Psyche
alle pijlers
Bezoek psycholoog/psychiater
dinsdag 13 november 2007 om 15:28
Na een heftige discussie met een vriend van me, zijn we eigenlijk benieuwd naar de hoeveelheid forummers die naar de spiegeloog/spiegiater/spiegotherapeut/en meer van dat soort lui gaan. Ook zijn we benieuwd naar de frequentie van de bezoeken en de problematiek.
Die vriend van me denkt namelijk dat er hier sprake is van psychische hypochondrie. Ik denk dat dat nog wel meevalt.
Om maar van wal te steken --> ik bezoek helemaal niks meer. Vind het allemaal kwakzalvers, oplichters en een stel idioten bij elkaar. Maar dat is slechts mijn mening. En hoe zit dat bij jullie?
Die vriend van me denkt namelijk dat er hier sprake is van psychische hypochondrie. Ik denk dat dat nog wel meevalt.
Om maar van wal te steken --> ik bezoek helemaal niks meer. Vind het allemaal kwakzalvers, oplichters en een stel idioten bij elkaar. Maar dat is slechts mijn mening. En hoe zit dat bij jullie?
dinsdag 13 november 2007 om 17:45
.
dinsdag 13 november 2007 om 18:12
Ik betaal mijn xanax lekker zelf :P Ach kom, zonder een benzo kan ik niet slapen, sterf ik duizend doden tijdens een vliegreis (al die cortisol die vrijkomt is al helemaal niet goed voor je) en staat mijn lichaam zo gespannen als een gitaarsnaar. Ik dronk eerst een liter wijn per dag, nu neem ik wat xanax (wat pokkeduur is maar waar ik wel een vrolijker mens van word), dus I don't give a shit. Prozac (en dan nog niet eens het merk maar de dubbelganger fluoxetine) is ook teringduur maar als ik erop vooruit ga, betaal ik wel hoor. Kan mij het schelen. Ik ben gediagnosticeerd met een zware depressie, automutilatie en een stress-stoornis, vijfhonderd keer. Het is me de moeite niet eens meer waard om naar de psychiater te gaan, ik ga gewoon naar de huisarts en ik vraag om een paar pakjes xanax en prozac. Onethisch misschien, maar ik handel ter goeder trouw, hij moet me maar tegenhouden en niets voorschrijven. Na zolang vanalles te hebben geslikt weet ik intussen wel wat ik kan vragen, ik test gewoon alles uit totdat ik iets heb gevonden wat werkt. Ik blijf niet op mijn luie aars zitten totdat ik spontaan genees van iets wat waarschijnlijk niet eens te genezen is (een zwartgallig kutkarakter). Anyways, iuk heb het ideale topic voor jou geopend over 'modeziektes', het verbaast me jou er nog niet te hebben gezien
If you\'re going through hell, keep going
dinsdag 13 november 2007 om 18:34
Mirlo, je zegt daar nogal wat. De psychiater, psycholoog en ik neem aan ook de psychotherapeut zijn in jouw ogen kwakzalvers en de medicatie is geheel twijfelachtig te noemen.
Ik zou niet graag over straat gaan, wanneer deze vorm van medicatie stopgezet zou worden. Gemakshalve vergeet je dat er veel mensen lijden aan ziektebeelden, welke goed behandelbaar zijn met medicatie.
Als ik als voorbeeld even neem de psychiatrie, hier worden ziektes behandeld en geen vage dingen zoals een dipje. Ziektebeelden die vaak goed behandelbaar zijn. In de psychotherapie worden bijv. mensen met traumatische ervaringen behandeld. Ik denk, dat er genoeg soldaten die terugkeren uit Afghanistan gebaat zullen zijn voor een behandeling bij zo'n therapeut. De psycholoog behandelt mensen die buiten deze groepen vallen, de wat lichtere gevallen dus. Mensen die met een aantal sessies hun leven weer goed op de rit krijgen.
Daar zijn kosten aan verbonden en ja ook medicatie. Maar ja, de gezondheidszorg kost geld, bakken met geld.
