Psyche
alle pijlers
Ben jij geworden zoals je vroeger had gehoopt?
vrijdag 18 augustus 2023 om 12:06
Vandaag ben ik mijn mailbox aan het opschonen van het emailadres dat ik al sinds 2008 heb. In 2008 was ik 21; inmiddels ben ik dus 36. Met het opschonen van alle mails (tienduizenden, letterlijk) krijg ik een kijkje in m'n 'vorige' leven.
Wat me opvalt is dat er 10 jaar geleden echt superveel gemaild werd! Het was eigenlijk de Whatsapp van tegenwoordig: foto's van stapavonden, afspraken maken, groepsmails etc. Er komen mails voorbij van heel veel exvriendjes, ik was er maar druk mee
Maar ook m'n beste vriendinnen, met wie ik nog steeds heel close ben. Allerlei relatie-perikelen passeren de revue. Mails binnen de vriendengroep, van m'n vader en moeder, van mijn huidige vriend in de periode dat we elkaar leerden kennen, oud studiegenootjes, reisgenootjes, collega's en andere kennissen uit m'n leven van toen.
En nu word ik daar een beetje nostalgisch van. Het leven zag er zo anders uit toen. Het voelde zo vrij, de wereld lag aan m'n voeten. Alles was nog mogelijk. Ik kan er niet echt de vinger opleggen waar dat nou in zit, want in theorie heb ik nog steeds een vrij leven. Geen kinderen (bewuste keuze), veel meer financiële vrijheid en nog steeds heel gelukkig met mijn vriend. Maar wel een serieuze baan, een hypotheek, minder vrije dagen, stress.
Het zet me aan het denken. Ben ik wel geworden wie ik wilde worden? Is dit het leven dat ik wil leiden? Ik was altijd zo'n vrije geest, maar ook ik leef eigenlijk het leven via gebaande paden. Dat steekt een beetje, nu ik herinnerd word aan wie ik was.
Een beetje filosofisch misschien, maar ik raakte er dus wat sentimenteel van. Is het herkenbaar voor iemand? Ben jij geworden wie je wilde worden? Wat zou jouw vroegere 'ik' van jouw huidige persoontje vinden?
Wat me opvalt is dat er 10 jaar geleden echt superveel gemaild werd! Het was eigenlijk de Whatsapp van tegenwoordig: foto's van stapavonden, afspraken maken, groepsmails etc. Er komen mails voorbij van heel veel exvriendjes, ik was er maar druk mee
Maar ook m'n beste vriendinnen, met wie ik nog steeds heel close ben. Allerlei relatie-perikelen passeren de revue. Mails binnen de vriendengroep, van m'n vader en moeder, van mijn huidige vriend in de periode dat we elkaar leerden kennen, oud studiegenootjes, reisgenootjes, collega's en andere kennissen uit m'n leven van toen. En nu word ik daar een beetje nostalgisch van. Het leven zag er zo anders uit toen. Het voelde zo vrij, de wereld lag aan m'n voeten. Alles was nog mogelijk. Ik kan er niet echt de vinger opleggen waar dat nou in zit, want in theorie heb ik nog steeds een vrij leven. Geen kinderen (bewuste keuze), veel meer financiële vrijheid en nog steeds heel gelukkig met mijn vriend. Maar wel een serieuze baan, een hypotheek, minder vrije dagen, stress.
Het zet me aan het denken. Ben ik wel geworden wie ik wilde worden? Is dit het leven dat ik wil leiden? Ik was altijd zo'n vrije geest, maar ook ik leef eigenlijk het leven via gebaande paden. Dat steekt een beetje, nu ik herinnerd word aan wie ik was.
Een beetje filosofisch misschien, maar ik raakte er dus wat sentimenteel van. Is het herkenbaar voor iemand? Ben jij geworden wie je wilde worden? Wat zou jouw vroegere 'ik' van jouw huidige persoontje vinden?
vrijdag 18 augustus 2023 om 16:53
Wat een leuke vraag.
Deels wel, deels niet. Op het gebied van werk doe ik eigenlijk alles waar ik als kind van droomde. Ook als moeder ben ik geworden hoe ik dat voor me zag, en mijn leven met mijn kinderen is ook hoe ik dat hoopte, tot aan de volgorde waarin ik beide geslachten heb gekregen aan toe.
