Psyche
alle pijlers
Bezoek psycholoog/psychiater
dinsdag 13 november 2007 om 15:28
Na een heftige discussie met een vriend van me, zijn we eigenlijk benieuwd naar de hoeveelheid forummers die naar de spiegeloog/spiegiater/spiegotherapeut/en meer van dat soort lui gaan. Ook zijn we benieuwd naar de frequentie van de bezoeken en de problematiek.
Die vriend van me denkt namelijk dat er hier sprake is van psychische hypochondrie. Ik denk dat dat nog wel meevalt.
Om maar van wal te steken --> ik bezoek helemaal niks meer. Vind het allemaal kwakzalvers, oplichters en een stel idioten bij elkaar. Maar dat is slechts mijn mening. En hoe zit dat bij jullie?
Die vriend van me denkt namelijk dat er hier sprake is van psychische hypochondrie. Ik denk dat dat nog wel meevalt.
Om maar van wal te steken --> ik bezoek helemaal niks meer. Vind het allemaal kwakzalvers, oplichters en een stel idioten bij elkaar. Maar dat is slechts mijn mening. En hoe zit dat bij jullie?
dinsdag 13 november 2007 om 15:32
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
dinsdag 13 november 2007 om 15:38
dinsdag 13 november 2007 om 15:41
Ik ga nog naar twee van die idioten tegelijk, samen met mijn man. En ik moet zeggen dat het feit dat we gaan ons meer helpt dan de consults zelf. Want omdat we gaan, moeten we wel blijven praten, blijft ons probleem belangrijk en stappen we er niet allebei om de lieve vrede te bewaren weer overheen. Maar die consults an sich brengen ons weinig, heb wel eens gedacht dat die psychs er meer aan hebben dan wij.
En het kost me toch een pak geld.... niet normaal meer. Op zich is het bedrag dat we betalen wel logisch, maar toch...
En het kost me toch een pak geld.... niet normaal meer. Op zich is het bedrag dat we betalen wel logisch, maar toch...
dinsdag 13 november 2007 om 15:49
Al bij al viel het nog mee vond ik, maar als je het samentelt vond ik het veel geld. Maar zoals ik al zei: ik heb er enorm veel baat bij gehad. Voor mij was het een goede eye-opener, waarin ik doorhad dat ik niet goed bezig was. Ik had al op verschillende manier het probleem proberen aanpakken, maar pas toen ik met die psych sprak, kwam er schot in de zaak en wist ik hoe ik het juist moest aanpakken. Ik heb gelukkig niet zoveel sessies nodig gehad om erachter te komen wat me te doen stond.
dinsdag 13 november 2007 om 16:01
Mirlo, we zouden ons nu de vraag kunnen stellen of jij gewoon tegen een stel minder goede hulpverleners bent aangelopen of dat je zelf de inzet/wil niet hebt gehad/ er iets is geweest waardoor je niet kon/wilde. Net zoals bij de meeste lichamelijke aandoeningen is er immers een grote rol weggelegd voor de persoon in kwestie zelf om tot een bepaalde uitkomst te komen.
Nou vrut, ik ben de beroerdste niet en doe net alsof ik de ondertoon niet lees en ga op jouw vragen in.
Psychomedicatie, kan ik zonder, kan ik écht niet normaal leven zonder? Tja, dan hebben we eerst een discussie wat iemand onder normaal leven vindt vallen. Krijg je dat gedoe weer.![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Kan ik zonder? Vast, want he moeten we eens zien wat mensen in tijden van oorlog overleven en wat onze medemens in 3e wereld landen doen. Wordt mijn leven er leuker op? Neuh, ik zou liegen als ik zeg dat ik pijn joepie-joe vind toevoegen aan mijn leven. Of wacht, ben ik nu een 'coole' gebruikster van psychomedicatie omdat ik het niet slik om psychische redenen maar omdat er van een deel van deze middelen bekend is dat het een dempende werking heeft op o.a. neuropathische pijn?
