Psyche
alle pijlers
Als kind ‘mishandeld,’ gevolgen later?
vrijdag 8 juli 2022 om 23:11
Dit wordt misschien een lange en onsamenhangende post, omdat ik niet precies weet wat ik wil zeggen, maar ik ga mijn best doen.
Vorig jaar ben ik moeder geworden, en sindsdien ben ik steeds meer gaan nadenken over mijn eigen jeugd. Die was heel normaal, op één ding na. Mijn moeder kon heel agressief worden en sleurde mij en/of mijn zus dan door de kamer, schopte ons met al haar kracht, etc, terwijl ze schreeuwde hoe achterlijk we waren. Dit gebeurde wanneer wij ons niet gedroegen, en dat vond ze al om het minste of geringste. Als ze in een slecht humeur was dan was het op je tenen lopen, en dan nog ging het soms mis. Hoe vaak het schoppen en zo precies gebeurde durf ik niet meer te zeggen, ik vermoed één of twee keer per maand (maar ik kan het me verkeerd herinneren). Ik weet ook niet meer wanneer het begonnen is, ik denk toen ik een peuter was, en het was een ‘ding’ gedurende het grootste deel van mijn basisschooltijd. Daarna heeft mijn moeder, denk ik, haar emoties beter onder controle gekregen. Ze kon en kan nog steeds extreem boos worden, maar ik ben nooit meer door haar geschopt of geslagen. Ik ben hierdoor altijd een extreem well-behaved kind geweest, dat elke regel in de klas perfect opvolgde en zich nooit misdroeg.
Ik heb hier nooit meer serieus bij stilgestaan totdat ik vorig jaar zelf een kindje kreeg, en ik zie hoe erg die naar mij opkijkt en van mij afhankelijk is. Ik denk dat ik er gedurende mijn hele middelbare schooltijd tot mijn 25e misschien wel nooit meer een gedachte aan gewijd heb. Wel heb ik het er tegenwoordig heel soms grappend over met mijn zusje, zo van ‘zo bizar dat mam dat gewoon deed’ als we samen zijn zonder dat er iemand bij is. Waar ik nu mee zit, is dat ik denk dat het misschien toch impact op me heeft gehad. Ik heb me het afgelopen jaar gerealiseerd dat ik niet in verbinding sta met mijn emoties (heel zweverig gezegd, I know). Ik voel eigenlijk nooit echt emoties, meer een soort verdoofde staat. Ik denk ook altijd automatisch dat mensen me niet aardig, niet goed genoeg vinden, wat me wel belemmerd in mijn sociale (en werk)leven. De afgelopen tijd heb ik de mogelijke link gelegd met mijn jeugd, door dingen die ik online las over kindermishandeling.
Dat brengt me meteen bij het volgende punt: wat ik heb meegemaakt kindermishandeling noemen voelt eigenlijk te gek voor woorden. Ik hou ook heel veel van mijn moeder, we zijn heel close en appen elke dag. Over dit thema heb ik het alleen nooit met haar. Wel kunnen we nog steeds enorm botsen, waarbij ik bij mezelf altijd meteen een soort hevige angst voel wanneer ik haar boos zie worden (ze kan nog steeds heel gemene dingen tegen me zeggen als ze zo boos wordt, maar ik nu ook tegen haar). Maar in principe hebben we een heel sterke band, wat mijn gemengde gevoelens alleen maar erger maakt.
Oh ja, waar ik nu ook veel over nadenk, is de vraag wanneer het nou precies begonnen moet zijn. Misschien zelfs wel toen ik nog heel klein was, zoals mijn eigen kindje (anderhalf jaar) nu? Waarschijnlijk gaan jullie allemaal zeggen: praat met je moeder, maar dat vind ik voor nu een beetje too much. Ze zou het bagatelliseren, of er juist een enorm ding van maken. Met mijn zusje praten ga ik misschien nog wel doen, maar ik wil eerst zelf mijn gedachten een beetje op orde hebben.
Ik zit eigenlijk met twee vragen.
1. Kan het echt zo zijn dat mijn ‘emotionele problemen’ (die niet spectaculair groot zijn verder hoor) hiermee te maken hebben, of stel ik me aan? Geef alsjeblieft eerlijk antwoord.
2. Herkent iemand dit? Iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt?
Zoals je merkt heb ik mijn gedachten hierover nog niet helemaal op orde. Ik ben bang dat ik me dit allemaal inbeeld, en als dat jullie indruk ook is, zeg dat dan alsjeblieft, daar heb ik ook veel aan. Als je tot hier bent gekomen met lezen: dankjewel.
