Psyche
alle pijlers
Als kind ‘mishandeld,’ gevolgen later?
vrijdag 8 juli 2022 om 23:11
Dit wordt misschien een lange en onsamenhangende post, omdat ik niet precies weet wat ik wil zeggen, maar ik ga mijn best doen.
Vorig jaar ben ik moeder geworden, en sindsdien ben ik steeds meer gaan nadenken over mijn eigen jeugd. Die was heel normaal, op één ding na. Mijn moeder kon heel agressief worden en sleurde mij en/of mijn zus dan door de kamer, schopte ons met al haar kracht, etc, terwijl ze schreeuwde hoe achterlijk we waren. Dit gebeurde wanneer wij ons niet gedroegen, en dat vond ze al om het minste of geringste. Als ze in een slecht humeur was dan was het op je tenen lopen, en dan nog ging het soms mis. Hoe vaak het schoppen en zo precies gebeurde durf ik niet meer te zeggen, ik vermoed één of twee keer per maand (maar ik kan het me verkeerd herinneren). Ik weet ook niet meer wanneer het begonnen is, ik denk toen ik een peuter was, en het was een ‘ding’ gedurende het grootste deel van mijn basisschooltijd. Daarna heeft mijn moeder, denk ik, haar emoties beter onder controle gekregen. Ze kon en kan nog steeds extreem boos worden, maar ik ben nooit meer door haar geschopt of geslagen. Ik ben hierdoor altijd een extreem well-behaved kind geweest, dat elke regel in de klas perfect opvolgde en zich nooit misdroeg.
Ik heb hier nooit meer serieus bij stilgestaan totdat ik vorig jaar zelf een kindje kreeg, en ik zie hoe erg die naar mij opkijkt en van mij afhankelijk is. Ik denk dat ik er gedurende mijn hele middelbare schooltijd tot mijn 25e misschien wel nooit meer een gedachte aan gewijd heb. Wel heb ik het er tegenwoordig heel soms grappend over met mijn zusje, zo van ‘zo bizar dat mam dat gewoon deed’ als we samen zijn zonder dat er iemand bij is. Waar ik nu mee zit, is dat ik denk dat het misschien toch impact op me heeft gehad. Ik heb me het afgelopen jaar gerealiseerd dat ik niet in verbinding sta met mijn emoties (heel zweverig gezegd, I know). Ik voel eigenlijk nooit echt emoties, meer een soort verdoofde staat. Ik denk ook altijd automatisch dat mensen me niet aardig, niet goed genoeg vinden, wat me wel belemmerd in mijn sociale (en werk)leven. De afgelopen tijd heb ik de mogelijke link gelegd met mijn jeugd, door dingen die ik online las over kindermishandeling.
Dat brengt me meteen bij het volgende punt: wat ik heb meegemaakt kindermishandeling noemen voelt eigenlijk te gek voor woorden. Ik hou ook heel veel van mijn moeder, we zijn heel close en appen elke dag. Over dit thema heb ik het alleen nooit met haar. Wel kunnen we nog steeds enorm botsen, waarbij ik bij mezelf altijd meteen een soort hevige angst voel wanneer ik haar boos zie worden (ze kan nog steeds heel gemene dingen tegen me zeggen als ze zo boos wordt, maar ik nu ook tegen haar). Maar in principe hebben we een heel sterke band, wat mijn gemengde gevoelens alleen maar erger maakt.
Oh ja, waar ik nu ook veel over nadenk, is de vraag wanneer het nou precies begonnen moet zijn. Misschien zelfs wel toen ik nog heel klein was, zoals mijn eigen kindje (anderhalf jaar) nu? Waarschijnlijk gaan jullie allemaal zeggen: praat met je moeder, maar dat vind ik voor nu een beetje too much. Ze zou het bagatelliseren, of er juist een enorm ding van maken. Met mijn zusje praten ga ik misschien nog wel doen, maar ik wil eerst zelf mijn gedachten een beetje op orde hebben.