Nou vrut, beter koren op de molen dan. Mijn kwakzalfster die vast bij een pakje boter haar psychologen papiertje heeft gehaald. De eerste -2004, gevalletje vette depressie-, dat was inderdaad niet de juiste psychotherapeute voor mij. Ze liet steken vallen, zag bepaalde valkuilen in mijn gedrag niet (en tja das toch wel handig om die aan te kaarten) etc. Anderzijds wist ik dat onbewust ook dondersgoed, maar wilde ik dat niet weten. Resultaat; tijdelijk want weer terugsluipen in een deel van hetzelfde gedrag/denken.
Zo rond augustus/september zag ik mezelf te rap afglijden en had ik door; of ik buig het nu om, of de volgende depressie zal een feit zijn. Ik wist grofweg wat er moest gebeuren, maar die preciese 'hoe', daar kon ik mijn vinger niet op krijgen. Dus hup, verwijsje gehaald voor de psycholoog en op zoek naar iemand anders dan destijds. Zie daar; gevonden. Iemand die wel weet waar ze de zere vinger neer moet leggen en ook niet bepaald onbelangrijk; ik láát hem nu ook leggen en leg hem zelf ook neer. We hebben nog het e.e.a aan sessies te gaan, maar zoals het nu vlot dan moeten we dat zeker redden in de standaard 10 sessies waar ze voor dit soort zaken mee werkt.
Als mij dat in sommige ogen tot een idioot maakt die in kwakzalvers geloofd en heerlijk hypochondrisch bezig is; so be it. Als dat het ergste is wat men van me denkt, dan valt het reuze mee.
Nou vrut, ik ben de beroerdste niet en doe net alsof ik de ondertoon niet lees en ga op jouw vragen in.
Psychomedicatie, kan ik zonder, kan ik écht niet normaal leven zonder? Tja, dan hebben we eerst een discussie wat iemand onder normaal leven vindt vallen. Krijg je dat gedoe weer.
Kan ik zonder? Vast, want he moeten we eens zien wat mensen in tijden van oorlog overleven en wat onze medemens in 3e wereld landen doen. Wordt mijn leven er leuker op? Neuh, ik zou liegen als ik zeg dat ik pijn joepie-joe vind toevoegen aan mijn leven. Of wacht, ben ik nu een 'coole' gebruikster van psychomedicatie omdat ik het niet slik om psychische redenen maar omdat er van een deel van deze middelen bekend is dat het een dempende werking heeft op o.a. neuropathische pijn?Nou vrut, beter koren op de molen dan. Mijn kwakzalfster die vast bij een pakje boter haar psychologen papiertje heeft gehaald. De eerste -2004, gevalletje vette depressie-, dat was inderdaad niet de juiste psychotherapeute voor mij. Ze liet steken vallen, zag bepaalde valkuilen in mijn gedrag niet (en tja das toch wel handig om die aan te kaarten) etc. Anderzijds wist ik dat onbewust ook dondersgoed, maar wilde ik dat niet weten. Resultaat; tijdelijk want weer terugsluipen in een deel van hetzelfde gedrag/denken.
Zo rond augustus/september zag ik mezelf te rap afglijden en had ik door; of ik buig het nu om, of de volgende depressie zal een feit zijn. Ik wist grofweg wat er moest gebeuren, maar die preciese 'hoe', daar kon ik mijn vinger niet op krijgen. Dus hup, verwijsje gehaald voor de psycholoog en op zoek naar iemand anders dan destijds. Zie daar; gevonden. Iemand die wel weet waar ze de zere vinger neer moet leggen en ook niet bepaald onbelangrijk; ik láát hem nu ook leggen en leg hem zelf ook neer. We hebben nog het e.e.a aan sessies te gaan, maar zoals het nu vlot dan moeten we dat zeker redden in de standaard 10 sessies waar ze voor dit soort zaken mee werkt.
