Psyche
alle pijlers
Als kind ‘mishandeld,’ gevolgen later?
vrijdag 8 juli 2022 om 23:11
Dit wordt misschien een lange en onsamenhangende post, omdat ik niet precies weet wat ik wil zeggen, maar ik ga mijn best doen.
Vorig jaar ben ik moeder geworden, en sindsdien ben ik steeds meer gaan nadenken over mijn eigen jeugd. Die was heel normaal, op één ding na. Mijn moeder kon heel agressief worden en sleurde mij en/of mijn zus dan door de kamer, schopte ons met al haar kracht, etc, terwijl ze schreeuwde hoe achterlijk we waren. Dit gebeurde wanneer wij ons niet gedroegen, en dat vond ze al om het minste of geringste. Als ze in een slecht humeur was dan was het op je tenen lopen, en dan nog ging het soms mis. Hoe vaak het schoppen en zo precies gebeurde durf ik niet meer te zeggen, ik vermoed één of twee keer per maand (maar ik kan het me verkeerd herinneren). Ik weet ook niet meer wanneer het begonnen is, ik denk toen ik een peuter was, en het was een ‘ding’ gedurende het grootste deel van mijn basisschooltijd. Daarna heeft mijn moeder, denk ik, haar emoties beter onder controle gekregen. Ze kon en kan nog steeds extreem boos worden, maar ik ben nooit meer door haar geschopt of geslagen. Ik ben hierdoor altijd een extreem well-behaved kind geweest, dat elke regel in de klas perfect opvolgde en zich nooit misdroeg.
Ik heb hier nooit meer serieus bij stilgestaan totdat ik vorig jaar zelf een kindje kreeg, en ik zie hoe erg die naar mij opkijkt en van mij afhankelijk is. Ik denk dat ik er gedurende mijn hele middelbare schooltijd tot mijn 25e misschien wel nooit meer een gedachte aan gewijd heb. Wel heb ik het er tegenwoordig heel soms grappend over met mijn zusje, zo van ‘zo bizar dat mam dat gewoon deed’ als we samen zijn zonder dat er iemand bij is. Waar ik nu mee zit, is dat ik denk dat het misschien toch impact op me heeft gehad. Ik heb me het afgelopen jaar gerealiseerd dat ik niet in verbinding sta met mijn emoties (heel zweverig gezegd, I know). Ik voel eigenlijk nooit echt emoties, meer een soort verdoofde staat. Ik denk ook altijd automatisch dat mensen me niet aardig, niet goed genoeg vinden, wat me wel belemmerd in mijn sociale (en werk)leven. De afgelopen tijd heb ik de mogelijke link gelegd met mijn jeugd, door dingen die ik online las over kindermishandeling.
Dat brengt me meteen bij het volgende punt: wat ik heb meegemaakt kindermishandeling noemen voelt eigenlijk te gek voor woorden. Ik hou ook heel veel van mijn moeder, we zijn heel close en appen elke dag. Over dit thema heb ik het alleen nooit met haar. Wel kunnen we nog steeds enorm botsen, waarbij ik bij mezelf altijd meteen een soort hevige angst voel wanneer ik haar boos zie worden (ze kan nog steeds heel gemene dingen tegen me zeggen als ze zo boos wordt, maar ik nu ook tegen haar). Maar in principe hebben we een heel sterke band, wat mijn gemengde gevoelens alleen maar erger maakt.
Oh ja, waar ik nu ook veel over nadenk, is de vraag wanneer het nou precies begonnen moet zijn. Misschien zelfs wel toen ik nog heel klein was, zoals mijn eigen kindje (anderhalf jaar) nu? Waarschijnlijk gaan jullie allemaal zeggen: praat met je moeder, maar dat vind ik voor nu een beetje too much. Ze zou het bagatelliseren, of er juist een enorm ding van maken. Met mijn zusje praten ga ik misschien nog wel doen, maar ik wil eerst zelf mijn gedachten een beetje op orde hebben.
Ik zit eigenlijk met twee vragen.
1. Kan het echt zo zijn dat mijn ‘emotionele problemen’ (die niet spectaculair groot zijn verder hoor) hiermee te maken hebben, of stel ik me aan? Geef alsjeblieft eerlijk antwoord.
2. Herkent iemand dit? Iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt?
Zoals je merkt heb ik mijn gedachten hierover nog niet helemaal op orde. Ik ben bang dat ik me dit allemaal inbeeld, en als dat jullie indruk ook is, zeg dat dan alsjeblieft, daar heb ik ook veel aan. Als je tot hier bent gekomen met lezen: dankjewel.
Vorig jaar ben ik moeder geworden, en sindsdien ben ik steeds meer gaan nadenken over mijn eigen jeugd. Die was heel normaal, op één ding na. Mijn moeder kon heel agressief worden en sleurde mij en/of mijn zus dan door de kamer, schopte ons met al haar kracht, etc, terwijl ze schreeuwde hoe achterlijk we waren. Dit gebeurde wanneer wij ons niet gedroegen, en dat vond ze al om het minste of geringste. Als ze in een slecht humeur was dan was het op je tenen lopen, en dan nog ging het soms mis. Hoe vaak het schoppen en zo precies gebeurde durf ik niet meer te zeggen, ik vermoed één of twee keer per maand (maar ik kan het me verkeerd herinneren). Ik weet ook niet meer wanneer het begonnen is, ik denk toen ik een peuter was, en het was een ‘ding’ gedurende het grootste deel van mijn basisschooltijd. Daarna heeft mijn moeder, denk ik, haar emoties beter onder controle gekregen. Ze kon en kan nog steeds extreem boos worden, maar ik ben nooit meer door haar geschopt of geslagen. Ik ben hierdoor altijd een extreem well-behaved kind geweest, dat elke regel in de klas perfect opvolgde en zich nooit misdroeg.
