Psyche
alle pijlers
Angst om op mezelf te gaan wonen
zondag 1 januari 2012 om 15:13
Hoi allemaal,
Ik heb altijd al een angst gehad om op mezelf te gaan wonen. Ben nu 23, bijna 24, en heb plannen gemaakt om met een vriendin te gaan samenwonen. Maar ik pieker me er helemaal suf over. Ben bang dat ik zo'n heimwee ga krijgen naar m'n ouderlijk huis. Dat ik helemaal depressief word ofzo. Herkennen meer mensen dit? En hoe zijn jullie daar mee omgegaan? Is de kans dat het gewoon goed gaat groot of niet denken jullie?
Bedankt!
Ik heb altijd al een angst gehad om op mezelf te gaan wonen. Ben nu 23, bijna 24, en heb plannen gemaakt om met een vriendin te gaan samenwonen. Maar ik pieker me er helemaal suf over. Ben bang dat ik zo'n heimwee ga krijgen naar m'n ouderlijk huis. Dat ik helemaal depressief word ofzo. Herkennen meer mensen dit? En hoe zijn jullie daar mee omgegaan? Is de kans dat het gewoon goed gaat groot of niet denken jullie?
Bedankt!
zondag 1 januari 2012 om 15:21
Je bent bijna 24. Het wordt de hoogste tijd lijkt me. Misschien is het moeilijk in het begin, maar je bent geen kind meer. De tijd om op eigen benen te staan lijkt me aangebroken. Even doorbijten op sommige mensen.
Zoals je zult merken gaat elke vorm van vrijheid ook gepaard met de evengrote dosis verantwoordelijkheid. Geniet van je vrijheid en wees wijs, niet afhankelijk
Zoals je zult merken gaat elke vorm van vrijheid ook gepaard met de evengrote dosis verantwoordelijkheid. Geniet van je vrijheid en wees wijs, niet afhankelijk
zondag 1 januari 2012 om 15:23
Nee ik ga dus maar een kwartier rijden verder wonen, dus het is een afstand van niks. Maar de omgeving, een nieuw huis, andere buren etc. dat vind ik zo moeilijk. Ik heb in mn toekomstige plek een eigen ruimte ja.
Op vakantie ofzo merk ik wel dat ik vaak een paar dagen moet 'wennen' en dan ook een soort van heimwee heb (niet erg, maar het is er wel een beetje). Ik vind het altijd weer heel fijn om thuis te zijn iig.
Heb toen ik een jaar of 13 was een tijdje in het ziekenhuis gelegen en vanaf toen ben ik bang geworden. Het was een rottijd daar in het ziekenhuis (zowel psychisch als fysiek) en ik denk dat het toen is begonnen.
Op vakantie ofzo merk ik wel dat ik vaak een paar dagen moet 'wennen' en dan ook een soort van heimwee heb (niet erg, maar het is er wel een beetje). Ik vind het altijd weer heel fijn om thuis te zijn iig.
Heb toen ik een jaar of 13 was een tijdje in het ziekenhuis gelegen en vanaf toen ben ik bang geworden. Het was een rottijd daar in het ziekenhuis (zowel psychisch als fysiek) en ik denk dat het toen is begonnen.
zondag 1 januari 2012 om 15:24
zondag 1 januari 2012 om 15:28
quote:LaParisienne schreef op 01 januari 2012 @ 15:24:
Ja ik vind het dus zo gek van mezelf dat ik er het positieve niet van kan inzien. Voel me zo afhankelijk, vind dat echt erg. En ja, dat kun je zelf veranderen enzo, maar ik vind het gewoon eng. Bang dat ik me weer zo slecht ga voelen als toen in het ziekenhuis bv.
Ja maar je wel proberen de positieve kant er van in te zien. Maak desnoods een lijst met positieve dingen zoals zelf bepalen wat ik eet, lekker zelf weten wanneer ik naar bed ga. Het zijn natuurlijk stomme voorbeelden die je alleen maar zelf kan in vullen. En bedenk ook dat je nu niet naar een ziekenhuis toe gaat maar naar je eigen plekje. Probeer de positieve kanten van alle negatieve kanten te zoeken, je vind het eng om nieuwe buren te hebben, maar misschien zijn het wel geweldige buren waar je vrienden mee word!
Succes!
Ja ik vind het dus zo gek van mezelf dat ik er het positieve niet van kan inzien. Voel me zo afhankelijk, vind dat echt erg. En ja, dat kun je zelf veranderen enzo, maar ik vind het gewoon eng. Bang dat ik me weer zo slecht ga voelen als toen in het ziekenhuis bv.
