Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
woensdag 21 juni 2017 om 19:55
@Jonas: Zij is erg gevoelig en onzeker. Raakt gauw overstuur bij conflicten met collega's. Dan komt ze niet meer uit haar woorden. Dat laatste herken ik ook wel. Verwijten komen heel hard binnen. Ik voel me nu ook echt aangevallen door haar en ga niet met een fijn gevoel de nacht in.
Als iemand die vaak naast haar zit een keer naast iemand anders zit denkt ze gelijk dat diegene iets tegen haar heeft. Toen we beiden waren uitgenodigd bij een andere vriendin (inmiddels geen vriendin meer) kon zij niet komen. Want het werd op Zondag gevierd en dan moet ze naar de kerk. Daar mag ze niet van afwijken, want dan heeft ze weer een hele week ruzie met haar ouders. Voor die vriendin kwam die Zondag het best uit, anders moest ze iedereen gaan afbellen. Toen hebben ze een paar weken niet met elkaar gepraat. Beiden dachten dat de ander boos was. Mijn vriendin was gefrustreerd dat zij niet nog eens apart uitgenodigd was.
Wat haar ouders betreft. Ze wordt er elke Zaterdag vanaf 10:00 uur verwacht tot ongeveer 22:00 uur. Haar ouders zijn vooral met hun eigen ding bezig en zij zit haar tijd uit. Ze mag niet over het werk en haar Autisme praten. Want dat is te min. De ouders denken heel bekrompen en in dat geloof zijn psychische problemen taboe. Als ze het wel doet, ligt het allemaal aan haar. Als ze kleren gekocht heeft verbergt ze die voor haar moeder. Want die heeft altijd commentaar. Een TV mag ze niet, maar kijkt stiekem programma's via Internet. Met haar verjaardag krijgt ze niks van haar zus, maar andersom moet zij wel altijd iets voor de kids van haar zus kopen. Ze is 42 jaar.
Als iemand die vaak naast haar zit een keer naast iemand anders zit denkt ze gelijk dat diegene iets tegen haar heeft. Toen we beiden waren uitgenodigd bij een andere vriendin (inmiddels geen vriendin meer) kon zij niet komen. Want het werd op Zondag gevierd en dan moet ze naar de kerk. Daar mag ze niet van afwijken, want dan heeft ze weer een hele week ruzie met haar ouders. Voor die vriendin kwam die Zondag het best uit, anders moest ze iedereen gaan afbellen. Toen hebben ze een paar weken niet met elkaar gepraat. Beiden dachten dat de ander boos was. Mijn vriendin was gefrustreerd dat zij niet nog eens apart uitgenodigd was.
Wat haar ouders betreft. Ze wordt er elke Zaterdag vanaf 10:00 uur verwacht tot ongeveer 22:00 uur. Haar ouders zijn vooral met hun eigen ding bezig en zij zit haar tijd uit. Ze mag niet over het werk en haar Autisme praten. Want dat is te min. De ouders denken heel bekrompen en in dat geloof zijn psychische problemen taboe. Als ze het wel doet, ligt het allemaal aan haar. Als ze kleren gekocht heeft verbergt ze die voor haar moeder. Want die heeft altijd commentaar. Een TV mag ze niet, maar kijkt stiekem programma's via Internet. Met haar verjaardag krijgt ze niks van haar zus, maar andersom moet zij wel altijd iets voor de kids van haar zus kopen. Ze is 42 jaar.
woensdag 21 juni 2017 om 20:18
Haar gevoelswereld zorgt ervoor dat haar reacties extremer (?) zijn t.o.v. de 'gewone' gang van zaken. Dat jij je aangevallen voelt is onterecht en ik geloof niet dat ze dat zou willen. Wat ik wel denk is dat ze dus haar reacties te emotioneel geformuleerd heeft die op hun beurt weer te hard bij jou aangekomen zijn. Neem dat niet persoonlijk. Maar da's heel gemakkelijk gezegd natuurlijk.
Ze zit heel erg diep zo te lezen. Ze neemt vanalles aan en dat is compleet onterecht. Hoe schiet haar therapie op? Want dit is een straatje zonder einde. Zij moet weg van haar ouders. Weg van die kerk. Ik heb het gevoel dat er nagenoeg niets anders is dan ouders, kerk en werk... Wederom ook communicatie die mank loopt. Op dit moment hoeft ik die ouders totaal niet. Zelfs ik krijg het gevoel dat ik ze van me af moet duwen terwijl ik er waarschijnlijk een paar honderd kilometer vanaf ben. Zo nefast, zo tekenend voor haar leven. Desastreus...
En toen had ik nog jouw laatste alinea niet gelezen.