Ik zit eigenlijk met twee vragen.
1. Kan het echt zo zijn dat mijn ‘emotionele problemen’ (die niet spectaculair groot zijn verder hoor) hiermee te maken hebben, of stel ik me aan? Geef alsjeblieft eerlijk antwoord.
2. Herkent iemand dit? Iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt?
Zoals je merkt heb ik mijn gedachten hierover nog niet helemaal op orde. Ik ben bang dat ik me dit allemaal inbeeld, en als dat jullie indruk ook is, zeg dat dan alsjeblieft, daar heb ik ook veel aan. Als je tot hier bent gekomen met lezen: dankjewel.
Vorig jaar ben ik moeder geworden, en sindsdien ben ik steeds meer gaan nadenken over mijn eigen jeugd. Die was heel normaal, op één ding na. Mijn moeder kon heel agressief worden en sleurde mij en/of mijn zus dan door de kamer, schopte ons met al haar kracht, etc, terwijl ze schreeuwde hoe achterlijk we waren. Dit gebeurde wanneer wij ons niet gedroegen, en dat vond ze al om het minste of geringste. Als ze in een slecht humeur was dan was het op je tenen lopen, en dan nog ging het soms mis. Hoe vaak het schoppen en zo precies gebeurde durf ik niet meer te zeggen, ik vermoed één of twee keer per maand (maar ik kan het me verkeerd herinneren). Ik weet ook niet meer wanneer het begonnen is, ik denk toen ik een peuter was, en het was een ‘ding’ gedurende het grootste deel van mijn basisschooltijd. Daarna heeft mijn moeder, denk ik, haar emoties beter onder controle gekregen. Ze kon en kan nog steeds extreem boos worden, maar ik ben nooit meer door haar geschopt of geslagen. Ik ben hierdoor altijd een extreem well-behaved kind geweest, dat elke regel in de klas perfect opvolgde en zich nooit misdroeg.
Ik heb hier nooit meer serieus bij stilgestaan totdat ik vorig jaar zelf een kindje kreeg, en ik zie hoe erg die naar mij opkijkt en van mij afhankelijk is. Ik denk dat ik er gedurende mijn hele middelbare schooltijd tot mijn 25e misschien wel nooit meer een gedachte aan gewijd heb. Wel heb ik het er tegenwoordig heel soms grappend over met mijn zusje, zo van ‘zo bizar dat mam dat gewoon deed’ als we samen zijn zonder dat er iemand bij is. Waar ik nu mee zit, is dat ik denk dat het misschien toch impact op me heeft gehad. Ik heb me het afgelopen jaar gerealiseerd dat ik niet in verbinding sta met mijn emoties (heel zweverig gezegd, I know). Ik voel eigenlijk nooit echt emoties, meer een soort verdoofde staat. Ik denk ook altijd automatisch dat mensen me niet aardig, niet goed genoeg vinden, wat me wel belemmerd in mijn sociale (en werk)leven. De afgelopen tijd heb ik de mogelijke link gelegd met mijn jeugd, door dingen die ik online las over kindermishandeling.
Dat brengt me meteen bij het volgende punt: wat ik heb meegemaakt kindermishandeling noemen voelt eigenlijk te gek voor woorden. Ik hou ook heel veel van mijn moeder, we zijn heel close en appen elke dag. Over dit thema heb ik het alleen nooit met haar. Wel kunnen we nog steeds enorm botsen, waarbij ik bij mezelf altijd meteen een soort hevige angst voel wanneer ik haar boos zie worden (ze kan nog steeds heel gemene dingen tegen me zeggen als ze zo boos wordt, maar ik nu ook tegen haar). Maar in principe hebben we een heel sterke band, wat mijn gemengde gevoelens alleen maar erger maakt.
