Psyche
alle pijlers
Angst en depressie.
dinsdag 25 oktober 2016 om 14:25
Hallo allemaal,
Na een hele tijd alles maar binnen te stoppen, is er nu iets bij gekomen waardoor ik echt mijn verhaal kwijt moet. Ik kamp al jaren lang met depressie en verscheidene fobieën en angsten. Het is allemaal begonnen na jaren lang fysiek en mentaal gepest te zijn van basisschool tot en met middelbare school. Ik ben daardoor uiteindelijk van school gegaan en heb geen diploma's behaald. Toen ben ik thuis komen zitten en het ging steeds beter met me omdat ik steeds minder prikkels ontving (Ik ging nauwelijks naar buiten).
Op mijn 18e ben ik toch wat stappen gaan ondernemen in mijn eentje, om toch wat meer te kunnen. Dat ging langzaam maar zeker beter, maar de dingen waarvoor ik ontzettend bang ben ga ik nog steeds uit de weg. Op mijn 23e ben ik verliefd geworden op iemand die ik online had leren kennen, en ben toen hals over kop naar Zweden verhuisd om met hem samen te wonen. Daar kampte ik met dezelfde angst en depressie problemen en begon van de stress veel te eten. Een aantal vicieuze cirkels verder, ben ik over de 100 kilo en mijn zelfbeeld ligt onder de grond.
Ik ben afgelopen november (Nu ben ik 28) terug verhuisd naar Nederland, nadat de relatie die ik had stuk ging. Ik heb nu al minstens 10 jaar mezelf verstopt en zoveel mogelijk dingen uit de weg gegaan. Een psycholoog/psychiater vond ik maar niks vanwege een zeer slechte ervaring toen ik +/- 13 was.
Nu komt het dat ik me langzamerhand wel wat meer laat helpen. Ik sta op een wachtlijst bij Mediant en ik zie mijn POH GGZ onregelmatig. Natuurlijk met het vele thuis zitten en geen diploma's, heb ik een uitkering. Wat blijkt nou, ze hebben gekort op de psychisch diagnostische test die hun zou kunnen vertellen dat ik niet fit genoeg ben om te werken (nog niet iig). Ik kreeg voor het weekend een brief van mijn gemeente dat ze gaan controleren of ik wel heb gesolliciteerd. Ik heb sindsdien niet geslapen en schiet constant in een paniek aanval. Ik durf niet eens op een "Solliciteer nu" knop te drukken want ik ben zo bang dat ze me een baan aanbieden. Daardoor heb ik niet gesolliciteerd en nu ben ik doodsbang dat ik mijn uitkering kwijt raak en dan kan ik mijn zorgverzekering niet betalen en dan kan ik geen hulp krijgen. Ik weet niet meer hoe het verder moet. Ik kan alleen afwachten en hopen dat alles goed komt, dat ze me begrijpen want wat moet ik nog als het niet goed gaat? Waar kan ik terecht als ik niks meer heb?
Ik zoek niet zo zeer een oplossing van iemand. Ik weet niet eens wat voor een nut deze post heeft behalve dat ik voor de eerste keer in forever mijn gedachten eens uit-type en 'uitspreek' aan mensen. Ik kan dit niet zeggen tegen mensen die ik ken, en vrienden heb ik niet echt. (Het zijn meer vage kennissen.)
Na een hele tijd alles maar binnen te stoppen, is er nu iets bij gekomen waardoor ik echt mijn verhaal kwijt moet. Ik kamp al jaren lang met depressie en verscheidene fobieën en angsten. Het is allemaal begonnen na jaren lang fysiek en mentaal gepest te zijn van basisschool tot en met middelbare school. Ik ben daardoor uiteindelijk van school gegaan en heb geen diploma's behaald. Toen ben ik thuis komen zitten en het ging steeds beter met me omdat ik steeds minder prikkels ontving (Ik ging nauwelijks naar buiten).
Op mijn 18e ben ik toch wat stappen gaan ondernemen in mijn eentje, om toch wat meer te kunnen. Dat ging langzaam maar zeker beter, maar de dingen waarvoor ik ontzettend bang ben ga ik nog steeds uit de weg. Op mijn 23e ben ik verliefd geworden op iemand die ik online had leren kennen, en ben toen hals over kop naar Zweden verhuisd om met hem samen te wonen. Daar kampte ik met dezelfde angst en depressie problemen en begon van de stress veel te eten. Een aantal vicieuze cirkels verder, ben ik over de 100 kilo en mijn zelfbeeld ligt onder de grond.
