Psyche
alle pijlers
Bang voor de dood (extreem)
dinsdag 16 april 2019 om 22:02
Hallo,
Ik ben hier nieuw, dus ik zal mijzelf kort voorstellen. Ik ben een vrouw van 28 jaar oud en heb 2 katten. Ben alleenstaand en al 5 jaar ziek thuis. Ik heb veel gezondheidsproblemen tegelijk gehad waardoor mijn lichaam erg zwak is geworden en ik nu bezig ben met revalideren. Ik ben van nature een piekeraar en niet altijd even positief maar de laatste jaren heb ik een zeer positive kijk op alles gekregen, omdat dit moest.
Maar nu heb ik een probleem. Ik ben zeer angstig voor de dood. Nu hebben de meeste mensen wel een zekere angst voor de dood, maar laten deze angst ook weer los en gaan verder met leven.
Ook ken ik periodes in mijn leven dat de dood als uitkomst werd gezien. Toen ik bijvoorbeeld veel pijn had en alleen nog maar op bed kon liggen. Of toen mijn oma overleed.
Ik zit dus al 5 jaar ziek thuis, en dan ook echt thuis. Ik doe vrijwel geen leuke dingen. Dit om een beetje een idee te geven van mijn situatie. Ik ben dus veel alleen en vooral veel alleen met mijn gedachten, iets dat voor een piekeraar niet echt bevorderend is.
Ik geloof niet in God. Ik geloof soms dat er meer is, maar dit overdenk ik en dan kom ik toch tot de conclusie dat het vast niet zo zal zijn. Ik heb eens een geest gezien bijvoorbeeld maar ik relativeer dat het waarschijnlijk niet echt is geweest. Ook droomde ik eens dat mijn opa mij een knuffel gaf, en ik schrok wakker en voelde de knuffel ook echt. Maar dat zal wel iets van een aanspanning van spieren zijn geweest.
Dus als ik dood ga, of beter gezegd, wanneer ik dood ga. Is er niets. En dat is nou net hetgeen dat mij beangstigd. Ik kan best logisch nadenken, al zeg ik het zelf. Hoe kan ik bang zijn voor niets? Totaal niet logisch. Maar toch ben ik het. Het is alsof mijn gevoel en verstand niet op 1 lijn zitten.
Ik weet ook heel goed dat ik dit bekijk vanuit mijn visie op het leven van nu. Ik ben 28, ziek, maar wel bezig met herstel. Het leven heeft mij nog alles te bieden. Hoe zou dat voelen wanneer ik 80 ben en al veel dierbaren heb verloren? Mijn opa werd 82. En hij wilde dood. Ik heb het geluk gehad dat ik hierover met hem heb kunnen praten. Hij gaf aan dat hij een mooi leven heeft gehad. De manier waarop hij is gestorven heb ik als traumatisch ervaren. Een lijdensweg van 2 weken niet eten en niet drinken, half verlamd en niet meer kunnen praten. Dit gun ik niemand. Maar mijn opa was wel gelovig en hoopte dat hij mijn oma weer zou zien. Hij zei "laat het mij geloven, als het niet zo is, dan weet ik dat toch niet als ik dood ben".
Het leven voelt voor mij de laatste tijd als zinloos. En dat is het ook. De zin kun je natuurlijk zelf geven, maar uiteindelijk heeft dat ook geen zin want ik ga dood.
De dood haalt het plezier weg uit mijn leven. Waarom er nog iets van maken? Er is geen zin. Geen nut.
Ik ben bang voor het niets. En aan de andere kant denk ik... tja, maar dan ben je ook niet bang meer.
Ik heb zoveel om voor te leven. Ik ben bang dat het over is voordat ik geleefd heb. Ik wil niet dood. Het maakt me boos en verdrietig. Onmacht. Natuurlijk weet je dat je dood gaat. Maar het weten en het echt beseffen/voelen zijn 2 verschillende dingen.