Ik heb hier nooit meer serieus bij stilgestaan totdat ik vorig jaar zelf een kindje kreeg, en ik zie hoe erg die naar mij opkijkt en van mij afhankelijk is. Ik denk dat ik er gedurende mijn hele middelbare schooltijd tot mijn 25e misschien wel nooit meer een gedachte aan gewijd heb. Wel heb ik het er tegenwoordig heel soms grappend over met mijn zusje, zo van ‘zo bizar dat mam dat gewoon deed’ als we samen zijn zonder dat er iemand bij is. Waar ik nu mee zit, is dat ik denk dat het misschien toch impact op me heeft gehad. Ik heb me het afgelopen jaar gerealiseerd dat ik niet in verbinding sta met mijn emoties (heel zweverig gezegd, I know). Ik voel eigenlijk nooit echt emoties, meer een soort verdoofde staat. Ik denk ook altijd automatisch dat mensen me niet aardig, niet goed genoeg vinden, wat me wel belemmerd in mijn sociale (en werk)leven. De afgelopen tijd heb ik de mogelijke link gelegd met mijn jeugd, door dingen die ik online las over kindermishandeling.
Dat brengt me meteen bij het volgende punt: wat ik heb meegemaakt kindermishandeling noemen voelt eigenlijk te gek voor woorden. Ik hou ook heel veel van mijn moeder, we zijn heel close en appen elke dag. Over dit thema heb ik het alleen nooit met haar. Wel kunnen we nog steeds enorm botsen, waarbij ik bij mezelf altijd meteen een soort hevige angst voel wanneer ik haar boos zie worden (ze kan nog steeds heel gemene dingen tegen me zeggen als ze zo boos wordt, maar ik nu ook tegen haar). Maar in principe hebben we een heel sterke band, wat mijn gemengde gevoelens alleen maar erger maakt.
Oh ja, waar ik nu ook veel over nadenk, is de vraag wanneer het nou precies begonnen moet zijn. Misschien zelfs wel toen ik nog heel klein was, zoals mijn eigen kindje (anderhalf jaar) nu? Waarschijnlijk gaan jullie allemaal zeggen: praat met je moeder, maar dat vind ik voor nu een beetje too much. Ze zou het bagatelliseren, of er juist een enorm ding van maken. Met mijn zusje praten ga ik misschien nog wel doen, maar ik wil eerst zelf mijn gedachten een beetje op orde hebben.
Ik zit eigenlijk met twee vragen.
1. Kan het echt zo zijn dat mijn ‘emotionele problemen’ (die niet spectaculair groot zijn verder hoor) hiermee te maken hebben, of stel ik me aan? Geef alsjeblieft eerlijk antwoord.
2. Herkent iemand dit? Iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt?
Zoals je merkt heb ik mijn gedachten hierover nog niet helemaal op orde. Ik ben bang dat ik me dit allemaal inbeeld, en als dat jullie indruk ook is, zeg dat dan alsjeblieft, daar heb ik ook veel aan. Als je tot hier bent gekomen met lezen: dankjewel.
vrijdag 8 juli 2022 om 23:18
Ja, dit kan zeker invloed hebben op je. Je hebt geleerd een belangrijk stuk van jezelf te negeren en verbergen, en bent daar vast heel goed in geworden. Alleen is dat een stuk dat je wel nodig hebt om je te ontwikkelen en relaties op te bouwen.
En dit was wel degelijk kindermishandeling. Als structureel geweld al geen mishandeling is, wat dan wel? Dat ze óók aardig is en je van haar houdt is logisch, omdat ze je moeder is en kinderen heel erg loyaal zijn. En jezelf vertellen dat het wel meevalt is ook een manier om ermee om te gaan, want als het niet meevalt moet je ineens met een heel andere blik naar je kindertijd, je moeder en jezelf kijken.
Ik zou je trouwens niet aanraden met je moeder te praten, nu.
Maar met iemand anders erover praten zou ik wél doen. Doe je ook eigenlijk al, hier, anoniem.
En dit was wel degelijk kindermishandeling. Als structureel geweld al geen mishandeling is, wat dan wel? Dat ze óók aardig is en je van haar houdt is logisch, omdat ze je moeder is en kinderen heel erg loyaal zijn. En jezelf vertellen dat het wel meevalt is ook een manier om ermee om te gaan, want als het niet meevalt moet je ineens met een heel andere blik naar je kindertijd, je moeder en jezelf kijken.
Ik zou je trouwens niet aanraden met je moeder te praten, nu.
Maar met iemand anders erover praten zou ik wél doen. Doe je ook eigenlijk al, hier, anoniem.
