Psyche
alle pijlers
Angsten
donderdag 1 juni 2017 om 20:33
Angsten beheersen mijn leven, en ik vind dat ik verkeerde keuzes maak of beslissingen neem en ben bang dat door deze keuzes mijn gezin (vooral mijn kinderen en mijn man en niet ik) ernstig ziek wordt. Ja, ik ben reeds onder behandeling geweest en wacht nu op nieuwe afspraak bij andere psycholoog en ik gebruik ook al antidepressiva sinds maandag. Maar ik weet me op dit moment weer geen raad met mijn angsten. In mijn omgeving kan ook steeds moeilijker erover praten, ze worden moe van mij.
De angsten die me hoog zitten is gebruik van teflonpannen met pfoa (inmiddels is pfoa verboden in pannen). Deze heb ik ruim 10 jaar iedere dag gebruikt, en dus kans op pfoa in ons lichaam. Maar op dit moment nog het meeste is de nano deeltjes die tm 2013 in zonnebrandspray verkocht werden (inmiddels ook verboden). Deze hebben wij als gezin wel 8 zomers gebruikt, ook gewoon op lichaam en gezicht gesprayd, met dus de kans op inademing van nano deeltjes.
Mensen in mijn omgeving worden moe van mijn angsten. En zeggen gooi dan die oude troep weg en koop nieuwe en klaar! Maar zo werkt niet bij mij, ik ben nog steeds bang op ernstige ziektes door heel veel schadelijke dingen die ik in verleden gebruikt heb en misschien nu nog gebruik zonder te weten.
De angsten die me hoog zitten is gebruik van teflonpannen met pfoa (inmiddels is pfoa verboden in pannen). Deze heb ik ruim 10 jaar iedere dag gebruikt, en dus kans op pfoa in ons lichaam. Maar op dit moment nog het meeste is de nano deeltjes die tm 2013 in zonnebrandspray verkocht werden (inmiddels ook verboden). Deze hebben wij als gezin wel 8 zomers gebruikt, ook gewoon op lichaam en gezicht gesprayd, met dus de kans op inademing van nano deeltjes.
Mensen in mijn omgeving worden moe van mijn angsten. En zeggen gooi dan die oude troep weg en koop nieuwe en klaar! Maar zo werkt niet bij mij, ik ben nog steeds bang op ernstige ziektes door heel veel schadelijke dingen die ik in verleden gebruikt heb en misschien nu nog gebruik zonder te weten.
anoniem_339795 wijzigde dit bericht op 01-06-2017 21:13
3.74% gewijzigd
maandag 19 juni 2017 om 18:20
Als mijn moeder vroeger weg ging, op studieverlof, dan maakte ze ook hele lijsten voor mijn vader. Voor iedere dag had ze opgeschreven wat hij moest doen, wat hij ons mee moest geven naar school en meer van dat. Misschien is dat ook een idee voor jullie? Dat jij gewoon een lijst maakt en een familieplanner koopt (kan ook online) en dat jullie afspreken dat, als hij het overneemt, hij de lijst volgt? Jij rust, hij duidelijkheid.
Verder lees ik dat je het heel moeilijk vind dat je dat enorme ding in je leven niet kunt delen met je man. Heb je dit ook al bij de ggz aangegeven? Zo niet, doe dat dan zo snel mogelijk nog. Dan kan daar ook hulp bij komen. Bijvoorbeeld dat een psycholoog uitlegt wat die angsten met jou doen en hoe hij jou kan steunen in je proces. Of dat hij een uitnodiging krijgen voor een gespreksgroep voor partners van, of misschien heeft hij ook behoefte om een paar gesprekken met een hulpverlener te voeren.
