus 2009 @ 14:18:
Knuffel terug.
Ik denk dat ik ten eerste gewoon aanleg heb voor depressies. Manisch depressiviteit is iets dat in de genen zit.
De eerste depressie ontstond ongeveer zo:
Ik was van studie veranderd en daarmee ook van woonplaats. Nieuwe studie viel ook een beetje tegen en ik miste mijn oude woonplaats en vrienden heel erg. Dit compenseerde ik door hard en veel te gaan werken, 2 banen. In die tijd werd er ook nog iemand vermoord die ik kende, maakte ik een onbeantwoorde liefde mee, heftig. Maar alles ging prima, ik bleef werken en werken en werken en studeren.
En na een half jaar was ik op. Kon niks meer, wilde niks meer, voelde niks meer. Ben toen bij mijn ouders op de bank gaan zitten en er niet meer af gekomen, zegmaar.
We zijn nu een aantal jaar verder en ik heb meerdere depressies gehad. De laatste kwam ook weer een beetje door liefdesverdriet, maar ook door een soort doelloosheid in mijn leven. (en dat is een soort cirkeltje.. je durft niks op te bouwen uit angst voor depressies en doordat je niks opbouwt blijf je vatbaar)
Zo... dat is een hele korte samenvatting. Ik kan het verhaal steeds beknopter vertellen, merk ik
Jammer dat de vriendschappen niet meer te herstellen zijn. Maar misschien komen er nieuwe, meer waardevolle contacten voor in de plaats. Dat hoeft niet van de ene op de andere dag... geduld is heel belangrijk.
Eerst aandacht voor jezelf, dan weer voor anderen.
Moonlight, een voor jou.
Hoe is het nu voor jou, waar ben je mee bezig?
Je schreef eerder dat je je nu goed voelt. Ben je van plan om weer te gaan studeren of wat is voor jou een eerste doel om naar toe te werken?
Ik ben zelf gaan studeren, maar het gaat echt met ups en downs. Heb inmiddels een half jaar studievertraging weer, maar de opdrachten/stukken die ik inlever zijn wel in orde. Het is voor mij wel houvast, deze studie.
Knuffel terug.
Ik denk dat ik ten eerste gewoon aanleg heb voor depressies. Manisch depressiviteit is iets dat in de genen zit.
De eerste depressie ontstond ongeveer zo:
Ik was van studie veranderd en daarmee ook van woonplaats. Nieuwe studie viel ook een beetje tegen en ik miste mijn oude woonplaats en vrienden heel erg. Dit compenseerde ik door hard en veel te gaan werken, 2 banen. In die tijd werd er ook nog iemand vermoord die ik kende, maakte ik een onbeantwoorde liefde mee, heftig. Maar alles ging prima, ik bleef werken en werken en werken en studeren.
En na een half jaar was ik op. Kon niks meer, wilde niks meer, voelde niks meer. Ben toen bij mijn ouders op de bank gaan zitten en er niet meer af gekomen, zegmaar.
We zijn nu een aantal jaar verder en ik heb meerdere depressies gehad. De laatste kwam ook weer een beetje door liefdesverdriet, maar ook door een soort doelloosheid in mijn leven. (en dat is een soort cirkeltje.. je durft niks op te bouwen uit angst voor depressies en doordat je niks opbouwt blijf je vatbaar)
Zo... dat is een hele korte samenvatting. Ik kan het verhaal steeds beknopter vertellen, merk ik
Jammer dat de vriendschappen niet meer te herstellen zijn. Maar misschien komen er nieuwe, meer waardevolle contacten voor in de plaats. Dat hoeft niet van de ene op de andere dag... geduld is heel belangrijk.
Eerst aandacht voor jezelf, dan weer voor anderen.
Moonlight, een voor jou.
Hoe is het nu voor jou, waar ben je mee bezig?
Je schreef eerder dat je je nu goed voelt. Ben je van plan om weer te gaan studeren of wat is voor jou een eerste doel om naar toe te werken?
Ik ben zelf gaan studeren, maar het gaat echt met ups en downs. Heb inmiddels een half jaar studievertraging weer, maar de opdrachten/stukken die ik inlever zijn wel in orde. Het is voor mij wel houvast, deze studie.
woensdag 9 september 2009 om 18:16
hey lieve mensen!!!
sorry sorry sorry dat ik het topic wat heb verwaarloost... kon me gewoon niet echt toe zetten om te reageren. En dat nog wel met die lieve postings van jullie. Maar ik ben erg benieuwd naar jullie, hoe is het met iedereen?
vorige week maandag bij de psychiater geweest van een opname afdeling. maar om een lang verhaal kort te maken, ik heb gezegt dat ik het niet zou doen. als t twee weken geleden was voorgesteld zou ik achter elkaar gaan. maar die week ging het echt een stuk beter, nog steeds niet alles oke, en heb nog steeds wel het gevoel de overlevingsstand te gebruiken, automatische piloot wat langs me heen. maar ik had die week niet meer de stemmingswisselingen die tot een ongelofelijk dieptepunt daalden. minder de neiging mezelf pijn te doen of erger en was zelfs alweer aan het kijken wat ik nog zou willen kwa studie (was ik voor de depressie ook erg mee bezig) lekker impulsief allemaal.