What a nuanced anxiety
vrijdag 8 juli 2022 om 23:21
1. Ja dat denk ik wel. Als je geen veilige basis hebt en als klein kind zo op je tenen hebt moeten lopen en moest denken aan andermans gevoelens en State of mind dan lijkt mij (leek) dat niet heel vreemd dat je nooit hebt geleerd jouw eigen gevoelens serieus te nemen of überhaupt te kunnen ‘voelen’. Of te experimenteren met jouw uitingen. Want dat was voor jou gevaarlijk. Je was volkomen afhankelijk van een wandelende actieve vulkaan. Ik denk echt niet dat jij je aanstelt hoor (en voor wat het waard is: ik ben niet zo’n gevoelsmens dat gelijk mensen begint te knuffelen)
2. Nee. Er zijn hier wel mensen op het forum die helaas wel herkenning hebben. Zij zullen ook meer zinnige dingen kunnen schrijven dan ik.
2. Nee. Er zijn hier wel mensen op het forum die helaas wel herkenning hebben. Zij zullen ook meer zinnige dingen kunnen schrijven dan ik.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 8 juli 2022 om 23:30
Ja dat kan zeker invloed hebben.
Ik begrijp je gevoelens heel goed. Mijn jeugd was ook niet altijd even fijn. Al waren heel veel
dingen wel fijn en voel ik veel liefde voor mijn ouders. In mijn jeugd overheersde het gevoel van onveiligheid, altijd op mijn tenen lopen. Ik was ook altijd het brave meisje in de klas en nog steeds, altijd anderen naar hun zin maken.
Ik loop bij een psycholoog, in mijn dossier staan woorden als verwaarlozing en psychische mishandeling, ik kan me daar helemaal niet in vinden. Ik herken wat je schrijft.
Ik denk niet dat het verstandig is om met je moeder te praten, een professionial lijkt me verstandiger. Met je zus praten lijkt me ook een goed idee.
Ik begrijp je gevoelens heel goed. Mijn jeugd was ook niet altijd even fijn. Al waren heel veel
dingen wel fijn en voel ik veel liefde voor mijn ouders. In mijn jeugd overheersde het gevoel van onveiligheid, altijd op mijn tenen lopen. Ik was ook altijd het brave meisje in de klas en nog steeds, altijd anderen naar hun zin maken.
Ik loop bij een psycholoog, in mijn dossier staan woorden als verwaarlozing en psychische mishandeling, ik kan me daar helemaal niet in vinden. Ik herken wat je schrijft.
Ik denk niet dat het verstandig is om met je moeder te praten, een professionial lijkt me verstandiger. Met je zus praten lijkt me ook een goed idee.
vrijdag 8 juli 2022 om 23:33
Ja hoor, dat kan. Dat zou zelfs best logisch zijn. Je hebt alle klein kind vaak grote angst doorgemaakt en kon niet vertrouwen op degene waar je afhankelijk van was.
Dat laat zijn sporen na.
Zou je nog wat willen met wat je je nu herinnert en het oproept?
Dat laat zijn sporen na.
Zou je nog wat willen met wat je je nu herinnert en het oproept?
anoniem_394800 wijzigde dit bericht op 09-07-2022 13:36
56.01% gewijzigd
vrijdag 8 juli 2022 om 23:51
1. Wow TO, wat enorm heftig. 
Ik denk dat je die aanhalingstekens wel weg kan laten, ik zou dat zeer zeker mishandeling noemen en ik vind het helemaal niet vreemd als dat nog altijd impact heeft op je leven. Het is in de loyaliteit naar je moeder misschien voor jezelf makkelijk goed te praten, maar het is echt niet ok.
2. Bij mij in die zin ook geen herkenning, ik heb wel weer andere redenen om het me ouders kwalijk te nemen dat ze me ooit op deze aardkloot hebben gezet, en dat zijn ook zaken waar ik geen erkenning voor krijg, maar ik heb me nooit onveilig gevoeld thuis.
Ik denk dat je die aanhalingstekens wel weg kan laten, ik zou dat zeer zeker mishandeling noemen en ik vind het helemaal niet vreemd als dat nog altijd impact heeft op je leven. Het is in de loyaliteit naar je moeder misschien voor jezelf makkelijk goed te praten, maar het is echt niet ok. 2. Bij mij in die zin ook geen herkenning, ik heb wel weer andere redenen om het me ouders kwalijk te nemen dat ze me ooit op deze aardkloot hebben gezet, en dat zijn ook zaken waar ik geen erkenning voor krijg, maar ik heb me nooit onveilig gevoeld thuis.
zaterdag 9 juli 2022 om 00:18
Waarom zet je het woord mishandeling tussen aanhalingstekens? Dit is mishandeling. Kun je hier met je zus ook serieus over praten, of alleen grappen makend?
1. Nee natuurlijk stel je je niet aan. Je hoort je als kind veilig te voelen bij je ouders en het was onvoorspelbaar bij jullie thuis.
2. Ik heb geen lichamelijke mishandeling meegemaakt maar mijn moeder was ook erg onvoorspelbaar. Dit heeft er ook voor gezorgd dat ik altijd op mijn tenen liep om mijn moeder niet boos te maken en als volwassen vrouw ben ik nog steeds op mijn hoede bij mijn moeder.
