Psyche
alle pijlers
Asperger, niet open kunnen zijn over mijn handicap
zondag 9 december 2018 om 17:27
Toen ik 25 was werd bij mij de diagnose Asperger geconstateerd. Na al die jaren snapte ik, vrouw, waarom mijn sociale contacten steeds spaak liepen. Waarom ik het steeds maar niet 'goed kon doen', ondanks dat ik mijn best deed. Waarom ik steeds last had van angst en depressieve gevoelens, die tot twee keer toe tot een hevige depressie hebben geleid. Eindelijk kon ik gerichte therapie krijgen, en zou mijn leven een minder grote puinhoop worden van mislukte relaties, contacten op het werk die niet lekker liepen (al snapte ik steeds niet waarom).
Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender
Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.
Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.
Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.
Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.
En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.
Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'
De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.
Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.
Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?
De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.
Help?
Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender
Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.
Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.
Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.
Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.
En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.
Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'
De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.
Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.
Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?
De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.
Help?
vrijdag 14 december 2018 om 23:29
Mijn moeder zorgt er niet voor dat ik me slecht voel. Ja, we hadden ruzie maar zij dacht dat ik ontslag ging nemen en dat is niet zo. Ik denk dat mijn moeder het even teveel werd.pplakke schreef: ↑14-12-2018 22:21Dollop nu gaat het allemaal over ander werk zoeken, even een ander paadje. Je komt uit een relatie met geweld schrijf je ook. Op het eerste zicht is daar nog niet veel over geschreven is dit recent ? Draagt dit misschien ook bij aan dat het nu overloopt ? Bijvoorbeeld het geweld door je vriend ik kan me voorstellen dat dit veel kan bij dragen aan de stress. Als dit dan jaren aanhoud en je moeilijk weg durft gaan, heeft dit misschien ook een groot aandeel in dat het nu misloopt. Ook je moeder die blijkbaar eer en goede naam boven dochters eigen keuze stelt. Met zelfs uit huis zetting als triest punt lijken mij reden om aan te nemen dat je daar ook stress ervaart. Zou het kunnen als je weer rustig alleen zou wonen je je werk wel terug aankunt. De vraag is dus heb je ooit les gegeven dat je je goed voelde toen het wel nog oké zat thuis ? Ik vind in elk geval dat je sterk bent, alles zit zo tegen voor je hoop dat het snel betert.
Mijn ex is een hufter eerste klas maar dat is al een tijd uit. Natuurlijk speelt dat mee, maar ik heb voor mezelf gekozen en heb nu geen relatie of de behoefte er aan. Wel heb ik andere spanningen meegemaakt dit jaar, maar dat is denk ik niet de reden dat lesgeven niet lukt.
Het vak zuigt energie uit me. Ik word niet gelukkig van het managen van 30 pubers, van eeuwige toetsen en continue 'aan' staan. Als ik mij beter voel geef ik beter les, maar het is niet mijn droombaan. Ik ben gaan lesgeven omdat ik dacht dat ik niks anders kon gaan doen met mijn studie. De veilige keuze.
zaterdag 15 december 2018 om 05:32
Hier in vlaanderen hoor ik meestal op tv dat jonge leraren overstappen omdat ze geen vast werk krijgen op school (en geen lening kunnen nemen voor huis) , en in de privé kunnen zij van zelf op heel wat plaatsen terecht met hun diploma en wel vast werk doen ze dan ook massaal. Op zich kan dit in nederland toch niet zo veel verschillen denk ik. Zou er nergens geen lijst bestaan online wat allemaal mogelijk is met je diploma, misschien kun je rechtstreeks in een bedrijf gaan solliciteren waar je denkt dat het je zou kunnen leuk vinden.
Volgens deze link stroomt 25 procent docenten uit na het vijf jaar lesgeven in nl.
https://digischool.nl/artikel/beginnend ... n-massaal/
Volgens deze link stroomt 25 procent docenten uit na het vijf jaar lesgeven in nl.
https://digischool.nl/artikel/beginnend ... n-massaal/
pplakke wijzigde dit bericht op 15-12-2018 07:29
Reden: link toevoegen
Reden: link toevoegen
13.20% gewijzigd
zaterdag 15 december 2018 om 08:01
Hey ,
Heb niet alles grondig gelezen maar herken zoveel hier , heb ook de diagnose asperger gekregen 6j geleden en ad(h)d .
Het lukte mij ook niet meer in men job toen en ben ook gestopt na men diagnose.
Ik heb de juiste weg in het leven ook nog niet gevonden maar ben er rotsvast van overtuigd die te vinden! depressie is ook mijn deel jammer genoeg , al lang en erg heftig de laatste maanden maar ik vind men weg wel.
Ik heb van men hobby men job gemaakt dus dat heb ik al voor mekaar gekregen.
Ik hoop dat je ook een passende job kan vinden, iets dat op jou lijf geschreven is.
