Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
zaterdag 20 mei 2017 om 13:09
Ooit kreeg ik een antidepressivum. Ik ging me er veel slechter van voelen en werd suïcidaal. Toen ben ik ermee gestopt.
Medicatie heeft op mij vaak een heel andere uitwerking dan gebruikelijk is. Ik heb gelezen dat dit voor veel mensen met autisme geldt. Aan antidepressiva begin ik nooit meer.
donderdag 25 mei 2017 om 14:36
Nou, het nieuwe forum heeft wel veel impact op ons allemaal geloof ik... 
Er wordt hier weinig geschreven. Wel jammer.
Hier ging het de afgelopen weken best goed, tot het eergister opeens weer omsloeg. Stomme hormonen, die prikkelen mij het meeste. Ik ga dan helemaal mee in mijn eigen negatieve gedachtes. Rationeel weet ik dat het komt doordat ik mijn eisprong heb en dan mijn emoties opeens omslaan,maar het voelt zó realistisch. Ik voel me dan vooral:
en ook een beetje 
Hoe dan ook: ik kan prima omgaan met mijn eigen sociale awkwardness en gebrek aan vriendschappen, maar het omgaan met prikkels van binnenuit, dat gaat nog lastig
Laat die overgang maar komen wat mij betreft
Er wordt hier weinig geschreven. Wel jammer. Hier ging het de afgelopen weken best goed, tot het eergister opeens weer omsloeg. Stomme hormonen, die prikkelen mij het meeste. Ik ga dan helemaal mee in mijn eigen negatieve gedachtes. Rationeel weet ik dat het komt doordat ik mijn eisprong heb en dan mijn emoties opeens omslaan,maar het voelt zó realistisch. Ik voel me dan vooral:
en ook een beetje Hoe dan ook: ik kan prima omgaan met mijn eigen sociale awkwardness en gebrek aan vriendschappen, maar het omgaan met prikkels van binnenuit, dat gaat nog lastig
Laat die overgang maar komen wat mij betreft
donderdag 25 mei 2017 om 19:24
Be careful what you wish for....Bumba1985 schreef: ↑25-05-2017 14:36Nou, het nieuwe forum heeft wel veel impact op ons allemaal geloof ik...
Hier ging het de afgelopen weken best goed, tot het eergister opeens weer omsloeg. Stomme hormonen, die prikkelen mij het meeste. Ik ga dan helemaal mee in mijn eigen negatieve gedachtes. Rationeel weet ik dat het komt doordat ik mijn eisprong heb en dan mijn emoties opeens omslaan,maar het voelt zó realistisch. Ik voel me dan vooral:
Hoe dan ook: ik kan prima omgaan met mijn eigen sociale awkwardness en gebrek aan vriendschappen, maar het omgaan met prikkels van binnenuit, dat gaat nog lastig
Ik raakte veel te vroeg in de overgang. Nou... die hormoonstorm vond ik ver-schrik-ke-lijk! En die duurt dus een jaartje of tien he, die overgang, alles bij elkaar.
donderdag 25 mei 2017 om 21:32
Ik snap heel goed wat je bedoelt,hoor, want een hormonenstorm heb ik nu dus al elke maand 2 weken lang. Dus laat voor mij die overgang maar komen, dan ben ik er daarna tenminste vanaf. Nu mag ik nog zo'n 15 jaar elke maand deze ellende door. Je hebt het zelf blijkbaar ook meegemaakt, dus begrijp je dan dat ik er wat moedeloos van word?
vrijdag 26 mei 2017 om 08:50
Bumba1985 schreef: ↑25-05-2017 21:32Ik snap heel goed wat je bedoelt,hoor, want een hormonenstorm heb ik nu dus al elke maand 2 weken lang. Dus laat voor mij die overgang maar komen, dan ben ik er daarna tenminste vanaf. Nu mag ik nog zo'n 15 jaar elke maand deze ellende door. Je hebt het zelf blijkbaar ook meegemaakt, dus begrijp je dan dat ik er wat moedeloos van word?