Ja maar je wel proberen de positieve kant er van in te zien. Maak desnoods een lijst met positieve dingen zoals zelf bepalen wat ik eet, lekker zelf weten wanneer ik naar bed ga. Het zijn natuurlijk stomme voorbeelden die je alleen maar zelf kan in vullen. En bedenk ook dat je nu niet naar een ziekenhuis toe gaat maar naar je eigen plekje. Probeer de positieve kanten van alle negatieve kanten te zoeken, je vind het eng om nieuwe buren te hebben, maar misschien zijn het wel geweldige buren waar je vrienden mee word!
Succes!
i'm on a seafood diet, i see food and i eat it
zondag 1 januari 2012 om 15:36
In 2003 ben ik voor het eerst op mezelf gaan wonen. Was best wel wennen de eerste dagen maar al heel snel kon ik er van genieten dat ik zelf dingen kon bepalen. Als ik er zin in had om een zak chips leeg te eten als avondeten was er niemand die er wat van zei, als ik geen zin had om op te ruimen dan deed ik dat lekker niet. Het heeft heel veel voordelen en bedenk je dat je ouders / vrienden er voor je zijn als je hulp nodig hebt. Je hoeft niet alles gelijk zelf te doen of te kunnen. Dat komt vanzelf.
zondag 1 januari 2012 om 15:40
quote:LaParisienne schreef op 01 januari 2012 @ 15:23:
Nee ik ga dus maar een kwartier rijden verder wonen, dus het is een afstand van niks. Maar de omgeving, een nieuw huis, andere buren etc. dat vind ik zo moeilijk. Ik heb in mn toekomstige plek een eigen ruimte ja.
Op vakantie ofzo merk ik wel dat ik vaak een paar dagen moet 'wennen' en dan ook een soort van heimwee heb (niet erg, maar het is er wel een beetje). Ik vind het altijd weer heel fijn om thuis te zijn iig.
Heb toen ik een jaar of 13 was een tijdje in het ziekenhuis gelegen en vanaf toen ben ik bang geworden. Het was een rottijd daar in het ziekenhuis (zowel psychisch als fysiek) en ik denk dat het toen is begonnen.Kom op, je bent nu 11 jaar verder. Je gaat 15 minuten van je ouderlijk huis wonen. Jezelf een schop onder je kont geven en niet jezelf gaan aanpraten dat het Heul Eng is om andere buren te krijgen, in een ander huis te slapen etc. Het is maar wat je er zelf van maakt. En ja, je zult even moeten wennen aan andere geluiden en een andere buurt. Maar in je hele leven zul je moeten wennen aan andere dingen, daar ga je helemaal niet dood van.
Nee ik ga dus maar een kwartier rijden verder wonen, dus het is een afstand van niks. Maar de omgeving, een nieuw huis, andere buren etc. dat vind ik zo moeilijk. Ik heb in mn toekomstige plek een eigen ruimte ja.
Op vakantie ofzo merk ik wel dat ik vaak een paar dagen moet 'wennen' en dan ook een soort van heimwee heb (niet erg, maar het is er wel een beetje). Ik vind het altijd weer heel fijn om thuis te zijn iig.
Heb toen ik een jaar of 13 was een tijdje in het ziekenhuis gelegen en vanaf toen ben ik bang geworden. Het was een rottijd daar in het ziekenhuis (zowel psychisch als fysiek) en ik denk dat het toen is begonnen.Kom op, je bent nu 11 jaar verder. Je gaat 15 minuten van je ouderlijk huis wonen. Jezelf een schop onder je kont geven en niet jezelf gaan aanpraten dat het Heul Eng is om andere buren te krijgen, in een ander huis te slapen etc. Het is maar wat je er zelf van maakt. En ja, je zult even moeten wennen aan andere geluiden en een andere buurt. Maar in je hele leven zul je moeten wennen aan andere dingen, daar ga je helemaal niet dood van.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zondag 1 januari 2012 om 15:57
quote:rozenstruikje schreef op 01 januari 2012 @ 15:21:
Je bent bijna 24. Het wordt de hoogste tijd lijkt me. Misschien is het moeilijk in het begin, maar je bent geen kind meer. De tijd om op eigen benen te staan lijkt me aangebroken. Even doorbijten op sommige mensen.
