Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 4
woensdag 1 augustus 2018 om 08:14
Deel 3
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
World of Warcraft: Legion
zondag 4 november 2018 om 19:48
Hallo allemaal, heb dit topic al een paar keer voorbij zien komen en ik zou heel graag af en toe met jullie mee willen schrijven. Erg spannend, want forummen is (bijna) nieuw voor mij en ik ben sociaal niet zo sterk.
Sinds een paar jaar weet ik dat ik ASS heb (Asperger, dat mocht toen nog net). Ik functioneer maatschappelijk gezien goed (redelijk zware fulltime baan, verdeeld over 4 dagen, getrouwd, kind), maar ik merk eerlijk gezegd dagelijks dat ik 'anders' ben.
Ik voel me behoorlijk eenzaam met mijn diagnose. Man, familie en vrienden zijn begripvol, maar weten niet echt wat het is om continu te vechten tegen overprikkeling en de meeste sociale interactie als een mijnenveld te ervaren. Ik hoop hier een stukje herkenning te vinden.
Sinds een paar jaar weet ik dat ik ASS heb (Asperger, dat mocht toen nog net). Ik functioneer maatschappelijk gezien goed (redelijk zware fulltime baan, verdeeld over 4 dagen, getrouwd, kind), maar ik merk eerlijk gezegd dagelijks dat ik 'anders' ben.
Ik voel me behoorlijk eenzaam met mijn diagnose. Man, familie en vrienden zijn begripvol, maar weten niet echt wat het is om continu te vechten tegen overprikkeling en de meeste sociale interactie als een mijnenveld te ervaren. Ik hoop hier een stukje herkenning te vinden.
woensdag 7 november 2018 om 08:24
Weet even niet zo goed waar ik het volgende stuk moet plaatsen; vind dat het deels wel met autisme te maken heeft eigenlijk.
Hoe gaan jullie met sociale druk en negatieve prikkels om?
En dan bedoel ik vooral met mensen die behoorlijk grenzeloos en grensoverschrijdend kunnen zijn.
Zelf ben ik best een introvert persoon en durf mijn grenzen moeilijk aan te geven.
Durf niet voor mezelf op te komen en daardoor wordt er door bepaalde personen over mij heen gelopen.
En hoe gaan jullie met mensen om waar je negatieve energie van kunt krijgen?
En dan bedoel ik vooral in het algemeen, zoals op de werkvloer, familie, vriendschappen, buren etc.
Zelf heb ik dit ook helaas moeten ervaren, dmv van een te kwetsbare en onzekere houding tegenover de ander.
Bij sommige personen voel ik me gewoon erg 'ongemakkelijk', alhoewel ik hier natuurlijk zelf verantwoordelijk voor ben.
Ik wil mij niet verschuilen achter andermans gedrag en vooral ook naar mijn eigen aandeel kijken.
Moet vooral ook zelfverzekerder en weerbaarder gaan worden.
Hoe gaan jullie met sociale druk en negatieve prikkels om?
En dan bedoel ik vooral met mensen die behoorlijk grenzeloos en grensoverschrijdend kunnen zijn.
Zelf ben ik best een introvert persoon en durf mijn grenzen moeilijk aan te geven.
Durf niet voor mezelf op te komen en daardoor wordt er door bepaalde personen over mij heen gelopen.
En hoe gaan jullie met mensen om waar je negatieve energie van kunt krijgen?
En dan bedoel ik vooral in het algemeen, zoals op de werkvloer, familie, vriendschappen, buren etc.
Zelf heb ik dit ook helaas moeten ervaren, dmv van een te kwetsbare en onzekere houding tegenover de ander.
Bij sommige personen voel ik me gewoon erg 'ongemakkelijk', alhoewel ik hier natuurlijk zelf verantwoordelijk voor ben.
Ik wil mij niet verschuilen achter andermans gedrag en vooral ook naar mijn eigen aandeel kijken.