Ik ben afgelopen november (Nu ben ik 28) terug verhuisd naar Nederland, nadat de relatie die ik had stuk ging. Ik heb nu al minstens 10 jaar mezelf verstopt en zoveel mogelijk dingen uit de weg gegaan. Een psycholoog/psychiater vond ik maar niks vanwege een zeer slechte ervaring toen ik +/- 13 was.
Nu komt het dat ik me langzamerhand wel wat meer laat helpen. Ik sta op een wachtlijst bij Mediant en ik zie mijn POH GGZ onregelmatig. Natuurlijk met het vele thuis zitten en geen diploma's, heb ik een uitkering. Wat blijkt nou, ze hebben gekort op de psychisch diagnostische test die hun zou kunnen vertellen dat ik niet fit genoeg ben om te werken (nog niet iig). Ik kreeg voor het weekend een brief van mijn gemeente dat ze gaan controleren of ik wel heb gesolliciteerd. Ik heb sindsdien niet geslapen en schiet constant in een paniek aanval. Ik durf niet eens op een "Solliciteer nu" knop te drukken want ik ben zo bang dat ze me een baan aanbieden. Daardoor heb ik niet gesolliciteerd en nu ben ik doodsbang dat ik mijn uitkering kwijt raak en dan kan ik mijn zorgverzekering niet betalen en dan kan ik geen hulp krijgen. Ik weet niet meer hoe het verder moet. Ik kan alleen afwachten en hopen dat alles goed komt, dat ze me begrijpen want wat moet ik nog als het niet goed gaat? Waar kan ik terecht als ik niks meer heb?
Ik zoek niet zo zeer een oplossing van iemand. Ik weet niet eens wat voor een nut deze post heeft behalve dat ik voor de eerste keer in forever mijn gedachten eens uit-type en 'uitspreek' aan mensen. Ik kan dit niet zeggen tegen mensen die ik ken, en vrienden heb ik niet echt. (Het zijn meer vage kennissen.)
dinsdag 25 oktober 2016 om 16:32
quote:Zhanka schreef op 25 oktober 2016 @ 16:24:
[...]
En dit vind ik juist respectloos. Ik heb me 10 jaar lang schoppen onder mijn kont gegeven. Gewoon dit doen, gewoon werken, gewoon dat. En toen is het juist helemaal uit elkaar gevallen. Ik heb 10 jaar lang mezelf op de kop lopen geven dat ik het niet goed doe. Dat ik zwak ben, dat ik een slachtoffer ben. En weet je wat? Dat ben ik verdomme ook. Ik heb vroeger JAREN lang te horen gekregen om bij de pesters uit de buurt te blijven, om van me af te bijten zelfs. Jaren lang heb ik te horen gekregen dat het MIJN fout is dat het allemaal gebeurd is. Dat ik gewoon lui ben, een schop onder mijn kont verdient. Dit is er bij mij goed in komen te zitten. Ik heb dus 10 jaar lang gevochten tegen mezelf, mezelf gezegd dat ik meer moet doen, dat ik het GEWOON moet doen. Maar nu is het echt genoeg. SO WHAT dat ik een slachtoffer ben? Mag dat niet een keer? Mag ik niet een keer lief zijn tegen mezelf en een keer toegeven dat ik diep in de shit zit? Dat ik geen happy ending voor mezelf zie?Je bent pas 28, je moet nog 60 jaar...
[...]
