Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 4
woensdag 1 augustus 2018 om 08:14
Deel 3
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 9 november 2018 om 21:43
Ik heb dat ook met een bepaald familielid. Vroeger kwam ik heel vaak bij ze over de vloer, maar hoe langer ik ze kende, hoe meer bepaalde trekjes naar voren kwamen.
Het is een prima familielid waarmee je een goed gesprek kan hebben, staat ook altijd voor een ander klaar, maar zodra je iets tegen haar verteld, weet ze het altijd naar zichzelf te draaien. Zoals dat ze zich vroeger ook zo voelde, en voor je het weet gaat het helemaal over haar. Dan heb ik op een gegeven moment ook steeds minder zin om mijn verhaal kwijt te kunnen.
Momenteel zit ik nog steeds ziek thuis, ze was 1 van de eersten die wel merkte dat het niet goed ging, maar ik voel nu minder snel de behoefte om naar haar toe te gaan. Inmiddels heb ik een klein netwerk om me heen gebouwd, en dat is voor mij genoeg.
Het is een prima familielid waarmee je een goed gesprek kan hebben, staat ook altijd voor een ander klaar, maar zodra je iets tegen haar verteld, weet ze het altijd naar zichzelf te draaien. Zoals dat ze zich vroeger ook zo voelde, en voor je het weet gaat het helemaal over haar. Dan heb ik op een gegeven moment ook steeds minder zin om mijn verhaal kwijt te kunnen.
Momenteel zit ik nog steeds ziek thuis, ze was 1 van de eersten die wel merkte dat het niet goed ging, maar ik voel nu minder snel de behoefte om naar haar toe te gaan. Inmiddels heb ik een klein netwerk om me heen gebouwd, en dat is voor mij genoeg.
vrijdag 9 november 2018 om 21:44
Voor alle duidelijkheid.
Dit was in het verleden het geval.
Ook omdat ik financieel weleens krap zat, ging ik er weleens eten (ze bood mij dit toen aan).
Soms was dat wekelijks, soms iets minder vaak.
Verder is het ook niet aan jou of dat apart is of niet.
Raak best wel wat geïrriteerd van je uitlating hierover.
vrijdag 9 november 2018 om 21:49
Als je zo vaak bij iemand over de vloer komt, en het is niet eens een hele goede vriendin, dan lijkt het mij logisch dat er irritaties gaan komen. Vandaar dat ik me afvroeg waarom je dat eigenlijk deed.
En nu ik de reden weet snap ik het nog beter. Dat wordt op den duur toch ook ergerlijk, als iemand aleen maar of vooral komt om mee te eten omdat hij of zij zelf krap zit.
Heb je haar ook wel eens teruggevraagd. Om bij jou te eten, als je niet krap zat? Anders kan ik me al helemaal goed voorstellen dat zij steeds minder leuk doet.
En nu ik de reden weet snap ik het nog beter. Dat wordt op den duur toch ook ergerlijk, als iemand aleen maar of vooral komt om mee te eten omdat hij of zij zelf krap zit.
Heb je haar ook wel eens teruggevraagd. Om bij jou te eten, als je niet krap zat? Anders kan ik me al helemaal goed voorstellen dat zij steeds minder leuk doet.
.
vrijdag 9 november 2018 om 22:00
Nee, zo zit het dus helemaal niet en dit is volledig je eigen aanname.impala schreef: ↑09-11-2018 21:49Als je zo vaak bij iemand over de vloer komt, en het is niet eens een hele goede vriendin, dan lijkt het mij logisch dat er irritaties gaan komen. Vandaar dat ik me afvroeg waarom je dat eigenlijk deed.
En nu ik de reden weet snap ik het nog beter. Dat wordt op den duur toch ook ergerlijk, als iemand aleen maar of vooral komt om mee te eten omdat hij of zij zelf krap zit.