Ja, ik begrijp het wel. En ook ik had hetzelfde elke maand een paar weken. Maar echt, die overgang was nog vele malen erger. Het enige goede is dat ik er nu vanaf ben. En ik heb nooit geweten hoe rustig het leven kan zijn zonder hormoonstormen
Het heeft me overigens ook een libido van -10 opgeleverd. Voor mij niet erg, want ik heb geen partner. Maar dat lijkt me wel heel lastig mét partner.
vrijdag 26 mei 2017 om 12:12
Ja,ik geloof zeker dat de overgang nog erger is. Het is ook niet dat ik naar de overgang zelf uitkijk, maar meer naar de periode erna. Als de PMS nog erger wordt zit ik er ook over te denken om de huisarts te vragen of ik in eerste instantie via een prik kunstmatig mijn eierstokken 'uit kan laten zetten' en als dat goed gaat dan ga ik vragen of mijn eierstokken verwijdert kunnen worden. Maar dat doen ze pas vanaf 40 jaar, dus ik moet sowieso nog 8 jaar. Zit nu weer middenin zo'n storm en het is echt * piep *
vrijdag 26 mei 2017 om 12:56
Sommigen blijven wel tot hun 70e of langer last van opvliegers houden, hoorde ik van een bekende. Ik hoop zo dat ik daar niet bij hoor. Maar goed, Ik ben nog wel even onder de pannen met het maandelijkse gedoe. Komend najaar heb ik een 20-jarig jubileum daarvan. 
Als ik had mogen kiezen was ik liever man geweest. Het lijkt me heerlijk om die ellende nooit te hoeven hebben. En ik wil toch geen kinderen, dus daarvoor heb ik het niet nodig.
Als ik had mogen kiezen was ik liever man geweest. Het lijkt me heerlijk om die ellende nooit te hoeven hebben. En ik wil toch geen kinderen, dus daarvoor heb ik het niet nodig.
vrijdag 26 mei 2017 om 14:59
Het nieuwe forum begint stilletjes aan een klein beetje te wennen.
Ik vind wel de soms nogal grote advertenties die er opeens zijn erg storend.
Ik begin dat maandelijkse feestje onderhand ook wel beu te raken.
Alles wordt uitvergroot zodra het weer zover is. Ik lijk nóg gevoeliger voor prikkels, en kan als ik al niet zo lekker in mijn vel zit er zo depri van worden dat het voor mij allemaal even niet meer hoeft. Pretje hoor, die hormonen. Maar ja, we moeten het er maar mee doen.
Hoe vaak ik dat al niet gezegd heb.
Ik vind wel de soms nogal grote advertenties die er opeens zijn erg storend.
Ik begin dat maandelijkse feestje onderhand ook wel beu te raken.
Alles wordt uitvergroot zodra het weer zover is. Ik lijk nóg gevoeliger voor prikkels, en kan als ik al niet zo lekker in mijn vel zit er zo depri van worden dat het voor mij allemaal even niet meer hoeft. Pretje hoor, die hormonen. Maar ja, we moeten het er maar mee doen.
Dit is voor mij heel herkenbaar, haha.hondenmens schreef: ↑26-05-2017 12:56Als ik had mogen kiezen was ik liever man geweest. Het lijkt me heerlijk om die ellende nooit te hoeven hebben. En ik wil toch geen kinderen, dus daarvoor heb ik het niet nodig.
Hoe vaak ik dat al niet gezegd heb.
zaterdag 27 mei 2017 om 12:02
Door het nieuwe forum kom ik ook nog maar nauwelijks op het forum. Ik kan er maar niet aan wennen en ik heb ook geen zin om er moeite voor te doen.
Mijn medicatie is nog niet op de juiste hoeveelheid en ik word er gek van. Als ik alleen ben krijg ik een heel naar gevoel in mijn buik, zo erg zelfs dta ik krampen krijg. Ik weet soms niet waar ik het moet zoeken. Wat doe ik dus, veel afleiding zoeken, zoals afspreken met vriendinnen maar merk dat ik daardoor ook over me grenzen ga. Er zit ook een jongen in mijn hoofd die geen geweldige invloed op mij heeft. Geeft ook veel onrust.
Mijn medicatie is nog niet op de juiste hoeveelheid en ik word er gek van. Als ik alleen ben krijg ik een heel naar gevoel in mijn buik, zo erg zelfs dta ik krampen krijg. Ik weet soms niet waar ik het moet zoeken. Wat doe ik dus, veel afleiding zoeken, zoals afspreken met vriendinnen maar merk dat ik daardoor ook over me grenzen ga. Er zit ook een jongen in mijn hoofd die geen geweldige invloed op mij heeft. Geeft ook veel onrust.
zaterdag 27 mei 2017 om 14:14
Wat bedoel je met een slechte invloed?lisa198 schreef: ↑27-05-2017 12:02Door het nieuwe forum kom ik ook nog maar nauwelijks op het forum. Ik kan er maar niet aan wennen en ik heb ook geen zin om er moeite voor te doen.