En dit vind ik juist respectloos. Ik heb me 10 jaar lang schoppen onder mijn kont gegeven. Gewoon dit doen, gewoon werken, gewoon dat. En toen is het juist helemaal uit elkaar gevallen. Ik heb 10 jaar lang mezelf op de kop lopen geven dat ik het niet goed doe. Dat ik zwak ben, dat ik een slachtoffer ben. En weet je wat? Dat ben ik verdomme ook. Ik heb vroeger JAREN lang te horen gekregen om bij de pesters uit de buurt te blijven, om van me af te bijten zelfs. Jaren lang heb ik te horen gekregen dat het MIJN fout is dat het allemaal gebeurd is. Dat ik gewoon lui ben, een schop onder mijn kont verdient. Dit is er bij mij goed in komen te zitten. Ik heb dus 10 jaar lang gevochten tegen mezelf, mezelf gezegd dat ik meer moet doen, dat ik het GEWOON moet doen. Maar nu is het echt genoeg. SO WHAT dat ik een slachtoffer ben? Mag dat niet een keer? Mag ik niet een keer lief zijn tegen mezelf en een keer toegeven dat ik diep in de shit zit? Dat ik geen happy ending voor mezelf zie?Je bent pas 28, je moet nog 60 jaar...
dinsdag 25 oktober 2016 om 16:32
quote:minnimouse schreef op 25 oktober 2016 @ 16:09:
[...]
Misschien moet je eens goed lezen.
Ik zeg dat ik je heus wel begrijp en dat ik zelf ook ervaring heb met depressies enzo. Maar blijven hangen erin is niet goed. Deze reactie laat wel zien dat je jezelf liever als slachtoffer opstelt dan dat je je problemen aanpakt. Na 10 jaar mag je best weleens een schop onder je kont krijgen.Eens.
[...]
Misschien moet je eens goed lezen.
Ik zeg dat ik je heus wel begrijp en dat ik zelf ook ervaring heb met depressies enzo. Maar blijven hangen erin is niet goed. Deze reactie laat wel zien dat je jezelf liever als slachtoffer opstelt dan dat je je problemen aanpakt. Na 10 jaar mag je best weleens een schop onder je kont krijgen.Eens.
dinsdag 25 oktober 2016 om 16:33
quote:Zhanka schreef op 25 oktober 2016 @ 16:24:
[...]
En dit vind ik juist respectloos. Ik heb me 10 jaar lang schoppen onder mijn kont gegeven. Gewoon dit doen, gewoon werken, gewoon dat. En toen is het juist helemaal uit elkaar gevallen. Ik heb 10 jaar lang mezelf op de kop lopen geven dat ik het niet goed doe. Dat ik zwak ben, dat ik een slachtoffer ben. En weet je wat? Dat ben ik verdomme ook. Ik heb vroeger JAREN lang te horen gekregen om bij de pesters uit de buurt te blijven, om van me af te bijten zelfs. Jaren lang heb ik te horen gekregen dat het MIJN fout is dat het allemaal gebeurd is. Dat ik gewoon lui ben, een schop onder mijn kont verdient. Dit is er bij mij goed in komen te zitten. Ik heb dus 10 jaar lang gevochten tegen mezelf, mezelf gezegd dat ik meer moet doen, dat ik het GEWOON moet doen. Maar nu is het echt genoeg. SO WHAT dat ik een slachtoffer ben? Mag dat niet een keer? Mag ik niet een keer lief zijn tegen mezelf en een keer toegeven dat ik diep in de shit zit? Dat ik geen happy ending voor mezelf zie?Meid, laat dit even aan de huisarts lezen.
[...]
En dit vind ik juist respectloos. Ik heb me 10 jaar lang schoppen onder mijn kont gegeven. Gewoon dit doen, gewoon werken, gewoon dat. En toen is het juist helemaal uit elkaar gevallen. Ik heb 10 jaar lang mezelf op de kop lopen geven dat ik het niet goed doe. Dat ik zwak ben, dat ik een slachtoffer ben. En weet je wat? Dat ben ik verdomme ook. Ik heb vroeger JAREN lang te horen gekregen om bij de pesters uit de buurt te blijven, om van me af te bijten zelfs. Jaren lang heb ik te horen gekregen dat het MIJN fout is dat het allemaal gebeurd is. Dat ik gewoon lui ben, een schop onder mijn kont verdient. Dit is er bij mij goed in komen te zitten. Ik heb dus 10 jaar lang gevochten tegen mezelf, mezelf gezegd dat ik meer moet doen, dat ik het GEWOON moet doen. Maar nu is het echt genoeg. SO WHAT dat ik een slachtoffer ben? Mag dat niet een keer? Mag ik niet een keer lief zijn tegen mezelf en een keer toegeven dat ik diep in de shit zit? Dat ik geen happy ending voor mezelf zie?Meid, laat dit even aan de huisarts lezen.
dinsdag 25 oktober 2016 om 16:44
quote:Zhanka schreef op 25 oktober 2016 @ 16:39:
[...]