Ze werkt 32u? Dus ze kan wel zelfstandig zijn?
Ze moet daar weg, nu is ze nog maar 42, zij verdient een leven.
Dit is niets.
Dan kan ik haar echt wel begrijpen.
Volledig breken met die ouders.
Ze heeft er helemaal niets aan, echt niet.
De enige mensen met een slecht karakter zijn die ouders.
Zij heeft een slecht karakter dat gecreëerd werd door haar ouders.
Haar ouders hebben dat op haar geprojecteerd.
Ze weet vermoedelijk van niet beter.
3
2
1
Leven 2.0
Zonder ouders.
Met een leven. Een eigen leven.
Precies of ze is een kind van 14 of jonger volgens die ouders...
Er loopt hier een topic over emotionele verwaarlozing maar dit tart helemaal alle verbeelding...
Ze zit heel erg diep zo te lezen. Ze neemt vanalles aan en dat is compleet onterecht. Hoe schiet haar therapie op? Want dit is een straatje zonder einde. Zij moet weg van haar ouders. Weg van die kerk. Ik heb het gevoel dat er nagenoeg niets anders is dan ouders, kerk en werk... Wederom ook communicatie die mank loopt. Op dit moment hoeft ik die ouders totaal niet. Zelfs ik krijg het gevoel dat ik ze van me af moet duwen terwijl ik er waarschijnlijk een paar honderd kilometer vanaf ben. Zo nefast, zo tekenend voor haar leven. Desastreus...
En toen had ik nog jouw laatste alinea niet gelezen.
Ze werkt 32u? Dus ze kan wel zelfstandig zijn?
Ze moet daar weg, nu is ze nog maar 42, zij verdient een leven.
Dit is niets.
Dan kan ik haar echt wel begrijpen.
Volledig breken met die ouders.
Ze heeft er helemaal niets aan, echt niet.
De enige mensen met een slecht karakter zijn die ouders.
Zij heeft een slecht karakter dat gecreëerd werd door haar ouders.
Haar ouders hebben dat op haar geprojecteerd.
Ze weet vermoedelijk van niet beter.
3
2
1
Leven 2.0
Zonder ouders.
Met een leven. Een eigen leven.
Precies of ze is een kind van 14 of jonger volgens die ouders...
Er loopt hier een topic over emotionele verwaarlozing maar dit tart helemaal alle verbeelding...
maandag 3 juli 2017 om 12:24
Sorry ik hb niet zoveel te zeggen over de situatie. Hondenmens. Ik hoop dat de lucht inmiddels een beetje is geklaard?
Ik heb echt een afschuwelijk weekend achter de rug. Zaterdag had ik een verjaardag en daar ben ik zo ongelofelijk overprikkelt geraakt dat ik een enorme woede-aanval heb gehad en mezelf gigantisch voor lul heb gezet. De rest van het weekend ben ik bezig geweest om alles weer enigszins goed te maken. Zondagmiddag voelde ik me wel weer wat beter gelukkig....
Dit soort dingen gebeuren nou altijd als ik ongesteld moet worden he. Ik kan echt maar beter gewoon een week in een hutje op de hei gaan zitten tijdens die periode.
Wat ik ook doe, het blijft me maar extreem extra gevoelig maken voor prikkels.
Ik heb echt een afschuwelijk weekend achter de rug. Zaterdag had ik een verjaardag en daar ben ik zo ongelofelijk overprikkelt geraakt dat ik een enorme woede-aanval heb gehad en mezelf gigantisch voor lul heb gezet. De rest van het weekend ben ik bezig geweest om alles weer enigszins goed te maken. Zondagmiddag voelde ik me wel weer wat beter gelukkig....
Dit soort dingen gebeuren nou altijd als ik ongesteld moet worden he. Ik kan echt maar beter gewoon een week in een hutje op de hei gaan zitten tijdens die periode.
Wat ik ook doe, het blijft me maar extreem extra gevoelig maken voor prikkels.
maandag 3 juli 2017 om 13:27
Wat vervelend Bumba. Wat gebeurt er met je tijdens zo'n aanval? Ga je dan schelden en/of gooien met dingen?
Ik kan tegen mijn moeder wel eens snauwerig worden als ze me overvraagt. Dan kan het zijn dat we vlak daarvoor nog gezellig in de stad liepen. Maar dan gebeuren er onderweg dingen die mijn irritatie opwekken. Een bekende tegenkomen en mijn moeder die daar in mijn ogen te lang mee gaat praten. Het schiet niet op met afrekenen b.v. een code die er niet opstaat waardoor er gebeld moet worden. Bij thuiskomst begint mijn moeder soms: "Heb je dit al gezien?" of "Kijk eens naar.... Daar heb ik dan zoooo geen zin in op dat moment en dan kan ik kortaf reageren. Waarop mijn moeder dan soms emotioneel reageert en dat vind ik dan weer vervelend. Omdat het niet mijn bedoeling was.