Oh ja, waar ik nu ook veel over nadenk, is de vraag wanneer het nou precies begonnen moet zijn. Misschien zelfs wel toen ik nog heel klein was, zoals mijn eigen kindje (anderhalf jaar) nu? Waarschijnlijk gaan jullie allemaal zeggen: praat met je moeder, maar dat vind ik voor nu een beetje too much. Ze zou het bagatelliseren, of er juist een enorm ding van maken. Met mijn zusje praten ga ik misschien nog wel doen, maar ik wil eerst zelf mijn gedachten een beetje op orde hebben.
Ik zit eigenlijk met twee vragen.
1. Kan het echt zo zijn dat mijn ‘emotionele problemen’ (die niet spectaculair groot zijn verder hoor) hiermee te maken hebben, of stel ik me aan? Geef alsjeblieft eerlijk antwoord.
2. Herkent iemand dit? Iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt?
Zoals je merkt heb ik mijn gedachten hierover nog niet helemaal op orde. Ik ben bang dat ik me dit allemaal inbeeld, en als dat jullie indruk ook is, zeg dat dan alsjeblieft, daar heb ik ook veel aan. Als je tot hier bent gekomen met lezen: dankjewel.
zondag 10 juli 2022 om 08:08
@TO: mijn moeder heeft me niet mishandeld, wel op bepaalde momenten behoorlijk gekleineerd en genegeerd (silent treatment, zichzelf in alle somberheid afzonderen en niet voor ons ee zijn). Ook bij mij geldt dat dat allemaal als herinnering terugkwam toen ik zelf kinderen kreeg.
Met haar praten heeft geen zin, dan schiet ze meteen in de slachtofferrol. Wel heb ik haar aangesproken dat ik niet wil dat ze opmerkingen maakt over het figuur van mijn dochter (kleuter met bol buikje en bolle wangen, maar verder prima op gewicht), dat begrijpt ze nu wel.
Ook heb ik sinds kort therapie omdat ik er steeds weer tegenaan loop. Ik vind het bijvoorbeeld heel moeilijk om tegen mijn eigen kinderen te zeggen: “Nee, mama doet niet mee, ga nu maar even zelf spelen.” Hoewel ik dat dus doe om hen te stimuleren zelf hun fantasie te gebruiken en omdat ik denk dat het niet goed is als ik altijd maar alles invul, vind ik dat echt heel moeilijk. Want ik heb dan het idee dat ik hetzelfde doe als mijn moeder, terwijl het bij haar voortkwam uit totaal geen oog (willen) hebben voor mij en mij negeren.
En zo zijn er wel meer voorbeelden. Dus ik ben blij dat ik er nu hulp bij heb. Want het werkt ook nu allemaal door in mijn leven. Verder probeer ik er naar haar toe mild in te staan. Zij is ook een product van haar eigen jeugd en mijn oma was niet anders. Mijn broer heeft het contact met mijn moeder verbroken en dat doet haar veel verdriet. Het leven kan ook zomaar voorbij zijn en ik wil niet dat we dan de laatste jaren van ons leven hebben gespendeerd aan verwijten, ruzies en ellende.
Met haar praten heeft geen zin, dan schiet ze meteen in de slachtofferrol. Wel heb ik haar aangesproken dat ik niet wil dat ze opmerkingen maakt over het figuur van mijn dochter (kleuter met bol buikje en bolle wangen, maar verder prima op gewicht), dat begrijpt ze nu wel.
Ook heb ik sinds kort therapie omdat ik er steeds weer tegenaan loop. Ik vind het bijvoorbeeld heel moeilijk om tegen mijn eigen kinderen te zeggen: “Nee, mama doet niet mee, ga nu maar even zelf spelen.” Hoewel ik dat dus doe om hen te stimuleren zelf hun fantasie te gebruiken en omdat ik denk dat het niet goed is als ik altijd maar alles invul, vind ik dat echt heel moeilijk. Want ik heb dan het idee dat ik hetzelfde doe als mijn moeder, terwijl het bij haar voortkwam uit totaal geen oog (willen) hebben voor mij en mij negeren.