Als mij dat in sommige ogen tot een idioot maakt die in kwakzalvers geloofd en heerlijk hypochondrisch bezig is; so be it. Als dat het ergste is wat men van me denkt, dan valt het reuze mee.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 13 november 2007 om 16:09
Mirlo, ik 'ken' je al wat langer doordat ik hier nu alweer een tijdje rondhuis. Ik lees je met enige regelmaat en ben jouw humor en manier van schrijven leren herkennen en soms ronduit waarderen. Ik vrees alleen dat je met dit topic niet zult bereiken wat je -denk ik- wilt bereiken door de manier waarop je jouw gedachten en mening verwoordt. Zonde, want an sich zit er best een leuke discussie in en ik kan het me niet voorstellen dat jij als doel had 'hoe kan ik zoveel mogelijk mensen laten steigeren'. In dit geval vang je veel meer vliegen met een beetje honing. Moet je dán eens opletten hoe veel inzicht mensen je best willen schenken in hun leven op dit gebied. Voor jou ook productief, want wil jij niet juist begrijpen wat er in iemands hoofd en beleving op dit gebied omgaat? (nog los van wat je er dan zelf weer van vindt)
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 13 november 2007 om 16:12
Ik iig wel Mirlo. Helaas, want het kost teringveel geld (ik krijg niks terug en woon ook niet in uw land
).Om de vraag te beantwoorden: ik denk dat heel veel van dat geneuzel inderdaad achterlijk is, maar dat er bepaalde dingen zijn (altijd in combi met medicatie voor mij) wel helpen. Psycho-analyse is oud gelul, van die enge sekte-achtige therapieen zijn gewoon eng en duur en bomen knuffelen of mediums bezoeken sja, dat vind ik debiel. Desondanks verken ik de markt (zelf betaald idd) ook wel een beetje, ik krijg binnenkort creatieve therapie in combinatie met cognitieve therapie, maar ik geloof er eigenlijk niet zo in. Maar wie weet helpt het mezelf voor de gek te houden dat het leven haske tof is? Het helpt in ieder geval dat ik alles uitprobeer voordat ik een enkeltje treinrails neem
If you\'re going through hell, keep going
dinsdag 13 november 2007 om 16:14
Bij mij bedoel je?
Ik had mijn vertrouwen in de toekomst verloren, had er totaal geen vertrouwen meer in dat iemand echt voor mij kon gaan, wat heel veel wrijvingen veroorzaakte en waardoor ik ook constant op iedereen's lip zat zonder het zelf te beseffen. Ik liep iedereen af te katten. Nu ben ik terug happy, de 'oude vertrouwde opgewekte' fien zeg maar.
dinsdag 13 november 2007 om 16:22
Laat ik het anders zeggen, die vraag van 'is het echt nodig' triggert een leuke discussie. In mijn geval was het heel sec bekeken wellicht helemaal niet nodig. Ik héb geen depressie, ik héb geen persoonlijkheidsstoornissen of wat dan ook aan psychische labeltjes waardige zaken. Wel scoorde ik een stuk hoger in de weet-ik-veel-wat-voor-test-of-standaard die vergelijkt hoe je in je velletje steekt tov 'gemiddeld nederland'. Voor de 'tegenstanders' vast niet genoeg om het zó nodig te maken.
Ik had er uiteindelijk waarschijnlijk ook wel gekomen zonder hulp. Alleen had het dan nooit met dit tempo gegaan. De psych is voor mij een katalysator voor datgene dat ik zelf doe. Ik ben er bewuster mee bezig, zij triggert weer iets in mij en hups; weer 5 stappen vooruit. Ik vergelijk het wel eens met lichamelijke revalidatie (trekt jou vast wat meer?). Als je daar weer moet leren lopen dan heb je het soms ook nodig dat een fysio je achter de broek aan zit; 'ah kom op, nog 1 stapje, nog 3 maar, kom op', of juist even op de rem trap 'nee, je wilt te veel, dat lijkt nu leuk, maar langzaam maar gedegen opbouwen is beter voor het eindresultaat'. Een psych -een goede- doet datzelfde maar dan op het gebied van gedachten, gevoel en gedrag.
