Psyche
alle pijlers
Begrip voor psychose
donderdag 3 mei 2018 om 23:19
Hallo,
Een tijd terug heb ik een post partum psychose gehad. Inmiddels ben ik van de medicatie af en werk ik ook weer. Ik merk wel dat ik vaak nog aan de periode terug denk en er nog wel eens verdrietig om ben.
Ik merk alleen dat mijn omgeving het achter hun willen laten.
Met mijn man bijv kan ik het er niet echt over hebben. Hij zegt dan, het is toch fijn dat het nu niet meer zo is? Wanneer ik zeg dat ik het moeilijk vind dat hij niet echt in gesprek gaat er dan zegt hij, het is vervelend voor je dat je er met mij niet over kan praten, maar ik kan er niet zo veel mee.
Ook vriendinnen lijken het er niet echt over te willen hebben. Die zeggen ook, het is toch fijn dat het nu weer goed is?
Het is niet zo dat ik het er heel veel over gehad heb en ze het onderwerp wat dat betreft zat kunnen zijn.
Ik merk dat ik me er erg alleen door voel dat ik het er met niemand echt over kan hebben. Het is nogal wat om een psychose te hebben doorgemaakt.
Hebben jullie tips hoe hier mee om te gaan?
Een tijd terug heb ik een post partum psychose gehad. Inmiddels ben ik van de medicatie af en werk ik ook weer. Ik merk wel dat ik vaak nog aan de periode terug denk en er nog wel eens verdrietig om ben.
Ik merk alleen dat mijn omgeving het achter hun willen laten.
Met mijn man bijv kan ik het er niet echt over hebben. Hij zegt dan, het is toch fijn dat het nu niet meer zo is? Wanneer ik zeg dat ik het moeilijk vind dat hij niet echt in gesprek gaat er dan zegt hij, het is vervelend voor je dat je er met mij niet over kan praten, maar ik kan er niet zo veel mee.
Ook vriendinnen lijken het er niet echt over te willen hebben. Die zeggen ook, het is toch fijn dat het nu weer goed is?
Het is niet zo dat ik het er heel veel over gehad heb en ze het onderwerp wat dat betreft zat kunnen zijn.
Ik merk dat ik me er erg alleen door voel dat ik het er met niemand echt over kan hebben. Het is nogal wat om een psychose te hebben doorgemaakt.
Hebben jullie tips hoe hier mee om te gaan?
vrijdag 4 mei 2018 om 23:45
Het zijn inderdaad vooral algemene groepen voor mensen met psychische klachten zie ik, maar dat is wel erg ruim. Gek, want ik heb zelf een redelijk zeldzame aandoening en zelfs daar is een heel actieve lotgenotengroep voor. Maar dat is via een patiëntenvereniging.Bumba2018 schreef: ↑04-05-2018 23:30Ik kan niet echt groepen vinden op Facebook. Maar misschien zoek ik verkeerd. Ik vind eigenlijk alleen psychosenet en kraambedpsychose. Maar daar zie ik niet veel ervaringen uitwisselingen. Van kraambedpsychose is ook een website en daar sta ik ook aangemeld. Maar daar is geen forum en ook geen activiteiten de komende periode.
Tjezus, wat vals
zaterdag 5 mei 2018 om 00:19
Ik heb een manische psychose gehad.
Ik raakte in nog geen drie maanden alles kwijt; mijn relatie, mijn zaak en mijn huis.
Ik belandde in een diepe depressie en probeerde er met de overgebleven mensen over te praten, maar dat lukte zeer slecht.
Ik werd pas opgenomen op eigen verzoek toen het kwaad al geschied was en mij werd voornamelijk rust voorgeschreven; dus niet erover praten of denken...maar dat laatste lukte me niet.
De behandelaren wilden er ook niet met mij over praten.
Ik kon het maar niet begrijpen; hoe ik in zo'n korte tijd eigenlijk alles wat mij dierbaar was ben kwijtgeraakt.