Vorig jaar ben ik moeder geworden, en sindsdien ben ik steeds meer gaan nadenken over mijn eigen jeugd. Die was heel normaal, op één ding na. Mijn moeder kon heel agressief worden en sleurde mij en/of mijn zus dan door de kamer, schopte ons met al haar kracht, etc, terwijl ze schreeuwde hoe achterlijk we waren. Dit gebeurde wanneer wij ons niet gedroegen, en dat vond ze al om het minste of geringste. Als ze in een slecht humeur was dan was het op je tenen lopen, en dan nog ging het soms mis. Hoe vaak het schoppen en zo precies gebeurde durf ik niet meer te zeggen, ik vermoed één of twee keer per maand (maar ik kan het me verkeerd herinneren). Ik weet ook niet meer wanneer het begonnen is, ik denk toen ik een peuter was, en het was een ‘ding’ gedurende het grootste deel van mijn basisschooltijd. Daarna heeft mijn moeder, denk ik, haar emoties beter onder controle gekregen. Ze kon en kan nog steeds extreem boos worden, maar ik ben nooit meer door haar geschopt of geslagen. Ik ben hierdoor altijd een extreem well-behaved kind geweest, dat elke regel in de klas perfect opvolgde en zich nooit misdroeg.
Ik heb hier nooit meer serieus bij stilgestaan totdat ik vorig jaar zelf een kindje kreeg, en ik zie hoe erg die naar mij opkijkt en van mij afhankelijk is. Ik denk dat ik er gedurende mijn hele middelbare schooltijd tot mijn 25e misschien wel nooit meer een gedachte aan gewijd heb. Wel heb ik het er tegenwoordig heel soms grappend over met mijn zusje, zo van ‘zo bizar dat mam dat gewoon deed’ als we samen zijn zonder dat er iemand bij is. Waar ik nu mee zit, is dat ik denk dat het misschien toch impact op me heeft gehad. Ik heb me het afgelopen jaar gerealiseerd dat ik niet in verbinding sta met mijn emoties (heel zweverig gezegd, I know). Ik voel eigenlijk nooit echt emoties, meer een soort verdoofde staat. Ik denk ook altijd automatisch dat mensen me niet aardig, niet goed genoeg vinden, wat me wel belemmerd in mijn sociale (en werk)leven. De afgelopen tijd heb ik de mogelijke link gelegd met mijn jeugd, door dingen die ik online las over kindermishandeling.
Dat brengt me meteen bij het volgende punt: wat ik heb meegemaakt kindermishandeling noemen voelt eigenlijk te gek voor woorden. Ik hou ook heel veel van mijn moeder, we zijn heel close en appen elke dag. Over dit thema heb ik het alleen nooit met haar. Wel kunnen we nog steeds enorm botsen, waarbij ik bij mezelf altijd meteen een soort hevige angst voel wanneer ik haar boos zie worden (ze kan nog steeds heel gemene dingen tegen me zeggen als ze zo boos wordt, maar ik nu ook tegen haar). Maar in principe hebben we een heel sterke band, wat mijn gemengde gevoelens alleen maar erger maakt.
Oh ja, waar ik nu ook veel over nadenk, is de vraag wanneer het nou precies begonnen moet zijn. Misschien zelfs wel toen ik nog heel klein was, zoals mijn eigen kindje (anderhalf jaar) nu? Waarschijnlijk gaan jullie allemaal zeggen: praat met je moeder, maar dat vind ik voor nu een beetje too much. Ze zou het bagatelliseren, of er juist een enorm ding van maken. Met mijn zusje praten ga ik misschien nog wel doen, maar ik wil eerst zelf mijn gedachten een beetje op orde hebben.
Ik zit eigenlijk met twee vragen.
1. Kan het echt zo zijn dat mijn ‘emotionele problemen’ (die niet spectaculair groot zijn verder hoor) hiermee te maken hebben, of stel ik me aan? Geef alsjeblieft eerlijk antwoord.