Ik wil niet nog 60 jaar.En juist daarom heb je hulp nodig. En natuurlijk mag je balen dat je jezelf al die jaren groot hebt moeten houden: van jezelf, van anderen, omwille van alles. Het is ook niet niets. Maar er moet toch een keer een einde aan komen, je moet toch een keer je leven terugkrijgen? En dat gaat alleen maar door zelf dingen te veranderen.
[...]
Ik wil niet nog 60 jaar.En juist daarom heb je hulp nodig. En natuurlijk mag je balen dat je jezelf al die jaren groot hebt moeten houden: van jezelf, van anderen, omwille van alles. Het is ook niet niets. Maar er moet toch een keer een einde aan komen, je moet toch een keer je leven terugkrijgen? En dat gaat alleen maar door zelf dingen te veranderen.
dinsdag 25 oktober 2016 om 16:47
quote:Zhanka schreef op 25 oktober 2016 @ 16:24:
[...]
En dit vind ik juist respectloos. Ik heb me 10 jaar lang schoppen onder mijn kont gegeven. Gewoon dit doen, gewoon werken, gewoon dat. En toen is het juist helemaal uit elkaar gevallen. Ik heb 10 jaar lang mezelf op de kop lopen geven dat ik het niet goed doe. Dat ik zwak ben, dat ik een slachtoffer ben. En weet je wat? Dat ben ik verdomme ook. Ik heb vroeger JAREN lang te horen gekregen om bij de pesters uit de buurt te blijven, om van me af te bijten zelfs. Jaren lang heb ik te horen gekregen dat het MIJN fout is dat het allemaal gebeurd is. Dat ik gewoon lui ben, een schop onder mijn kont verdient. Dit is er bij mij goed in komen te zitten. Ik heb dus 10 jaar lang gevochten tegen mezelf, mezelf gezegd dat ik meer moet doen, dat ik het GEWOON moet doen. Maar nu is het echt genoeg. SO WHAT dat ik een slachtoffer ben? Mag dat niet een keer? Mag ik niet een keer lief zijn tegen mezelf en een keer toegeven dat ik diep in de shit zit? Dat ik geen happy ending voor mezelf zie?Wat ik in je verhaal hiervoor las, was dat je vermeed. Je maakte je school niet af, je ging naar het buitenland, daar bleef je binnen en maakte geen contact. Ik snap best (echt waar) dat als je veel gepest bent en een angst voor andere mensen hebt ontwikkeld, het even heel fijn kan voelen om even niks te hoeven. Even pauze, even rust. Maar je zult toch echt aan jezelf moeten gaan werken en daarvoor ben je nu toch ook op die wachtlijst en heb je een POH GGZ? Je zet voorzichtige stapjes en je gaat je best doen om beter te worden. Daarmee geef je jezelf nu zo'n lief schopje onder je kont. Logisch dat je in een depressie en met zo'n verleden het moeilijk vindt om het positief in te zien, maar hé, je bent nu toch met jezelf aan de gang? Dus die toekomst met een baan, een sociaal leven, een gezin, dat kan er echt allemaal nog in zitten, hoor. Hou die droom vooral voor ogen. Daar ga je straks naartoe werken.
[...]