Het liefst wil ik de dood leren accepteren. Maar ik weet niet hoe. Hoe moet ik hiermee omgaan. Het is te groot. Teveel. Te moeilijk. Ik kan het niet bevatten. Ik ben bang dat het elk moment kan gebeuren en ik het leven moet missen.
En geloof me. Ik weet dat het geen zin heeft hierover te denken. Dat ik moet genieten. Mijn energie in mijn herstel moet steken. Leven! En dat wil ik ook. Maar die nare gedachte blijft, ik weet het niet meer.
Hopelijk heeft iemand goede raad. Of iemand die hetzelfde voelt. Of iemand die mij een andere kijk zou kunnen geven. Hoe kijk jij er naar?
Bedankt voor het lezen en ik hoop op reacties.
Ik ben hier nieuw, dus ik zal mijzelf kort voorstellen. Ik ben een vrouw van 28 jaar oud en heb 2 katten. Ben alleenstaand en al 5 jaar ziek thuis. Ik heb veel gezondheidsproblemen tegelijk gehad waardoor mijn lichaam erg zwak is geworden en ik nu bezig ben met revalideren. Ik ben van nature een piekeraar en niet altijd even positief maar de laatste jaren heb ik een zeer positive kijk op alles gekregen, omdat dit moest.
Maar nu heb ik een probleem. Ik ben zeer angstig voor de dood. Nu hebben de meeste mensen wel een zekere angst voor de dood, maar laten deze angst ook weer los en gaan verder met leven.
Ook ken ik periodes in mijn leven dat de dood als uitkomst werd gezien. Toen ik bijvoorbeeld veel pijn had en alleen nog maar op bed kon liggen. Of toen mijn oma overleed.
Ik zit dus al 5 jaar ziek thuis, en dan ook echt thuis. Ik doe vrijwel geen leuke dingen. Dit om een beetje een idee te geven van mijn situatie. Ik ben dus veel alleen en vooral veel alleen met mijn gedachten, iets dat voor een piekeraar niet echt bevorderend is.
Ik geloof niet in God. Ik geloof soms dat er meer is, maar dit overdenk ik en dan kom ik toch tot de conclusie dat het vast niet zo zal zijn. Ik heb eens een geest gezien bijvoorbeeld maar ik relativeer dat het waarschijnlijk niet echt is geweest. Ook droomde ik eens dat mijn opa mij een knuffel gaf, en ik schrok wakker en voelde de knuffel ook echt. Maar dat zal wel iets van een aanspanning van spieren zijn geweest.
Dus als ik dood ga, of beter gezegd, wanneer ik dood ga. Is er niets. En dat is nou net hetgeen dat mij beangstigd. Ik kan best logisch nadenken, al zeg ik het zelf. Hoe kan ik bang zijn voor niets? Totaal niet logisch. Maar toch ben ik het. Het is alsof mijn gevoel en verstand niet op 1 lijn zitten.
Ik weet ook heel goed dat ik dit bekijk vanuit mijn visie op het leven van nu. Ik ben 28, ziek, maar wel bezig met herstel. Het leven heeft mij nog alles te bieden. Hoe zou dat voelen wanneer ik 80 ben en al veel dierbaren heb verloren? Mijn opa werd 82. En hij wilde dood. Ik heb het geluk gehad dat ik hierover met hem heb kunnen praten. Hij gaf aan dat hij een mooi leven heeft gehad. De manier waarop hij is gestorven heb ik als traumatisch ervaren. Een lijdensweg van 2 weken niet eten en niet drinken, half verlamd en niet meer kunnen praten. Dit gun ik niemand. Maar mijn opa was wel gelovig en hoopte dat hij mijn oma weer zou zien. Hij zei "laat het mij geloven, als het niet zo is, dan weet ik dat toch niet als ik dood ben".
Het leven voelt voor mij de laatste tijd als zinloos. En dat is het ook. De zin kun je natuurlijk zelf geven, maar uiteindelijk heeft dat ook geen zin want ik ga dood.
De dood haalt het plezier weg uit mijn leven. Waarom er nog iets van maken? Er is geen zin. Geen nut.
Ik ben bang voor het niets. En aan de andere kant denk ik... tja, maar dan ben je ook niet bang meer.