Zoals ik lees heb je best veel in je mars en kan je behoorlijk aan mits het je positieve prikkels geeft , weet niet of je werk en studie zou kunnen combineren mss?? eerst vinden wat je wil natuurlijk...
Ergens in eerdere berichten schreef je dat je mensen zou willen begeleiden ofzo.
Ik denk maar even mee maar psychologe met specialisatie autsime? een werk van lange adem om daar te komen mss maar zoals gezegd lijkt het dat je wel wat aankan mits het positieve prikkels geeft.
Wens je in ieder geval veel succes en laat het allemaal niet te fel aan je hart komen , de juiste opportuniteiten bieden zich wel aan zonder dat je jezelf daarover suf hoeft te piekeren.
Als je een baantje als tijdelijk beschouwd worden deze ook aantrekkelijker mss?
ps: ben een man met apserger maar heb geen pokemon verzameling , ben niet sterk in wiskunde en IT zegt me niks , eerder ook een gevoelig en meelevend type dat idd soms ongewild botte opmerkingen kan maken , maar was zeker niet geschoffeerd door jou iets te stereotiep denkbeeld van een man met asperger
succes met alles!
Heb niet alles grondig gelezen maar herken zoveel hier , heb ook de diagnose asperger gekregen 6j geleden en ad(h)d .
Het lukte mij ook niet meer in men job toen en ben ook gestopt na men diagnose.
Ik heb de juiste weg in het leven ook nog niet gevonden maar ben er rotsvast van overtuigd die te vinden! depressie is ook mijn deel jammer genoeg , al lang en erg heftig de laatste maanden maar ik vind men weg wel.
Ik heb van men hobby men job gemaakt dus dat heb ik al voor mekaar gekregen.
Ik hoop dat je ook een passende job kan vinden, iets dat op jou lijf geschreven is.
Zoals ik lees heb je best veel in je mars en kan je behoorlijk aan mits het je positieve prikkels geeft , weet niet of je werk en studie zou kunnen combineren mss?? eerst vinden wat je wil natuurlijk...
Ergens in eerdere berichten schreef je dat je mensen zou willen begeleiden ofzo.
Ik denk maar even mee maar psychologe met specialisatie autsime? een werk van lange adem om daar te komen mss maar zoals gezegd lijkt het dat je wel wat aankan mits het positieve prikkels geeft.
Wens je in ieder geval veel succes en laat het allemaal niet te fel aan je hart komen , de juiste opportuniteiten bieden zich wel aan zonder dat je jezelf daarover suf hoeft te piekeren.
Als je een baantje als tijdelijk beschouwd worden deze ook aantrekkelijker mss?
ps: ben een man met apserger maar heb geen pokemon verzameling , ben niet sterk in wiskunde en IT zegt me niks , eerder ook een gevoelig en meelevend type dat idd soms ongewild botte opmerkingen kan maken , maar was zeker niet geschoffeerd door jou iets te stereotiep denkbeeld van een man met asperger
succes met alles!
zaterdag 15 december 2018 om 09:32
Nouja, een master Engels alleen klinkt algemeen, maar ik heb ook skills opgedaan in mijn lerarenmaster.pplakke schreef: ↑15-12-2018 05:32Hier in vlaanderen hoor ik meestal op tv dat jonge leraren overstappen omdat ze geen vast werk krijgen op school (en geen lening kunnen nemen voor huis) , en in de privé kunnen zij van zelf op heel wat plaatsen terecht met hun diploma en wel vast werk doen ze dan ook massaal. Op zich kan dit in nederland toch niet zo veel verschillen denk ik. Zou er nergens geen lijst bestaan online wat allemaal mogelijk is met je diploma, misschien kun je rechtstreeks in een bedrijf gaan solliciteren waar je denkt dat het je zou kunnen leuk vinden.
Volgens deze link stroomt 25 procent docenten uit na het vijf jaar lesgeven in nl.
https://digischool.nl/artikel/beginnend ... n-massaal/
Ik kan:
Projecten opzetten en managen
Goed uitleggen (daar zat het nooit)
Administratief sterk en nauwkeurig (SOM en magister, nakijken)
Collegiaal, goed samenwerken in een team
Vloeiend in 3 talen, vaardig in Frans en Duits
Vertalen en tekstschrijven.
Ik heb een grote skillset door mijn werkervaring dus, moet ik dat dan in de brief zetten?
zaterdag 15 december 2018 om 09:36
Ik heb dat denkbeeld niet hé, ik had het over een stereotype.kv12 schreef: ↑15-12-2018 08:01Hey ,
Heb niet alles grondig gelezen maar herken zoveel hier , heb ook de diagnose asperger gekregen 6j geleden en ad(h)d .
Het lukte mij ook niet meer in men job toen en ben ook gestopt na men diagnose.
Ik heb de juiste weg in het leven ook nog niet gevonden maar ben er rotsvast van overtuigd die te vinden! depressie is ook mijn deel jammer genoeg , al lang en erg heftig de laatste maanden maar ik vind men weg wel.
