Beginnende relatie man met ADD

Wat heeft hij jou verteld? Over zijn aanpak in zijn ADD? Ik lees dat hij communicatief is ingesteld dus hij zal jou toch ook verteld hebben hoe hij zaken voor zichzelf aanpakt?

Ik bedoel: iedereen is anders en ik vermoed dat er best veel tips gaan komen maar uiteindelijk zijn al die tips verbonden aan een persoonlijkheid dus de vraag blijft altijd: geldt dit ook voor jouw vriend? Hij kan jou echt het beste uitleggen hoe hiermee omgaat.

mijn dochter heeft ADD. Ze had de afgelopen 3 jaar een relatie. Ging allemaal goed, tot een paar maanden terug. Ze waren samen 3 weken op vakantie geweest. De 1e keer zo lang bij elkaar. Ze woonden wel al 2 jaar samen, maar ieder had toen zijn eigen werk en studie.
Dochter heeft vaak behoefte aan even alleen te zijn om op te laden. Relatie juist niet.
Na de vakantie kwam dochter een paar dagen terug naar ons, in overleg. Maar dat werd een week, een maand, en nu is de relatie over.
Geen idee of dit normaal ook was gebeurd, maar relatie gaf wel aan dat ze het moeilijk vond om met ADD om te gaan.
De diagnose is ook nog maar een half jaar officieel.

Heb zelf ADD en een partner met ADD. Wonen samen en hebben niet echt gerelateerde problemen. En ook wij zijn individuen, dus lopen net als jij tegen verschillen aan. Opruimklusjes doen we weleens samen, omdat we het anders allebei voor ons uitschuiven. Maar dat was vooral toen we net samenwoonden en alles ook nog een plekje moest krijgen, nu is alles een stuk overzichtelijker.

Als je vriend communicatief sterk is en jij ook lijkt me dat er geen enkel probleem is. Dan kun je prima het gesprek met elkaar aangaan.

ADD is chaos in je hoofd volgens mijn man met ADD. Elke ADD-er gaat daar anders mee om. Sommige zullen dan extreem chaotisch zijn en anderen, zoals mijn man, proberen alles zo voorspelbaar en routinematig mogelijk te maken omdat dat rust geeft. Als ik dan spontaan voorstel om uit eten te gaan bijvoorbeeld moet hij echt even schakelen en hij is dan niet meteen enthousiast.

Je zult je denk ik bij sommige dingen moeten neerleggen maar bij andere dingen kun je er rekening mee houden. Die van mij komt bijvoorbeeld standaard minstens een half uur te laat. Moeten we ergens op een bepaalde tijd zijn dan begin ik dus op tijd met aangeven dat we over een uur/half uur/kwartier weg moeten. Uit ervaring vraag ik ook ruim op tijd of hij nog moet douchen/scheren/poepen omdat hij dat vaak op het laatste moment nog wil doen en dan komen we dus te laat. Omdat ik dat weet en er dus rekening mee houdt scheelt het al een hoop irritatie.

Het is ook weer niet zo dat jij altijd maar degene moet zijn die zich moet aanpassen, hij mag zelf ook aan de slag. Omdat je ADD hebt wil nog niet zeggen dat je omgeving alles maar heeft te slikken.

Wat was in het verleden dan precies zijn probleem waar hij hulp voor heeft gezocht en het label add voor heeft gekregen? Ik denk dat dat voornamelijk het probleem zal worden.

Verder heeft de ad(h)d-er een verhoogd risico op vetslavingen, is die moeilijker in staat sociale contacten te behouden, Hoger risico op depressie en hogere impulsiteit. Ook naar het andere geslacht.

http://hersenstorm.antenna.nl/Volwlit.html

Vroeger hebben we best veel ruzies gehad, ik snapte niet dat hij alles vergat en zo weinig uit zichzelf deed en dat ik alles moest voorkauwen. Inmiddels kan ik er beter mee overweg en doet hij de taken die passen in een vaste routine, hij kookt op vaste dagen en laat op vaste tijdstippen de hond uit bijvoorbeeld.

