Psyche
alle pijlers
Asperger, niet open kunnen zijn over mijn handicap
zondag 9 december 2018 om 17:27
Toen ik 25 was werd bij mij de diagnose Asperger geconstateerd. Na al die jaren snapte ik, vrouw, waarom mijn sociale contacten steeds spaak liepen. Waarom ik het steeds maar niet 'goed kon doen', ondanks dat ik mijn best deed. Waarom ik steeds last had van angst en depressieve gevoelens, die tot twee keer toe tot een hevige depressie hebben geleid. Eindelijk kon ik gerichte therapie krijgen, en zou mijn leven een minder grote puinhoop worden van mislukte relaties, contacten op het werk die niet lekker liepen (al snapte ik steeds niet waarom).
Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender
Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.
Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.
Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.
Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.
En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.
Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'
De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.
Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.
Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?
De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.
Help?
Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender
Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.
Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.
Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.
Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.
En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.
Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'
De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.
Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.
Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?
De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.
Help?
maandag 10 december 2018 om 12:54
Autisme heb ik niet, maar wel ADD en ik vond werken op een middelbare school ontzettend slopend. Het zoog alle energie uit me weg en ik ging dagelijks met buikpijn naar m'n werk. Ik ben erg blij dat ik dat werk niet meer hoeft te doen.
Misschien kan je hier kijken voor beleidsvavatures:
www.werkenbijhogescholen.nl
www.werkenbijdeoverheid.nl
www.werkenvoornederland.nl
www.gemeentebanen.nl
En uiteraard ook op indeed.
Ik raad je ook aan om te kijken naar loopbaancoaches of psychologen die gespecialiseerd zijn in mensen die vast zijn gelopen, die kunnen je helpen te achterhalen wat voor functie, bedrijfscultuur en sector bij je zou kunnen passen.
En ook dit filmpje vond ik verhelderend:
https://youtu.be/wfNX1cHk-fE
Misschien kan je hier kijken voor beleidsvavatures:
www.werkenbijhogescholen.nl
www.werkenbijdeoverheid.nl
www.werkenvoornederland.nl
www.gemeentebanen.nl
En uiteraard ook op indeed.
Ik raad je ook aan om te kijken naar loopbaancoaches of psychologen die gespecialiseerd zijn in mensen die vast zijn gelopen, die kunnen je helpen te achterhalen wat voor functie, bedrijfscultuur en sector bij je zou kunnen passen.
En ook dit filmpje vond ik verhelderend:
https://youtu.be/wfNX1cHk-fE
Just lurkin'
maandag 10 december 2018 om 13:05
En wellicht heb je hier ook wat aan, een overzicht van opleidingen tit ervaringsdeskundige:
https://www.vanuitautismebekeken.nl/ove ... kundigheid
https://www.vanuitautismebekeken.nl/ove ... kundigheid
Just lurkin'
maandag 10 december 2018 om 13:48
Hey
ik heb ook het syndroom van asperger. En toen ik mijn diagnose kreeg kreeg ik te horen dat ik nooit zou kunnen auto rijden geen baan zou kunnen krijgen en dat een relatie en een gezin ook niet verstandig zou zijn. Ik was 18 met mijn diagnose en ben nu 32. ik heb inmiddels mijn rijbewijs en heb al ruim 10 jaar een relatie en samen hebben we 2 kinderen en de derde is onderweg. Ik heb helaas geen betaald werk maar ik doe 20 uur per week vrijwilligerswerk. Ik krijg zelf een wahjong. Ik ben heel open over mijn Asperger en ja ik merk dat ik het me daardoor met betaalt werk misschien wel moeilijk maak. Maar ik heb nu heel leuk vrijwilligerswerk ( ik geef nederlandse les ) Zei weten wat ik aan kan dus nu in deze drukke periode heb ik maar 2 leerlingen straks als de zon weer schijnt een stuk of 5. Elke autist is anders. Kijk naar jezelf zoek een doel uit waaraan je wilt werken en werk daaraan. En daarbij kijk ook goed naar jezelf ik ben inmiddels van de donkere gevoelens af en slik geen medicijnen meer.
ik heb ook het syndroom van asperger. En toen ik mijn diagnose kreeg kreeg ik te horen dat ik nooit zou kunnen auto rijden geen baan zou kunnen krijgen en dat een relatie en een gezin ook niet verstandig zou zijn. Ik was 18 met mijn diagnose en ben nu 32. ik heb inmiddels mijn rijbewijs en heb al ruim 10 jaar een relatie en samen hebben we 2 kinderen en de derde is onderweg. Ik heb helaas geen betaald werk maar ik doe 20 uur per week vrijwilligerswerk. Ik krijg zelf een wahjong. Ik ben heel open over mijn Asperger en ja ik merk dat ik het me daardoor met betaalt werk misschien wel moeilijk maak. Maar ik heb nu heel leuk vrijwilligerswerk ( ik geef nederlandse les ) Zei weten wat ik aan kan dus nu in deze drukke periode heb ik maar 2 leerlingen straks als de zon weer schijnt een stuk of 5. Elke autist is anders. Kijk naar jezelf zoek een doel uit waaraan je wilt werken en werk daaraan. En daarbij kijk ook goed naar jezelf ik ben inmiddels van de donkere gevoelens af en slik geen medicijnen meer.