Mijn medicatie is nog niet op de juiste hoeveelheid en ik word er gek van. Als ik alleen ben krijg ik een heel naar gevoel in mijn buik, zo erg zelfs dta ik krampen krijg. Ik weet soms niet waar ik het moet zoeken. Wat doe ik dus, veel afleiding zoeken, zoals afspreken met vriendinnen maar merk dat ik daardoor ook over me grenzen ga. Er zit ook een jongen in mijn hoofd die geen geweldige invloed op mij heeft. Geeft ook veel onrust.
Ben jij verliefd en zorgt dat door onrust?
Dan lijkt het me interessant om te kijken of het wederzijds is.
Misschien kan je zo ook wat meer afleiding krijgen van één persoon.
Ik vermoed dat je dan minder snel over jouw grenzen heen zal gaan.
Of is het volledig ongewenst?
Dan geen contact zoeken en dan zal het waarschijnlijk blijven bij de afleiding die jouw vriendinnen bieden.
Maar dan jouw eigen grenzen in het oog houden.
Zijn er andere zaken die jou afleiding kunnen bieden?
zondag 28 mei 2017 om 19:40
Hormone. Houd op schei uit wat een ellende. Ik heb een mirena en bloed dus niet maar ik raak emotioneel uit balans, blaas op als een vochtpad en mn boobs doen zeer. Af en toe die nasty buikpijn en soms kan ik een week niet kakken.
Mijn hoofd verweekt echt waar ik bijsta. Gisteren bikinibroekje laten liggen in de wc bij het zwembad. Oeh en uitgegleden op een trapje aldaar ook nog. Deed gelukkig minder pijn dan ik voorspelde toen ik me weg voelde glijden. Wel leuk dat we gratis mochten zwemmen. Een prijs die mijn a.s. Huisgenoot had gewonnen bij de albert heijn look a like winkel hier.
Donderdag verhuis ik naar mijn voorlopige definitieve huis. Iedereen verklaart me voor gek dat ik nu al aan het inpakken en opruimen ben. Het zijn immers maar 3 koffers die ik hoef te verplaatsen. I don't care, mij geeft het rust om alles in slow motion een beetje bij elkaar te rapen en een beetje op te ruimen. Heb een stapeltje kleding en ondergoed klaargelegd die ik nog ga gebruiken en zwemkleding. E.d gooi ik wel in de big shopper met was. Ik heb zelf geen wasmachine en straks wel weer een normale Europese wasmachine ipv een lompe amerikaanse bovenlader die alles kapot maakt
Wel wennen word het leven met een huisgenoot. Ze is gelukkig ook een tikkeltje neurotisch nog erger soms dan ik.
Verder heb ik veel baat bij mijn regelmatige dienstrooster. Gewoon overdag en af en toe een zaterdag en verder niet. Mijn huisgenoot heeft een heel onregelmatig rooster, moet daar niet meer aan denken.
Mijn hoofd verweekt echt waar ik bijsta. Gisteren bikinibroekje laten liggen in de wc bij het zwembad. Oeh en uitgegleden op een trapje aldaar ook nog. Deed gelukkig minder pijn dan ik voorspelde toen ik me weg voelde glijden. Wel leuk dat we gratis mochten zwemmen. Een prijs die mijn a.s. Huisgenoot had gewonnen bij de albert heijn look a like winkel hier.
Donderdag verhuis ik naar mijn voorlopige definitieve huis. Iedereen verklaart me voor gek dat ik nu al aan het inpakken en opruimen ben. Het zijn immers maar 3 koffers die ik hoef te verplaatsen. I don't care, mij geeft het rust om alles in slow motion een beetje bij elkaar te rapen en een beetje op te ruimen. Heb een stapeltje kleding en ondergoed klaargelegd die ik nog ga gebruiken en zwemkleding. E.d gooi ik wel in de big shopper met was. Ik heb zelf geen wasmachine en straks wel weer een normale Europese wasmachine ipv een lompe amerikaanse bovenlader die alles kapot maakt
Wel wennen word het leven met een huisgenoot. Ze is gelukkig ook een tikkeltje neurotisch nog erger soms dan ik.