Moet vooral ook zelfverzekerder en weerbaarder gaan worden.
woensdag 7 november 2018 om 23:38
donderdag 8 november 2018 om 08:48
Ik heb mezelf jaren naar school en werkt gesleept omdat ik dacht dat dat zo hoorde. Ik werd helemaal murw van dat soort drukke samenscholingen. In mijn vrije tijd ben ik wel veel strikter in mijn grenzen aangeven. Ik bezoek geen verjaardagsvisites of andere onnozele samenkomsten van meer dan max 4 mensen. Eigenlijk is 4 al teveel. Drie is voor mij eigenlijk best 'n goede sociale match omdat er dan geen gesprekken langs me heen kunnen gaan en ik me ook gewoon even afzijdig kan houden terwijl de andere 2 praten.
donderdag 8 november 2018 om 10:11
Ik probeer sociale druk eigenlijk zo veel mogelijk te vermeiden. Mijn sociale wereldje is ook vrij klein, dus het is erg overzichtelijk.
En ik heb waarschijnlijk geluk dat daar naar mijn weten geen grensoverschrijdende personen bij zitten... Eigenlijk zijn ze allemaal leuke mensen (of heb ik te weinig contact met ze om te merken dat ze over mijn grenzen heen gaan
).Maar aan de andere kant vind ik het wel heel leuk om met mensen af te spreken. Pas achteraf merk ik dan dat het soms toch wel veel energie heeft gekost.
Ik ben/was ook een introvert persoon. Hield me ook overal op de achtergrond.Zelf ben ik best een introvert persoon en durf mijn grenzen moeilijk aan te geven.
Durf niet voor mezelf op te komen en daardoor wordt er door bepaalde personen over mij heen gelopen.
De afgelopen jaren heb ik mezelf aardig uitgeplozen en ben ik er achter gekomen dat ik vooral werd belemmerd door angst en minderwaardigheid. Vervolgens ben ik daar aan gaan werken met een psycholoog en heb ik medicatie gekregen ter ondersteuning en ik moet zeggen dat het nu een heel stuk beter gaat.
Heb jij zicht op waarom je jezelf zo "achter stelt"?
Ik ben me daar denk ik niet zo heel erg van bewust, maar waarschijnlijk probeer ik die mensen zo veel mogelijk te mijden...En hoe gaan jullie met mensen om waar je negatieve energie van kunt krijgen?
En dan bedoel ik vooral in het algemeen, zoals op de werkvloer, familie, vriendschappen, buren etc.
En juist dan is het belangrijk om heel duidelijk je grenzen aan te geven lijkt me. Op het werk heel duidelijk afspreken hoe de samenwerking verloopt zodat je elkaar op zaken aan kan spreken en zij niet stiekem alles op jouw bordje schuiven. Maar ook kijken of je leidinggevende achter je kan staan etc.
Wat ik eerder al schreef: heb je enig idee waar deze houding vandaan komt? Vaak ligt er wel een bepaalde basis gedachte aan ten grondslag. Bij mij was dit vooral vanuit mijn eigen gevoel niks warad te zijn. Dat genereerde angst waardoor ik me eigenlijk onzichtbaar op wilde stellen en alles probeerde te vermijden.Zelf heb ik dit ook helaas moeten ervaren, dmv van een te kwetsbare en onzekere houding tegenover de ander.
Bij sommige personen voel ik me gewoon erg 'ongemakkelijk', alhoewel ik hier natuurlijk zelf verantwoordelijk voor ben.
Ik wil mij niet verschuilen achter andermans gedrag en vooral ook naar mijn eigen aandeel kijken.
Moet vooral ook zelfverzekerder en weerbaarder gaan worden.
Door hier inzicht in te krijgen kon ik ook gericht hier aan gaan werken. En dus zeker met de juiste medicijnen voel ik me nu veel sterker en minder angstig. Ik durf nu ook gewoon voor mijn mening uit te komen. En zeker bij mensen bij wie ik me op mijn gemak voel kan ik heel makkelijk een grote mond opzetten of van me af bijten.
donderdag 8 november 2018 om 14:54
hoi Biebeltje,
Bedankt voor je reactie.