Waarom ik dan voor die psych heb gekozen? Omdat het verdraaide snel verdraaide zwart in mijn wereldje werd. Ja, ik deal met genoeg shit-feiten, maar ik vertik het om dat aan te nemen als 'dus moet ik ongelukkig zijn'. Ik wilde zo snel mogelijk blijvend anders met dit soort dingen om kunnen gaan -waar uiteindelijk gewoon een andere oorzaak achter bleek te zitten, zoals vaak- zodat ik ondanks welke kwantiteit dan ook meer kwaliteit zou gaan ervaren in het leven.
Absoluut, ik had zelf ook tot een resultaat gekomen, alleen had dat me jaren gekost. Ik vind het dat niet waard, en dan zeg ik; ja het is nodig. En dat voor iemand die heerlijk mee kan in het wat gegrijns over 'geitenwollensokken'.
Hetzelfde geldt voor medicatie. Ja, ik kan absoluut zonder die medicatie als het coute que coute moet. (ondanks dat ik ze dus om lichamelijke zaken slik) Het móet alleen niet coute que coute en dan kies ik toch graag voor kwaliteit van leven. Een verdomd subjectief iets waarbij ik het de nadelen van de pillen waard vind om de pijn iets te dempen maar de ander het nooit zal willen doen ómdat het pillen (of een bepaald type pillen) zijn en het de pijn niet eens genoeg indempt. Die legt zijn/haar standaard van levenskwaliteit anders dan ik.
Moet het leven dan altijd maar leuk zijn of als leuk ervaren worden? Hell no! De mindere dingen -en soms ronduit klote gemene rotdingen- des leven zorgen er ook voor dat we de pieken een stuk meer waarderen. Het leven is niet altijd leuk en hoeft het dat ook niet te zijn. Ik vul dat inmiddels alleen graag aan met een 'het leven hoeft ook geen straf te zijn'. En tja, das alwéér zo'n verdomd subjectieve frase.
Ik had er uiteindelijk waarschijnlijk ook wel gekomen zonder hulp. Alleen had het dan nooit met dit tempo gegaan. De psych is voor mij een katalysator voor datgene dat ik zelf doe. Ik ben er bewuster mee bezig, zij triggert weer iets in mij en hups; weer 5 stappen vooruit. Ik vergelijk het wel eens met lichamelijke revalidatie (trekt jou vast wat meer?). Als je daar weer moet leren lopen dan heb je het soms ook nodig dat een fysio je achter de broek aan zit; 'ah kom op, nog 1 stapje, nog 3 maar, kom op', of juist even op de rem trap 'nee, je wilt te veel, dat lijkt nu leuk, maar langzaam maar gedegen opbouwen is beter voor het eindresultaat'. Een psych -een goede- doet datzelfde maar dan op het gebied van gedachten, gevoel en gedrag.
Waarom ik dan voor die psych heb gekozen? Omdat het verdraaide snel verdraaide zwart in mijn wereldje werd. Ja, ik deal met genoeg shit-feiten, maar ik vertik het om dat aan te nemen als 'dus moet ik ongelukkig zijn'. Ik wilde zo snel mogelijk blijvend anders met dit soort dingen om kunnen gaan -waar uiteindelijk gewoon een andere oorzaak achter bleek te zitten, zoals vaak- zodat ik ondanks welke kwantiteit dan ook meer kwaliteit zou gaan ervaren in het leven.
Absoluut, ik had zelf ook tot een resultaat gekomen, alleen had dat me jaren gekost. Ik vind het dat niet waard, en dan zeg ik; ja het is nodig. En dat voor iemand die heerlijk mee kan in het wat gegrijns over 'geitenwollensokken'.