Verder heb ik veel baat bij mijn regelmatige dienstrooster. Gewoon overdag en af en toe een zaterdag en verder niet. Mijn huisgenoot heeft een heel onregelmatig rooster, moet daar niet meer aan denken.
dinsdag 30 mei 2017 om 23:53
Ik weet niet precies wat ik hiermee wil, en het heeft ook niet 100% met autisme te maken, denk ik.
Een nieuw topic openen vind ik niet nodig, want daarvoor is het me dan precies weer niet belangrijk genoeg.
Het gaat om een situatie op het werk. Met de meeste collega's kom ik redelijk tot goed overeen. Ze hebben mij min of meer geaccepteerd zoals ik ben, en weten dat ik de ene dag opeens op de praatstoel zit (nu ja, voor mijn doen dan
en dat ik de volgende dag dan weer erg in mezelf gekeerd kan zijn.
Er is één collega waar ik dus absoluut geen hoogte van kan krijgen. Hij praat eigenlijk met iedereen, behalve met mij. Dat vind ik op zich niet erg, alleen ik krijg van hem altijd zo'n rare vibe. Het feit dat hij erg lang is, en ik redelijk klein, helpt ook niet.
Als ik hem onderweg tegenkom lijkt hij altijd te doen alsof hij me niet kent/ziet. Vandaag ook. Ik ben dan wel niet altijd even spraakzaam en zo, maar ik vind het wel normaal om een collega te groeten als je die tijdens het werken tegenkomt. Hij niet, geloof ik?! Of toch mij niet. Hij gaat me straal voorbij, en dan begin ik me dus af te vragen wat ik verkeerd heb gedaan. Naar mijn weten niets. Doordat hij zo negerend doet, vind ik het lastig om de ruis op de lijn te doen verminderen dan wel verdwijnen. Ik kan met iemand die zo doet heel moeilijk vanuit mezelf contact maken.
Ik weet heel goed dat je niet met iedereen door een deur gaat kunnen in je leven (duh!), maar elkaar een beetje respectvol tegemoet treden stel ik altijd wel op prijs. Misschien moet ik het gewoon laten rusten, maar ik merk ook dat het me soms zo enorm stoort... met als gevolg dat ik erover ga malen.
Vanmiddag kwam ik hem ook tegen, en ik maakte al min of meer aanstalten om netjes gedag te zeggen, maar hij negeerde me compleet. Het zal wel weer aan mij liggen.
Fijn om het in ieder geval even uit mijn systeem te hebben nu. Waar zouden we zijn zonder forum?
Een nieuw topic openen vind ik niet nodig, want daarvoor is het me dan precies weer niet belangrijk genoeg.
Het gaat om een situatie op het werk. Met de meeste collega's kom ik redelijk tot goed overeen. Ze hebben mij min of meer geaccepteerd zoals ik ben, en weten dat ik de ene dag opeens op de praatstoel zit (nu ja, voor mijn doen dan
en dat ik de volgende dag dan weer erg in mezelf gekeerd kan zijn. Er is één collega waar ik dus absoluut geen hoogte van kan krijgen. Hij praat eigenlijk met iedereen, behalve met mij. Dat vind ik op zich niet erg, alleen ik krijg van hem altijd zo'n rare vibe. Het feit dat hij erg lang is, en ik redelijk klein, helpt ook niet.
Als ik hem onderweg tegenkom lijkt hij altijd te doen alsof hij me niet kent/ziet. Vandaag ook. Ik ben dan wel niet altijd even spraakzaam en zo, maar ik vind het wel normaal om een collega te groeten als je die tijdens het werken tegenkomt. Hij niet, geloof ik?! Of toch mij niet. Hij gaat me straal voorbij, en dan begin ik me dus af te vragen wat ik verkeerd heb gedaan. Naar mijn weten niets. Doordat hij zo negerend doet, vind ik het lastig om de ruis op de lijn te doen verminderen dan wel verdwijnen. Ik kan met iemand die zo doet heel moeilijk vanuit mezelf contact maken.