2. Herkent iemand dit? Iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt?
Zoals je merkt heb ik mijn gedachten hierover nog niet helemaal op orde. Ik ben bang dat ik me dit allemaal inbeeld, en als dat jullie indruk ook is, zeg dat dan alsjeblieft, daar heb ik ook veel aan. Als je tot hier bent gekomen met lezen: dankjewel.
zaterdag 9 juli 2022 om 10:23
Heel erg bedankt voor alle reacties. Ik vind ze wel heel confronterend. Ik moet zeggen dat het ook gek is op de openingspost terug te lezen, zo op papier lijkt het veel heftiger dan het voor mij voelt. Ik ben nu voor mijn dochter aan het zorgen en zal tijdens haar middagslaapje uitgebreider reageren.
zaterdag 9 juli 2022 om 10:23
Jazeker, ik ben vroeger ook geslagen en ik heb er dus geen moeite mee om mensen te slaan of om een mep te krijgen. In mijn wereld was dat normaal. Mijn moeder werd ook mishandeld door mijn vader. Ik heb mede daardoor een hekel aan mannen gekregen. Ik heb zelf ook kinderen en ik sla ze zeer zeker niet. Ook zeg ik niet dat ze lelijk of dom zijn, zoals ik vroeger te horen kreeg.
zaterdag 9 juli 2022 om 10:55
Nee, ik voelde mijn jeugd niet als mishandeling, hoewel ik een doodenkele keer een mep kreeg of ruw werd vastgepakt, zowel door mijn moeder als door mijn vader. Meer door mijn moeder want die deed de opvoeding. Mijn vader was meer de persoon "die het vlees kwam snijden".
Ze hebben uitstekend voor ons gezorgd op materieel vlak. Zou wel willen dat het ook op andere terreinen het beter had geklikt, maar het is nu eenmaal zo gegaan.
Wat je hebt gekregen dat was het dan. Ik zou gebruik maken van de mogelijkheden die er nu zijn om correcter te verwerken wat niet goed ging.
Ze hebben uitstekend voor ons gezorgd op materieel vlak. Zou wel willen dat het ook op andere terreinen het beter had geklikt, maar het is nu eenmaal zo gegaan.
Wat je hebt gekregen dat was het dan. Ik zou gebruik maken van de mogelijkheden die er nu zijn om correcter te verwerken wat niet goed ging.
retrostar wijzigde dit bericht op 09-07-2022 13:33
39.94% gewijzigd
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 9 juli 2022 om 11:10
"Zoals je merkt heb ik mijn gedachten hierover nog niet helemaal op orde. Ik ben bang dat ik me dit allemaal inbeeld, en als dat jullie indruk ook is, zeg dat dan alsjeblieft, daar heb ik ook veel aan. Als je tot hier bent gekomen met lezen: dankjewel. "
Het is niet gek dat je moeite hebt je gedachten en gevoelens op een rij te krijgen. Je hebt dit als kind niet geleerd, want je moest om lekker te leven continu intunen op het humeur van je moeder. Je hebt daardoor geleerd om anderen te lezen en aan te voelen ipv van jezelf te lezen en aan te voelen.
Daarom is het ook niet vreemd dat je twijfelt aan je waarneming....
Gelukkig heb je hier nog de rest van je leven voor. En met hulp gaat dit zeker lukken. Is wel intensief en confronterend. Maar kan je ook veel opleveren!
Het is niet gek dat je moeite hebt je gedachten en gevoelens op een rij te krijgen. Je hebt dit als kind niet geleerd, want je moest om lekker te leven continu intunen op het humeur van je moeder. Je hebt daardoor geleerd om anderen te lezen en aan te voelen ipv van jezelf te lezen en aan te voelen.
Daarom is het ook niet vreemd dat je twijfelt aan je waarneming....
Gelukkig heb je hier nog de rest van je leven voor. En met hulp gaat dit zeker lukken. Is wel intensief en confronterend. Maar kan je ook veel opleveren!
zaterdag 9 juli 2022 om 11:28
zaterdag 9 juli 2022 om 12:04
Zo, de dreumes slaapt. Nogmaals dank voor jullie reacties. Ik heb hier nog nooit zo uitgebreid over geschreven of gesproken, en het is heel waardevol voor mij om te lezen dat ik me toch niet aanstel.
Wanneer ze boos is (omdat ik in haar ogen bot ben geweest, niet genoeg interesse heb getoond oid) kan ze dingen zeggen als ‘het is altijd eenrichtingsverkeer bij jou/je bent zo vreselijk arrogant en sociaal niet ontwikkeld/logisch dat je geen vriendinnen hebt (al mijn vrienden zijn mannen, is altijd al zo geweest en daar heb ik nooit zo over nagedacht, maar het zou kunnen dat het ook te maken heeft met vroeger). Het is ook een beetje de toon waarop ze dat soort dingen zegt, vol haat. Maar 95% van de tijd is ze heel aardig en ze staat altijd voor me klaar.