En zo zijn er wel meer voorbeelden. Dus ik ben blij dat ik er nu hulp bij heb. Want het werkt ook nu allemaal door in mijn leven. Verder probeer ik er naar haar toe mild in te staan. Zij is ook een product van haar eigen jeugd en mijn oma was niet anders. Mijn broer heeft het contact met mijn moeder verbroken en dat doet haar veel verdriet. Het leven kan ook zomaar voorbij zijn en ik wil niet dat we dan de laatste jaren van ons leven hebben gespendeerd aan verwijten, ruzies en ellende.
zondag 10 juli 2022 om 08:10
Overigens had ik het hier met een vriendin over en die vond het niet zo gek dat het nu ineens allemaal naar boven komt. Zij wees erop dat de slachtoffers van Michael Jackson ook pas allemaal aangifte deden van misbruik NADAT ze vader waren worden. Kinderen krijgen zet wat dat betreft alles op scherp, zeker als het gaat om hoe je terugkijkt op je eigen jeugd en als het gaat om wat je voor je eigen kind wil.
zondag 10 juli 2022 om 10:10
Dit is echt een nare vorm, misschien niet altijd bewust geweest maar wel heel verwarrend voor een kind.LauraRoar schreef: ↑10-07-2022 08:08@TO: mijn moeder heeft me niet mishandeld, wel op bepaalde momenten behoorlijk gekleineerd en genegeerd (silent treatment, zichzelf in alle somberheid afzonderen en niet voor ons ee zijn). Ook bij mij geldt dat dat allemaal als herinnering terugkwam toen ik zelf kinderen kreeg.
Met haar praten heeft geen zin, dan schiet ze meteen in de slachtofferrol. Wel heb ik haar aangesproken dat ik niet wil dat ze opmerkingen maakt over het figuur van mijn dochter (kleuter met bol buikje en bolle wangen, maar verder prima op gewicht), dat begrijpt ze nu wel.
Ook heb ik sinds kort therapie omdat ik er steeds weer tegenaan loop. Ik vind het bijvoorbeeld heel moeilijk om tegen mijn eigen kinderen te zeggen: “Nee, mama doet niet mee, ga nu maar even zelf spelen.” Hoewel ik dat dus doe om hen te stimuleren zelf hun fantasie te gebruiken en omdat ik denk dat het niet goed is als ik altijd maar alles invul, vind ik dat echt heel moeilijk. Want ik heb dan het idee dat ik hetzelfde doe als mijn moeder, terwijl het bij haar voortkwam uit totaal geen oog (willen) hebben voor mij en mij negeren.
En zo zijn er wel meer voorbeelden. Dus ik ben blij dat ik er nu hulp bij heb. Want het werkt ook nu allemaal door in mijn leven. Verder probeer ik er naar haar toe mild in te staan. Zij is ook een product van haar eigen jeugd en mijn oma was niet anders. Mijn broer heeft het contact met mijn moeder verbroken en dat doet haar veel verdriet. Het leven kan ook zomaar voorbij zijn en ik wil niet dat we dan de laatste jaren van ons leven hebben gespendeerd aan verwijten, ruzies en ellende.
Helaas ook herkenbaar voor mij. Het aantrekken en afstoten op onverwachte momenten.
Je negeren en geen liefde geven op de momenten dat je het hard nodig hebt.
Mijn ouders lagen in scheiding en als ik (naar mijn moeders mening, ik was me zelf van geen kwaad bewust) iets teveel met mijn vader had gepraat ging ze me weken lang negeren.
In zulke situaties voelt een kind zich erg afgewezen en ik heb er nog steeds hechtingsproblematiek door.
Nog steeds doet ze dit weleens door op een totaal onverwacht moment 100 graden om te draaien van de "zorgzame modus " naar de " kleinerende modus" en begint ze ineens scheldwoorden te gebruiken.