Ik weet heel goed dat je niet met iedereen door een deur gaat kunnen in je leven (duh!), maar elkaar een beetje respectvol tegemoet treden stel ik altijd wel op prijs. Misschien moet ik het gewoon laten rusten, maar ik merk ook dat het me soms zo enorm stoort... met als gevolg dat ik erover ga malen.
Vanmiddag kwam ik hem ook tegen, en ik maakte al min of meer aanstalten om netjes gedag te zeggen, maar hij negeerde me compleet. Het zal wel weer aan mij liggen.
Fijn om het in ieder geval even uit mijn systeem te hebben nu. Waar zouden we zijn zonder forum?
woensdag 31 mei 2017 om 00:15
Dag Fifi,Fifi123 schreef: ↑30-05-2017 23:53Ik weet niet precies wat ik hiermee wil, en het heeft ook niet 100% met autisme te maken, denk ik.
Een nieuw topic openen vind ik niet nodig, want daarvoor is het me dan precies weer niet belangrijk genoeg.
Het gaat om een situatie op het werk. Met de meeste collega's kom ik redelijk tot goed overeen. Ze hebben mij min of meer geaccepteerd zoals ik ben, en weten dat ik de ene dag opeens op de praatstoel zit (nu ja, voor mijn doen dan
Er is één collega waar ik dus absoluut geen hoogte van kan krijgen. Hij praat eigenlijk met iedereen, behalve met mij. Dat vind ik op zich niet erg, alleen ik krijg van hem altijd zo'n rare vibe. Het feit dat hij erg lang is, en ik redelijk klein, helpt ook niet.
Als ik hem onderweg tegenkom lijkt hij altijd te doen alsof hij me niet kent/ziet. Vandaag ook. Ik ben dan wel niet altijd even spraakzaam en zo, maar ik vind het wel normaal om een collega te groeten als je die tijdens het werken tegenkomt. Hij niet, geloof ik?! Of toch mij niet. Hij gaat me straal voorbij, en dan begin ik me dus af te vragen wat ik verkeerd heb gedaan. Naar mijn weten niets. Doordat hij zo negerend doet, vind ik het lastig om de ruis op de lijn te doen verminderen dan wel verdwijnen. Ik kan met iemand die zo doet heel moeilijk vanuit mezelf contact maken.
Ik weet heel goed dat je niet met iedereen door een deur gaat kunnen in je leven (duh!), maar elkaar een beetje respectvol tegemoet treden stel ik altijd wel op prijs. Misschien moet ik het gewoon laten rusten, maar ik merk ook dat het me soms zo enorm stoort... met als gevolg dat ik erover ga malen.
Vanmiddag kwam ik hem ook tegen, en ik maakte al min of meer aanstalten om netjes gedag te zeggen, maar hij negeerde me compleet. Het zal wel weer aan mij liggen.
Fijn om het in ieder geval even uit mijn systeem te hebben nu. Waar zouden we zijn zonder forum?
ik zou me niet meteen ongerust maken en me focussen op de andere collega's waarbij het op z'n minst beter gaat.
De persoon waarover je praat weet zich vermoedelijk geen houding te geven en daardoor gaat hij in de negeermodus.
Als hij doet alsof het 'probleem' (zijn interpretatie) er niet is, dan hoeft hij zich niet aan te passen.
Bekrompen, kortzichtig, onwetendheid,... Eender wat is mogelijk om als reden aan te brengen.
Zolang het niet escaleert zou ik hem laten voor wat hij is...
Als hij effectief begint te pesten of zich echt onaardig begint te gedragen zou ik dat melden aan oversten.
Als ik het mag doortrekken wat ik lees in jouw bericht lijkt het me dat zij ook begrip hebben voor jouw situatie.
Dus in dat opzicht lijkt het me interessanter bij hen aan te kloppen dan desbetreffende persoon met de feiten te confronteren en aldus een zeker kans op escalatie uit te lokken.
Ben je iets met mijn gedachtegang?
woensdag 31 mei 2017 om 00:30
Dag fifi, misschien is je collega wel zo'n autist waar je weleens over hoort. Die zijn niet zo sociaal :p.
Serieus, ik weet van mezelf ook dat ik weleens iemand straal voorbij kan lopen om de simpele reden dat ik op dat moment iets anders in mijn hoofd heb. Tegelijk kan je collega het ook spannend vinden iemand aan te spreken die vaker stil is.