Vind het lastig om aan te geven waar mijn houding vandaan komt.
Vermoedelijk komt het ook uit mijn jeugd, waarin ik veel gepest ben.
Ben daardoor onbewust bang geworden om onaardig gevonden te worden en om ruzies te krijgen.
Daardoor heb ik een pleasende houding gekregen, die niet goed is en waardoor ik alleen maar op eieren loop (bij bepaalde personen vooral).
Bedankt voor je reactie.
Vind het lastig om aan te geven waar mijn houding vandaan komt.
Vermoedelijk komt het ook uit mijn jeugd, waarin ik veel gepest ben.
Ben daardoor onbewust bang geworden om onaardig gevonden te worden en om ruzies te krijgen.
Daardoor heb ik een pleasende houding gekregen, die niet goed is en waardoor ik alleen maar op eieren loop (bij bepaalde personen vooral).
donderdag 8 november 2018 om 16:55
Ik weet niet, of kan me niet meer herinneren, hoe oud je bent, maar ik vraag me af of je ooit enige vorm van hulp hebt gehad om bijvoorbeeld het pestverleden een plekje te geven? Ik heb zelf ook een pestverleden. Ik heb het al vaker gezegd, ik ben op de middelbare school heel erg gepest geweest. Heb daarvoor vanaf mijn 17e tot begin 20 bij een psychologe gelopen. Dat hielp wel iets, maar op een gegeven moment liep dat ook wel een beetje vast. Toen heb ik als laatste "redmiddel" dagbehandeling gehad. Dat was best heftig, vooral ook omdat ik toen weer te maken kreeg met een groep mensen. En ik had door het pesten heel erg veel moeite gekregen met groepen, vooral groepen leeftijdsgenoten.Lee2017 schreef: ↑08-11-2018 14:54hoi Biebeltje,
Bedankt voor je reactie.
Vind het lastig om aan te geven waar mijn houding vandaan komt.
Vermoedelijk komt het ook uit mijn jeugd, waarin ik veel gepest ben.
Ben daardoor onbewust bang geworden om onaardig gevonden te worden en om ruzies te krijgen.
Daardoor heb ik een pleasende houding gekregen, die niet goed is en waardoor ik alleen maar op eieren loop (bij bepaalde personen vooral).
Om een lang verhaal iets korter te maken, het heeft me geholpen om het een beetje een plek te geven. En tijdens die therapieën kreeg ik ook voor het eerst een beetje gevoel van eigenwaarde terug.
Ik moet er wel bij zeggen dat het heus niet zo was dat ik opeens een heel ander mens werd. Het heeft jaren geduurd om te komen waar ik nu ben. Jaren van ploeteren en oefenen, en vallen en opstaan. Nog steeds. Echter gaat het de laatste tijd echt veel beter, en durf ik op mijn werk bijvoorbeeld vrijuit te praten, bijna zoals ik met familie praat. Zelfs met een collega die eerst ook pestgedrag richting mij vertoonde.
Ik vind het makkelijker om voor mezelf op te komen, en zal niet meer doen alsof anderen meer zijn dan ik. Dat is namelijk niet zo. Ik hoop dat jij je dat ook realiseert. Je hebt het recht om je eigen mening te hebben, om jezelf te zijn.
Wat mij erg heeft geholpen is op mezelf gaan wonen. Ik was daar door omstandigheden best laat mee, maar ik merk wel veranderingen bij mezelf wat dit betreft. Niet dat alles nu heel makkelijk gaat, dat niet. Ik blijf altijd ik. Maar ik kan meer dan ik dacht, en ik merk dat het ook gewaardeerd wordt.
Er zijn altijd mensen waarbij je liever uit de buurt blijft, maar je hoeft ook niet iedereen aardig te vinden. Dat kan gewoon niet.