Wat ik in een aantal reacties lees speelt ook wel mee: het idee dat het ‘andere tijden’ waren. Dit was in de jaren 90, toen was het misschien ook veel normaler om kinderen fysiek te straffen, daarom voelt het voor mij misschien als minder erg.
Een aantal van jullie vraagt of ik met een professional wil praten. Daar denk ik nu wel over na, maar ik sta dus pas helemaal aan het begin van het realiseren dat wat ik heb meegemaakt mishandeling was, ik wil het er dit weekend eerst eens met mijn vriend over hebben. Die weet er wel van, omdat hij er wel eens bij heeft gezeten toen ik er grapjes over maakte met mijn zus, maar ik denk dat hij niet helemaal beseft hoe ver het daadwerkelijk ging. Het is ook heel moeilijk voor mensen om zich dat voor te stellen, omdat iedereen mijn moeder een geweldige, gevoelige, supersociale vrouw vindt (en dat is ze ook, op dit ene dingetje na). Ze heeft een enorm sociaal netwerk en iedereen is graag bij haar in de buurt, ik weet dus ook dat haar vrienden en kennissen nooit zouden geloven dat ze ook een andere kant heeft.
Wat voor mij op dit moment maakt dat ik er heel veel over nadenk, is mijn dochter. Die komt vaak bij opa en oma, en nu is ze nog klein, maar ik ben zo bang dat straks, wanneer ze iets groter is en echt vervelend kan zijn, mijn moeder een keer haar zelfbeheersing verliest. Ik denk dat die kans heel klein is, mede doordat ze wel veranderd is, maar ik maak me er wel een beetje zorgen over.
Wanneer ze boos is (omdat ik in haar ogen bot ben geweest, niet genoeg interesse heb getoond oid) kan ze dingen zeggen als ‘het is altijd eenrichtingsverkeer bij jou/je bent zo vreselijk arrogant en sociaal niet ontwikkeld/logisch dat je geen vriendinnen hebt (al mijn vrienden zijn mannen, is altijd al zo geweest en daar heb ik nooit zo over nagedacht, maar het zou kunnen dat het ook te maken heeft met vroeger). Het is ook een beetje de toon waarop ze dat soort dingen zegt, vol haat. Maar 95% van de tijd is ze heel aardig en ze staat altijd voor me klaar.
Wat ik in een aantal reacties lees speelt ook wel mee: het idee dat het ‘andere tijden’ waren. Dit was in de jaren 90, toen was het misschien ook veel normaler om kinderen fysiek te straffen, daarom voelt het voor mij misschien als minder erg.
Een aantal van jullie vraagt of ik met een professional wil praten. Daar denk ik nu wel over na, maar ik sta dus pas helemaal aan het begin van het realiseren dat wat ik heb meegemaakt mishandeling was, ik wil het er dit weekend eerst eens met mijn vriend over hebben. Die weet er wel van, omdat hij er wel eens bij heeft gezeten toen ik er grapjes over maakte met mijn zus, maar ik denk dat hij niet helemaal beseft hoe ver het daadwerkelijk ging. Het is ook heel moeilijk voor mensen om zich dat voor te stellen, omdat iedereen mijn moeder een geweldige, gevoelige, supersociale vrouw vindt (en dat is ze ook, op dit ene dingetje na). Ze heeft een enorm sociaal netwerk en iedereen is graag bij haar in de buurt, ik weet dus ook dat haar vrienden en kennissen nooit zouden geloven dat ze ook een andere kant heeft.
Wat voor mij op dit moment maakt dat ik er heel veel over nadenk, is mijn dochter. Die komt vaak bij opa en oma, en nu is ze nog klein, maar ik ben zo bang dat straks, wanneer ze iets groter is en echt vervelend kan zijn, mijn moeder een keer haar zelfbeheersing verliest. Ik denk dat die kans heel klein is, mede doordat ze wel veranderd is, maar ik maak me er wel een beetje zorgen over.
artemiz wijzigde dit bericht op 09-07-2022 12:04
0.04% gewijzigd
zaterdag 9 juli 2022 om 12:22
Ik herken dit deels. Ik ben ook gedurende mijn basisschooltijd door mijn vader en moeder af en toe geslagen, geschopt, geknepen. Het was niet heel stelselmatig, ik denk dat het een paar keer per jaar of zo escaleerde.
Wat mij altijd in verwarring bracht is als er hier op Viva bijvoorbeeld topics zijn over hoe kinderen worden behandeld en wanneer iets mishandeling is. Dan dacht ik altijd 'nou, ik heb hetzelfde of erger meegemaakt, ik ben dus mishandeld? Als er toen in de tijd een Veilig Thuis was geweest, of een oplettende leerkracht (ik had een keer een blauwe plek op mijn rug) dan was het misschien heel anders gelopen allemaal?'