Heb je haar ook wel eens teruggevraagd. Om bij jou te eten, als je niet krap zat? Anders kan ik me al helemaal goed voorstellen dat zij steeds minder leuk doet.
Zij vroeg mij in het verleden zelf om te komen eten.
Ik heb moeite met nee zeggen, dus liet ik het maar toe.
Niet goed natuurlijk en tegenwoordig laat ik het ook niet meer zo ver komen.
Verder laat ik het hier maar bij, want ik heb geen behoefte aan vervelende toestanden hier.
vrijdag 9 november 2018 om 22:21
Ook zeer herkenbaar.Kwebbeltje91 schreef: ↑09-11-2018 21:43Ik heb dat ook met een bepaald familielid. Vroeger kwam ik heel vaak bij ze over de vloer, maar hoe langer ik ze kende, hoe meer bepaalde trekjes naar voren kwamen.
Het is een prima familielid waarmee je een goed gesprek kan hebben, staat ook altijd voor een ander klaar, maar zodra je iets tegen haar verteld, weet ze het altijd naar zichzelf te draaien. Zoals dat ze zich vroeger ook zo voelde, en voor je het weet gaat het helemaal over haar. Dan heb ik op een gegeven moment ook steeds minder zin om mijn verhaal kwijt te kunnen.
Momenteel zit ik nog steeds ziek thuis, ze was 1 van de eersten die wel merkte dat het niet goed ging, maar ik voel nu minder snel de behoefte om naar haar toe te gaan. Inmiddels heb ik een klein netwerk om me heen gebouwd, en dat is voor mij genoeg.
Daar loop ik dus ook tegenaan.
Kan wel steeds beter 'nee' zeggen en mijn grenzen hierin stellen.
Toch kan het soms toch nog weer moeilijk zijn.
zaterdag 10 november 2018 om 12:10
Ik had gistermiddag een klapband. Raakte een stoeprand en harder dan ik dacht. Het was 2 straten van mijn huis vandaan. Al snel hoorde ik een sissend geluid. Ongeveer 30 m voor ik thuis was ging ik ineens heel langzaam met steeds gebonk. Ik kon de auto nog net op de parkeerplaats rijden. Eerst mijn moeder gebeld en stiefvader gebeld, die ik niet te pakken kreeg. Ook niet op de gsm. Toen even naar de buren gelopen die ook niet thuis waren. Pas aan het begin van de avond waren moeder en stiefvader thuis. Ik heb een mobiliteitspas. Mijn moeder heeft het nummer gebeld en de zaak uitgelegd. Omdat ik zulke dingen moeilijk vind. Bang dat ik me niet duidelijk genoeg kan verwoorden en dat ik lastige vragen krijg. Of iets zeg wat ik beter niet gezegd had. Het enige dat ze wilden weten is of mijn pasje ook een nummer heeft. Dat was niet het geval. En of ik een reservewiel had. Die had ik wel. Dat was gunstig. Want anders zou ik toch Maandag moeten wachten. Na een half uur was de mobiliteitsservice er al en de band was binnen 10 minuten verwisseld. Hele vriendelijke mensen ook. De uren tussen de klapband en de hulp had ik steeds lopen piekeren.
zaterdag 10 november 2018 om 18:48
Oh bah... dat zijn van die dingen waar je niet op zit te wachten. Ik schiet van dat soort dingen ook eerst in de stress (en achteraf blijkt het altijd heel erg mee te vallen, maar toch...)
Zo had ik mezelf gisteren, voor het eerst, buitengesloten...
Was ergens mee bezig, moest iets anders doen, loop naar buiten en trek uit reflex de deur achter me dicht. Zo stom!
Gelukkig had ik m'n telefoon mee en kon man me er 45 minuten later weer in laten...
Zo had ik mezelf gisteren, voor het eerst, buitengesloten...
Was ergens mee bezig, moest iets anders doen, loop naar buiten en trek uit reflex de deur achter me dicht. Zo stom!
