Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
Maar ik snap denk ik wel wat ie bedoelt. Al denk ik dat je als autistische ouder je kind juist wel weer beter kan begrijpen als ie ook autistisch blijkt te zijn....
dinsdag 4 juli 2017 om 17:54
Maar het is wel heel grappig... Als iemand met autisme of een andere 'stoornis' aan mij vraagt zou je me aanbevelen om een kindje te krijgen? Dan zou ik nee zeggen. Je moet er veel voor inleveren en het kost veel tijd en energie die je nodig hebt om jezelf staande te houden. Maar tegelijk zou ik mijn zoontje nooit meer kwijt willen (althans, niet voor langer dan bijvoorbeeld een nachtje logeren!) en voelt het ook wel soort van raar als andere mensen het zo omschrijven alsof het alleen maar lijden is. Want dat is het ook weer niet. Het vergroot denk ik zowel de positieve als de negatieve dingen in je leven.... Gezellige dagen worden nóg gezelliger (niks leuker dan de verwondering van een klein kind dat voor het eerst iets doet!) , maar de nare dagen worden naarder (bijvoorbeeld als je ziek bent en toch voor je kind moet blijven zorgen)
dinsdag 4 juli 2017 om 18:45
Dat geldt voor iedereen die kinderen heeft denk ik. Maar ik denk ook dat het ouderschap voor iemand met autisme wel extra en specifieke problemen met zich meebrengt. Hoe groot die problemen zijn, en of ze onoverkomelijk zijn, hangt af van de specifieke persoon en hoe diens autisme zich manifesteert.Bumba1985 schreef: ↑04-07-2017 17:54Maar het is wel heel grappig... Als iemand met autisme of een andere 'stoornis' aan mij vraagt zou je me aanbevelen om een kindje te krijgen? Dan zou ik nee zeggen. Je moet er veel voor inleveren en het kost veel tijd en energie die je nodig hebt om jezelf staande te houden. Maar tegelijk zou ik mijn zoontje nooit meer kwijt willen (althans, niet voor langer dan bijvoorbeeld een nachtje logeren!) en voelt het ook wel soort van raar als andere mensen het zo omschrijven alsof het alleen maar lijden is. Want dat is het ook weer niet. Het vergroot denk ik zowel de positieve als de negatieve dingen in je leven.... Gezellige dagen worden nóg gezelliger (niks leuker dan de verwondering van een klein kind dat voor het eerst iets doet!) , maar de nare dagen worden naarder (bijvoorbeeld als je ziek bent en toch voor je kind moet blijven zorgen)
.
dinsdag 4 juli 2017 om 18:49
Yep dat denk ik ook. Maar aan de andere kant loop je dan wel het gevaar dat je kind nog meer moeite gaat krijgen om zich te handhaven in de normale wereld. Omdat er thuis veel rekening wordt gehouden met zijn aparte manier van denken, en daarin meegegaan wordt, terwijl de rest van de wereld dat niet doet.
.
woensdag 5 juli 2017 om 07:56
Iedereen om mij heen ziet mij juist heel geschikt als moeder, al van jongs af aan. Heb jaren met kinderen (0 tot 12) gewerkt en dat ging altijd goed. Ouders, collega's iedereen vond me heel goed omgaan met kinderen. Ik vind opvoeden en met kinderen werken leuk. Het enige autistische puntje zou overprikkeling kunnen zijn. Maar ik hoor dat meer moeders hun kind soms wel achter het behang kunnen plakken haha. Qua erfelijkheid, het lijkt mij niet erg als mijn kind autistisch is, of adhd of weet ik veel wat. Hij/zij is zoals hij is.
Heb het er kort met mijn behandelaar over gehad en ook hij zei dat ik een fantastische moeder zou worden. Als hij het al zegt hahaha.
Maar ik moet realistisch blijven. Het zal wel zwaar zijn. En als ik zwanger ben moet ik over op andere medicatie. En ik heb niet eens een relatie! Kom niet eens in de buurt. Maar zou zo alleen het moederschap aan willen/kunnen gaan.
