Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 om 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
woensdag 8 januari 2020 om 11:18
Klopt ik heb inderdaad een vast contract, maar ik merk maar weinig actie vanuit mijn werkgever om mij ergens anders te plaatsen. Half april zit ik 2 jaar in de ziektewet en ik heb het idee dat ze het daar op aan laten komen. Dit concludeer uit het feit dat alle contact van mij uit moet komen, er geen mogelijkheden/vacatures worden aangeboden, er geen begeleiding is vanuit de HRM etc. Na een appje van mij aan mijn leidinggevende is er a.s. donderdag een gesprek gepland met haar, HRM en iemand van de ARBO. Kijken wat daar uit komt.
woensdag 8 januari 2020 om 11:32
Wat een nare situatie. Je werkgever is toch verplicht om te helpen bij je reïntegratie zou je denken? Maar ja dat hebben ze vaak geen zin in. Ik ben ook 2x langer ziek geweest, maar ondanks alle mooie woorden, deden ze ook erg weinig helaas. Voel je je goed genoeg om bij een andere baan te beginnen?
woensdag 8 januari 2020 om 15:08
Wat een goede vragen stel je Kaatje. Je raakt hiermee precies wat er in mij omgaat. Ik vind het heel moeilijk om ergens nieuw te beginnen. Zeker met de klachten die ik op dit moment ervaar. Die mooie verhalen en beloftes herken ik inderdaad. Ik hoop dat er morgen meer duidelijkheid komt over de opties. Hoe gaat het met jou vandaag Kaatje?
woensdag 8 januari 2020 om 15:59
Dank je dat je dat zegt. Ik ben altijd bang teveel te vragen (Mijn ouders noemen me vaak de fbi omdat ik kennelijk teveel wil weten en teveel vragen stel). Ergens nieuw beginnen is ook heel lastig. Nieuwe mensen, omgeving, werk en dan wil je je ook van je beste kant laten zien omdat je nieuw ben....dat kost veel energie en geeft spanning, niet iets wat je nu kan gebruiken...Ik hoop dat je gesprek morgen duidelijkheid gaat geven, dat geeft ook vaak rust. Laat je weten hoe t ging?
Hier gaat t nog niet zo. Veel hoofdpijn en gewoon erg moe. Ik zit een beetje in dubio omdat ik van thuiszitten vaak niet beter wordt. Ik weet nu gewoon niet meer of ik ''gewoon' ziek ben en thuis moet blijven of dat mijn hoofd met me aan de haal gaat, ik gespannen wordt omdat ik bang ben voor een grote terugval en me daardoor slecht voel.. want in dat geval helpt t om gewoon mijn dingen te doen en afleiding te hebben. Ze hebben gevraagd of ik vanmiddag wil laten weten of ik er morgen ben, dus ik zit al de hele tijd te dubben....Ik ben 48 jaar oud maar in dit soort gevallen voel ik me zo onzeker als een kind.
Hier gaat t nog niet zo. Veel hoofdpijn en gewoon erg moe. Ik zit een beetje in dubio omdat ik van thuiszitten vaak niet beter wordt. Ik weet nu gewoon niet meer of ik ''gewoon' ziek ben en thuis moet blijven of dat mijn hoofd met me aan de haal gaat, ik gespannen wordt omdat ik bang ben voor een grote terugval en me daardoor slecht voel.. want in dat geval helpt t om gewoon mijn dingen te doen en afleiding te hebben. Ze hebben gevraagd of ik vanmiddag wil laten weten of ik er morgen ben, dus ik zit al de hele tijd te dubben....Ik ben 48 jaar oud maar in dit soort gevallen voel ik me zo onzeker als een kind.
woensdag 8 januari 2020 om 21:21
Ik laat me ook weer even horen.
Hier gaat het ook niet zo heel lekker..
Vervelend dat je je ziek hebt moeten melden Kaatje maar goed dat je aan jezelf hebt gedacht! Je hoeft je echt niet schuldig te voelen, maar ik herken het wel.. je wil ook zo graag alles 'gewoon' doen, maar vind het al knap dat je überhaupt werkt. Het kost gewoon veel energie en er zijn gewoon periodes dat het even niet gaat/teveel is. Hoe gaat het nu, weet je al of je morgen gaat?
Ik heb me afgelopen maandag ook ziekgemeld.
Heb zondag de hele dag huilbuien gehad, zat er echt even doorheen.
Het voelt soms als zo'n eindeloze cirkel, ik kan me gewoon helemaal niet meer voorstellen hoe het is om me weer gewoon goed te voelen...
Gisteren een redelijke dag gehad, kwam wel weer moeilijk op gang in de ochtend.
Maar vandaag kreeg ik uit het niets een paniekaanval in de auto. Ik reed zelf niet hoor, maar werd ineens heel raar in mijn hoofd/duizelig en dan ben ik dus ik dus bang dat ik iets ernstigs krijg en de auto niet uit kan.
Sowieso merk ik dat ik regelmatig zo'n 'bubbel' gevoel krijg.
Licht en geluid wat raar binnenkomt.
Had altijd al wel die gevoeligheid voor prikkels, maar de laatste tijd is het erger geworden.
Ben gisteren naar de huisarts geweest omdat ik weer hulp wilde, maar de wachttijden zijn echt niet normaal lang en buiten dat vraag ik me af of praten nog helpt.. het is ook zo wisselend, dat maakt het zo moeilijk, vind het ook steeds zwaarder merk ik om erbij te werken.. ook al zijn het maar twee ochtenden vrijwilligers werk.
Nu dus even 'rustig aan' maar weet eigenlijk ook helemaal niet hoe ik dat moet doen... Ik verzand snel in passiviteit en dat wakkert die angsten ook weer aan maar werken lukt momenteel ook niet, dus moet toch proberen een soort planning voor mezelf te maken, huishouden, sporten, toch naar buiten, kleine doelen stellen, zodat ik toch in beweging blijf.