En een virtuele voor jou
1. Nee natuurlijk stel je je niet aan. Je hoort je als kind veilig te voelen bij je ouders en het was onvoorspelbaar bij jullie thuis.
2. Ik heb geen lichamelijke mishandeling meegemaakt maar mijn moeder was ook erg onvoorspelbaar. Dit heeft er ook voor gezorgd dat ik altijd op mijn tenen liep om mijn moeder niet boos te maken en als volwassen vrouw ben ik nog steeds op mijn hoede bij mijn moeder.
En een virtuele
voor jou
zaterdag 9 juli 2022 om 00:19
Wat ontzettend heftig Artemiz. Ik vind het ook heel heftig om te lezen dat je je jeugd heel normaal vindt, op één ding na. Want dat ene ding was wel heel groot en allesoverheersend: onder de dreiging (en uitvoering) van zowel fysieke als verbale mishandeling heb jij je altijd ingehouden en zwaar aangepast.
Als jij nu ook beseft dat je niet goed weet wat je voelt dan zou ik toch echt eens naar de HA/POH gaan met je verhaal. Het kan mijns inziens niet anders dan dat de mishandelingen diepe sporen hebben achtergelaten, niet in de minste plaats omdat het al van echt jongs af aan was.
Als jij nu ook beseft dat je niet goed weet wat je voelt dan zou ik toch echt eens naar de HA/POH gaan met je verhaal. Het kan mijns inziens niet anders dan dat de mishandelingen diepe sporen hebben achtergelaten, niet in de minste plaats omdat het al van echt jongs af aan was.
zaterdag 9 juli 2022 om 00:33
Ik ben als kind ook een tijdje lichamelijk en geestelijk 'mishandeld', voornamelijk door mijn moeder. Mijn vader kwam dan wel eens voor me op maar die kon soms ook moeilijk omgaan met de stemmingswisselingen die mijn moeder had destijds. En ja dat heeft nog steeds invloed op wie ik nu ben. Ik ga conflicten zoveel mogelijk uit de weg, kan er niet tegen als iemand boos is en als iemand tegen me staat te schreeuwen krimp ik zowat ineen, denk ik dat er klappen gaan vallen. Voor mezelf opkomen is soms ook lastig als ik weet dat de ander dat niet leuk vind en dus boos kan worden.
Ik vind het ook een groot woord om te zeggen dat ik slachtoffer was van kindermishandeling want het waren toen andere tijden. Nu zou daar geen twijfel over zijn en is het echt not done. Vroeger hoorde ik bijna van ieder klasgenootje dat ze thuis wel eens slaag kregen dus dan denk je dat het normaal is. Een klasgenootje werd soms zelfs met een riem geslagen door haar vader en dat kon je zien op haar rug als we ons moesten omkleden voor gym of schoolzwemmen. Ze vertelde ook dat ze soms hondenvoer at als ze honger had. Ze kwam van de een op de andere dag ook niet meer naar school. Ik denk dat ze wel iets van hulp kreeg van school maar toch denk ik nu dat ik iets had moeten doen om haar te helpen maar wat kun je als kind..
Ik vind het ook een groot woord om te zeggen dat ik slachtoffer was van kindermishandeling want het waren toen andere tijden. Nu zou daar geen twijfel over zijn en is het echt not done. Vroeger hoorde ik bijna van ieder klasgenootje dat ze thuis wel eens slaag kregen dus dan denk je dat het normaal is. Een klasgenootje werd soms zelfs met een riem geslagen door haar vader en dat kon je zien op haar rug als we ons moesten omkleden voor gym of schoolzwemmen. Ze vertelde ook dat ze soms hondenvoer at als ze honger had. Ze kwam van de een op de andere dag ook niet meer naar school. Ik denk dat ze wel iets van hulp kreeg van school maar toch denk ik nu dat ik iets had moeten doen om haar te helpen maar wat kun je als kind..
zaterdag 9 juli 2022 om 06:36
Ten eerste: Ik vind je post helemaal niet lang en onsamenhangend. Je hebt een duidelijk verhaal met duidelijke vragen.
Ten tweede: Niet voor niets is zelfs een kleine corrigerende tik al 15 jaar verboden vanwege de impact ervan. Wat jij hebt meegemaakt, het met alle kracht een klein kind schoppen, gaat dat nog eens vele malen te boven.
Ten derde: Dat je moeder nog steeds zo boos kan worden en gemene dingen tegen haar kind zegt, is ook niet normaal. In een normale ouder-kind relatie hoort een ouder de verstandigste te zijn, het beste zijn/haar emoties onder controle te kunnen houden, het meest geduldig te zijn, kortom het goede voorbeeld te geven en onvoorwaardelijk lief te hebben. Bij jou klinkt het (nog steeds) als omgedraaide rollen: Een moeder die haar emoties en acties niet kan beteugelen, alsof ze een klein kind is, en een kind (jij) dat de verstandigste van de twee moet zijn en moet zorgen dat de ouder zich niet teveel misdraagt. Niet normaal.
