Psyche
alle pijlers
Angsten
donderdag 1 juni 2017 om 20:33
Angsten beheersen mijn leven, en ik vind dat ik verkeerde keuzes maak of beslissingen neem en ben bang dat door deze keuzes mijn gezin (vooral mijn kinderen en mijn man en niet ik) ernstig ziek wordt. Ja, ik ben reeds onder behandeling geweest en wacht nu op nieuwe afspraak bij andere psycholoog en ik gebruik ook al antidepressiva sinds maandag. Maar ik weet me op dit moment weer geen raad met mijn angsten. In mijn omgeving kan ook steeds moeilijker erover praten, ze worden moe van mij.
De angsten die me hoog zitten is gebruik van teflonpannen met pfoa (inmiddels is pfoa verboden in pannen). Deze heb ik ruim 10 jaar iedere dag gebruikt, en dus kans op pfoa in ons lichaam. Maar op dit moment nog het meeste is de nano deeltjes die tm 2013 in zonnebrandspray verkocht werden (inmiddels ook verboden). Deze hebben wij als gezin wel 8 zomers gebruikt, ook gewoon op lichaam en gezicht gesprayd, met dus de kans op inademing van nano deeltjes.
Mensen in mijn omgeving worden moe van mijn angsten. En zeggen gooi dan die oude troep weg en koop nieuwe en klaar! Maar zo werkt niet bij mij, ik ben nog steeds bang op ernstige ziektes door heel veel schadelijke dingen die ik in verleden gebruikt heb en misschien nu nog gebruik zonder te weten.
De angsten die me hoog zitten is gebruik van teflonpannen met pfoa (inmiddels is pfoa verboden in pannen). Deze heb ik ruim 10 jaar iedere dag gebruikt, en dus kans op pfoa in ons lichaam. Maar op dit moment nog het meeste is de nano deeltjes die tm 2013 in zonnebrandspray verkocht werden (inmiddels ook verboden). Deze hebben wij als gezin wel 8 zomers gebruikt, ook gewoon op lichaam en gezicht gesprayd, met dus de kans op inademing van nano deeltjes.
Mensen in mijn omgeving worden moe van mijn angsten. En zeggen gooi dan die oude troep weg en koop nieuwe en klaar! Maar zo werkt niet bij mij, ik ben nog steeds bang op ernstige ziektes door heel veel schadelijke dingen die ik in verleden gebruikt heb en misschien nu nog gebruik zonder te weten.
anoniem_339795 wijzigde dit bericht op 01-06-2017 21:13
3.74% gewijzigd
vrijdag 23 juni 2017 om 11:51
Nou gisteravond eerste tablet van nieuwe antidepressiva en oude niet meer gebruikt. De hele nacht niet geslapen en voel me slecht, onrustig en veel angsten. Ik weet eigenlijk niet wat ik nu moet doen, na 1 tablet zullen ze waarschijnlijk niks veranderen. En zal toch eerst paar dagen moet proberen!! Erg fijn dat dadelijk weer weekend is en je moeilijker contact kunt krijgen.
Ja hulp in huishouden zou kunnen. Alleen wil ik niet zomaar iemand in mijn huis en ook dat kost weer geld.
Ja hulp in huishouden zou kunnen. Alleen wil ik niet zomaar iemand in mijn huis en ook dat kost weer geld.
vrijdag 23 juni 2017 om 13:33
Heel eerlijk: ik begin je man te begrijpen. Iedere oplossing die aangedragen wordt sla je af met een 'ja maar...'. Voor iedere oplossing heb jij een nieuw probleem. Daar zou ik als partner doodmoe van worden en ook m'n mond maar gaan houden. Want wat ik ook doe of zeg, het helpt toch niet. En iets goed doen kan ook al niet. Dus waarom zou je nog proberen als partner?
vrijdag 23 juni 2017 om 18:29
vrijdag 23 juni 2017 om 18:50
Misschien wilde ze eerst rustig opbouwen. Ik voelde me wel serieus genomen, ondanks dat ik gesprek grotendeels overbodig vond en een mindere klik had dan met psycholoog. Volgende week bij het gesprek met psycholoog zou ook even binnenlopen om te informeren naar medicatie. Dus misschien wil ze dan verhogen naar 5 mg?
vrijdag 23 juni 2017 om 22:58
In ieder geval niet zelf gaan rommelen, en nogmaals, geef het tijd en verwacht geen wonderen.
