Psyche
alle pijlers
Asperger, niet open kunnen zijn over mijn handicap
zondag 9 december 2018 om 17:27
Toen ik 25 was werd bij mij de diagnose Asperger geconstateerd. Na al die jaren snapte ik, vrouw, waarom mijn sociale contacten steeds spaak liepen. Waarom ik het steeds maar niet 'goed kon doen', ondanks dat ik mijn best deed. Waarom ik steeds last had van angst en depressieve gevoelens, die tot twee keer toe tot een hevige depressie hebben geleid. Eindelijk kon ik gerichte therapie krijgen, en zou mijn leven een minder grote puinhoop worden van mislukte relaties, contacten op het werk die niet lekker liepen (al snapte ik steeds niet waarom).
Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender
Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.
Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.
Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.
Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.
En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.
Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'
De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.
Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.
Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?
De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.
Help?
Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender
Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.
Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.
Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.
Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.
En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.
Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'
De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.
Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.
Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?
De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.
Help?
donderdag 13 december 2018 om 09:48
Tja, wat moet ik met die quote?
Ik ken ook aardig wat mensen met autisme en ik zie andere ervaringen.
En natuurlijk word je pissig. Als iemand beweert dat je houding mss belangrijker is dan je diagnose, m.b.t. je werkproblemen is dat niet leuk om te horen.
Maar je kunt natuurlijk ook eens gaan kijken of er een kern van waarheid in zit.
Als de manier waarop je jezelf ziet stelselmatig niet overeenkomt met de manier waarop mensen op je reageren kan dat natuurlijk aan al die mensen liggen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 13 december 2018 om 09:54
Ja, er zijn meer autisten dan die "aardig wat mensen". Is dat niet zo wat Ava en ik schrijven?
Ik heb gekeken of daar een kern van waarheid in zat. Conclusie: het is een leugen. Aan de nieuwe teamleider zal ik dadelijk echter wel om duidelijkheid vragen.En natuurlijk word je pissig. Als iemand beweert dat je houding mss belangrijker is dan je diagnose, m.b.t. je werkproblemen is dat niet leuk om te horen.
Maar je kunt natuurlijk ook eens gaan kijken of er een kern van waarheid in zit.
Nog een aanname. Stop daar eens mee. Jij hebt niet altijd gelijk, Solomio. Dat jij zelf die ervaringen niet hebt en jouw "aardig wat mensen", wil niet zeggen dat anderen die ervaringen ook niet hebben, of dat ze een verkeerde houding hebben. Jouw ervaring wordt alleen door "aardig wat mensen" gedeeld, maar niet per definitie ook door de rest.Als de manier waarop je jezelf ziet stelselmatig niet overeenkomt met de manier waarop mensen op je reageren kan dat natuurlijk aan al die mensen liggen.
En dat praat over bestrijding stigma...
hans66 wijzigde dit bericht op 13-12-2018 09:57
1.68% gewijzigd
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 om 09:57
hans66 schreef: ↑13-12-2018 09:54Ja, er zijn meer autisten dan die "aardig wat mensen". Is dat niet zo wat Ava en ik schrijven?
Ik heb gekeken of daar een kern van waarheid in zat. Conclusie: het is een leugen. Aan de nieuwe teamleider zal ik dadelijk echter wel om duidelijkheid vragen.
Nog een aanname. Stop daar eens mee. Jij hebt niet altijd gelijk, Solomio. Dat jij zelf die ervaringen niet hebt en jouw "aardig wat mensen", wil niet zeggen dat anderen die ervaringen ook niet hebben, of dat ze een verkeerde houding hebben. Jouw ervaring wordt alleen door "aardig wat mensen" gedeeld, maar niet per definitie ook door de rest.
Misschien vindt die teamleader je wel gewoon een lul. Trek niet steeds die autismekaart.
donderdag 13 december 2018 om 09:59
Als iemand mij dergelijke woorden in de mond zou leggen, of dingen over mij als feit stelt, dan krijgen ze daar toch wel een hele duidelijke reactie op hoor!
Hans, bijt jij wel duidelijk genoeg van je af?
Botte en kortzichtige mensen heb je natuurlijk overal, maar je bent er ook zelf nog altijd bij...
Misschien heb ik makkelijk praten in een vakgebied waar het % mensen met ASS waarschijnlijk relatief hoog ligt en waar er alle ruimte is voor persoonlijke ontwikkeling... Maar je moet het wel zelf doen. Dus als je iets wil, dan moet je dat wel goed onderbouwd ter sprake brengen.