Hier gaat het ook niet zo heel lekker..
Vervelend dat je je ziek hebt moeten melden Kaatje maar goed dat je aan jezelf hebt gedacht! Je hoeft je echt niet schuldig te voelen, maar ik herken het wel.. je wil ook zo graag alles 'gewoon' doen, maar vind het al knap dat je überhaupt werkt. Het kost gewoon veel energie en er zijn gewoon periodes dat het even niet gaat/teveel is. Hoe gaat het nu, weet je al of je morgen gaat?
Ik heb me afgelopen maandag ook ziekgemeld.
Heb zondag de hele dag huilbuien gehad, zat er echt even doorheen.
Het voelt soms als zo'n eindeloze cirkel, ik kan me gewoon helemaal niet meer voorstellen hoe het is om me weer gewoon goed te voelen...
Gisteren een redelijke dag gehad, kwam wel weer moeilijk op gang in de ochtend.
Maar vandaag kreeg ik uit het niets een paniekaanval in de auto. Ik reed zelf niet hoor, maar werd ineens heel raar in mijn hoofd/duizelig en dan ben ik dus ik dus bang dat ik iets ernstigs krijg en de auto niet uit kan.
Sowieso merk ik dat ik regelmatig zo'n 'bubbel' gevoel krijg.
Licht en geluid wat raar binnenkomt.
Had altijd al wel die gevoeligheid voor prikkels, maar de laatste tijd is het erger geworden.
Ben gisteren naar de huisarts geweest omdat ik weer hulp wilde, maar de wachttijden zijn echt niet normaal lang en buiten dat vraag ik me af of praten nog helpt.. het is ook zo wisselend, dat maakt het zo moeilijk, vind het ook steeds zwaarder merk ik om erbij te werken.. ook al zijn het maar twee ochtenden vrijwilligers werk.
Nu dus even 'rustig aan' maar weet eigenlijk ook helemaal niet hoe ik dat moet doen... Ik verzand snel in passiviteit en dat wakkert die angsten ook weer aan maar werken lukt momenteel ook niet, dus moet toch proberen een soort planning voor mezelf te maken, huishouden, sporten, toch naar buiten, kleine doelen stellen, zodat ik toch in beweging blijf.
woensdag 8 januari 2020 om 21:40
Sorry voor mijn hele lange verhaal trouwens!
Hebben jullie trouwens ook dat je gewoon nooit echt in die ontspanning zit? Ik ben altijd zo onrustig, alsof ik de hele dag een bepaalde controle wil houden, slaap ook weer lichter, dus dat speelt dan ook weer allemaal mee.
Ik denk dat ik mijn vermoeidheid ook vaak negeer maar te onrustig ben om daaraan toe te geven... Waardoor ik dus ook weer meer klachten krijg.
Hebben jullie trouwens ook dat je gewoon nooit echt in die ontspanning zit? Ik ben altijd zo onrustig, alsof ik de hele dag een bepaalde controle wil houden, slaap ook weer lichter, dus dat speelt dan ook weer allemaal mee.
Ik denk dat ik mijn vermoeidheid ook vaak negeer maar te onrustig ben om daaraan toe te geven... Waardoor ik dus ook weer meer klachten krijg.
donderdag 9 januari 2020 om 09:10
Ik heb gistermiddag gezegd dat ik niet kom werken, betekent dat mijn collega geenszins geen vrije ochtend heeft, dus voelde me wel rot, maar ik voelde me gisteren echt niet goed. Nu gaat t wel en voel ik me weer schuldig.
Yesss (Geen excuses nodig voor je 'lange'verhaal) ik herken heel veel in wat je schrijft. Die 'bubbel' waarin je voor je gevoel zit. En zo'n plotselinge paniekaanval, ik had t zondag toen ik met mijn man ging fietsten. Ik ben een soort van door blijven fietsen, huilend en al (Ik ga vaak huilen bij een paniekaanval). Daarna voel ik me zo moe, geestelijk en lichamelijk. Ik ben omgekeerd en alleen terug gegaan (we zouden ergens wat gaan eten).
Ook je gevoel dat praten niet helpt, heb ik ook. Ik was vorig jaar nog bij een psycholoog, maar na een gesprek of 8 merkte ik dat we niet opschoten. Ik kwam niet verder, kon mijn angsten ook niet goed uitleggen. Was na de gesprekken doodmoe , maar zonder inzicht. Volgens mijn man heeft t alles met mijn controle dwang te maken. Ik moet meer loslaten en dat zie ik zelf ook wel in.
Nu ik deze dagen thuis ben en rustig aan doe, verzand ook ik in passiviteit en piekeren. Ik ontspan helemaal niet en ben erg gespannen, waar ik hoofdpijn van krijg... Ik heb geen idee wat ik kan doen om me te ontspannen, want nergens zin in....
Yesss (Geen excuses nodig voor je 'lange'verhaal) ik herken heel veel in wat je schrijft. Die 'bubbel' waarin je voor je gevoel zit. En zo'n plotselinge paniekaanval, ik had t zondag toen ik met mijn man ging fietsten. Ik ben een soort van door blijven fietsen, huilend en al (Ik ga vaak huilen bij een paniekaanval). Daarna voel ik me zo moe, geestelijk en lichamelijk. Ik ben omgekeerd en alleen terug gegaan (we zouden ergens wat gaan eten).
Ook je gevoel dat praten niet helpt, heb ik ook. Ik was vorig jaar nog bij een psycholoog, maar na een gesprek of 8 merkte ik dat we niet opschoten. Ik kwam niet verder, kon mijn angsten ook niet goed uitleggen. Was na de gesprekken doodmoe , maar zonder inzicht. Volgens mijn man heeft t alles met mijn controle dwang te maken. Ik moet meer loslaten en dat zie ik zelf ook wel in.