Hetzelfde geldt voor medicatie. Ja, ik kan absoluut zonder die medicatie als het coute que coute moet. (ondanks dat ik ze dus om lichamelijke zaken slik) Het móet alleen niet coute que coute en dan kies ik toch graag voor kwaliteit van leven. Een verdomd subjectief iets waarbij ik het de nadelen van de pillen waard vind om de pijn iets te dempen maar de ander het nooit zal willen doen ómdat het pillen (of een bepaald type pillen) zijn en het de pijn niet eens genoeg indempt. Die legt zijn/haar standaard van levenskwaliteit anders dan ik.
Moet het leven dan altijd maar leuk zijn of als leuk ervaren worden? Hell no! De mindere dingen -en soms ronduit klote gemene rotdingen- des leven zorgen er ook voor dat we de pieken een stuk meer waarderen. Het leven is niet altijd leuk en hoeft het dat ook niet te zijn. Ik vul dat inmiddels alleen graag aan met een 'het leven hoeft ook geen straf te zijn'. En tja, das alwéér zo'n verdomd subjectieve frase.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 13 november 2007 om 16:27
Och ik doe van alles tegelijkertijd plus pillen, ik dacht weet je wat ik verveel me laat ik eens wat van die lui lastigvallen, die zitten er toch voor is toch sneu als ze geen werk hebben. En familie en vrienden zijn geen uitdaging meer 
Alleen in het tempo wat ik nu eindelijk gevonden heb zou het wel eens kunnen dat ik ze over tijd al niet meer nodig heb, verrek zeg maar ik ben nu wel eindelijk in staat om te solliciteren dus dan ga ik wel collega's lastig vallen.
Alleen in het tempo wat ik nu eindelijk gevonden heb zou het wel eens kunnen dat ik ze over tijd al niet meer nodig heb, verrek zeg maar ik ben nu wel eindelijk in staat om te solliciteren dus dan ga ik wel collega's lastig vallen.
dinsdag 13 november 2007 om 16:45
Fien, een psychiater/psychotherapeut voor korte termijn (a.h.w je leven weer op de rails krijgen i.p.v. jezelf op de rails leggen) ben ik helemaal voor. Ik bedoel, op een chagrijnige oude taart zit ook niemand te wachten. Dan maar een enkeltje psychotherapie, en weer "normaal" (met de nodige hoogte- en dieptepunten) door het leven.
Zoals Roosvrouw het noemt: de katalysator. Op die manier maakt men goed gebruik van de psychotherapie.
Waar ik mijn twijfels echter over heb zijn de mensen die bij een "dipje" naar de psycholoog/psychiater vliegen. Dat gebeurt steeds vaker volgens mij. En ook het grijpen naar de chemische vrolijkmakers is iets wat me niet zo zint.
Ik ken zat mensen die op het minste of geringste naar weet-ik-veel-wat-voor-therapeut gaan, en ik ken ook genoeg mensen die (op voorschrift) Xanaax en andere benzodiazepines voorgeschreven krijgen als ze een lange vliegreis maken of als het even iets te druk is in hun leven.
Daarom vind ik het eigenlijk belachelijk dat psychomedicatie voorgeschreven mag worden door een huisarts. Eerst een fatsoenlijk onderzoek, eventueel een diagnose, therapie (want vaker blijvend effect) en misschien (heel misschien?) in combinatie met psychomedicatie.
Het scheelt i.i.g. een hoop zorgverzekeringskosten.
Zoals Roosvrouw het noemt: de katalysator. Op die manier maakt men goed gebruik van de psychotherapie.
Waar ik mijn twijfels echter over heb zijn de mensen die bij een "dipje" naar de psycholoog/psychiater vliegen. Dat gebeurt steeds vaker volgens mij. En ook het grijpen naar de chemische vrolijkmakers is iets wat me niet zo zint.
Ik ken zat mensen die op het minste of geringste naar weet-ik-veel-wat-voor-therapeut gaan, en ik ken ook genoeg mensen die (op voorschrift) Xanaax en andere benzodiazepines voorgeschreven krijgen als ze een lange vliegreis maken of als het even iets te druk is in hun leven.