Ik probeer afstand te houden en contact staat op een laag pitje maar soms trap ik erin en dan laat ik haar weer iets te dichtbij komen om vervolgens weer gekleineerd te worden. Ik kom nu wel beter voor mezelf op.
Wat betreft de houding naar je kinderen herken ik heel erg.
Ik ben hierdoor ook wat naar de andere kant geslagen door ervoor te zorgen dat ze zich altijd geliefd voelen, maar heb hierdoor ook moeite om soms te zeggen: speel maar even alleen en moeite om streng te zijn.
Ik weet dat het niet realistisch is want ik geef juist veel liefde en heb veel interesse en inlevingsvermogen (wat mijn moeder dus niet naar mij had) dus is het alleen maar goed als zichzelf vermaken en juist erg gezond, dus ik probeer daar hard aan te werken.
zondag 10 juli 2022 om 10:10
LauraRoar schreef: ↑10-07-2022 08:08@TO: mijn moeder heeft me niet mishandeld, wel op bepaalde momenten behoorlijk gekleineerd en genegeerd (silent treatment, zichzelf in alle somberheid afzonderen en niet voor ons ee zijn). Ook bij mij geldt dat dat allemaal als herinnering terugkwam toen ik zelf kinderen kreeg.
Met haar praten heeft geen zin, dan schiet ze meteen in de slachtofferrol. Wel heb ik haar aangesproken dat ik niet wil dat ze opmerkingen maakt over het figuur van mijn dochter (kleuter met bol buikje en bolle wangen, maar verder prima op gewicht), dat begrijpt ze nu wel.
Ook heb ik sinds kort therapie omdat ik er steeds weer tegenaan loop. Ik vind het bijvoorbeeld heel moeilijk om tegen mijn eigen kinderen te zeggen: “Nee, mama doet niet mee, ga nu maar even zelf spelen.” Hoewel ik dat dus doe om hen te stimuleren zelf hun fantasie te gebruiken en omdat ik denk dat het niet goed is als ik altijd maar alles invul, vind ik dat echt heel moeilijk. Want ik heb dan het idee dat ik hetzelfde doe als mijn moeder, terwijl het bij haar voortkwam uit totaal geen oog (willen) hebben voor mij en mij negeren.
En zo zijn er wel meer voorbeelden. Dus ik ben blij dat ik er nu hulp bij heb. Want het werkt ook nu allemaal door in mijn leven. Verder probeer ik er naar haar toe mild in te staan. Zij is ook een product van haar eigen jeugd en mijn oma was niet anders. Mijn broer heeft het contact met mijn moeder verbroken en dat doet haar veel verdriet. Het leven kan ook zomaar voorbij zijn en ik wil niet dat we dan de laatste jaren van ons leven hebben gespendeerd aan verwijten, ruzies en ellende.
Dit is echt een nare vorm, misschien niet altijd bewust geweest maar wel heel verwarrend voor een kind.
Helaas ook herkenbaar voor mij. Het aantrekken en afstoten op onverwachte momenten.
Je negeren en geen liefde geven op de momenten dat je het hard nodig hebt.
Mijn ouders lagen in scheiding en als ik (naar mijn moeders mening, ik was me zelf van geen kwaad bewust) iets teveel met mijn vader had gepraat ging ze me weken lang negeren.
In zulke situaties voelt een kind zich erg afgewezen en ik heb er nog steeds hechtingsproblematiek door.
Nog steeds doet ze dit weleens door op een totaal onverwacht moment 100 graden om te draaien van de "zorgzame modus " naar de " kleinerende modus" en begint ze ineens scheldwoorden te gebruiken.
Ik probeer afstand te houden en contact staat op een laag pitje maar soms trap ik erin en dan laat ik haar weer iets te dichtbij komen om vervolgens weer gekleineerd te worden. Ik kom nu wel beter voor mezelf op.
Wat betreft de houding naar je kinderen herken ik heel erg.