Maar kom eens met concrete voorbeelden van wat jij noemt kwakzalverij in deze beroepsgroep. Ik ben het overigens wel met je eens dat een huisarts geen psychomedicatie voor zou moeten schrijven, mogelijk alleen even als tussenoplossing tot er concrete hulp geboden wordt door bijv. een psychotherapeut.
Ik zou niet graag over straat gaan, wanneer deze vorm van medicatie stopgezet zou worden. Gemakshalve vergeet je dat er veel mensen lijden aan ziektebeelden, welke goed behandelbaar zijn met medicatie.
Als ik als voorbeeld even neem de psychiatrie, hier worden ziektes behandeld en geen vage dingen zoals een dipje. Ziektebeelden die vaak goed behandelbaar zijn. In de psychotherapie worden bijv. mensen met traumatische ervaringen behandeld. Ik denk, dat er genoeg soldaten die terugkeren uit Afghanistan gebaat zullen zijn voor een behandeling bij zo'n therapeut. De psycholoog behandelt mensen die buiten deze groepen vallen, de wat lichtere gevallen dus. Mensen die met een aantal sessies hun leven weer goed op de rit krijgen.
Daar zijn kosten aan verbonden en ja ook medicatie. Maar ja, de gezondheidszorg kost geld, bakken met geld.
Maar kom eens met concrete voorbeelden van wat jij noemt kwakzalverij in deze beroepsgroep. Ik ben het overigens wel met je eens dat een huisarts geen psychomedicatie voor zou moeten schrijven, mogelijk alleen even als tussenoplossing tot er concrete hulp geboden wordt door bijv. een psychotherapeut.
dinsdag 13 november 2007 om 20:21
Wat ik me trouwens ook afvraag, zijn er echt mensen (hier) die psychomedicatie "lekker" vinden?
Lekker zeg: geen libido meer, je tanden rotten weg omdat de samenstelling van je speeksel verandert, als je een glas wijn teveel drinkt word je van de combi lekker ziek, je komt flink wat kilo's aan, biedt iemand meer?
Lekker zeg: geen libido meer, je tanden rotten weg omdat de samenstelling van je speeksel verandert, als je een glas wijn teveel drinkt word je van de combi lekker ziek, je komt flink wat kilo's aan, biedt iemand meer?
dinsdag 13 november 2007 om 22:24
Nog nooit van m'n leven bij een therapeut, psychiater, psycholoog, etc, etc. geweest.
Nog nooit psychomedicatie (weer een nieuw woord geleerd vandaag!) genomen.
Wel een slaappilletje (immovane) als ik 9 uur in het vleigtuig nar Nederland zit (en terug ook).
En als ik alle verhalen hier lees, ben ik er erg dankbaar voor dat ik het (nog) nooit nodig heb gehad.
Nog nooit psychomedicatie (weer een nieuw woord geleerd vandaag!) genomen.
Wel een slaappilletje (immovane) als ik 9 uur in het vleigtuig nar Nederland zit (en terug ook).
En als ik alle verhalen hier lees, ben ik er erg dankbaar voor dat ik het (nog) nooit nodig heb gehad.
dinsdag 13 november 2007 om 22:27
Mirlo, mijn vader is zo'n 'geval', 'probleem' wel gevonden, maar het probleem zal never nooit opgelost worden en toch blijft hij onder behandeling. Bij de Stichting Sinai, welke mensen behandelt met een traumatisch oorlogsverleden uit bijv. WOII,daar krijgt hij medicatie voorgeschreven en wordt hij al een eeuwigheid behandeld.
Waarom dan toch behandelen? Daar kan ik een heel uitgebreid antwoord op geven, maar denk niet dat het enige zin heeft gezien jouw houding t.o.v. de gehele geestelijke gezondheidszorg.
dinsdag 13 november 2007 om 23:53
Ik ben blij met de kwakzalvers, de uitbuiters, idioten of welke kreet je er aan wilt verbinden als je er blijkbaar zo sceptisch tegenaan kijkt als Mirlo.