Heb het er kort met mijn behandelaar over gehad en ook hij zei dat ik een fantastische moeder zou worden. Als hij het al zegt hahaha.
Maar ik moet realistisch blijven. Het zal wel zwaar zijn. En als ik zwanger ben moet ik over op andere medicatie. En ik heb niet eens een relatie! Kom niet eens in de buurt. Maar zou zo alleen het moederschap aan willen/kunnen gaan.
woensdag 5 juli 2017 om 12:11
Ik vind ook dat een kind is zoals hij/zij is. Maar in deze maatschappij is er weinig begrip voor psychische handicaps. Er worden steeds meer eisen gesteld aan mensen gesteld. Dat begint al op de basisschool. Zo worden steeds meer buitenbeentjes gecreëerd. Er worden veel banen en zorgvoorzieningen wegbezuinigd. Waar kunnen die mensen later terecht als ze zich niet staande kunnen houden in de maatschappij?
woensdag 5 juli 2017 om 13:38
Dat idee heb ik dus juist niet. Er is op de basisschool veel meer aandacht voor het individuele kind. Vroeger moest alles in één tempo, je ging met de groep mee en als je meer uitdaging nodig had of juist moeite had met de stof dan had je pech. Tegenwoordig hebben ze meerdere leerwegen en mogen kinderen juist vooruit werken als ze dingen sneller oppakken en is er ook meer aandacht voor kindjes die achterblijven qua lesstof. Ook is er op veel scholen een speciaal protocol tegen pesten, bijvoorbeeld kanjertraining. Ik zou zelf in elk geval veel liever in deze tijd naar school gaan dan 25 jaar geleden toen ik zelf op school zat.hondenmens schreef: ↑05-07-2017 12:11Ik vind ook dat een kind is zoals hij/zij is. Maar in deze maatschappij is er weinig begrip voor psychische handicaps. Er worden steeds meer eisen gesteld aan mensen gesteld. Dat begint al op de basisschool. Zo worden steeds meer buitenbeentjes gecreëerd. Er worden veel banen en zorgvoorzieningen wegbezuinigd. Waar kunnen die mensen later terecht als ze zich niet staande kunnen houden in de maatschappij?
Verder ben ik het helemaal met je eens, vooral dat er weinig begrip is voor psychische klachten. Veel mensen begrijpen het niet, zelfs als ze zelf last hebben van bepaalde klachten dan is het nog heel makkelijk om te denken dat die ander zich toch maar niet moet aanstellen. Inlevingsvermogen is soms ver te zoeken.
woensdag 5 juli 2017 om 15:43
Dat is inderdaad wel handig. Zo ver was ik nog niet op de hoogte. Ik bedoelde meer dat de lesstof verschoven wordt naar jongere groepen. Dat in de kleuterklassen al lesstof van groep 3 wordt gegeven. Tenminste, dat hoor ik van mensen om me heen. In mijn geval was dat ongunstig geweest. Aangezien ik groep 3 gedoubleerd heb omdat ik nog te speels was. Dat was in 1992. Als ik nu datzelfde kind was geweest had ik er waarschijnlijk niet kunnen blijven. Op mijn basisschool moest je pas in groep 7 je eerste spreekbeurt houden. Die moest je thuis maken (computerlessen hadden wij nog niet) en mochten je ouders helpen. Op de school waar ik vrijwilliger was moesten ze in groep 5 al spreekbeurten en werkstukken maken. Alles gebeurde op school. Ze moesten samen met de hulpmoeders de zinnen formuleren. Het mocht niet letterlijk overgeschreven worden. Dus ja, ik vind dat die kinderen veel moesten kunnen vergeleken met mijn tijd. Zelf had ik een fijne basisschooltijd. Ik kon qua leren goed mee en had ook vriendinnen. Pas daarna ging het echt fout.Bumba1985 schreef: ↑05-07-2017 13:38Dat idee heb ik dus juist niet. Er is op de basisschool veel meer aandacht voor het individuele kind. Vroeger moest alles in één tempo, je ging met de groep mee en als je meer uitdaging nodig had of juist moeite had met de stof dan had je pech. Tegenwoordig hebben ze meerdere leerwegen en mogen kinderen juist vooruit werken als ze dingen sneller oppakken en is er ook meer aandacht voor kindjes die achterblijven qua lesstof. Ook is er op veel scholen een speciaal protocol tegen pesten, bijvoorbeeld kanjertraining. Ik zou zelf in elk geval veel liever in deze tijd naar school gaan dan 25 jaar geleden toen ik zelf op school zat.
