Ben jij geworden zoals je vroeger had gehoopt?

Sprookjesbos vrijdag 18 augustus 2023 om 12:06

Vandaag ben ik mijn mailbox aan het opschonen van het emailadres dat ik al sinds 2008 heb. In 2008 was ik 21; inmiddels ben ik dus 36. Met het opschonen van alle mails (tienduizenden, letterlijk) krijg ik een kijkje in m'n 'vorige' leven.

Wat me opvalt is dat er 10 jaar geleden echt superveel gemaild werd! Het was eigenlijk de Whatsapp van tegenwoordig: foto's van stapavonden, afspraken maken, groepsmails etc. Er komen mails voorbij van heel veel exvriendjes, ik was er maar druk mee

Maar ook m'n beste vriendinnen, met wie ik nog steeds heel close ben. Allerlei relatie-perikelen passeren de revue. Mails binnen de vriendengroep, van m'n vader en moeder, van mijn huidige vriend in de periode dat we elkaar leerden kennen, oud studiegenootjes, reisgenootjes, collega's en andere kennissen uit m'n leven van toen.

En nu word ik daar een beetje nostalgisch van. Het leven zag er zo anders uit toen. Het voelde zo vrij, de wereld lag aan m'n voeten. Alles was nog mogelijk. Ik kan er niet echt de vinger opleggen waar dat nou in zit, want in theorie heb ik nog steeds een vrij leven. Geen kinderen (bewuste keuze), veel meer financiële vrijheid en nog steeds heel gelukkig met mijn vriend. Maar wel een serieuze baan, een hypotheek, minder vrije dagen, stress.

Het zet me aan het denken. Ben ik wel geworden wie ik wilde worden? Is dit het leven dat ik wil leiden? Ik was altijd zo'n vrije geest, maar ook ik leef eigenlijk het leven via gebaande paden. Dat steekt een beetje, nu ik herinnerd word aan wie ik was.

Een beetje filosofisch misschien, maar ik raakte er dus wat sentimenteel van. Is het herkenbaar voor iemand? Ben jij geworden wie je wilde worden? Wat zou jouw vroegere 'ik' van jouw huidige persoontje vinden?

*Hestia* zaterdag 19 augustus 2023 om 00:38

Wissewis schreef: ↑
18-08-2023 17:37

Ben ik geworden wie ik wou zijn? Dikke vette nee.

Ik zag mezelf op mijn 15de jaren vrijgezel blijven én rondreizen.
Op mijn 21ste - ik studeerde nog - hing ik vast aan de man van mijn leven en van dat rondreizen na mijn studies is dus niets in huis gekomen.

Daarnaast zag ik mezelf toch echt voltijds werken en eventueel carrière maken.
Ziekte, handicap, 50 % afgekeurd zorgden ervoor dat ik na 3 jaar thuis zitten al lang blij was met een halftijdse job onder niveau waar ze tenminste het risico wilden nemen om me aan te nemen. Opklimmen is geen optie "want je werkt maar 50 %" en "je bent gehandicapt".

Door die ziekte ben ik al 15 jaar veel te dik en dat zal wel zo levenslang blijven.
Door die handicap ben ik een sociale ramp die haar hele schoolcarrière gepest is, nog altijd héél snel geviseerd wordt, verschrikkelijk onzeker is en heb ik welgeteld 1 vriendin.
Door de mengeling van ziekte, handicap en dat ik een te vrije geest ben zijn er geen kinderen. (Ik zag mezelf na dat rondreizen uiteindelijk wel met een kind of 2. Meisjes, want altijd vooral rotgepest door jongens.)

Bij herhaaldelijk posten in het ban topic zal een ban volgen.

*Hestia* zaterdag 19 augustus 2023 om 00:48

Ja, ik ben geworden wat ik ooit wilde; niet meer afhankelijk van de mening van anderen.

Bij herhaaldelijk posten in het ban topic zal een ban volgen.

Carolientje_1972 zaterdag 19 augustus 2023 om 10:37

Hee allen,
Leuk topic. Tot mijn 21e had ik geen idee waar ik mee bezig was, verkeerde opleidingen waardoor ik er dus af moest, onbegrepen door mijn ouders. Op mijn 21e naar het buitenland gegaan om te studeren en er ging een wereld voor me open, kreeg meer zelfvertrouwen, ik voelde me vrij, goed in mijn vel, veel vrienden. Ik mis die tijd nog wel eens, het onbezorgde, nog geen zorgen om later. Nu 30 jaar later mis ik die 21 jarige nog wel eens, het leven is veel zwaarder geworden, veel mensen om me heen verloren o.a. mijn ouders, ik zit nu in een fase dat ik niet zo goed weet welke richting ik op moet qua werk. Ik heb een leuk huisje, paar goede vriendinnen en het lijkt aan de buitenkant leuk maar dat is schijn. Ik heb mentale zorgen en ook financieel is het niet geweldig. Wil niet zeggen dat ik een hekel heb aan mijn leven maar soms heb ik weer dat gevoel toen ik een puber was...wat wil ik nou in dit leven bereiken. Bizar. Maar hoop dat het goed komt ooit

Anoniem_67191219635fd zaterdag 19 augustus 2023 om 10:44

Tanteslankie20 schreef: ↑
18-08-2023 21:29
Ik heb nooit van die dromen en ideeën gehad hoe of wat ik later worden zou of wat ik wilde in het leven. En nu ik 52 ben heb ik dat nog steeds niet. Ik denk dat ik het mindfulness uitgevonden heb. Leef bij de dag, voor zover mogelijk. Mijn motto is: ik doe maar wat. En ben daar altijd tevreden mee geweest.