Ben deze week op arbeidstherapeutische basis op mn werk geweest... de bedrijfsarts heeft immers gezegt dat ik beschikbaar ben. Nou is dit aangepast werk, werk nu (nog) niet op mijn eigen werkplek of met clienten maar help mee in het hoofdgebouw t bekende kopieren en dossiers opschonen en bijwerken. t is een heel verhaal, vertel ik je nog wel maar wordt tijdelijk begeleid door een vrouw waar gewoon overleg mee mogelijk is en dat is wel fijn dan ben ik ook wat meer bereid me in te zetten. vind het voor zover ook niet erg, maar heb wel een angst dat ze teveel gaan vragen, al is dat nu helemaal niet het geval.
zit te twijfelen of ik nog naar het uwv ga voor een deskundige oordeel. als het uwv het met mij eens is dan is dat voor mijn werk een ''advies, maar andersom zijn ze het met m'n werk eens en ik volg het advies niet op mogen ze mn loon inhouden. nou ben ik er niet echt in thuis, maar klinkt erg vreemd in mijn ogen haha.
Ben wel een beetje angstig dat ik weer in dat dal kom. nu voel ik me niet goed maar ook niet onwijs vervelend. De laatste dagen gaat het echter weer wat achteruit... geen eetlust meer, alles kost me 10x zoveel energie , slaap dus ook weer veel. Het lijkt bijna of ik niet meer bij mn emoties kan, dat is ook erg raar. Duidelijk wel weer signalen die ik niet moet wegstoppen.
jullie zijn weer op de hoogte.
allemaal een knuffel
xxx isme
sorry sorry sorry dat ik het topic wat heb verwaarloost... kon me gewoon niet echt toe zetten om te reageren. En dat nog wel met die lieve postings van jullie. Maar ik ben erg benieuwd naar jullie, hoe is het met iedereen?
vorige week maandag bij de psychiater geweest van een opname afdeling. maar om een lang verhaal kort te maken, ik heb gezegt dat ik het niet zou doen. als t twee weken geleden was voorgesteld zou ik achter elkaar gaan. maar die week ging het echt een stuk beter, nog steeds niet alles oke, en heb nog steeds wel het gevoel de overlevingsstand te gebruiken, automatische piloot wat langs me heen. maar ik had die week niet meer de stemmingswisselingen die tot een ongelofelijk dieptepunt daalden. minder de neiging mezelf pijn te doen of erger en was zelfs alweer aan het kijken wat ik nog zou willen kwa studie (was ik voor de depressie ook erg mee bezig) lekker impulsief allemaal.
Ben deze week op arbeidstherapeutische basis op mn werk geweest... de bedrijfsarts heeft immers gezegt dat ik beschikbaar ben. Nou is dit aangepast werk, werk nu (nog) niet op mijn eigen werkplek of met clienten maar help mee in het hoofdgebouw t bekende kopieren en dossiers opschonen en bijwerken. t is een heel verhaal, vertel ik je nog wel maar wordt tijdelijk begeleid door een vrouw waar gewoon overleg mee mogelijk is en dat is wel fijn dan ben ik ook wat meer bereid me in te zetten. vind het voor zover ook niet erg, maar heb wel een angst dat ze teveel gaan vragen, al is dat nu helemaal niet het geval.
zit te twijfelen of ik nog naar het uwv ga voor een deskundige oordeel. als het uwv het met mij eens is dan is dat voor mijn werk een ''advies, maar andersom zijn ze het met m'n werk eens en ik volg het advies niet op mogen ze mn loon inhouden. nou ben ik er niet echt in thuis, maar klinkt erg vreemd in mijn ogen haha.
Ben wel een beetje angstig dat ik weer in dat dal kom. nu voel ik me niet goed maar ook niet onwijs vervelend. De laatste dagen gaat het echter weer wat achteruit... geen eetlust meer, alles kost me 10x zoveel energie , slaap dus ook weer veel. Het lijkt bijna of ik niet meer bij mn emoties kan, dat is ook erg raar. Duidelijk wel weer signalen die ik niet moet wegstoppen.
jullie zijn weer op de hoogte.
allemaal een knuffel
xxx isme
woensdag 9 september 2009 om 18:42
quote:Begentle schreef op 31 augustus 2009 @ 14:43:
@Moonlight.
Wat heftig allemaal. Geen wonder dat die depressie de hoek om kwam kijken. Men zou voor minder al aan de AD gaan.
Maar lijd jij aan een depressie, of ben je manisch depressief?