Alleen op het gebied van de liefde in al zijn facetten is het niet zo geworden. Mijn moeder is al tig jaar dood en ik ben straks ouder dan zij ooit geworden is, ik ben ook (veel!) ouder dan mijn eerste serieuze liefde ooit geworden is, de mensen waarvan ik dacht dat ze voor eeuwig mijn beste vrienden zouden zijn zijn of ook dood of toch verwaterd en ik ben al tig jaar single. Dat had ik allemaal wel anders voor me gezien, vooral dat ik zo jong al zoveel mensen zou verliezen had ik nooit ingecalculeerd.
Deels wel, deels niet. Op het gebied van werk doe ik eigenlijk alles waar ik als kind van droomde. Ook als moeder ben ik geworden hoe ik dat voor me zag, en mijn leven met mijn kinderen is ook hoe ik dat hoopte, tot aan de volgorde waarin ik beide geslachten heb gekregen aan toe.
Alleen op het gebied van de liefde in al zijn facetten is het niet zo geworden. Mijn moeder is al tig jaar dood en ik ben straks ouder dan zij ooit geworden is, ik ben ook (veel!) ouder dan mijn eerste serieuze liefde ooit geworden is, de mensen waarvan ik dacht dat ze voor eeuwig mijn beste vrienden zouden zijn zijn of ook dood of toch verwaterd en ik ben al tig jaar single. Dat had ik allemaal wel anders voor me gezien, vooral dat ik zo jong al zoveel mensen zou verliezen had ik nooit ingecalculeerd.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 18 augustus 2023 om 17:13
Dit geldt ook voor mij. Maar aangezien ik qua werk heel specifieke wensen had die eigenlijk allemaal zijn uitgekomen/komen aanwaaien, zie ik dat als compensatie voor de pech in relationele sfeer. Sterker nog, het ene had niet naast het andere kunnen bestaan. Dus als mijn ouders samen lekker oud waren geworden en ik een schat van een man had getroffen, had ik nooit de persoon kunnen worden waar ik als kind van droomde.fashionvictim schreef: ↑18-08-2023 16:53Wat een leuke vraag.
Deels wel, deels niet. Op het gebied van werk doe ik eigenlijk alles waar ik als kind van droomde. (...) dat ik zo jong al zoveel mensen zou verliezen had ik nooit ingecalculeerd.
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
vrijdag 18 augustus 2023 om 17:16
Ik was een laatbloeier, verlegen en onzeker wat jongens betreft. Verliefd worden, trouwen en kinderen krijgen met een prins op het witte paard leek dan ook heel ver weg, maar wilde ik folgraag. Ik was wel eens angstig dat ik alleen zou blijven.
Tegelijkertijd was ik 'de slimme' van de familie. Dus een flitsende carrière zag ik voor me, inclusief mijn omgeving. Ik zag mezelf al lopen in mantelpakjes, pumps en perfect haar en make up.
Met de man en de kinderen is het helemaal goed gekomen en ben ik dolgelukkig. De carrière wat minder. Heb een goede, leuke baan, maar niet spannend of indrukwekkend. Op werkvlak ook een bepaalde faalangst helaas. En ik zou keihard uitgelachen worden door mijn collega's als ik in mantelpakje zou verschijnen
.
Tegelijkertijd was ik 'de slimme' van de familie. Dus een flitsende carrière zag ik voor me, inclusief mijn omgeving. Ik zag mezelf al lopen in mantelpakjes, pumps en perfect haar en make up.
Met de man en de kinderen is het helemaal goed gekomen en ben ik dolgelukkig. De carrière wat minder. Heb een goede, leuke baan, maar niet spannend of indrukwekkend. Op werkvlak ook een bepaalde faalangst helaas. En ik zou keihard uitgelachen worden door mijn collega's als ik in mantelpakje zou verschijnen
.
vrijdag 18 augustus 2023 om 17:37
Ben ik geworden wie ik wou zijn? Dikke vette nee.
Ik zag mezelf op mijn 15de jaren vrijgezel blijven én rondreizen.
Op mijn 21ste - ik studeerde nog - hing ik vast aan de man van mijn leven en van dat rondreizen na mijn studies is dus niets in huis gekomen.
Daarnaast zag ik mezelf toch echt voltijds werken en eventueel carrière maken.