Ik heb 10 jaar samengewoond met een man met ADD. Het is nu mijn ex.
Voor hem is add echt een handicap. Hij heeft niet, zoals jouw vriend, het inzicht in zijn zwaktes en struikelpunten. En als het dan mis ging blokkeerde hij. Dat vond ik erg lastig, want als je samenwoont en samen kinderen hebt kom je soms in situaties waar je samen de schouders onder moet zetten. En dat "samen" is heel lastig met iemand die zich terugtrekt in zijn schulp omdat hij zelf geen uitweg meer ziet. Zolang er geen problemen op ons pad kwamen had hij ook geen "last" van zijn add. Zijn zwaktes waren: niet kunnen plannen, niet vooruit kunnen kijken, impulsief (in geld uitgeven en extreme hobby's die steeds weer veranderen), bij problemen of chaos geen uitweg/oplossing zien. Een pluspunt van add vond ik de hyperfocus...dan kon hij zich juist ergens in storten en ergens voor gaan. Dan lukt het dus wél om heel veel informatie in zijn hoofd te ordenen om te zetten in actie.

Poerelie schreef: ↑

26-08-2017 18:21

Ik heb 10 jaar samengewoond met een man met ADD. Het is nu mijn ex.
Voor hem is add echt een handicap. Hij heeft niet, zoals jouw vriend, het inzicht in zijn zwaktes en struikelpunten. En als het dan mis ging blokkeerde hij. Dat vond ik erg lastig, want als je samenwoont en samen kinderen hebt kom je soms in situaties waar je samen de schouders onder moet zetten. En dat "samen" is heel lastig met iemand die zich terugtrekt in zijn schulp omdat hij zelf geen uitweg meer ziet. Zolang er geen problemen op ons pad kwamen had hij ook geen "last" van zijn add. Zijn zwaktes waren: niet kunnen plannen, niet vooruit kunnen kijken, impulsief (in geld uitgeven en extreme hobby's die steeds weer veranderen), bij problemen of chaos geen uitweg/oplossing zien. Een pluspunt van add vond ik de hyperfocus...dan kon hij zich juist ergens in storten en ergens voor gaan. Dan lukt het dus wél om heel veel informatie in zijn hoofd te ordenen om te zetten in actie.

O ja die vergat ik nog: niet kunnen plannen, geen prioriteiten kunnen stellen en belabberd ongaan met financiën

Ik heb zelf ADD en mijn langste relatie is erdoor uitgegaan omdat ik samenleefde met een extreem precieze georganiseerde vriend. Hij kon niet tegen mijn uitstelgedrag in het huishouden en mijn impulsieve uitgaven en activiteiten. Verder ben ik ook enorm chaotisch en het lukt me niet om zelf structuur vol te houden. Ook in sociaal contact ben ik vaak dromerig/afwezig en vergeet veel wat mensen me vertellen wat ook irritaties oproept. Alleen als het onderwerp mij echt boeit dan kan ik van afwezig naar hyper gaan en vragen blijven stellen en blijven praten zonder te stoppen. Ik kan niet tegen saaiheid en wil constant leuke dingen doen terwijl er eigenlijk geen geld voor is en achteraf denk ik dan had beter moeten sparen. Ik bedenk me alles achteraf ipv vooraf. Heb ook last van concentratie vooral op school vroeger en op mijn werk. Ben heel snel afgeleid terwijl ik het steeds zo goed wil doen lukt het me hooguit n halve dag.
En heb vaak emotionele stemmingswisselingen en last van angsten.
Nu heb ik een vriend die er heel goed mee kan omgaan en mij ook helpt in huis structuur te brengen en me mee neemt naar buiten om dingen te doen. Als het aan mij ligt wil ik namelijk heel veel doen maar het lukt me niet goed het ook uit te voeten en te gaan. Waardoor ik toen ik single was op vrije dagen waarop ik geen afspraken had staan gewoon echt tot niks kwam en maar op m'n gsm bleef hele dag.
Dus een partner die wel overzicht heeft en je activiteert om alles uit te voeren helpt wel bij ADD.

@misstwix, mag ik je wat vragen? Mijn man slikt geen medicijnen voor zijn ADD, mijn zoon met ADHD ook niet. Ze vinden dat de medicijnen teveel nadelen hebben. Nou kunnen man en zoon hun ADD/ADHD tot op zekere hoogte zelf onder controle houden (zoon pas sinds kort en nog steeds niet altijd) maar als je dat nou gewoon niet lukt (zoals jij denk ik?) is het dan niet beter om het wel te slikken? Zijn de nadelen van de medicijnen dan hoger dan de nadelen van ADD? Ik kan me zo voorstellen dat als je zelfs op je werk niet vol kan functioneren en misschien zelfs ontslagen wordt dat je dan toch gaat slikken.