En dit vind ik juist respectloos. Ik heb me 10 jaar lang schoppen onder mijn kont gegeven. Gewoon dit doen, gewoon werken, gewoon dat. En toen is het juist helemaal uit elkaar gevallen. Ik heb 10 jaar lang mezelf op de kop lopen geven dat ik het niet goed doe. Dat ik zwak ben, dat ik een slachtoffer ben. En weet je wat? Dat ben ik verdomme ook. Ik heb vroeger JAREN lang te horen gekregen om bij de pesters uit de buurt te blijven, om van me af te bijten zelfs. Jaren lang heb ik te horen gekregen dat het MIJN fout is dat het allemaal gebeurd is. Dat ik gewoon lui ben, een schop onder mijn kont verdient. Dit is er bij mij goed in komen te zitten. Ik heb dus 10 jaar lang gevochten tegen mezelf, mezelf gezegd dat ik meer moet doen, dat ik het GEWOON moet doen. Maar nu is het echt genoeg. SO WHAT dat ik een slachtoffer ben? Mag dat niet een keer? Mag ik niet een keer lief zijn tegen mezelf en een keer toegeven dat ik diep in de shit zit? Dat ik geen happy ending voor mezelf zie?Wat ik in je verhaal hiervoor las, was dat je vermeed. Je maakte je school niet af, je ging naar het buitenland, daar bleef je binnen en maakte geen contact. Ik snap best (echt waar) dat als je veel gepest bent en een angst voor andere mensen hebt ontwikkeld, het even heel fijn kan voelen om even niks te hoeven. Even pauze, even rust. Maar je zult toch echt aan jezelf moeten gaan werken en daarvoor ben je nu toch ook op die wachtlijst en heb je een POH GGZ? Je zet voorzichtige stapjes en je gaat je best doen om beter te worden. Daarmee geef je jezelf nu zo'n lief schopje onder je kont. Logisch dat je in een depressie en met zo'n verleden het moeilijk vindt om het positief in te zien, maar hé, je bent nu toch met jezelf aan de gang? Dus die toekomst met een baan, een sociaal leven, een gezin, dat kan er echt allemaal nog in zitten, hoor. Hou die droom vooral voor ogen. Daar ga je straks naartoe werken.
dinsdag 25 oktober 2016 om 17:01
Heel veel sterkte
Blijf bij jezelf. Je bent naar de huisarts geweest, je hebt hulp geaccepteerd, je praat met iemand en staat op een wachtlijst.
Je onderneemt dus actie. En je zorgt dus goed voor jezelf!
Blijven doen! Als je meer hulp nodig hebt, gewoon de huisarts nog een keer bellen. Misschien is een intensiever traject best fijn. Ik weet niet wat Mediant is, of dat intensief genoeg is. De huisarts kan misschien ook zorgen dat je sneller hulp krijgt door er achteraan te bellen.
Als je behoefte hebt om te praten is het misschien handiger om een hulp instantie (even googlen) te bellen of iemand die je vertrouwd een nicht of tante of?
(En niet een openbaar forum.)
Het is juist belangrijk dit wel met familie (als je die hebt) te delen, dat lucht uiteindelijk op en ze kunnen je steunen. Bij depressie is een hulp cirkel creëren van mensen 1 van de eerste en belangrijkste stappen.
Dat mag stap voor stap. Je hebt al je huisarts, de POH er, probeer ook nog iemand uit je omgeving te vertrouwen.
Via de uitkeringsinstantie kun je ook eventueel om een maatschappelijk werkster vragen, die kan je helpen praktische dingen op orde te krijgen. (Bel eens met sociaal wijkteam in jou stad/dorp en wees eerlijk) Maar ik weet niet of je dat prettig vind.
Veel succes en je bent op de goede weg met hulp vragen en regelen!
Blijf bij jezelf. Je bent naar de huisarts geweest, je hebt hulp geaccepteerd, je praat met iemand en staat op een wachtlijst.
Je onderneemt dus actie. En je zorgt dus goed voor jezelf!
Blijven doen! Als je meer hulp nodig hebt, gewoon de huisarts nog een keer bellen. Misschien is een intensiever traject best fijn. Ik weet niet wat Mediant is, of dat intensief genoeg is. De huisarts kan misschien ook zorgen dat je sneller hulp krijgt door er achteraan te bellen.
Als je behoefte hebt om te praten is het misschien handiger om een hulp instantie (even googlen) te bellen of iemand die je vertrouwd een nicht of tante of?
(En niet een openbaar forum.)
Het is juist belangrijk dit wel met familie (als je die hebt) te delen, dat lucht uiteindelijk op en ze kunnen je steunen. Bij depressie is een hulp cirkel creëren van mensen 1 van de eerste en belangrijkste stappen.
Dat mag stap voor stap. Je hebt al je huisarts, de POH er, probeer ook nog iemand uit je omgeving te vertrouwen.
Via de uitkeringsinstantie kun je ook eventueel om een maatschappelijk werkster vragen, die kan je helpen praktische dingen op orde te krijgen. (Bel eens met sociaal wijkteam in jou stad/dorp en wees eerlijk) Maar ik weet niet of je dat prettig vind.
Veel succes en je bent op de goede weg met hulp vragen en regelen!