Toen ik mijn incestverleden moest zien te verwerken stonden zij nameljik aan mijn zij om me waar mogelijk was te helpen. Toen ik ernstig depressief was stonden zij klaar om mij ook daar doorheen te helpen met o.a. medicatie. Dezelfde medicatie die ik nu weiger om persoonlijke redenen. Anderen varen er wel bij, dus prima dat ze bestaan.
Toen mijn ene zoon steeds meer afwijkend gedrag ging vertonen en het gezin op z'n kop stond was ik blij dat er diagnoses gesteld konden worden. En dat hij met medicatie (bwah, het is "maar" Ritalin) heel wat beter ging functioneren.
Toen bleek dat ik, ondanks dat ik er heilig van overtuigd was dat ik mijn verleden verwerkt had, bleef uitvallen en vanwege mijn werk tegen steeds meer problemen opliep waren er wéér die kwakzalvers die mij wilden doorlichten, me eveneens diagnostiseerden en eveneens Ritalin voorschreven in combinatie met allerlei praktische hulp.
Inmiddels ben ik nog veel blijer, want mijn zoon en ik zijn niet de enige die (soms nog) uitvallen. Mijn problemen, diagnoses, zijn erfelijk en dus ben ik nu met nog twee van mijn kinderen in het circuit beland. En als gezin omarmen we de hulp, want het blijkt te helpen.
In een deel van mijn werkend leven ben ik bezig met psychiatrische cliënten. Ik merk wat therapie en medicatie als voordeel en zeker ook nadelen hebben. Maar ik hou mijn ogen niet gesloten voor hoe het gaat zonder medicatie of therapie.
Zoals Pom al zei "ik zou niet op straat willen lopen als dit alles niet mogelijk was."
Ieder kan en mag een eigen mening hebben over functionaliteit en kwaliteit van de wereld die psychiatrie heet. Je hoeft er niet in te geloven, je hoeft er geen gebruik van te maken. Maar enig begrip naar de mensen die er, veelal noodgedwongen, gebruik van (moeten) maken is dat teveel gevraagd? En zelfs mensen die ogenschijnlijk niks mankeren, die in jouw ogen aanstellers zijn, of zich iets inbeelden zijn in principe noodgedwongen. Als hun psyche namelijk anders zou functioneren hadden zij die hulp en medicatie niet nodig.
Dit topic doet me ernstig denken aan het voorval op een feestje dit weekend. Daarop zei een familielid tegen haar dochter, in het bijzijn van mijn kinderen, anderen en mij, tegen haar dochter zogenaamd voor een geintje:"Zullen we jou dan ook maar laten testen? Nee, zo GEK doe jij nog niet."
Nou wel bedankt! Vooral mijn dochter was er woedend over. Wij zijn niet GEK, wij doen niet GEK, wij hebben doodeenvoudig o.a. een tekort aan neurotransmitters. En wij steken onze kop niet in het zand, maar doen er iets aan.
Zo'n opmerking, zo'n topic, roepen bij mij de vraag soms op waar we het eigenlijk voor doen. Wij moeten ons aanpassen, (waarschijnlijk levenslang) laten behandelen en/of medicatie blijven slikken om "normaal" gevonden te worden.Stom genoeg hebben wij, hier spreek ik even over mijn gezin, meer gevoel begrip en fatsoen in ons donder dan menig "normaal" persoon met "gezond verstand".
Toen ik mijn incestverleden moest zien te verwerken stonden zij nameljik aan mijn zij om me waar mogelijk was te helpen. Toen ik ernstig depressief was stonden zij klaar om mij ook daar doorheen te helpen met o.a. medicatie. Dezelfde medicatie die ik nu weiger om persoonlijke redenen. Anderen varen er wel bij, dus prima dat ze bestaan.
Toen mijn ene zoon steeds meer afwijkend gedrag ging vertonen en het gezin op z'n kop stond was ik blij dat er diagnoses gesteld konden worden. En dat hij met medicatie (bwah, het is "maar" Ritalin) heel wat beter ging functioneren.