Gelukkig had ik m'n telefoon mee en kon man me er 45 minuten later weer in laten...
zondag 11 november 2018 om 13:09
Had jij nog last van de test de andere dag? Zoals 'n brom in je hoofd en extra jumpy zijn, of niks van gemerkt?Biebeltje schreef: ↑08-11-2018 22:49Ik had vandaag dat onderzoek van het NAR en zij zei ook dat er zo veel variaties waren...
Vond het een leuke ervaring en ben heel benieuwd naar de bevindingen mettertijd...
Ik wilde altijd aardig gevonden worden omdat ik daar mijn eigenwaarde aan ontleende. Ik vond mezelf namelijk helemaal niks...
Maar nu ik dit allemaal weet gaat het me een stuk makkelijker af om het langs me heen te laten gaan...
zondag 11 november 2018 om 13:12
zondag 11 november 2018 om 14:44
Vaak vraag ik mij af hoe het komt dat ik zo gevoelig ben en zo kwetsbaar kan zijn voor negatieve prikkels.
Graag zou ik dit willen veranderen en ondermeer hierin meer incasseringsvermogen en zelfverzekerdheid willen ontwikkelen.
Heb te snel dat ik me gekwetst voel en daar ben ik wel wat klaar mee.
Wil geen teer zieltje zijn en voldoende assertiviteit hebben (in sociaal lastige situaties).
Overal kun je personen en situaties tegenkomen waar je een verkeerd gevoel bij kunt hebben.
Het is belangrijk om hierin waakzaam te zijn en grenzen te stellen en deze goed te bewaken.
Dit is echter nog niet zo makkelijk in de praktijk voor mij en het is belangrijk om hierin een zekere rust te bewaren.
Wat dat betreft ben ik erg blij dat ik momenteel PMT volg.
Graag zou ik dit willen veranderen en ondermeer hierin meer incasseringsvermogen en zelfverzekerdheid willen ontwikkelen.
Heb te snel dat ik me gekwetst voel en daar ben ik wel wat klaar mee.
Wil geen teer zieltje zijn en voldoende assertiviteit hebben (in sociaal lastige situaties).
Overal kun je personen en situaties tegenkomen waar je een verkeerd gevoel bij kunt hebben.
Het is belangrijk om hierin waakzaam te zijn en grenzen te stellen en deze goed te bewaken.
Dit is echter nog niet zo makkelijk in de praktijk voor mij en het is belangrijk om hierin een zekere rust te bewaren.
Wat dat betreft ben ik erg blij dat ik momenteel PMT volg.
zondag 11 november 2018 om 14:48
zondag 11 november 2018 om 15:04
Hier precies hetzelfde.redbulletje schreef: ↑11-11-2018 14:48Sinds mijn diagnose heb ik nóg minder de behoefte ergens bij te horen. Ik snap mezelf nu beter en weet dat anderen gewoon op een andere golflengte zitten en dat is prima.
Mijn overprikkeldheid is echter vertienvoudigd, wellicht hormonaal en/of ouder worden in het algemeen.
zondag 11 november 2018 om 17:17
+1.
Had net een vriend op bezoek, moest echt m'n bed in daarna, maar dat is ok.
Dat hoort er gewoon bij.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
zondag 11 november 2018 om 17:29
Dat heb ik ook eens gehad. Thuis en ook met mijn kluisje op het werk. Er was geen reservesleutel meer van dat kluisje (hangslot) en toen hebben ze het slot door moeten knippen. Kreeg een nieuw slot met 2 reservesleutels.Biebeltje schreef: ↑10-11-2018 18:48Oh bah... dat zijn van die dingen waar je niet op zit te wachten. Ik schiet van dat soort dingen ook eerst in de stress (en achteraf blijkt het altijd heel erg mee te vallen, maar toch...)
Zo had ik mezelf gisteren, voor het eerst, buitengesloten...