Ik heb zoveel om voor te leven. Ik ben bang dat het over is voordat ik geleefd heb. Ik wil niet dood. Het maakt me boos en verdrietig. Onmacht. Natuurlijk weet je dat je dood gaat. Maar het weten en het echt beseffen/voelen zijn 2 verschillende dingen.
Het liefst wil ik de dood leren accepteren. Maar ik weet niet hoe. Hoe moet ik hiermee omgaan. Het is te groot. Teveel. Te moeilijk. Ik kan het niet bevatten. Ik ben bang dat het elk moment kan gebeuren en ik het leven moet missen.
En geloof me. Ik weet dat het geen zin heeft hierover te denken. Dat ik moet genieten. Mijn energie in mijn herstel moet steken. Leven! En dat wil ik ook. Maar die nare gedachte blijft, ik weet het niet meer.
Hopelijk heeft iemand goede raad. Of iemand die hetzelfde voelt. Of iemand die mij een andere kijk zou kunnen geven. Hoe kijk jij er naar?
Bedankt voor het lezen en ik hoop op reacties.
donderdag 18 april 2019 om 17:43
Nee dat klopt, maar als je zegt dat ze niet waar zijn, dan is het wel fijn als je dat dan toelicht. Anders kan ik er niks mee. Ik neem aan dat je antwoord om mij te helpen/ iets duidelijk te maken, toch? Nu heb je dat in jouw ogen waarschijnlijk al gedaan. Maar ik heb het niet gezien. Nu is het makkelijk om te zeggen dat dit aan mij ligt, maar daar schiet niemand iets mee op.
donderdag 18 april 2019 om 18:08
je zegt zelf dat ze niet waar zijn. Je weet niet zeker of er na de dood een grote leegte is die je kan voelen en je zegt dat je niet echt geleefd hebt. Dat is natuurlijk onzin want je haalt adem. En je was ook niet dicht bij de dood want je leeft. Je bent niet eens gereanimeerd. Kijk je kan het zo dramatisch maken als je zelf wil hoor. Maar neem jezelf niet zo serieusAsiram schreef: ↑18-04-2019 17:43Nee dat klopt, maar als je zegt dat ze niet waar zijn, dan is het wel fijn als je dat dan toelicht. Anders kan ik er niks mee. Ik neem aan dat je antwoord om mij te helpen/ iets duidelijk te maken, toch? Nu heb je dat in jouw ogen waarschijnlijk al gedaan. Maar ik heb het niet gezien. Nu is het makkelijk om te zeggen dat dit aan mij ligt, maar daar schiet niemand iets mee op.
donderdag 18 april 2019 om 21:45
Wat vervelend Asiram dat je hiermee zit. Ik vind zelf dat wat je vindt van gedachten geen beslissing is in de zin van ik besluit nu dat het niet waar is en dan vind ik dat ook echt. Dus van die mensen die denken dat zeggen 'je angst is onzin' voldoende is om ervan af te komen neem ik nooit zo serieus. Wat mij wel helpt is afleiding zoeken. Probeer een betekenisvolle invulling te geven binnen de mogelijkheden die je nu hebt. Zo krijg je misschien ook meer het gevoel dat je wel echt leeft. Succes!
donderdag 18 april 2019 om 21:57
angst is nooit onzin maar het is ook niet erg belangrijk, angst volgt gewoon op je gedachtenAnna2208 schreef: ↑18-04-2019 21:45Wat vervelend Asiram dat je hiermee zit. Ik vind zelf dat wat je vindt van gedachten geen beslissing is in de zin van ik besluit nu dat het niet waar is en dan vind ik dat ook echt. Dus van die mensen die denken dat zeggen 'je angst is onzin' voldoende is om ervan af te komen neem ik nooit zo serieus. Wat mij wel helpt is afleiding zoeken. Probeer een betekenisvolle invulling te geven binnen de mogelijkheden die je nu hebt. Zo krijg je misschien ook meer het gevoel dat je wel echt leeft. Succes!
