Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
dinsdag 21 november 2017 om 16:39
Klopt. En de laatste anderhalve week is er weer volop werk. Nu konden we lekker doorwerken en ging de tijd redelijk snel om. Dan verdwijnt die ergernis weer wat naar de achtergrond. Zo gaat het al jaren. Op en af. Wat mij tegenhoud is dat ik met vrijwilligerswerk alleen geen pensioen opbouw.redbulletje schreef: ↑21-11-2017 16:07Maar jij hóeft toch niet? Schreef jij niet laatst dat t financieel helemaal niet veel scheelt als je die sociale werkplaats zou laten zitten? Waarom ga je niet een paar uur per week honden uitlaten of poetsen zodat je uit die slavernijtoestand weg kan?
woensdag 22 november 2017 om 20:08
Pff. Ik weet niet of ik in dit deel of in het vorige deel mee heb geschreven. Toendertijd was ik geloof ik nog werkloos. Nu heb ik een baan in de horeca, een prikkel-heftige baan waarvan ik na twee weken het gevoel kreeg dat ik ieder moment kon gaan janken. Daarom heb ik mijn huisarts gevraagd of ik mijn dosering van venlafaxine mocht verdubbelen. Dit mocht, alleen heeft het totaal niet het effect dat ik had gehoopt.
Een vriendin van mij heeft dezelfde stoornissen als ik heb, en heeft naast venlafaxine een lage dosering van seroquel. Bij het evaluatiegesprek met mijn huisarts heb ik gevraagd of ik een suggestie mocht doen, en verteld over die vriendin en de seroquel. Mijn huisarts is hier terughoudend in, hij vindt een antipsychoticum te heftig, ook in lage dosering. Terwijl ik op PubMed studies vind waarbij kinderen van 13-17(!!!) hoge doseringen van seroquel krijgen, in combinatie met hoge doseringen van methylfenidaat.
Ik heb deze studie en nog een andere maar uitgeprint. Over twee weken heb ik een face-to-face afspraak bij de HA. Dan wil ik de studies laten zien, en nog een keer uitleggen welk effect ik hoop te krijgen van medicatie.
Heeft iemand ideeën om te helpen om mijn verhaal een beetje samenhangend te krijgen? Het is niet mijn bedoeling om dit topic te kapen hoor, ik wilde ook gewoon even van mezelf afschrijven. Die vriendin heeft namelijk voorgesteld dat ik het wel van haar over kan kopen, maar daar ga ik al helemaal niet beginnen. Daar van me af praten gaat dus niet lukken
Een vriendin van mij heeft dezelfde stoornissen als ik heb, en heeft naast venlafaxine een lage dosering van seroquel. Bij het evaluatiegesprek met mijn huisarts heb ik gevraagd of ik een suggestie mocht doen, en verteld over die vriendin en de seroquel. Mijn huisarts is hier terughoudend in, hij vindt een antipsychoticum te heftig, ook in lage dosering. Terwijl ik op PubMed studies vind waarbij kinderen van 13-17(!!!) hoge doseringen van seroquel krijgen, in combinatie met hoge doseringen van methylfenidaat.
Ik heb deze studie en nog een andere maar uitgeprint. Over twee weken heb ik een face-to-face afspraak bij de HA. Dan wil ik de studies laten zien, en nog een keer uitleggen welk effect ik hoop te krijgen van medicatie.
Heeft iemand ideeën om te helpen om mijn verhaal een beetje samenhangend te krijgen? Het is niet mijn bedoeling om dit topic te kapen hoor, ik wilde ook gewoon even van mezelf afschrijven. Die vriendin heeft namelijk voorgesteld dat ik het wel van haar over kan kopen, maar daar ga ik al helemaal niet beginnen. Daar van me af praten gaat dus niet lukken
woensdag 22 november 2017 om 21:02
Het zijn medicijnen.redbulletje schreef: ↑22-11-2017 20:42Je gaat toch geen drugs gebruiken om te kunnen werken? Stop met werk in de horeca en dan heb je die pillen vast ook niet meer zo dringend nodig.