Niet echt een verhaal boordevol tips, maar ik lees vaak dezelfde soort berichtjes van je, dat ik zo hoop dat je er toch iets mee kan. Het kan echt wel. Het is een proces van jaren, maar ik ben zelf wel blij dat het nu eindelijk wat makkelijker gaat. Is het toch niet voor niets geweest.
donderdag 8 november 2018 om 17:14
Ik heb ook een pestverleden. Therapie die speciaal daarop gericht is heb ik nooit gehad. Wel jaren voor faalangst en onzekerheid. Het hielp even tot er weer iets voorviel of iemand een rotopmerking maakte. Dan was dat kleine beetje zelfvertrouwen weer weg. Als ik een vroegere pester tegenkom krijg ik toch altijd even een rilling. Dan ga ik me afvragen of diegene me nog steeds haat. En of ik niet beter een brutaal gezicht had opgezet.
Mensen die ik niet aardig vind probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Als dat niet lukt voel ik me gauw overschaduwd door diegene.
Mensen die ik niet aardig vind probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Als dat niet lukt voel ik me gauw overschaduwd door diegene.
donderdag 8 november 2018 om 19:39
donderdag 8 november 2018 om 19:58
Ik weet niet of dat iets is dat specifiek is voor ass. Het lijkt mij er los van te staan. Ik herken mijzelf er helemaal niet in. En bij de autisten die ik ken of die in mijn pycho-edu groepje zitten, hebben sommigen er wel last van en anderen niet. Net zoals bij niet - autisten.Almdudler schreef: ↑08-11-2018 19:39Over het mensen pleasen, onderdanig zijn en willen dat mensen je aardig vinden...;
Uit het onderzoek dat ik had kwam ook dat ik ‘subassertief’ was. Nog nooit van gehoord, maar toen ik daar op googlede was het net of ze over mij schreven. Zó herkenbaar.
Misschien ook herkenbaar voor anderen?
.
donderdag 8 november 2018 om 22:49
Ik had vandaag dat onderzoek van het NAR en zij zei ook dat er zo veel variaties waren...
Vond het een leuke ervaring en ben heel benieuwd naar de bevindingen mettertijd...
Ik wilde altijd aardig gevonden worden omdat ik daar mijn eigenwaarde aan ontleende. Ik vond mezelf namelijk helemaal niks...
Maar nu ik dit allemaal weet gaat het me een stuk makkelijker af om het langs me heen te laten gaan...
Vond het een leuke ervaring en ben heel benieuwd naar de bevindingen mettertijd...
Ik wilde altijd aardig gevonden worden omdat ik daar mijn eigenwaarde aan ontleende. Ik vond mezelf namelijk helemaal niks...
Maar nu ik dit allemaal weet gaat het me een stuk makkelijker af om het langs me heen te laten gaan...
vrijdag 9 november 2018 om 00:17
Ben zelf 41 jaar.Fifi123 schreef: ↑08-11-2018 16:55Ik weet niet, of kan me niet meer herinneren, hoe oud je bent, maar ik vraag me af of je ooit enige vorm van hulp hebt gehad om bijvoorbeeld het pestverleden een plekje te geven? Ik heb zelf ook een pestverleden. Ik heb het al vaker gezegd, ik ben op de middelbare school heel erg gepest geweest. Heb daarvoor vanaf mijn 17e tot begin 20 bij een psychologe gelopen. Dat hielp wel iets, maar op een gegeven moment liep dat ook wel een beetje vast. Toen heb ik als laatste "redmiddel" dagbehandeling gehad. Dat was best heftig, vooral ook omdat ik toen weer te maken kreeg met een groep mensen. En ik had door het pesten heel erg veel moeite gekregen met groepen, vooral groepen leeftijdsgenoten.
Om een lang verhaal iets korter te maken, het heeft me geholpen om het een beetje een plek te geven. En tijdens die therapieën kreeg ik ook voor het eerst een beetje gevoel van eigenwaarde terug.