Ziekte, handicap, 50 % afgekeurd zorgden ervoor dat ik na 3 jaar thuis zitten al lang blij was met een halftijdse job onder niveau waar ze tenminste het risico wilden nemen om me aan te nemen. Opklimmen is geen optie "want je werkt maar 50 %" en "je bent gehandicapt".
Door die ziekte ben ik al 15 jaar veel te dik en dat zal wel zo levenslang blijven.
Door die handicap ben ik een sociale ramp die haar hele schoolcarrière gepest is, nog altijd héél snel geviseerd wordt, verschrikkelijk onzeker is en heb ik welgeteld 1 vriendin.
Door de mengeling van ziekte, handicap en dat ik een te vrije geest ben zijn er geen kinderen. (Ik zag mezelf na dat rondreizen uiteindelijk wel met een kind of 2. Meisjes, want altijd vooral rotgepest door jongens.)
Ik zag mezelf op mijn 15de jaren vrijgezel blijven én rondreizen.
Op mijn 21ste - ik studeerde nog - hing ik vast aan de man van mijn leven en van dat rondreizen na mijn studies is dus niets in huis gekomen.
Daarnaast zag ik mezelf toch echt voltijds werken en eventueel carrière maken.
Ziekte, handicap, 50 % afgekeurd zorgden ervoor dat ik na 3 jaar thuis zitten al lang blij was met een halftijdse job onder niveau waar ze tenminste het risico wilden nemen om me aan te nemen. Opklimmen is geen optie "want je werkt maar 50 %" en "je bent gehandicapt".
Door die ziekte ben ik al 15 jaar veel te dik en dat zal wel zo levenslang blijven.
Door die handicap ben ik een sociale ramp die haar hele schoolcarrière gepest is, nog altijd héél snel geviseerd wordt, verschrikkelijk onzeker is en heb ik welgeteld 1 vriendin.
Door de mengeling van ziekte, handicap en dat ik een te vrije geest ben zijn er geen kinderen. (Ik zag mezelf na dat rondreizen uiteindelijk wel met een kind of 2. Meisjes, want altijd vooral rotgepest door jongens.)
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 18 augustus 2023 om 17:38
Ik had vroeger het beeld van; trouwen, 3 kinderen, golden retriever, nieuwbouw woning in een leuke wijk en goede baan.
Ben nu 35 en woon in een huurappartement, wel vriend (wonen niet samen) en ben zwanger van de 2e, wel leuke baan en ben nog een master aan het volgen.
Dus niet echt zoals ik voor ogen had, maar vind m’n leven echt dikke prima. Weinig stress etc. Mijn droom is nog iets meer carrière te maken voor m’n 40e en ooit een koop appartementje te kunnen kopen voor m’n 45e. Verder mag het helemaal zo blijven
Ben nu 35 en woon in een huurappartement, wel vriend (wonen niet samen) en ben zwanger van de 2e, wel leuke baan en ben nog een master aan het volgen.
Dus niet echt zoals ik voor ogen had, maar vind m’n leven echt dikke prima. Weinig stress etc. Mijn droom is nog iets meer carrière te maken voor m’n 40e en ooit een koop appartementje te kunnen kopen voor m’n 45e. Verder mag het helemaal zo blijven
vrijdag 18 augustus 2023 om 17:52
Ik zou nóóit dik worden, zei ik op m'n 12e. Mijn moeder had een dikke kont en dikke tieten en de 'heroin chick' was toen in, dus ik was echt bang dat ik ook zo zou worden. Toen kwam er fases aan van serieus zijn, veel lijnen, sporten afgewisseld met periodes dat ik juist helemaal losging op eten en feesten/gezelligheid. Jojo'en dus.
Nu lijk ik exact op m'n moeder op die leeftijd, maar veel gelukkiger in mijn lijf met meer balans in m'n eetgewoontes en eigenlijk in de rest van m'n leven ook! En ik hou van mezelf met of zonder dikke reet. Dus ja, m'n leven is anders dan ik wilde toen ik 16 was. En de 16-jarige-ik zou vast teleurgesteld zijn. Maar ik ben gelukkiger dan ik ooit geweest ben.