Ik ook niet dus ik kan de vraag ook niet beantwoorden. Ik dacht daar vroeger helemaal niet over na, ik stond in de overlevingsstand. Mijn vader viel al jong weg dus ik leerde toen al dat niets vanzelfsprekend is en dat ik bij de dag moest leven. Ik heb ook altijd veel gedachten gehad over doodgaan en ziek worden dus ik dacht altijd dat ik niet oud zou worden ( ben nogal fatalistisch ). Qua baan wilde ik wel schrijver worden en dat doe ik nu als hobby. Een gezin heb ik nooit echt van gedroomd en dat hoef ik nu ook nog steeds niet. Ik had dan weer niet verwacht dat ik zo zou gaan kwakkelen met mijn gezondheid ( ook psychisch ) en later ASS zou blijken te hebben.
Ik ben wel trots op mezelf, hoe sterk ik ben geworden, na jaren van pesten en ellende. Het zou me nu nooit meer gebeuren, dat weet ik wel. Ik ben trots op mijn veerkracht en dat ik er veel zelfvertrouwen bij heb gekregen vergeleken met het kleine meisje van toen.
En verder zie ik het allemaal wel. Morgen is niet gegarandeerd.

Tanteslankie20 zaterdag 19 augustus 2023 om 12:41

Miss Edwards:

Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker. A. Einstein

intothewild zaterdag 19 augustus 2023 om 18:48

intothewild schreef: ↑
18-08-2023 12:36
Ik wilde Groots en Meeslepend leven, en dat is ook wel gelukt. Het heeft me alleen helemaal niet het geluk gebracht dat ik had gedacht Maar dat is helemaal prima.

Mijn ouders waren allebei hevig getekend door de oorlog. Ik ben een nakomertje en vooral mijn vader ws al behoorlijk op leeftijd toen ik geboren werd. Dat was op zich, in die tijd in het slaperige dorp waar ik opgroeide, al een unicum, laat staan dat iemand (een ouder nb) zoveel bagage met zich meedroeg. Een groot deel van mijn jeugd heeft in het teken gestaan van mijn ouders' trauma's, maar ook de keerzijde: hun rijkdom aan ervaringen en de unieke manier waarop ik werd opgevoed, de waarden die ik meekreeg als gevolg daarvan. Al zag ik dat pas jaren later.

Mijn vader ontviel me jong. Ver voordat ik in staat was om echt met hem te praten over zijn ervaringen, over het leven. Achteraf denk ik ook ver voordat hij me toeliet in zijn wereld van volwassen uitwisseling. Ik was nog maar een tiener. Hoe Prata je met een kind over de verschrikkingen van de oorlog?

Ik heb als tiener geholpen om mijn vader te verplegen tot aan zijn sterfbed.

En toen was het mijn beurt. Niet dat ik helemaal los ging, dat is niet mijn stijl. Maar wel dat ik een beetje voor mezelf ging leven.

No one ever made a difference by being like everyone else.

EchtMevrouwSoep zaterdag 19 augustus 2023 om 18:54

Nee, maar dat betekent niet dat het niet nog kan komen. Ik heb altijd gedacht dat ik kinderboeken zou gaan schrijven of iets met iets creatiefs.
Verder zijn er ook veel positieve dingen, ik wilde een man met een plan (heb ik) en ik had vroeger veel meer angsten dan nu.

Anoniem_65817df4c02e1 zaterdag 19 augustus 2023 om 19:08

Nee het leven liep helaas anders door op jonge lijftijd een tia op te lopen waar ze vroeger door mijn druk zijn op school niet mee konden omgaan .
Ik moest dus al heel jong naar bijzonder onderwijs, ik wilde heel graag in de mode werken , eerst werd verteld dat dit kon , vervolgens toch niet , toen had ik mijn zinnen op kok gezet ook dit ging niet vanwege dat ik niet mocht studeren omdat ze niet met mijn tia /druk zijn konden omgaan en geen normale school mij durfde te laten studeren. Jaren 80 was zon andere tijd .
Heel veel dromen werden de grond in gestampt .
Uiteindelijk heb ik wel werk en daar ben ik meestal blij mee want inkomen
Maar het is nooit mijn droom job geweest en zal het ook nooit worden .
Verder ben ik echt heel vaak teleurgesteld door mensen en dat heeft mij gemaakt tot een hardere persoon .
Nu ben ik wel postetief veranderd ik kom wel veel beter voor mijzelf op en ben nu gelukkig op mijn manier en probeer nu alsnog te studeren op mijn manier en het leven te nemen zoals het komt.

Anoniem_66100cf84f698 zondag 20 augustus 2023 om 16:16

Wat een mooie vraag, Sprookjesbos!

Ik moet nog de tijd nemen om alle reacties te lezen, maar hierbij alvast mijn antwoord.

Als ik terugdenk aan de kleine Kiwibes (dus als kind), dan is het antwoord ja. Als ik kijk naar wat ik heb gestudeerd, het werk wat ik doe, het huis waarin ik woon, mijn besteedbare inkomen, de manier waarop ik onafhankelijk in het leven sta… dan klopt dat met het beeld wat ik van de toekomst hoopte. Het leven bevalt me nu beter dan ik toen voor mogelijk had gehouden.

In dat kinderlijke toekomstbeeld zag ik niet (per se) een levenspartner en kinderen. Een verlangen dat ik als volwassene dan weer wel heb ontwikkeld. Wie weet wat de toekomst gaat brengen.

Actieve topics