Was ergens mee bezig, moest iets anders doen, loop naar buiten en trek uit reflex de deur achter me dicht. Zo stom!
Gelukkig had ik m'n telefoon mee en kon man me er 45 minuten later weer in laten...
zondag 11 november 2018 om 17:45
Ik heb me er ook in berust dat ik geen groepsmens ben. Vooral op het MBO was dat wel lastig, aangezien je regelmatig moest samenwerken. Ik bleef vaak alleen over kreeg te horen dat het aan mezelf lag. Dat ik spontaner moest zijn en meer interesse tonen in anderen. Maar de gespreksonderwerpen die voor hen hot en hip waren vond ik niks aan.redbulletje schreef: ↑11-11-2018 14:48Sinds mijn diagnose heb ik nóg minder de behoefte ergens bij te horen. Ik snap mezelf nu beter en weet dat anderen gewoon op een andere golflengte zitten en dat is prima.
Mijn overprikkeldheid is echter vertienvoudigd, wellicht hormonaal en/of ouder worden in het algemeen.
Dat sneller overprikkeld zijn heb ik ook veel meer dan als kind. Al heb ik nooit van mensenmassa's gehouden. Maar wel dat ik minder kan verdragen van anderen.
zondag 11 november 2018 om 18:32
Mezelf buitensluiten heb ik ook zo vaak gehad. Bij mij stond dat op de adhd-testlijst, niet op de ass. Valt ook onder de categorie altijd alles kwijt zijn (sleutels, telefoon).
Ik ben inmiddels een bijna professionele inbreker in mijn eigen huis. En mijn auto heb ik ook vaak opengehengeld, voor ik centrale vergrendeling had met ab, gooide ik vaak het portier op slot door de handgreep omhoog te houden, terwijl de sleutels nog in de auto lagen.
Ik ben inmiddels een bijna professionele inbreker in mijn eigen huis. En mijn auto heb ik ook vaak opengehengeld, voor ik centrale vergrendeling had met ab, gooide ik vaak het portier op slot door de handgreep omhoog te houden, terwijl de sleutels nog in de auto lagen.
.
zondag 11 november 2018 om 19:45
Toen ik de diagnose kreeg (nu bijna 20 jaar geleden al), wist ik totaal niet meer waar ik überhaupt bij moest horen.redbulletje schreef: ↑11-11-2018 14:48Sinds mijn diagnose heb ik nóg minder de behoefte ergens bij te horen. Ik snap mezelf nu beter en weet dat anderen gewoon op een andere golflengte zitten en dat is prima.
Mijn overprikkeldheid is echter vertienvoudigd, wellicht hormonaal en/of ouder worden in het algemeen.
Lange tijd zat ik op een dwaalspoor en had ik geen duidelijke doelen in het leven.
Dat is de laatste jaren gelukkig wel meer teruggekomen.
Toch heb ik voor mijn gevoel nog vaak het idee dat ik ergens nog wat zoekende ben en dat ik teveel nog aanklooi.
Maar heel erg vind ik dit niet meer.
Soms voel ik nog wel de drang om ergens bij te moeten horen, maar vaak ook weer niet.
Dit kan innerlijk soms nog weleens met elkaar botsen.
zondag 11 november 2018 om 20:06
maandag 12 november 2018 om 10:35
Ik raak ook sneller overprikkeld dan vroeger. Waar dat precies aan ligt weet ik niet, of het moet zijn dat de laatste tijd het dagelijkse leven gewoon drukker is. Dat er dus gewoon meer prikkels zijn dan pakweg 10-20 jaar geleden. Maar het kan evengoed gewoon de leeftijd zijn die hier een rol in begint te spelen.
Even een situatie voorleggen waar ik tegenaan loop momenteel.
Iemand waarmee ik al meer dan 10 jaar online contact heb, wil opeens op visite komen. Ik heb in al die jaren deze persoon 1 keer in levenden lijve gezien. Dit is al meer dan 10 jaar terug. Verder is het vooral zo nu en dan eens heen en weer mailen.