Nu lijk ik exact op m'n moeder op die leeftijd, maar veel gelukkiger in mijn lijf met meer balans in m'n eetgewoontes en eigenlijk in de rest van m'n leven ook! En ik hou van mezelf met of zonder dikke reet. Dus ja, m'n leven is anders dan ik wilde toen ik 16 was. En de 16-jarige-ik zou vast teleurgesteld zijn. Maar ik ben gelukkiger dan ik ooit geweest ben.
vrijdag 18 augustus 2023 om 19:07
Ik ben geworden wat ik hoopte. Moest er 25 jaar op wachten en er ook voor naar de dokter. Had wel wat knapper willen zijn, maar ik kan over straat. Qua opleiding, werk, vrienden, relaties heb ik wel veel verkeerde keuzes gemaakt. En ik heb veel pesterijen meegemaakt. Dat had wel wat minder gemogen, maar het heeft mij toch wel ad rem gemaakt. En de levenservaring komt ook goed van pas. Ik heb heel veel zelfvertrouwen.
Had eigenlijk architect ipv ingenieur willen worden. Of professioneel producer. Dat tweede doe ik nu enkel als hobby, want ik ben niet getalenteerd genoeg.
Had eigenlijk architect ipv ingenieur willen worden. Of professioneel producer. Dat tweede doe ik nu enkel als hobby, want ik ben niet getalenteerd genoeg.
It won't stop until you wise up
vrijdag 18 augustus 2023 om 19:12
Ja, dit geldt voor mij ook wel.S7rin schreef: ↑18-08-2023 17:13Dit geldt ook voor mij. Maar aangezien ik qua werk heel specifieke wensen had die eigenlijk allemaal zijn uitgekomen/komen aanwaaien, zie ik dat als compensatie voor de pech in relationele sfeer. Sterker nog, het ene had niet naast het andere kunnen bestaan. Dus als mijn ouders samen lekker oud waren geworden en ik een schat van een man had getroffen, had ik nooit de persoon kunnen worden waar ik als kind van droomde.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 18 augustus 2023 om 19:33
Ik heb precies jouw leeftijd TO en mijn e-mailadres stamt ook uit 2008. Leuk om weer eens terug te bladeren, het is inderdaad een soort levensarchief geworden.
Toen ik 21 was voelde ik mij gelukkig. Ik was net gestart met een nieuwe studie ondanks protest van mijn ouders. Wat ik nu precies met die studie kon worden, geen idee had ik nog. Mijn middelbare schooltijd vond ik zwaar maar het studentenleven ging mij goed af. Ik maakte vrienden met wie ik nu, bijna 20 jaar later, nog steeds bevriend ben. Ik voelde mij zorgeloos en heb ook lange tijd zo geleefd. In mijn twintigerjaren heb ik veel gereisd. Iets wat ik op mijn 21ste niet verwacht had want zo reislustig was ik niet toen. Ik kocht toen net mijn eerste autotje en dat gaf mij een gevoel van vrijheid, in had echt het idee dat de wereld aan mijn voeten lag. En genoten heb ik dan ook met volle teugen van de jaren die volgden.
Toch kwam er ook een periode die minder leuk was. Het altijd maar zorgeloze leven, geen keuzes willen maken, mij nooit vast willen leggen of willen binden bleek ook een keerzijde te hebben.
Ik heb nog wel wat wensen maar over het algemeen is mijn leven wel geworden zoals ik gehoopt had. Ik heb een leuke man gevonden, we wonen in een fijn huis op een prettige plek, hebben goed contact met familie en vrienden. Ik vind mijn werk geweldig en hoop er nog lang te mogen blijven, ik heb een functie waarvan ik alleen maar kon dromen. Vanmiddag zat ik met mijn huidige partner een ijsje te eten in het zonnetje met ons kind in de kinderwagen naast ons en besefte ik me dat ik nergens liever zou zijn op dat moment. Tegelijkertijd besef ik me dat mijn leven ook heel anders had kunnen zijn. Of ik dan meer of minder gelukkig was geweest zou ik niet weten. Ik weet alleen dat ik op dit moment erg gelukkig ben met waar ik sta.