Ik heb van men hobby men job gemaakt dus dat heb ik al voor mekaar gekregen.
Ik hoop dat je ook een passende job kan vinden, iets dat op jou lijf geschreven is.
Zoals ik lees heb je best veel in je mars en kan je behoorlijk aan mits het je positieve prikkels geeft , weet niet of je werk en studie zou kunnen combineren mss?? eerst vinden wat je wil natuurlijk...
Ergens in eerdere berichten schreef je dat je mensen zou willen begeleiden ofzo.
Ik denk maar even mee maar psychologe met specialisatie autsime? een werk van lange adem om daar te komen mss maar zoals gezegd lijkt het dat je wel wat aankan mits het positieve prikkels geeft.
Wens je in ieder geval veel succes en laat het allemaal niet te fel aan je hart komen , de juiste opportuniteiten bieden zich wel aan zonder dat je jezelf daarover suf hoeft te piekeren.
Als je een baantje als tijdelijk beschouwd worden deze ook aantrekkelijker mss?
ps: ben een man met apserger maar heb geen pokemon verzameling , ben niet sterk in wiskunde en IT zegt me niks , eerder ook een gevoelig en meelevend type dat idd soms ongewild botte opmerkingen kan maken , maar was zeker niet geschoffeerd door jou iets te stereotiep denkbeeld van een man met asperger
succes met alles!
Maar het is echt rot voor je dat je depressief bent. Krijg je hulp en medicatie?
Ik denk niet dat ik een goede psycholoog zou zijn. Ik zou alles te erg kleuren door eigen ervaringen en moeilijk afstand kunnen bewaren.
zaterdag 15 december 2018 om 10:35
Dat klink indrukwekkend ik denk al maar aan bedrijven als transport. Vergunning over de grens, contacten met bedrijven daar, dit moet allemaal afgesproken worden via mail, telefoon. Nederland is klein en zit gevangen tussen die talen volgens mij staan ze daar om te springen om die combinatie van talen.
zaterdag 15 december 2018 om 13:41
Dollop schreef: ↑15-12-2018 09:36Ik heb dat denkbeeld niet hé, ik had het over een stereotype.
Maar het is echt rot voor je dat je depressief bent. Krijg je hulp en medicatie?
Ik denk niet dat ik een goede psycholoog zou zijn. Ik zou alles te erg kleuren door eigen ervaringen en moeilijk afstand kunnen bewaren.
Tja , dan is dat idd de job niet voor jou, afstand houden en een objectieve kijk houden is wel erg belangrijk lijkt me.
Ik ga morgen naar een nieuwe psychologe , ik had iemand waar ik een goede band mee had maar ze heeft een jobaanbieding verder weg gekregen , jammer .
Verder leek ze er ook wel achter te staan om iemand anders te proberen, nieuwe inzichten en iemand met specialisatie autisme , zo iemand zie ik morgen dus
Medicatie geeft me felle bijwerkingen zonder veel te helpen , wat jammer is , heb ook wel andere zaken geprobeerd zoals Trans Craniele Stimulatie (TMS) maar ook hier geen effect jammer genoeg.
Momenteel hoop ik uit diepgaande bloedanalyse mss iets meer te weten te komen , mss een intolerantie ergens ofzo dat aan men humeur en energiepijl vreet ?? we gaan het zien.
Anders als jij kijk ik wel echt uit naar een relatie , liefde is voor mij het beste medicijn denk ik...ben best een gevoelige man en een laatbloeier maar sinds ik van de liefde geproefd heb zeg maar besef ik hoe hard ik het nodig heb maar de juiste vinden blijkt niet zo makkelijk...
zaterdag 15 december 2018 om 14:14
Ik wil wel een relatie op ten duur, maar nu geen zin in of energie voor. Ik moet me echt op mezelf richten.kv12 schreef: ↑15-12-2018 13:41Tja , dan is dat idd de job niet voor jou, afstand houden en een objectieve kijk houden is wel erg belangrijk lijkt me.
Ik ga morgen naar een nieuwe psychologe , ik had iemand waar ik een goede band mee had maar ze heeft een jobaanbieding verder weg gekregen , jammer .
Verder leek ze er ook wel achter te staan om iemand anders te proberen, nieuwe inzichten en iemand met specialisatie autisme , zo iemand zie ik morgen dus
Medicatie geeft me felle bijwerkingen zonder veel te helpen , wat jammer is , heb ook wel andere zaken geprobeerd zoals Trans Craniele Stimulatie (TMS) maar ook hier geen effect jammer genoeg.
Momenteel hoop ik uit diepgaande bloedanalyse mss iets meer te weten te komen , mss een intolerantie ergens ofzo dat aan men humeur en energiepijl vreet ?? we gaan het zien.
Anders als jij kijk ik wel echt uit naar een relatie , liefde is voor mij het beste medicijn denk ik...ben best een gevoelige man en een laatbloeier maar sinds ik van de liefde geproefd heb zeg maar besef ik hoe hard ik het nodig heb maar de juiste vinden blijkt niet zo makkelijk...
