Psyche
alle pijlers
Angst dat mijn leven nu voorbij is
donderdag 13 december 2018 om 19:42
Ik heb het gevoel dat ik vastzit. Dat ik elke mogelijkheid heb benut en er geen uitweg is. Ik faal op het werk. Ik faal zelfs met het zoeken naar nieuw werk. Ik smeek het uwv om een jobcoach, die hebben zij niet. Ik smeek mijn therapeut om mee te denken, mij te begeleiden in het zoeken naar nieuwe zingeving, een ander soort baan.
Geen tijd.
Ik heb recht op ww, spaargeld en dan maar minimale bijstand waar ik niet van rondkom want ik woon thuis.
Ik denk soms echt dat dit het einde is, heb alles opgebruikt en ik kan het niet meer oplossen. Help mij aub...
Geen tijd.
Ik heb recht op ww, spaargeld en dan maar minimale bijstand waar ik niet van rondkom want ik woon thuis.
Ik denk soms echt dat dit het einde is, heb alles opgebruikt en ik kan het niet meer oplossen. Help mij aub...
dinsdag 5 februari 2019 om 15:35
En kan je dit in je hoofd omdraaien: het zijn zorgen die ze op een onhandige manier uit. Die ook weer voortkomen uit haar onzekerheden en opvoeding. Of iets in die trant?
dinsdag 5 februari 2019 om 15:54
Mijn moeder heeft geen fijne jeugd gehad dus ik snap het wel,maar ik heb al meermaals gezegd dat ze te ver gaat.
Ik heb op mijn 11e mijn eerste depressie gehad, netjes vwo en uni gedaan en ja ik loop vast, maar ik had ook alles op kunnen geven en vanaf het begin bijstand kunnen aanvragen. Ik vind het oneerlijk dat wat ik wel kan zo teniet wordt gedaan.
Ook mbt mijn vriend. Mijn ex was een agressieve zak hooi en heb mijn huidige vriend echt streng geselecteerd en toch zegt ze ' en wanneer gaat deze je slaan?'.
dinsdag 5 februari 2019 om 16:01
dinsdag 5 februari 2019 om 16:07
Hoe dan? Ik heb straks geen vast inkomen en sta pas 5 jaar ingeschreven in deze woonplaats.Celaena_Aelin schreef: ↑05-02-2019 16:01Dollop, als ik een advies mag geven met betrekking tot je herstel: ga zsm het huis (weer) uit. Je moeder is vast heel lief, maar ook een bron van spanning en stress voor jou.
Wellicht kan het sociaal team je hierbij helpen, ook als je nog geen nieuwe baan hebt.
dinsdag 5 februari 2019 om 16:20
dinsdag 5 februari 2019 om 16:24
Optie 1: ze helpen je om een traject in te gaan met extra begeleiding op het psychische vlak, bij bijvoorbeeld een RIBW. Dit kan ook een kort traject zijn, zodat jij je hoofd en leven weer op de rit kunt krijgen.
Optie 2: ze kijken met je mee of je, gezien je huidige situatie, misschien toch in aanmerking komt voor sociale huur (ja, er zijn soms achterdeurtjes).
Optie 3: ze helpen je om je hoofd en werk extra snel op de rit te krijgen, zodat je uit huis kunt.
Optie 4: ze kijken of er een time-out-mogelijkheid is voor je die zij dan (deels) betalen, bijvoorbeeld bij een zelfhulpcentrum. Daar verblijf je dan kort (pakweg een week) en werk je aan je herstel, waardoor jij meer handvaten hebt om je leven snel weer op de rit te krijgen. En ja, als je dat netjes aan de bedrijfsarts vraagt, mag het vast wel, als onderdeel van je herstel en reintergratie.
Optie 5: ze helpen je zoeken naar een tijdelijke woning, bijvoorbeeld anti-kraak of een sloopwoning.
dinsdag 5 februari 2019 om 16:31
Puntje voor bij de behandelaar: vraag om systeemgesprekken met je moeder. Dat zijn gesprekken met jou, je moeder en een therapeut. Die therapeut begeleid het gesprek en zorgt dat dit soort dingen besproken kunnen worden.
dinsdag 5 februari 2019 om 16:48
Dat deden we eerst, maar toen werd ze beledigd dat iemand kritiek op haar leverde. En nu wil ze niet meer mee.Celaena_Aelin schreef: ↑05-02-2019 16:31Puntje voor bij de behandelaar: vraag om systeemgesprekken met je moeder. Dat zijn gesprekken met jou, je moeder en een therapeut. Die therapeut begeleid het gesprek en zorgt dat dit soort dingen besproken kunnen worden.
dinsdag 5 februari 2019 om 17:22
Ik wil het huis niet uit. Heb op mezelf gewoond en financiele en administratieve stress in deze situatie is erger dan af en toe een kutopmerking waarvan ik weet dat het toch onzin is.Celaena_Aelin schreef: ↑05-02-2019 17:00Dan is de route via het sociaal team de enige route, vrees ik.
Trouwens, geven ze bij jou in de regio ook WRAP-trainingen? Dat zou kunnen helpen bij je herstel.
Het liefst werd ik gewoon huisvrouw...
Wat is wrap?
dinsdag 5 februari 2019 om 17:38
Dan zou een traject bij iets van begeleid wonen misschien toch te overwegen zijn.