Ik moet er wel bij zeggen dat het heus niet zo was dat ik opeens een heel ander mens werd. Het heeft jaren geduurd om te komen waar ik nu ben. Jaren van ploeteren en oefenen, en vallen en opstaan. Nog steeds. Echter gaat het de laatste tijd echt veel beter, en durf ik op mijn werk bijvoorbeeld vrijuit te praten, bijna zoals ik met familie praat. Zelfs met een collega die eerst ook pestgedrag richting mij vertoonde.
Ik vind het makkelijker om voor mezelf op te komen, en zal niet meer doen alsof anderen meer zijn dan ik. Dat is namelijk niet zo. Ik hoop dat jij je dat ook realiseert. Je hebt het recht om je eigen mening te hebben, om jezelf te zijn.
Wat mij erg heeft geholpen is op mezelf gaan wonen. Ik was daar door omstandigheden best laat mee, maar ik merk wel veranderingen bij mezelf wat dit betreft. Niet dat alles nu heel makkelijk gaat, dat niet. Ik blijf altijd ik. Maar ik kan meer dan ik dacht, en ik merk dat het ook gewaardeerd wordt.
Er zijn altijd mensen waarbij je liever uit de buurt blijft, maar je hoeft ook niet iedereen aardig te vinden. Dat kan gewoon niet.
Niet echt een verhaal boordevol tips, maar ik lees vaak dezelfde soort berichtjes van je, dat ik zo hoop dat je er toch iets mee kan. Het kan echt wel. Het is een proces van jaren, maar ik ben zelf wel blij dat het nu eindelijk wat makkelijker gaat. Is het toch niet voor niets geweest.
Heb soms het gevoel dat ik al vele jaren stil sta en niet uit mijn persoonlijke zone kom.
Niet dat ik zwaar ongelukkig ben en/of in een isolement verkeer.
Toch heb ik het gevoel dat ik te weinig persoonlijke groei doormaak en blijf hangen in een soort van vicieuze cirkel van piekeren, zich herhalende gedachten etc.
Ook mijn pestverleden achtervolgd me.
Ik ben erg gevoelig voor negatieve invloeden van bepaalde personen (vooral op de werkvloer).
Vooral mensen die te dichtbij komen; bijv dmv persoonlijke benaderingen, vragen, opmerkingen oid.
Ik krijg dan het gevoel dat ik de regie over mijn eigen leven verlies.
In het verleden ben ik ook met mensen omgegaan, die mij geen goed gedaan hebben.
En daardoor ben ik voorzichtiger geworden.
vrijdag 9 november 2018 om 16:41
Momenteel volg ik PMT (psychomotorische therapie) en ik moet zeggen dat ik hier een goed gevoel bij heb.
We oefenen ondermeer sociaal moeilijke situaties, zoals grenzen aangeven, duidelijk aangeven dat je iets niet wilt, dat je iets vervelend vind etc.
Het is moeilijk om mijn grenzen aan te geven en om van me af te bijten.
Al eerder heb ik genoemd dat ik last kan hebben van mensen met met grensoverschrijdend gedrag, ook doordat ik er niet op durf te reageren.
Althans niet op een manier dat ik kan aangeven niet gediend te zijn van bepaald gedrag.
Vaak blijf ik met een slecht gevoel zitten daardoor en dat wil ik niet langer meer.
We oefenen ondermeer sociaal moeilijke situaties, zoals grenzen aangeven, duidelijk aangeven dat je iets niet wilt, dat je iets vervelend vind etc.
Het is moeilijk om mijn grenzen aan te geven en om van me af te bijten.
Al eerder heb ik genoemd dat ik last kan hebben van mensen met met grensoverschrijdend gedrag, ook doordat ik er niet op durf te reageren.
Althans niet op een manier dat ik kan aangeven niet gediend te zijn van bepaald gedrag.