Ik ben hierdoor ook wat naar de andere kant doorgeslagen door ervoor te zorgen dat ze zich altijd geliefd voelen, maar heb hierdoor ook moeite om soms te zeggen: speel maar even alleen en moeite om streng te zijn.
Ik weet dat het niet realistisch is want ik geef juist veel liefde en heb veel interesse en inlevingsvermogen (wat mijn moeder dus niet naar mij had) dus is het alleen maar goed als zichzelf vermaken en juist erg gezond, dus ik probeer daar hard aan te werken.
vrijdag 15 juli 2022 om 21:36
Wow ik heb dit topic net pas ontdekt en dit gaat ook over mij. Ik ben niet fysiek mishandeld, maar wel emotioneel. Ik herken zoveel van wat hier geschreven wordt, het raakt me. Ik heb groepstherapie gevolgd, een jaar lang en dat heeft me zo laten inzien wat mijn patronen waren/zijn en dat ik echt een trauma had. Al die keren dat ik zomaar al die angsten weer voelde, terwijl de situatie nu anders was, het ging vanzelf. Mijn oudste kind, een meisje, was de reden dat mijn trauma echt zichbaar werd en ik ook wist dat ik er doorheen moest ipv wegstoppen al die jaren. Doodeng, het was af en toe vreselijk, maar het heeft me ook veel goeds gebracht. Het er doorheen gaan, die emoties voelen, het voelen...ik wist niet eens hoe ik dat moest doen.
Poeh, ik kan heel veel schrijven. Ga eerst het topic eens rustig verder doorlezen. Ik zou iedereen die hiermee te maken heeft gehad willen helpen, willen knuffelen, want ik weet hoe het voelt.
Poeh, ik kan heel veel schrijven. Ga eerst het topic eens rustig verder doorlezen. Ik zou iedereen die hiermee te maken heeft gehad willen helpen, willen knuffelen, want ik weet hoe het voelt.
zondag 17 juli 2022 om 18:14
Ohhhhh ik herken echt heel veel van wat jullie schrijven. Niet van mijzelf, maar van mijn partner.
Ik ken hem al heel lang (hij woonde nog thuis) en schrok echt van hoe hij werd behandeld. Dat was in zijn jongere jeugd nog veel erger. Fysiek slechts een enkele keer maar het gezin was absoluut onveilig.
En ja, dat zorgt later voor problemen. Zowel mijn partner als zijn siblings hebben allemaal als jongvolwassene ernstige problemen ontwikkeld. Allemaal anders (van alcoholproblemen en depressie tot psychose tot relatieproblematiek), maar wel allemaal dusdanig dat professionele hulp nodig was.
Mijn partner heeft sinds hij zelf kinderen heeft ook vaak een soort surrealistisch gevoel, of het wel “echt” was, omdat hij zich echt niet kan voorstellen dat iemand z’n eigen kinderen zo zou mishandelen, nu hij eenmaal weet hoe het is om van een kind te houden.
Deze familie heeft nog steeds contact maar het zijn stuk voor stuk verstoorde relaties, waar nog vaak dingen gebeuren die mijn voorstellingsvermogen te boven gaan.
Ik ken hem al heel lang (hij woonde nog thuis) en schrok echt van hoe hij werd behandeld. Dat was in zijn jongere jeugd nog veel erger. Fysiek slechts een enkele keer maar het gezin was absoluut onveilig.
En ja, dat zorgt later voor problemen. Zowel mijn partner als zijn siblings hebben allemaal als jongvolwassene ernstige problemen ontwikkeld. Allemaal anders (van alcoholproblemen en depressie tot psychose tot relatieproblematiek), maar wel allemaal dusdanig dat professionele hulp nodig was.
Mijn partner heeft sinds hij zelf kinderen heeft ook vaak een soort surrealistisch gevoel, of het wel “echt” was, omdat hij zich echt niet kan voorstellen dat iemand z’n eigen kinderen zo zou mishandelen, nu hij eenmaal weet hoe het is om van een kind te houden.