Maar goed, het komt zoals het komt?
zaterdag 15 december 2018 om 14:26
Ik vind dit een goede tip.pplakke schreef: ↑15-12-2018 10:35Dat klink indrukwekkend ik denk al maar aan bedrijven als transport. Vergunning over de grens, contacten met bedrijven daar, dit moet allemaal afgesproken worden via mail, telefoon. Nederland is klein en zit gevangen tussen die talen volgens mij staan ze daar om te springen om die combinatie van talen.
Grote (transport) ondernemingen hebben vaak een afdeling waar de klantcontacten in meerdere talen gaan.
Bij mijn zwager op kantoor zitten dus mensen die vloeiend engels, of frans, of pools of russisch of duits of spaans spreken en foutloos schrijven i.v.m. het vlot laten verlopen van de klantcontacten.
zaterdag 15 december 2018 om 14:41
Ik heb het zeker niet over een call center maar over een grote multinational.
Alle mensen die bij mijn zwager op kantoor de klantcontacten doen hebben minimaal een HBO opleiding.
zaterdag 15 december 2018 om 14:53
zaterdag 15 december 2018 om 14:53
ok , dat had ik dan verkeerd gëinterpreteerd denk ik...
Ik begrijp je wel, bij mij is het heel dubbel , liefde zou me zo goed kunnen doen en langs de andere kant vind ik van mezelf dat ik teveel problemen heb die eerst opgelost moeten worden , maarja..die slepen al jaren aan dus...
Alles komt wel goed met jou! daar ga ik vanuit als ik je zo bezig hoor
zondag 16 december 2018 om 11:48
Ik kreeg de diagnose ASS op mijn 20e. Maar daar ging veel aan vooraf.
Op de basisschool ging het nog goed. Qua cijfers en sociaal. Op de middelbare school en het MBO liep ik overal mee vast. De hoeveelheid huiswerk kon ik amper aan. Had nauwelijks tijd en energie voor andere dingen. Veel gepest door klasgenoten. Omdat ik op alle fronten anders was. Ook op stages ging het slecht. Steeds kreeg ik negatieve kritiek. Hoe hard ik mijn best ook deed. Liep vooral vast op traag werktempo, sociale vaardigheden, onhandigheid en plannen. Mijn stagebegeleidster heeft me toen de grond ingeboord. Alles was mijn eigen schuld, vond ze. Het was menselijk dat collega's moe van mij werden. Ze wreef me erin dat ik een echt buitenbeentje was. Toen mijn herkansingsstage ook mislukte moest ik stoppen met de opleiding.
Daarna een andere MBO opleiding gedaan. Was alleen theoretisch. Maar geen werk in te vinden. Daarna verschillende dingen gedaan om aan het werk te komen. Vrijwilligerswerk, korte stages. Hoewel sommige dingen goed gingen, werd ik nergens aangenomen. Als vrijwilliger was ik goed genoeg, maar meer niet. Nu werk ik inmiddels 8 jaar op een Sociale Werkplaats. Onder mijn niveau. Al zitten er soms ook wel leuke dingen tussen. Ik raak niet meer zo overprikkeld, omdat ik halve dagen kan werken. Mijn salaris wordt aangevuld met Wajong-uitkering. Eerst had ik daar geen recht op. Omdat mijn diagnose te laat kwam. Tenzij ik met papieren kon bewijzen dat er toen al iets met me aan de hand was. En die had ik. Vanaf mijn 4e kwam ik al bij hulpverleners omdat mijn ouders iets vermoedden.
Ik heb weinig sociale contacten. De vriendschappen van vroeger zijn verwaterd. Doordat onze levens te verschillend werden. Ze wonen allemaal minstens samen en veel hebben een gezin. Ik ben single en wil geen gezin. Vind het moeilijk om mensen te vinden om interesses mee te delen. Ik heb in mijn volwassen leven een paar vriendschappen opgebouwd. Maar daarvan zijn er ook weer de helft voorbij. Een staat op een laag pitje. Afspreken is lastig geworden omdat we te verschillende dingen willen. En zij zegt vaak af. In mijn puberteit heb ik dat ook vaak meegemaakt met vriendinnen. Dan word ik ook terughoudender.
Op de basisschool ging het nog goed. Qua cijfers en sociaal. Op de middelbare school en het MBO liep ik overal mee vast. De hoeveelheid huiswerk kon ik amper aan. Had nauwelijks tijd en energie voor andere dingen. Veel gepest door klasgenoten. Omdat ik op alle fronten anders was. Ook op stages ging het slecht. Steeds kreeg ik negatieve kritiek. Hoe hard ik mijn best ook deed. Liep vooral vast op traag werktempo, sociale vaardigheden, onhandigheid en plannen. Mijn stagebegeleidster heeft me toen de grond ingeboord. Alles was mijn eigen schuld, vond ze. Het was menselijk dat collega's moe van mij werden. Ze wreef me erin dat ik een echt buitenbeentje was. Toen mijn herkansingsstage ook mislukte moest ik stoppen met de opleiding.