Ik ben het wel met blue eyes eens, het lijkt alsof je niet openstaat voor oplossingen en dat nodigt niet uit om met je mee te denken.We dragen verschillende dingen aan, maar of je wijst het af, of je reageert er helemaal niet op.
Ik hoop dat je behandeling straks aanslaat, maar ook daar ligt de sleutel bij jezelf. Accepteren dat je dingen anders moet gaan doen en anders moet gaan denken en keihard moet werken om er weer bovenop te komen. Er is geen wonderpil, er is geen therapeut met een toverstafje die het allemaal voor je in orde kan maken.
Ik ben het wel met blue eyes eens, het lijkt alsof je niet openstaat voor oplossingen en dat nodigt niet uit om met je mee te denken.We dragen verschillende dingen aan, maar of je wijst het af, of je reageert er helemaal niet op.
Ik hoop dat je behandeling straks aanslaat, maar ook daar ligt de sleutel bij jezelf. Accepteren dat je dingen anders moet gaan doen en anders moet gaan denken en keihard moet werken om er weer bovenop te komen. Er is geen wonderpil, er is geen therapeut met een toverstafje die het allemaal voor je in orde kan maken.
vrijdag 23 juni 2017 om 23:02
o, en ik ben zelf na iedere medicatiewijziging (zowel starten, ophogen als afbouwen) minimaal een week ontregeld. Kwestie van kiezen op elkaar en doorgaan. Daarom zit er bij mij minimaal 3 weken tussen de afspraken met de psychiater, omdat ik na die eerste week eerst weer een week moet opkrabbelen voordat ik er wat zinnigs over kan zeggen.
vrijdag 23 juni 2017 om 23:45
Ik heb ook een beetje het gevoel dat je al je hoop op medicatie hebt gevestigd. Dat je ergens hoopt op een wonderpil, zoals freya het noemt.
Harde realiteit: die bestaat niet, die wonderpil. Medicatie is een hulpmiddel. Misschien een tijdelijk hulpmiddel, zoals een paar krukken als je je been gebroken hebt. Misschien een permanent hulpmiddel, zoals een rolstoel wanneer je verlamd bent. Maar die krukken gaan niet voor jou lopen, en die rolstoel moet je zelf leren rijden. En ook met die krukken of die rolstoel wordt er van je verwacht dat je dat gaat doen. Ja, iemand wil best even voor je opstaan in de bus, of je helpen iets van de bovenste plank in de supermarkt te pakken. Maar je moet nog steeds zelf boodschappen doen. En het gekochte eten klaarmaken. En de afwas doen. Het is niet zo dat die rolstoel dat voor jou gaat doen. Ik heb een beetje het gevoel dat jij dat wel van die medicatie verwacht.
Jij zult zelf keihard moeten knokken om hieruit te komen. Je moet het zelf doen, en ook willen, echt willen. Dat impliceert kijken naar jezelf, naar alle lelijke, moeilijke dingen van jezelf. Alles waar je je voor schaamt, wat je pijn doet. Dat zul je moeten bekijken. En je afvragen: is deze pijn terecht? Is de schaamte terecht? Is mijn reactie hier misschien overtrokken? Hoe komt dat? Wat in mij zorgt dat ik nu zo reageer? Waar had ik op moeten letten? Wat had ik moeten doen om dit te voorkomen?
De oplossing ligt bij jou. Jij hebt de sleutel. Nu ketst iedere oplossing, en ik vrees ook iedere vorm van therapie, af op een hele grote dikke muur met daarin een piepklein deurtje met een slot erop. Jij bent de enige met de sleutel. En als je wil dat die therapie slaagt, zul je dat deurtje open moeten zetten.
En ja, dat is eng. Afschuwelijk afgrijselijk vreselijk eng. Maar wel de enige manier om verder te komen.
Harde realiteit: die bestaat niet, die wonderpil. Medicatie is een hulpmiddel. Misschien een tijdelijk hulpmiddel, zoals een paar krukken als je je been gebroken hebt. Misschien een permanent hulpmiddel, zoals een rolstoel wanneer je verlamd bent. Maar die krukken gaan niet voor jou lopen, en die rolstoel moet je zelf leren rijden. En ook met die krukken of die rolstoel wordt er van je verwacht dat je dat gaat doen. Ja, iemand wil best even voor je opstaan in de bus, of je helpen iets van de bovenste plank in de supermarkt te pakken. Maar je moet nog steeds zelf boodschappen doen. En het gekochte eten klaarmaken. En de afwas doen. Het is niet zo dat die rolstoel dat voor jou gaat doen. Ik heb een beetje het gevoel dat jij dat wel van die medicatie verwacht.