Verder lees ik dat je het heel moeilijk vind dat je dat enorme ding in je leven niet kunt delen met je man. Heb je dit ook al bij de ggz aangegeven? Zo niet, doe dat dan zo snel mogelijk nog. Dan kan daar ook hulp bij komen. Bijvoorbeeld dat een psycholoog uitlegt wat die angsten met jou doen en hoe hij jou kan steunen in je proces. Of dat hij een uitnodiging krijgen voor een gespreksgroep voor partners van, of misschien heeft hij ook behoefte om een paar gesprekken met een hulpverlener te voeren.
maandag 19 juni 2017 om 19:02
Ja ik heb al gezegd dat we er moeilijk over kunnen praten. Hij mocht bij afspraak bij psychiater en/of adviesgesprek/behandelplan ook aanwezig zijn. Maar ik denk dat ik liever alleen ga, hij zegt dan ook weer niks. Bij oude peut is ook weleens mee geweest en toen zei hij alleen, dat het voor hem ook moeilijk is, en dat hij zijn oude vrouw terug wil en meer niet! En als hij meegaat moeten we weer oppas regelen.
Gesprek met behandelplan, zal ik het nog over denken. Want stel dat ze dagbehandeling/groepstherapie overdag voorstellen dan moet ik beslissen of ik dat wil. Zo ja, kunnen we dat praktisch regelen met de kids. Mijn man krijgt nu absoluut geen vrij en over paar weken zijn mijn ouders op vakantie. Schoonmoeder heb ik liever niet en kan ook niet altijd. En nog meer naar de BSO vinden ze niet leuk, het is nu al dagen zeuren moeten we morgen naar BSO (en meer dagen is misschien ook niet mogelijk) Als ze er eenmaal zijn gaat het goed maar ze zijn liever thuis of bij opa/oma.
Gesprek met behandelplan, zal ik het nog over denken. Want stel dat ze dagbehandeling/groepstherapie overdag voorstellen dan moet ik beslissen of ik dat wil. Zo ja, kunnen we dat praktisch regelen met de kids. Mijn man krijgt nu absoluut geen vrij en over paar weken zijn mijn ouders op vakantie. Schoonmoeder heb ik liever niet en kan ook niet altijd. En nog meer naar de BSO vinden ze niet leuk, het is nu al dagen zeuren moeten we morgen naar BSO (en meer dagen is misschien ook niet mogelijk) Als ze er eenmaal zijn gaat het goed maar ze zijn liever thuis of bij opa/oma.
anoniem_339795 wijzigde dit bericht op 19-06-2017 19:53
2.64% gewijzigd
maandag 19 juni 2017 om 19:50
Tsja een lijst opstellen volgens mij moet dat heel lange lijst worden. Niet alleen met to-do dingen maar ook heel veel andere dingen, net nog .....
Hij wist dat we vandaag pastasalade gingen eten en dan vraagt hij aan mij zal ik het vlees alvast bakken. En net zitten de kinderen in ons bed paprikachips te eten, mocht van papa.
Nou morgen weer werken, hopelijk geeft dat wat rust net als vorige week. Ik hoop dat zo snel kan slapen, ben erg moe.
Hij wist dat we vandaag pastasalade gingen eten en dan vraagt hij aan mij zal ik het vlees alvast bakken. En net zitten de kinderen in ons bed paprikachips te eten, mocht van papa.
Nou morgen weer werken, hopelijk geeft dat wat rust net als vorige week. Ik hoop dat zo snel kan slapen, ben erg moe.
dinsdag 20 juni 2017 om 13:18
Ik heb thuis ook alles op een lager 'pitje' staan. Kinderen mogen soms dingen die 'normaal' misschien niet zouden mogen. Wat vaker wat lekkers of chipjes. Als alles weer wat meer 'op de rit' is stellen we het weer wat bij denk ik dan meer.
Maar je geeft dan ook weer stukje controle weg..kan me voorstellen dat dat lastig is.
Maar je geeft dan ook weer stukje controle weg..kan me voorstellen dat dat lastig is.
dinsdag 20 juni 2017 om 17:19
Wat ik lees als je schrijft dat je man aanbiedt om het vlees vast te gaan bakken: hij wil jou helpen, jou ontlasten. En ja, hij is dan kennelijk even kwijt dat jullie pastasalade eten, of dat er geen gebakken vlees door die salade gaat.