Daarna een andere MBO opleiding gedaan. Was alleen theoretisch. Maar geen werk in te vinden. Daarna verschillende dingen gedaan om aan het werk te komen. Vrijwilligerswerk, korte stages. Hoewel sommige dingen goed gingen, werd ik nergens aangenomen. Als vrijwilliger was ik goed genoeg, maar meer niet. Nu werk ik inmiddels 8 jaar op een Sociale Werkplaats. Onder mijn niveau. Al zitten er soms ook wel leuke dingen tussen. Ik raak niet meer zo overprikkeld, omdat ik halve dagen kan werken. Mijn salaris wordt aangevuld met Wajong-uitkering. Eerst had ik daar geen recht op. Omdat mijn diagnose te laat kwam. Tenzij ik met papieren kon bewijzen dat er toen al iets met me aan de hand was. En die had ik. Vanaf mijn 4e kwam ik al bij hulpverleners omdat mijn ouders iets vermoedden.
Ik heb weinig sociale contacten. De vriendschappen van vroeger zijn verwaterd. Doordat onze levens te verschillend werden. Ze wonen allemaal minstens samen en veel hebben een gezin. Ik ben single en wil geen gezin. Vind het moeilijk om mensen te vinden om interesses mee te delen. Ik heb in mijn volwassen leven een paar vriendschappen opgebouwd. Maar daarvan zijn er ook weer de helft voorbij. Een staat op een laag pitje. Afspreken is lastig geworden omdat we te verschillende dingen willen. En zij zegt vaak af. In mijn puberteit heb ik dat ook vaak meegemaakt met vriendinnen. Dan word ik ook terughoudender.
zondag 16 december 2018 om 11:59
Verelend zeg, hondenmens... 
Ik herken veel. Ik ben ook gepest, vanaf de basisschool tot ongeveer de tweede klas. Ook heb ik vaak daarna meegemaakt dat iemand de pik op me had zonder dat ik begreep waarom. Zelfs op de universiteit!
Mijn lerarenstage is de eerste keer ook finaal mislukt. Alles deed ik fout volgens die man, zelfs hoe ik de punten in de kantlijn opschreef. Na een jaar ergens anders begonnen en afgemaakt, maar eerlijk, toen twijfelde ik al of ik het wilde. Maar ik had er zoveel tijd en geld ingestoken, ik moest het van mijzelf. Ik heb het tot mijn burn out volgehouden.
Heb ik recht op Wa-jong? Ik loop al sinds mijn 11e af en aan bij psychologen, twee burn outs gehad (een na die stage), slik anti-depressiva ook af en aan. Misschien wel. Maar ik wil blijven vechten, meedoen in de maatschappij.
Ik herken veel. Ik ben ook gepest, vanaf de basisschool tot ongeveer de tweede klas. Ook heb ik vaak daarna meegemaakt dat iemand de pik op me had zonder dat ik begreep waarom. Zelfs op de universiteit!
Mijn lerarenstage is de eerste keer ook finaal mislukt. Alles deed ik fout volgens die man, zelfs hoe ik de punten in de kantlijn opschreef. Na een jaar ergens anders begonnen en afgemaakt, maar eerlijk, toen twijfelde ik al of ik het wilde. Maar ik had er zoveel tijd en geld ingestoken, ik moest het van mijzelf. Ik heb het tot mijn burn out volgehouden.
Heb ik recht op Wa-jong? Ik loop al sinds mijn 11e af en aan bij psychologen, twee burn outs gehad (een na die stage), slik anti-depressiva ook af en aan. Misschien wel. Maar ik wil blijven vechten, meedoen in de maatschappij.
zondag 16 december 2018 om 21:20
Van 3 tot 6 gewone kleuterschool dan 1 jaar 1studiejaar dan naar buitengewoon onderwijs. Pesten tot mijn 15 werd ik de stille genoemd ( maar daar bleef het bij) zat toen nog op buitengewoon onderwijs met oog op gewone schrijnwerkerij. Maar omdat ik totaal geen contact zocht met leerkrachten uit me zelf en dit niet gaat in de gewone wereld. Ben ik toen getest (autisme) en gezakt naar voorbereiding op beschutte werkplaats en beschermd wonen. Op het gewone buitengewoon onderwijs was geweld als je iemand uitmaakte maar dat deed ik niet. Op die andere school vanaf 16 daar was geweld zonder reden totaal onverwacht. Tijdens een fietstocht heeft daar eens iemand onverwacht in mijn wiel geramd gelukkig niet gevallen kunnen stoppen in het gras. Eigenlijk was het zo druk op school dat ik pas na school min of meer foutloos heb leren schrijven (voor zo ver ik aankan) anoniem online. Ik heb nog een link van een wedstrijd (verhaal verzinnen om game te winnen), waar je kan zien hoeveel schrijffouten ik maakte na school (meerderjarig mocht dit je interesseren als taal leraar wil ik hem wel sturen ). Na school te traag voor beschutte werkplaats (niet weerbaar genoeg kan ook), nog 5 jaar vrijwilligers werk dat ik vrij goed kon in mijn ogen. Maar door frustratie dat het toch niets opbrengt mee gestopt, en kan het ook fysiek door knieproblemen niet meer aan. Gelukkig zit ik nog goed bij mijn ouders thuis. Maar buiten de diagnose was toen in belgie weinig begeleiding zeg maar niets ben 29. Misschien ook omdat ik zelf niets vroeg maar blijkbaar maken al die pillen ook niet echt gelukkig zo als ik hier zo vaak lees. (Ben vanaf 12 met openbaar vervoer naar school geweest dus het is niet dat ik niet alleen buiten mocht of zo.)