Nu ik deze dagen thuis ben en rustig aan doe, verzand ook ik in passiviteit en piekeren. Ik ontspan helemaal niet en ben erg gespannen, waar ik hoofdpijn van krijg... Ik heb geen idee wat ik kan doen om me te ontspannen, want nergens zin in....
donderdag 9 januari 2020 om 13:37
Moeilijk is dat hè Kaatje...
Ik weet ook nooit hoe ik me moet ontspannen, scroll teveel op mijn mobiel en kijk eigenlijk teveel TV.. maar inderdaad hetzelfde gevoel als jou, nergens zin in. Weet soms ook niet of het nou goed is om wél iets te doen of dat ik beter even terug naar bed kan gaan. Ik probeer wel wat huishoudelijke dingen te doen want dat loopt heel erg achter.. ook vaak geen fut/rust voor.
Wat rot die paniekaanval tijdens het fietsen, dat huilen herken ik ook.
Voelde dat gisteren in de auto ook op komen maar omdat er wat nonchalant werd gereageerd heb ik het ingehouden.
Voel me dan echt zo'n aansteller, terwijl ik er gewoon niks aan kon doen
Kun je er wel goed over praten met je man? Rot hè, dat dat dan ineens op komt zetten.
Hier zijn nu schilders over de vloer.. stonden vanmorgen aan de deur, de kozijnen moeten geschilderd worden, is vanuit de Woningbouw.
Ik kan daar zo slecht tegen hè... De deuren en ramen moeten nu de komende uren open blijven en ze zijn ook best luidruchtig.
Zit nu niet lekker in mijn eigen huis en dit is dus weer een dag van niks...
Ben nu heel onrustig en ik ga nu niet languit op de bank liggen ofzo en kan nu dus ook niet weg...
Pff wil morgen ook weer eens gaan sporten want dat is de laatste dagen ook niet gelukt en weer bezig zijn met mijn hobby.
Ik weet ook nooit hoe ik me moet ontspannen, scroll teveel op mijn mobiel en kijk eigenlijk teveel TV.. maar inderdaad hetzelfde gevoel als jou, nergens zin in. Weet soms ook niet of het nou goed is om wél iets te doen of dat ik beter even terug naar bed kan gaan. Ik probeer wel wat huishoudelijke dingen te doen want dat loopt heel erg achter.. ook vaak geen fut/rust voor.
Wat rot die paniekaanval tijdens het fietsen, dat huilen herken ik ook.
Voelde dat gisteren in de auto ook op komen maar omdat er wat nonchalant werd gereageerd heb ik het ingehouden.
Voel me dan echt zo'n aansteller, terwijl ik er gewoon niks aan kon doen
Kun je er wel goed over praten met je man? Rot hè, dat dat dan ineens op komt zetten.
Hier zijn nu schilders over de vloer.. stonden vanmorgen aan de deur, de kozijnen moeten geschilderd worden, is vanuit de Woningbouw.
Ik kan daar zo slecht tegen hè... De deuren en ramen moeten nu de komende uren open blijven en ze zijn ook best luidruchtig.
Zit nu niet lekker in mijn eigen huis en dit is dus weer een dag van niks...
Ben nu heel onrustig en ik ga nu niet languit op de bank liggen ofzo en kan nu dus ook niet weg...
Pff wil morgen ook weer eens gaan sporten want dat is de laatste dagen ook niet gelukt en weer bezig zijn met mijn hobby.
donderdag 9 januari 2020 om 14:18
Balen hé al die lui over de vloer. Dan voel je je bijna een gast in je eigen huis...blijven ze lang?
Mijn man werkt vandaag thuis en kinderen zijn vroeg vrij, dus hier ook huis vol. Ik kan gelukkig wel gewoon mijn eigen ding doen. Mijn man gaat er op zich goed mee om. Omdat ik dit al zo lang heb (10 jaar) probeert hij zijn leven zo min mogelijk te laten beïnvloeden. Dus wil ik terug op de fiets, dan checkt hij of t alleen gaat en gaat hij vervolgens gewoon alleen eten. Want als hij in al mijn ups en downs mee gaat, trekt hij dat slecht. Hij is heel stabiel en kan zich daarom ook niet goed voorstellen hoe ik me voel. Hij komt met dingen als ' laat t los, maak je niet zo druk, probeer te ontspannen' Maarja dat is makkelijk gezegd... Ik heb vanmorgen tegen hem gezegd dat hij dan maar beter niks kan zeggen, maar gewoon even een arm om heen moet slaan ofzo.
Ik heb vanmorgen even helemaal uitgeschreven waar ik nou mee zit, wat me het meeste spanning geeft, en uitgeschreven of die angsten nou echt gegrond zijn... het hielp me iets om t uit mijn hoofd te krijgen.
Yesss heb jij iemand bij wie je je angsten en alles kwijt kan ? iemand die er is een je voor 100% vertrouwd
Gizmo hoe is je gesprek gegaan?
Mijn man werkt vandaag thuis en kinderen zijn vroeg vrij, dus hier ook huis vol. Ik kan gelukkig wel gewoon mijn eigen ding doen. Mijn man gaat er op zich goed mee om. Omdat ik dit al zo lang heb (10 jaar) probeert hij zijn leven zo min mogelijk te laten beïnvloeden. Dus wil ik terug op de fiets, dan checkt hij of t alleen gaat en gaat hij vervolgens gewoon alleen eten. Want als hij in al mijn ups en downs mee gaat, trekt hij dat slecht. Hij is heel stabiel en kan zich daarom ook niet goed voorstellen hoe ik me voel. Hij komt met dingen als ' laat t los, maak je niet zo druk, probeer te ontspannen' Maarja dat is makkelijk gezegd... Ik heb vanmorgen tegen hem gezegd dat hij dan maar beter niks kan zeggen, maar gewoon even een arm om heen moet slaan ofzo.