Vaak blijf ik met een slecht gevoel zitten daardoor en dat wil ik niet langer meer.
vrijdag 9 november 2018 om 17:19
Voor mezelf opkomen is altijd al moeilijk geweest voor me.
En het kunnen aangeven als ik iets vervelend vind.
In een aantal vriendschappen ben ik hier hopeloos spaak mee gelopen.
Dit bleken geen goede vriendschappen te zijn en ik baal dat ik deze personen ooit in mijn leven heb gelaten.
Soms kun je daarin zulke inschattingsfouten maken.
Nou is het sowieso lastig om met bepaalde mensen te maken te hebben, ondermeer op de werkvloer, maar ook met familie.
Heb zelf een tante die vrij autoritair en zelfs wat hautain is en ze denkt voortdurend anderen de les te kunnen lezen en terecht te kunnen wijzen.
Erg irritant.
Ze kan andere mensen soms keihard dingen voor het hoofd stoten, dmv bepaalde harde uitlatingen en ongepaste opmerkingen.
Dit heeft ze ook een aantal keren bij mij gedaan en hier heeft ze mij erg mee gekwetst.
Ze kan op alles en iedereen commentaar hebben, maar ze duldt geen enkele tegenspraak en kritiek.
Wel willen uitdelen, niet willen incasseren.
De laatste jaren merk ik dat er steeds meer scheuren ontstaan tussen ons en dat ik steeds minder behoefte heb aan contact.
Bij mij begint het steeds meer genoeg te worden.
En het kunnen aangeven als ik iets vervelend vind.
In een aantal vriendschappen ben ik hier hopeloos spaak mee gelopen.
Dit bleken geen goede vriendschappen te zijn en ik baal dat ik deze personen ooit in mijn leven heb gelaten.
Soms kun je daarin zulke inschattingsfouten maken.
Nou is het sowieso lastig om met bepaalde mensen te maken te hebben, ondermeer op de werkvloer, maar ook met familie.
Heb zelf een tante die vrij autoritair en zelfs wat hautain is en ze denkt voortdurend anderen de les te kunnen lezen en terecht te kunnen wijzen.
Erg irritant.
Ze kan andere mensen soms keihard dingen voor het hoofd stoten, dmv bepaalde harde uitlatingen en ongepaste opmerkingen.
Dit heeft ze ook een aantal keren bij mij gedaan en hier heeft ze mij erg mee gekwetst.
Ze kan op alles en iedereen commentaar hebben, maar ze duldt geen enkele tegenspraak en kritiek.
Wel willen uitdelen, niet willen incasseren.
De laatste jaren merk ik dat er steeds meer scheuren ontstaan tussen ons en dat ik steeds minder behoefte heb aan contact.
Bij mij begint het steeds meer genoeg te worden.
vrijdag 9 november 2018 om 21:11
Zo vreemd hoeft dat niet te zijn.
In het verleden had ik wel meer een klik met haar, maar dit is de laatste jaren hard minder geworden.
Ik trek haar gedrag steeds minder en ook bepaalde opmerkingen van haar verdraag ik tegenwoordig steeds slechter.
Heb het gevoel dat we steeds meer uit elkaar groeien en dat de irritaties steeds meer de overhand beginnen te nemen.
Het contact vertoond steeds meer scheuren.
In het verleden had ik wel meer een klik met haar, maar dit is de laatste jaren hard minder geworden.
Ik trek haar gedrag steeds minder en ook bepaalde opmerkingen van haar verdraag ik tegenwoordig steeds slechter.
Heb het gevoel dat we steeds meer uit elkaar groeien en dat de irritaties steeds meer de overhand beginnen te nemen.
Het contact vertoond steeds meer scheuren.
vrijdag 9 november 2018 om 21:22
Was je tante altijd al zo of is dat later gekomen?