Zoals je zult merken gaat elke vorm van vrijheid ook gepaard met de evengrote dosis verantwoordelijkheid. Geniet van je vrijheid en wees wijs, niet afhankelijk
Je bent bijna 24. Het wordt de hoogste tijd lijkt me. Misschien is het moeilijk in het begin, maar je bent geen kind meer. De tijd om op eigen benen te staan lijkt me aangebroken. Even doorbijten op sommige mensen.
Zoals je zult merken gaat elke vorm van vrijheid ook gepaard met de evengrote dosis verantwoordelijkheid. Geniet van je vrijheid en wees wijs, niet afhankelijk
zondag 1 januari 2012 om 16:09
toen ik op mezelf ging wonen zat ik in het begin nog ieder weekend bij mijn ouders thuis en hielpen zij mij met alle dingen waar ik tegenaan liep, langszamerhand werd ik steeds zelfstandiger en kwam ik ongemerkt steeds minder vaak in de weekenden naar mijn ouders. Als ik nu terug kijk is het echt de leukste tijd van mijn leven geweest! Aan niemand verantwoording af hoeven leggen mijn huis inrichten zoals ik het mooi vond, vriendinnen altijd kunnen uitnodigen! Heerlijk!!!!! het valt echt erg mee als je jezelf maar niet te hoge doelen gaat stellen, je hoeft niet alles gelijk goed en zonder hulp te doen!
zondag 1 januari 2012 om 16:13
Het is denk ik ook gewoon eng, omdat je je veilige plek kwijtraakt en daar (zo lijkt het) geen veiligheid voor terug krijgt... Daar moet je even doorheen. Juist dingen die je eng vindt, maar wel aanpakt, zorgen voor een heel goed gevoel over jezelf. Sowieso is het goed voor je gevoel van eigenwaarde om op jezelf te gaan.. Het is spannend en eng en dat mag ook! Over een x aantal weken voelt het als de beste stap die je ooit genomen hebt.. Echt! 
Doen! Verandering is groei en gaat meestal gepaard met angst, daar is niets raars aan...
Doen! Verandering is groei en gaat meestal gepaard met angst, daar is niets raars aan...
zondag 1 januari 2012 om 16:17
Het is een proces hoor, op jezelf gaan wonen.
Je gaat van daar slapen en een beetje wonen en nog veel bij je ouders, naar steeds meer daar zijn. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Dat gaat niet in één dag.
Maar je neemt je eigen spullen mee: bed, boeken, laptop, frutsels, etc. Dan voelt het al heel wat. Echt doen hoor. En koop ook wat leuke nieuwe dingen (een bank, dat gave schilderij dat je altijd al wilde, e.d.). Maak er een feestje van! (Want dat is het!)
En op je 24e: dan is het ook écht al lang een breed tijd om op jezelf te gaan wonen.
Je gaat van daar slapen en een beetje wonen en nog veel bij je ouders, naar steeds meer daar zijn. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Dat gaat niet in één dag.
Maar je neemt je eigen spullen mee: bed, boeken, laptop, frutsels, etc. Dan voelt het al heel wat. Echt doen hoor. En koop ook wat leuke nieuwe dingen (een bank, dat gave schilderij dat je altijd al wilde, e.d.). Maak er een feestje van! (Want dat is het!)
En op je 24e: dan is het ook écht al lang een breed tijd om op jezelf te gaan wonen.
zondag 1 januari 2012 om 17:01
Zoals hierboven al beschreven is, is op jezelf gaan wonen wat anders dan in het ziekenhuis liggen. Toen was je gebonden aan en ziekenhuiskamer en bezoekuren en had je geen vrijheid. Bij op jezelf wonen, ga en sta je en doe je wat en hoe jij wil (enigzins rekening houdende met je huisgenoot) Je eet wat jij/jullie willen, krijgt bezoek wanneer en van wie jij wil, richt het in zoals jij/jullie willen, etc.
Voordat je echt gesettelt bent kan wel even duren, maar dat is gewoon even wennen en niet vreemd.
Misschien kan het je helpen, om nu al zo nu en dan spulletjes voor je woonplek te kopen, zodat je al in de stemming komt.
Je kan ook al rondkijken voor wat voor kleuren je leuk vindt voor behang, verf, vloerbedekking, gordijnen ed.
Voordat je echt gesettelt bent kan wel even duren, maar dat is gewoon even wennen en niet vreemd.
Misschien kan het je helpen, om nu al zo nu en dan spulletjes voor je woonplek te kopen, zodat je al in de stemming komt.