Jij zult zelf keihard moeten knokken om hieruit te komen. Je moet het zelf doen, en ook willen, echt willen. Dat impliceert kijken naar jezelf, naar alle lelijke, moeilijke dingen van jezelf. Alles waar je je voor schaamt, wat je pijn doet. Dat zul je moeten bekijken. En je afvragen: is deze pijn terecht? Is de schaamte terecht? Is mijn reactie hier misschien overtrokken? Hoe komt dat? Wat in mij zorgt dat ik nu zo reageer? Waar had ik op moeten letten? Wat had ik moeten doen om dit te voorkomen?
De oplossing ligt bij jou. Jij hebt de sleutel. Nu ketst iedere oplossing, en ik vrees ook iedere vorm van therapie, af op een hele grote dikke muur met daarin een piepklein deurtje met een slot erop. Jij bent de enige met de sleutel. En als je wil dat die therapie slaagt, zul je dat deurtje open moeten zetten.
En ja, dat is eng. Afschuwelijk afgrijselijk vreselijk eng. Maar wel de enige manier om verder te komen.
zaterdag 24 juni 2017 om 13:08
Ik verwacht geen wonderpil. Maar ik had het idee dat ik de laatste week wat beter kon slapen en dat ik angsten beter onder controle had. Nu ik andere medicijn heb, lijkt beide weer enorm verslechterd. En dat is heel frusterend.
Ik probeer diverse dingen om te ondernemen, waar ik totaal geen zin in had of niet durfde. Ben gisteren met kids gaan wandelen. Ik moest geld pinnen, ik had liever met auto gegaan. Maar ik ben met kids gaan wandelen en op de terugweg hebben ze nog kwartiertje in speeltuin gespeeld en toen naar huis. Dat was enorme stap voor mij, maar ik weet dat ik dingen toch moet doen ook als het niet wil.
En vanmorgen zijn we weer gaan wandelen naar slager en groentewinkel. Afgelopen week ben ik ook alleen naar diverse winkels geweest, dat heb ik al maanden niet gedaan. Ik vond dat wel ontzettend moeilijk, maar heb het uiteindelijk toch gedaan.
Ik probeer zelf steeds een stapje over de grens te zetten. Terwijl ik met mijn angsten dat stapje over de grens eigenlijk totaal niet wil zetten. Zo bang dat angsten weer hoog zitten, nieuwe angsten of paniekaaval. Maar ik blijf proberen
Ik probeer diverse dingen om te ondernemen, waar ik totaal geen zin in had of niet durfde. Ben gisteren met kids gaan wandelen. Ik moest geld pinnen, ik had liever met auto gegaan. Maar ik ben met kids gaan wandelen en op de terugweg hebben ze nog kwartiertje in speeltuin gespeeld en toen naar huis. Dat was enorme stap voor mij, maar ik weet dat ik dingen toch moet doen ook als het niet wil.
En vanmorgen zijn we weer gaan wandelen naar slager en groentewinkel. Afgelopen week ben ik ook alleen naar diverse winkels geweest, dat heb ik al maanden niet gedaan. Ik vond dat wel ontzettend moeilijk, maar heb het uiteindelijk toch gedaan.
Ik probeer zelf steeds een stapje over de grens te zetten. Terwijl ik met mijn angsten dat stapje over de grens eigenlijk totaal niet wil zetten. Zo bang dat angsten weer hoog zitten, nieuwe angsten of paniekaaval. Maar ik blijf proberen
zaterdag 24 juni 2017 om 14:33
Ik zie een patroon. Ben benieuwd of het iets is wat je herkent.
Jij legt je probleem/moeilijkheid op tafel. Mensen tonen begrip/medeleven. Jij stelt vragen of verzucht wat te doen. Mensen reageren daarop. Jij negeert dat of komt met een 'ja maar...'. Ondertussen blijf je aangeven waar je tegenaan loopt en verzucht je nog een paar keer hoe moeilijk en zwaar het allemaal is. Mensen blijven reageren en tips geven. Op een gegeven moment zijn mensen het zat om steun en advies te geven als er toch niets mee gedaan wordt. Dus spreken ze je daarop aan. Dan kom jij met een heel verhaal over wat je allemaal doet en hoeveel stappen je al zet, wat eigenlijk neerkomt op 'zie mij, erken mij en ontzie mij'. En dan begint het riedeltje weer van voor af aan.