Toen ik 21 was voelde ik mij gelukkig. Ik was net gestart met een nieuwe studie ondanks protest van mijn ouders. Wat ik nu precies met die studie kon worden, geen idee had ik nog. Mijn middelbare schooltijd vond ik zwaar maar het studentenleven ging mij goed af. Ik maakte vrienden met wie ik nu, bijna 20 jaar later, nog steeds bevriend ben. Ik voelde mij zorgeloos en heb ook lange tijd zo geleefd. In mijn twintigerjaren heb ik veel gereisd. Iets wat ik op mijn 21ste niet verwacht had want zo reislustig was ik niet toen. Ik kocht toen net mijn eerste autotje en dat gaf mij een gevoel van vrijheid, in had echt het idee dat de wereld aan mijn voeten lag. En genoten heb ik dan ook met volle teugen van de jaren die volgden.
Toch kwam er ook een periode die minder leuk was. Het altijd maar zorgeloze leven, geen keuzes willen maken, mij nooit vast willen leggen of willen binden bleek ook een keerzijde te hebben.
Ik heb nog wel wat wensen maar over het algemeen is mijn leven wel geworden zoals ik gehoopt had. Ik heb een leuke man gevonden, we wonen in een fijn huis op een prettige plek, hebben goed contact met familie en vrienden. Ik vind mijn werk geweldig en hoop er nog lang te mogen blijven, ik heb een functie waarvan ik alleen maar kon dromen. Vanmiddag zat ik met mijn huidige partner een ijsje te eten in het zonnetje met ons kind in de kinderwagen naast ons en besefte ik me dat ik nergens liever zou zijn op dat moment. Tegelijkertijd besef ik me dat mijn leven ook heel anders had kunnen zijn. Of ik dan meer of minder gelukkig was geweest zou ik niet weten. Ik weet alleen dat ik op dit moment erg gelukkig ben met waar ik sta.
vrijdag 18 augustus 2023 om 19:50
Mwoah.
Deels wel, deels niet.
Ik zit nu in een heel lastige, onzekere en vooral megastressvolle periode, terwijl ik dacht dat ik het ergste al gehad had in mijn leven na overlijden moeder op jonge leeftijd en vecht-scheiden van vader van mijn 1e kind.
Nee dus.
Ik ben zeer positief ingesteld, anders was ik er al aan onderdoor gegaan inmiddels ben ik bang.
Ik heb een goede baan, huis kan beter, heb meer kinderen dan ik ooit had verwacht en dat is soms pittig, omdat ik ook zeer goed alleen kan zijn en daarvan oplaadt.
Het kon dus beter op sommige vlakken maar ben wel tevreden, vooral zodra duidelijk wordt/is hoe deze vervelende situatie zich straks oplost.
Want ik hou wel van weten waar ik aan toe ben.
Qua mannen heb ik het niet getroffen, daar ligt een deel van aan mijzelf dus.
Ik heb daardoor geleerd om op mijn intuïtie en dus op mezelf te vertrouwen, daar ben ik dan blij mee, want ik heb altijd iets aan mezelf en daarmee moet ik verder tenslotte.
Door schade en schande ben ik toch wel redelijk wijs geworden!
Deels wel, deels niet.
Ik zit nu in een heel lastige, onzekere en vooral megastressvolle periode, terwijl ik dacht dat ik het ergste al gehad had in mijn leven na overlijden moeder op jonge leeftijd en vecht-scheiden van vader van mijn 1e kind.
Nee dus.
Ik ben zeer positief ingesteld, anders was ik er al aan onderdoor gegaan inmiddels ben ik bang.
Ik heb een goede baan, huis kan beter, heb meer kinderen dan ik ooit had verwacht en dat is soms pittig, omdat ik ook zeer goed alleen kan zijn en daarvan oplaadt.
Het kon dus beter op sommige vlakken maar ben wel tevreden, vooral zodra duidelijk wordt/is hoe deze vervelende situatie zich straks oplost.
Want ik hou wel van weten waar ik aan toe ben.
Qua mannen heb ik het niet getroffen, daar ligt een deel van aan mijzelf dus.
Ik heb daardoor geleerd om op mijn intuïtie en dus op mezelf te vertrouwen, daar ben ik dan blij mee, want ik heb altijd iets aan mezelf en daarmee moet ik verder tenslotte.
Door schade en schande ben ik toch wel redelijk wijs geworden!
vrijdag 18 augustus 2023 om 20:33
Wat een mooi topic, blij en verdrietig tegelijk en door elkaar.
Zo voel ik me ook als ik dit allemaal lees.