Over die vriendin. Vanochtend deed ze ineens weer normaal. Na anderhalve week elkaar te negeren gaf ze me een rol stickers voor het werk dat we deden. Ze zei nog dat ik dat werk goed kon. Daarna vroeg ze me of ik haar wilde helpen met iets te verplaatsen. Ze vroeg het vriendelijk en heb het gedaan. Dat leek me het beste. Dat wil niet zeggen ik haar ineens weer als vriendin zie. Ik blijf voorzichtig met contact en ga voorlopig niet met haar afspreken. Maar vind het fijn dat het op het werk weer normaal kan.
Ik kan tegen mijn moeder wel eens snauwerig worden als ze me overvraagt. Dan kan het zijn dat we vlak daarvoor nog gezellig in de stad liepen. Maar dan gebeuren er onderweg dingen die mijn irritatie opwekken. Een bekende tegenkomen en mijn moeder die daar in mijn ogen te lang mee gaat praten. Het schiet niet op met afrekenen b.v. een code die er niet opstaat waardoor er gebeld moet worden. Bij thuiskomst begint mijn moeder soms: "Heb je dit al gezien?" of "Kijk eens naar.... Daar heb ik dan zoooo geen zin in op dat moment en dan kan ik kortaf reageren. Waarop mijn moeder dan soms emotioneel reageert en dat vind ik dan weer vervelend. Omdat het niet mijn bedoeling was.
Over die vriendin. Vanochtend deed ze ineens weer normaal. Na anderhalve week elkaar te negeren gaf ze me een rol stickers voor het werk dat we deden. Ze zei nog dat ik dat werk goed kon. Daarna vroeg ze me of ik haar wilde helpen met iets te verplaatsen. Ze vroeg het vriendelijk en heb het gedaan. Dat leek me het beste. Dat wil niet zeggen ik haar ineens weer als vriendin zie. Ik blijf voorzichtig met contact en ga voorlopig niet met haar afspreken. Maar vind het fijn dat het op het werk weer normaal kan.
maandag 3 juli 2017 om 13:58
Dat scheelt al enorm, als er niet meer zo'n gespannen sfeer is.
Ik ben boos weggelopen. Mijn tante hield me tegen in de gang en daardoor ging ik heel hard huilen en hard praten (op geluidsniveau schreeuwen, maar dan zonder de agressie, want ik was vooral echt extreem verdrietig)
Oveirgens in sommige andere gevallen ben ik wél heel boos tijdens de periode voor ik ongesteld word. Dan kan ik ook heel erg uitvallen tegen mijn man bijvoorbeeld. Maar nu was ik vooral heel erg gekwetst en verdrietig. Het lijkt wel alsof alle emoties heel erg versterkt worden.
Ik ben boos weggelopen. Mijn tante hield me tegen in de gang en daardoor ging ik heel hard huilen en hard praten (op geluidsniveau schreeuwen, maar dan zonder de agressie, want ik was vooral echt extreem verdrietig)
Oveirgens in sommige andere gevallen ben ik wél heel boos tijdens de periode voor ik ongesteld word. Dan kan ik ook heel erg uitvallen tegen mijn man bijvoorbeeld. Maar nu was ik vooral heel erg gekwetst en verdrietig. Het lijkt wel alsof alle emoties heel erg versterkt worden.
maandag 3 juli 2017 om 16:49
Vanmiddag bij de klinisch psycholoog geweest voor de uitslag van het onderzoek naar autisme.
Onderzoek geeft aan dat ik het ook heb. Het vermoeden had ik al een beetje, nu weet ik het dus zeker.
Wel jammer dat dit niet 30 jaar geleden bekend is geworden, maar goed.
Ik zal door de psycholoog worden aangemeld bij de groep volwassenen met autisme, wat opzich geen kwaad kan, lijkt mij.
Onderzoek geeft aan dat ik het ook heb. Het vermoeden had ik al een beetje, nu weet ik het dus zeker.
Wel jammer dat dit niet 30 jaar geleden bekend is geworden, maar goed.
Ik zal door de psycholoog worden aangemeld bij de groep volwassenen met autisme, wat opzich geen kwaad kan, lijkt mij.
maandag 3 juli 2017 om 16:55
Bumba wat vervelend dat je zo'n woede aanval hebt gehad. Het is de overprikkeling en lag dus niet aan de mensen zelf? Heb je nog excuus kunnen aanbieden of is het al gauw goed met die mensen?