Dat mijn ex-partner mij nooit meer wilde zien of spreken, niet eens om te helpen bij de verwerking...hij wilde helemaal niets meer met me te maken hebben, nooit meer.
Ik was niet agressief, maar wel obsessief. Ik hoorde geen stemmen en zo, maar ik had waanideeën.
Ook had ik betrekkingswanen; dan dacht ik bvb dat iemand op de tv het tegen of over mij had.
Het is nu drie jaar later en soms heb ik er nog steeds moeite mee.
Het heeft me een stuk onzekerder gemaakt.
Het is lastig om erover te praten.
Ik moet een nieuw leven leiden, met voor een deel nieuwe mensen nu en dat gaat redelijk.
Soms rouw ik nog om dat vorige leven e het zou niet helemaal eerlijk zijn naar de mensen van nu om daar veel over te praten.
En ze zouden het ook niet begrijpen.
Ik zelf begrijp het niet eens.
En hoezeer ik ook grip probeer te krijgen op die periode, ik denk dat je een psychose ook niet kúnt begrijpen.
Dat is nu juist het kenmerk van een psychose; dat het niet logisch is.
Dus misschien is het gewoon rouwen en accepteren en weer verder gaan, hoe moeilijk dat op sommige momenten ook is.
Niet blijven hangen, niet proberen iets ongrijpbaars te begrijpen, dankbaar zijn voor de mensen die je trouw zijn gebleven en zo positief mogelijk zijn en vooral...dóórgaan. zodat het kan slijten.
Ik raakte in nog geen drie maanden alles kwijt; mijn relatie, mijn zaak en mijn huis.
Ik belandde in een diepe depressie en probeerde er met de overgebleven mensen over te praten, maar dat lukte zeer slecht.
Ik werd pas opgenomen op eigen verzoek toen het kwaad al geschied was en mij werd voornamelijk rust voorgeschreven; dus niet erover praten of denken...maar dat laatste lukte me niet.
De behandelaren wilden er ook niet met mij over praten.
Ik kon het maar niet begrijpen; hoe ik in zo'n korte tijd eigenlijk alles wat mij dierbaar was ben kwijtgeraakt.
Dat mijn ex-partner mij nooit meer wilde zien of spreken, niet eens om te helpen bij de verwerking...hij wilde helemaal niets meer met me te maken hebben, nooit meer.
Ik was niet agressief, maar wel obsessief. Ik hoorde geen stemmen en zo, maar ik had waanideeën.
Ook had ik betrekkingswanen; dan dacht ik bvb dat iemand op de tv het tegen of over mij had.
Het is nu drie jaar later en soms heb ik er nog steeds moeite mee.
Het heeft me een stuk onzekerder gemaakt.
Het is lastig om erover te praten.
Ik moet een nieuw leven leiden, met voor een deel nieuwe mensen nu en dat gaat redelijk.
Soms rouw ik nog om dat vorige leven e het zou niet helemaal eerlijk zijn naar de mensen van nu om daar veel over te praten.
En ze zouden het ook niet begrijpen.
Ik zelf begrijp het niet eens.
En hoezeer ik ook grip probeer te krijgen op die periode, ik denk dat je een psychose ook niet kúnt begrijpen.
Dat is nu juist het kenmerk van een psychose; dat het niet logisch is.
Dus misschien is het gewoon rouwen en accepteren en weer verder gaan, hoe moeilijk dat op sommige momenten ook is.