Kunnen werken heeft voor mij de voorkeur boven werkloos thuis zitten terwijl iedereen (inclusief UWV) vindt dat ik toch makkelijk aan een baan zou moeten komen. (En dat lukt ook, alleen vergeten ze daarbij dat mijn beperkingen het houden van een baan moeilijk maken)
Daarbij geeft het werk me een groter gevoel van voldoening dan mijn vorige (kantoor)werk. De prikkels zijn het probleem, en medicatie kan helpen om mijn prikkel-gevoeligheid te verminderen. Niks mis mee lijkt me?
woensdag 22 november 2017 om 21:17
Dus insuline is ook drugs? Want dat hebben diabeten nodig om te kunnen functioneren... Vind dit nogal een vreemde stelling.redbulletje schreef: ↑22-11-2017 21:07Als je medicijnen net als sommige workaholics die cocaine nodig hebben om te kunnen functioneren gebruikt, dan noem ik het drugs.
Los daarvan denk ik ook dat een baan in de horeca nu niet het meest geschikte werk is voor een persoon met autisme gezien de hoge werkdruk en prikkels die daar zijn. Maar medicatie nodig hebben om te functioneren betekent niet dat je drugs nodig hebt om te kunnen functioneren. Alleen lijkt het voor mij in het geval van Valeriaansnoepje er op dat de medicatie nodig is om in de horeca te kunnen werken en niet om in het algemeen te kunnen functioneren. Als dat zo is zou ik inderdaad een passendere baan zoeken.
woensdag 22 november 2017 om 21:26
Ik vind dit soort medicatie wel iets dat door een psychiater zou moeten worden voorgeschreven. Dus ik zou een verwijzing aan de HA vragen.Valeriaansnoepje schreef: ↑22-11-2017 21:02Het zijn medicijnen.
Kunnen werken heeft voor mij de voorkeur boven werkloos thuis zitten terwijl iedereen (inclusief UWV) vindt dat ik toch makkelijk aan een baan zou moeten komen. (En dat lukt ook, alleen vergeten ze daarbij dat mijn beperkingen het houden van een baan moeilijk maken)
Daarbij geeft het werk me een groter gevoel van voldoening dan mijn vorige (kantoor)werk. De prikkels zijn het probleem, en medicatie kan helpen om mijn prikkel-gevoeligheid te verminderen. Niks mis mee lijkt me?
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 22 november 2017 om 21:27
Sommige mensen willen graag kunnen werken.redbulletje schreef: ↑22-11-2017 20:42Je gaat toch geen drugs gebruiken om te kunnen werken? Stop met werk in de horeca en dan heb je die pillen vast ook niet meer zo dringend nodig.
Een beetje inlevingsvermogen kun je best aanleren hoor.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 22 november 2017 om 21:27
Insuline is nodig om te overleven maar zo ik t begrijp gebruikt zij medicijnen enkel om de horecabaan te kunnen handelen. Dan kun je beter een prikkelarmere baan zoeken m.i. Ipv je medicatie te verhogen.MrsLady schreef: ↑22-11-2017 21:17Dus insuline is ook drugs? Want dat hebben diabeten nodig om te kunnen functioneren... Vind dit nogal een vreemde stelling.
Los daarvan denk ik ook dat een baan in de horeca nu niet het meest geschikte werk is voor een persoon met autisme gezien de hoge werkdruk en prikkels die daar zijn. Maar medicatie nodig hebben om te functioneren betekent niet dat je drugs nodig hebt om te kunnen functioneren. Alleen lijkt het voor mij in het geval van Valeriaansnoepje er op dat de medicatie nodig is om in de horeca te kunnen werken en niet om in het algemeen te kunnen functioneren. Als dat zo is zou ik inderdaad een passendere baan zoeken.
woensdag 22 november 2017 om 21:32
Dit is wel het werk waar ik het minst foutgevoelig in ben. Dat wil zeggen, of ik ben gefocust genoeg om zo min mogelijk fouten te maken, of het is werk op mijn werkniveau (in tegenstelling tot mijn leerniveau dat een stuk hoger ligt. Ik heb m'n werkgever duidelijk moeten zeggen dat ik écht in de horeca wilde werken "ondanks" mijn opleidingsniveau).MrsLady schreef: ↑22-11-2017 21:17Dus insuline is ook drugs? Want dat hebben diabeten nodig om te kunnen functioneren... Vind dit nogal een vreemde stelling.