ik zeg niet dat ze moet besluiten dat haar gedachten niet waar zouden zijn, je moet ze juist onderzoeken, kritisch bekijken en je afvragen wat het je oplevert om ze te geloven.
afleiding zoeken is min of meer hetzelfde maar iets minder duurzaam
donderdag 18 april 2019 om 22:54
Angst wordt echt een stuk minder als je leert dat gedachten niet waar (hoeven te) zijn, dus ik ben het eens met @S-Meds. Ik heb er heel veel jaar over gedaan om het te leren. Het kwartje viel bij mij eigenlijk pas door die spreuk van: "Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren." Je kon blijkbaar ook een andere kant op denken? Eh, ja, dat kan zeker. Je kunt ook dingen (be)denken die je wat geruststellen of die je fijn vindt. De leegte waar jij bang voor bent bestaat net zo wel of niet als de hemel waar anderen in geloven.
Ik heb heel veel angsten gehad en veruit de meeste angsten kwamen voort uit vervelende dingen bedenken en dingen invullen.
Overigens vind ik het nogal cru en kwetsend dat je vindt dat je niet echt leeft als je ziek bent.
Ik heb heel veel angsten gehad en veruit de meeste angsten kwamen voort uit vervelende dingen bedenken en dingen invullen.
Overigens vind ik het nogal cru en kwetsend dat je vindt dat je niet echt leeft als je ziek bent.
donderdag 18 april 2019 om 23:35
Snowkitty schreef: ↑18-04-2019 22:54Angst wordt echt een stuk minder als je leert dat gedachten niet waar (hoeven te) zijn, dus ik ben het eens met @S-Meds. Ik heb er heel veel jaar over gedaan om het te leren. Het kwartje viel bij mij eigenlijk pas door die spreuk van: "Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren." Je kon blijkbaar ook een andere kant op denken? Eh, ja, dat kan zeker. Je kunt ook dingen (be)denken die je wat geruststellen of die je fijn vindt. De leegte waar jij bang voor bent bestaat net zo wel of niet als de hemel waar anderen in geloven.
Ik heb heel veel angsten gehad en veruit de meeste angsten kwamen voort uit vervelende dingen bedenken en dingen invullen.
Overigens vind ik het nogal cru en kwetsend dat je vindt dat je niet echt leeft als je ziek bent.
Ik zie dat er meerdere reacties weer zijn, daar reageer ik morgen op. Maar ik zag staan bij jou dat je gekwetst was en daar moest ik meteen even op reageren .
Dat is niet mijn bedoeling en het spijt me dat mijn post je kwetst. Ik bedoel nooit dat je niet leeft als je ziek bent. Ik heb het puur en alleen over mijn eigen gevoel. Ik ben niet blij met mijn leven zoals het is. Dat zegt niets over anderen die ziek zijn.
Bedankt voor je verdere reactie. Iets om over na te denken =)!
vrijdag 19 april 2019 om 00:01
Kortom, je bent niet bang voor dood zijn, je bent bang dat je sommige ervaringen gaat mislopen en dat jouw leven te snel voorbij zal zijn.
Laat los. Of je wordt honderd en dan ben je onterecht bang, of je bent dadelijk dood en dan weet je van niks meer (of je bent zalig gelukkig in de hemel). Wat het ook wordt: de optie dat je op een wolk zit te treuren dat je jong bent overleden, zit er niet bij.
Ik weet trouwens best wel wat je bedoelt met het duizelingwekkende grote niets. Daar denk ik ook wel eens aan. Maar de angst bestaat alleen tijdens je leven (en dan is het geen realiteit) en als je in het grote niets vertoeft, merk je er weer niks van (of verkeer je in een totale zalige staat en ben je ook niet angstig).
Laat los. Of je wordt honderd en dan ben je onterecht bang, of je bent dadelijk dood en dan weet je van niks meer (of je bent zalig gelukkig in de hemel). Wat het ook wordt: de optie dat je op een wolk zit te treuren dat je jong bent overleden, zit er niet bij.