Ze doet me aan mijn oom denken. Hij is niet zo tactisch, kan dingen best lomp zeggen. Wat op anderen kwetsend kan overkomen. Iedereen doet het fout in zijn ogen, ik ook. Tot mijn 14e vond ik hem alleen maar leuk. De suikeroom. Maar vanaf toen ging hij zich ook met me bemoeien en werd dat gevoel stuk minder. Maar tegelijk is hij wel onze helpdesk voor de computer. Doet hij voor meer mensen. In dat opzicht is hij goed. Ook sukkelt hij met zijn gezondheid en is de enige broer van mijn moeder. We kunnen hem dan eigenlijk niet laten vallen. Maar ik ga niet meer op vakantie waar hij ook bij is. Want dan word ik gek.
Ze doet me aan mijn oom denken. Hij is niet zo tactisch, kan dingen best lomp zeggen. Wat op anderen kwetsend kan overkomen. Iedereen doet het fout in zijn ogen, ik ook. Tot mijn 14e vond ik hem alleen maar leuk. De suikeroom. Maar vanaf toen ging hij zich ook met me bemoeien en werd dat gevoel stuk minder. Maar tegelijk is hij wel onze helpdesk voor de computer. Doet hij voor meer mensen. In dat opzicht is hij goed. Ook sukkelt hij met zijn gezondheid en is de enige broer van mijn moeder. We kunnen hem dan eigenlijk niet laten vallen. Maar ik ga niet meer op vakantie waar hij ook bij is. Want dan word ik gek.
vrijdag 9 november 2018 om 21:38
Je begreep mijn vraag niet, denk ik. Ik vind het nogal apart om elke week bij een tante op bezoek te gaan. Klik of niet. Zelfs mijn eigen zelf gekozen vrienden zie ik niet elke week.Lee2017 schreef: ↑09-11-2018 21:11Zo vreemd hoeft dat niet te zijn.
In het verleden had ik wel meer een klik met haar, maar dit is de laatste jaren hard minder geworden.
Ik trek haar gedrag steeds minder en ook bepaalde opmerkingen van haar verdraag ik tegenwoordig steeds slechter.
Heb het gevoel dat we steeds meer uit elkaar groeien en dat de irritaties steeds meer de overhand beginnen te nemen.
Het contact vertoond steeds meer scheuren.
Dus ik vroeg me af hoe dat zo gekomen is, dat je daar zo vaak komt/kwam.
impala wijzigde dit bericht op 09-11-2018 21:40
5.20% gewijzigd
.
vrijdag 9 november 2018 om 21:40
hoi Hondenmens,
Jouw verhaal is voor mij ook zeer herkenbaar.
Dit had ik dus met mijn tante ook.
Maar ik wil niet langer meer afhankelijk van haar zijn.
Vele mensen in de familie zijn ook niet zo positief over haar en bevestigingen wat ik ook van haar vind.
In het verleden zag ik dit gedrag van haar niet.
Ze deed altijd doen voorkomen bij bepaalde problemen (zoals conflicten etc), dat het aan de ander lag.
En nog steeds doet ze dit.
Daar trap ik echter niet meer in.
Want ze heeft op alles en iedereen commentaar en tegenwoordig vooral ook op mij.
Dat mijn kleren niet deugen.
Dat mijn huis niet deugd.
En nog veel meer van dit soort gezeur.
En daar ben ik wel klaar mee.
Jouw verhaal is voor mij ook zeer herkenbaar.
Dit had ik dus met mijn tante ook.
Maar ik wil niet langer meer afhankelijk van haar zijn.
Vele mensen in de familie zijn ook niet zo positief over haar en bevestigingen wat ik ook van haar vind.
In het verleden zag ik dit gedrag van haar niet.
Ze deed altijd doen voorkomen bij bepaalde problemen (zoals conflicten etc), dat het aan de ander lag.
En nog steeds doet ze dit.
Daar trap ik echter niet meer in.
Want ze heeft op alles en iedereen commentaar en tegenwoordig vooral ook op mij.
Dat mijn kleren niet deugen.
Dat mijn huis niet deugd.
En nog veel meer van dit soort gezeur.
En daar ben ik wel klaar mee.