Wat je vragen betreft. Ja, je emotionele problemen kunnen zeker hiermee te maken hebben. Bij mezelf ervaar ik dat niet per se zo. Daarvoor is het denk ik niet vaak genoeg voorgekomen? Het enige wat ik lang heb gehad is dat ik lang op mijn hoede ben geweest bij mijn vader omdat hij ineens snel boos kon worden. Verder heb ik wel wat andere issues, maar naar mijn idee heeft dat niet per se daarmee te maken.
Wat mij altijd in verwarring bracht is als er hier op Viva bijvoorbeeld topics zijn over hoe kinderen worden behandeld en wanneer iets mishandeling is. Dan dacht ik altijd 'nou, ik heb hetzelfde of erger meegemaakt, ik ben dus mishandeld? Als er toen in de tijd een Veilig Thuis was geweest, of een oplettende leerkracht (ik had een keer een blauwe plek op mijn rug) dan was het misschien heel anders gelopen allemaal?'
Wat je vragen betreft. Ja, je emotionele problemen kunnen zeker hiermee te maken hebben. Bij mezelf ervaar ik dat niet per se zo. Daarvoor is het denk ik niet vaak genoeg voorgekomen? Het enige wat ik lang heb gehad is dat ik lang op mijn hoede ben geweest bij mijn vader omdat hij ineens snel boos kon worden. Verder heb ik wel wat andere issues, maar naar mijn idee heeft dat niet per se daarmee te maken.
zaterdag 9 juli 2022 om 12:49
Ik herken je zorg om je kind.
Ik heb eerst voor mezelf afgetast wat afstand voor mij betekende. Onder druk van buitenaf én vanwege het alom bekende loyaliteitsgevoel dat een kind bewust en onbewust tav zijn ouder heeft kon/wilde ik de knoop niet doorhakken en bleef ik aanmodderen. Later besloot ik tot een time-out in contact met hen voor mezelf, echter niet voor partner en kind. Die time-out duurde steeds langer en het idee weer contact te hebben bezorgde mij paniekaanvallen. Maar ik zette mijn belang op een lagere plaats dan het belang van mijn kind. Het hebben van een oma en opa, dacht ik en werd me aangepraat, is zo ontzettend belangrijk. En ouders verbannen uit je leven lijkt onvergeeflijk. Tot kind plusminus 6 was, thuis kwam, me opzocht en me bedrukt in vertrouwen vertelde hoe verschrikkelijk het bij oma en opa is. Voortdurend ruzie, voortdurend een nare bedrukte onveilige sfeer. Kind zei letterlijk: het enige moment waarop zij geen ruzie hebben dat is het moment waarop zij slapen.
Dit was voor mij het moment en het signaal om het contact te verbreken. Ook tussen kind en oma/opa.
Ik nam mezelf kwalijk dat ik niet eerder ingegrepen had. Dat ik te goedgelovig was. Dat mijn kind nu notabene hetzelfde meemaakte als hetgeen ik zo goed herkende. Ik leefde vroeger onder voortdurende hoogspanning en stond als klein kind midden in de nachten tussen moeder en vader in om ze uit elkaar te houden. Zag vader in het raam van een flatgebouw staan om te springen wat hij ternauwernood toch maar niet deed. Moest vader in café bezoeken van moeder om hem een scheldkannonade te geven te midden van zijn dronken kameraden zodat hij ofwel naar huis kwam ofwel met zijn spullen vertrok. Dat gebeurde in de avonden en de nachten. In de ochtend vertrok ik naar de basisschool. Bedrukt, bang, gefrustreerd en hopeloos, maar sprak er niet over.
Ik had mijn kind deze wetenschap en dit gevoel ontzettend graag bespaard. Anderzijds hield mijn kind mij een spiegel voor en die leerschool was de beste leerschool in mijn leven.
Niemand kan voor jou bepalen wat je moet doen. Je moet volledig zelf en in eigen tempo stappen zetten. Echter om die stappen te zetten zul je dicht bij jezelf en je eigen gevoelens en behoeften moeten durven en willen komen. En dat kan mijns inziens het best onder begeleiding van iemand die daarin gespecialiseerd is.
Niemand weet welke stappen, welke keuzen en welke beslissingen jij zult gaan maken. Komt tijd, komt raad. Niets moet, alles mag. Heb vertrouwen in jou en je instinct, maar schakel iemand in. Zie dat als een cadeau aan jezelf.