Ik geloof dat je stappen zet. Maar jouw 'ik heb het zo zwaar, laat mij, niemand kan me helpen'-houding vreet energie, zowel jouw energie als die van een ander.
Jij legt je probleem/moeilijkheid op tafel. Mensen tonen begrip/medeleven. Jij stelt vragen of verzucht wat te doen. Mensen reageren daarop. Jij negeert dat of komt met een 'ja maar...'. Ondertussen blijf je aangeven waar je tegenaan loopt en verzucht je nog een paar keer hoe moeilijk en zwaar het allemaal is. Mensen blijven reageren en tips geven. Op een gegeven moment zijn mensen het zat om steun en advies te geven als er toch niets mee gedaan wordt. Dus spreken ze je daarop aan. Dan kom jij met een heel verhaal over wat je allemaal doet en hoeveel stappen je al zet, wat eigenlijk neerkomt op 'zie mij, erken mij en ontzie mij'. En dan begint het riedeltje weer van voor af aan.
Ik geloof dat je stappen zet. Maar jouw 'ik heb het zo zwaar, laat mij, niemand kan me helpen'-houding vreet energie, zowel jouw energie als die van een ander.
zondag 25 juni 2017 om 16:08
--ik-- ik vind het goed dat je je angst niet altijd leidend laat zijn, dat is zeker een goede stap. Aan de andere kant lees ik niet terug dat je echt wat doet met de tips die wij geven. Dat is mijn gevoel, maar lees ik ook bij Blue eyes terug. Past echt wel bij een depressie hoor, te moedeloos om wat te proberen, dat alles zinloos lijkt. Het geeft dus op zich niet hoor.
Het zou alleen wel goed zijn als je daarin eerlijk naar jezelf toe kan zijn. Ik denk dat de woorden van Blue eyes, ook al komen die vermoedelijk niet prettig bij je binnen, wel de waarheid bevatten. Waarom krijgen wij op het forum het gevoel dat onze tips niet binnenkomen, wat ging er mis bij de eerste therapeut, wat had je van sensoor verwacht, waarom kan je omgeving je niet meer steunen en zeker, waarom lijkt het of je man je niet meer probeert te helpen? Zit daar geen patroon in waarbij jij veel verwacht maar vervolgens alles afwijst of negeert?
Misschien is het goed om hier voor jezelf bij stil te staan, en ook mogelijk in de therapie mee te starten. Want als jij alles afwijst gaat therapie ook niet aanslaan. Ik heb altijd het mantra "als je doet wat je altijd deed zal je krijgen wat je altijd kreeg" in mijn hoofd als ik een nieuwe manier moet proberen. Is heel waar, de manier waarop je het nu doet werkt niet dus zal je wat anders moeten proberen...
Hoe is het nu verder? Was de dip tijdelijk of denk je echt dat het van de medicatiewissel komt?
Het zou alleen wel goed zijn als je daarin eerlijk naar jezelf toe kan zijn. Ik denk dat de woorden van Blue eyes, ook al komen die vermoedelijk niet prettig bij je binnen, wel de waarheid bevatten. Waarom krijgen wij op het forum het gevoel dat onze tips niet binnenkomen, wat ging er mis bij de eerste therapeut, wat had je van sensoor verwacht, waarom kan je omgeving je niet meer steunen en zeker, waarom lijkt het of je man je niet meer probeert te helpen? Zit daar geen patroon in waarbij jij veel verwacht maar vervolgens alles afwijst of negeert?
Misschien is het goed om hier voor jezelf bij stil te staan, en ook mogelijk in de therapie mee te starten. Want als jij alles afwijst gaat therapie ook niet aanslaan. Ik heb altijd het mantra "als je doet wat je altijd deed zal je krijgen wat je altijd kreeg" in mijn hoofd als ik een nieuwe manier moet proberen. Is heel waar, de manier waarop je het nu doet werkt niet dus zal je wat anders moeten proberen...