Ik heb vanmorgen even helemaal uitgeschreven waar ik nou mee zit, wat me het meeste spanning geeft, en uitgeschreven of die angsten nou echt gegrond zijn... het hielp me iets om t uit mijn hoofd te krijgen.
Yesss heb jij iemand bij wie je je angsten en alles kwijt kan ? iemand die er is een je voor 100% vertrouwd
Gizmo hoe is je gesprek gegaan?
donderdag 9 januari 2020 om 16:26
Hoi iedereen, heb al jullie verhalen gelezen. Het begin van een nieuw jaar is ook vaak een beetje beladen vind ik..
Ik herken jullie struggels zeker. Gizmo het kan zeker zijn dat je al in de perimenopauze zit..ik zit daar ook in vermoedelijk (bijna 42).
Hier begon t nieuwe jaar niet heel fijn..mijn schoonmoeder overleed plotseling op 2 januari. Ze kampte al een hele tijd met gezondheidsklachten (hoge bloeddruk, overgewicht, diabetes 2 o.a.) Drie jaar geleden is er Alzheimer bij haar geconstateerd en in maart vorig jaar is ze in een Woonzorgcomplex komen wonen. Dit ging sneller dan gedacht omdat mijn schoonvader ook in het ziekenhuis terecht kwam. Ze ging de laatste maand best hard achteruit. In ieder geval is ze 2 januari in elkaar gezakt, waarschijnlijk tgv een hartstilstand. Daarvoor had ze nog grapjes gemaakt. Na de eerste schrik hebben we nu ook wel zoiets van dat haar wellicht veel leed bespaard is gebleven. Ze herkende ons nu nog. We hebben afgelopen jaar nog veel mooie momenten met haar beleefd. Maar afgelopen week was heftig met t regelen van de uitvaart die gister plaatsvond en heel mooi was. Maar wat een emoties...we zijn erg nu moe nu. Voor de kinderen was t ook pittig..1e keer dat ze zoiets meemaakten.
Ik heb dit zelf wel behulp van oxazepam ondergaan. Om de scherpe randjes er wat af te halen. Anders ervaar ik het als te heftig gewoon. Dan word ik erg nerveus en kom ik ook slecht bij mn echte emoties. Ook omdat ik al niet zo lekker in mn vel zat. Ik wil er op dat moment wel zijn voor mn gezin.
Ik hoop dat t weer wat beter met jullie gaat. Probeer je niet te schuldig te voelen over je werk Kaatje; soms moet je gewoon even voor jezelf kiezen.
Libe ik hoop dat je een goede echo hebt!
Ik vergeet nu vast een aantal, sorry ik ben nog wat warrig in mn hoofd...
Ik herken jullie struggels zeker. Gizmo het kan zeker zijn dat je al in de perimenopauze zit..ik zit daar ook in vermoedelijk (bijna 42).
Hier begon t nieuwe jaar niet heel fijn..mijn schoonmoeder overleed plotseling op 2 januari. Ze kampte al een hele tijd met gezondheidsklachten (hoge bloeddruk, overgewicht, diabetes 2 o.a.) Drie jaar geleden is er Alzheimer bij haar geconstateerd en in maart vorig jaar is ze in een Woonzorgcomplex komen wonen. Dit ging sneller dan gedacht omdat mijn schoonvader ook in het ziekenhuis terecht kwam. Ze ging de laatste maand best hard achteruit. In ieder geval is ze 2 januari in elkaar gezakt, waarschijnlijk tgv een hartstilstand. Daarvoor had ze nog grapjes gemaakt. Na de eerste schrik hebben we nu ook wel zoiets van dat haar wellicht veel leed bespaard is gebleven. Ze herkende ons nu nog. We hebben afgelopen jaar nog veel mooie momenten met haar beleefd. Maar afgelopen week was heftig met t regelen van de uitvaart die gister plaatsvond en heel mooi was. Maar wat een emoties...we zijn erg nu moe nu. Voor de kinderen was t ook pittig..1e keer dat ze zoiets meemaakten.
Ik heb dit zelf wel behulp van oxazepam ondergaan. Om de scherpe randjes er wat af te halen. Anders ervaar ik het als te heftig gewoon. Dan word ik erg nerveus en kom ik ook slecht bij mn echte emoties. Ook omdat ik al niet zo lekker in mn vel zat. Ik wil er op dat moment wel zijn voor mn gezin.
Ik hoop dat t weer wat beter met jullie gaat. Probeer je niet te schuldig te voelen over je werk Kaatje; soms moet je gewoon even voor jezelf kiezen.
Libe ik hoop dat je een goede echo hebt!
Ik vergeet nu vast een aantal, sorry ik ben nog wat warrig in mn hoofd...
vrijdag 10 januari 2020 om 08:32
O ja, dat herken ik zo! Ik een paar luttele jaren jonger. Dacht altijd dat ik met al die levenservaring nieuwe crises beter aan zou kunnen, maar inderdaad: onzeker als een kind. En: heel goed dat je voor jezelf zorgt. Dat is nu even het belangrijkst.
@matz: wat enorm verdrietig. Goed dat je doet wat je nodig hebt. Dit soort pijn en rouw is ook enorm.
@ iedereen: Ik moet nog een stuk bijlezen, dan kan ik beter individueel reageren, maar wat een herkenbaarheid (helaas). Na jaren van de angststoornis af, herval ik nu weer. En wat is dat moeilijk. Ik weet niet waar ik het moet zoeken. Ben hulp aan het inschakelen, maar wat iemand al zei: wat zij de wachtlijsten opeens bizar lang. Heb al eens vier jaar thuisgezeten met straatvrees: dat wil ik nooit weer.