Ook dat met de kinderen: ik denk dat hij aan zowel jouw wens om rust en de kinderen in huis, als de wens van de kinderen om aandacht, iets speciaals, een compensatie voor het feit dat jij liever niet hebt dat ze naar buiten gaan tegemoet probeert te komen. Ook hij moet roeien met de riemen die hij heeft.
Wat betreft groeps/dagbehandeling: er is vast een mouw aan te passen. Net als aan het inhuren van oppas voor de behandelplanbespreking. Het lastige is alleen dat de kans groot is dat je ergens water bij de wijn moet doen: of meer bso, of je schoonouders oppassen, of een oppas inhuren. Er bestaat zorgverlof, dus daar zouden man en jij ook nog naar kunnen kijken.
Overigens heeft je man gelijk: het is niet makkelijk om 'partner van' te zijn. Alles draait om jou, ook al voelt het voor jou waarschijnlijk alsof hij veel te weinig rekening met je houdt en jij een prestatie op olympisch niveau levert. En dat doe je ook. En je man doet dat ook. Jullie presteren beiden op olympisch niveau en vinden allebei dat jullie die medaille (en de erkenning die erbij hoort) verdienen. Maar jullie zijn beiden zo met jezelf bezig dat jullie elkaar die erkenning niet kunnen geven. Dus die halen jullie beiden ergens anders.
Ook dat met de kinderen: ik denk dat hij aan zowel jouw wens om rust en de kinderen in huis, als de wens van de kinderen om aandacht, iets speciaals, een compensatie voor het feit dat jij liever niet hebt dat ze naar buiten gaan tegemoet probeert te komen. Ook hij moet roeien met de riemen die hij heeft.
Wat betreft groeps/dagbehandeling: er is vast een mouw aan te passen. Net als aan het inhuren van oppas voor de behandelplanbespreking. Het lastige is alleen dat de kans groot is dat je ergens water bij de wijn moet doen: of meer bso, of je schoonouders oppassen, of een oppas inhuren. Er bestaat zorgverlof, dus daar zouden man en jij ook nog naar kunnen kijken.
Overigens heeft je man gelijk: het is niet makkelijk om 'partner van' te zijn. Alles draait om jou, ook al voelt het voor jou waarschijnlijk alsof hij veel te weinig rekening met je houdt en jij een prestatie op olympisch niveau levert. En dat doe je ook. En je man doet dat ook. Jullie presteren beiden op olympisch niveau en vinden allebei dat jullie die medaille (en de erkenning die erbij hoort) verdienen. Maar jullie zijn beiden zo met jezelf bezig dat jullie elkaar die erkenning niet kunnen geven. Dus die halen jullie beiden ergens anders.
dinsdag 20 juni 2017 om 18:12
Blueeyes, je hebt waarschijnlijk helemaal gelijk in alles wat je schrijft. Ik weet niet wat ik verder ervan moet zeggen.
Matz, fijn dat jij regelmatig toch bij je man op de bank kan zitten want dat kan ik absoluut niet. Bijna alle dagen lig ik voor 20 uur op bed.
Ik hoop dat ik na volgende week toch met therapie kan beginnen. Ik ben gewoon zo op (en mijn man ook) Deze week is nog gesprek met psychiater, ik hoop dat niet hoef te stoppen met oxazepam. Het is nu soms al erg moeilijk, ik kan volgens mij niet zonder.
Matz, fijn dat jij regelmatig toch bij je man op de bank kan zitten want dat kan ik absoluut niet. Bijna alle dagen lig ik voor 20 uur op bed.
Ik hoop dat ik na volgende week toch met therapie kan beginnen. Ik ben gewoon zo op (en mijn man ook) Deze week is nog gesprek met psychiater, ik hoop dat niet hoef te stoppen met oxazepam. Het is nu soms al erg moeilijk, ik kan volgens mij niet zonder.
dinsdag 20 juni 2017 om 18:32
dinsdag 20 juni 2017 om 20:37
Mijn psychiater staat niet negatief tegenover het (tijdelijk) gebruik van oxazepam (ik heb een tijdje terug ook geslikt, hogere dosering dan jij) en gebruik het nu soms ook nog. Je moet functioneren ivm je gezin. Ze zei; als het beter met je gaat kun je langzaam af gaan bouwen. Tuurlijk moet je het niet tijden lang nemen maar je antidepressiva moet eerst ook nog goed werken, toch?