Wat jij beschrijft hondenmens herken ik ook heel erg. Van het heel gezellig hebben totdat er kleine dingen gebeuren en ik helemaal gek word voor mijn gevoel. Ik vind dat ook ontzettend vervelend.
Zelus, fijn dat het nu officieel is. Ik hoop dat je bij die groep volwassenen herkenning zult vinden.
Wat jij beschrijft hondenmens herken ik ook heel erg. Van het heel gezellig hebben totdat er kleine dingen gebeuren en ik helemaal gek word voor mijn gevoel. Ik vind dat ook ontzettend vervelend.
Zelus, fijn dat het nu officieel is. Ik hoop dat je bij die groep volwassenen herkenning zult vinden.
maandag 3 juli 2017 om 17:13
Lisa198: ik heb echt geen idee wat het precies was. De sfeer was 's middags wel heel erg om te snijden, ik merkte dat de jarige zich irriteerde aan een aantal verjaardagsgasten. Dus daar voelde ik me ook slecht door op mijn gemak.
Toen kwam er iemand die echt heel druk de hele tijd aan het praten was en alle aandacht naar zich toetrok en ik zat daar maar eenbeetje ongelukkig te wezen en wilde eigenlijk heel graag weg. Toen werd ik erop aangesproken dat ik zo chagerijnig zat te kijken en legde ik uitdat ik niet lekker in mijn vel zat, maar wel graag wilde blijven omdat de jarige belangrijk voor me was. Werd er gezegd: dan ga je toch naar huis? En toen flipte ik 'm. Voelde me zó gekwetst dat men me er blijkbaar liever niet bij had, puur en alleen omdat ik niet lekker in mijn vel zat. (Daarvoor had ik ook al gezegd: laat me gewoon maar even, ik heb even tijd nodig)
Maargoed, volgende keer ga ik ook gewoon niet meer als ik van tevoren al een gevoel heb dat ik niet lekker in mijn vel zit.
Toen kwam er iemand die echt heel druk de hele tijd aan het praten was en alle aandacht naar zich toetrok en ik zat daar maar eenbeetje ongelukkig te wezen en wilde eigenlijk heel graag weg. Toen werd ik erop aangesproken dat ik zo chagerijnig zat te kijken en legde ik uitdat ik niet lekker in mijn vel zat, maar wel graag wilde blijven omdat de jarige belangrijk voor me was. Werd er gezegd: dan ga je toch naar huis? En toen flipte ik 'm. Voelde me zó gekwetst dat men me er blijkbaar liever niet bij had, puur en alleen omdat ik niet lekker in mijn vel zat. (Daarvoor had ik ook al gezegd: laat me gewoon maar even, ik heb even tijd nodig)
Maargoed, volgende keer ga ik ook gewoon niet meer als ik van tevoren al een gevoel heb dat ik niet lekker in mijn vel zit.
maandag 3 juli 2017 om 17:33
Wat een nare situatie. Je voelde je al niet echt goed, maar wilde wel aanwezig zijn voor de verjaardag en dan gebeuren er allemaal dingen waar je niet tegen kunt. Het is dan afwachten totdat je je grens bereikt hebt lijkt me. Ga een volgende keer als je je niet voelt even snel langs. App dat je haar/hem graag even wilt zien maar dat je lang niet trekt. Mensen waarderen het enorm als je op zo'n manier toch langs bent geweest.
Mijn dilemma is dat ik sinds kort met een enorme kinderwens zit. Het is soms zo erg dat ik er bijna van moet huilen. Ik wil het zo graag! Heb de laatste jaren geroepen het niet te Willem puur op verstandsniveau maar nu schreeuwt alles om een kindje.
Mijn dilemma is dat ik sinds kort met een enorme kinderwens zit. Het is soms zo erg dat ik er bijna van moet huilen. Ik wil het zo graag! Heb de laatste jaren geroepen het niet te Willem puur op verstandsniveau maar nu schreeuwt alles om een kindje.
Moeilijk he, zo'n knoop doorhakken 
maandag 3 juli 2017 om 20:09
Ik was er niet bij, maar het komt een beetje over alsof je de motivatie van de ander een beetje aan het invullen bent hier. Ik heb het wel eens meegemaakt dat een collega verzuchtte dat de vraag om, min of meer vrijwillig, in het weekend een keertje te komen haar slecht uitkwam. Ik zei toen, met de beste bedoelingen, dat het toch niet verplicht was en dat we het zonder haar ook wel zouden klaren. Zij was toen beledigd omdat zij begrepen had dat haar aanwezigheid volgens mij weinig bijdroeg, terwijl ik het helemaal anders bedoelde - ik wilde haar juist het gevoel geven dat ze zich niet verplicht hoefde te voelen om te komen als ze dat slecht aankon. Zou het mogelijk zijn dat er bij jou een gelijkaardige communicatiestoornis is geweest?