Hoe is het nu verder? Was de dip tijdelijk of denk je echt dat het van de medicatiewissel komt?
zondag 25 juni 2017 om 21:26
Ik weet niet of het tijdelijke dip is of van medicatiewissel. Ik denk eerder van medicatie. Vanmorgen ging iets met email mis en dan ben ik weer compleet over de zeik en heel boos. Daarna is toch wel weer redelijk gezakt en ging de dag verder best redelijk. Wel nog steeds met oxazepam. Ik ga medicatie wel bespreken, ik ben in 3/4 weken al, 4 kg gekomen. Dat was ook wel nodig, en nog 4/5 kg is ook prima maar dan vind ik het wel genoeg. Mijn eetlust is nog steeds enorm en nu lijkt mijn algemene stemming ook wat minder.
Nou ik vind dat ik tips wel degelijk gebruikt hebt en aan het gebruiken ben. Ben aan het kleuren, muziek luisteren, films kijken en doe poging om te lezen en breien. Bepaalde dingen heb ik gezegd tegen psycholoog, die anders niet gezegd zou hebben. Ik heb gechat via Sensoor. Dat viel me beetje tegen, want het was nogal oppervlakkig. Ik praat dan liever met moeder (als zij dat wil) of pyscholoog. Want zij weten het complete verhaal. Ikheb afgelopen week hulp gevraagd voor huishouden aan mijn moeder. Ik heb samen met haar binnen opgeruimd en daarna heeft mijn man met haar schuur opgeruimd. En moeder heeft de ramen buiten gewassen. Ik kook nog steeds gewoon zelf maar ze helpt af en toe met bijv aardappels schillen. Iemand in huis nemen vind Ik stap te ver, ik heb wel mijn man over gehad en hij wil dat absoluut niet (hij vindt het huis ook niet vies of rommel). Mijn man wil inderdaad niet met me praten, dat zegt hij nu ook. Hij zegt 'ik ben er klaar mee, met alle angsten' en daarom zegt ie niks op mijn slechte momenten. Dat is waarschijnlijk ook zoals hij is, hij heeft vroeger ook nooit uit zichzelf gepraat. Ook de tips dat ik de sleutel ben van verandering, probeer ik ook te doen. Door dingen te doen die ik eigenlijk niet wil of durf. Ik heb voor mijn gevoel al diverse stappen (ontspanning zoeken in bijv kleuren, alleen naar winkels, met kids wandelen en speeltuin, naar bibliotheek met kids, uitstapje gemaakt, naar feest geweest, bij psycholoog alles verteld, in huis meer met kids gedaan ipv niks doen!) in goede richting gezegd, maar ik heb telkens weer tips nodig om stappen in de goede richting te blijven zetten zoals nu met medicatiewissel. Ik weet dat ik nog lange weg te gaan heb, en op deze weg staan nog veel obstakels. Ja, jullie hebben gelijk dat ik teveel tegelijk wil. Ik wou dat gisteren alle angsten weg waren en dat ik een vrolijk en blij mens ben!! Ik had ook gehoopt op meer hulp van man en mijn moeder, maar ik krijg niet omdat hun het huishouden nog wel op orde vinden en dat ze mij met mijn angsten beu zijn!!
Nou ik vind dat ik tips wel degelijk gebruikt hebt en aan het gebruiken ben. Ben aan het kleuren, muziek luisteren, films kijken en doe poging om te lezen en breien. Bepaalde dingen heb ik gezegd tegen psycholoog, die anders niet gezegd zou hebben. Ik heb gechat via Sensoor. Dat viel me beetje tegen, want het was nogal oppervlakkig. Ik praat dan liever met moeder (als zij dat wil) of pyscholoog. Want zij weten het complete verhaal. Ikheb afgelopen week hulp gevraagd voor huishouden aan mijn moeder. Ik heb samen met haar binnen opgeruimd en daarna heeft mijn man met haar schuur opgeruimd. En moeder heeft de ramen buiten gewassen. Ik kook nog steeds gewoon zelf maar ze helpt af en toe met bijv aardappels schillen. Iemand in huis nemen vind Ik stap te ver, ik heb wel mijn man over gehad en hij wil dat absoluut niet (hij vindt het huis ook niet vies of rommel). Mijn man wil inderdaad niet met me praten, dat zegt hij nu ook. Hij zegt 'ik ben er klaar mee, met alle angsten' en daarom zegt ie niks op mijn slechte momenten. Dat is waarschijnlijk ook zoals hij is, hij heeft vroeger ook nooit uit zichzelf gepraat. Ook de tips dat ik de sleutel ben van verandering, probeer ik ook te doen. Door dingen te doen die ik eigenlijk niet wil of durf. Ik heb voor mijn gevoel al diverse stappen (ontspanning zoeken in bijv kleuren, alleen naar winkels, met kids wandelen en speeltuin, naar bibliotheek met kids, uitstapje gemaakt, naar feest geweest, bij psycholoog alles verteld, in huis meer met kids gedaan ipv niks doen!) in goede richting gezegd, maar ik heb telkens weer tips nodig om stappen in de goede richting te blijven zetten zoals nu met medicatiewissel. Ik weet dat ik nog lange weg te gaan heb, en op deze weg staan nog veel obstakels. Ja, jullie hebben gelijk dat ik teveel tegelijk wil. Ik wou dat gisteren alle angsten weg waren en dat ik een vrolijk en blij mens ben!! Ik had ook gehoopt op meer hulp van man en mijn moeder, maar ik krijg niet omdat hun het huishouden nog wel op orde vinden en dat ze mij met mijn angsten beu zijn!!