Toen bleek dat ik, ondanks dat ik er heilig van overtuigd was dat ik mijn verleden verwerkt had, bleef uitvallen en vanwege mijn werk tegen steeds meer problemen opliep waren er wéér die kwakzalvers die mij wilden doorlichten, me eveneens diagnostiseerden en eveneens Ritalin voorschreven in combinatie met allerlei praktische hulp.
Inmiddels ben ik nog veel blijer, want mijn zoon en ik zijn niet de enige die (soms nog) uitvallen. Mijn problemen, diagnoses, zijn erfelijk en dus ben ik nu met nog twee van mijn kinderen in het circuit beland. En als gezin omarmen we de hulp, want het blijkt te helpen.
In een deel van mijn werkend leven ben ik bezig met psychiatrische cliënten. Ik merk wat therapie en medicatie als voordeel en zeker ook nadelen hebben. Maar ik hou mijn ogen niet gesloten voor hoe het gaat zonder medicatie of therapie.
Zoals Pom al zei "ik zou niet op straat willen lopen als dit alles niet mogelijk was."
Ieder kan en mag een eigen mening hebben over functionaliteit en kwaliteit van de wereld die psychiatrie heet. Je hoeft er niet in te geloven, je hoeft er geen gebruik van te maken. Maar enig begrip naar de mensen die er, veelal noodgedwongen, gebruik van (moeten) maken is dat teveel gevraagd? En zelfs mensen die ogenschijnlijk niks mankeren, die in jouw ogen aanstellers zijn, of zich iets inbeelden zijn in principe noodgedwongen. Als hun psyche namelijk anders zou functioneren hadden zij die hulp en medicatie niet nodig.
Dit topic doet me ernstig denken aan het voorval op een feestje dit weekend. Daarop zei een familielid tegen haar dochter, in het bijzijn van mijn kinderen, anderen en mij, tegen haar dochter zogenaamd voor een geintje:"Zullen we jou dan ook maar laten testen? Nee, zo GEK doe jij nog niet."
Nou wel bedankt! Vooral mijn dochter was er woedend over. Wij zijn niet GEK, wij doen niet GEK, wij hebben doodeenvoudig o.a. een tekort aan neurotransmitters. En wij steken onze kop niet in het zand, maar doen er iets aan.
Zo'n opmerking, zo'n topic, roepen bij mij de vraag soms op waar we het eigenlijk voor doen. Wij moeten ons aanpassen, (waarschijnlijk levenslang) laten behandelen en/of medicatie blijven slikken om "normaal" gevonden te worden.Stom genoeg hebben wij, hier spreek ik even over mijn gezin, meer gevoel begrip en fatsoen in ons donder dan menig "normaal" persoon met "gezond verstand".
woensdag 14 november 2007 om 00:14
Lolotte, relax, ik noem je niet gek. Er is een diagnose gesteld, je krijgt er behandeling voor en het helpt. Heel mooi, super, absoluut.
En ook mensen met traumatische ervaringen, depressies, angststoornissen, en weet ik het wat. Laat je behandelen, ga in therapie (en neem, indien noodzakelijk) psychomedicatie. Vergeet namelijk niet dat langdurig gebruik van psychomedicatie de neurochemische samenstelling van je hersenen verandert. (denk bijvoorbeeld aan depressie en hallucinaties na langdurig gebruik van XTC). Veel van deze verlate bijwerkingen zijn nog lang niet bekend, omdat psychomedicatie nog niet al te lang in gebruik is.
Maar goed, naar mijn mening: slikken er teveel mensen psychomedicatie die ze (eigenlijk) niet nodig hebben (misschien omdat het vaak als "de makkelijkste weg wordt gezien i.t.t. langdurige therapie) en gebruiken veel mensen therapie als een soort van praatpaal (in het uiterste geval in de trant van Dr. Rossi uit Gooische Vrouwen).
Vergeet men dan dat juist de toegenomen zorgbehoefte (is het echte noodzaak, of slechts behoefte) de oorzaak is van de stijging van de zorgpremies?