Verder ben ik het helemaal met je eens, vooral dat er weinig begrip is voor psychische klachten. Veel mensen begrijpen het niet, zelfs als ze zelf last hebben van bepaalde klachten dan is het nog heel makkelijk om te denken dat die ander zich toch maar niet moet aanstellen. Inlevingsvermogen is soms ver te zoeken.
woensdag 5 juli 2017 om 17:50
Ik vind het een lastig probleem. Kind van mijn vriendin heeft overduidelijke kenmerken. School heeft nu ook aan de bel getrokken. Als ze kind laat diagnosticeren krijgt het een etiket. Dat heeft voor- en nadelen en ik weet niet naar welke kant de balans omslaat. Ik vind het een lastig dilemma.
Als ik eerder een diagnose had gehad, had ik mezelf beter begrepen. Maar me misschien ook minder goed ontwikkeld omdat de selffulfilling prophecy dan een rol gaat spelen. Etiketten hebben nog een nadeel: Men gaat allerlei negatieve (voor)oordelen over autisme op jou projecteren.
Als ik eerder een diagnose had gehad, had ik mezelf beter begrepen. Maar me misschien ook minder goed ontwikkeld omdat de selffulfilling prophecy dan een rol gaat spelen. Etiketten hebben nog een nadeel: Men gaat allerlei negatieve (voor)oordelen over autisme op jou projecteren.
.
woensdag 5 juli 2017 om 17:59
Dat is ook iets wat ik mezelf dus afvraag over mezelf. Aan de ene kant had een diagnose een hoop negatieve ervaringen gescheeld die flink aan mijn zelfvertrouwen knagen. Aan de andere kant als ik een diagnose had gehad zou ik misschien niet zijn geworden wie ik nu ben.
Maar ik loop op de feiten vooruit, want ik zit nog niet in het traject voor de diagnose
Maar ik loop op de feiten vooruit, want ik zit nog niet in het traject voor de diagnose
woensdag 5 juli 2017 om 18:05
Simpel voorbeeld: Ik heb bv telefoonangst, zoals zoveel autisten. Maar ik heb heel lang een baan gehad waarbij ik heel veel serieuze telefoontjes moest plegen. Had ik een diagnose gehad, had ik wellicht gedacht / me erbij neergelegd dat zo'n baan niks voor mij zou zijn. Wat er gebeurd is, is dat ik die telefoonangst toch voor een heel groot deel overwonnen heb (hoewel dat in het begin heel veel energie en moeite en soms tranen heeft gekost).
impala wijzigde dit bericht op 05-07-2017 21:46
20.28% gewijzigd
.
woensdag 5 juli 2017 om 23:59
Tja, ik heb het dus en ik vind dat voor m'n eigen leven nu niet echt een meerwaarde. Hoop dat dit niet te onvriendelijk klinkt, maar het gaat er natuurlijk ook om wat het hypothetische kind er zelf van vindt.
Verder wel leuk om te horen dat je ruime ervaring met kinderzorgtaken hebt, denk wel dat dat een meer solide basis is dan wat veel andere beginnende moeders hebben.
Wat jammer toch als je enthousiast bent over iets dat niet zo makkelijk te bereiken is...
Zou je eventueel nog adoptie overwegen?
vrijdag 7 juli 2017 om 15:06
Adopteren mag niet als jij of je partner een psychische stoornis hebt. Ik ben zelf geadopteerd en mijn ouders moesten door een hele keuring en cursussen volgen. Ook lichamelijke problemen tellen mee blijkbaar. Ik ken zelfs iemand die niet mocht adopteren omdat haar man Psoriasis heeft. Ze hadden verder alles op orde.
vrijdag 7 juli 2017 om 15:30
Nou ja zeg...hondenmens schreef: ↑07-07-2017 15:06Adopteren mag niet als jij of je partner een psychische stoornis hebt. Ik ben zelf geadopteerd en mijn ouders moesten door een hele keuring en cursussen volgen. Ook lichamelijke problemen tellen mee blijkbaar. Ik ken zelfs iemand die niet mocht adopteren omdat haar man Psoriasis heeft. Ze hadden verder alles op orde.