Heb trouwens zelf vorige week nog een korte woedecrisis gehad. Was gelukkig wel weer erg lang geleden!
maandag 3 juli 2017 om 20:16
Het is hard, maar hou er rekening mee dat erfelijkheid meespeelt. En ook als een kind zelf niet autistisch is: ook al kan moederliefde bergen verzetten, er zijn toch dingetjes waar velen van 'ons'' het moeilijker mee hebben, waardoor we voor een kind minder makkelijk een 'natuurlijk' voorbeeld kunnen zijn van hoe je dingen doet.
Op basis van hoe ik zelf ben vind ik dat ik geen kinderen moet krijgen, even los van het feit dat ik geen relatie heb
Neemt niet weg dat er ook wel autisten zijn die wél kinderen krijgen en die met succes opvoeden, maar het zou voor mij een paar stappen te ver zijn om hier even te orakelen of jij daar al dan niet goed in zou zijn. Heb je geen mensen in je omgeving aan wie je kan vragen wat ze ervan zouden denken als je kinderen mocht krijgen?
maandag 3 juli 2017 om 23:41
.vlaamsevink schreef: ↑03-07-2017 20:16Het is hard, maar hou er rekening mee dat erfelijkheid meespeelt. En ook als een kind zelf niet autistisch is: ook al kan moederliefde bergen verzetten, er zijn toch dingetjes waar velen van 'ons'' het moeilijker mee hebben, waardoor we voor een kind minder makkelijk een 'natuurlijk' voorbeeld kunnen zijn van hoe je dingen doet.
Op basis van hoe ik zelf ben vind ik dat ik geen kinderen moet krijgen, even los van het feit dat ik geen relatie heb
Kun je het wel het beste aan een autist vragen, die geeft tenminste eerlijk antwoord
Het lijkt me ook heel lastig. Ik wist al heel jong dat ik de zorg voor een kind niet aan zou kunnen, en dat ik het vooral niet altijd de aandacht zou kunnen geven die het verdient. Pas veel later besefte ik waar dit gevoel vandaan kwam. Ik weet niet of het dit besef was, waardoor ik ook nooit een kinderwens heb gehad.
.
dinsdag 4 juli 2017 om 01:05
dinsdag 4 juli 2017 om 07:04
Ow ik bedoel ook niet dat ze het aan mij of jou moet vragen of een andere autist op het forum. Het was bovendien vooral geintje. (Al loop je wel degelijk de kans dat mensen sociaal wenselijke antwoorden gaan geven omdat ze je niet willen kwetsen ipv echt eerlijk te zijn. En daar doelde ik op. Maar lisa weet vast wel aan welke mensen je het wél kunt vragen).
Ik denk eerlijk gezegd dat opvoeden bij geen enkele autist 'helemaal prima' gaat. Maar bij gewone mensen vaak ook niet. En die vragen zich zelden af of ze wel geschikt zijn. Dus ik vind het al een groot pluspunt dat je er vooraf over nadenkt.
Ik denk eerlijk gezegd dat opvoeden bij geen enkele autist 'helemaal prima' gaat. Maar bij gewone mensen vaak ook niet. En die vragen zich zelden af of ze wel geschikt zijn. Dus ik vind het al een groot pluspunt dat je er vooraf over nadenkt.
.
dinsdag 4 juli 2017 om 07:44
Helemaal eens met Impala. Ongeacht autisme of niet, opvoeden is gewoon heel hard werken.En hoe het gaat is van zoooveel factoren afhankelijk. Heel veel dingen heb je invloed op, maar ook heel veel dingen niet.
Zelf merk ik bijvoorbeeld juist dat ik véél bewust met de opvoeding bezig ben dan veel mensen in mijn omgeving. Ik lees er veel over, probeer altijd op een bewuste manier te reageren, bijvoorbeeld op zijn niveau in plaats van tegen hem te praten alsof hij een volwassene is. Ook verwachtingen aangepast naar zijn leeftijd en ik ben me er ook heel bewust van dat hij niet op de wereld is om aan mijn verwachtingen te voldoen, maar om zichzelf te zijn. Terwijl ik veel mensen zie die hun kids pushen om vooral aan hun verwachtingen te voldoen.
Ik denk dat ik het best goed doe als ouder. Hij ontwikkelt zich goed, lijkt gelukkig te zijn.... Ben ik dan perfect? Nee, zeker niet! Op dagen dat ons zoontje thuis is vind ik het bijvoorbeeld moeilijk om ook nog aan het huishouden toe te komen. Dat is dan toch net even teveel. En soms als ik me niet goed voel trek ik me teveel terug op bed of op de laptop... Maar daar praat ik dan over met ons zoontje en dat begint hij steeds beter te begrijpen.