En dan hoef je het vaak niet eens te gooien op een ASS diagnose. Ieder mens heeft sterke en zwakke punten, benader het ook op die manier: Waar ben je van toegevoegde waarde en waar heb je moeite mee/wil je graag hulp of aanpassing.
Zo werk ik het beste met duidelijk gekaderde opdrachten. Iemand die voor mij de hekken neerzet waarbinnen ik los kan gaan in mijn werk. Als iemand anders de projectleider is en ik inhoudsdeskundige gaat het prima. Moet ik een project ook nog eens leiden, dan gebeurt er helemaal niks en bevries ik.
Uitleggen wat er in mijn hoofd gebeurt als ik bijvoorbeeld iemand zou moeten bellen... schepte ook al veel duidelijkheid voor mijn collega's.
Hans, bijt jij wel duidelijk genoeg van je af?
Botte en kortzichtige mensen heb je natuurlijk overal, maar je bent er ook zelf nog altijd bij...
Misschien heb ik makkelijk praten in een vakgebied waar het % mensen met ASS waarschijnlijk relatief hoog ligt en waar er alle ruimte is voor persoonlijke ontwikkeling... Maar je moet het wel zelf doen. Dus als je iets wil, dan moet je dat wel goed onderbouwd ter sprake brengen.
En dan hoef je het vaak niet eens te gooien op een ASS diagnose. Ieder mens heeft sterke en zwakke punten, benader het ook op die manier: Waar ben je van toegevoegde waarde en waar heb je moeite mee/wil je graag hulp of aanpassing.
Zo werk ik het beste met duidelijk gekaderde opdrachten. Iemand die voor mij de hekken neerzet waarbinnen ik los kan gaan in mijn werk. Als iemand anders de projectleider is en ik inhoudsdeskundige gaat het prima. Moet ik een project ook nog eens leiden, dan gebeurt er helemaal niks en bevries ik.
Uitleggen wat er in mijn hoofd gebeurt als ik bijvoorbeeld iemand zou moeten bellen... schepte ook al veel duidelijkheid voor mijn collega's.
donderdag 13 december 2018 om 10:00
Het volgende:
Ik ben er niet bij geweest en ik ken je niet, maar het zou natuurlijk zo kunnen zijn dat ze wel geprobeerd hebben om jou dingen te leren, maar dat dat niet gelukt is.
Omdat ze bijv niet de juiste methode hebben gebruikt.
Dan hebben jullie allebei gelijk en zou je dingen mss wel kunnen leren als het op een andere manier gebeurt. [Verkeerde premisse]
Maar dan zul je je eerst moeten neerleggen bij het feit dat jij blijkbaar geen dingen leert wanneer die worden aangeboden op de meest gangbare manier. [Verkeerde premisse]
Wat ook een leerstoornis zou kunnen zijn.
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 om 10:06
hans66 schreef: ↑13-12-2018 09:54Ja, er zijn meer autisten dan die "aardig wat mensen". Is dat niet zo wat Ava en ik schrijven?
Ik heb gekeken of daar een kern van waarheid in zat. Conclusie: het is een leugen. Aan de nieuwe teamleider zal ik dadelijk echter wel om duidelijkheid vragen.
Nog een aanname. Stop daar eens mee. Jij hebt niet altijd gelijk, Solomio. Dat jij zelf die ervaringen niet hebt en jouw "aardig wat mensen", wil niet zeggen dat anderen die ervaringen ook niet hebben, of dat ze een verkeerde houding hebben. Jouw ervaring wordt alleen door "aardig wat mensen" gedeeld, maar niet per definitie ook door de rest.
En dat praat over bestrijding stigma...
Net of het alleen jouw ervaring is die telt. Wat reageer jij vervelend. Doe je dat op je werk ook? Jij bezorgt autisten een slechte naam.
donderdag 13 december 2018 om 10:11
Ik zet mijn baan niet op het spel. Hij heeft twee keer gezegd dat hij mij liever zag vertrekken. Als ik voldoende van mij af zou bijten, zou dat moment weleens de laatste werkdag zou kunnen zijn. Maar volgende week of na de kerstvakantie zijn er nieuwe ronden, nieuwe kansen.
Tegenover de nieuwe teamleider zal ik dat beslist doen. Ik zal elke uitspraak weerleggen zoals ik dat hierboven in mijn vorige berichten doe, maar ik kies mijn woorden wat zorgvuldiger uit dan ik hier doe.Botte en kortzichtige mensen heb je natuurlijk overal, maar je bent er ook zelf nog altijd bij...