Niet blijven hangen, niet proberen iets ongrijpbaars te begrijpen, dankbaar zijn voor de mensen die je trouw zijn gebleven en zo positief mogelijk zijn en vooral...dóórgaan. zodat het kan slijten.
zaterdag 5 mei 2018 om 00:40
Ja, ik vond het ook erg vreemd en vooral erg moeilijk om het er nooit meer over te hebben.Bumba2018 schreef: ↑04-05-2018 12:09Wat vreemd dat ze het er helemaal niet meer over mochten hebben. Ik kan me niet voorstellen dat het er over hebben een nieuwe psychose kan triggeren? Ik heb daar in ieder geval niks over gehoord van mijn psychiater. Dus nee, daar ben ik niet bang voor. Volgens mij liggen er andere factoren ten grondslag aan een psychose, en niet het ergens over hebben. Erg vreemd
zaterdag 5 mei 2018 om 10:56
En daarom zou het goed zijn als jullie via de psycholoog een of twee systeemgesprekken zouden kunnen krijgen. Hij kan dan uitleggen waarom hij het achter zich wil laten, en jij waarom je dat nog niet kan.Bumba2018 schreef: ↑04-05-2018 23:40Wat heftig van dat wurgen. Ik was zelf gelukkig niet agressief. Dat lijkt me voor je vriendin ook moeilijk als je in een psychose zelf agressief wordt en dat soort dingen wil doen.
Ik kan wel onder woorden brengen waar ik mee zit. Maar krijg dan bijv terug van mijn partner dat hij het achter zich wil laten... alsof ik dat zelf liever niet wil. Zoiets heftigs kost alleen wel tijd om te verwerken.
Ik begrijp hem wel, het is voor hem ook moeilijk geweest. Maar nu voelt het alsof ik het maar alleen moet uitzoeken. Dat probeer ik dus ook te doen.
zaterdag 5 mei 2018 om 11:22
Wat een heftig verhaal. Knap dat je weer een leven hebt weten op te bouwen.shisha schreef: ↑05-05-2018 00:19Ik heb een manische psychose gehad.
Ik raakte in nog geen drie maanden alles kwijt; mijn relatie, mijn zaak en mijn huis.
Ik belandde in een diepe depressie en probeerde er met de overgebleven mensen over te praten, maar dat lukte zeer slecht.
Ik werd pas opgenomen op eigen verzoek toen het kwaad al geschied was en mij werd voornamelijk rust voorgeschreven; dus niet erover praten of denken...maar dat laatste lukte me niet.
De behandelaren wilden er ook niet met mij over praten.
Ik kon het maar niet begrijpen; hoe ik in zo'n korte tijd eigenlijk alles wat mij dierbaar was ben kwijtgeraakt.
Dat mijn ex-partner mij nooit meer wilde zien of spreken, niet eens om te helpen bij de verwerking...hij wilde helemaal niets meer met me te maken hebben, nooit meer.
Ik was niet agressief, maar wel obsessief. Ik hoorde geen stemmen en zo, maar ik had waanideeën.
Ook had ik betrekkingswanen; dan dacht ik bvb dat iemand op de tv het tegen of over mij had.
Het is nu drie jaar later en soms heb ik er nog steeds moeite mee.
Het heeft me een stuk onzekerder gemaakt.
Het is lastig om erover te praten.
Ik moet een nieuw leven leiden, met voor een deel nieuwe mensen nu en dat gaat redelijk.
Soms rouw ik nog om dat vorige leven e het zou niet helemaal eerlijk zijn naar de mensen van nu om daar veel over te praten.
En ze zouden het ook niet begrijpen.
Ik zelf begrijp het niet eens.
En hoezeer ik ook grip probeer te krijgen op die periode, ik denk dat je een psychose ook niet kúnt begrijpen.
Dat is nu juist het kenmerk van een psychose; dat het niet logisch is.
Dus misschien is het gewoon rouwen en accepteren en weer verder gaan, hoe moeilijk dat op sommige momenten ook is.
Niet blijven hangen, niet proberen iets ongrijpbaars te begrijpen, dankbaar zijn voor de mensen die je trouw zijn gebleven en zo positief mogelijk zijn en vooral...dóórgaan. zodat het kan slijten.