Omdat ik in eerste instantie niet echt nee durfde te zeggen, had ik zoiets gezegd dat we dat misschien wel eens zouden kunnen afspreken. De waarheid is, dat ik er helemaal niet op zit te wachten. Ik heb in mijn laatste bericht er ook niet meer op gereageerd, in de hoop dat deze persoon er nu eens over op ging houden... Maar nee. Recentelijk weer een mail ontvangen, en onderaan stond wederom iets over eens moeten afspreken.
Ik weet dus eventjes niet hoe ik hier onderuit kom, op een nette manier. Ik houd helemaal niet van visite/mensen in mijn huis die ik amper ken, en dan gastvrouw te moeten spelen en zo.
Ik wil in mijn volgende bericht dan toch laten doorschemeren dat ik er geen behoefte aan heb, maar deze persoon is nogal gevoelig en ik wil niet al te kwetsend overkomen.
Even een situatie voorleggen waar ik tegenaan loop momenteel.
Iemand waarmee ik al meer dan 10 jaar online contact heb, wil opeens op visite komen. Ik heb in al die jaren deze persoon 1 keer in levenden lijve gezien. Dit is al meer dan 10 jaar terug. Verder is het vooral zo nu en dan eens heen en weer mailen.
Omdat ik in eerste instantie niet echt nee durfde te zeggen, had ik zoiets gezegd dat we dat misschien wel eens zouden kunnen afspreken. De waarheid is, dat ik er helemaal niet op zit te wachten. Ik heb in mijn laatste bericht er ook niet meer op gereageerd, in de hoop dat deze persoon er nu eens over op ging houden... Maar nee. Recentelijk weer een mail ontvangen, en onderaan stond wederom iets over eens moeten afspreken.
Ik weet dus eventjes niet hoe ik hier onderuit kom, op een nette manier. Ik houd helemaal niet van visite/mensen in mijn huis die ik amper ken, en dan gastvrouw te moeten spelen en zo.
Ik wil in mijn volgende bericht dan toch laten doorschemeren dat ik er geen behoefte aan heb, maar deze persoon is nogal gevoelig en ik wil niet al te kwetsend overkomen.
maandag 12 november 2018 om 10:47
Nee, eigenlijk niet, want deze persoon wil mijn nieuwe huis zien.
Ik zou het wel kunnen voorstellen, of het een mogelijkheid is om af te spreken buiten de deur... Dat zou wel minder stresserend zijn voor mij.
maandag 12 november 2018 om 11:00
Je kan ook thuis afspreken, ff snel huis kijken en dan samen ergens gaan lunchen ofzo. Maar wil je die persoon wel zien? Hoe was het de vorige keer? Gezellig of niet? Ik probeer zelf juist wel open te staan voor dit soort dingen, omdat ik weet dat het vaak toch best leuk wordt, al zie ik er vooraf tegenop. Maar als het eerste keer al niks was... Online contact is niet hetzelfde als live.
Is het trouwens een man? Kan ook zijn dat hij eigenlijk iets (meer) van je wil...
Is het trouwens een man? Kan ook zijn dat hij eigenlijk iets (meer) van je wil...
.
maandag 12 november 2018 om 12:24
Stel het dan gewoon voor. Hij wilt je huis zien, jij wil hem liever niet ontmoeten: koffie in de stad of niets, goed compromis.
Minder de focus plaatsen op wat hij wilt en zijn gevoelens en meer op wat jij wil. Mensen zijn niet van glas, dus hij overleefd het heus wel en mocht hij toch drama maken dan weet je dit ook weer.
Iets anders. Koude en regen zijn zo niet mijn ding, maar een voordeel van dit weertje is wel dat het op de straten veel rustiger is. En de kleur, bewolkt weer geeft steeds een zachter en aangenamer licht buiten.