Ik heb uiteraard geen idee hoe het bij hem zit en ik kan wel meer redenen bedenken. Maar houd het waar het zit: bij hem, niet bij jou!
En als jij wel wil groeten: lekker doen. Opnieuw is hij dan degene die het mogelijk niet netjes doet.
Serieus, ik weet van mezelf ook dat ik weleens iemand straal voorbij kan lopen om de simpele reden dat ik op dat moment iets anders in mijn hoofd heb. Tegelijk kan je collega het ook spannend vinden iemand aan te spreken die vaker stil is.
Ik heb uiteraard geen idee hoe het bij hem zit en ik kan wel meer redenen bedenken. Maar houd het waar het zit: bij hem, niet bij jou!
En als jij wel wil groeten: lekker doen. Opnieuw is hij dan degene die het mogelijk niet netjes doet.
woensdag 31 mei 2017 om 09:32
Hoi fifi, als ik het zo lees ligt het zeker niet aan jou! Ik vind het ook niet meer dan normaal en respectvol om een ander te groeten. Ik weet niet goed wat je zou kunnen doen, hem aanspreken, of als je hem tegenkomt hem begroeten met zijn naam 'hoi Jan' bijvoorbeeld, reageerd hij dan niet dan zou ik het nog een keer proberen. Ik vind het echt niet netjes van hem, doet hij dit ook bij anderen dat je weet?
vrijdag 2 juni 2017 om 15:35
Fifi, dat heb ik al vaker gehad in mijn leven. We hebben sinds begin dit jaar een andere baas. Ik had een paar terug als eens eerder op die afdeling gewerkt. Maar dan ander werk. Dat kwam toen totaal onverwachts. Er werd gezegd: "Je mag nu naar die afdeling." Niet gezegd voor hoe lang. Dat kreeg ik daar wel te horen. Vind ik al niks. Het werk lag me ook totaal niet. Het was een nieuwe groep, waar ik dan alleen in kwam. Het was er rumoerig door machines. Ik voelde me doodongelukkig die ochtend. Ik moest daar maar vragen of ik de volgende dag terug mocht komen. Dat deed ik niet, ik ging de die dag aan mijn eigen baas vragen of ik daar moest blijven. Want ik wilde er weg om bovenstaande redenen. Ze was verbaasd, want die baas daar was wel tevreden over mijn werk. Hoewel hij daar tegen mij niks over gezegd had. Maar goed, ik moest die ochtend nog wel en daarna mocht ik terug naar mijn eigen plek. In de jaren daarna kwam ik hem regelmatig tegen op de gang. Maar dan deed hij net of hij me niet zag of ging vaak lopen fluiten. Het deed me verder niet zoveel. Tot hij dit jaar onze nieuwe baas werd, Ons werk bleef hetzelfde, maar we verhuisden naar zijn afdeling. Als ik hem iets vroeg, was hij wel gewoon correct en rustig. Maar uit zichzelf praatte hij niet tegen me. Als we toevallig op hetzelfde moment naar elkaar keken had hij een peinzende blik. Niet boos, maar ook niet vriendelijk. Terwijl hij tegen mijn vriendin al vanaf het begin spontaan was en haar veel complimentjes gaf. Ik heb altijd gedacht dat het nog iets van toen was. Vijf jaar daarvoor. Dat ik hem teleurgesteld had. Want ik had het niet rechtstreeks tegen hem durven zeggen. Dat ging mijn baas toen wel doen. Ik ben van nature ook niet spontaan, dat zal wel meegeholpen hebben. Maar sinds een paar weken is hij een stuk vriendelijker naar mij. Ik word ook regelmatig gevraagd voor iets en als het goed gaat geeft hij ook een compliment. Doet hij in het algemeen ook naar de groep. Misschien moest hij wat langer aan me wennen.
Voor mijn vorige baas heb ik voor mijn gevoel nooit echt bestaan. Niet alleen ik trouwens. Die had altijd een select groepje waar hij dingen van thuis, grapjes tegen vertelde. Als ik er dan toevallig bij zat, keek hij mij zelden aan. Hij had echt zijn lievelingetjes die hij voortrok.
Maar het niet aangekeken worden had ik op scholen ook al. Als we b.v. een uitstapje maakten en het personeel iets uitlegde. Dat er over mij heen gepraat werd. Mijn ouders zeiden dat ik dan waarschijnlijk een ongeïnteresseerde houding had. Dat kan wel kloppen. Ik stond vaak achteraf en was gauw afgeleid.