Een Wa-jong hier vind je daar wel info van https://mandyverleijsdonk.wordpress.com ... tegen-uwv/
Maar simpel krijg je dit niet denk ik gaat over rechtszaken en zo. En veel maakt uit of je al succesvol gewerkt hebt of niet denk ik.
Een Wa-jong hier vind je daar wel info van https://mandyverleijsdonk.wordpress.com ... tegen-uwv/
Maar simpel krijg je dit niet denk ik gaat over rechtszaken en zo. En veel maakt uit of je al succesvol gewerkt hebt of niet denk ik.
maandag 17 december 2018 om 00:22
Tsja wat is succesvol? Ik heb wel in het zwaarste vakgebied gewerkt en tussendoor wat bijbaantjes. Een marketingstage die uit niks anders bestond dan ' hier heb je een boek, ga nu maar mensen bellen'.
Ik heb verder altijd normaal geleefd. Wel al meerdere depressies en een burnout gehad. Af en aan anti-depressiva geslikt. En angstklachten gerelateerd aan grote dingen, dus werk, inkomen.
Maar als ik het mensen vertel reageren ze verbaasd, omdat ik zo goed kan doen alsof. Tot ik overloop dus.
Ik heb verder altijd normaal geleefd. Wel al meerdere depressies en een burnout gehad. Af en aan anti-depressiva geslikt. En angstklachten gerelateerd aan grote dingen, dus werk, inkomen.
Maar als ik het mensen vertel reageren ze verbaasd, omdat ik zo goed kan doen alsof. Tot ik overloop dus.
maandag 17 december 2018 om 07:26
Ik heb ook angst of toch de symptomen zeer hoge hartslag als ik tussen mensen zit ,zere gespannen ogen en hoofdpijn en misselijkheid op school. Vlekken op mij ogen en waarschijnlijk beschadigde aders zal ik ook wel hebben als gevolg van jaren. Pas na school is dit weg gegaan maar die verhoogde hartslag blijf ik hebben als ik nog maar mensen in de buurt krijg. Natuurlijk omdat dit niet zo langdurig is worden de gevolgen als hoofdpijn niet zo zwaar. Na school kon ik vaak zelfs geen tv kijken zat maar voor me uit te staren vaak ogen toe terwijl de rest tv keek, als ik ging slapen kon ik niet stil liggen van de hoofdpijn. Ik herinner mij dat ze eens mijn bloeddruk namen op school en dit herhaalden, waarschijnlijk dachten ze dat dit door dit druk ding zo hoog was. Maar daarna is er ook gevraagd of ik soms hoofdpijn had of misselijk was maar omdat ik geen gedoe wil, zeg ik automatisch nee. Hyperventileren heb ik nooit gehad en op die manier kan dit blijkbaar voorbij gaan zonder dat iemand het wist. Ik heb ptss voor mensen denk ik, freeze en verminderde concentratie heb ik tenminste van soortgelijke mensen gelezen niet vastgesteld. Als je dan ook nog te traag bent voor beschutte werkplaats en ze dit niet linken, dat is niet leuk maar ik ben ook niet slim genoeg voor een denk job die ik alleen kan doen. Fysiek wat ik als vrijwilligers werk met mijn vader 5 jaar 4 dagen per week deed ging wel omdat dit alleen was met hem. Maar als je pas op 21 lage gehandicapte uitkering trekt, is ook geen motivatie om te blijven sleuren met kleding zakken in knelpunt beroep, en kan het door mijn knieën ook niet meer.