Ten tweede: Niet voor niets is zelfs een kleine corrigerende tik al 15 jaar verboden vanwege de impact ervan. Wat jij hebt meegemaakt, het met alle kracht een klein kind schoppen, gaat dat nog eens vele malen te boven.
Ten derde: Dat je moeder nog steeds zo boos kan worden en gemene dingen tegen haar kind zegt, is ook niet normaal. In een normale ouder-kind relatie hoort een ouder de verstandigste te zijn, het beste zijn/haar emoties onder controle te kunnen houden, het meest geduldig te zijn, kortom het goede voorbeeld te geven en onvoorwaardelijk lief te hebben. Bij jou klinkt het (nog steeds) als omgedraaide rollen: Een moeder die haar emoties en acties niet kan beteugelen, alsof ze een klein kind is, en een kind (jij) dat de verstandigste van de twee moet zijn en moet zorgen dat de ouder zich niet teveel misdraagt. Niet normaal.
zaterdag 9 juli 2022 om 07:23
Vroeger hadden ze gewoon minder aandacht voor het zieltje van de kinderen. Klap voor hun kop moesten ze krijgen! In die tijd wilden ze dat kinderen zich gedroegen; dat was veel belangrijker dan dat ze zich goed voelden. Ze kregen immers dat mooie nieuwe jasje dat ze zo graag wilden hebben? Daar had je wél een hele week hard voor moeten werken.
Ik zeg niet dat je ouders gelijk hadden. Niet elke ouder dacht zo; er waren ook warme gezinnen met onderling vertrouwen en veel liefde, maar voor veel mensen was het bestaan hard en ze begrepen de anderen niet erg goed.
Ik zou hulp zoeken; het kan allemaal nu.
Ik zeg niet dat je ouders gelijk hadden. Niet elke ouder dacht zo; er waren ook warme gezinnen met onderling vertrouwen en veel liefde, maar voor veel mensen was het bestaan hard en ze begrepen de anderen niet erg goed.
Ik zou hulp zoeken; het kan allemaal nu.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 9 juli 2022 om 07:31
Al veel antwoorden op je vragen, daar ga ik niets aan toevoegen, maar ik wilde nog even dit benoemen:
Het hoeft niet of/of te zijn.
Je hoeft niet óf mishandeld te zijn geweest óf het goed te hebben gehad. Het mag naast elkaar bestaan en dat doet het waarschijnlijk ook. Zeker wanneer je moeder in de loop van de jaren veranderd is. Je moeder kan zowel verkeerde als goede dingen hebt gedaan. Je kunt boos zijn op je moeder (misschien voel je dat nu helemaal niet) voor wat ze een klein, afhankelijk kind heeft aangedaan en tegelijkertijd van haar houden voor alles wat ze wél heeft gedaan. Je moeder en haar ouderschap hoeven niet óf goed óf verkeerd te zijn, het kan allebei. Je mag liefde, pijn, verdriet, boosheid, woede, angst en je alleen voelen allemaal tegelijk.
Je hoeft niet te kiezen. Het hoeft niet het één of het ander te zijn. Dat de één aanwezig is betekent niet dat het andere niet waar is of was.
Dat je zo veel angst voelt wanneer je merkt dat je moeder boos wordt is trauma (ik weet het, een heftig woord). Hoe trauma werkt in je lijf is dat wanneer je in een situatie komt waarvan je hoofd en lijf bepaalde aspecten herkennen (ook in een andere context die in het hier en nu prima veilig kunnen zijn) je kan reageren alsof je weer in die oude traumatische situatie bent. Je voelt alle sensaties van toen. Het trauma sla je op in je lijf, dat gaat een levenlang mee, zeker wanneer je het niet herkent en verwerkt.
Het belangrijkst hieruit om er echt naar te kunnen kijken en dus te verwerken: je hoeft niet te kiezen. Je kan het allemaal tegelijk voelen en dat is niet erg. Het is ook niet erg als een bepaalde periode (zeker wanneer je er veel mee bezig bent) één kant meer overheerst, dat je de liefde even kwijt bent en vooral de boosheid en verdriet voelt. Ik denk dat door hiermee aan de slag te gaan je ook veel kan winnen in je overige relaties en sociale contacten. Je hebt het nooit geleerd maar: je bent helemaal goed zoals je bent en je mag er zijn met alles wat bij jou hoort, onder alle omstandigheden. Je bent genoeg. Je hoeft niet zo hard te werken.
Het hoeft niet of/of te zijn.
Je hoeft niet óf mishandeld te zijn geweest óf het goed te hebben gehad. Het mag naast elkaar bestaan en dat doet het waarschijnlijk ook. Zeker wanneer je moeder in de loop van de jaren veranderd is. Je moeder kan zowel verkeerde als goede dingen hebt gedaan. Je kunt boos zijn op je moeder (misschien voel je dat nu helemaal niet) voor wat ze een klein, afhankelijk kind heeft aangedaan en tegelijkertijd van haar houden voor alles wat ze wél heeft gedaan. Je moeder en haar ouderschap hoeven niet óf goed óf verkeerd te zijn, het kan allebei. Je mag liefde, pijn, verdriet, boosheid, woede, angst en je alleen voelen allemaal tegelijk.
Je hoeft niet te kiezen. Het hoeft niet het één of het ander te zijn. Dat de één aanwezig is betekent niet dat het andere niet waar is of was.