Voor mijn vorige baas heb ik voor mijn gevoel nooit echt bestaan. Niet alleen ik trouwens. Die had altijd een select groepje waar hij dingen van thuis, grapjes tegen vertelde. Als ik er dan toevallig bij zat, keek hij mij zelden aan. Hij had echt zijn lievelingetjes die hij voortrok.
Maar het niet aangekeken worden had ik op scholen ook al. Als we b.v. een uitstapje maakten en het personeel iets uitlegde. Dat er over mij heen gepraat werd. Mijn ouders zeiden dat ik dan waarschijnlijk een ongeïnteresseerde houding had. Dat kan wel kloppen. Ik stond vaak achteraf en was gauw afgeleid.
donderdag 8 juni 2017 om 19:05
Ik ben er weer, na een tijdlang niet kunnen inloggen. Gelukkig sinds vandaag weer wel, met dank aan een heel behulpzame beheerder!
Ook hier perikelen op het werk. Ik werk hier pas een jaar, maar ik kan mijn draai niet vinden en voel me nog altijd niet op mijn plaats. En dat ligt meer aan mij dan aan mijn collega's, daar ben ik me van bewust. Maar ik weet niet goed wat ik hier mee moet. Werk kost me nu zoveel energie dat ik 's avonds niets meer kan ondernemen, en als ik toch eens iets ga doen dan betreur ik dat de dag erna omdat ik dan zo enorm moe ben. Heb al verschillende opties overwogen: gesprek met P&O, rondkijken naar ander werk, tijdelijk ziekmelden om bij te tanken....ik weet het niet.
Ook hier perikelen op het werk. Ik werk hier pas een jaar, maar ik kan mijn draai niet vinden en voel me nog altijd niet op mijn plaats. En dat ligt meer aan mij dan aan mijn collega's, daar ben ik me van bewust. Maar ik weet niet goed wat ik hier mee moet. Werk kost me nu zoveel energie dat ik 's avonds niets meer kan ondernemen, en als ik toch eens iets ga doen dan betreur ik dat de dag erna omdat ik dan zo enorm moe ben. Heb al verschillende opties overwogen: gesprek met P&O, rondkijken naar ander werk, tijdelijk ziekmelden om bij te tanken....ik weet het niet.
donderdag 8 juni 2017 om 22:40
De combinatie werk en Autisme is toch een vak apart, merk en lees ik.
Ik heb mijn verjaardag op het werk met trakteren inmiddels overleefd. Dinsdag was ik jarig en had al maanden tegen het trakteermoment opgezien. Maar het ging best relaxt. Ik had een mand met verschillende verpakte koeken gedaan. Onze voorvrouw heeft vlak voor de pauze aangekondigd dat ik jarig was en ze iets uit de mand konden pakken. Er werd gelukkig niet gekust en daar heb ik vooraf ook niks over gezegd. Ik had al van mijn vriendin gehoord dat ze daar niet zo kusserig zijn en alleen een hand geven. Het moment was zo voorbij.
's Avonds heb ik met mijn moeder, stiefvader en oom Chinees gegeten. Van hen samen heb ik een Airfryer gekregen. En mijn vader heeft een kaart met 50 Euro opgestuurd. Geld krijgen is altijd leuk/handig. Ook al is er geen vader-dochterband meer. Ik heb hem bedankt via Facebook en we chatten nog even. Het gesprek had nu ook weinig inhoud. Maar ik denk dat het goed is om het (heel) af en toe even te doen. Voor als we elkaar eens zouden tegenkomen. Dat we elkaar gewoon kunnen groeten en misschien een praatje maken. Op meer reken ik voorlopig niet. Ik vind hem moeilijk te peilen, waardoor ik nog niet toegehapt heb op zijn poging tot terug contact.
Ik heb mijn verjaardag op het werk met trakteren inmiddels overleefd. Dinsdag was ik jarig en had al maanden tegen het trakteermoment opgezien. Maar het ging best relaxt. Ik had een mand met verschillende verpakte koeken gedaan. Onze voorvrouw heeft vlak voor de pauze aangekondigd dat ik jarig was en ze iets uit de mand konden pakken. Er werd gelukkig niet gekust en daar heb ik vooraf ook niks over gezegd. Ik had al van mijn vriendin gehoord dat ze daar niet zo kusserig zijn en alleen een hand geven. Het moment was zo voorbij.