Deze familie heeft nog steeds contact maar het zijn stuk voor stuk verstoorde relaties, waar nog vaak dingen gebeuren die mijn voorstellingsvermogen te boven gaan.
zondag 17 juli 2022 om 18:21
Mijn moeder heeft ons vroeger ook mishandeld. Lichamelijk en geestelijk. Of het invloed heeft op het gedrag van je opvoeding, kan. Maar hoeft niet perse. Ik zou me daar niet al te druk om maken en het verleden laten zoals die is. Terugblikken is oke als je daar behoefte aan hebt, maar het neigt nu naar angst en paniekzaaierij om de toekomst te voorspellen aan de hand van je trauma’s. Ik vind dat we niet daarin moeten doordraven en alles moeten begrijpen. Je bent zoals je nu bent maar je hebt zelf de keuze en macht om je leven verder invulling aan te geven. Het heeft geen zin om alles naar boven te halen. Misschien heb ik makkelijk praten, maar ik vergeef het haar doordat ik weet dat zij ergere dingen heeft meegemaakt en als ik nu kijk is ze veranderd. Daar gaat het toch uiteindelijk om, de huidige situatie van nu in plaats van haar ter verantwoording te willen roepen voor haar daden als moeder in je jeugd.
zondag 17 juli 2022 om 19:23
Prima wanneer jij denkt dat dat voor jou zo werkt. Het een ander voorschrijven als het antwoord op alle vragen en als oplossing voor alle trauma (zo omschrijf je het ook zelf) gaat way to far.LexAndTheCity schreef: ↑17-07-2022 18:21Mijn moeder heeft ons vroeger ook mishandeld. Lichamelijk en geestelijk. Of het invloed heeft op het gedrag van je opvoeding, kan. Maar hoeft niet perse. Ik zou me daar niet al te druk om maken en het verleden laten zoals die is. Terugblikken is oke als je daar behoefte aan hebt, maar het neigt nu naar angst en paniekzaaierij om de toekomst te voorspellen aan de hand van je trauma’s. Ik vind dat we niet daarin moeten doordraven en alles moeten begrijpen. Je bent zoals je nu bent maar je hebt zelf de keuze en macht om je leven verder invulling aan te geven. Het heeft geen zin om alles naar boven te halen. Misschien heb ik makkelijk praten, maar ik vergeef het haar doordat ik weet dat zij ergere dingen heeft meegemaakt en als ik nu kijk is ze veranderd. Daar gaat het toch uiteindelijk om, de huidige situatie van nu in plaats van haar ter verantwoording te willen roepen voor haar daden als moeder in je jeugd.
Nee, laat het betreffende persoon zelf bepalen aan de hand van diens behoeften.
Als het zo gemakkelijk was om alles van je schouders af te laten glijden zouden beslist meer mensen dit doen. Ik vind je reactie echt te kort door de bocht.
zondag 17 juli 2022 om 19:26
Waar bemoei jij je mee? Ze vraagt iets en ik geef antwoord. Iedereen denkt er kennelijk anders over.Ttroeteltje schreef: ↑17-07-2022 19:23Prima wanneer jij denkt dat dat voor jou zo werkt. Het een ander voorschrijven als het antwoord op alle vragen en als oplossing voor alle trauma (zo omschrijf je het ook zelf) gaat way to far.
Nee, laat het betreffende persoon zelf bepalen aan de hand van diens behoeften.