Ik heb geen issues met het willen vatten of begrijpen. Ik moet er wel nog vaak aan terugdenken en wordt er verdrietig van. En moet ook alles wat ik bij andere patiënten heb gezien een plek geven. En het voelt alsof ik mezelf opnieuw moet uitvinden. De hele periode heeft veel met me gedaan.
zaterdag 5 mei 2018 om 11:30
Dat is echt heel erg herkenbaar.Bumba2018 schreef: ↑05-05-2018 11:22Wat een heftig verhaal. Knap dat je weer een leven hebt weten op te bouwen.
Ik heb geen issues met het willen vatten of begrijpen. Ik moet er wel nog vaak aan terugdenken en wordt er verdrietig van. En moet ook alles wat ik bij andere patiënten heb gezien een plek geven. En het voelt alsof ik mezelf opnieuw moet uitvinden. De hele periode heeft veel met me gedaan.
Soms treur ik om de persoon die ik was. Ik ben niet meer dezelfde en toch wel.
Alles lijkt een beetje te zijn verschoven.
Te snel om meteen te bevatten.
zaterdag 5 mei 2018 om 11:46
Ik wil niets aan de rest van je verhaal afdoen, maar dit valt dus reuze tegen als je wat langer lichamelijk ziek bent. Ik heb zelf kanker gehad en de omgeving is daar ook wel klaar mee zodra je haar weer gaat groeien, terwijl de verwerking en andere ellende dan eigenlijk pas gaat beginnen. Met buitenstaanders over dit soort dingen praten is in mijn ervaring sowieso vrij zinloos: mensen hebben echt geen idee en het kost enorm veel energie om uit te leggen waar het om gaat. Mijn man wist natuurlijk wel hoe de vork in de steel zat, maar die wilde ik er niet steeds mee belasten, hij had er al genoeg last van gehad.duistercontinent schreef: ↑04-05-2018 18:00
Het vreemde vind ik dat mensen heel meelevend zijn als iemand in hun omgeving een lichamelijke ziekte heeft. Dan wordt er meegeleefd, kaartjes worden verstuurd en er wordt geappt.
Alleen met lotgenoten kon ik er goed over praten en dat is dan ook mijn advies aan TO. Ik hoop dat je ergens lotgenoten vindt. Ik denk niet dat je in je eigen sociale omgeving gaat vinden wat je zoekt.
zaterdag 5 mei 2018 om 13:29
Ik weet het ik heb zelf ook een chronische ziekte erbij, ik zeg gewoon dat alles goed gaat. Maar ik bedoelde eigenlijk zodra wordt vastgesteld dat je een geestelijke ziekte hebt wordt er vaak weggekeken. Bij iemand die een diagnose krijgt over een lichamelijke ziekte die krijgt aandacht, bloemen en kaarten. Met een depressie gaat het nog, maar daar wordt dan gelijk gedacht dat een pilletje alles regelt. Vertel dat je een borderliner bent, bi-polair of schizofreen dat is hele andere koek .PowerCube schreef: ↑05-05-2018 11:46Ik wil niets aan de rest van je verhaal afdoen, maar dit valt dus reuze tegen als je wat langer lichamelijk ziek bent. Ik heb zelf kanker gehad en de omgeving is daar ook wel klaar mee zodra je haar weer gaat groeien, terwijl de verwerking en andere ellende dan eigenlijk pas gaat beginnen. Met buitenstaanders over dit soort dingen praten is in mijn ervaring sowieso vrij zinloos: mensen hebben echt geen idee en het kost enorm veel energie om uit te leggen waar het om gaat. Mijn man wist natuurlijk wel hoe de vork in de steel zat, maar die wilde ik er niet steeds mee belasten, hij had er al genoeg last van gehad.
Alleen met lotgenoten kon ik er goed over praten en dat is dan ook mijn advies aan TO. Ik hoop dat je ergens lotgenoten vindt. Ik denk niet dat je in je eigen sociale omgeving gaat vinden wat je zoekt.
zaterdag 5 mei 2018 om 13:40
Bij mij kwam ook heel erg het gevoel naar boven van gefaald te hebben als mens en als persoon.