Ik ken dan weer iemand die pleegmoeder mocht worden van een 'probleemkind' (ok, is geen adoptie maar toch..). Ze was alleenstaand, had een fulltime-baan die ze wilde houden en woonde in een 2-kamerflatje, dus geen eigen kamer voor het kind. Toen ik opperde dat juist zo'n kind wel een beetje méér aandacht nodig heeft dan zij kon geven met haar fulltime-baan, werd dat niet gewaardeerd. Uiteindelijk is het kind gekomen - en weer weggehaald. Eén groot drama.
(Nja, dit heeft niks met autisme te maken, behalve dan dat ik de enige was die commentaar durfde te gegeven op haar plan)
.
vrijdag 7 juli 2017 om 23:47
Ik moet weer even van me afschrijven. De lucht leek geklaard bij mijn "vriendin". Maar nu zijn we weer bij af. Ze wilde met rust gelaten worden en dat heb ik ook gedaan. Helemaal, geen enkele toenadering gezocht.
Op aanraden van vrienden en ex-collega's die haar ook meegemaakt hebben. Zij vinden dat ik gelijk heb met het feit dat ik zelf mag weten met wie ik omga. Ze weten ook dat zij met veel mensen problemen heeft (gehad). Van de week vroeg mijn "vriendin" of ik haar wilde helpen met iets te verplaatsen. Geen probleem, heb ik gewoon gedaan. Dat was het eerste contact sinds dik 2 weken. Het werk wat we op dat moment deden stond naast haar tafel, dus zodoende kwam ik er mee in contact. De 2 dagen daarna hebben we geen contact meer gehad. Omdat ik nu niet in de buurt van haar tafel moest zijn.
Vandaag stuurde ze me een mail waarin ze vroeg of we weer normaal tegen elkaar konden doen op het werk. Ik zei dat we dat toch al gedaan hadden? Want ik had haar geholpen. Dat was niet genoeg blijkbaar. Ze blijft me verwijten dat ik haar WEL kwets met dat lotgenotencontact met die vrouw. En dat ze een excuus wil. Ze zegt ook dat ze meer te zeggen heeft over het werk dan ik. Omdat zij met een andere collega een aanspreekpunt is als onze voorvrouw er niet is. Dat ik verplicht ben om "normaal" tegen haar te doen. Alleen weet ik niet wat zij normaal vindt. Zij wilde zelf met rust gelaten worden, dat deed ik. Maar dat is weer niet goed. Nu heeft ze de voorvrouw ingelicht hierover en volgens haar staat die aan haar kant. Net als die collega. Ik ben in hun ogen heel fout bezig. Ze verwijt me ook dat ik niet echt om haar geef en dat ik haar gebruikt heb. Omdat ik wel uitjes met haar gedaan heb en haar nu verwijten maak. Ik zie dat als reacties op haar verwijten. Maar dat accepteert zij niet. Want wat zij zegt is waarheid. Ze vind dat ik haar bedrogen heb met vriendschap. We zullen het daar nooit over eens worden. Maar ik vind het wel laf dat ze hier andere collega's bij betrekt. Terwijl die niks met onze ruzie te maken hebben. Dit maakt me angstig. Straks heb ik ook problemen met anderen. Dit wil ik niet. Mijn moeder gaat me helpen hierin op afstand. Als zij om versterking vraagt kan ik dat ook. We gaan hier werk van maken. Wat betreft die vriendin. Ik vind haar nu echt zwaar gestoord.