Kirby schreef: ↑

27-08-2017 11:42

@misstwix, mag ik je wat vragen? Mijn man slikt geen medicijnen voor zijn ADD, mijn zoon met ADHD ook niet. Ze vinden dat de medicijnen teveel nadelen hebben. Nou kunnen man en zoon hun ADD/ADHD tot op zekere hoogte zelf onder controle houden (zoon pas sinds kort en nog steeds niet altijd) maar als je dat nou gewoon niet lukt (zoals jij denk ik?) is het dan niet beter om het wel te slikken? Zijn de nadelen van de medicijnen dan hoger dan de nadelen van ADD? Ik kan me zo voorstellen dat als je zelfs op je werk niet vol kan functioneren en misschien zelfs ontslagen wordt dat je dan toch gaat slikken.

Hoe kunnen hun dat onder controle houden dan zonder medicijnen?
Heb zelf twee jaar lang ritalin geslikt vroeger maar lees vaak dat het gevaarlijk kan zijn en niet goed genoeg getest is op lange termijnrisico. En het is toch een vorm van drugs. Ben wel aan denken om een natuurlijk middel te gaan nemen want klopt wel wat je zegt.

Misschien heeft mijn man niet zo erg ADD als jij, denk ik. Hij ondervindt zelf ook hinder van ADD dus hij leert zichzelf aan om zoveel mogelijk structuur in zijn leven te brengen. Dat kost moeite maar hij weet ook dat het prettiger leven is. Altijd op dezelfde tijd opstaan, ook in het weekend, sleutels op vaste plek, elke zaterdag op visite bij zijn vriend, elke woensdag pasta koken, etc. Als het eenmaal in zijn systeem zit wordt het automatisme, net als dat jij misschien als eerste een kop koffie neemt als je wakker wordt, daar denk je niet meer bij na, dat zit er gewoon in. Toen onze zoons nog klein waren haalde hij ze 's middags bij de oppas op, dat vergat hij ook nooit want dat was routine.

Zeker ervaring en klopt een tikkie cynisch maar dat was geen doel op zich. Heb je even een PB gestuurd

Mijn man heeft ook ADD en kwam altijd te laat. Als we dan samen weg moesten was dat echt vréselijk irritant want ik was gewoon klaar en wilde (zoals ik dat belangrijk vind) wél op tijd op de afspraak zijn. En dan moest ik maar weer wachten terwijl hij als een kip zonder kop aan het haasten was op het laatste moment. Hij legde uit dat hij dan echt wel de intentie had om op tijd te komen en dat hij ook echt een tijdsplanning had in zijn hoofd met de dingen die hij nog moest doen, maar dat hij dan 1. altijd een hele hoop dingen was vergeten op te nemen in zijn planning waardoor hij het natuurlijk niet meer redde en 2. dat hij standaard verkeerd inschatte hoeveel tijd alles kostte en daardoor ook altijd in de knoop kwam met de tijd en 3. dat hij enorm afgeleid werd als ik tussendoor nog iets vroeg (hebben de katten al gegeten, staat de bak al buiten... eigenlijk heel simpele vragen dus) en 4. hij vond altijd dat ik veel te vroeg wilde vertrekken (had hij ook wel een beetje gelijk in) en telde dus standaard wat tijd op bij de vertrektijd.


Wij hebben dit (na jaren ) weten op te lossen doordat mijn man steeds meer inzicht kreeg in de knelpunten en hierover met mij in gesprek ging, hieruit zijn een aantal afspraken gekomen. Het allerbelangrijkste is dat hij vanaf dat hij zich klaar gaat maken alléén nog verantwoordelijk is voor hemzelf en geen andere klusjes meer hoeft te doen (zijn die er dan doet hij die ervóór) én dat ik hem geen vragen meer stel (over wát dan ook!) want die halen hem compleet uit zijn fragiele routine. Verder heeft hij een standaardlijstje (eventueel aangevuld met specifieke dingen) waar álles wat hij moet doen om weg te komen opstaat (van tandenpoetsen en wc-bezoek tot aankleden en schoenen aan). Dan nog een belangrijke: hij laat de vertrektijd compleet aan mij over (en wil daar ook geen berekening meer over horen) dus geen gesjoemel meer omdat hij vindt dat het te vroeg is.
Dit zijn de voorwaarden die hem de ruimte en mogelijkheid geven om op tijd te komen, want doordat hij minder afleiding aan zijn hoofd heeft kan hij ineens wél de benodigde tijd om op tijd klaar te zijn goed inschatten zonder van alles te vergeten. Het gaat inmiddels al jaren zo maar elke keer ben ik weer verbaasd dat hij telkens weer ineens precies op tijd klaar is voor vertrek .