Komt zweverig over, ben ik totaal niet.
Ik heb eerst voor mezelf afgetast wat afstand voor mij betekende. Onder druk van buitenaf én vanwege het alom bekende loyaliteitsgevoel dat een kind bewust en onbewust tav zijn ouder heeft kon/wilde ik de knoop niet doorhakken en bleef ik aanmodderen. Later besloot ik tot een time-out in contact met hen voor mezelf, echter niet voor partner en kind. Die time-out duurde steeds langer en het idee weer contact te hebben bezorgde mij paniekaanvallen. Maar ik zette mijn belang op een lagere plaats dan het belang van mijn kind. Het hebben van een oma en opa, dacht ik en werd me aangepraat, is zo ontzettend belangrijk. En ouders verbannen uit je leven lijkt onvergeeflijk. Tot kind plusminus 6 was, thuis kwam, me opzocht en me bedrukt in vertrouwen vertelde hoe verschrikkelijk het bij oma en opa is. Voortdurend ruzie, voortdurend een nare bedrukte onveilige sfeer. Kind zei letterlijk: het enige moment waarop zij geen ruzie hebben dat is het moment waarop zij slapen.
Dit was voor mij het moment en het signaal om het contact te verbreken. Ook tussen kind en oma/opa.
Ik nam mezelf kwalijk dat ik niet eerder ingegrepen had. Dat ik te goedgelovig was. Dat mijn kind nu notabene hetzelfde meemaakte als hetgeen ik zo goed herkende. Ik leefde vroeger onder voortdurende hoogspanning en stond als klein kind midden in de nachten tussen moeder en vader in om ze uit elkaar te houden. Zag vader in het raam van een flatgebouw staan om te springen wat hij ternauwernood toch maar niet deed. Moest vader in café bezoeken van moeder om hem een scheldkannonade te geven te midden van zijn dronken kameraden zodat hij ofwel naar huis kwam ofwel met zijn spullen vertrok. Dat gebeurde in de avonden en de nachten. In de ochtend vertrok ik naar de basisschool. Bedrukt, bang, gefrustreerd en hopeloos, maar sprak er niet over.
Ik had mijn kind deze wetenschap en dit gevoel ontzettend graag bespaard. Anderzijds hield mijn kind mij een spiegel voor en die leerschool was de beste leerschool in mijn leven.
Niemand kan voor jou bepalen wat je moet doen. Je moet volledig zelf en in eigen tempo stappen zetten. Echter om die stappen te zetten zul je dicht bij jezelf en je eigen gevoelens en behoeften moeten durven en willen komen. En dat kan mijns inziens het best onder begeleiding van iemand die daarin gespecialiseerd is.
Niemand weet welke stappen, welke keuzen en welke beslissingen jij zult gaan maken. Komt tijd, komt raad. Niets moet, alles mag. Heb vertrouwen in jou en je instinct, maar schakel iemand in. Zie dat als een cadeau aan jezelf.
Komt zweverig over, ben ik totaal niet.
zaterdag 9 juli 2022 om 12:59
Misschien weten ze niet beter. Ik zie dingen bij mijn ouders die ze overnamen van hun ouders. Ze weten niet beter. Mijn ouders zijn niet volledig de reden voor mijn eerdere antwoorden.
zaterdag 9 juli 2022 om 13:15
Dat herken ik ook. Je hebt natuurlijk echt slaan en een zachter corrigerende tik. Okee, het is alle twee slaan maar wat mij betreft zit er verschil in en soms heb ik ook het idee dat kinderen nu te soft opgevoed worden. Als ik een ouder eindeloos in discussie zie gaan met kind of oneindig "nee" blijft zeggen of het kind omkoopt van "als je nu dit doet krijg je dadelijk dat". Dat laatste deed mijn moeder ook trouwens maar vaker kreeg ik te horen dat ik achterlijk was enzo. Laatst ook een kind dat brullend op de grond lag en later aan het oor meegenomen werd de winkel uit. Een ander zou waarschijnlijk helemaal geschokt zijn want dat doe je in deze tijd niet meer maar ik vond het nog 'normaal'.OliveHoover schreef: ↑09-07-2022 12:22Wat mij altijd in verwarring bracht is als er hier op Viva bijvoorbeeld topics zijn over hoe kinderen worden behandeld en wanneer iets mishandeling is. Dan dacht ik altijd 'nou, ik heb hetzelfde of erger meegemaakt, ik ben dus mishandeld? Als er toen in de tijd een Veilig Thuis was geweest, of een oplettende leerkracht (ik had een keer een blauwe plek op mijn rug) dan was het misschien heel anders gelopen allemaal?'