maandag 26 juni 2017 om 07:16
Opnieuw lees ik 'kijk eens wat ik allemaal doe, kijk eens welke stappen ik zet, zie mij, erken mij en ontzie mij'.
Je zegt dat je steeds weer tips nodig hebt omdat er zich, door jouw stappen, nieuwe situaties voordoen. Ik krijg de indruk dat je het forum nu gebruikt als overbruggingszorg. En tegelijkertijd lijk je onze adviezen niet echt op te volgen, volgens mij met de achterliggende gedachte 'het is maar een forum'.
Ook hoor ik weer frustratie over het gebrek aan hulp en steun van je omgeving. Als jij naar hen net zo doet als naar ons, snap ik heel goed dat bij hen de lust om jou te helpen verdwijnt. En zij vinden het huishouden nog op orde. Je zou dat als een compliment kunnen zien, maar voor jou is het een bron van frustratie. Is dat omdat jij het huis echt smerig vindt, of omdat het je frustreert dat ze zich niet aanpassen aan jouw wensen/eisen/'wat jij nu nodig hebt'?
Je zegt dat je steeds weer tips nodig hebt omdat er zich, door jouw stappen, nieuwe situaties voordoen. Ik krijg de indruk dat je het forum nu gebruikt als overbruggingszorg. En tegelijkertijd lijk je onze adviezen niet echt op te volgen, volgens mij met de achterliggende gedachte 'het is maar een forum'.
Ook hoor ik weer frustratie over het gebrek aan hulp en steun van je omgeving. Als jij naar hen net zo doet als naar ons, snap ik heel goed dat bij hen de lust om jou te helpen verdwijnt. En zij vinden het huishouden nog op orde. Je zou dat als een compliment kunnen zien, maar voor jou is het een bron van frustratie. Is dat omdat jij het huis echt smerig vindt, of omdat het je frustreert dat ze zich niet aanpassen aan jouw wensen/eisen/'wat jij nu nodig hebt'?
maandag 26 juni 2017 om 12:22
Blueeyes, nee sorry zo zie ik het niet.
Ik wil niet weer lang verhaal schrijven, maar:
* Ik zie het niet als overbrugging. Als therapie start, heb ik ook hulp/advies nodig.
* Ik heb al heel veel gehad aan de adviezen en tips. Ik zie de tips als steun en zetje in de goede richting, en ik heb veel dingen wel gedaan.
* Nee, het is niet allemaal frustratie. Ik denk dat ik meer boosheid op mezelf heb.
Maar als jullie geen adviezen meer willen geven, omdat jullie vinden dat ik er te weinig mee doen dan is dat ook prima. Ik vond jullie advies en tips heel fijn, en heb er heel veel aan gehad.
Ik wil niet weer lang verhaal schrijven, maar:
* Ik zie het niet als overbrugging. Als therapie start, heb ik ook hulp/advies nodig.
* Ik heb al heel veel gehad aan de adviezen en tips. Ik zie de tips als steun en zetje in de goede richting, en ik heb veel dingen wel gedaan.
* Nee, het is niet allemaal frustratie. Ik denk dat ik meer boosheid op mezelf heb.
Maar als jullie geen adviezen meer willen geven, omdat jullie vinden dat ik er te weinig mee doen dan is dat ook prima. Ik vond jullie advies en tips heel fijn, en heb er heel veel aan gehad.
maandag 26 juni 2017 om 14:22
Fijn dat je er wel wat aan hebt.