Zelf merk ik bijvoorbeeld juist dat ik véél bewust met de opvoeding bezig ben dan veel mensen in mijn omgeving. Ik lees er veel over, probeer altijd op een bewuste manier te reageren, bijvoorbeeld op zijn niveau in plaats van tegen hem te praten alsof hij een volwassene is. Ook verwachtingen aangepast naar zijn leeftijd en ik ben me er ook heel bewust van dat hij niet op de wereld is om aan mijn verwachtingen te voldoen, maar om zichzelf te zijn. Terwijl ik veel mensen zie die hun kids pushen om vooral aan hun verwachtingen te voldoen.
Ik denk dat ik het best goed doe als ouder. Hij ontwikkelt zich goed, lijkt gelukkig te zijn.... Ben ik dan perfect? Nee, zeker niet! Op dagen dat ons zoontje thuis is vind ik het bijvoorbeeld moeilijk om ook nog aan het huishouden toe te komen. Dat is dan toch net even teveel. En soms als ik me niet goed voel trek ik me teveel terug op bed of op de laptop... Maar daar praat ik dan over met ons zoontje en dat begint hij steeds beter te begrijpen.
dinsdag 4 juli 2017 om 08:08
Ik wil met m'n verstand ook geen kinderen. Gevoelsmatig zeg ik nu toch "misschien over tien, vijftien jaar" (ben begin 20). En tóch wéét ik dat ik er beter niet aan kan beginnen. Ik zou er niet tegen kunnen dat je 18 jaar voor een ander leeft. De hele tijd flesje, luier, slaapje, huilen, flesje, luier, huilen, slaapje, huilen huilen huilen... Pfff
Ik zou geen goeie moeder worden denk ik. Ik zou het moederschap denk ik emotioneel ook niet aankunnen. Daarom zou ik het liefste nú opzoek gaan naar een gynaecoloog die me wil steriliseren, maar ja, alleen al dat "misschien over tien jaar" gevoel zorgt er natuurlijk al voor dat een arts NEE gaat zeggen.
Terwijl ik mezelf liever laat steriliseren juist voor als de hormonen de overhand krijgen. Want ik ben ook nog eens impulsief. Impulsief een kindje krijgen lijkt me géén goed idee
Ik zou geen goeie moeder worden denk ik. Ik zou het moederschap denk ik emotioneel ook niet aankunnen. Daarom zou ik het liefste nú opzoek gaan naar een gynaecoloog die me wil steriliseren, maar ja, alleen al dat "misschien over tien jaar" gevoel zorgt er natuurlijk al voor dat een arts NEE gaat zeggen.
Terwijl ik mezelf liever laat steriliseren juist voor als de hormonen de overhand krijgen. Want ik ben ook nog eens impulsief. Impulsief een kindje krijgen lijkt me géén goed idee
dinsdag 4 juli 2017 om 08:19
Precies dit ja.Valeriaansnoepje schreef: ↑04-07-2017 08:08. Ik zou er niet tegen kunnen dat je 18 jaar voor een ander leeft. De hele tijd flesje, luier, slaapje, huilen, flesje, luier, huilen, slaapje, huilen huilen huilen... Pfff
Exact hoe ik het ook voel(de). De hele dag mama, mama. Gek zou ik ervan worden.
Dat van de sterilisatie is wel een dilemma ja.
Ik ben nooit zwanger geweest, maar ik ben ook wel eens onvoorzichtig geweest, dus het had zomaar wel kunnen gebeuren. En dan denk ik wel: dan had ik het weg laten halen. Maar je weet niet wat hormonen met je gaan doen.
.
dinsdag 4 juli 2017 om 09:11
Als je 18 jaar lang alleen maar bezig bent met huilen, luiers verschonen en flesje geven dan zou ik ook gek worden denk ik. Gelukkig heb je het dan alleen over de eerste jaren. Ons zoontje kon vanaf 1 jaar goed zelf drinken, huilde vrij weinig en is vanaf 2,5 al zindelijk. Dus dat valt echt reuze mee. Maar wij hebben ook gewoon ontzettend veel geluk met een lief, vrolijk en vooral heel slim kindje die heel snel verbanden trekt en dingen snel begrijpt. Dat scheelt enorm.
Ik ervaar het (meestal) helemaal niet als een last. Hij hoort er gewoon bij en draait mee in ons leven.
Maar ik kan het me voorstellen hoor, dat je het helemaal niet ziet zitten. En gelukkig is het tegenwoordig toch wel vrij geaccepteerd als je geen kinderen wilt.