Los daarvan denk ik ook dat een baan in de horeca nu niet het meest geschikte werk is voor een persoon met autisme gezien de hoge werkdruk en prikkels die daar zijn. Maar medicatie nodig hebben om te functioneren betekent niet dat je drugs nodig hebt om te kunnen functioneren. Alleen lijkt het voor mij in het geval van Valeriaansnoepje er op dat de medicatie nodig is om in de horeca te kunnen werken en niet om in het algemeen te kunnen functioneren. Als dat zo is zou ik inderdaad een passendere baan zoeken.
Omdat ik zo op werk gefocust was in mijn verhaal komt denk ik niet naar voren dat het effect van venlafaxine ook in het algemeen niet is wat ik ervan had verwacht. Het werkt wel, maar ik kan mezelf regelmatig op m'n kop slaan voor het vergeten of verkeerd/dubbel plannen van afspreken. Dat is meer een ADD-ding dan een autisme-ding, mijn medicatie neem ik ook voornamelijk voor mijn ADD, niet voor m'n autisme.
woensdag 22 november 2017 om 21:35
Ik heb het niet over 'doen alsof', ik heb het over 'iets verder kijken dan je neus lang is'.redbulletje schreef: ↑22-11-2017 21:29Ik kan als ik wil idd prima doen alsof, maar daar ben ik mee gestopt
Jouw ervaring met werk is blijkbaar uitsluitend negatief, maar dat geldt lang niet voor iedereen.
En als je dan werk hebt wat je leuk vindt, maar wat wel erg veel prikkels geeft, dan lijkt het me heel prima om te kijken of je met medicatie je prikkelgevoeligheid wat kunt verminderen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 22 november 2017 om 21:41
Als het er echt alleen maar om die reden is wel. Maar jij had het over functioneren in het algemeen. Zonder medicatie functioneer ik ook niet. Sterker nog... Zonder medicatie heb ik de hele dag door paniekaanvallen van alleen al de prikkels binnenshuis en leef ik liever niet. Met medicatie kan ik werken en dingen doen die ik leuk vind waarbij ik alleen nog paniekaanvallen heb in de nacht en alleen als ik overprikkeld ben (en dat gebeurt minder snel met de medicatie). Dus ja... Voor mij is mijn medicatie ook om te overleven. Want zonder weet ik niet of ik er op dit moment nog was geweest.redbulletje schreef: ↑22-11-2017 21:27Insuline is nodig om te overleven maar zo ik t begrijp gebruikt zij medicijnen enkel om de horecabaan te kunnen handelen. Dan kun je beter een prikkelarmere baan zoeken m.i. Ipv je medicatie te verhogen.
woensdag 22 november 2017 om 21:42
Ik krijg ook seroquel maar ik slik het niet vaak. Voor mij is het voorgeschreven als slaapmiddel. Ik krijg ook andere anti psychoticum medicatie wat mij helpt beter te dealen met prikkels. Dus zo’n gek idee om een anti psychoticum te slikken vind ik het niet. Ik kan echt niet zonder en slik ook een erg lage dosering.
Maar ook ik vind dat je dit met een psychiater moet bespreken en niet met een huisarts. Als de venlafaxine niet doet wat je wilt zal ik naar iets anders kijken.
Maar ook ik vind dat je dit met een psychiater moet bespreken en niet met een huisarts. Als de venlafaxine niet doet wat je wilt zal ik naar iets anders kijken.
woensdag 22 november 2017 om 21:44
Ah je hebt ook ADD. Dat verklaart het al iets meer. Horeca is op de één of andere manier echt een AD(H)D-beroep voor mijn gevoel. Ken meerdere personen met AD(H)D die in de horeca zitten en daar ook echt talent voor hebben. Ik zou er alleen met mijn autisme echt compleet gek worden. Het lijkt me dus wel een lastige combinatie. Als ik jou was zou ik inderdaad eens een afspraak maken met een psychiater (laten doorverwijzen door HA dus). Die heeft toch meer verstand daarvan en meer zicht op de verschillende soorten medicatie. Ook voor de combinatie van ADD en autisme.Valeriaansnoepje schreef: ↑22-11-2017 21:32Dit is wel het werk waar ik het minst foutgevoelig in ben. Dat wil zeggen, of ik ben gefocust genoeg om zo min mogelijk fouten te maken, of het is werk op mijn werkniveau (in tegenstelling tot mijn leerniveau dat een stuk hoger ligt. Ik heb m'n werkgever duidelijk moeten zeggen dat ik écht in de horeca wilde werken "ondanks" mijn opleidingsniveau).