Daar heb ik ook nu nog regelmatig last van.
Ook dat ik er spijt van heb dat ik ongewild andere mensen pijn heb gedaan door zelf niet geestelijk stabiel te zijn geweest.
Soms maakt me dat nog steeds verdrietig.
Ik weet niet of dit herkenbaar is.
Meestal schaam ik me er toch een beetje voor of ik ben bang dat het tegen me wordt gebruikt, dus ik heb het er niet over.
Daar heb ik ook nu nog regelmatig last van.
Ook dat ik er spijt van heb dat ik ongewild andere mensen pijn heb gedaan door zelf niet geestelijk stabiel te zijn geweest.
Soms maakt me dat nog steeds verdrietig.
Ik weet niet of dit herkenbaar is.
Meestal schaam ik me er toch een beetje voor of ik ben bang dat het tegen me wordt gebruikt, dus ik heb het er niet over.
zaterdag 5 mei 2018 om 13:41
Ik twijfel er niet aan dat je gelijk hebtduistercontinent schreef: ↑05-05-2018 13:29Ik weet het ik heb zelf ook een chronische ziekte erbij, ik zeg gewoon dat alles goed gaat. Maar ik bedoelde eigenlijk zodra wordt vastgesteld dat je een geestelijke ziekte hebt wordt er vaak weggekeken. Bij iemand die een diagnose krijgt over een lichamelijke ziekte die krijgt aandacht, bloemen en kaarten. Met een depressie gaat het nog, maar daar wordt dan gelijk gedacht dat een pilletje alles regelt. Vertel dat je een borderliner bent, bi-polair of schizofreen dat is hele andere koek .
Wil me verder ook niet bemoeien met de discussie of er iets aan afdoen, ik herkende alleen het gevoel niet de juiste steun op het juiste moment uit mijn omgeving te krijgen. Inmiddels denk ik dat sommige dingen alleen invoelbaar zijn als je ze zelf hebt meegemaakt.
zondag 6 mei 2018 om 15:00
Vroeger dacht men dat praten over de inhoud van de psychose een nieuwe psychose zou triggeren, maar tegenwoordig is dat niet meer zo: het helpt juist bij herstel: https://www.psychosenet.nl/praten-over-inhoud-psychose/
dinsdag 8 mei 2018 om 16:50
shisha schreef: ↑05-05-2018 13:40Bij mij kwam ook heel erg het gevoel naar boven van gefaald te hebben als mens en als persoon.
Daar heb ik ook nu nog regelmatig last van.
Ook dat ik er spijt van heb dat ik ongewild andere mensen pijn heb gedaan door zelf niet geestelijk stabiel te zijn geweest.
Soms maakt me dat nog steeds verdrietig.
Ik weet niet of dit herkenbaar is.
Meestal schaam ik me er toch een beetje voor of ik ben bang dat het tegen me wordt gebruikt, dus ik heb het er niet over.
Dit heb ik gelukkig niet.Ik vind het wel lastig wanneer en of je er iets over verteld. Het houdt me nu best wel bezig nl, en heeft impact op hoe ik me voel en gedraag. Het is alleen ok mijn ervaring dat mensen niet zo goed weten wat ze er mee moeten. Of er wordt snel overheen gepraat. Of ik krijg een soort van journalistieke ondervraging hoe het allemaal was in zo’n kliniek. Er zijn maar weinig reacties die goed voelen en waar ik wat mee kan. Dus nu heb ik het er überhaupt maar niet meer over.
dinsdag 8 mei 2018 om 16:51
Daar heb je gelijk in denk ik. Het is toch moeilijk verplaatsen in een anders situatie blijkbaarPowerCube schreef: ↑05-05-2018 13:41Ik twijfel er niet aan dat je gelijk hebt