Dat je zo veel angst voelt wanneer je merkt dat je moeder boos wordt is trauma (ik weet het, een heftig woord). Hoe trauma werkt in je lijf is dat wanneer je in een situatie komt waarvan je hoofd en lijf bepaalde aspecten herkennen (ook in een andere context die in het hier en nu prima veilig kunnen zijn) je kan reageren alsof je weer in die oude traumatische situatie bent. Je voelt alle sensaties van toen. Het trauma sla je op in je lijf, dat gaat een levenlang mee, zeker wanneer je het niet herkent en verwerkt.
Het belangrijkst hieruit om er echt naar te kunnen kijken en dus te verwerken: je hoeft niet te kiezen. Je kan het allemaal tegelijk voelen en dat is niet erg. Het is ook niet erg als een bepaalde periode (zeker wanneer je er veel mee bezig bent) één kant meer overheerst, dat je de liefde even kwijt bent en vooral de boosheid en verdriet voelt. Ik denk dat door hiermee aan de slag te gaan je ook veel kan winnen in je overige relaties en sociale contacten. Je hebt het nooit geleerd maar: je bent helemaal goed zoals je bent en je mag er zijn met alles wat bij jou hoort, onder alle omstandigheden. Je bent genoeg. Je hoeft niet zo hard te werken.
zaterdag 9 juli 2022 om 07:42
Ik herken heel veel van hetgeen je schrijft.
En ook bij mij was de trigger die alles stap voor stap liet boven drijven het moment dat ik moeder werd.
In mijn geval wilde ik uiteindelijk niet meer voelen, omdat ik al die jaren mijn gevoel daarover had weggestopt en dat gevoel ineens 100 maal heviger en 24/7 aanwezig was.
Een lief klein bundeltje leven in mijn arm, van vlees en bloed, dat volledig afhankelijk is van mij en dat ik nog liever heb dan ik mijzelf lief heb. De wetenschap dat ik mijn kindje wil beschermen voor elke vorm van kwaad. En langzaam sijpelde bij mij de wetenschap binnen dat ik hetgeen ikzelf zo fanatiek nastreefde voor mijn kind zelf niet heb mogen ervaren.
Ik heb een heel onveilige jeugd gehad. Op mijn 6e smeekte ik moeder al om weg te gaan bij vader. Verslaving, agressie, voortdurend angstig zijn en op tenen lopen. Ook moeder heeft vermoedelijk een fikse stoornis. In die tijd werd zoiets niet echt onderzocht, maar ik denk dat beide ouders elk op eigen wijze behoorlijk getraumatiseerd zijn. Los van elkaar, echter ook met en door elkaar.
Ik ben het product van hun keuzes en beslissingen. Maar ik besloot mijn eigen weg te gaan. De regie te nemen voor mijn leven en dat van mijn eigen gezin. Het heeft mij veel gekost, fysiek en mentaal, maar ik kom er wel.
Ik denk, en dat heeft vast wat tijd nodig voor je je dat realiseert en durft, dat het heel goed voor jou zou zijn om iemand in de schakelen waarmee je je gevoelens, vragen en onzekerheden kunt bespreken. Iemand die er voor jou is. Iemand die neutraal is. Het kan je helpen dingen een plek te geven, dingen te verwerken. Dat kan via een gesprek bij de huisarts, en van daaruit stap voor stap verder.
Vergeet niet dat jij niet gek of fout bent. Met jou is niets mis. En jij doet niets fout.
En ook bij mij was de trigger die alles stap voor stap liet boven drijven het moment dat ik moeder werd.
In mijn geval wilde ik uiteindelijk niet meer voelen, omdat ik al die jaren mijn gevoel daarover had weggestopt en dat gevoel ineens 100 maal heviger en 24/7 aanwezig was.
Een lief klein bundeltje leven in mijn arm, van vlees en bloed, dat volledig afhankelijk is van mij en dat ik nog liever heb dan ik mijzelf lief heb. De wetenschap dat ik mijn kindje wil beschermen voor elke vorm van kwaad. En langzaam sijpelde bij mij de wetenschap binnen dat ik hetgeen ikzelf zo fanatiek nastreefde voor mijn kind zelf niet heb mogen ervaren.
Ik heb een heel onveilige jeugd gehad. Op mijn 6e smeekte ik moeder al om weg te gaan bij vader. Verslaving, agressie, voortdurend angstig zijn en op tenen lopen. Ook moeder heeft vermoedelijk een fikse stoornis. In die tijd werd zoiets niet echt onderzocht, maar ik denk dat beide ouders elk op eigen wijze behoorlijk getraumatiseerd zijn. Los van elkaar, echter ook met en door elkaar.
Ik ben het product van hun keuzes en beslissingen. Maar ik besloot mijn eigen weg te gaan. De regie te nemen voor mijn leven en dat van mijn eigen gezin. Het heeft mij veel gekost, fysiek en mentaal, maar ik kom er wel.