Op aanraden van vrienden en ex-collega's die haar ook meegemaakt hebben. Zij vinden dat ik gelijk heb met het feit dat ik zelf mag weten met wie ik omga. Ze weten ook dat zij met veel mensen problemen heeft (gehad). Van de week vroeg mijn "vriendin" of ik haar wilde helpen met iets te verplaatsen. Geen probleem, heb ik gewoon gedaan. Dat was het eerste contact sinds dik 2 weken. Het werk wat we op dat moment deden stond naast haar tafel, dus zodoende kwam ik er mee in contact. De 2 dagen daarna hebben we geen contact meer gehad. Omdat ik nu niet in de buurt van haar tafel moest zijn.
Vandaag stuurde ze me een mail waarin ze vroeg of we weer normaal tegen elkaar konden doen op het werk. Ik zei dat we dat toch al gedaan hadden? Want ik had haar geholpen. Dat was niet genoeg blijkbaar. Ze blijft me verwijten dat ik haar WEL kwets met dat lotgenotencontact met die vrouw. En dat ze een excuus wil. Ze zegt ook dat ze meer te zeggen heeft over het werk dan ik. Omdat zij met een andere collega een aanspreekpunt is als onze voorvrouw er niet is. Dat ik verplicht ben om "normaal" tegen haar te doen. Alleen weet ik niet wat zij normaal vindt. Zij wilde zelf met rust gelaten worden, dat deed ik. Maar dat is weer niet goed. Nu heeft ze de voorvrouw ingelicht hierover en volgens haar staat die aan haar kant. Net als die collega. Ik ben in hun ogen heel fout bezig. Ze verwijt me ook dat ik niet echt om haar geef en dat ik haar gebruikt heb. Omdat ik wel uitjes met haar gedaan heb en haar nu verwijten maak. Ik zie dat als reacties op haar verwijten. Maar dat accepteert zij niet. Want wat zij zegt is waarheid. Ze vind dat ik haar bedrogen heb met vriendschap. We zullen het daar nooit over eens worden. Maar ik vind het wel laf dat ze hier andere collega's bij betrekt. Terwijl die niks met onze ruzie te maken hebben. Dit maakt me angstig. Straks heb ik ook problemen met anderen. Dit wil ik niet. Mijn moeder gaat me helpen hierin op afstand. Als zij om versterking vraagt kan ik dat ook. We gaan hier werk van maken. Wat betreft die vriendin. Ik vind haar nu echt zwaar gestoord.
vrijdag 7 juli 2017 om 23:57
Klinkt behoorlijk overdreven ja. Het is begrijpelijk dat ze het er moeilijk mee heeft wanneer jij contact hebt met iemand die haar in het verleden gepest heeft, maar het gaat te ver om daarvoor jouw excuses te vragen. Verder krijg ik uit jouw verhaal niet de indruk dat jij op een of andere manier misbruik van haar gemaakt zou hebben. Andere collega's bij een conflict betrekken is natuurlijk erg rot. Als je merkt dat ze dat inderdaad gedaan heeft en dat die collega's in haar versie van de feiten meegaan dan zou je eigenlijk naar de leiding moeten stappen, maar ik heb niet de indruk dat die mensen erg empathisch zijn.
Voor de zekerheid zou ik mailtjes etc. over dit onderwerp wel veilig opslaan, zodat je indien nodig kan aantonen dat het op je werk moeilijk gemaakt wordt zonder dat jij daar schuld aan hebt. Ik denk dat je daar misschien door het UWV aan het werk gezet werd? (Ben niet honderd procent mee met hoe het in NL gaat.) Kan in ieder geval wel handig zijn wanneer je de instantie die je richting werk geleid heeft kan bewijzen dat jij in ieder geval je best gedaan hebt, mocht het werken daar moeilijk worden...
Voor de zekerheid zou ik mailtjes etc. over dit onderwerp wel veilig opslaan, zodat je indien nodig kan aantonen dat het op je werk moeilijk gemaakt wordt zonder dat jij daar schuld aan hebt. Ik denk dat je daar misschien door het UWV aan het werk gezet werd? (Ben niet honderd procent mee met hoe het in NL gaat.) Kan in ieder geval wel handig zijn wanneer je de instantie die je richting werk geleid heeft kan bewijzen dat jij in ieder geval je best gedaan hebt, mocht het werken daar moeilijk worden...
zaterdag 8 juli 2017 om 12:39
Ik heb heel onze correspondentie via mail opgeslagen en doorgestuurd naar mijn moeder. Blij dat ik dat bewaard heb. Want het staat zwart op wit. Het waren 7 mails van haar en 2 van mij.