Voorheen deden we het meer zoals Kirby (heb je dit gedaan, heb je dat gedaan), maar ik haalde hem daar juist mee uit zijn routine, verstoorde daar juist het overzicht mee waardoor hij allerlei andere dingen die in zijn hoofd zaten weer vergat... wat dan weer op het laatst allemaal nog moest. Zoals we het nu doen gaat het hier super, mijn man voelt zich er ook veel beter bij (héél veel minder stress om tegen de klok te racen) en we zijn allebei blij dat we op tijd kunnen vertrekken (wat dus juist fijn voelt in plaats van dat er heel veel stress en irritatie was).

S-Groot schreef: ↑

30-08-2017 09:18

Mijn man heeft ook ADD en kwam altijd te laat. Als we dan samen weg moesten was dat echt vréselijk irritant want ik was gewoon klaar en wilde (zoals ik dat belangrijk vind) wél op tijd op de afspraak zijn. En dan moest ik maar weer wachten terwijl hij als een kip zonder kop aan het haasten was op het laatste moment en kwamen we weer rijkelijk te laat .
Hij legde uit dat hij dan echt wel de intentie had om op tijd te komen en dat hij ook echt een tijdsplanning had in zijn hoofd met de dingen die hij nog moest doen, maar dat hij dan 1. altijd een hele hoop dingen was vergeten op te nemen in zijn planning waardoor hij het natuurlijk niet meer redde en 2. dat hij standaard verkeerd inschatte hoeveel tijd alles kostte en daardoor ook altijd in de knoop kwam met de tijd en 3. dat hij enorm afgeleid werd als ik tussendoor nog iets vroeg (hebben de katten al gegeten, staat de bak al buiten... eigenlijk heel simpele vragen dus) en 4. hij vond altijd dat ik veel te vroeg wilde vertrekken (had hij ook wel een beetje gelijk in) en telde dus standaard wat tijd op bij de vertrektijd.


Wij hebben dit (na jaren ) weten op te lossen doordat mijn man steeds meer inzicht kreeg in de knelpunten en hierover met mij in gesprek ging, hieruit zijn een aantal afspraken gekomen. Het allerbelangrijkste is dat hij vanaf dat hij zich klaar gaat maken alléén nog verantwoordelijk is voor hemzelf en geen andere klusjes meer hoeft te doen (zijn die er dan doet hij die ervóór) én dat ik hem geen vragen meer stel (over wát dan ook!) want die halen hem compleet uit zijn fragiele routine. Verder heeft hij een standaardlijstje (eventueel aangevuld met specifieke dingen) waar álles wat hij moet doen om weg te komen opstaat (van tandenpoetsen en wc-bezoek tot aankleden en schoenen aan). Dan nog een belangrijke: hij laat de vertrektijd compleet aan mij over (en wil daar ook geen berekening meer over horen) dus geen gesjoemel meer omdat hij vindt dat het te vroeg is.
Dit zijn de voorwaarden die hem de ruimte en mogelijkheid geven om op tijd te komen, want doordat hij minder afleiding aan zijn hoofd heeft kan hij ineens wél de benodigde tijd om op tijd klaar te zijn goed inschatten zonder van alles te vergeten. Het gaat inmiddels al jaren zo maar elke keer ben ik weer verbaasd dat hij telkens weer ineens precies op tijd klaar is voor vertrek .


Voorheen deden we het meer zoals Kirby (heb je dit gedaan, heb je dat gedaan), maar ik haalde hem daar juist mee uit zijn routine, verstoorde daar juist het overzicht mee waardoor hij allerlei andere dingen die in zijn hoofd zaten weer vergat... wat dan weer op het laatst allemaal nog moest. Zoals we het nu doen gaat het hier super, mijn man voelt zich er ook veel beter bij (héél veel minder stress om tegen de klok te racen) en we zijn allebei blij dat we op tijd kunnen vertrekken (wat dus juist fijn voelt in plaats van dat er heel veel stress en irritatie was).