Het lijkt mij vreemd dat je van psychiater zou moeten stoppen met de oxazepam. Ik vind zelf het contact met mijn psychiater erg fijn! Ik kan haar altijd mailen als er iets is (niet dagelijks natuurlijk)
Het lijkt mij vreemd dat je van psychiater zou moeten stoppen met de oxazepam. Ik vind zelf het contact met mijn psychiater erg fijn! Ik kan haar altijd mailen als er iets is (niet dagelijks natuurlijk)
woensdag 21 juni 2017 om 17:23
Ik mag de oxazepam voorlopig blijven gebruiken. De psychiater vind dat ik die nu ook nodig heb. Ik ga wel andere antidepressiva gebruiken. Deze wordt normaal niet voor mijn klachten gebruikt, maar toch denkt ze dat dit middel goed werkt om mijn vele denken te stoppen/minderen. Het is Olanzapine, jullie ervaring mee?
Waarschijnlijk wordt behandelvoorstel medicijnen in combinatie met psycho therapie, zei psychiater. De therapie was zwaar volgens haar, ik kreeg de vraag of ik dacht dat ik het aankan. Vond ik beetje rare vraag. Ik heb ook gezegd, het kan zo niet langer verder, ik heb weinig keus, er moet iets gedaan worden. En of ik het zwaar vind kan ik nu nog niet zeggen, ik heb zo'n therapie nog nooit gehad.
Maar de verdere details hoor ik volgende week pas.
Waarschijnlijk wordt behandelvoorstel medicijnen in combinatie met psycho therapie, zei psychiater. De therapie was zwaar volgens haar, ik kreeg de vraag of ik dacht dat ik het aankan. Vond ik beetje rare vraag. Ik heb ook gezegd, het kan zo niet langer verder, ik heb weinig keus, er moet iets gedaan worden. En of ik het zwaar vind kan ik nu nog niet zeggen, ik heb zo'n therapie nog nooit gehad.
Maar de verdere details hoor ik volgende week pas.
woensdag 21 juni 2017 om 21:39
Dat zou best kunnen. Huisartsen schrijven meestal geen grof geschut voor, dat is voorbehouden aan specialisten.
Misschien is het wel goed als je man meegaat naar de behandelplanbespreking. Er wordt intensieve therapie geadviseerd, hij moet beseffen wat dat van jou en daarmee van hem gaat vragen. En dat het niet is 'ze voert 3 gesprekjes en dan is ze weer de oude'.
Misschien is het wel goed als je man meegaat naar de behandelplanbespreking. Er wordt intensieve therapie geadviseerd, hij moet beseffen wat dat van jou en daarmee van hem gaat vragen. En dat het niet is 'ze voert 3 gesprekjes en dan is ze weer de oude'.
donderdag 22 juni 2017 om 09:42
Ik weet het niet. Het gaat allemaal niet zo lekker tussen ons de laatste dagen. Ik probeer ook met hem mee te denken en helpen. Maar hij vergeet alles en praat nog nauwelijks tegen me. Hij weet wat voor mij moeilijk is, maar zal dan ook niet proberen met mij te praten zodat ik niet in angstgedachten kom. Als ik dat achteraf zeg, dan zegt ie ik heb niks te zeggen. Ik heb geantwoord als jij hebt gewerkt dan vertel ik van alles over de kinderen, school etc maar ik heb nu gewerkt en jij vertelt niks.
donderdag 22 juni 2017 om 10:12
Hoi Ikke, besef jij hoe moeilijk dit ook voor je partner is? Dikke kans dat hij het ervaart alsof hij het toch nooit goed doet, jij niet meer om hem geeft, houdt waarschijnlijk zijn eigen gedachten en gevoelens voor zich omdat hij jou er niet mee wil belasten, moet ineens allerlei dingen overnemen waar hij nooit over nagedacht heeft, moet meer met de kinderen optrekken, wil jou ondersteunen en begrijpen maar weet niet hoe, mist jou zoals je was, en voor hem voelt het waarschijnlijk alsof hij jou moet verdedigen tegenover derden die er niets van begrijpen en een oordeel erover hebben.