Omdat ik zo op werk gefocust was in mijn verhaal komt denk ik niet naar voren dat het effect van venlafaxine ook in het algemeen niet is wat ik ervan had verwacht. Het werkt wel, maar ik kan mezelf regelmatig op m'n kop slaan voor het vergeten of verkeerd/dubbel plannen van afspreken. Dat is meer een ADD-ding dan een autisme-ding, mijn medicatie neem ik ook voornamelijk voor mijn ADD, niet voor m'n autisme.
woensdag 22 november 2017 om 21:44
Tot nu toe krijg ik de indruk dat mijn HA er wel (genoeg) verstand van heeft, maar ik ben ook maar een leek.
Trouwens Redbulletje, ik ben echt geen workaholic hoor. Ik kan zonder moeite allerlei leuke, niet werk-gerelateerde dingen doen. Ik schiet niet in de stress als ik even niet kan werken o.i.d.
Ik schiet wél in de stress als ik niet (genoeg) kan werken om mijn huur op te kunnen brengen. Of eten te kunnen kopen.
woensdag 22 november 2017 om 21:52
Zo hé, wat zijn jullie allemaal snel.
Ja, het ligt inderdaad iets gecompliceerder dan alleen "prikkels". Door mijn AD(H)D heb ik juist behoefte aan prikkels en hard (fysiek?) werken, dat houdt naast medicatie mijn hoofd "schoon" zeg maar.
In een boek over ADHD heb ik de theorie gelezen dat ADHDers eigenlijk chronisch onderprikkeld zijn i.p.v. overprikkeld. En daardoor júist overprikkeld raken op de langere termijn. Vandaar (volgens onderzoeker) de extreme hobby's zoals parachute springen, of de impulsieve beslissingen. Alleen kan ik me niet herinneren welk boek het was.
Trouwens, vóór mijn diagnose vond ik bijna alle niet-levensreddende medicatie ook maar troep en onzin. Iedereen moest maar gewoon in therapie en dan kwam het vanzelf wel goed
Intussen heb ik allang geaccepteerd dat ik waarschijnlijk mijn leven lang aan de medicijnen zit. Tenzij de medische wetenschap eindelijk zo ver komt dat ze nieuwe hersenverbindingen kunnen aanleggen, of hersentransplantaties kunnen doen.
Dat laatste 100x liever dan een leven zonder medicatie trouwens. Ook al zou ik dan een compleet ander persoon zijn omdat ik diens hersens heb overgenomen.
Ja, het ligt inderdaad iets gecompliceerder dan alleen "prikkels". Door mijn AD(H)D heb ik juist behoefte aan prikkels en hard (fysiek?) werken, dat houdt naast medicatie mijn hoofd "schoon" zeg maar.
In een boek over ADHD heb ik de theorie gelezen dat ADHDers eigenlijk chronisch onderprikkeld zijn i.p.v. overprikkeld. En daardoor júist overprikkeld raken op de langere termijn. Vandaar (volgens onderzoeker) de extreme hobby's zoals parachute springen, of de impulsieve beslissingen. Alleen kan ik me niet herinneren welk boek het was.
Trouwens, vóór mijn diagnose vond ik bijna alle niet-levensreddende medicatie ook maar troep en onzin. Iedereen moest maar gewoon in therapie en dan kwam het vanzelf wel goed
Intussen heb ik allang geaccepteerd dat ik waarschijnlijk mijn leven lang aan de medicijnen zit. Tenzij de medische wetenschap eindelijk zo ver komt dat ze nieuwe hersenverbindingen kunnen aanleggen, of hersentransplantaties kunnen doen.