Ik weet trouwens best wel wat je bedoelt met het duizelingwekkende grote niets. Daar denk ik ook wel eens aan. Maar de angst bestaat alleen tijdens je leven (en dan is het geen realiteit) en als je in het grote niets vertoeft, merk je er weer niks van (of verkeer je in een totale zalige staat en ben je ook niet angstig).
vrijdag 19 april 2019 om 07:50
Als ik denk: het levert mij niets op om bang te zijn (wat ik zeker geloof) dan word ik helaas niet minder bang. Wel kwaad op mezelf dat ik bang ben.S-Meds schreef: ↑18-04-2019 21:57angst is nooit onzin maar het is ook niet erg belangrijk, angst volgt gewoon op je gedachten
ik zeg niet dat ze moet besluiten dat haar gedachten niet waar zouden zijn, je moet ze juist onderzoeken, kritisch bekijken en je afvragen wat het je oplevert om ze te geloven.
afleiding zoeken is min of meer hetzelfde maar iets minder duurzaam
Fijn als het voor anderen wel werkt, niet zo fijn als ze daardoor anderen vertellen dat ze hun angst maar even weg moeten denken.
vrijdag 19 april 2019 om 07:54
Bij mij dus niet. Ik vind het nogal cru en kwetsend dat je dit generaliseert naar dat dit voor iedereen zou gelden en daarmee impliceert dat mensen die nog angst hebben terwijl ze dit weten het zelf doen o.i.d.
anoniem_382964 wijzigde dit bericht op 19-04-2019 07:57
0.27% gewijzigd
vrijdag 19 april 2019 om 07:56
Hoe? Kan iemand daar iets over zeggen hoe ze loslaten/ accepteren?
Sorry Asiram als ik je topic gekaapt hebt maar ook voor mij is dit erg relevant en belangrijk.
anoniem_382964 wijzigde dit bericht op 19-04-2019 08:03
0.39% gewijzigd
vrijdag 19 april 2019 om 07:57
Je hoeft niet kwaad op jezelf te zijn. Vergeef jezelf dat je gewone menselijke gevoelens heb, geef toe dat je ze teveel nadelige invloed laat hebben en kijk dan eens of je kunt relativeren. Kan dat niet, heb dan compassie met jezelf (niet te verwarren met medelijden) en probeer weer opnieuw.Anna2208 schreef: ↑19-04-2019 07:50Als ik denk: het levert mij niets op om bang te zijn (wat ik zeker geloof) dan word ik helaas niet minder bang. Wel kwaad op mezelf dat ik bang ben.
Fijn als het voor anderen wel werkt, niet zo fijn als ze daardoor anderen vertellen dat ze hun angst maar even weg moeten denken.
vrijdag 19 april 2019 om 09:13
Toch is het waar maar het is niet zo dat jij bewust ervoor kiest om angstig te zijn. Je hebt alleen nog niet geleerd dat je niet al je gedachten serieus moet nemen
vrijdag 19 april 2019 om 09:13
En toch werkt het zo, ga maar naar cognitieve therapie dan zal je het wel merkenAnna2208 schreef: ↑19-04-2019 07:50Als ik denk: het levert mij niets op om bang te zijn (wat ik zeker geloof) dan word ik helaas niet minder bang. Wel kwaad op mezelf dat ik bang ben.
Fijn als het voor anderen wel werkt, niet zo fijn als ze daardoor anderen vertellen dat ze hun angst maar even weg moeten denken.
vrijdag 19 april 2019 om 09:21
vrijdag 19 april 2019 om 09:26
Het is de meest effectieve methode maar misschien pas je hem nog niet goed toe. Gaat gewoon een vierde keer bij een andere therapeut. Het begint er ook mee dat je moet inzien dat je zelf de sleutel in handen hebt. Als je nu al gelooft dat jij de enige bent bij wie de therapie niet werkt dan zal het ook niet werkenAnna2208 schreef: ↑19-04-2019 09:21Ik heb al 3x cognitieve gedragstherapie gehad. Alle 3 de keren erin geslaagd het angstwekkende aan te gaan maar alle 3 de keren is de angst in gebleven/heftiger teruggekomen.