Sinds dit jaar hebben we een nieuwe leiding die ons wel meer met respect behandeld. Alleen weet ik niet hoe ze met zulke dingen omgaan. In haar mails is duidelijk is duidelijk te zien dat ze van spelling weinig weet. Het wemelt van de typefouten en ze zet bijna geen leestekens. Dat leest erg moeilijk.
Haar collega weet nu ook dat ik lotgenotencontact heb met die vrouw. Zij zegt dat ook chatcontact in ander contact kan uitmonden en dat is niet te controleren. Dat is ook niet controleerbaar. Daar kun je iemand in vertrouwen of niet. En dat vertrouwen zit in iemands hoofd. Aan de persoon zelf wat die ermee doet. Zij DENKT dat ik met die vrouw over haar praat of zal praten. Maar dat DOE ik niet. Ze beschuldigt me daarop voorhand al van. De voorvrouw heeft haar gezegd dat de vriendschap dan voor mij weinig waarde had. Er wordt van alles ingevuld wat ik niet gezegd heb of zelfs maar gedacht heb. Net als dat ze toen zei dat ze niet mee mocht naar dat zwembad. Zij was eerst bevriend met die vrouw en die vriendschap vond ze verstikkend. Toen ze zei meer ruimte te willen ging die vrouw haar pesten en beschuldigen. Volgens mij doet mijn vriendin nu hetzelfde bij mij.
Ik ben nu al de zoveelste met wie ze problemen heeft op het werk. Ze is bij de vorige leiding al vaak op kantoor moeten komen omdat ze weer een conflict had. Er zijn daar ook dossiers over je handicap en je voorgeschiedenis. Dat gaat de leiding toch op den duur ook opvallen? Ik heb nog nooit op kantoor moeten komen voor een conflict. Tuurlijk heb ik ook meerdere mensen niet ik mag of waar ik niet op mijn gemak ben. Maar echt conflicten had ik niet. Dit maak ik hier nu voor het eerst mee. Dat zegt toch meer over haar dan over mij?
Mijn moeder heeft een nette mail naar mijn "vriendin" gestuurd. Waarin staat dat ze het jammer vind voor ons dat het zo gelopen is en dat ze de uitjes met haar erbij ook heel leuk vond. Maar dat de ruzie niks met het werk te maken heeft. Dat het iets tussen mij en haar is. Het heeft geen zin om dan mensen aan haar kant te zetten. Dat het belangrijk is om werk en privé gescheiden te houden en we elkaar als vriendinnen beter los kunnen laten. Mijn vriendin had namelijk gevraagd er met mijn moeder over te praten en dan heb ik gedaan. Dus mag ze van mij ook haar mening lezen.
Wat haar reactie zal zijn weet ik niet. Misschien nog bozer, misschien begrip. Als dat 1e het geval is stap ik naar de werkleiding en laat alle mails lezen. Hij zal denk ik ook wel zien aan haar schrijfstijl dat ze niet al te slim is.
Sinds dit jaar hebben we een nieuwe leiding die ons wel meer met respect behandeld. Alleen weet ik niet hoe ze met zulke dingen omgaan. In haar mails is duidelijk is duidelijk te zien dat ze van spelling weinig weet. Het wemelt van de typefouten en ze zet bijna geen leestekens. Dat leest erg moeilijk.