Als het zo gemakkelijk was om alles van je schouders af te laten glijden zouden beslist meer mensen dit doen. Ik vind je reactie echt te kort door de bocht.
zondag 17 juli 2022 om 19:33
Praat je nu tegen jezelf?cuculuscanorus schreef: ↑17-07-2022 19:31Het is een forum, als je geen reacties wilt, moet je in een dagboek schrijven.
zondag 17 juli 2022 om 23:13
Als je het wil verwerken en loslaten daarna dan is het juist wel nodig om de trauma's recht in de ogen aan te kijken. Als het gezien en gehoord is kan het het lichaam verlaten.LexAndTheCity schreef: ↑17-07-2022 18:21Mijn moeder heeft ons vroeger ook mishandeld. Lichamelijk en geestelijk. Of het invloed heeft op het gedrag van je opvoeding, kan. Maar hoeft niet perse. Ik zou me daar niet al te druk om maken en het verleden laten zoals die is. Terugblikken is oke als je daar behoefte aan hebt, maar het neigt nu naar angst en paniekzaaierij om de toekomst te voorspellen aan de hand van je trauma’s. Ik vind dat we niet daarin moeten doordraven en alles moeten begrijpen. Je bent zoals je nu bent maar je hebt zelf de keuze en macht om je leven verder invulling aan te geven. Het heeft geen zin om alles naar boven te halen. Misschien heb ik makkelijk praten, maar ik vergeef het haar doordat ik weet dat zij ergere dingen heeft meegemaakt en als ik nu kijk is ze veranderd. Daar gaat het toch uiteindelijk om, de huidige situatie van nu in plaats van haar ter verantwoording te willen roepen voor haar daden als moeder in je jeugd.
Misschien heb je hier iets aan: https://youtu.be/BXGGqp_9EiU
pontipiene wijzigde dit bericht op 18-07-2022 14:40
2.67% gewijzigd
maandag 18 juli 2022 om 06:31
Waar ik me mee bemoei?LexAndTheCity schreef: ↑17-07-2022 19:26Waar bemoei jij je mee? Ze vraagt iets en ik geef antwoord. Iedereen denkt er kennelijk anders over.
Als je je had verdiept in dit topic had je gelezen dat ik mijn reactie niet uit mijn duim zuig.
Iemand adviseren zijn eigen leed onder het kleed te vegen is onverstandig en ongezond.
maandag 18 juli 2022 om 15:36
1. Nee je stelt je niet aan en je kan zeker hier later last van hebben, verschilt wel per persoon.
2. Heb iets soortgelijks meegemaakt. Ga nu richting de 30. Ik herken me in het emotioneel gevoelloos voelen tot op zekere hoogte. Op een gegeven moment kwam ik in een "burn-out" terecht en eigenlijk kwam op dat moment alles boven. Uiteindelijk gediagnosticeerd met PTSS en een depressie. Dus ik zou in jou geval zeker vragen om een gesprek met een psycholoog. Zelf vond ik ook dat het allemaal wel meeviel en ik stel me aan en het kan altijd erger. Maar het is niet zozeer altijd de ernst maar ook de frequentie waarin de mishandeling heeft plaatsgevonden.
2. Heb iets soortgelijks meegemaakt. Ga nu richting de 30. Ik herken me in het emotioneel gevoelloos voelen tot op zekere hoogte. Op een gegeven moment kwam ik in een "burn-out" terecht en eigenlijk kwam op dat moment alles boven. Uiteindelijk gediagnosticeerd met PTSS en een depressie. Dus ik zou in jou geval zeker vragen om een gesprek met een psycholoog. Zelf vond ik ook dat het allemaal wel meeviel en ik stel me aan en het kan altijd erger. Maar het is niet zozeer altijd de ernst maar ook de frequentie waarin de mishandeling heeft plaatsgevonden.
maandag 18 juli 2022 om 15:54
Misschien heb je ergens gelijk, maar het hoeft perse zo te zijn.Pontipiene schreef: ↑17-07-2022 23:13Als je het wil verwerken en loslaten daarna dan is het juist wel nodig om de trauma's recht in de ogen aan te kijken. Als het gezien en gehoord is kan het het lichaam verlaten.
Misschien heb je hier iets aan: https://youtu.be/BXGGqp_9EiU
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
