Asperger, niet open kunnen zijn over mijn handicap

Toen ik 25 was werd bij mij de diagnose Asperger geconstateerd. Na al die jaren snapte ik, vrouw, waarom mijn sociale contacten steeds spaak liepen. Waarom ik het steeds maar niet 'goed kon doen', ondanks dat ik mijn best deed. Waarom ik steeds last had van angst en depressieve gevoelens, die tot twee keer toe tot een hevige depressie hebben geleid. Eindelijk kon ik gerichte therapie krijgen, en zou mijn leven een minder grote puinhoop worden van mislukte relaties, contacten op het werk die niet lekker liepen (al snapte ik steeds niet waarom).

Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender

Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.

Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.

Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.

Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.

En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.

Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'

De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.

Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.

Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?

De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.

Help?

Hans kan je aub een eigen topic maken?

Wie kan ik bellen voor loopbaanbegeleiding? Het uwv?

Solomio schreef: ↑

13-12-2018 14:18

Ik zou eerst maar eens 'wachten' wat er gebeurt en hulp inschakelen voor je psychische gesteldheid.

Ik loop al jaren bij een centrum voor psychische problematiek. Zij hebben geen loopbaanbegeleiding. Ik heb er net heen gebeld.


Ik wil echt graag loopbaanbegeleiding in Almere, waar ik woon. Hoe?

ava75 schreef: ↑

13-12-2018 14:18

Waarom wil jouw werkgever jou ontslaan?

Ik functioneer niet goed. Heb een burnout en weinig controle meer over mijn lessen. Ook lukt het sociale aspect steeds minder.

Ik heb geen idee wat je bedoelt Star. En Hans, wil je weggaan uit dit topic?

Uwv al 10 minuten in gesprek. Hoor niks van dokter.

Crisisdienst is neem ik aan voor als je suicidaal bent. Dat ben ik niet.

Biebeltje schreef: ↑

13-12-2018 15:09

He Dollop, wat naar dat je je nu zo voelt...
Voordat je overhaaste stappen gaat nemen... geeft het wat lucht als je je tijdelijk ziek meldt? Dan heb je misschien even wat meer ruimte om voor jezelf in kaart te brengen (het liefst met behulp van een praktijkondersteuner of je therapeut) wat de elementen zijn waar je nu op stuk loopt elke keer. Zodat je specifiek kan kijken naar mogelijke oplossingen.
Biedt jouw werkgever geen loopbaancoaching aan?

Is er niemand binnen je organisatie met wie je deze probleempunten aan kan kaarten om te kijken of er oplossingen mogelijk zijn? Even helemaal los van je diagnose.

Bij mij was angst ook een groot probleem voor mijn dagelijks functioneren. Door mijn angst bevroor ik vaak helemaal. Nu ik hier een lichte dosis medicatie voor heb gaat het al een heel stuk beter en durf ik bijvoorbeeld al veel beter voor mezelf op te komen. Ik voel me veel zekerder.
Vanuit mijn wer k kon ik een orienterend gesprek hebben met de interne jobcoach om op grote lijnen te kijken waar ik nu heen wilde: binnen de huidige functie of een totale carriereswitch.
In mijn geval vond ik mijn werk over het algemeen het probleem niet. En ik ben er ook best goed in. Alleen bepaalde elementen werken voor mij gewoon niet. Daar is uiteindelijk de focus op gelegd.
Ik heb ook een coach via IQ coaches voor de meer praktische invulling van zaken.

Sterkte!

Dank je!

Ik heb morgen een gesprek met de rector en zal daar om een loopbaancoach vragen. Ik meld mij in ieder geval ziek met een burnout.

Met mijn therapeut heb ik volgende week een afspraak, om mij te helpen met het vinden van coaching en het vinden van een baan op niveau. Ondertussen ga ik ook een vriend vragen of er nog plek is in de winkel waar hij werkt, ik kon daar eerst ook terecht maar toen vond ik wat anders.


Ik wil iets op kamtoor doen, lijkt mij ideaal, niet meer dat groepsmanagement, maar wel normaal contact met volwassenen. Dat kan ik wel aan, ik heb ook veel skills. Maar wat weet ik nog niet.

Ik had net een jobcoach gebeld maar ik heb geen 500 euro om daar aan uit te geven...

En uwv verwees me door naar werk.nl

elske1975 schreef: ↑

13-12-2018 17:27

Je werkt dus in het voortgezet onderwijs. Ik neem aan dat de school waar jij werkt deel uitmaakt van een scholenkoepel. Je kunt ook bij personeelszaken informeren wat er mogelijk is.

Ik heb coach net gemaild. Misschien is een baan in de administratie meer iets voor mij. Ik weet het echt even niet meer.

Maar daar heb ik geen opleiding voor.

Wat ik nodig heb is dat ik een baan vind op wo/hbo of desnoods mbo niveau waar ik vooraf geen nieuwe opleiding voor nodig heb. Misschien wel on the job, maar niet nu.

Ik heb gekeken op booking.com, werkenbijhogescholen.nl, indeed. Soms voldoe ik bijna, soms helemaal, maar heb dan net niet die ervaring maar wel vergelijkbaar vanuit het onderwijs. Ik weet niet of ik dan kans maak.


Ik heb net ruzie met mijn moeder gehad die vind dat ik het niet had mogen zeggen dat ik een loopbaancoach nodig heb. Zij vind dat ik morgen moet doen alsof ik zo graag wil blijven, want dan krijg ik gedurende mijn burnout doorbetaald. Ik weet toch wel dat ik slecht functioneer en burnout of niet daar mag ik voor ontslagen worden.


Ik merk dat ik het liefst gisteren een jobcoach had gewild of iemand die mij begeleidt maar het duurt zo lang en het geeft stress. Ik kan geen particuliere coach betalen nu. Op werk.nl zie ik ook geen contact voor een coach die mij kan uitleggen wat ik het beste kan doen.

Het liefst zou ik niet eens naar het gesprek komen morgen maar gewoon ontslag nemen, spaargeld opmaken en dan verder zien.

Welke dan? Ik hoef geen speciale baan. Alleen hulp bij vinden van normaal werk.