Je kan ook al rondkijken voor wat voor kleuren je leuk vindt voor behang, verf, vloerbedekking, gordijnen ed.
zondag 1 januari 2012 om 19:26
Van tevoren keek ik er niet tegenop, toen ik eenmaal alleen in mijn huis zat wel. Alles nog ingepakt, ik kende niemand in mijn nieuwe stad en mijn familie en vrienden waren heel ver weg. Ik heb heel wat afgejammerd die eerste dagen.
Maar al snel werd het beter. Ik ging mijn kamer mooi inrichten, lekker eten kopen, ik leerde de omgeving en nieuwe mensen kennen, en zo begon ik me steeds meer thuis te voelen. Af en toe had ik wel heimwee, maar mij hielp het om op die momenten iets te gaan doen (bijvoorbeeld sporten) of andere mensen op te zoeken.
Dit zijn tips die mij hebben geholpen:
- Bel gerust je ouders als je je alleen voelt, of ga er langs, maar niet te vaak. Dan ga je je alleen maar beroerder voelen. Probeer het leuk te hebben in je nieuwe huis. Geef het ook de tijd, de eerste periode zal je moeten wennen.
- Richt je huis leuk in. Hang mooie dingen aan de muur. Maak het gezellig, een plek waar je graag bent.
- Zorg goed voor jezelf en je huis. Houd het huis schoon, zorg dat er lekker en gezond eten in de koelkast ligt.
- Onderneem dingen. Ga sporten of zoek een hobby waarvoor je de deur uit moet.
- Creeer een dagritme. Als je gaat studeren of werken zullen je dagen er anders uit gaan zien. Hoe dan ook zal je tijd moeten besteden aan het huishouden en boodschappen doen. Plan die dingen en probeer uit wat voor jou werkt.
- Zet door. Het kan wel een paar maanden duren voordat je je op je plek voelt. Geef niet te snel op!
Maar al snel werd het beter. Ik ging mijn kamer mooi inrichten, lekker eten kopen, ik leerde de omgeving en nieuwe mensen kennen, en zo begon ik me steeds meer thuis te voelen. Af en toe had ik wel heimwee, maar mij hielp het om op die momenten iets te gaan doen (bijvoorbeeld sporten) of andere mensen op te zoeken.
Dit zijn tips die mij hebben geholpen:
- Bel gerust je ouders als je je alleen voelt, of ga er langs, maar niet te vaak. Dan ga je je alleen maar beroerder voelen. Probeer het leuk te hebben in je nieuwe huis. Geef het ook de tijd, de eerste periode zal je moeten wennen.
- Richt je huis leuk in. Hang mooie dingen aan de muur. Maak het gezellig, een plek waar je graag bent.
- Zorg goed voor jezelf en je huis. Houd het huis schoon, zorg dat er lekker en gezond eten in de koelkast ligt.
- Onderneem dingen. Ga sporten of zoek een hobby waarvoor je de deur uit moet.
- Creeer een dagritme. Als je gaat studeren of werken zullen je dagen er anders uit gaan zien. Hoe dan ook zal je tijd moeten besteden aan het huishouden en boodschappen doen. Plan die dingen en probeer uit wat voor jou werkt.
- Zet door. Het kan wel een paar maanden duren voordat je je op je plek voelt. Geef niet te snel op!
maandag 2 januari 2012 om 12:29
Op jezelf wonen... Heeeeerlijk!
- Je kan je kamer lekker helemaal zelf inrichten, en als je het zat bent verander je dat gewoon weer.
- Iedere avond lekker eten wat jíj lekker vindt, en nooit meer iets wat je eigenlijk niet lust. (Om over alle toetjes nog maar niet te spreken )
- Als je tot diep in de nacht wil gaan stappen, dan doe je dat. Niemand aan wie je verantwoording af hoeft te leggen, en de volgende dag zo lang in je bed blijven liggen als je zelf wilt.
- TV kijken naar alle programma's die je zelf wilt, zonder dat iemand anders eerst was of wat anders wil zien (Ik had vroegah geen eigen tv bij mijn ouders, dus dit was echt wel een verbetering)
En als je je alleen voelt, of niet helemaal op je eigen plek:
- Nodig vrienden uit
- Bel je ouders
- Ga lekker bij je ouders eten
- Of: ga lekker een weekendje bij je ouders zitten. Blijf je daar ouderwets slapen.