Blij om wat ik nu heb en wie ik nu ben, ondanks heel veel tegenslag, ziekte, handicap, armoede.
Verdrietig om wie ik had willen zijn, hoopte te worden.
Trots op hoe ik met het leven omga, hoe ik geluk uit kleine dingen haal en voor mijzelf opkom, en doorzet.
Weemoedig over wie ik niet geworden ben en uitgelaten vrolijk over degene die ik wel ben.
Ik kan mijzelf veel dingen noemen, heb een slechte start en slecht voorbeeld gehad, dat heeft me gevormd en mijn keuzes beïnvloedt, goede en slechte.
Ik vind het leven prachtig, maar zo moeilijk en zwaar.
Het is een rare combinatie van uitersten, dat had ik vroeger nooit verwacht.
Zo voel ik me ook als ik dit allemaal lees.
Blij om wat ik nu heb en wie ik nu ben, ondanks heel veel tegenslag, ziekte, handicap, armoede.
Verdrietig om wie ik had willen zijn, hoopte te worden.
Trots op hoe ik met het leven omga, hoe ik geluk uit kleine dingen haal en voor mijzelf opkom, en doorzet.
Weemoedig over wie ik niet geworden ben en uitgelaten vrolijk over degene die ik wel ben.
Ik kan mijzelf veel dingen noemen, heb een slechte start en slecht voorbeeld gehad, dat heeft me gevormd en mijn keuzes beïnvloedt, goede en slechte.
Ik vind het leven prachtig, maar zo moeilijk en zwaar.
Het is een rare combinatie van uitersten, dat had ik vroeger nooit verwacht.
Het leven is een gekke samenloop van tegenstrijdigheden
vrijdag 18 augustus 2023 om 20:50
Ik merk dat ik er heel melancholisch van word, als ik om me heen kijk ben ik zo rijk met mijn eigen kleine huisje, prachtige tuin met bloemen, planten, kruiden en moestuin, een zelfgemaakt rustpunt.
Tegelijkertijd kost het zoveel tijd, moeite, geld, gedoe, pijn en verplichtingen om te kunnen zijn wie ik ben en wil zijn.
Het leven is een gekke samenloop van tegenstrijdigheden.
Tegelijkertijd kost het zoveel tijd, moeite, geld, gedoe, pijn en verplichtingen om te kunnen zijn wie ik ben en wil zijn.
Het leven is een gekke samenloop van tegenstrijdigheden.
Het leven is een gekke samenloop van tegenstrijdigheden
vrijdag 18 augustus 2023 om 21:03
Vroeger wilde ik huismoeder worden, met een man zo lief als mijn vader en het liefst vijf kinderen. Een huisje ergens aan het bos en veel koken en bakken. Ik heb een fijne jeugd gehad en wilde niets liever dan die herhalen.
Realiteit is dat we jaaaaaren hebben moeten wachten op onze dochter en ik met mijn 39e al te oud was voor dat grote gezin. En we wonen in een nieuwbouwwijk randje binnenstad + ik werk 'gewoon'. Mijn man is dan wel weer net zo lief als mijn vader en samen met onze dochter hebben we wel een heel knus leventje.
Dus ik heb wel de vrede en geluk die ik wenste, maar wel in hele andere omstandigheden.
Realiteit is dat we jaaaaaren hebben moeten wachten op onze dochter en ik met mijn 39e al te oud was voor dat grote gezin. En we wonen in een nieuwbouwwijk randje binnenstad + ik werk 'gewoon'. Mijn man is dan wel weer net zo lief als mijn vader en samen met onze dochter hebben we wel een heel knus leventje.
Dus ik heb wel de vrede en geluk die ik wenste, maar wel in hele andere omstandigheden.
vrijdag 18 augustus 2023 om 21:29
Ik heb nooit van die dromen en ideeën gehad hoe of wat ik later worden zou of wat ik wilde in het leven. En nu ik 52 ben heb ik dat nog steeds niet. Ik denk dat ik het mindfulness uitgevonden heb. Leef bij de dag, voor zover mogelijk. Mijn motto is: ik doe maar wat. En ben daar altijd tevreden mee geweest.
tanteslankie20 wijzigde dit bericht op 18-08-2023 21:43
0.65% gewijzigd
Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker. A. Einstein
vrijdag 18 augustus 2023 om 21:39
In grote lijnen wel. Als kind op de basisschool zag ik mezelf altijd alleen wonen met een kat, en lerares zijn. Nooit kinderen gewild. En dat is het ook geworden, behalve het lerares zijn.