Voor degenen die het gevoeld dat 'praattherapie' niet helpt: voor mij was een lichaamsgerichte therapie (Pesso) een enorme hulp en eye-opener. Dat gezegd zijnde, wel met hulp van ad en op dit moment (heftige thuissituatie) ook oxazepam.
vrijdag 10 januari 2020 om 08:51
LaFlamande; wat vervelend dat je weer last hebt! Ik heb ook een angststoornis en dat ging een paar jaar best goed totdat ik last kreeg van mn hormonen...rond mijn menstruatie namen mn angsten enorm toe! Gelukkig een week later ook weer af..en had ik snel door dat t cyclusgerelateerd was. Hebben hormonen bij jou ook invloed?
Ga s kijken wat Pesso is. Hier ook ad en oxazepam. Ik baal dat ik oxazepam gebruik maar t helpt me wel heel goed.
Ga s kijken wat Pesso is. Hier ook ad en oxazepam. Ik baal dat ik oxazepam gebruik maar t helpt me wel heel goed.
vrijdag 10 januari 2020 om 11:00
vrijdag 10 januari 2020 om 11:19
Matz: gecondoleerd en veel sterkte!
Yess: ik heb dat in de herfst gehad met de schilder. Ik ging af en toe maar even weg, als ik het niet meer trok. Het is echt mega vermoeiend. Hij had bij mij ook de hele dag de radio vrij hard aan staan, ik had daar wat van gezegd. En hij wilde de hele tijd sociaal doen en koffie drinken. Ik was zo blij toen hij eindelijk klaar was na een week!
Kaatje: jammer dat je niet tot rust komt, maar probeer het niet te forceren. Blijkbaar ben je er nog niet aan toe om te gaan werken. Soms gaat het gek genoeg ineens weer wat beter, maar zolang dat niet het geval is kun je nog beter even thuisblijven. Gelukkig is het nu weekend.
Ik heb even een terugval. Buurvrouw van mijn moeder vroeg gister onverwacht of ik haar wilde helpen met iets en het was daar binnen heel warm en toen kreeg ik daar hartkloppingen en een opvlieger, ik moest buiten gaan staan en daarna echt een uur bij komen toen ik weer thuis was. Baalde er echt van want het voelde zo raar.
Vannacht last gehad van brandend maagzuur en heel slecht geslapen.
Vanochtend meteen paniek bij het opstaan, voelde me beroerd. Nu bij mijn moeder aan het uitrusten, ben echt super moe.
Yess: ik heb dat in de herfst gehad met de schilder. Ik ging af en toe maar even weg, als ik het niet meer trok. Het is echt mega vermoeiend. Hij had bij mij ook de hele dag de radio vrij hard aan staan, ik had daar wat van gezegd. En hij wilde de hele tijd sociaal doen en koffie drinken. Ik was zo blij toen hij eindelijk klaar was na een week!
Kaatje: jammer dat je niet tot rust komt, maar probeer het niet te forceren. Blijkbaar ben je er nog niet aan toe om te gaan werken. Soms gaat het gek genoeg ineens weer wat beter, maar zolang dat niet het geval is kun je nog beter even thuisblijven. Gelukkig is het nu weekend.
Ik heb even een terugval. Buurvrouw van mijn moeder vroeg gister onverwacht of ik haar wilde helpen met iets en het was daar binnen heel warm en toen kreeg ik daar hartkloppingen en een opvlieger, ik moest buiten gaan staan en daarna echt een uur bij komen toen ik weer thuis was. Baalde er echt van want het voelde zo raar.
Vannacht last gehad van brandend maagzuur en heel slecht geslapen.
Vanochtend meteen paniek bij het opstaan, voelde me beroerd. Nu bij mijn moeder aan het uitrusten, ben echt super moe.
Groetjes!
vrijdag 10 januari 2020 om 12:29
Ach, wat lastig libe, dat je een terugval hebt. Het voelt ook raar en eng, ons lichaam gaat op zo'n moment echt met ons aan de haal. Fijn dat je bij je moeder terecht kunt en even uitrusten. Slecht slapen is ook nefast voor angstaanvallen. Hoop dat de rust een beetje helpt. En bedenk: dat duurde een afschuwelijk uur, maar je bent er wél doorheen gekomen.
vrijdag 10 januari 2020 om 15:55
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier, dus ik zal me even voorstellen
Ik heb nu ongeveer een à twee jaar een angststoornis en zit nu in therapie daarvoor. Ik heb het afgelopen jaar mijn angsten voor een groot deel onderdrukt door overmatig veel te eten. Met behulp van een diëtist (en de psycholoog) ga ik nu mijn eetpatroon weer op orde proberen te krijgen. Ik vind dit heel moeilijk, omdat nu natuurlijk de paniekaanvallen en spanning weer omhoog komen. Ook heb ik nu weer veel meer last van depersonalisatie/derealisatie. Hierdoor vind ik het nu ook weer lastig om naar de supermarkt te gaan, naar mijn colleges te gaan, etc. Dusja, ik denk dat ik nog wel een moeilijke periode tegemoet ga, maar hopelijk gaat het snel weer beter
Ik ben nieuw hier, dus ik zal me even voorstellen
Ik heb nu ongeveer een à twee jaar een angststoornis en zit nu in therapie daarvoor. Ik heb het afgelopen jaar mijn angsten voor een groot deel onderdrukt door overmatig veel te eten. Met behulp van een diëtist (en de psycholoog) ga ik nu mijn eetpatroon weer op orde proberen te krijgen. Ik vind dit heel moeilijk, omdat nu natuurlijk de paniekaanvallen en spanning weer omhoog komen. Ook heb ik nu weer veel meer last van depersonalisatie/derealisatie. Hierdoor vind ik het nu ook weer lastig om naar de supermarkt te gaan, naar mijn colleges te gaan, etc. Dusja, ik denk dat ik nog wel een moeilijke periode tegemoet ga, maar hopelijk gaat het snel weer beter
zondag 12 januari 2020 om 09:36
Hé lieverds,
Ik dacht het wordt weer tijd om een kleine update te schrijven, heb een tijdje geleden mee geschreven.