Met een hartslag horloge kan je dit aantonen die hartslag, maar ik kan mij niet voorstellen dat je al jaren les geeft als je dit zo erg hebt. Of het moet zijn dat jij een veel sterker gestel hebt dan mij en dat nu op geraakt is. En je daarom in deze zeer lastige situatie uitkomt die een gewone mens nooit kan geloven dat zo iets bestaat. Natuurlijk wat ik vergeet meestal nemen dit soort mensen antidepressiva wat ik nooit nam want ik ben afgesloten. Misschien verlaagd dit de stress symptomen wat en houd je daarom langer vol dan mij, en zit daar het verschil. Maar dit zijn allemaal maar mijn eigen gedachten nergens op gefundeerd. Antidepressiva is een beetje zo als ze hier de putten vullen in de weg, dit gaat maar op den duur tast het uitvriezen steeds grotere stukken aan dan wanneer je deftig oplapt. Je moet de oorzaak weg nemen van het probleem enkel als dit probleem onzichtbaar is, dan is er geen probleem voor andere mensen. En geven ze pilletje voor symptomen als levensmoe, lusteloos terwijl enkel de bron van stress wegnemen optimaal resultaat kan geven. Natuurlijk als je al van zo jong pillen neemt wat is dan je eigen gevoel welke gevolgen, veranderingen heeft dit toegebracht. Het heeft wat gerekt maar met pijnstillers en een gebroken been been blijven lopen maakt dat het nooit hersteld. En dan amputatie been, of op den duur zelfmoord in geval van pillen, of is dit weer te extreem. Ik schrijf enkel maar hoe ik het aanvoel en dat is meestal anders dan andere mensen. Ik hoop dat er snel een oplossing komt maar door te blijven structureel over je limieten gaan, dit loopt fout af kan niet anders vrees ik.
Met een hartslag horloge kan je dit aantonen die hartslag, maar ik kan mij niet voorstellen dat je al jaren les geeft als je dit zo erg hebt. Of het moet zijn dat jij een veel sterker gestel hebt dan mij en dat nu op geraakt is. En je daarom in deze zeer lastige situatie uitkomt die een gewone mens nooit kan geloven dat zo iets bestaat. Natuurlijk wat ik vergeet meestal nemen dit soort mensen antidepressiva wat ik nooit nam want ik ben afgesloten. Misschien verlaagd dit de stress symptomen wat en houd je daarom langer vol dan mij, en zit daar het verschil. Maar dit zijn allemaal maar mijn eigen gedachten nergens op gefundeerd. Antidepressiva is een beetje zo als ze hier de putten vullen in de weg, dit gaat maar op den duur tast het uitvriezen steeds grotere stukken aan dan wanneer je deftig oplapt. Je moet de oorzaak weg nemen van het probleem enkel als dit probleem onzichtbaar is, dan is er geen probleem voor andere mensen. En geven ze pilletje voor symptomen als levensmoe, lusteloos terwijl enkel de bron van stress wegnemen optimaal resultaat kan geven. Natuurlijk als je al van zo jong pillen neemt wat is dan je eigen gevoel welke gevolgen, veranderingen heeft dit toegebracht. Het heeft wat gerekt maar met pijnstillers en een gebroken been been blijven lopen maakt dat het nooit hersteld. En dan amputatie been, of op den duur zelfmoord in geval van pillen, of is dit weer te extreem. Ik schrijf enkel maar hoe ik het aanvoel en dat is meestal anders dan andere mensen. Ik hoop dat er snel een oplossing komt maar door te blijven structureel over je limieten gaan, dit loopt fout af kan niet anders vrees ik.
maandag 17 december 2018 om 11:56
Goede vergelijking over die put. Ik had nooit het onderwijs in moeten gaan. Zo ik dan geen medicatie slikken? Wie weet.
Ik denk ook dat jij lager op het spectrum zit en je klachten daardoor ergerzijn. Ik herken veel wat jij zegt niet, maar ik ben dan ook zeer hoog functionerend volgens mijn arts. Al functioneer ik nu niet...
Ik denk ook dat jij lager op het spectrum zit en je klachten daardoor ergerzijn. Ik herken veel wat jij zegt niet, maar ik ben dan ook zeer hoog functionerend volgens mijn arts. Al functioneer ik nu niet...
maandag 17 december 2018 om 15:42
Ik zit zo laag dat ik enkel nog mijn ouders spreek, ook buren die al 25 jaar naast wonen nog nooit tegen gesproken. Ik kijk altijd weg van mensen al vanaf mijn geboorte. Op school enkel als men iets vroeg kwam er iets uit maar kan gewoon niet denken van de stress dan. Soms denk ik dat ik een enorme angst stoornis heb meer dan autisme. Zo durf ik niet meer op drukke plaatsen komen sinds de aanslagen van is. Ook bij familie die niet spreekt tegen mij stijgt mijn hartslag enorm. Dus niet enkel bij vreemden ook zelfs bij mijn ouders durf ik niet mezelf zijn. Ik zit altijd stil en bv. armen uitrekken durf ik niet dit klinkt niet te geloven. Ik weet ook niet waarom ik dit heb maar kan er niets aan doen. Waarschijnlijk daarmee dat er ook nooit meer over beschut wonen is gesproken omdat ik zelfs daar niet zou kunnen functioneren. Op internet heb ik dit niet het is alsof iemand met te kijken mij verlamd. Mijn hersenen zijn niet meer dan 10 maal 7 weet ik nog omdat het gewoon een 0 bij plaatsen is. Maar 7 maal 7 kan ik al niet meer onthouden, en moet dan aftrekken om daar bij te geraken vanaf 70 . Als je hersenen maar zo beperkt onthouden en traag zijn misschien daar mee dat praten niet goed lukt. Ik steek waarschijnlijk alle energie in gewoon bewegen en kan maar 1 ding op de zelfde moment denk ik. Dingen die ik doe zijn dus meer op mijn gevoel dan op aangeleerde simpelweg omdat ik maar bepekt onthoud. ik weet wel dat je niet zonder kleren op straat gaat en moorden pleegt en zo dat wel.