Manisch depressief.
Bedankt dat je dit zegt. Ik bagatelliseer het eigenlijk een beetje, altijd. Misschien moet ik wat jij zegt even in mijn oren knopen
Itsme: wat gek... ik dacht juist: Hoe zal het gaan? En nu heb je hier weer geschreven
@Moonlight.
Wat heftig allemaal. Geen wonder dat die depressie de hoek om kwam kijken. Men zou voor minder al aan de AD gaan.
Maar lijd jij aan een depressie, of ben je manisch depressief?
Manisch depressief.
Bedankt dat je dit zegt. Ik bagatelliseer het eigenlijk een beetje, altijd. Misschien moet ik wat jij zegt even in mijn oren knopen
Itsme: wat gek... ik dacht juist: Hoe zal het gaan? En nu heb je hier weer geschreven
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 9 september 2009 om 18:46
quote:Iseo schreef op 02 september 2009 @ 15:05:
[...]
Moonlight, een voor jou.
Hoe is het nu voor jou, waar ben je mee bezig?
Je schreef eerder dat je je nu goed voelt. Ben je van plan om weer te gaan studeren of wat is voor jou een eerste doel om naar toe te werken?
Ik ben zelf gaan studeren, maar het gaat echt met ups en downs. Heb inmiddels een half jaar studievertraging weer, maar de opdrachten/stukken die ik inlever zijn wel in orde. Het is voor mij wel houvast, deze studie.
Dank je Begentle.
Ja, ik denk erover om weer iets aan scholing te gaan doen. Geen fulltime studie (daar heb ik het geld ook niet voor) maar 1 dag per week cursus in een richting die ik leuk vindt.
Andere grote stap is weer op mezelf gaan wonen. Ik heb eindelijk besloten waar ik wil gaan wonen (welke stad). Ik vond dat moeilijk aangezien ik niet meer in de stad van mijn studie woon, daar ook niet meer wil / kan wonen, maar nog wel veel contacten heb daar. En in mijn huidige woonplaats wil ik ook niet blijven. Dus t wordt iets er tussenin (waar ik ook een handjevol mensen ken)
Voor die tijd wil ik eigenlijk nog een reis maken.
Ik moet nu weg (wandelen en als ik niet snel ga red ik mijn rondje niet voor de schemer)
Kom later terug, dan reageer ik ook op jou Itsme!
[...]
Moonlight, een voor jou.
Hoe is het nu voor jou, waar ben je mee bezig?
Je schreef eerder dat je je nu goed voelt. Ben je van plan om weer te gaan studeren of wat is voor jou een eerste doel om naar toe te werken?
Ik ben zelf gaan studeren, maar het gaat echt met ups en downs. Heb inmiddels een half jaar studievertraging weer, maar de opdrachten/stukken die ik inlever zijn wel in orde. Het is voor mij wel houvast, deze studie.
Dank je Begentle.
Ja, ik denk erover om weer iets aan scholing te gaan doen. Geen fulltime studie (daar heb ik het geld ook niet voor) maar 1 dag per week cursus in een richting die ik leuk vindt.
Andere grote stap is weer op mezelf gaan wonen. Ik heb eindelijk besloten waar ik wil gaan wonen (welke stad). Ik vond dat moeilijk aangezien ik niet meer in de stad van mijn studie woon, daar ook niet meer wil / kan wonen, maar nog wel veel contacten heb daar. En in mijn huidige woonplaats wil ik ook niet blijven. Dus t wordt iets er tussenin (waar ik ook een handjevol mensen ken)
Voor die tijd wil ik eigenlijk nog een reis maken.
Ik moet nu weg (wandelen en als ik niet snel ga red ik mijn rondje niet voor de schemer)
Kom later terug, dan reageer ik ook op jou Itsme!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 20 september 2009 om 12:24
zondag 20 september 2009 om 12:54
Dank je!
Ja in mijn hoofd begint het zich uit te stippelen. Dat is nieuw voor mij hoor, ik heb jarenlang niet vooruit durven kijken. Steeds bang voor nieuwe depressies.
Ik heb eerder gereisd maar toen vooraf eigenlijk geen idee waar ik aan begon. Daar ter plaatse een beetje met de dag geleefd. Was wel leuk, maar ik hoop nu wat meer met mijn benen op de grond te blijven tijdens de reis.
Jij ook een fijne dag!
Ja in mijn hoofd begint het zich uit te stippelen. Dat is nieuw voor mij hoor, ik heb jarenlang niet vooruit durven kijken. Steeds bang voor nieuwe depressies.
Ik heb eerder gereisd maar toen vooraf eigenlijk geen idee waar ik aan begon. Daar ter plaatse een beetje met de dag geleefd. Was wel leuk, maar ik hoop nu wat meer met mijn benen op de grond te blijven tijdens de reis.
Jij ook een fijne dag!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