Dat laatste 100x liever dan een leven zonder medicatie trouwens. Ook al zou ik dan een compleet ander persoon zijn omdat ik diens hersens heb overgenomen.
woensdag 22 november 2017 om 21:57
Op mijn 17e wilde ik tandartsassistent worden en ging die opleiding doen. Ik bleek er totaal niet geschikt voor. Te hoge werkdruk, te stil zijn, motorisch onhandig, vergeetachtig, teveel onverwachtse dingen en uitlopende afspraken. Bij de opleiding werd het ook niet leuk gepresenteerd, vond ik. De lesassistente zat ons nogal achter de broek. Ze zei dan: "Actie dames, actie! Een assistente staat noooooit te kijken, moet áltijd bezig zijn. De tandarts mag noooooit op zijn assistente moeten wachten. Als iets in de voorraad ontbreekt, krijg de assistente op haar donder."
Ik vond het overkomen alsof je het slaafje van de tandarts was. Bij mijn laatste stage voelde dat ook zo.
Ik vond het overkomen alsof je het slaafje van de tandarts was. Bij mijn laatste stage voelde dat ook zo.
woensdag 22 november 2017 om 22:07
Bah, van zoiets kan ik wel van binnen erg kwaad worden. Ik zie zo voor me dat zo iemand dan meer als convenient robot gebruikt wordt dan als mens met gevoelens. "Pak dit, doe dat, da's fout, néé dat is wéér fout..."hondenmens schreef: ↑22-11-2017 21:57Op mijn 17e wilde ik tandartsassistent worden en ging die opleiding doen. Ik bleek er totaal niet geschikt voor. Te hoge werkdruk, te stil zijn, motorisch onhandig, vergeetachtig, teveel onverwachtse dingen en uitlopende afspraken. Bij de opleiding werd het ook niet leuk gepresenteerd, vond ik. De lesassistente zat ons nogal achter de broek. Ze zei dan: "Actie dames, actie! Een assistente staat noooooit te kijken, moet áltijd bezig zijn. De tandarts mag noooooit op zijn assistente moeten wachten. Als iets in de voorraad ontbreekt, krijg de assistente op haar donder."
Ik vond het overkomen alsof je het slaafje van de tandarts was. Bij mijn laatste stage voelde dat ook zo.
Nooit eens een "Hé, hoe was je weekend?"
Kijk, en bij mij maakt mijn medicatie juist het verschil tussen iets kunnen, of doen alsof ik iets kan. Snap je? Voor mij zit daar een wezenlijk verschil tussen.redbulletje schreef: ↑22-11-2017 21:29Ik kan als ik wil idd prima doen alsof, maar daar ben ik mee gestopt
Veel succes ButtersScotch. Mijn ervaring was om te huilen, het verhaal daarover zal ik je maar besparen. Gewoon een geval van de verkeerde persoon voor me hebben, denk ik.ButtersStotch schreef: ↑22-11-2017 21:20Nou Dinsdag gesprek bij uwv voor gesprek voor afspraak doelgroepenregister
iemand ervaring mee?
Ik kan me ook nauwelijks meer herinneren wat ze allemaal hebben gevraagd, weet alleen zeker dat ze me vroegen om mijn beperkingen te omschrijven. Verder, echt geen idee meer.
anoniem_649548ce5a867 wijzigde dit bericht op 22-11-2017 22:13
Reden: Quotes en reacties daarop toevoegen
Reden: Quotes en reacties daarop toevoegen
29.08% gewijzigd
woensdag 22 november 2017 om 22:32
Ja en dan had ik ook de pech dat juist de bitch van het assistententeam mij moest begeleiden. Bij de intake van die stage had ik er al geen goed gevoel over. Met haar ontevreden blik, pinnig kapsel. Mijn indruk klopte. Ze had commentaar op alles. Ik moest precies op een bepaald moment dit of dat zeggen. Dan stond ze achter me en zei: "Zeggen, zeggen!" Doen, doen!" Ze werkten daar veel met seintjes en minder met gesproken woorden. Anders zou de tandarts afgeleid raken. Lichaamstaal is moeilijk voor me. Dan tikte ze me aan en wees ze op iets. Als ik dan verduidelijking vroeg kreeg ik een kwade blik terug. Een keer zag ik een vergeten vuil plekje. Ik wilde het wegpoetsen en dat mocht niet. De patiënt mocht niet weten dat het vuil was. Dan hadden ze liever dat je hem bedroog. De assistente gaf me een lichte pets op mijn schouder. Of als ik te langzaam was een lichte duw geven. Ondanks dat het niet pijnlijk was vond ik die manier van corrigeren zeer onprettig. Dat was een herkansingsstage en die mislukte ook.Valeriaansnoepje schreef: ↑22-11-2017 22:07Bah, van zoiets kan ik wel van binnen erg kwaad worden. Ik zie zo voor me dat zo iemand dan meer als convenient robot gebruikt wordt dan als mens met gevoelens. "Pak dit, doe dat, da's fout, néé dat is wéér fout..."
