Psyche
alle pijlers
Bang voor de dood (extreem)
dinsdag 16 april 2019 om 22:02
Hallo,
Ik ben hier nieuw, dus ik zal mijzelf kort voorstellen. Ik ben een vrouw van 28 jaar oud en heb 2 katten. Ben alleenstaand en al 5 jaar ziek thuis. Ik heb veel gezondheidsproblemen tegelijk gehad waardoor mijn lichaam erg zwak is geworden en ik nu bezig ben met revalideren. Ik ben van nature een piekeraar en niet altijd even positief maar de laatste jaren heb ik een zeer positive kijk op alles gekregen, omdat dit moest.
Maar nu heb ik een probleem. Ik ben zeer angstig voor de dood. Nu hebben de meeste mensen wel een zekere angst voor de dood, maar laten deze angst ook weer los en gaan verder met leven.
Ook ken ik periodes in mijn leven dat de dood als uitkomst werd gezien. Toen ik bijvoorbeeld veel pijn had en alleen nog maar op bed kon liggen. Of toen mijn oma overleed.
Ik zit dus al 5 jaar ziek thuis, en dan ook echt thuis. Ik doe vrijwel geen leuke dingen. Dit om een beetje een idee te geven van mijn situatie. Ik ben dus veel alleen en vooral veel alleen met mijn gedachten, iets dat voor een piekeraar niet echt bevorderend is.
Ik geloof niet in God. Ik geloof soms dat er meer is, maar dit overdenk ik en dan kom ik toch tot de conclusie dat het vast niet zo zal zijn. Ik heb eens een geest gezien bijvoorbeeld maar ik relativeer dat het waarschijnlijk niet echt is geweest. Ook droomde ik eens dat mijn opa mij een knuffel gaf, en ik schrok wakker en voelde de knuffel ook echt. Maar dat zal wel iets van een aanspanning van spieren zijn geweest.
Dus als ik dood ga, of beter gezegd, wanneer ik dood ga. Is er niets. En dat is nou net hetgeen dat mij beangstigd. Ik kan best logisch nadenken, al zeg ik het zelf. Hoe kan ik bang zijn voor niets? Totaal niet logisch. Maar toch ben ik het. Het is alsof mijn gevoel en verstand niet op 1 lijn zitten.
Ik weet ook heel goed dat ik dit bekijk vanuit mijn visie op het leven van nu. Ik ben 28, ziek, maar wel bezig met herstel. Het leven heeft mij nog alles te bieden. Hoe zou dat voelen wanneer ik 80 ben en al veel dierbaren heb verloren? Mijn opa werd 82. En hij wilde dood. Ik heb het geluk gehad dat ik hierover met hem heb kunnen praten. Hij gaf aan dat hij een mooi leven heeft gehad. De manier waarop hij is gestorven heb ik als traumatisch ervaren. Een lijdensweg van 2 weken niet eten en niet drinken, half verlamd en niet meer kunnen praten. Dit gun ik niemand. Maar mijn opa was wel gelovig en hoopte dat hij mijn oma weer zou zien. Hij zei "laat het mij geloven, als het niet zo is, dan weet ik dat toch niet als ik dood ben".
Het leven voelt voor mij de laatste tijd als zinloos. En dat is het ook. De zin kun je natuurlijk zelf geven, maar uiteindelijk heeft dat ook geen zin want ik ga dood.
De dood haalt het plezier weg uit mijn leven. Waarom er nog iets van maken? Er is geen zin. Geen nut.
Ik ben bang voor het niets. En aan de andere kant denk ik... tja, maar dan ben je ook niet bang meer.
Ik heb zoveel om voor te leven. Ik ben bang dat het over is voordat ik geleefd heb. Ik wil niet dood. Het maakt me boos en verdrietig. Onmacht. Natuurlijk weet je dat je dood gaat. Maar het weten en het echt beseffen/voelen zijn 2 verschillende dingen.