Misschien heb ik makkelijk praten in een vakgebied waar het % mensen met ASS waarschijnlijk relatief hoog ligt en waar er alle ruimte is voor persoonlijke ontwikkeling... Maar je moet het wel zelf doen. Dus als je iets wil, dan moet je dat wel goed onderbouwd ter sprake brengen.
Bij de nieuwe teamleider en leidinggevende durf ik wel wat meer. Ik zou mee kunnen helpen met organiseren van zaken. Moeite... slechte organisatie, communicatie, te weinig kritiek, geen functioneringsgesprekken. Een fysieke aanpassing aan het kantoor is niet nodig, want ik heb een groot kantoor. Er is geen deur tussen mijn kantoor en gang, en die is ook niet nodig.En dan hoef je het vaak niet eens te gooien op een ASS diagnose. Ieder mens heeft sterke en zwakke punten, benader het ook op die manier: Waar ben je van toegevoegde waarde en waar heb je moeite mee/wil je graag hulp of aanpassing.
In beperkte mate kan ik los gaan tussen de hekken.Zo werk ik het beste met duidelijk gekaderde opdrachten. Iemand die voor mij de hekken neerzet waarbinnen ik los kan gaan in mijn werk. Als iemand anders de projectleider is en ik inhoudsdeskundige gaat het prima. Moet ik een project ook nog eens leiden, dan gebeurt er helemaal niks en bevries ik.
Op dit moment moet ik niet te veel vragen, of ze zien dat toch als een autismeprobleem. Nogmaals, anderen trekken de autismekaart. Ik trek de antistigmakaart.Uitleggen wat er in mijn hoofd gebeurt als ik bijvoorbeeld iemand zou moeten bellen... schepte ook al veel duidelijkheid voor mijn collega's.
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 om 10:33
Ik zit dat wel te overwegen. Maar een andere baan is riskant. Ik zit dat wel serieus te overwegen.
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 om 10:42
Maar ik heb het voorlopig wel even gehad met deze discussie. Natuurlijk hebben Star en Solomio gelijk. Autisten die door het bekendmaken van hun diagnose aan hun werkgever, hun baan verliezen, bestaan niet, toch? Vervelend gedrag bestaat niet, toch?
Mij best. Dan stop ik met deze discussie. Wat jullie willen.
Mij best. Dan stop ik met deze discussie. Wat jullie willen.
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 om 10:46
hans66 schreef: ↑13-12-2018 10:42Maar ik heb het voorlopig wel even gehad met deze discussie. Natuurlijk hebben Star en Solomio gelijk. Autisten die door het bekendmaken van hun diagnose aan hun werkgever, hun baan verliezen, bestaan niet, toch? Vervelend gedrag bestaat niet, toch?
Mij best. Dan stop ik met deze discussie. Wat jullie willen.
Lul niet zo dom. Begrijpend lezen hebben ze je ook nooit aan kunnen leren?
donderdag 13 december 2018 om 10:49
Je bevestigt al mijn voorzichtig gestelde hypotheses.hans66 schreef: ↑13-12-2018 10:42Maar ik heb het voorlopig wel even gehad met deze discussie. Natuurlijk hebben Star en Solomio gelijk. Autisten die door het bekendmaken van hun diagnose aan hun werkgever, hun baan verliezen, bestaan niet, toch? Vervelend gedrag bestaat niet, toch?
Mij best. Dan stop ik met deze discussie. Wat jullie willen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 13 december 2018 om 10:52
Natuurlijk hebben Star en ik gelijk.hans66 schreef: ↑13-12-2018 10:42Maar ik heb het voorlopig wel even gehad met deze discussie. Natuurlijk hebben Star en Solomio gelijk. Autisten die door het bekendmaken van hun diagnose aan hun werkgever, hun baan verliezen, bestaan niet, toch? Vervelend gedrag bestaat niet, toch?
Mij best. Dan stop ik met deze discussie. Wat jullie willen.
Doe er je voordeel mee zou ik zeggen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 13 december 2018 om 14:10
Huisarts bellen en/of crisisdienst?
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 13 december 2018 om 14:11
Besloten om te stoppen met werken?
Wat rot dat je therapeut geen contact opneemt.Is er een baliemedewerker die kan uitzoeken waarom er geen contact met je is opgenomen?
Verder heel veel sterkte!
Probeer rust te vinden in jezelf.
Misschien een afspraak maken bij de huisarts? Al is het maar voor een nieuwe doorverwijzing.