Ik heb het eerste halfjaar nog mijn was naar mijn ouders gebracht. Vond mijn moeder fijn (die moest ook even wennen) en zo kwam ik regelmatig bij mijn ouders langs. (Ik woonde ook 15 minuten verderop)
De eerste avond dat ik in mijn studentenkamer zat, was net een paar dagen voor kerst. En ik had nog geen lampen, dus heb ik alles met een snoer kerstlampjes moeten verlichten. Het voelde even heel raar en eenzaam. Maar de volgende dag werd ik wakker op mijn eigen plekje... Stond ik rustig op en maakte een ontbijtje. En toen voelde het ineens heeeel anders. Ik vond het wel stoer, echt op mezelf!
Een paar dagen later was het kerst en ging ik bij mijn ouders kerstdiner vieren. Gewoon... oud en vertrouwd.
En 's avonds laat fietste ik weer terug naar mijn eigen huisje. En toen voelde het al veel meer als 'mijn plekje'.
Dat groeit vanzelf. En echt... Het is niet raar dat je het een spannende, grote stap vindt. Want dat is het ook. Maar echt... Het is zooooo leuk!
En een van de leukere dingen is dat je ouders dan bij jou op bezoek komen. Ik vond dat echt zo leuk!
- Je kan je kamer lekker helemaal zelf inrichten, en als je het zat bent verander je dat gewoon weer.
- Iedere avond lekker eten wat jíj lekker vindt, en nooit meer iets wat je eigenlijk niet lust. (Om over alle toetjes nog maar niet te spreken )
- Als je tot diep in de nacht wil gaan stappen, dan doe je dat. Niemand aan wie je verantwoording af hoeft te leggen, en de volgende dag zo lang in je bed blijven liggen als je zelf wilt.
- TV kijken naar alle programma's die je zelf wilt, zonder dat iemand anders eerst was of wat anders wil zien (Ik had vroegah geen eigen tv bij mijn ouders, dus dit was echt wel een verbetering)
En als je je alleen voelt, of niet helemaal op je eigen plek:
- Nodig vrienden uit
- Bel je ouders
- Ga lekker bij je ouders eten
- Of: ga lekker een weekendje bij je ouders zitten. Blijf je daar ouderwets slapen.
Ik heb het eerste halfjaar nog mijn was naar mijn ouders gebracht. Vond mijn moeder fijn (die moest ook even wennen) en zo kwam ik regelmatig bij mijn ouders langs. (Ik woonde ook 15 minuten verderop)
De eerste avond dat ik in mijn studentenkamer zat, was net een paar dagen voor kerst. En ik had nog geen lampen, dus heb ik alles met een snoer kerstlampjes moeten verlichten. Het voelde even heel raar en eenzaam. Maar de volgende dag werd ik wakker op mijn eigen plekje... Stond ik rustig op en maakte een ontbijtje. En toen voelde het ineens heeeel anders. Ik vond het wel stoer, echt op mezelf!
Een paar dagen later was het kerst en ging ik bij mijn ouders kerstdiner vieren. Gewoon... oud en vertrouwd.
En 's avonds laat fietste ik weer terug naar mijn eigen huisje. En toen voelde het al veel meer als 'mijn plekje'.
Dat groeit vanzelf. En echt... Het is niet raar dat je het een spannende, grote stap vindt. Want dat is het ook. Maar echt... Het is zooooo leuk!
En een van de leukere dingen is dat je ouders dan bij jou op bezoek komen. Ik vond dat echt zo leuk!
maandag 2 januari 2012 om 14:21
Ik vond het ook heel spannend, maar ik had er ook wel veel zin in. Omdat ik daarvoor een tijdje in het buitenland had gezeten was ik ook wel gewend aan mijn eigen dingen doen, en thuis was mijn oude kamer ook in gebruik genomen, dus ik wilde sowieso weer een plek voor mezelf.
Ik woon nu in een klein benedenwoninkje vlakbij het centrum en ik ben er nog steeds blij mee, heerlijk! De eerste avond voelde ik me heel alleen, maar dat was heel snel over. Je moet er gewoon even doorheen, je huis moet nog echt 'eigen' worden, maar daarna wil je echt niet meer terug!
Ik woon nu in een klein benedenwoninkje vlakbij het centrum en ik ben er nog steeds blij mee, heerlijk! De eerste avond voelde ik me heel alleen, maar dat was heel snel over. Je moet er gewoon even doorheen, je huis moet nog echt 'eigen' worden, maar daarna wil je echt niet meer terug!