Deze methode werkt gewoon niet bij iedereen, hoewel ik het zoveel mogelijk mensen gun dat het wel werkt.
vrijdag 19 april 2019 om 09:34
Het is wel makkelijk om te zeggen dat ik het niet goed doe als het bij mij niet heeft gewerkt. Het is aan mij toch op dezelfde manier uitgelegd als aan degenen bij toe het wel werkt? Waarom zou ik dan iets anders doen dan die anderen? Deze methode werkt niet bij iedereen, maar fijn voor jou dat jij er zo in gelooft. Voor mij maakt dat helaas geen verschil.
vrijdag 19 april 2019 om 09:38
Het is wel makkelijk om te denken dat je uitzondering op de regel bent. Je moet je afvragen waarom je het zo moeilijk vindt om je oude gedachten en patronen kritisch te gaan bekijken, wat heb je ermee te verliezen. Verder is angstig zijn ook helemaal niet erg. Je gaat er niet dood aan, je kan ook gewoon de aanval uitzittenAnna2208 schreef: ↑19-04-2019 09:34Het is wel makkelijk om te zeggen dat ik het niet goed doe als het bij mij niet heeft gewerkt. Het is aan mij toch op dezelfde manier uitgelegd als aan degenen bij toe het wel werkt? Waarom zou ik dan iets anders doen dan die anderen? Deze methode werkt niet bij iedereen, maar fijn voor jou dat jij er zo in gelooft. Voor mij maakt dat helaas geen verschil.
vrijdag 19 april 2019 om 09:50
Jammer dat je denkt dat ik me dat nog nooit heb afgevraagd. Ook dat soort gedachten hebben me nog niet van mijn angst afgeholpen. Therapieën hebben nu eenmaal slagingspercentages en ik zit bij deze therapie aan de verkeerde kant van de scheidslijn. Zeker niet als enige hoewel gelukkig wel als minderheid. In ieder geval denk ik dat ik inmiddels wel duidelijk heb gemaakt wat bij mij het geval is en wat wel helpt (afleiding/ betekenisvolle invulling van tijd zoeken) en ik hoop dat Asiram dat wat aan heeft.
Ik vind het wel storend dat anderen menen mij om dit 'falen' te moeten veroordelen (alsof ik dat zelf nog niet genoeg doe) door te zeggen dat ik dan gewoon niet goed genoeg mijn best heb gedaan. Dus ik ga mijn eigen tip maar eens opvolgen en afleiding zoeken van deze opmerkingen.
Fijne dag.
Ik vind het wel storend dat anderen menen mij om dit 'falen' te moeten veroordelen (alsof ik dat zelf nog niet genoeg doe) door te zeggen dat ik dan gewoon niet goed genoeg mijn best heb gedaan. Dus ik ga mijn eigen tip maar eens opvolgen en afleiding zoeken van deze opmerkingen.
Fijne dag.
vrijdag 19 april 2019 om 10:14
Niemand heeft jou veroordeeld. Ik denk dat dit is wat je zelf doet. Ik heb nergens het woord falen of schuld genoemd. Het zegt al heel veel dat jij dit denkt.Anna2208 schreef: ↑19-04-2019 09:50Jammer dat je denkt dat ik me dat nog nooit heb afgevraagd. Dat denk ik niet, maar blijkbaar had het nog niet de goede reikwijdte Ook dat soort gedachten hebben me nog niet van mijn angst afgeholpen. Dan is het nog niet voldoende doorgewerkt, er zijn mensen die hun hele leven bij tijd en wijle terug moeten in therapie Therapieën hebben nu eenmaal slagingspercentages en ik zit bij deze therapie aan de verkeerde kant van de scheidslijn. Hoe weet je dat zo zeker? Deze therapie werkt dus niet bij jou terwijl je het pas drie keer geprobeerd hebt? De vraag is of je het wel goed hebt uitgevoerd, of je wel een goede therapeut hebt en of je er überhaupt wel klaar voor was. Zeker niet als enige hoewel gelukkig wel als minderheid. In ieder geval denk ik dat ik inmiddels wel duidelijk heb gemaakt wat bij mij het geval is en wat wel helpt (afleiding/ betekenisvolle invulling van tijd zoeken) en ik hoop dat Asiram dat wat aan heeft. Afleiding zoeken is hetzelfde als cognitieve therapie, je leidt jezelf van de angstmakende gedachte af. Het vervelende alleen is dat je de gedachte zelf nog steeds veel waarde toekent waardoor je het elke keer weer opnieuw moet afleiden. Beter zou zijn om die gedachte eens te fileren. net zoals de gedachte dat CGT bij iedereen helpt behalve bij jou. Zo bijzonder ben je namelijk niet.