Maar sommige dingen zijn ook beter. Een jaar of 12 ben ik terug gekomen van vele jaren buitenland(en). Ik had geen baan (want crisis), geen huis (woonde tijdelijk bij mijn ouders), geen relatie (die had ik verbroken), en geen geld.
Nu heb ik een goede baan en leuk, creatief beroep, woon ik in een heerlijk appartement en heb ik een ontzettend leuke (LAT) relatie. En totaal geen financiële zorgen. Soms vraag ik me af waarom ik zoveel geluk heb gehad.
Maar sommige dingen zijn ook beter. Een jaar of 12 ben ik terug gekomen van vele jaren buitenland(en). Ik had geen baan (want crisis), geen huis (woonde tijdelijk bij mijn ouders), geen relatie (die had ik verbroken), en geen geld.
Nu heb ik een goede baan en leuk, creatief beroep, woon ik in een heerlijk appartement en heb ik een ontzettend leuke (LAT) relatie. En totaal geen financiële zorgen. Soms vraag ik me af waarom ik zoveel geluk heb gehad.
vrijdag 18 augustus 2023 om 22:03
Dit ontroert mij.Premium schreef: ↑18-08-2023 21:03Vroeger wilde ik huismoeder worden, met een man zo lief als mijn vader en het liefst vijf kinderen. Een huisje ergens aan het bos en veel koken en bakken. Ik heb een fijne jeugd gehad en wilde niets liever dan die herhalen.
Realiteit is dat we jaaaaaren hebben moeten wachten op onze dochter en ik met mijn 39e al te oud was voor dat grote gezin. En we wonen in een nieuwbouwwijk randje binnenstad + ik werk 'gewoon'. Mijn man is dan wel weer net zo lief als mijn vader en samen met onze dochter hebben we wel een heel knus leventje.
Dus ik heb wel de vrede en geluk die ik wenste, maar wel in hele andere omstandigheden.
vrijdag 18 augustus 2023 om 22:06
Dat klinkt heel fijn.Premium schreef: ↑18-08-2023 21:03Vroeger wilde ik huismoeder worden, met een man zo lief als mijn vader en het liefst vijf kinderen. Een huisje ergens aan het bos en veel koken en bakken. Ik heb een fijne jeugd gehad en wilde niets liever dan die herhalen.
Realiteit is dat we jaaaaaren hebben moeten wachten op onze dochter en ik met mijn 39e al te oud was voor dat grote gezin. En we wonen in een nieuwbouwwijk randje binnenstad + ik werk 'gewoon'. Mijn man is dan wel weer net zo lief als mijn vader en samen met onze dochter hebben we wel een heel knus leventje.
Dus ik heb wel de vrede en geluk die ik wenste, maar wel in hele andere omstandigheden.
vrijdag 18 augustus 2023 om 22:49
Ach..Premium schreef: ↑18-08-2023 21:03Vroeger wilde ik huismoeder worden, met een man zo lief als mijn vader en het liefst vijf kinderen. Een huisje ergens aan het bos en veel koken en bakken. Ik heb een fijne jeugd gehad en wilde niets liever dan die herhalen.
Realiteit is dat we jaaaaaren hebben moeten wachten op onze dochter en ik met mijn 39e al te oud was voor dat grote gezin. En we wonen in een nieuwbouwwijk randje binnenstad + ik werk 'gewoon'. Mijn man is dan wel weer net zo lief als mijn vader en samen met onze dochter hebben we wel een heel knus leventje.
Dus ik heb wel de vrede en geluk die ik wenste, maar wel in hele andere omstandigheden.
vrijdag 18 augustus 2023 om 23:00
Dit, ik had het leven altijd zorgelozer voorgesteld. Ik ben ook een tijd een soort van teleurgesteld geweest in het leven.
Op papier heb ik dan uiteindelijk wel het leven hoe ik het me heb voorgesteld. Alleen de weg er naartoe niet.
Qua werk had ik mezelf wel wat ambitieuzer nog verwacht, andere (hogere) functie. Maar door omstandigheden ben ik toch blijven hangen, wat eigenlijk ook helemaal prima is en nu heel goed bevalt.