Daarom vind ik het eigenlijk belachelijk dat psychomedicatie voorgeschreven mag worden door een huisarts. Eerst een fatsoenlijk onderzoek, eventueel een diagnose, therapie (want vaker blijvend effect) en misschien (heel misschien?) in combinatie met psychomedicatie.
Het scheelt i.i.g. een hoop zorgverzekeringskosten.
dinsdag 13 november 2007 om 16:52
dinsdag 13 november 2007 om 17:04
Mirlo, voor mij heb je zeker punten.
Psychomedicatie via de huisarts vind ik doodeng. Waarom? Vanwege het ongelooflijke gebrek aan begeleiding en informatie die men hierbij krijgt. Kijk op deze pijler, mensen krijgen een doosje pillen mee naar huis en tabee. Die zijn in de heilige veronderstelling dat ze happy zijn zodra ze slikken en zijn dus in voor een pijnlijke verrassing. Psychomedicatie kan een hele goede steun zijn, maar te vaak (en nu heb ik het even niet over de groep mensen waarbij er aanmaak van bepaalde stofjes niet goed geregeld is) is er nog een andere pijler nodig genaamd; werken aan jezelf. Dat wordt te vaak niet geboden door de huisarts. Tel daar bij op de slechte informatie (en het blijven bestaan daardoor van 'slik een happypil en alles komt goed), en je krijgt een resultaat dat ik eng vind.
Anderzijds heeft het natuurlijk ook nadelen om deze medicatie bij de huisarts weg te halen. Kijk bijv. naar de andere werkingen die men later ontdekte bij sommige van deze medicatie. Ik dank god op mijn blote knietjes dat mijn huisarts wél oren had naar 'goh, deze middelen en anti-epileptica blijken bewezen effect te kunnen hebben op bepaalde vormen van pijn, kunnen we dat eens bespreken?', waar de revalidatie-arts van destijds alleen maar zoiets had van 'gij zijt dus gek'. En ja, dat kun je ook door specialisten laten voorschrijven, absoluut! Ik ben wellicht soft hoor, maar ik ben verdraaide blij dat mijn huisarts dit mag voorschrijven. Voor je bij zo'n specialist terecht kunt ben je immers al snel weer een tijdje verder. Ik word nu redelijk gillend gek (jaja, dan heb ik die psych helemaal nodig) van de pijn. De huisarts kan me niet genoeg/ een goede behandeling bieden, dus hup naar de pijnpoli. Gloeps, 9 weken wachttijd en dan is dat nog kort in onze regio voor een pijnpoli. 63 Zeer lange pijnlijke dagen, zeg maar. Dan ben ik maar wat blij dat de huisarts in de tussentijd nog van alles uit de kast kan trekken. Geen ideale noch geweldige oplossingen, maar docje zijt geprezen dat ik nú iets kan krijgen als ik het niet meer trek.
Ik snap wat je probeert aan te kaarten. Ik heb ook niet zoiets van 'joh wat góed van je' als ik lees hoe snel er allerlei betablokkers, xanax, valium en wéét ik veel wat aangeraden wordt op dit forum voor het overwinnen van een tijdelijke drempel. Een drempel die in mijn ogen helemaal niet zo enorm verschrikkelijk hoog is. Anderzijds; ik weet dat er mensen naar mijn leventje kijken van de buitenkant en zich doodserieus afvragen waar die zwakke RV nu al die pillen voor nodig heeft en wat neuzelt ze nou over pijn enzo, want ze ziet er toch nog wel redelijk uit?
Die extra drempel opleggen bij het voorschrijven van bepaalde medicatie kan enorme voordelen hebben maar het kan ook enorme nadelen hebben. Ik ben in elk geval blij dat ik er niet alleen over hoef te beslissen.