Ik vind het wel storend dat anderen menen mij om dit 'falen' te moeten veroordelen (alsof ik dat zelf nog niet genoeg doe) door te zeggen dat ik dan gewoon niet goed genoeg mijn best heb gedaan. Dus ik ga mijn eigen tip maar eens opvolgen en afleiding zoeken van deze opmerkingen.
Fijne dag.
vrijdag 19 april 2019 om 10:31
De enige die hier jou veroordeelt en vind dat je faalt ben je zelf vrees ik.Anna2208 schreef: ↑19-04-2019 09:50....
Ik vind het wel storend dat anderen menen mij om dit 'falen' te moeten veroordelen (alsof ik dat zelf nog niet genoeg doe) door te zeggen dat ik dan gewoon niet goed genoeg mijn best heb gedaan. Dus ik ga mijn eigen tip maar eens opvolgen en afleiding zoeken van deze opmerkingen.
Fijne dag.
Weet je, ik herken heel veel in wat jij en Asiram schrijven. Ik worstel er zelf ook nog mee. En regelmatig denk ik nog net zo als jij hier en in je vorige posts schrijft.
Maar ik ben inmiddels wel op het punt dat ik dat omschrijf als terugvallen. En ik merk en geloof dat wat Meds zegt waar is.
Terwijl cognitieve gedragstherapie bij mij ook altijd maar tijdelijk heeft gewerkt.
Dat wil zeggen, tot ik de therapeute trof die wél tot me doordrong. En me liet zien en geloven dat het geen falen van mijn kant is. En dat het geen veroordeling is als mensen zeggen dat je zelf de sleutel in handen hebt. Dat dat niet betekent dat het dús je eigen schuld is dat je nog steeds bang bent.
Dat dat je eigen gedachten zijn die dat over jezelf denken. In mijn geval omdat ik niet zo'n fijne jeugd heb gehad en een moeder die alles wat ik doe veroordeelt en vind dat ik faal. Ik heb onbewust mijn moeders taak overgenomen en ben mijn eigen grootste criticus.
En ik plakte vervolgens onbewust mijn eigen negatieve gedachtes op anderen. Omdat ik me gewoonweg niet kon (soms nog niet kan) indenken dat zij minder negatief over mij dachten.
Dat lijk ik ook een beetje in jouw berichten te lezen.
Wat deze therapeute me leerde was geloven in het feit dat de rest van de wereld me een stuk minder negatief ziet als ik mezelf zie. En dat ik best wat liever naar mezelf mocht zijn. En dus best mocht 'falen' en bang zijn terwijl dat misschien niet nodig was.
En dat ik positiever mócht denken, dat ook ik dat waard was.
En toen lukte de cognitieve gedragstherapie opeens wel.
Ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel op de goede weg en ik geloof inmiddels echt in wat Meds zegt.
Daarover gesproken; Meds bedankt. Soms heb je weer even een herinnering nodig en jouw adviezen hier kwamen voor mij precies op het goede moment!
vrijdag 19 april 2019 om 11:53
mooi verhaal Yashe het komt goed! Als je het eenmaal snapt is er geen weg meer terug maar je moet jezelf wel scherp houdenYasha schreef: ↑19-04-2019 10:31De enige die hier jou veroordeelt en vind dat je faalt ben je zelf vrees ik.