Verder een mooi huis, geweldige man, lieve mensen om me heen en ik ben zwanger
ik zei altijd voor mijn 30e mijn eerste kind, dat wordt nu mijn 31e, maar dat mag dan ook haha. Dus als dat goed mag blijven gaan dan klaag ik niet.
zaterdag 19 augustus 2023 om 00:00
Ik kijk geregeld even achterom. Het maakt me altijd weer ontzettend dankbaar.
Ik dacht nooit los te kunnen komen en echt vrij te kunnen zijn. Kon me geen leven voorstellen zonder angst en pijn.
Het was zo uitzichtloos, zo wanhopig, ik weet dat nog zo goed.
En omdat ik geen manier zag om eruit te komen of een stabiel leven te leiden nam ik afscheid van mijn grote kinderwens.
En toen kwamen er lieve mensen op mijn pad die om mij gaven. Nooit verwacht. Begon ik me toch een beetje los te maken met hun hulp.
Kwam er een man die mij mooi en lief en slim vond, en alles wat ik zelf niet zag of geloofde.
Die onvoorwaardelijk van me hield en voor je koos.
Met zijn liefde en goede hulp brak ik los, werd ik stabiel en leef ik nu een leven dat ik vroeger nooit had kunnen bedenken.
We hebben een gezin met kinderen die nog altijd mijn cadeautjes zijn, in mijn baan word ik gerespecteerd en krijg ik langzaam steeds meer zelfvertrouwen.
Ik heb vrienden, mensen die me erg dierbaar zijn, maar ook mensen die om mij geven.
Een veilig huis, een veilig leven, vrijheid om mijn eigen keuzes te maken.
We hebben geen geldzorgen, en zijn allemaal relatief gezond.
Zo ontzettend rijk en dankbaar ben ik.
En als ik het soms even moeilijk heb, dan kijk ik graag terug. Naar hoe het was, en waar ik me nu bevindt.
Het leven wordt elk jaar nog steeds alleen maar beter.
Al takel ik wat af, zijn er verplichtingen, wordt alles duurder...
De zorgen en angsten zijn elk jaar weer verder weg. En ik kan elk jaar iets meer geloven dat ik er mag zijn, oke ben, het goed genoeg doe.
Als ik dit als puber toch had geweten, of als 21 jarige...
Ik had het niet geloofd denk ik.
Ik dacht nooit los te kunnen komen en echt vrij te kunnen zijn. Kon me geen leven voorstellen zonder angst en pijn.
Het was zo uitzichtloos, zo wanhopig, ik weet dat nog zo goed.
En omdat ik geen manier zag om eruit te komen of een stabiel leven te leiden nam ik afscheid van mijn grote kinderwens.
En toen kwamen er lieve mensen op mijn pad die om mij gaven. Nooit verwacht. Begon ik me toch een beetje los te maken met hun hulp.
Kwam er een man die mij mooi en lief en slim vond, en alles wat ik zelf niet zag of geloofde.
Die onvoorwaardelijk van me hield en voor je koos.
Met zijn liefde en goede hulp brak ik los, werd ik stabiel en leef ik nu een leven dat ik vroeger nooit had kunnen bedenken.
We hebben een gezin met kinderen die nog altijd mijn cadeautjes zijn, in mijn baan word ik gerespecteerd en krijg ik langzaam steeds meer zelfvertrouwen.
Ik heb vrienden, mensen die me erg dierbaar zijn, maar ook mensen die om mij geven.
Een veilig huis, een veilig leven, vrijheid om mijn eigen keuzes te maken.
We hebben geen geldzorgen, en zijn allemaal relatief gezond.
Zo ontzettend rijk en dankbaar ben ik.
En als ik het soms even moeilijk heb, dan kijk ik graag terug. Naar hoe het was, en waar ik me nu bevindt.
Het leven wordt elk jaar nog steeds alleen maar beter.
Al takel ik wat af, zijn er verplichtingen, wordt alles duurder...
De zorgen en angsten zijn elk jaar weer verder weg. En ik kan elk jaar iets meer geloven dat ik er mag zijn, oke ben, het goed genoeg doe.
Als ik dit als puber toch had geweten, of als 21 jarige...
Ik had het niet geloofd denk ik.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