Psychomedicatie via de huisarts vind ik doodeng. Waarom? Vanwege het ongelooflijke gebrek aan begeleiding en informatie die men hierbij krijgt. Kijk op deze pijler, mensen krijgen een doosje pillen mee naar huis en tabee. Die zijn in de heilige veronderstelling dat ze happy zijn zodra ze slikken en zijn dus in voor een pijnlijke verrassing. Psychomedicatie kan een hele goede steun zijn, maar te vaak (en nu heb ik het even niet over de groep mensen waarbij er aanmaak van bepaalde stofjes niet goed geregeld is) is er nog een andere pijler nodig genaamd; werken aan jezelf. Dat wordt te vaak niet geboden door de huisarts. Tel daar bij op de slechte informatie (en het blijven bestaan daardoor van 'slik een happypil en alles komt goed), en je krijgt een resultaat dat ik eng vind.
Anderzijds heeft het natuurlijk ook nadelen om deze medicatie bij de huisarts weg te halen. Kijk bijv. naar de andere werkingen die men later ontdekte bij sommige van deze medicatie. Ik dank god op mijn blote knietjes dat mijn huisarts wél oren had naar 'goh, deze middelen en anti-epileptica blijken bewezen effect te kunnen hebben op bepaalde vormen van pijn, kunnen we dat eens bespreken?', waar de revalidatie-arts van destijds alleen maar zoiets had van 'gij zijt dus gek'. En ja, dat kun je ook door specialisten laten voorschrijven, absoluut! Ik ben wellicht soft hoor, maar ik ben verdraaide blij dat mijn huisarts dit mag voorschrijven. Voor je bij zo'n specialist terecht kunt ben je immers al snel weer een tijdje verder. Ik word nu redelijk gillend gek (jaja, dan heb ik die psych helemaal nodig) van de pijn. De huisarts kan me niet genoeg/ een goede behandeling bieden, dus hup naar de pijnpoli. Gloeps, 9 weken wachttijd en dan is dat nog kort in onze regio voor een pijnpoli. 63 Zeer lange pijnlijke dagen, zeg maar.
Dan ben ik maar wat blij dat de huisarts in de tussentijd nog van alles uit de kast kan trekken. Geen ideale noch geweldige oplossingen, maar docje zijt geprezen dat ik nú iets kan krijgen als ik het niet meer trek. Ik snap wat je probeert aan te kaarten. Ik heb ook niet zoiets van 'joh wat góed van je' als ik lees hoe snel er allerlei betablokkers, xanax, valium en wéét ik veel wat aangeraden wordt op dit forum voor het overwinnen van een tijdelijke drempel. Een drempel die in mijn ogen helemaal niet zo enorm verschrikkelijk hoog is. Anderzijds; ik weet dat er mensen naar mijn leventje kijken van de buitenkant en zich doodserieus afvragen waar die zwakke RV nu al die pillen voor nodig heeft en wat neuzelt ze nou over pijn enzo, want ze ziet er toch nog wel redelijk uit?
Die extra drempel opleggen bij het voorschrijven van bepaalde medicatie kan enorme voordelen hebben maar het kan ook enorme nadelen hebben. Ik ben in elk geval blij dat ik er niet alleen over hoef te beslissen.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 13 november 2007 om 17:27
Daar ben ik het helemaal mee eens. De 'oorzaak' van mijn probleem werd door de huisarts opgelost met antidepressiva, terwijl ik niet eens vond dat ik die nodig had. Toch maar genomen want ik sliep niet meer, at weinig en liep als het ware met een waas voor mijn ogen. Met die pillen ben ik opgehouden toen mijn huidige vriend me vroeg waar dat goed voor was. Stoer als ik ben die pillen weggegooid en op mezelf proberen 'recht raken'. Die psych was echt wel nodig, ik heb er 8 maanden over gedaan voor ik de stap wou zetten. En op 1,5 maand tijd (1 gesprekje per week) was ik 'genezen'...
Ik kon het dus best zonder die pillen, die zouden het probleem ook nooit opgelost hebben.