Het liefst wil ik de dood leren accepteren. Maar ik weet niet hoe. Hoe moet ik hiermee omgaan. Het is te groot. Teveel. Te moeilijk. Ik kan het niet bevatten. Ik ben bang dat het elk moment kan gebeuren en ik het leven moet missen.
En geloof me. Ik weet dat het geen zin heeft hierover te denken. Dat ik moet genieten. Mijn energie in mijn herstel moet steken. Leven! En dat wil ik ook. Maar die nare gedachte blijft, ik weet het niet meer.
Hopelijk heeft iemand goede raad. Of iemand die hetzelfde voelt. Of iemand die mij een andere kijk zou kunnen geven. Hoe kijk jij er naar?
Bedankt voor het lezen en ik hoop op reacties.
Ik ben hier nieuw, dus ik zal mijzelf kort voorstellen. Ik ben een vrouw van 28 jaar oud en heb 2 katten. Ben alleenstaand en al 5 jaar ziek thuis. Ik heb veel gezondheidsproblemen tegelijk gehad waardoor mijn lichaam erg zwak is geworden en ik nu bezig ben met revalideren. Ik ben van nature een piekeraar en niet altijd even positief maar de laatste jaren heb ik een zeer positive kijk op alles gekregen, omdat dit moest.
Maar nu heb ik een probleem. Ik ben zeer angstig voor de dood. Nu hebben de meeste mensen wel een zekere angst voor de dood, maar laten deze angst ook weer los en gaan verder met leven.
Ook ken ik periodes in mijn leven dat de dood als uitkomst werd gezien. Toen ik bijvoorbeeld veel pijn had en alleen nog maar op bed kon liggen. Of toen mijn oma overleed.
Ik zit dus al 5 jaar ziek thuis, en dan ook echt thuis. Ik doe vrijwel geen leuke dingen. Dit om een beetje een idee te geven van mijn situatie. Ik ben dus veel alleen en vooral veel alleen met mijn gedachten, iets dat voor een piekeraar niet echt bevorderend is.
Ik geloof niet in God. Ik geloof soms dat er meer is, maar dit overdenk ik en dan kom ik toch tot de conclusie dat het vast niet zo zal zijn. Ik heb eens een geest gezien bijvoorbeeld maar ik relativeer dat het waarschijnlijk niet echt is geweest. Ook droomde ik eens dat mijn opa mij een knuffel gaf, en ik schrok wakker en voelde de knuffel ook echt. Maar dat zal wel iets van een aanspanning van spieren zijn geweest.
Dus als ik dood ga, of beter gezegd, wanneer ik dood ga. Is er niets. En dat is nou net hetgeen dat mij beangstigd. Ik kan best logisch nadenken, al zeg ik het zelf. Hoe kan ik bang zijn voor niets? Totaal niet logisch. Maar toch ben ik het. Het is alsof mijn gevoel en verstand niet op 1 lijn zitten.
Ik weet ook heel goed dat ik dit bekijk vanuit mijn visie op het leven van nu. Ik ben 28, ziek, maar wel bezig met herstel. Het leven heeft mij nog alles te bieden. Hoe zou dat voelen wanneer ik 80 ben en al veel dierbaren heb verloren? Mijn opa werd 82. En hij wilde dood. Ik heb het geluk gehad dat ik hierover met hem heb kunnen praten. Hij gaf aan dat hij een mooi leven heeft gehad. De manier waarop hij is gestorven heb ik als traumatisch ervaren. Een lijdensweg van 2 weken niet eten en niet drinken, half verlamd en niet meer kunnen praten. Dit gun ik niemand. Maar mijn opa was wel gelovig en hoopte dat hij mijn oma weer zou zien. Hij zei "laat het mij geloven, als het niet zo is, dan weet ik dat toch niet als ik dood ben".