Heel veel onzekerheden en moeilijkheden dus voor hem. Denk dat het goed is dat jullie een echt gesprek aangaan, misschien het beste om samen naar de psycholoog te gaan. Begrip voor elkaar heb je nodig, geloof me. Er loopt ook een topic over partner zijn van iemand met depressie, misschien goed om te lezen?
Kan je een manier vinden waarop je je avond kan verlengen? Ik ga op de zwaarste dagen aan het begin van de middag naar bed om even bij te komen zodat ik na 14.00 uur ook nog wat kan. Kan je een oppas vinden voor de kinderen? Nu de examens geweest zijn, zijn er vast wel afgestudeerden te vinden die nog even willen bijverdienen voor de vakantie. Kinderen kunnen dan gewoon thuis zijn, speelafspraakjes e.d. maken maar jij wordt minder belast. Snap wel dat ze dat minder leuk vinden dan bij jou zijn, maar ook zij hebben er baat bij als jij herstelt. Wie weet houdt je dan wat energie over om met je man wat aandacht aan elkaar te geven.
Heel veel onzekerheden en moeilijkheden dus voor hem. Denk dat het goed is dat jullie een echt gesprek aangaan, misschien het beste om samen naar de psycholoog te gaan. Begrip voor elkaar heb je nodig, geloof me. Er loopt ook een topic over partner zijn van iemand met depressie, misschien goed om te lezen?
Kan je een manier vinden waarop je je avond kan verlengen? Ik ga op de zwaarste dagen aan het begin van de middag naar bed om even bij te komen zodat ik na 14.00 uur ook nog wat kan. Kan je een oppas vinden voor de kinderen? Nu de examens geweest zijn, zijn er vast wel afgestudeerden te vinden die nog even willen bijverdienen voor de vakantie. Kinderen kunnen dan gewoon thuis zijn, speelafspraakjes e.d. maken maar jij wordt minder belast. Snap wel dat ze dat minder leuk vinden dan bij jou zijn, maar ook zij hebben er baat bij als jij herstelt. Wie weet houdt je dan wat energie over om met je man wat aandacht aan elkaar te geven.
donderdag 22 juni 2017 om 20:51
Het is vaak niet dat ik lichamelijk moe ben, maar gewoon beneden zijn vergroot de kans op angsten enorm. Daarom ga ik voor mijn geestelijke rust gewoon boven op bed liggen. Daar zie ik geen angsten, daar is het rustig, ik laat tv uit voor angsten, en er zijn geen andere prikkels. Dan ga ik kleuren, of film kijken (alleen bekende films want andere kunnen misschien angsten veroorzaken) of op tablet (maar alleen bepaalde dingen, ik kijk bijvoorbeeld geen reclamefolders) of soms poging om te lezen. Die uren zijn meestal (niet altijd) de fijnste uren om thuis te zijn.
S morgens denk ik al, was het maar weer avond dan kan ik rustig naar bed. Daar is (meestal) niks.
Morgenochtend ben ik eigenlijk alleen thuis, daar zie ik nu al tegen op. Ik maak de overweging om extra te gaan werken. Want werken geeft afleiding. Maar dan moet ik morgenvroeg wel de kracht en energie vinden om op tijd op te staan. En dat is dan weer lastig, het moet niet dus dan blijf ik makkelijk liggen. Maar als ik dan laat opsta dan is het te laat om te gaan werken en ben ik alleen met hele grote kans op angsten.
Ik zal met hem over hebben of hij mee zou willen gaan.
S morgens denk ik al, was het maar weer avond dan kan ik rustig naar bed. Daar is (meestal) niks.
