Ben ik emotioneel afhankelijk?

Dag dames,

Ik las deze week per toeval ergens een artikel waarin ik mezelf volledig herkende.
Het artikel ging over mensen die last hebben van vrijdag -en zaterdagavondblues en persé iets te doen willen hebben op die 2 avonden om maar niet alleen thuis te moeten zitten, over de stress die al begint de woensdag als er nog geen concrete plannen gemaakt zijn, angst hebben om uitgaansvriendinnen kwijt te raken als ze zich settelen, het gevoel hebben dat mensen oordelen over je als men de maandag vraagt wat je gedaan hebt tijdens het weekend en je antwoord 'niks bijzonder' is, enz.
Ik vond mezelf er 100% in terug. Emotionele afhankelijkheid is een leegte voelen die voortkomt uit een gebrek aan zelfvertrouwen en blijkbaar zijn dat ook enkele tekenen die erop kunnen wijzen dat je soort van emotioneel afhankelijk bent.

Ik ben nu 25 jaar en ben nu iets langer dan 4 jaar vrijgezel. De laatste jaren is het maar zelden voorgekomen dat ik geen zin had om uit te gaan in het weekend. Ik ben altijd wel te vinden voor een feestje. Het liefst ga ik naar een discotheek of danscafé, liever geen praatcafé want daar vind ik helemaal niks aan. Ik heb dan zoveel energie dat ik me graag laat gaan op een zaterdagavond. Ik had het nooit echt op die manier bekeken of gedacht dat ik een probleem heb ofzo. Dat uitgaan is inderdaad zo'n obsessie geworden dat ik depressief ben als ik thuis zit tijdens het weekend, want thuis zitten = piekeren. Veel van mijn vriendinnen zijn namelijk gesetteld of hebben al kinderen, waardoor uitgaan er niet meer inzit, wat begrijpelijk is, en ik leer dan wel weer iemand nieuw kennen, maar dit is ook vaak tijdelijk want vanaf het moment ze een relatie aangaan, gaan ze niet meer uit omdat de vriend in de meeste gevallen niet wil dat ze nog alleen uitgaat zonder hem.

Ondanks dat ik mezelf misschien wel afhankelijk opstel van mijn vriendinnen, ben ik juist het tegenovergestelde in mijn relaties.
Ik pas mij enigszins aan, maar ik verander niet ten opzichte van de buitenwereld. Ik heb nog nooit mijn vriendinnen laten vallen voor een man en ikzelf zou dat ook nooit vragen van hem. Als hij zin heeft om in het weekend eens een stapje te zetten met zijn vrienden, zonder mij, maak ik daar geen probleem van. Ik heb nog altijd nood om dingen te doen met mijn vriendinnen, moet er niet aan denken dat ik alles samen zou doen, want ik zou mij vlug verstikt voelen. Wat ik bij mannen vlug heb dat het op mijn systeem werkt als ze mij meermaals per dag een bericht sturen, erger ik mij nooit aan vriendinnen die ik iedere dag (zelf meermaals per dag) spreek.
Ik heb dan ook vaak het gevoel dat het soms meer van mij kant komt dan van hun kant, omdat ik zodanig veel investeer in vriendschappen. Ik ken maar weinig mensen die er hetzelfde over denken, maar ze zijn dan wel tot alles bereid voor hun partner zeg maar.

Ik zou graag weten hoe het is om zelf in te staan voor je geluk zonder dat je daar anderen voor nodig hebt. Nu ben ik altijd teleurgesteld als een vriendin onze afspraak annuleert en ik denk dat ik moet leren van mijn vriendinnen wat meer los te laten. Het is wel zo dat ik heel vaak zo'n leeg - ik zou niet zeggen eenzaam - gevoel heb vanbinnen en ik ben er me ook bewust van dat ik heel onzeker ben en vaak bevestiging nodig heb. Iemand die zich herkent in wat ik zeg?