Het leven voelt voor mij de laatste tijd als zinloos. En dat is het ook. De zin kun je natuurlijk zelf geven, maar uiteindelijk heeft dat ook geen zin want ik ga dood.
De dood haalt het plezier weg uit mijn leven. Waarom er nog iets van maken? Er is geen zin. Geen nut.
Ik ben bang voor het niets. En aan de andere kant denk ik... tja, maar dan ben je ook niet bang meer.
Ik heb zoveel om voor te leven. Ik ben bang dat het over is voordat ik geleefd heb. Ik wil niet dood. Het maakt me boos en verdrietig. Onmacht. Natuurlijk weet je dat je dood gaat. Maar het weten en het echt beseffen/voelen zijn 2 verschillende dingen.
Het liefst wil ik de dood leren accepteren. Maar ik weet niet hoe. Hoe moet ik hiermee omgaan. Het is te groot. Teveel. Te moeilijk. Ik kan het niet bevatten. Ik ben bang dat het elk moment kan gebeuren en ik het leven moet missen.
En geloof me. Ik weet dat het geen zin heeft hierover te denken. Dat ik moet genieten. Mijn energie in mijn herstel moet steken. Leven! En dat wil ik ook. Maar die nare gedachte blijft, ik weet het niet meer.
Hopelijk heeft iemand goede raad. Of iemand die hetzelfde voelt. Of iemand die mij een andere kijk zou kunnen geven. Hoe kijk jij er naar?
Bedankt voor het lezen en ik hoop op reacties.
vrijdag 19 april 2019 om 20:23
Ik weet niet of ik moet huilen of lachen van deze reactie. Wauw. Wat een bittere woorden. Ik weet niet waarom je zo denigrerend en vijandig doet, en ik hoef het ook niet te weten. Zoals je zelf al zei, het maakt niet uit wat jij vind. Dus daar laat ik het dan ook graag bij.S-Meds schreef: ↑18-04-2019 18:08je zegt zelf dat ze niet waar zijn. Je weet niet zeker of er na de dood een grote leegte is die je kan voelen en je zegt dat je niet echt geleefd hebt. Dat is natuurlijk onzin want je haalt adem. En je was ook niet dicht bij de dood want je leeft. Je bent niet eens gereanimeerd. Kijk je kan het zo dramatisch maken als je zelf wil hoor. Maar neem jezelf niet zo serieus
Neem jezelf niet zo serieus
vrijdag 19 april 2019 om 20:27
Het gaat. Vandaag in het ziekenhuis geen leuk gesprek gehad. Ivm operatie en de mogelijkheid dat het kwaadaardig kan zijn. Dus dat bovenop dit is niet een super combi.
Zorgt er dan wel weer voor dat dit wat naar de achtergrond gaat. Moet ook wel. Ik probeer er voor nu niet aan te denken en het maar te zien per dag en positief te blijven =). Hoe gaat het met jou?
vrijdag 19 april 2019 om 20:32
Het is interessant om te zien hoe anders zoveel mensen hierover denken. Dat was ook iets waar ik heel benieuwd naar was, hoe kijkt een ander hier tegen aan en hoe gaat een ander er mee om.
thnx voor het delen.
vrijdag 19 april 2019 om 20:39
Dank je. Met mij gaat het vandaag wel goed.Asiram schreef: ↑19-04-2019 20:27Het gaat. Vandaag in het ziekenhuis geen leuk gesprek gehad. Ivm operatie en de mogelijkheid dat het kwaadaardig kan zijn. Dus dat bovenop dit is niet een super combi.
Zorgt er dan wel weer voor dat dit wat naar de achtergrond gaat. Moet ook wel. Ik probeer er voor nu niet aan te denken en het maar te zien per dag en positief te blijven =). Hoe gaat het met jou?
Ik hoop voor je dat het niet kwaadaardig is! Lijkt me naar om daarover in onzekerheid te zitten. Sterkte.
vrijdag 19 april 2019 om 20:45