Het gaat wel es waar alweer een tijdje goed. Ik werk al 1 jaar en 2 maanden niet en het heeft mij veel rust gegeven (wel gestreden, nog steeds i.v.m. bedrijfsarts). In me privé is het nog drama, maar dat ten zijde. Ik kan weer uitgaan, met vriendinnen afspreken, uitjes en weer een ‘beetje’ drukte: prikkels hendelen máár met mate natuurlijk.
Ik heb volgende week een gesprek met een werkervarings plek. Ik ben hoe ik ben, ook heb ik natuurlijk af en toe ook mijn mindere dagen en dat ga ik zeker aangeven. Ik zie wel hoe het loopt.
Soms voel ik nog angst, maar dit omarm ik. Ook me nachtmerries: het is hoe het is. Ik heb alles omtrent me angststoornis geaccepteerd en voel me sindsdien veel beter.
Ik heb nog steeds therapie, denk beeldend therapie tot April en daarna krijg ik EMDR.
Ik kamp nog wel wat met vermoeidheid, af en toe slaap problemen en prikkels maar het is mee te leven (danku hormonen, door mijn hormonen krijg ik daar meer last van
).
Ik heb diep gezeten, dit doe ik vanaf het begin allemaal zonder medicijnen. Ik ben blij van: op de bank liggen en niks meer kunnen tot een mens die weer (bijna) alles kan!
Libe: nog gefeliciteerd met je zwangerschap.
Matz: Gecondoleerd met je schoonmoeder.. Alzheimer is een verschrikkelijke ziekte.
Ik bekijk nog elke week jullie post. Ik leef met jullie mee
Ik dacht het wordt weer tijd om een kleine update te schrijven, heb een tijdje geleden mee geschreven.
Het gaat wel es waar alweer een tijdje goed. Ik werk al 1 jaar en 2 maanden niet en het heeft mij veel rust gegeven (wel gestreden, nog steeds i.v.m. bedrijfsarts). In me privé is het nog drama, maar dat ten zijde. Ik kan weer uitgaan, met vriendinnen afspreken, uitjes en weer een ‘beetje’ drukte: prikkels hendelen máár met mate natuurlijk.
Ik heb volgende week een gesprek met een werkervarings plek. Ik ben hoe ik ben, ook heb ik natuurlijk af en toe ook mijn mindere dagen en dat ga ik zeker aangeven. Ik zie wel hoe het loopt.
Soms voel ik nog angst, maar dit omarm ik. Ook me nachtmerries: het is hoe het is. Ik heb alles omtrent me angststoornis geaccepteerd en voel me sindsdien veel beter.
Ik heb nog steeds therapie, denk beeldend therapie tot April en daarna krijg ik EMDR.
Ik kamp nog wel wat met vermoeidheid, af en toe slaap problemen en prikkels maar het is mee te leven (danku hormonen, door mijn hormonen krijg ik daar meer last van
).Ik heb diep gezeten, dit doe ik vanaf het begin allemaal zonder medicijnen. Ik ben blij van: op de bank liggen en niks meer kunnen tot een mens die weer (bijna) alles kan!
Libe: nog gefeliciteerd met je zwangerschap.
Matz: Gecondoleerd met je schoonmoeder.. Alzheimer is een verschrikkelijke ziekte.
Ik bekijk nog elke week jullie post. Ik leef met jullie mee
zondag 12 januari 2020 om 13:22
Even kort..ik ook een gegrneraliseerde angsstoornis,momenteel heeeeel heftig ivm plots overlijden v mijn man(39jr). Erg veel hartkloppingen,aan de bisoprolol (betablokker)en oxazepam. Angsten en gedachten op hol. Maar vraagje: drinken jullie koffie? Las nl.dat dat invloed kan hebben op de angststoornis.
Morgen reageer ik meer,krijg zo visite.
Gr. Rammie
Morgen reageer ik meer,krijg zo visite.
Gr. Rammie
zondag 12 januari 2020 om 14:24
Welkom iedereen die nieuw is! Hopelijk vinden jullie hier wat steun en herkenning.
Livictor: wat fijn dat het weer beter met je gaat. Ik vind het heel knap hoe je jezelf eruit hebt geknokt door wat gas terug te nemen. Dat positieve effect wat jij beschrijft, ervaar ik ook sinds ik gestopt ben met werken. Je moet er uiteindelijk toch mee leren leven op de manier die voor jou het beste werkt.
Esther3: voor mij staan eten en angst vaak los van elkaar, omdat ik door de angst juist geen zin meer heb in eten. Als het mijn angsten zou onderdrukken zou ik er ook in doorslaan denk ik. Het is dan toch een middel om je tijdelijk beter te voelen. Maar als het een gewoonte wordt, kun je daar natuurlijk niet mee doorgaan. Ik hoop voor jou dat je een andere manier vindt die je gerust stelt. Wat bij mij altijd wel goed werkt bij angst en stress is kauwgom kauwen. Klopt het dat je bij depersonalisatie het gevoel hebt dat alles onwerkelijk is? Ik heb eens gelezen dat dat een bijwerking is van chronische hyperventilatie. Heb je al eens gelet op hoe je ademt?
Rammie: gecondoleerd, wat heftig en vreselijk van je man. 39 jaar pas! Was hij ziek of ineens plotseling overleden? Niet zo gek dat je met deze klachten kampt momenteel. Je gaat door een heel rouwproces heen. Woon je alleen nu?
Ik drink geen koffie meer omdat het bij mij inderdaad mijn angsten versterkt en hartkloppingen veroorzaakt. Mijn buik wordt er ook heel onrustig van.