Haar collega weet nu ook dat ik lotgenotencontact heb met die vrouw. Zij zegt dat ook chatcontact in ander contact kan uitmonden en dat is niet te controleren. Dat is ook niet controleerbaar. Daar kun je iemand in vertrouwen of niet. En dat vertrouwen zit in iemands hoofd. Aan de persoon zelf wat die ermee doet. Zij DENKT dat ik met die vrouw over haar praat of zal praten. Maar dat DOE ik niet. Ze beschuldigt me daarop voorhand al van. De voorvrouw heeft haar gezegd dat de vriendschap dan voor mij weinig waarde had. Er wordt van alles ingevuld wat ik niet gezegd heb of zelfs maar gedacht heb. Net als dat ze toen zei dat ze niet mee mocht naar dat zwembad. Zij was eerst bevriend met die vrouw en die vriendschap vond ze verstikkend. Toen ze zei meer ruimte te willen ging die vrouw haar pesten en beschuldigen. Volgens mij doet mijn vriendin nu hetzelfde bij mij.
Ik ben nu al de zoveelste met wie ze problemen heeft op het werk. Ze is bij de vorige leiding al vaak op kantoor moeten komen omdat ze weer een conflict had. Er zijn daar ook dossiers over je handicap en je voorgeschiedenis. Dat gaat de leiding toch op den duur ook opvallen? Ik heb nog nooit op kantoor moeten komen voor een conflict. Tuurlijk heb ik ook meerdere mensen niet ik mag of waar ik niet op mijn gemak ben. Maar echt conflicten had ik niet. Dit maak ik hier nu voor het eerst mee. Dat zegt toch meer over haar dan over mij?
Mijn moeder heeft een nette mail naar mijn "vriendin" gestuurd. Waarin staat dat ze het jammer vind voor ons dat het zo gelopen is en dat ze de uitjes met haar erbij ook heel leuk vond. Maar dat de ruzie niks met het werk te maken heeft. Dat het iets tussen mij en haar is. Het heeft geen zin om dan mensen aan haar kant te zetten. Dat het belangrijk is om werk en privé gescheiden te houden en we elkaar als vriendinnen beter los kunnen laten. Mijn vriendin had namelijk gevraagd er met mijn moeder over te praten en dan heb ik gedaan. Dus mag ze van mij ook haar mening lezen.
Wat haar reactie zal zijn weet ik niet. Misschien nog bozer, misschien begrip. Als dat 1e het geval is stap ik naar de werkleiding en laat alle mails lezen. Hij zal denk ik ook wel zien aan haar schrijfstijl dat ze niet al te slim is.
dinsdag 11 juli 2017 om 12:22
@hondenmens: Gewoon even uit interesse: werk jij bij een speciaal bedrijf waar je extra begeleiding krijg ivm je autismet? Omdat je spreekt over 'de leiding' en omdat je vriendin al zoveel conflichten heeft gehad en er toch nog werkt vroeg ik me dat opeens af. Misschien is het al eerder vertelt en heb ik eroverheen gelezen?
dinsdag 11 juli 2017 om 14:25
Bumba1985 schreef: ↑11-07-2017 12:22@hondenmens: Gewoon even uit interesse: werk jij bij een speciaal bedrijf waar je extra begeleiding krijg ivm je autismet? Omdat je spreekt over 'de leiding' en omdat je vriendin al zoveel conflichten heeft gehad en er toch nog werkt vroeg ik me dat opeens af. Misschien is het al eerder vertelt en heb ik eroverheen gelezen?
Ik werk bij een Sociale werkplaats. Daar werken mensen met allerlei soorten handicaps. Degene die direct boven ons staan worden "werkleiding" genoemd.
dinsdag 11 juli 2017 om 19:56
Dat verklaart dan in elk geval enigszins waarom je oude vriendin zo de ruimte krijgt om zo vreemd te reageren. Wel heel naar voor jou. Natuurlijk is het fijn dat op zo'n sociale werkplaats misschien de verwachtingen wat lager liggen, maar dat zou niet moeten betekenen dat je onderling last van elkaar moet hebben.