Ik ervaar het (meestal) helemaal niet als een last. Hij hoort er gewoon bij en draait mee in ons leven.
Maar ik kan het me voorstellen hoor, dat je het helemaal niet ziet zitten. En gelukkig is het tegenwoordig toch wel vrij geaccepteerd als je geen kinderen wilt.
dinsdag 4 juli 2017 om 10:12
18 jaar in de luiers zou idd niet best zijnBumba1985 schreef: ↑04-07-2017 09:11Als je 18 jaar lang alleen maar bezig bent met huilen, luiers verschonen en flesje geven dan zou ik ook gek worden denk ik. Gelukkig heb je het dan alleen over de eerste jaren. Ons zoontje kon vanaf 1 jaar goed zelf drinken, huilde vrij weinig en is vanaf 2,5 al zindelijk. Dus dat valt echt reuze mee. Maar wij hebben ook gewoon ontzettend veel geluk met een lief, vrolijk en vooral heel slim kindje die heel snel verbanden trekt en dingen snel begrijpt. Dat scheelt enorm.
Ik ervaar het (meestal) helemaal niet als een last. Hij hoort er gewoon bij en draait mee in ons leven.
Maar ik kan het me voorstellen hoor, dat je het helemaal niet ziet zitten. En gelukkig is het tegenwoordig toch wel vrij geaccepteerd als je geen kinderen wilt.
Maar een kind vraagt gewoon heel veel aandacht, ook op momenten dat je die niet kunt geven omdat je zelf overprikkeld bent. Ik zou alleen al gek worden van de kindergeluiden. Misschien is het anders als het je eigen kind is, maar ik heb dat risico niet willen nemen.
.
dinsdag 4 juli 2017 om 11:07
Voor mij betekent het hebben van een kind vooral een les in "loslaten". En jeetje wat is dat soms lastig. Als ik goed in m'n vel zit en relaxt ben dan heb ik veel meer bandbreedte om me te plooien naar wat zoon in gedachten heeft. Dan heb ik ook echt de rust om hem die aandacht te geven en samen een plan uit te werken.
Maar helaas sta ik het grootste deel van de tijd stijf van de stress en dan ben ik heel erg rigide en heb ik gewoon geen geduld voor dingen die "anders" gaan dan wat er in mijn hoofd zit. Mijn zoontje pikt dat natuurlijk op waardoor het dan vaak heel moeizaam verloopt. En dan voel ik me een "slechte" moeder. Dus ook niet echt bevorderlijk voor mijn gemoedstoestand.
In het begin heb ik me voor 100% op hem gericht en dat ging uitstekend. Dat was een bewuste keus. Dus ik had er helemaal geen moeite mee om volledig ten dienste van hem te staan.
Ondertussen moet ik weer veel meer ballen in de lucht houden > meer stress > meer problemen > meer behoefte aan rust en eigen tijd.
En nu lijkt het er op dat zoon toch wel erg op mij lijkt, dus met een beetje pech is hij door mij erfelijk belast met ASS (nog niks laten vaststellen, maar school heeft al wel opmerkingen gemaakt over z'n sociaal handelen en z'n achterblijvende motoriek. Cognitief is hij gelukkig uitstekend ontwikkeld). Ik merk nu ook echt dat zoon worstelt met zichzelf en met anderen.
Maar ik zou hem niet willen missen en ben blij dat hij er is.
Maar helaas sta ik het grootste deel van de tijd stijf van de stress en dan ben ik heel erg rigide en heb ik gewoon geen geduld voor dingen die "anders" gaan dan wat er in mijn hoofd zit. Mijn zoontje pikt dat natuurlijk op waardoor het dan vaak heel moeizaam verloopt. En dan voel ik me een "slechte" moeder. Dus ook niet echt bevorderlijk voor mijn gemoedstoestand.
In het begin heb ik me voor 100% op hem gericht en dat ging uitstekend. Dat was een bewuste keus. Dus ik had er helemaal geen moeite mee om volledig ten dienste van hem te staan.
Ondertussen moet ik weer veel meer ballen in de lucht houden > meer stress > meer problemen > meer behoefte aan rust en eigen tijd.
En nu lijkt het er op dat zoon toch wel erg op mij lijkt, dus met een beetje pech is hij door mij erfelijk belast met ASS (nog niks laten vaststellen, maar school heeft al wel opmerkingen gemaakt over z'n sociaal handelen en z'n achterblijvende motoriek. Cognitief is hij gelukkig uitstekend ontwikkeld). Ik merk nu ook echt dat zoon worstelt met zichzelf en met anderen.