woensdag 22 november 2017 om 22:48
Voor mij was de antidepressiva soort van werkzaam toen ik het leven als uitzichtloos zag. Maar na mijn diagnose viel voor mij alles op zn plaats en mag ik van mijzelf mijzelf zijn en daar heb ik geen medicatie voor nodig.Kijk, en bij mij maakt mijn medicatie juist het verschil tussen iets kunnen, of doen alsof ik iets kan. Snap je? Voor mij zit daar een wezenlijk verschil tussen.
Maar goed ik begrijp denk toch wel jouw punt, want als ik enkel met medicatie zou kunnen reizen zou ik ook pillen blijven slikken.
Maar als jij van lichamelijke arbeid houdt maar horeca als overprikkelend ervaart is iets in de bouw dan niets voor jou?
donderdag 23 november 2017 om 10:38
Daar heb ik ook over nagedacht. Ook werk zoals bijv in een fabriek aluminium platen inpakken. Maar deze baan werd mij in de WW aangeboden, dus ik heb de rondleiding in de fabriek niet eens gehaaldredbulletje schreef: ↑22-11-2017 22:48Voor mij was de antidepressiva soort van werkzaam toen ik het leven als uitzichtloos zag. Maar na mijn diagnose viel voor mij alles op zn plaats en mag ik van mijzelf mijzelf zijn en daar heb ik geen medicatie voor nodig.
Maar goed ik begrijp denk toch wel jouw punt, want als ik enkel met medicatie zou kunnen reizen zou ik ook pillen blijven slikken.
Maar als jij van lichamelijke arbeid houdt maar horeca als overprikkelend ervaart is iets in de bouw dan niets voor jou?
Trouwens ter verduidelijking, ik krijg dan wel AD van mijn HA, maar dit is alleen voor mijn ADD. Ik heb gelukkig geen depressie.
donderdag 23 november 2017 om 10:47
Je laatste opmerking vind ik nog meer reden om eens met een psychiater te gaan praten.Valeriaansnoepje schreef: ↑23-11-2017 10:38Daar heb ik ook over nagedacht. Ook werk zoals bijv in een fabriek aluminium platen inpakken. Maar deze baan werd mij in de WW aangeboden, dus ik heb de rondleiding in de fabriek niet eens gehaald
Trouwens ter verduidelijking, ik krijg dan wel AD van mijn HA, maar dit is alleen voor mijn ADD. Ik heb gelukkig geen depressie.
Medicatie bij psychische problemen is nogal gespecialiseerd. Zeker nu je weinig merkt van die medicijnen lijkt me dat een extra reden om je door te laten verwijzen naar een specialist.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
donderdag 23 november 2017 om 13:03
Ik ben het op zich met je eens, maar zie toch allemaal beren op de weg. Misschien kun je helpen om die bij me weg te halen?Solomio schreef: ↑23-11-2017 10:47Je laatste opmerking vind ik nog meer reden om eens met een psychiater te gaan praten.
Medicatie bij psychische problemen is nogal gespecialiseerd. Zeker nu je weinig merkt van die medicijnen lijkt me dat een extra reden om je door te laten verwijzen naar een specialist.
Want wat nou als een psychiater vindt dat ik nogmaals neurofeedback, mindfullness etc.etc. moet gaan proberen? Wat als ik nou net een psychiater tref die (zoals mijn vorige huisarts) ervan overtuigd is dat alles op te lossen is door ervoor te zorgen dat ik socialer ben ("ga wat vaker uit en zoek een vriend, dan heb je geen medicijnen meer nodig" luidde zijn advies
)Dat kan namelijk mijn leven ontwrichten. Ik heb net een baan waar ik verwacht langer dan 6 maanden te kunnen blijven, ga volgende week op mezelf wonen, etc.