dinsdag 11 juli 2017 om 21:33
Zij heeft ook ASS. En een liefdeloze jeugd gehad naar eigen zeggen. Ik denk dat ze ook Iets als verlatingsangst heeft of een fobie. Ik weet dat pesten bij iedereen en op elke leeftijd voor kan komen. Ze is meerdere keren overspannen geraakt. Maar nu begin in te twijfelen of het altijd wel aan de ander lag. Die vrouw mijn verhaal bijvoorbeeld. Daar was ze eerst bevriend mee en later kwam die vrouw op de PAAZ-afdeling terecht doordat van alles mis ging, ook thuis. Ze gaf mijn oude vriendin daar de schuld van. Terwijl die zegt dat ze door die vrouw haar baan kwijtraakte. Misschien hebben zij ook een soortgelijke situatie gehad als ik en is mijn oude vriendin haar ook gaan stalken. Het zou me niet verbazen. Ze is gauw teleurgesteld. Eerst vond ik haar zielig, maar nu kan ik er iets bij voorstellen waarom ze altijd problemen heeft met anderen.
donderdag 13 juli 2017 om 08:56
Wat loop ik achter! Sorry ... 
Voel me echt prut de laatste paar weken.
Ik heb de diagnostische test achter de rug. Heeeel vermoeiend. Er werd zoveel van mij gevraagd (en van m'n moeder de eerste keer) ... Dat gewroet in m'n geheugen over hoe ik als baby, peuter, kleuter, puber en beginnende volwassene was, was zwaarder dan ik dacht.
Maar er is ook veel duidelijk geworden. Ik was als peuter als niet erg aanhalig, was het liefst alleen aan het spelen/tekenen/kleuren ... spelen met anderen was een verplichting voor me, grote groepen mensen (die ik ken) daar voel ik me ongemakkelijk bij (dus school in het algemeen was een kwelling voor me), ik heb dwangmatige trekjes en te veel prikkelingen kunnen me compleet uit m'n vel doen springen etc. etc. Ook moest ik vertellen naar aanleiding van tekeningen wat ik daarop zag. Geen rare vlekken of zo, maar echte tekeningen met mensen in rare situaties ... Heel raar, maar goed.
Volgende week op de 20ste krijg ik te horen van de psycholoog wat de uitslag is. Voor mijn gevoel moet het heel raar lopen moet ik niet de uitslag ASS krijgen.
Voel me echt prut de laatste paar weken.Ik heb de diagnostische test achter de rug. Heeeel vermoeiend. Er werd zoveel van mij gevraagd (en van m'n moeder de eerste keer) ... Dat gewroet in m'n geheugen over hoe ik als baby, peuter, kleuter, puber en beginnende volwassene was, was zwaarder dan ik dacht.
Maar er is ook veel duidelijk geworden. Ik was als peuter als niet erg aanhalig, was het liefst alleen aan het spelen/tekenen/kleuren ... spelen met anderen was een verplichting voor me, grote groepen mensen (die ik ken) daar voel ik me ongemakkelijk bij (dus school in het algemeen was een kwelling voor me), ik heb dwangmatige trekjes en te veel prikkelingen kunnen me compleet uit m'n vel doen springen etc. etc. Ook moest ik vertellen naar aanleiding van tekeningen wat ik daarop zag. Geen rare vlekken of zo, maar echte tekeningen met mensen in rare situaties ... Heel raar, maar goed.
Volgende week op de 20ste krijg ik te horen van de psycholoog wat de uitslag is. Voor mijn gevoel moet het heel raar lopen moet ik niet de uitslag ASS krijgen.
vrijdag 14 juli 2017 om 16:26
Even een ergernis. In het huis beneden het mijne is men bezig met verbouwingswerkzaamheden. Ik word horendol van alle extra geluiden wat dat meegeeft. Gebonk, gekraak, gepiep, en luid gepraat. Aaarghh! Ik vlieg tegen het plafond.
Niets helpt. Het geluid van de TV harder zetten niet (ik probeer iets van Wimbledon te volgens, maar is lastig zo), de radio aanzetten niet. Negeren gaat niet, want ik hoor altijd gewoon alles.
Ik krijg komende vakantie en ik vrees er al voor dat dit de hele vakantie zal doorgaan. Wat een feest.
Niets helpt. Het geluid van de TV harder zetten niet (ik probeer iets van Wimbledon te volgens, maar is lastig zo), de radio aanzetten niet. Negeren gaat niet, want ik hoor altijd gewoon alles.
Ik krijg komende vakantie en ik vrees er al voor dat dit de hele vakantie zal doorgaan. Wat een feest.