Maar goed, ik ga m'n hond uitlaten, en dan slapen. Morgen colleges.
En ook mensen met traumatische ervaringen, depressies, angststoornissen, en weet ik het wat. Laat je behandelen, ga in therapie (en neem, indien noodzakelijk) psychomedicatie. Vergeet namelijk niet dat langdurig gebruik van psychomedicatie de neurochemische samenstelling van je hersenen verandert. (denk bijvoorbeeld aan depressie en hallucinaties na langdurig gebruik van XTC). Veel van deze verlate bijwerkingen zijn nog lang niet bekend, omdat psychomedicatie nog niet al te lang in gebruik is.
Maar goed, naar mijn mening: slikken er teveel mensen psychomedicatie die ze (eigenlijk) niet nodig hebben (misschien omdat het vaak als "de makkelijkste weg wordt gezien i.t.t. langdurige therapie) en gebruiken veel mensen therapie als een soort van praatpaal (in het uiterste geval in de trant van Dr. Rossi uit Gooische Vrouwen).
Vergeet men dan dat juist de toegenomen zorgbehoefte (is het echte noodzaak, of slechts behoefte) de oorzaak is van de stijging van de zorgpremies?
Maar goed, ik ga m'n hond uitlaten, en dan slapen. Morgen colleges.
woensdag 14 november 2007 om 00:34
Mirlo wat wil je nu eigenlijk echt?
je noemt me geen gek, vindt het super dat ik me liet en laat behandelen. Maar ondertussen gooi je met hetzelfde gemak wat je zegt weer omver door er op te wijzen dat mijn neurochemische samenstelling daarmee veranderd en ik afhanlijker kan/zal worden van hulp. Euhh, die samenstelling is kwalitatief uitermate teleurstellend en daar wordt nu door medicatie ingegrepen.
Jammer dat je zegt dat er te weinig informatie is over psychomedicatie. Ik zou haast denken dat je het hoofdstuk medicijnen nog niet helemaal goed gelezen en begrepen hebt. Er worden heel wat middelen voorgeschreven die al langer dan jij oud bent bestaan. En die nieuwe zul je gaan sputteren. Ja, die hebben misschien op later termijn niet zulke goede resultaten. Maar zo begint elk middel en het is geen snoepgoed, er zijn behoorlijk wat regels voor een middel op de markt komt.
Van mijn stukje over de mensen die zorg, therapie en medicatie zoeken heb je naar mijn mening ook niet alles begrepen.
Zoals altijd is de wereld die psychiatrie heet en alles daarin minder belangrijk. Maak je vooral druk om de premies die "onnodig" omhoog gaan. Ga vooral naar je colleges en zorg maar dat je straks een wereldsalaris verdiend. Er zullen nog veel meer zaken komen die premies omhoog helpen en dan kun jij ze in ieder geval voor mij en de anderen betalen. Waarvoor alvast hartelijk dank!
Enne, ik ben uitermate relaxed. Ben het alleen vurig met je oneens.
woensdag 14 november 2007 om 00:48
Overigens zijn alle stoffen die in je lichaam komen in staat om schadelijke effecten te bewerkstelligen. Als ik jou was zou ik niet meer eten, drinken roken, seks hebben en al helemaal geen paracetamolletje nemen als je hoofdpijn hebt.
Of is dat eten en drinken, behalve dat het stoffen bevat die niet goed voor je zijn toch wel noodzakelijk om te (over)leven? Is die paracetamol toch wel prettig als je hoofdpijn hebt?
En wat als je een ingreep moet ondergaan en je gaat onder narcose? Dat brengt ook heel wat teweeg. Dan maar niet meer onder narcose...auw...doe toch maar wel.
En die psychomedicatie doe die ook maar wel. Hoewel het later misschien schadelijk kan zijn gaat het toch steeds, net als bij eten&drinken, om het directe effect.Kortom elk voordeel hep ze nadeel of andersom als je zo denkt.