Maar ik zou hem niet willen missen en ben blij dat hij er is.
dinsdag 4 juli 2017 om 11:22
Bumba, ik herken dat uitbarsten wel. Ik had ook zo'n weekend waar ik me al druk maakte om heel veel dingen. Dan nog eens wezen zwemmen (druk en gehorig), moe en dan een man die wat liep te pushen... Werd me allemaal even te veel.
Ik zit sowieso een beetje in een spagaat. Zo lang er geen druk op mij ligt (hetzij door een ander opgelegd, hetzij vanuit mijzelf ervaren) dan functioneer ik heel normaal en lijkt er niets aan de hand. Maar zodra ik ook maar een beetje het idee van "druk" ervaar dan sla ik volledig vast of op tilt.
Helaas heb ik al een hele tijd erg veel last van stress, waardoorik dus zo min mogelijk probeer te doen om nog enigszins "normaal" te kunnen functioneren. Terwijl ik eigenlijk als een huilend hoopje ellende in m'n bed wil liggen...
Het advies: "pak wat rust dan!" is natuurlijk een hele goeie, maar daar heb ik geen tijd voor... Ook niet om naar de dokter te gaan (wat moet ik dan zeggen waar ik last van heb? Dan voel ik me zo'n zeurkous, aansteller). En ook niet om naar de fysio te gaan (ja, ik heb wel lichamelijke klachten, maar geen tijd om te gaan. En die oefeningen die ik zou moeten doen ga ik toch niet doen, want daar heb ik geen tijd voor). Dus ik raas maar door. We zien wel waar het schip strandt of uit elkaar valt.
Ik zit sowieso een beetje in een spagaat. Zo lang er geen druk op mij ligt (hetzij door een ander opgelegd, hetzij vanuit mijzelf ervaren) dan functioneer ik heel normaal en lijkt er niets aan de hand. Maar zodra ik ook maar een beetje het idee van "druk" ervaar dan sla ik volledig vast of op tilt.
Helaas heb ik al een hele tijd erg veel last van stress, waardoorik dus zo min mogelijk probeer te doen om nog enigszins "normaal" te kunnen functioneren. Terwijl ik eigenlijk als een huilend hoopje ellende in m'n bed wil liggen...
Het advies: "pak wat rust dan!" is natuurlijk een hele goeie, maar daar heb ik geen tijd voor... Ook niet om naar de dokter te gaan (wat moet ik dan zeggen waar ik last van heb? Dan voel ik me zo'n zeurkous, aansteller). En ook niet om naar de fysio te gaan (ja, ik heb wel lichamelijke klachten, maar geen tijd om te gaan. En die oefeningen die ik zou moeten doen ga ik toch niet doen, want daar heb ik geen tijd voor). Dus ik raas maar door. We zien wel waar het schip strandt of uit elkaar valt.
dinsdag 4 juli 2017 om 15:43
Op mijn 26e heb ik met mijn toenmalige psycholoog gepraat over kinderwens. Toen ik de eerste leeftijdsgenoten en nog jonger zwanger zag. Ik keek daar tegenop en had zoiets: Ik ben ook die leeftijd, maar dat zou ik helemaal niet aankunnen. Ze zei toen dat het voor mij inderdaad niet verstandig is om aan kinderen te beginnen. Tenminste, nu niet. Het wilde niet gelijk zeggen dat ik een slechte moeder zou zijn, maar door mijn Autisme ga ik bepaalde dingen niet kunnen begrijpen van een kind. Ik had een dubbel gevoel na dat gesprek. Aan de ene kant een bevestiging dat ik goede zelfkennis heb. Maar ook een lichte teleurstelling. Wil ik het dan stiekem toch? Ik denk het niet. Ik zie mezelf gewoon niet in de moederrol en het lichamelijke wil ik ook niet. Maar ik had liever gewild dat de keus alléén uit niet willen bestond. Zonder dat het niet kunnen erbij komt. Ik heb ook altijd gezegd dat als ik per ongeluk toch zwanger raak ik het weg laat halen. Voor het kind en mezelf. Maar inderdaad, je weet niet wat de hormonen met je doen. Het speelt nu niet, omdat ik alweer een paar jaar niet seksueel actief ben.
Ik heb ook het karakter niet voor het moederschap. Het idee je jarenlang te moeten opofferen voor een ander. Ik ben al uit mijn humeur als ik 1 hele dag alleen maar voor anderen bezig geweest ben. Dat vind ik vaak gewoon rotdagen.
In mijn geval zie ik het Autisme meestal wel als handicap.
Ik heb ook het karakter niet voor het moederschap. Het idee je jarenlang te moeten opofferen voor een ander. Ik ben al uit mijn humeur als ik 1 hele dag alleen maar voor anderen bezig geweest ben. Dat vind ik vaak gewoon rotdagen.
In mijn geval zie ik het Autisme meestal wel als handicap.