Het is niet zo dat ik geen adviezen meer wil geven. Kijk, het is een forum en wat ik schrijf ligt bij mij, wat jij er mee doet ligt bij jou, en daar heb ik geen invloed op. hier zit bij mij dan ook geen frustratie of boosheid.
Door hier te reageren ben ik even niet met mezelf bezig, maar tegelijkertijd voel ik wel dat het heel fijn is dat ondanks alles wat ik van jou herken ik niet meer in die fase zit. Dus het levert mijzelf ook wat op.
Ik merk echter ook dat ik jou zo graag een lichtpuntje gun. Ik weet wat het is om in de negatieve spiraal te zitten. En ik zie hetzelfde patroon als blue eyes. Ik herken het van mezelf, mijn eerste therapeut vertelde na een paar sessies dat als ik in de weerstand bleef zitten en niets wilde aannemen verdere therapie geen zin had. Toen moest ik dus eerst aan die weerstand werken voor we verder konden. En dat bij elke therapeut opnieuw. En nu nog is het een automatisme;. merkte bij de bedrijfsarts dat het me weer gebeurde(ja maar is een heel duidelijk signaal, al denk je het alleen maar). Het fijne is dat ik me er nu bewust van ben en er naar kan handelen. Dus daar met haar over gesproken, en afgesproken dat ik het advies hoe dan ook zou bespreken met mij leidinggevende en me er bij neer zou leggen, ook als het advies me niet zou bevallen. Is echt loslaten 2.0 voor mij.
Ik denk dat ik het niet beter kan uitleggen dan ik nu gedaan heb, dus ik laat het verder rusten. Net zoals dat ik niet probeer om je angsten te weerleggen. Dat kan ik helemaal niet voor je doen, dat moet je straks zelf doen en dat ga je in therapie leren. Vanachter een toetsenbord is het lastig inschatten waar jij wel wat mee kan, en waar niet. Dus ik hoop dat je wat aan mijn reacties hebt, zo niet ook prima. Ik reageer als ik daar de ruimte voor heb. En hoop echt voor je dat je met therapie straks stappen kan zetten.
Het is niet zo dat ik geen adviezen meer wil geven. Kijk, het is een forum en wat ik schrijf ligt bij mij, wat jij er mee doet ligt bij jou, en daar heb ik geen invloed op. hier zit bij mij dan ook geen frustratie of boosheid.
Door hier te reageren ben ik even niet met mezelf bezig, maar tegelijkertijd voel ik wel dat het heel fijn is dat ondanks alles wat ik van jou herken ik niet meer in die fase zit. Dus het levert mijzelf ook wat op.
Ik merk echter ook dat ik jou zo graag een lichtpuntje gun. Ik weet wat het is om in de negatieve spiraal te zitten. En ik zie hetzelfde patroon als blue eyes. Ik herken het van mezelf, mijn eerste therapeut vertelde na een paar sessies dat als ik in de weerstand bleef zitten en niets wilde aannemen verdere therapie geen zin had. Toen moest ik dus eerst aan die weerstand werken voor we verder konden. En dat bij elke therapeut opnieuw. En nu nog is het een automatisme;. merkte bij de bedrijfsarts dat het me weer gebeurde(ja maar is een heel duidelijk signaal, al denk je het alleen maar). Het fijne is dat ik me er nu bewust van ben en er naar kan handelen. Dus daar met haar over gesproken, en afgesproken dat ik het advies hoe dan ook zou bespreken met mij leidinggevende en me er bij neer zou leggen, ook als het advies me niet zou bevallen. Is echt loslaten 2.0 voor mij.
Ik denk dat ik het niet beter kan uitleggen dan ik nu gedaan heb, dus ik laat het verder rusten. Net zoals dat ik niet probeer om je angsten te weerleggen. Dat kan ik helemaal niet voor je doen, dat moet je straks zelf doen en dat ga je in therapie leren. Vanachter een toetsenbord is het lastig inschatten waar jij wel wat mee kan, en waar niet. Dus ik hoop dat je wat aan mijn reacties hebt, zo niet ook prima. Ik reageer als ik daar de ruimte voor heb. En hoop echt voor je dat je met therapie straks stappen kan zetten.
donderdag 29 juni 2017 om 11:45
Matig. Gisteren diagnose en behandelplan besproken. Daarvoor is een wachttijd tot na de zomervakantie. Nieuwe medicijn doet weinig, het denken blijft telkens aanwezig. Dus sinds gisteren verhoogd naar 5 mg. Oxazepam voorlopig ook nog blijven gebruiken.