Mijn moeder denkt ook dat we nu een hele goede moeder-dochter band hebben maar ik denk daar anders over wat ze niet weet. Erover praten kan ook niet. Heb ik in het verleden geprobeerd en dan schiet ze volledig in de verdediging en is het "ja maar vroeger..." nee ze zou echt nooit toegeven tegen mij dat ze fout zit of sorry zeggen tenzij een ander haar erop wijst.
Mijn jongere broer mocht ook altijd meer van mijn moeder dan ik puur omdat hij een jongen is en omdat je meiden zou moeten beschermen. Dat zei ze ook gewoon letterlijk. Opa deed hetzelfde en dat vond ze altijd heel oneerlijk maar dan toch bij je eigen kinderen precies hetzelfde doen.
zaterdag 9 juli 2022 om 13:21
zaterdag 9 juli 2022 om 13:26
Troeteltje ik krijg gewoon serieus kippenvel want ik heb met mijn ouders in precies zo'n situatie gezeten. Allebei psychisch niet in orde en dezelfde soort gebeurtenissen. Vreselijk voor een kind. En het heeft jaren geduurd :
Dit: Ik . Ik leefde vroeger onder voortdurende hoogspanning en stond als klein kind midden in de nachten tussen moeder en vader in om ze uit elkaar te houden. Zag vader in het raam van een flatgebouw staan om te springen wat hij ternauwernood toch maar niet deed. Moest vader in café bezoeken van moeder om hem een scheldkannonade te geven te midden van zijn dronken kameraden zodat hij ofwel naar huis kwam ofwel met zijn spullen vertrok. Dat gebeurde in de avonden en de nachten. In de ochtend vertrok ik naar de basisschool. Bedrukt, bang, gefrustreerd en hopeloos, maar sprak er niet over.
Zo herkenbaar en zo onveilig.
Liefs van mij (liefzoontje)
Dit: Ik . Ik leefde vroeger onder voortdurende hoogspanning en stond als klein kind midden in de nachten tussen moeder en vader in om ze uit elkaar te houden. Zag vader in het raam van een flatgebouw staan om te springen wat hij ternauwernood toch maar niet deed. Moest vader in café bezoeken van moeder om hem een scheldkannonade te geven te midden van zijn dronken kameraden zodat hij ofwel naar huis kwam ofwel met zijn spullen vertrok. Dat gebeurde in de avonden en de nachten. In de ochtend vertrok ik naar de basisschool. Bedrukt, bang, gefrustreerd en hopeloos, maar sprak er niet over.
Zo herkenbaar en zo onveilig.
Liefs van mij (liefzoontje)
zaterdag 9 juli 2022 om 13:29
Wauw, wat een mooie post.sailship schreef: ↑09-07-2022 07:31Al veel antwoorden op je vragen, daar ga ik niets aan toevoegen, maar ik wilde nog even dit benoemen:
Het hoeft niet of/of te zijn.
Je hoeft niet óf mishandeld te zijn geweest óf het goed te hebben gehad. Het mag naast elkaar bestaan en dat doet het waarschijnlijk ook. Zeker wanneer je moeder in de loop van de jaren veranderd is. Je moeder kan zowel verkeerde als goede dingen hebt gedaan. Je kunt boos zijn op je moeder (misschien voel je dat nu helemaal niet) voor wat ze een klein, afhankelijk kind heeft aangedaan en tegelijkertijd van haar houden voor alles wat ze wél heeft gedaan. Je moeder en haar ouderschap hoeven niet óf goed óf verkeerd te zijn, het kan allebei. Je mag liefde, pijn, verdriet, boosheid, woede, angst en je alleen voelen allemaal tegelijk.
Je hoeft niet te kiezen. Het hoeft niet het één of het ander te zijn. Dat de één aanwezig is betekent niet dat het andere niet waar is of was.
Dat je zo veel angst voelt wanneer je merkt dat je moeder boos wordt is trauma (ik weet het, een heftig woord). Hoe trauma werkt in je lijf is dat wanneer je in een situatie komt waarvan je hoofd en lijf bepaalde aspecten herkennen (ook in een andere context die in het hier en nu prima veilig kunnen zijn) je kan reageren alsof je weer in die oude traumatische situatie bent. Je voelt alle sensaties van toen. Het trauma sla je op in je lijf, dat gaat een levenlang mee, zeker wanneer je het niet herkent en verwerkt.