Kamillethee heeft bij mij een positief effect op mijn angsten. En ik heb veel valeriaan geslikt, maar dat mag nu niet meer omdat ik zwanger ben, dus ik ben overgegaan op magnesium. Dat brengt mijn zenuwen tot rust.
Veel sterkte de komende tijd!
Laflamande: dankjewel voor je lieve reactie! Voel me alweer iets beter gelukkig.
Livictor: wat fijn dat het weer beter met je gaat. Ik vind het heel knap hoe je jezelf eruit hebt geknokt door wat gas terug te nemen. Dat positieve effect wat jij beschrijft, ervaar ik ook sinds ik gestopt ben met werken. Je moet er uiteindelijk toch mee leren leven op de manier die voor jou het beste werkt.
Esther3: voor mij staan eten en angst vaak los van elkaar, omdat ik door de angst juist geen zin meer heb in eten. Als het mijn angsten zou onderdrukken zou ik er ook in doorslaan denk ik. Het is dan toch een middel om je tijdelijk beter te voelen. Maar als het een gewoonte wordt, kun je daar natuurlijk niet mee doorgaan. Ik hoop voor jou dat je een andere manier vindt die je gerust stelt. Wat bij mij altijd wel goed werkt bij angst en stress is kauwgom kauwen. Klopt het dat je bij depersonalisatie het gevoel hebt dat alles onwerkelijk is? Ik heb eens gelezen dat dat een bijwerking is van chronische hyperventilatie. Heb je al eens gelet op hoe je ademt?
Rammie: gecondoleerd, wat heftig en vreselijk van je man. 39 jaar pas! Was hij ziek of ineens plotseling overleden? Niet zo gek dat je met deze klachten kampt momenteel. Je gaat door een heel rouwproces heen. Woon je alleen nu?
Ik drink geen koffie meer omdat het bij mij inderdaad mijn angsten versterkt en hartkloppingen veroorzaakt. Mijn buik wordt er ook heel onrustig van.
Kamillethee heeft bij mij een positief effect op mijn angsten. En ik heb veel valeriaan geslikt, maar dat mag nu niet meer omdat ik zwanger ben, dus ik ben overgegaan op magnesium. Dat brengt mijn zenuwen tot rust.
Veel sterkte de komende tijd!
Laflamande: dankjewel voor je lieve reactie! Voel me alweer iets beter gelukkig.
Groetjes!
zondag 12 januari 2020 om 15:43
Hoi allemaal,
ik denk dat het zeker wel een halfjaar geleden is dat ik hier voor het laatst wat heb geschreven. Het ging namelijk best wel goed eigenlijk. Ik heb sinds augustus 2018 een angststoornis, in november 2018 begonnen met antidepressiva, waar ik in oktober 2019 mee gestopt ben omdat het goed ging.
En het afgelopen jaar ging het ook goed, maar sinds december gaat het wat minder en ik vraag mij af of jullie je herkennen in dit.
Begin december werd ik ziek, keelontsteking en dit heeft 2.5 week geduurd. Omdat het zo lang duurde begon ik mij zorgen te maken, wat zorgde voor spanning. Ik ben naar een concert gegaan, wat superleuk is maar ook spannend. Ik was jarig, de feestdagen en de jaarwisseling, allemaal gebeurtenissen die bij mij toch wel voor spanningen zorgen. Alles bij elkaar was het denk ik teveel want sinds 1 januari heb ik elke dag last van spanningen in mijn buik. De ene keer wat meer dan de andere keer. Als ik bezig ben is het er niet, als ik in bed lig en een serie oid kijk is het er, want dan kan ik eraan denken. Dit alles zorgt er ook voor dat ik twijfel aan mijn gevoelens voor mijn vriend. Hij is superlief, hij begrijpt mij maar soms benauwd het me omdat ik op dit moment het liefste alleen ben. Het ene moment heb ik echt zin om hem te zien, het andere moment geeft de gedachte alleen al me buikpijn.
Ik doe het op dit moment zoveel mogelijk rustig aan, ik ga naar school en werk en ik probeer mezelf niet teveel af te zonderen maar ik vind het moeilijk. Voor je gevoel duurt het allemaal zo lang terwijl het pas 12 dagen is.. Ik ben ook aan het twijfelen of ik wel of geen hulp moet in schakelen. Ik had het mailadres van mijn psycholoog nog dus die heb ik gemaild. Maar behalve hopelijk wat geruststelling vraag ik mij af wat zij kan betekenen voor mij.
Heel levensverhaal maar ik moest het toch even kwijt.
ik denk dat het zeker wel een halfjaar geleden is dat ik hier voor het laatst wat heb geschreven. Het ging namelijk best wel goed eigenlijk. Ik heb sinds augustus 2018 een angststoornis, in november 2018 begonnen met antidepressiva, waar ik in oktober 2019 mee gestopt ben omdat het goed ging.
En het afgelopen jaar ging het ook goed, maar sinds december gaat het wat minder en ik vraag mij af of jullie je herkennen in dit.
Begin december werd ik ziek, keelontsteking en dit heeft 2.5 week geduurd. Omdat het zo lang duurde begon ik mij zorgen te maken, wat zorgde voor spanning. Ik ben naar een concert gegaan, wat superleuk is maar ook spannend. Ik was jarig, de feestdagen en de jaarwisseling, allemaal gebeurtenissen die bij mij toch wel voor spanningen zorgen. Alles bij elkaar was het denk ik teveel want sinds 1 januari heb ik elke dag last van spanningen in mijn buik. De ene keer wat meer dan de andere keer. Als ik bezig ben is het er niet, als ik in bed lig en een serie oid kijk is het er, want dan kan ik eraan denken. Dit alles zorgt er ook voor dat ik twijfel aan mijn gevoelens voor mijn vriend. Hij is superlief, hij begrijpt mij maar soms benauwd het me omdat ik op dit moment het liefste alleen ben. Het ene moment heb ik echt zin om hem te zien, het andere moment geeft de gedachte alleen al me buikpijn.