Morgenochtend ben ik eigenlijk alleen thuis, daar zie ik nu al tegen op. Ik maak de overweging om extra te gaan werken. Want werken geeft afleiding. Maar dan moet ik morgenvroeg wel de kracht en energie vinden om op tijd op te staan. En dat is dan weer lastig, het moet niet dus dan blijf ik makkelijk liggen. Maar als ik dan laat opsta dan is het te laat om te gaan werken en ben ik alleen met hele grote kans op angsten.
Ik zal met hem over hebben of hij mee zou willen gaan.
donderdag 22 juni 2017 om 21:17
Is het een idee om samen met je man film te kijken op bed? Of is er iets wat wel veilig is, wat je samen met je man kunt doen? Desnoods dat jullie afspreken dat jullie 1 x per week een soort 'thuis-date' afspreken, een avond waarop jullie samen iets gezelligs doen?
Wat ik ook een beetje lees is dat je veel tijd en vooral veel energie kwijt bent aan het op de vlucht zijn voor je angst. Begrijp jij dat je man dat waarschijnlijk als een afwijzing ervaart?
Wat ik ook een beetje lees is dat je veel tijd en vooral veel energie kwijt bent aan het op de vlucht zijn voor je angst. Begrijp jij dat je man dat waarschijnlijk als een afwijzing ervaart?
donderdag 22 juni 2017 om 22:11
Ja klopt. Ik probeer alle mogelijkheden die er zijn om angsten of aanleiding daartoe te vermijden.
We zijn heel wat jaren samen, en ik heb altijd 'de kar getrokken'. In alle opzichten, alles van huishouden - de was, koken, boodschappen, opruimen, schoonmaken, financiën, afspraken maken / de tuin / vakantie en dagjes weg kiezen en regelen / initiatief nemen voor alles, bijvoorbeeld als iets kapot is vervangen moet worden, 'zullen we morgen naar de winkel gaan' of zullen we zaterdag uiteten gaan / en gesprek aangaan of gewoon praten / aansporen van de kinderen om goed te eten / zeggen wanneer kids moeten douchen / etc. etc. Want anders gebeurd er niks of nauwelijks iets.
En dat wil ik gewoon nu niet meer maar ik kan het nu ook gewoon niet. Hij lijkt ook 'de kar niet te willen trekken', hij heeft daar geen zin in en denkt ook nergens aan. Ook als ik nog extra de moeite doe net als eergisteren door s avonds naar beneden te komen en samen het avondeten en boodschappen te bespreken (dat zou hij doen en regelen) Dat was voor mij erg moeilijk, maar ik wilde de moeite doen om hem nogmaals te helpen. En dan vervolgens denkt hij nog maar aan 40% van de dingen waarover we het gehad hebben en had zelfs nog dingen opgeschreven. Ik denk dan ook het is mijn eigen schuld, ik heb ook altijd alles gedaan. Maar zelfs als ik nu telkens weer de moeite doe om hem op het juiste pad te helpen, neemt hij alsnog telkens weer de verkeerde afslag.
Maar zoals ik gisteren ook schreef, hij weet ook niks te zeggen en praat gewoon niet. Omdat ik meestal degene ben die een gesprek begint. Ik vraag ook al jaren iedere dag, of er nog 'nieuws' is. Want zelf zegt hij niks, ik vertel uit mezelf over wat er die dag gebeurd is. Niet specifiek maar gewone dingen. Omdat hij niks vertelt, wist ik niet dat collega zwanger was, ja ik kwam erachter toen geboortekaartje in de brievenbus lag of dat we uitnodiging (via telefoon) hadden gekregen voor feestje. Het feestje was al geweest, ik wist van niks (zag het op facebook) en hij had geen zin dus maar niks gezegd.
Ik begrijp best dat ik nu gewoon niet leuk ben en dat het voor hem ook zeker lastig is. Hij heeft ook weleens gezegd dat hij zijn 'oude' vrouw terug wil. Maar ik probeer iedere dag hele hoge bergen te beklimmen, maar hij blijft gewoon onderaan staan en doet en zegt nauwelijks iets. Simpel weg praten met de vrouw waarmee je al jaren samen bent, moet toch eenvoudig zijn. Zonder zijn steun kan hij nooit zijn 'oude' vrouw terug krijgen.