Ik denk, en dat heeft vast wat tijd nodig voor je je dat realiseert en durft, dat het heel goed voor jou zou zijn om iemand in de schakelen waarmee je je gevoelens, vragen en onzekerheden kunt bespreken. Iemand die er voor jou is. Iemand die neutraal is. Het kan je helpen dingen een plek te geven, dingen te verwerken. Dat kan via een gesprek bij de huisarts, en van daaruit stap voor stap verder.
Vergeet niet dat jij niet gek of fout bent. Met jou is niets mis. En jij doet niets fout.
zaterdag 9 juli 2022 om 07:51
Alles wat we als kind meemaken vormt ons mede tot wie we later worden als we groot zijn. Als kind heb jij jezelf een aantal “overleving-strategieën” aangeleerd, en dat neem je dus inderdaad ook mee in je volwassen leven.
Onderdeel van het volwassen worden is dat je je bewust wordt van wie je zelf bent, wat je doet, en waarom je dat doet. Je kijkt met wat meer afstand naar jezelf en ook naar je verleden, en je gaat de verbanden zien tussen je eigen gedrag en de oorsprong daarvan, al dan niet gevoed door de wens om dingen te simpelweg te begrijpen of dingen te veranderen.
En datzelfde gebeurt vaak ook met de mensen om je heen. Niet zelden gaan we onze ouders in een ander licht zien, omdat onze verhouding tot hun ook verandert als we ouder worden. In plaats van dat ze alleen maar vader of moeder zijn, gaan we ze meer als mens en als individu zien, met al hun goede en ook hun slechte kanten.
Bij jou valt dit proces nu samen met het krijgen van kinderen, maar ook zonder dat had je dit proces waarschijnlijk op enig moment doorgemaakt. Dat hoort echt bij je ontwikkeling van kind naar volwassene. Je hebt een periode (dat van alleen kind zijn) afgesloten en dat “evalueer” je nu.
En het is ook niet gek dat het verwarrend is als je jouw jeugd opeens door de volwassen bril bekijkt, dat je opeens andere dingen ziet dan je door de kinderbril zag. Je wereld is groter geworden en dus zie je veel meer.
Wat jij hebt meegemaakt is inderdaad kindermishandeling. Welke waarde je daaraan toekent, en wat je daar verder wel of niet mee wil doen, is aan jou. Soms hebben mensen hulp nodig bij de verwerking hiervan, en soms kunnen ze het voor zichzelf een plek geven.
Ik ben als kind al jong uit huis gegaan vanwege mishandeling en ik heb nu een prima band met mijn ouders. Met de één is het bespreekbaar, met de ander niet. Ik heb het geaccepteerd voor wat het is, in de wetenschap dat ik het verleden niet kan veranderen en mijn ouders ook niet. Mijn siblings hebben onze jeugd heel anders ervaren en met hen praat ik er ook niet over. Ik laat ieder in zijn of haar waarde, maar dat geldt ook voor mijzelf. Je mag je eigen ervaringen zelf naar waarde schatten en hebt daar geen validatie door anderen voor nodig.
Onderdeel van het volwassen worden is dat je je bewust wordt van wie je zelf bent, wat je doet, en waarom je dat doet. Je kijkt met wat meer afstand naar jezelf en ook naar je verleden, en je gaat de verbanden zien tussen je eigen gedrag en de oorsprong daarvan, al dan niet gevoed door de wens om dingen te simpelweg te begrijpen of dingen te veranderen.
En datzelfde gebeurt vaak ook met de mensen om je heen. Niet zelden gaan we onze ouders in een ander licht zien, omdat onze verhouding tot hun ook verandert als we ouder worden. In plaats van dat ze alleen maar vader of moeder zijn, gaan we ze meer als mens en als individu zien, met al hun goede en ook hun slechte kanten.
Bij jou valt dit proces nu samen met het krijgen van kinderen, maar ook zonder dat had je dit proces waarschijnlijk op enig moment doorgemaakt. Dat hoort echt bij je ontwikkeling van kind naar volwassene. Je hebt een periode (dat van alleen kind zijn) afgesloten en dat “evalueer” je nu.
En het is ook niet gek dat het verwarrend is als je jouw jeugd opeens door de volwassen bril bekijkt, dat je opeens andere dingen ziet dan je door de kinderbril zag. Je wereld is groter geworden en dus zie je veel meer.
Wat jij hebt meegemaakt is inderdaad kindermishandeling. Welke waarde je daaraan toekent, en wat je daar verder wel of niet mee wil doen, is aan jou. Soms hebben mensen hulp nodig bij de verwerking hiervan, en soms kunnen ze het voor zichzelf een plek geven.
Ik ben als kind al jong uit huis gegaan vanwege mishandeling en ik heb nu een prima band met mijn ouders. Met de één is het bespreekbaar, met de ander niet. Ik heb het geaccepteerd voor wat het is, in de wetenschap dat ik het verleden niet kan veranderen en mijn ouders ook niet. Mijn siblings hebben onze jeugd heel anders ervaren en met hen praat ik er ook niet over. Ik laat ieder in zijn of haar waarde, maar dat geldt ook voor mijzelf. Je mag je eigen ervaringen zelf naar waarde schatten en hebt daar geen validatie door anderen voor nodig.
zaterdag 9 juli 2022 om 08:15
Nummer*Zoveel, mooie en herkenbare post.