Wrap staat voor Wellness recovery Action plan. In de training maak je een overzicht van wat jou helpt, zowel in goede als in slechte tijden.
https://www.enikrecoverycollege.nl/trai ... lan-2-2-3/
dinsdag 5 februari 2019 om 17:40
Ik kan prima alleen wonen. Maar ik wil woonzekerheid en niet na 3 maanden alweer weg moeten, of in de schulden raken omdat ik geen werk heb.Celaena_Aelin schreef: ↑05-02-2019 17:38Dan zou een traject bij iets van begeleid wonen misschien toch te overwegen zijn.
Wrap staat voor Wellness recovery Action plan. In de training maak je een overzicht van wat jou helpt, zowel in goede als in slechte tijden.
https://www.enikrecoverycollege.nl/trai ... lan-2-2-3/
dinsdag 5 februari 2019 om 22:48
Dat je al kunnen sparen hebt is al goed. Ik heb gelezen dat de gemiddelde studie schuld in nl €26.000 is. Dat is enorm als je van school komt en zo een put moet vullen.
https://www.scholieren.com/blog/gemidde ... naar-26000
Terwijl je eigenlijk net dan geld nodig hebt om alleen te kunnen wonen. De wereld kan zo moeilijk zijn.
dinsdag 5 februari 2019 om 23:16
Ik heb dankzij mijn ouders nul schuld gelukkig.pplakke schreef: ↑05-02-2019 22:48Dat je al kunnen sparen hebt is al goed. Ik heb gelezen dat de gemiddelde studie schuld in nl €26.000 is. Dat is enorm als je van school komt en zo een put moet vullen.
https://www.scholieren.com/blog/gemidde ... naar-26000
Terwijl je eigenlijk net dan geld nodig hebt om alleen te kunnen wonen. De wereld kan zo moeilijk zijn.
woensdag 6 februari 2019 om 10:25
Ha, ik vermoed dat dit precies is waarom mensen aangaven dat het wel vroeg is om te solliciteren... Ter relativering: een week is niks. Bij mijn laatste procedure (waar ik iemand aannam) stond er een foutje in het systeem waardoor ik geen bericht had gekregen dat er uberhaupt sollicitanten waren. Heb een aantal pas 3 weken na sollicitatie een bericht gestuurd. Tsja.
En: hoe kan je voor jezelf hier alvast lering uit halen? Je merkt nu dat je vrij snel kierewiet wordt als er geen reactie komt. Dit zal best vaker gebeuren als je straks echt veel gaat solliciteren. Dus op welke manier kan je vast aan je coping strategieën gaan werken?
Als laatste: ik zie dat je ook mbt woonplek behoorlijk gefocust bent op wat naar jou idee het perfecte plaatje is (kopen of samenwonen, sparen voor een koophuis, etc). Ik ben 29 en ik huur. Tot mijn 27e heb ik in gedeelde huizen gewoond. Eerst als student op kamers, daarna een huis gedeeld met mijn ex en een ander stel, daarna met vrienden, toen tijdelijk bij een vriendin ingetrokken. En ik ken een heleboel mensen van onze leeftijd die huren, met banen aan het klooien zijn, etc. Ik ben single, heb geen idee hoe het komende jaar gaat lopen qua werk, etc. Dat perfecte plaatje loslaten, geeft heel veel rust.
Oftewel: wat heb jij nodig om daar mee aan de slag te gaan? Om de opmerkingen van je moeder meer van je af te laten glijden? Om rust te gaan vinden in wat je wel hebt?
woensdag 6 februari 2019 om 13:37
Ik heb vandaag heftige paniekaanvallen zo erg dat ik niet naar mijn werk kon (heb beloofd het in te halen, dan weten ze dat het geen onwil is...). Ik had moeten luisteren. Heb nu 4 brieven gestuurd waarvan 1 bedrijf een orientatiegesprek wil, maar ik focus mij natuurlijk weer alleen op het feit dat ik afgewezen ga worden. Die gedachte raakt mij enorm, ik kan het gevoelsmatig niet aan. Plus de dwanggedachte ' ik vind NOOIT werk' speelt dan ook op. Dom dom dom. Jullie hadden gelijk.Dropmaan schreef: ↑06-02-2019 10:25Ha, ik vermoed dat dit precies is waarom mensen aangaven dat het wel vroeg is om te solliciteren... Ter relativering: een week is niks. Bij mijn laatste procedure (waar ik iemand aannam) stond er een foutje in het systeem waardoor ik geen bericht had gekregen dat er uberhaupt sollicitanten waren. Heb een aantal pas 3 weken na sollicitatie een bericht gestuurd. Tsja.
En: hoe kan je voor jezelf hier alvast lering uit halen? Je merkt nu dat je vrij snel kierewiet wordt als er geen reactie komt. Dit zal best vaker gebeuren als je straks echt veel gaat solliciteren. Dus op welke manier kan je vast aan je coping strategieën gaan werken?
Als laatste: ik zie dat je ook mbt woonplek behoorlijk gefocust bent op wat naar jou idee het perfecte plaatje is (kopen of samenwonen, sparen voor een koophuis, etc). Ik ben 29 en ik huur. Tot mijn 27e heb ik in gedeelde huizen gewoond. Eerst als student op kamers, daarna een huis gedeeld met mijn ex en een ander stel, daarna met vrienden, toen tijdelijk bij een vriendin ingetrokken. En ik ken een heleboel mensen van onze leeftijd die huren, met banen aan het klooien zijn, etc. Ik ben single, heb geen idee hoe het komende jaar gaat lopen qua werk, etc. Dat perfecte plaatje loslaten, geeft heel veel rust.
Oftewel: wat heb jij nodig om daar mee aan de slag te gaan? Om de opmerkingen van je moeder meer van je af te laten glijden? Om rust te gaan vinden in wat je wel hebt?