Weet je, ik herken heel veel in wat jij en Asiram schrijven. Ik worstel er zelf ook nog mee. En regelmatig denk ik nog net zo als jij hier en in je vorige posts schrijft.
Maar ik ben inmiddels wel op het punt dat ik dat omschrijf als terugvallen. En ik merk en geloof dat wat Meds zegt waar is.
Terwijl cognitieve gedragstherapie bij mij ook altijd maar tijdelijk heeft gewerkt.
Dat wil zeggen, tot ik de therapeute trof die wél tot me doordrong. En me liet zien en geloven dat het geen falen van mijn kant is. En dat het geen veroordeling is als mensen zeggen dat je zelf de sleutel in handen hebt. Dat dat niet betekent dat het dús je eigen schuld is dat je nog steeds bang bent.
Dat dat je eigen gedachten zijn die dat over jezelf denken. In mijn geval omdat ik niet zo'n fijne jeugd heb gehad en een moeder die alles wat ik doe veroordeelt en vind dat ik faal. Ik heb onbewust mijn moeders taak overgenomen en ben mijn eigen grootste criticus.
En ik plakte vervolgens onbewust mijn eigen negatieve gedachtes op anderen. Omdat ik me gewoonweg niet kon (soms nog niet kan) indenken dat zij minder negatief over mij dachten.
Dat lijk ik ook een beetje in jouw berichten te lezen.
Wat deze therapeute me leerde was geloven in het feit dat de rest van de wereld me een stuk minder negatief ziet als ik mezelf zie. En dat ik best wat liever naar mezelf mocht zijn. En dus best mocht 'falen' en bang zijn terwijl dat misschien niet nodig was.
En dat ik positiever mócht denken, dat ook ik dat waard was.
En toen lukte de cognitieve gedragstherapie opeens wel.
Ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel op de goede weg en ik geloof inmiddels echt in wat Meds zegt.
Daarover gesproken; Meds bedankt. Soms heb je weer even een herinnering nodig en jouw adviezen hier kwamen voor mij precies op het goede moment!
vrijdag 19 april 2019 om 19:47
Zoals ik al zei veroordeel ik mezelf inderdaad al genoeg. Ook vind ik dat als je tegen iemand zegt dat als een therapie niet succesvol is geweest dat die persoon het dan niet goed heeft gedaan dat dat veroordelend is.
Maar vandaag gelukkig een goede dag gehad door iets nuttigs te gaan doen. Kan ik iedereen aanraden.
vrijdag 19 april 2019 om 19:52
dat heb ik niet gezegd, maar als een therapie niet succesvol is dan zijn daar meerdere redenen voor. van de therapie an sich is bewezen dat het effectief is. Maar misschien had je een slechte therapeut. maar ik denk dat de kans groter is dat je te sterk in de vermijding zit waardoor je het nog niet voldoende bent aangegaan. waarom ik dat denk? gewoon door hoe je hier reageert. Enorm defensief en niet zelfrefectiefAnna2208 schreef: ↑19-04-2019 19:47Zoals ik al zei veroordeel ik mezelf inderdaad al genoeg. Ook vind ik dat als je tegen iemand zegt dat als een therapie niet succesvol is geweest dat die persoon het dan niet goed heeft gedaan dat dat veroordelend is.
Maar vandaag gelukkig een goede dag gehad door iets nuttigs te gaan doen. Kan ik iedereen aanraden.
vrijdag 19 april 2019 om 20:06
Dat ben ik dus niet met je eens (maar ik heb simpelweg geen zin om mijn redenen hiervoor te herhalen)S-Meds schreef: ↑19-04-2019 19:52dat heb ik niet gezegd, maar als een therapie niet succesvol is dan zijn daar meerdere redenen voor. van de therapie an sich is bewezen dat het effectief is. Maar misschien had je een slechte therapeut. maar ik denk dat de kans groter is dat je te sterk in de vermijding zit waardoor je het nog niet voldoende bent aangegaan. waarom ik dat denk? gewoon door hoe je hier reageert. Enorm defensief en niet zelfrefectief