Het is daarmee dat ik niet snap dat ik ooit zelfstandig de bus mocht nemen. Ik deed op 12 meer dan nu aangezien ik al vanaf 18 niet meer alleen buiten kom uit eigen wil. Ook leek ik in school of wel het al te weten van zelf en langs de andere kant kon ik dan weer niets opnemen. Maar op zich zal ik wel niet extreem dom zijn anders had ik al lang politie aan de deur internet is eigenlijk ook openbaar ip. Computer is ook zo iets online betalingen en eigenlijk alles heb ik gewoon gedaan zonder uitleg, want mij ouders gebruiken geen computer. Bij andere mensen werk alles via opgedane lessen in school vermoed ik. Als ik iets doe voelt het meer als een wandeling door de jungle een paar waarden die ik weet en alles opnieuw bedenken wat ik tegenkom. Maar toch snap ik het niet misschien is die stress omdat ik weet dat ook negeren fout is, maar kan niet onthouden wat wel moet dus zit gedoemd om vreemd te blijven voor altijd.
Maar ik denk het ook dat jij wel zal goed terecht komen er zijn zelfs dokters met autisme. Heb je die vacature van ab texel gezien in die pm. Samen met de talen en de weg wat ingeven is dit niet zo simpel. Ik denk zelfs dat er maar een beperkt aantal mensen zijn die 4 talen spreken. Ik denk dat jij niet beseft hoe slim jij bent misschien als je leest wat ik maar kan onthouden dat het duidelijker is.
Het is daarmee dat ik niet snap dat ik ooit zelfstandig de bus mocht nemen. Ik deed op 12 meer dan nu aangezien ik al vanaf 18 niet meer alleen buiten kom uit eigen wil. Ook leek ik in school of wel het al te weten van zelf en langs de andere kant kon ik dan weer niets opnemen. Maar op zich zal ik wel niet extreem dom zijn anders had ik al lang politie aan de deur internet is eigenlijk ook openbaar ip. Computer is ook zo iets online betalingen en eigenlijk alles heb ik gewoon gedaan zonder uitleg, want mij ouders gebruiken geen computer. Bij andere mensen werk alles via opgedane lessen in school vermoed ik. Als ik iets doe voelt het meer als een wandeling door de jungle een paar waarden die ik weet en alles opnieuw bedenken wat ik tegenkom. Maar toch snap ik het niet misschien is die stress omdat ik weet dat ook negeren fout is, maar kan niet onthouden wat wel moet dus zit gedoemd om vreemd te blijven voor altijd.
Maar ik denk het ook dat jij wel zal goed terecht komen er zijn zelfs dokters met autisme. Heb je die vacature van ab texel gezien in die pm. Samen met de talen en de weg wat ingeven is dit niet zo simpel. Ik denk zelfs dat er maar een beperkt aantal mensen zijn die 4 talen spreken. Ik denk dat jij niet beseft hoe slim jij bent misschien als je leest wat ik maar kan onthouden dat het duidelijker is.
maandag 17 december 2018 om 21:23
Ik heb ook angst van medicatie de vorige keer dat ik antibiotica heb genomen voor een abces aan een tand, had ik ook versnelde hartslag lange tijd nadien . Had een hevige opstoot van huisstofmijt allergie waardoor ik moest hoesten gans de nacht 1 week aan een stuk niet geslapen. Was totaal uitgeput had buikpijn en moest overgeven, de buikpijn is pas na een half jaar stilaan verdwenen. Mijn darmen ontregeld voor ook zo lang en precies geen kracht uit voeding halen. Echt een nachtmerrie terwijl op tv als een sporter dit neemt hij beter word. Ik verzin dit echt niet, als ik een pijnstiller neem moet ik ook overgeven. Ik weet niet hoe dit komt heb al gelezen dat autisten extra gevoelig zijn weeg ook maar 58 kilo met kleren aan. Als ik nog maar geur verfrisser, kuismiddel of deo ruik of kuismiddelen krijg ik al tranende ogen en slijm piepende longen. Ik reageer dus blijkbaar heel gevoelig op stoffen in mijn omgeving of lijf. Hier heb ook angst van als ik ooit echt ziek word duwen die pillen mij misschien de dood als ik al verzwakt ben.