Ik doe het op dit moment zoveel mogelijk rustig aan, ik ga naar school en werk en ik probeer mezelf niet teveel af te zonderen maar ik vind het moeilijk. Voor je gevoel duurt het allemaal zo lang terwijl het pas 12 dagen is.. Ik ben ook aan het twijfelen of ik wel of geen hulp moet in schakelen. Ik had het mailadres van mijn psycholoog nog dus die heb ik gemaild. Maar behalve hopelijk wat geruststelling vraag ik mij af wat zij kan betekenen voor mij.
Heel levensverhaal maar ik moest het toch even kwijt.
zondag 12 januari 2020 om 16:31
Welkom terug Evylime! Jammer dat het weer even minder met je gaat. Wat voor klachten heb je precies in je buik? Ben je daarvoor al eens naar de huisarts geweest?
Hoe is je woonsituatie? Woon je samen met je vriend? Als je je niet lekker voelt is het wel fijn als hij je wat ruimte kan geven voor jezelf. Wel goed dat je nog naar school en werk gaat. Ik hoop dat je je snel weer beter voelt en dat je een manier vindt om te ontspannen die voor jou werkt. Luister naar wat je lichaam nodig heeft en ga niet over je grenzen heen. Het zal straks vast weer beter gaan.
Hoe is je woonsituatie? Woon je samen met je vriend? Als je je niet lekker voelt is het wel fijn als hij je wat ruimte kan geven voor jezelf. Wel goed dat je nog naar school en werk gaat. Ik hoop dat je je snel weer beter voelt en dat je een manier vindt om te ontspannen die voor jou werkt. Luister naar wat je lichaam nodig heeft en ga niet over je grenzen heen. Het zal straks vast weer beter gaan.
Groetjes!
zondag 12 januari 2020 om 18:07
Rammie, wat vreselijk heftig voor je. Natuurlijk gaan angst en gedachten nu met je op de loop. Helpt de medicatie je een beetje? Heb je mensen om je heen? Je mag alles en iedereen om hulp vragen om hier doorheen te komen!rammie schreef: ↑12-01-2020 13:22Even kort..ik ook een gegrneraliseerde angsstoornis,momenteel heeeeel heftig ivm plots overlijden v mijn man(39jr). Erg veel hartkloppingen,aan de bisoprolol (betablokker)en oxazepam. Angsten en gedachten op hol. Maar vraagje: drinken jullie koffie? Las nl.dat dat invloed kan hebben op de angststoornis.
Morgen reageer ik meer,krijg zo visite.
Gr. Rammie
Heb ook gelezen dat koffie niet goed is bij angstklachten, maar zelf drink ik het te graag om het te laten. Kan me voorstellen dat je nu alles wil doen wat je kan helpen, dus bijvoorbeeld minderen met koffie is dan een goed idee.
Sterkte met alles
zondag 12 januari 2020 om 18:54
Wat lief dankjewel! Ik ben sinds gisteren maar gestopt met cappucino drinken: dronk er dagelijks 1.LaFlamande schreef: ↑12-01-2020 18:07Rammie, wat vreselijk heftig voor je. Natuurlijk gaan angst en gedachten nu met je op de loop. Helpt de medicatie je een beetje? Heb je mensen om je heen? Je mag alles en iedereen om hulp vragen om hier doorheen te komen!
Heb ook gelezen dat koffie niet goed is bij angstklachten, maar zelf drink ik het te graag om het te laten. Kan me voorstellen dat je nu alles wil doen wat je kan helpen, dus bijvoorbeeld minderen met koffie is dan een goed idee.
Sterkte met alles
Voel me zo rot en zo leeg..sta er nu alleen voor met 2pubers. Las net toevallig op pagina 13 v dit topic, in juni dat ik al angst had om mn man te verliezen of zelf de kinderen niet zien opgroeien..bizar he....
Geloof niet meer in al die therapieen. Heb veel vrienden en familie,maar uiteindelijk zijn wij elke dag alleen..
Medicijnen helpen wel,toch voel ik me ellendig,zelfs door medicatie heen voel ik de hartkloppingen etc,maar wil ze liever niet innemen .
Nogmaals bedankt voor het reageren.
Groetjes
zondag 12 januari 2020 om 19:42
Vooral een soort heel erg zenuwachtig gevoel ter hoogte van mn darmen. Nog niet naar de huisarts geweest, heb wel mijn psycholoog waarmee ik vorig jaar een halfjaar therapie gehad heb een mailtje gestuurd. Dacht misschien kan zij me gerust stellen of heeft ze tips oid.libe schreef: ↑12-01-2020 16:31Welkom terug Evylime! Jammer dat het weer even minder met je gaat. Wat voor klachten heb je precies in je buik? Ben je daarvoor al eens naar de huisarts geweest?
Hoe is je woonsituatie? Woon je samen met je vriend? Als je je niet lekker voelt is het wel fijn als hij je wat ruimte kan geven voor jezelf. Wel goed dat je nog naar school en werk gaat. Ik hoop dat je je snel weer beter voelt en dat je een manier vindt om te ontspannen die voor jou werkt. Luister naar wat je lichaam nodig heeft en ga niet over je grenzen heen. Het zal straks vast weer beter gaan.
Ik woon nog thuis, mijn vriend geeft me gelukkig wel alle ruimte die ik nodig heb. Maar waar ik zelf heel erg op moet letten is dat ik mezelf niet teveel afzonder van iedereen. Eind van de middag voelde ik me echt weer slecht, heel verdrietig ook. En toen is hij even een halfuurtje geweest (na een hoop twijfels van mijn kant, hij maakte uiteindelijk de keuze voor me) en dat deed me toch wel goed gelukkig.