De beleving van elk kind is in ons gezin ook anders. Helaas is een van de ouders jong overleden, op een leeftijd dat ik er nog niet over kon praten. Met de andere ouder kan ik er niet over praten. De angst voor deze ouder is er nog altijd, ondanks de gegroeide goede band.
To, ja dat is kindermishandeling en vroeg of laat merk je dat dat invloed heeft op wie je bent en hoe je je gedraagt.
Haptonomie heeft mij goed geholpen om patronen in te zien.
De beleving van elk kind is in ons gezin ook anders. Helaas is een van de ouders jong overleden, op een leeftijd dat ik er nog niet over kon praten. Met de andere ouder kan ik er niet over praten. De angst voor deze ouder is er nog altijd, ondanks de gegroeide goede band.
To, ja dat is kindermishandeling en vroeg of laat merk je dat dat invloed heeft op wie je bent en hoe je je gedraagt.
Haptonomie heeft mij goed geholpen om patronen in te zien.
zaterdag 9 juli 2022 om 08:20
zaterdag 9 juli 2022 om 08:22
Hier hebben mijn broers en ik ook dingen anders beleefd. Ik heb er ook het meeste last van. Mijn broers zijn ook heel lang boos geweest. Bij mij overheerst angst en verraad. Zelfs dit typen voelt als verraad.
Als er dingen gebeuren in de vormende fase van je leven dan kun je daar heel lang last van hebben en hulp nodig voor hebben.
Als er dingen gebeuren in de vormende fase van je leven dan kun je daar heel lang last van hebben en hulp nodig voor hebben.
zaterdag 9 juli 2022 om 08:35
zaterdag 9 juli 2022 om 09:00
Ja ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Ik heb dit niet met ouders besproken omdat hier geen ruimte voor is, wel heb ik er nog last van in mijn volwassen leven. Door de overlevingsstrategieën is het altijd moeilijk geweest om grenzen te bewaken en heeft het een negatieve invloed gehad op mijn partnerkeuze. Ook heeft het invloed gehad op mijn zelfbeeld. Bij mij is pas op latere leeftijd gezegd, dat er sprake was van mishandeling. Ik zie dat nu ook wel en ook de effecten. Mijn advies: ga er met iemand over praten, dan kan je er de rest van je leven profijt van hebben.
zaterdag 9 juli 2022 om 09:14
Ik herken het. Ik ben dit jaar in therapie gegaan en ik heb er blijkbaar PTSS aan overgehouden. De afgelopen jaren heb ik vaker aan therapie gedacht, maar ik dacht altijd: 'Stel je niet zo aan, zo erg was het niet, wat moet die therapeut wel niet denken'. Maar blijkbaar was het wél heel erg. De therapeuten zeggen ook steeds: 'Wat heb jij veel meegemaakt'. Dat voel ik eigenlijk niet zo, maar het was dus wel heel erg.
Ik heb ook dat ik nauwelijks nog emoties voel, dat is ook een kenmerk van PTSS. En ik heb ook altijd het idee dat mensen mij niet goed genoeg vinden, of niet leuk genoeg om mee om te gaan.
Ik begrijp dan alleen niet dat je zegt een goede band met je moeder te hebben.
Ik raad je aan om ook in therapie te gaan. Ik krijg nu EMDR om het te verwerken. Je geeft aan dat het je belemmert in je sociale leven en op je werk, hoe fijn zou het zijn als dat opgelost zou kunnen worden? Ik heb er ook last van op mijn werk, ik zou heel graag zien dat dat opgelost is na de therapie. En onverwerkte trauma's kunnen invloed hebben op je eigen kind, dus ook daarom raad ik je aan om in therapie te gaan.
En je stelt je absoluut niet aan.
Ik heb ook dat ik nauwelijks nog emoties voel, dat is ook een kenmerk van PTSS. En ik heb ook altijd het idee dat mensen mij niet goed genoeg vinden, of niet leuk genoeg om mee om te gaan.
Ik begrijp dan alleen niet dat je zegt een goede band met je moeder te hebben.
Ik raad je aan om ook in therapie te gaan. Ik krijg nu EMDR om het te verwerken. Je geeft aan dat het je belemmert in je sociale leven en op je werk, hoe fijn zou het zijn als dat opgelost zou kunnen worden? Ik heb er ook last van op mijn werk, ik zou heel graag zien dat dat opgelost is na de therapie. En onverwerkte trauma's kunnen invloed hebben op je eigen kind, dus ook daarom raad ik je aan om in therapie te gaan.
En je stelt je absoluut niet aan.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
zaterdag 9 juli 2022 om 09:23
In de relatie pijler staat een topic "de band met je moeder"
Ik denk dat je hier veel herkenning en steun kunt vinden. Het zijn wel heftige verhalen en het kan oude wonden misschien openhalen.. maar het zou je anderzijds ook kunnen sterken.
"Jij bent niet gek, het ligt niet aan jou en je bent niet alleen!"
Sterkte
Ik denk dat je hier veel herkenning en steun kunt vinden. Het zijn wel heftige verhalen en het kan oude wonden misschien openhalen.. maar het zou je anderzijds ook kunnen sterken.
"Jij bent niet gek, het ligt niet aan jou en je bent niet alleen!"
Sterkte
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