Het belangrijkst hieruit om er echt naar te kunnen kijken en dus te verwerken: je hoeft niet te kiezen. Je kan het allemaal tegelijk voelen en dat is niet erg. Het is ook niet erg als een bepaalde periode (zeker wanneer je er veel mee bezig bent) één kant meer overheerst, dat je de liefde even kwijt bent en vooral de boosheid en verdriet voelt. Ik denk dat door hiermee aan de slag te gaan je ook veel kan winnen in je overige relaties en sociale contacten. Je hebt het nooit geleerd maar: je bent helemaal goed zoals je bent en je mag er zijn met alles wat bij jou hoort, onder alle omstandigheden. Je bent genoeg. Je hoeft niet zo hard te werken.
zaterdag 9 juli 2022 om 13:31
In de jaren ‘90 was fysiek straffen niet meer de norm en begon juist steeds meer bekend te worden over de schadelijke gevolgen daarvan.
Maar dat gezegd hebbende, bepaal je nog altijd zelf hoeveel gewicht je ergens aan toekent. Je kunt best objectief beoordelen dat er sprake was van mishandeling, zonder je meteen je hele jeugd door een zwarte bril hoeft te zien.
Onze ouders hebben lijfstraffen op school meegemaakt en ook in mijn jeugd was een ouderwets “pak voor de broek” nog heel normaal. Dat gebeurde nu eenmaal en kon je prima voorkomen door je netjes te gedragen. Deed je dat niet, dan waren de consequenties ook voor jou. En iedereen bevestigde dat met een “je zal het er wel naar gemaakt hebben”. De mensen die dit meemaakten binnen de destijds geaccepteerde kaders zeggen nu nog steeds dat ze er niet slechter van zijn geworden en er niets aan overgehouden hebben. Waarschijnlijk inderdaad doordat dit binnen de tijdsgeest van toen gewoon heel normaal en geaccepteerd was. Daar ging niemand voor in therapie.
In deze tijd kan dat natuurlijk niet meer, en gelukkig ook maar. Het is nergens voor nodig en de grens tussen wel en niet schadelijk is te snel overschreden. Bovendien kijken we als maatschappij, en dus ook als slachtoffer, nu heel anders naar dit soort dingen en dat geeft het ook meteen een andere emotionele lading. Wij zijn ons tegenwoordig veel meer bewust van de schadelijk gevolgen en willen voor onze kinderen niet in dezelfde schadelijke patronen vallen als onze ouders.
zaterdag 9 juli 2022 om 16:19
zondag 10 juli 2022 om 00:06
Dit wilde ik ook zeggen. Tijdens de jaren ‘70 en de eerste helft van de jaren ‘80 was een pak voor de broek nog redelijk normaal, maar in de jaren ‘90 echt niet meer.Nummer*Zoveel schreef: ↑09-07-2022 13:31In de jaren ‘90 was fysiek straffen niet meer de norm en begon juist steeds meer bekend te worden over de schadelijke gevolgen daarvan.
En met al je kracht een klein kind schoppen is helemaal nooit normaal geweest.
zondag 10 juli 2022 om 00:50
Ik kan me nog herinneren dat het in de jaren '80 een onderwerp was van het kabinet om het slaan van kinderen te gaan verbieden of iets in die trant. Weet niet meer of het toen ook echt strafbaar werd. Maar ik weet nog wel dat ik toen heel naïef dacht dat het na dat nieuws wel ophield. Dat gebeurde natuurlijk niet. Mijn moeder heeft toen wel een paar keer geroepen dat ik de politie maar moest bellen maar dat die vast ook niks deden. Het hield bij nader inzien pas op toen mijn vader een keer heel boos werd toen het gebeurde waar hij bij was. Het gebeurde meestal als hij aan het werk was. En nu lijkt het misschien alsof het heel vaak voorkwam maar het was geen dagelijks of wekelijk iets en soms gebeurde het maanden niet.
Door dit topic ben ik wel meer gaan nadenken over wat er allemaal in mijn jeugd is gebeurd en komen bepaalde details die ik alweer bijna vergeten was weer naar boven. Misschien is het toch verstandig er iets mee te doen maar dat is dan ook weer doodeng.
Door dit topic ben ik wel meer gaan nadenken over wat er allemaal in mijn jeugd is gebeurd en komen bepaalde details die ik alweer bijna vergeten was weer naar boven. Misschien is het toch verstandig er iets mee te doen maar dat is dan ook weer doodeng.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