's Avonds heb ik met mijn moeder, stiefvader en oom Chinees gegeten. Van hen samen heb ik een Airfryer gekregen. En mijn vader heeft een kaart met 50 Euro opgestuurd. Geld krijgen is altijd leuk/handig. Ook al is er geen vader-dochterband meer. Ik heb hem bedankt via Facebook en we chatten nog even. Het gesprek had nu ook weinig inhoud. Maar ik denk dat het goed is om het (heel) af en toe even te doen. Voor als we elkaar eens zouden tegenkomen. Dat we elkaar gewoon kunnen groeten en misschien een praatje maken. Op meer reken ik voorlopig niet. Ik vind hem moeilijk te peilen, waardoor ik nog niet toegehapt heb op zijn poging tot terug contact.
vrijdag 9 juni 2017 om 07:47
Lea dat klinkt niet zo best. Na een jaar nog niet je draai te hebben gevonden en dat je na je werk zo moe bent. Vindt je het werk zelf leuk om te doen? Misschien kan je minder uren werken (als dat financieel haalbaar is). Is er misschien een vertrouwelingspersoon met wie je dit kan bespreken?
Hondenmens, nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Wat een leuk en slim idee, een mand met koeken! Mijn ouders hebben ook een airfryer en ik vind het ding geweldig! Hoe het contact met je vader loopt lijkt me eigenlijk wel prima. Veilig via de chat en zoals je zegt mocht je elkaar tegenkomen dan kun je elkaar gewoon netjes gedag zeggen. Volg je gevoel in dit contact.
Hondenmens, nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Wat een leuk en slim idee, een mand met koeken! Mijn ouders hebben ook een airfryer en ik vind het ding geweldig! Hoe het contact met je vader loopt lijkt me eigenlijk wel prima. Veilig via de chat en zoals je zegt mocht je elkaar tegenkomen dan kun je elkaar gewoon netjes gedag zeggen. Volg je gevoel in dit contact.
maandag 12 juni 2017 om 09:46
Ik heb begin dit jaar 2 gesprekken gehad en moest een aantal vragenlijsten invullen. Daaruit konden ze niet opmaken of ik autisme heb. Ze zouden mijn dossier bespreken met de rest van de psychologen. Na een maand heb ik gebeld, de persoon met wie ik m'n eerste gesprek had werkte er niet meer. Ik zou nog teruggebeld worden. Na 2 maanden nog niets gehoord. Ik er langs. De persoon die het overnam was op vakantie. Er werd een terugbelnotitie voor hem neergelegd. Maar wederom, geen antwoordt.
Dus 2 weken geleden een e-mail gestuurd. Eindelijk kreeg ik een telefoontje terug. De plaatsvervanger was dit keer ziek en die andere persoon werkte er niet meer (wat ik al wist). En tijdens die 'overdracht' is mijn dossier 'vergeten', vandaar dat ik zo lang heb moeten wachten. Lekker professioneel.
Ik sta nu ingepland voor een diagnostisch onderzoek. Ik ben er eigenlijk al helemaal klaar mee, maar toch wil ik het ook wel weten.
Dus 2 weken geleden een e-mail gestuurd. Eindelijk kreeg ik een telefoontje terug. De plaatsvervanger was dit keer ziek en die andere persoon werkte er niet meer (wat ik al wist). En tijdens die 'overdracht' is mijn dossier 'vergeten', vandaar dat ik zo lang heb moeten wachten. Lekker professioneel.
Ik sta nu ingepland voor een diagnostisch onderzoek. Ik ben er eigenlijk al helemaal klaar mee, maar toch wil ik het ook wel weten.
koffiedoosje wijzigde dit bericht op 13-06-2017 11:23
0.05% gewijzigd
dinsdag 13 juni 2017 om 11:26
ButtersStotch schreef: ↑12-06-2017 19:38Waar zit je nu dan? Kan je niet beter andere zoeken dit klinkt best wel amateuristisch
Bij de GGZ. Ik zou niet weten waar ik het anders zou moeten doen. Dit is via een Zorggroep geregeld (en de Zorggroep was op verwijzing van de huisarts)
koffiedoosje wijzigde dit bericht op 13-06-2017 11:29
0.78% gewijzigd