Ik weet ook nog niet of hij meegaat naar het gesprek bij psycholoog want hij gaat het gesprek toch niet aan. Hij zegt niks of korte of nikszeggende antwoorden. Dat deed hij bij oude peut ook.
We zijn heel wat jaren samen, en ik heb altijd 'de kar getrokken'. In alle opzichten, alles van huishouden - de was, koken, boodschappen, opruimen, schoonmaken, financiën, afspraken maken / de tuin / vakantie en dagjes weg kiezen en regelen / initiatief nemen voor alles, bijvoorbeeld als iets kapot is vervangen moet worden, 'zullen we morgen naar de winkel gaan' of zullen we zaterdag uiteten gaan / en gesprek aangaan of gewoon praten / aansporen van de kinderen om goed te eten / zeggen wanneer kids moeten douchen / etc. etc. Want anders gebeurd er niks of nauwelijks iets.
En dat wil ik gewoon nu niet meer maar ik kan het nu ook gewoon niet. Hij lijkt ook 'de kar niet te willen trekken', hij heeft daar geen zin in en denkt ook nergens aan. Ook als ik nog extra de moeite doe net als eergisteren door s avonds naar beneden te komen en samen het avondeten en boodschappen te bespreken (dat zou hij doen en regelen) Dat was voor mij erg moeilijk, maar ik wilde de moeite doen om hem nogmaals te helpen. En dan vervolgens denkt hij nog maar aan 40% van de dingen waarover we het gehad hebben en had zelfs nog dingen opgeschreven. Ik denk dan ook het is mijn eigen schuld, ik heb ook altijd alles gedaan. Maar zelfs als ik nu telkens weer de moeite doe om hem op het juiste pad te helpen, neemt hij alsnog telkens weer de verkeerde afslag.
Maar zoals ik gisteren ook schreef, hij weet ook niks te zeggen en praat gewoon niet. Omdat ik meestal degene ben die een gesprek begint. Ik vraag ook al jaren iedere dag, of er nog 'nieuws' is. Want zelf zegt hij niks, ik vertel uit mezelf over wat er die dag gebeurd is. Niet specifiek maar gewone dingen. Omdat hij niks vertelt, wist ik niet dat collega zwanger was, ja ik kwam erachter toen geboortekaartje in de brievenbus lag of dat we uitnodiging (via telefoon) hadden gekregen voor feestje. Het feestje was al geweest, ik wist van niks (zag het op facebook) en hij had geen zin dus maar niks gezegd.
Ik begrijp best dat ik nu gewoon niet leuk ben en dat het voor hem ook zeker lastig is. Hij heeft ook weleens gezegd dat hij zijn 'oude' vrouw terug wil. Maar ik probeer iedere dag hele hoge bergen te beklimmen, maar hij blijft gewoon onderaan staan en doet en zegt nauwelijks iets. Simpel weg praten met de vrouw waarmee je al jaren samen bent, moet toch eenvoudig zijn. Zonder zijn steun kan hij nooit zijn 'oude' vrouw terug krijgen.
Ik weet ook nog niet of hij meegaat naar het gesprek bij psycholoog want hij gaat het gesprek toch niet aan. Hij zegt niks of korte of nikszeggende antwoorden. Dat deed hij bij oude peut ook.
anoniem_339795 wijzigde dit bericht op 22-06-2017 22:20
6.00% gewijzigd
donderdag 22 juni 2017 om 22:46
Dat kan de therapeuten veel informatie geven! En dan kunnen ze jou daar ook beter bij helpen.
En juist omdat hij jou moet steunen als hij zijn oude vrouw terug wil, zou hij mee moeten.
In alle eerlijkheid: het zou me niet verbazen als je man ook een diagnose heeft, zonder dat hij die nu al heeft. Snap je wat ik bedoel?
En juist omdat hij jou moet steunen als hij zijn oude vrouw terug wil, zou hij mee moeten.
In alle eerlijkheid: het zou me niet verbazen als je man ook een diagnose heeft, zonder dat hij die nu al heeft. Snap je wat ik bedoel?