Totdat therapie begint heb afspraken met verpleegkundige (zij heeft contact met psycholoog en psychiater). Zij kan ook medicijnen aanpassen of voorschrijven. De komende tijd gaat ze alles vertellen en uitleggen over diagnose en therapie. Evt met mijn man of moeder zodat hun ook alles weten.
Totdat therapie begint heb afspraken met verpleegkundige (zij heeft contact met psycholoog en psychiater). Zij kan ook medicijnen aanpassen of voorschrijven. De komende tijd gaat ze alles vertellen en uitleggen over diagnose en therapie. Evt met mijn man of moeder zodat hun ook alles weten.
donderdag 29 juni 2017 om 12:44
Ja ik heb verpleegkundige kort gesproken. Eerst indruk was niet verkeerd.
Ik kon kiezen voor 'gewone' therapie of intensieve therapie. Dat is 14 weken lang en dan 2,5 dag per week. De intensiever therapie vind ik te grote impact hebben op het gezin en mijn werk. Dan kan ik 14 weken niet werken of maar 1 dag per week werken. En voor de kids veranderd er dan ook heel veel. Dus ik kies voor 'gewone' therapie.
Ik kon kiezen voor 'gewone' therapie of intensieve therapie. Dat is 14 weken lang en dan 2,5 dag per week. De intensiever therapie vind ik te grote impact hebben op het gezin en mijn werk. Dan kan ik 14 weken niet werken of maar 1 dag per week werken. En voor de kids veranderd er dan ook heel veel. Dus ik kies voor 'gewone' therapie.
donderdag 29 juni 2017 om 13:13
Ja, de halve week in therapie zou mij ook niet wat lijken. Aan de andere kant, jij wil graag snel, lijkt mij dat intensieve therapie wel sneller gaat. En er zit geen week tussen voor je verder kan, ik heb zelf nogal last van malende gedachtes na een sessie waar ik dan een week mee bleef zitten. Ik weet eigenlijk niet wat ik gekozen zou hebben. Zou er voor je kinderen veel veranderen als je het ipv werk zou doen?
Wel fijn dat de eerste indruk van de verpleegkundige goed was. Gaat je man met jou mee, of gaat hij alleen? Vriend is destijds apart gegaan, zodat hij ook wat opener kon zijn in wat het met hem deed.
Wel fijn dat de eerste indruk van de verpleegkundige goed was. Gaat je man met jou mee, of gaat hij alleen? Vriend is destijds apart gegaan, zodat hij ook wat opener kon zijn in wat het met hem deed.
donderdag 29 juni 2017 om 15:50
Eerste keer ga ik alleen. Daarna gaat mijn man of moeder een keer mee of ze gaan zonder mij. Dat gaan we maandag verder bespreken.
Ja er veranderd dan toch wel wat voor de kinderen. Ik kan ze niet ophalen om thuis een boterham te eten en ik kan ze niet ophalen na school. Als het op mijn werkdag is veranderd er weinig.
Maar dan ben ik 14 weken niet of nauwelijks aan het werk. Terwijl ik dat wel prettig vind. En ik wil ook rekening houden met mijn werkgever, we zijn al met te weinig personeel. En het werk geeft een ritme en afleiding voor mij.
Vind het fijn, dat ik nu met verpleegkundige wekelijks mijn medicijn kan bespreken. Want volgens mij is dit medicijnen niet de beste voor mij.
Maar ook dat ze dingen gaat vertellen over de diagnose. Misschien kan ik daar al voordeel uithalen voor therapie begint
Ja er veranderd dan toch wel wat voor de kinderen. Ik kan ze niet ophalen om thuis een boterham te eten en ik kan ze niet ophalen na school. Als het op mijn werkdag is veranderd er weinig.
Maar dan ben ik 14 weken niet of nauwelijks aan het werk. Terwijl ik dat wel prettig vind. En ik wil ook rekening houden met mijn werkgever, we zijn al met te weinig personeel. En het werk geeft een ritme en afleiding voor mij.
Vind het fijn, dat ik nu met verpleegkundige wekelijks mijn medicijn kan bespreken. Want volgens mij is dit medicijnen niet de beste voor mij.
Maar ook dat ze dingen gaat vertellen over de diagnose. Misschien kan ik daar al voordeel uithalen voor therapie begint