maandag 10 december 2018 om 13:51
Hele nuttige post, erg bedankt! Ik ga straks in de vakantie alles eens uitzoeken.NineLives schreef: ↑10-12-2018 12:54Autisme heb ik niet, maar wel ADD en ik vond werken op een middelbare school ontzettend slopend. Het zoog alle energie uit me weg en ik ging dagelijks met buikpijn naar m'n werk. Ik ben erg blij dat ik dat werk niet meer hoeft te doen.
Misschien kan je hier kijken voor beleidsvavatures:
www.werkenbijhogescholen.nl
www.werkenbijdeoverheid.nl
www.werkenvoornederland.nl
www.gemeentebanen.nl
En uiteraard ook op indeed.
Ik raad je ook aan om te kijken naar loopbaancoaches of psychologen die gespecialiseerd zijn in mensen die vast zijn gelopen,y die kunnen je helpen te achterhalen wat voor functie, bedrijfscultuur en sector bij je zou kunnen passen.
En ook dit filmpje vond ik verhelderend:
https://youtu.be/wfNX1cHk-fE
maandag 10 december 2018 om 13:52
Dank je!NineLives schreef: ↑10-12-2018 13:05En wellicht heb je hier ook wat aan, een overzicht van opleidingen tit ervaringsdeskundige:
https://www.vanuitautismebekeken.nl/ove ... kundigheid
maandag 10 december 2018 om 13:54
Waarom krijg je niet betaald voor Nt2? Ik zou bijles gaan doen, 30 euro per uur tikt lekker aan.Stacey86 schreef: ↑10-12-2018 13:48Hey
ik heb ook het syndroom van asperger. En toen ik mijn diagnose kreeg kreeg ik te horen dat ik nooit zou kunnen auto rijden geen baan zou kunnen krijgen en dat een relatie en een gezin ook niet verstandig zou zijn. Ik was 18 met mijn diagnose en ben nu 32. ik heb inmiddels mijn rijbewijs en heb al ruim 10 jaar een relatie en samen hebben we 2 kinderen en de derde is onderweg. Ik heb helaas geen betaald werk maar ik doe 20 uur per week vrijwilligerswerk. Ik krijg zelf een wahjong. Ik ben heel open over mijn Asperger en ja ik merk dat ik het me daardoor met betaalt werk misschien wel moeilijk maak. Maar ik heb nu heel leuk vrijwilligerswerk ( ik geef nederlandse les ) Zei weten wat ik aan kan dus nu in deze drukke periode heb ik maar 2 leerlingen straks als de zon weer schijnt een stuk of 5. Elke autist is anders. Kijk naar jezelf zoek een doel uit waaraan je wilt werken en werk daaraan. En daarbij kijk ook goed naar jezelf ik ben inmiddels van de donkere gevoelens af en slik geen medicijnen meer.
maandag 10 december 2018 om 14:24
Ik heb alleen geen geld voor een nieuwe opleiding ben ik bang. Of het moet mbo zijn maar het liefst blijf ik op mijn niveau werken. Ik vind verveling nog 10x erger dan stress.NineLives schreef: ↑10-12-2018 13:05En wellicht heb je hier ook wat aan, een overzicht van opleidingen tit ervaringsdeskundige:
https://www.vanuitautismebekeken.nl/ove ... kundigheid
maandag 10 december 2018 om 14:25
maandag 10 december 2018 om 14:30
@dollop omdat ik deze lessen geef in een buurthuis waar mensen komen die geen recht hebben op betaalde lessen nederlands of die het niveau te laag vinden. Maar daarbij werk ik voor mijn eigenwaarde. ik ontvang een volledige wahjong en doe in ruil daarvoor 24 uur per week vrijwilligerswerk. het geeft mij het gevoel dat ik mijn hand niet ophoud maar ook gewoon een baan heb. En bij al mijn vrijwilligerwerk kijken ze naar wat ik kan en niet naar wat ik niet kan.
maandag 10 december 2018 om 15:02
Graag gedaan!
Ik heb een linkje bekeken en een opleiding tot ervaringsdeskundige duurt 1 jaar en kost ongeveer 4000 euro. Dat is inderdaad aardig wat geld. Misschien kan je dan beter in je eigen vakgebied blijven en kijken voor een functie als beleidsmedewerker onderwijs. Op indeed staan er in ieder geval genoeg vacatures:
https://www.indeed.nl/m/jobs?q=Beleidsm ... +Onderwijs
Ik weet niet hoeveel en wat voor ervaring je hebt, maar het zou kunnen als je richting beleid wilt gaan dat je dan als junior beleidsmedewerker zou kunnen starten.
Je zegt dat je een sociale studie hebt gedaan, is zoiets als WMO consulent dan ook passend voor je?
Ik denk niet dat je het op Mbo-niveau moet zoeken. Dan ga je je inderdaad vervelen en ben je niets opgeschoten.
Just lurkin'
maandag 10 december 2018 om 17:22
Asperger wordt al een aantal jaren niet meer gebruikt.TheMan90 schreef: ↑09-12-2018 18:43Binnenkort heb ik een intake bij de psycholoog. Mij POH gaat er van uit dat ik asperger heb. Als ik zo je verhaal lees herken ik mezelf ook. Ik zou zeggen; volhouden en vraag hulp aan wie je vertrouwt.
Ik heb nog vorige week ontslag genomen door een conflict tussen mij en mijn baas. Dus tja dit hoort blijkbaar één van de kenmerken te zijn van autisme.
Tegenwoordig heet het allemaal Autisme Spectrum Stoornis.
Als jouw POH dat niet weet is hij/zij niet erg up to date.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 10 december 2018 om 18:37
in die redenering zouden alle mensen met autisme een zelfde soort persoonlijkheid hebben, wat niet het geval is.
dinsdag 11 december 2018 om 14:12
Zo herkenbaar dit. Zelf heb ik geen ASS, maar loop ook tegen een aantal dingen aan, vooral op het vlak van werk. Het enige werk dat ik al heb gedaan was bij een sociale werkplaats, maar dat was nogal onder mijn niveau. Ik weet goed genoeg dat ik meer kan dan dat (met alle respect) en zou ook graag doorgroeien, maar het is inderdaad niet simpel. Ik zal wel begeleid worden om terug naar de reguliere arbeidsmarkt te kunnen. Benieuwd of dat zal lukken...
dinsdag 11 december 2018 om 22:49
Was jij niet degene die in het topic over DIS ook kwam dat deze stoornis niet bewezen is? (Met bron Wikipedia).
Wat doe je voor werk dat je dat op het forum allemaal mededeelt?
dinsdag 11 december 2018 om 22:52
dinsdag 11 december 2018 om 22:56
Even hier op reageren. Ik liep/loop tegen hetzelfde aan.eend1993 schreef: ↑11-12-2018 14:12Zo herkenbaar dit. Zelf heb ik geen ASS, maar loop ook tegen een aantal dingen aan, vooral op het vlak van werk. Het enige werk dat ik al heb gedaan was bij een sociale werkplaats, maar dat was nogal onder mijn niveau. Ik weet goed genoeg dat ik meer kan dan dat (met alle respect) en zou ook graag doorgroeien, maar het is inderdaad niet simpel. Ik zal wel begeleid worden om terug naar de reguliere arbeidsmarkt te kunnen. Benieuwd of dat zal lukken...
Ik heb niet op een sociale werkplaats gewerkt (al scheelde dat niet veel, maar het UWV hield het tegen), maar heb wel moeite om op de reguliere arbeidsmarkt mee te komen. Ik werk sinds een aantal jaar in de ouderenzorg en ik wil hier graag in verder. Alleen heb je daar wel een diploma voor nodig natuurlijk. Ik kom op een ROC niet mee, liep daar tegen veel dingen aan. Uiteindelijk met heel veel hakken over de sloot een diploma gehaald, maar omdat ik bijna letterlijk ziek werd van alle stress daar, heb ik besloten om te gaan werken. Dit een aantal jaar gedaan, het was werk onder mijn niveau.
Een aantal jaar geleden sprak ik iemand en die adviseerde om te gaan kijken voor een leerwerk-traject. 3 dagen stage, 2 dagen school. Ik sta wel officieel ingeschreven op een ROC maar ik kom daar alleen voor de examens. Tijdens de opleiding zelf krijg ik les in een hele kleine klas, en heb ik alle ruimte en tijd om op mijn eigen niveau de opleiding te doen. Vanuit dit traject heb ik ook een jobcoach, die me ook blijft begeleiden als ik dadelijk klaar ben met mijn studie.
Ik ben echt blij dat ik deze stap heb gezet. Misschien dat er bij jou in de buurt ook zoiets is? Je mag me een pb sturen als je meer informatie wilt.
woensdag 12 december 2018 om 15:57
Kwebbel ik heb universiteit... meer dan genoeg diploma's.
Ik zit er vandaag doorheen. Ik heb 7 klassen, 6 zijn leuk en 1 probleemklas. Ik heb geen steun van hun leiding. Gek genoeg ook de enige klas die daar onder valt. Mijn hele dag is verpest hierdoor. Ik heb ook geen reactie van mijn psycholoog gehad.
Ik zit er vandaag doorheen. Ik heb 7 klassen, 6 zijn leuk en 1 probleemklas. Ik heb geen steun van hun leiding. Gek genoeg ook de enige klas die daar onder valt. Mijn hele dag is verpest hierdoor. Ik heb ook geen reactie van mijn psycholoog gehad.