Ik zou de deur bij mijn vriendin niet meer in willen als zij haar medicatie laat staan. Of zij die nog open komt doen is overigens ook maar de vraag.
Nu ga ik naar bed. Morgen nog heel wat ziektebeelden aanhoren, in dossiers plaatsen en recepten uitschrijven.
Of is dat eten en drinken, behalve dat het stoffen bevat die niet goed voor je zijn toch wel noodzakelijk om te (over)leven? Is die paracetamol toch wel prettig als je hoofdpijn hebt?
En wat als je een ingreep moet ondergaan en je gaat onder narcose? Dat brengt ook heel wat teweeg. Dan maar niet meer onder narcose...auw...doe toch maar wel.
En die psychomedicatie doe die ook maar wel. Hoewel het later misschien schadelijk kan zijn gaat het toch steeds, net als bij eten&drinken, om het directe effect.Kortom elk voordeel hep ze nadeel of andersom als je zo denkt.
Ik zou de deur bij mijn vriendin niet meer in willen als zij haar medicatie laat staan. Of zij die nog open komt doen is overigens ook maar de vraag.
Nu ga ik naar bed. Morgen nog heel wat ziektebeelden aanhoren, in dossiers plaatsen en recepten uitschrijven.
woensdag 14 november 2007 om 01:57
Eh.... niet meer de slappe lach krijgen. En ook niet ff heerlijk een flinke jankbui hebben. Of een gepaste emotie tonen op sommige momenten dus.
Daarom stop ik eens in de zoveel tijd abrupt met mijn medicatie.
Zodat ik ook eens lekker kan gieren van het lachen,de slappe lach kan hebben met mijn vriendin,of met mijn dochter.
mee kan huilen ,als mijn dochter liefdesverdriet heeft.
Lekker janken bij een zielige film.
Buikpijn kan hebben van het lachen als ik samen met mijn vriend
Op de bank.de lama's.hans teeuwen of whatever kijk.
Totdat...........
Ik weer stemmen ga horen waardoor ik ieder keer aan andere ga vragen "wat zei je nu" of wie is er nog meer thuis?
Ik antwoord geef als iemand iets vraagt als ik in de rij sta bij de kassa en iedereen mij stom aan kijkt,omdat er kennelijk niemand staat.
Ik onuitstaanbaar wordt voor mijn omgeving omdat mijn stemmingen zo snel wissellen dat ze niet meer kunnen volgen wat ze wel of niet kunnen zeggen.
Ik zo buitensporig boos word om onbenullige dingen,
ik hysterisch ga janken om...onbenullige dingen.
Ik niet meer alleen thuis kan zijn omdat ik zo angstig ben.
Ik niet meer van huis kan gaan omdat ik werkelijkheid en mijn waanideeen niet meer kan scheiden.
Ik het touw maar weer eens uit de schuur ga halen......dan wordt het weer tijd om mijn medicatie te gaan slikken.
Dat is meestal na een week of 6.
Eh dus ..ja ik heb mijn medicatie echt nodig,dan is mijn leven weer een beetje leefbaar.
woensdag 14 november 2007 om 12:25
Ben op mijn 17e - 18e naar twee psychiaters geweest. De eerste: heeft helemaal niets uitgehaald en ik voelde me totaal niet begrepen. Dat gevoel had hij ook, hij zei gewoon letterlijk tegen mij: "Ik begrijp niet waarom jij dit (dit = mijn problematiek van toen) doet. Ik snap je gewoon niet." Nou ik voelde geweldig zeg (niet heus). Daarom ben ik toen doorverwezen naar nr. 2. Deze beviel me beter, leek me beter te begrijpen. Nou ja, niet echt begrijpen denk ik, maar ze veroordeelde me niet en was volgens mij ook bekender met de problematiek. Misschien was het het verschil in leeftijd? Mijn eerste psych was ongeveer 45 - 50 jaar oud. De tweede was net klaar met de opleiding en ik schat ongeveer 30 jaar. Dus ik heb een slechte en een wat betere ervaring. Ik denk dat het wel heel belangrijk is dat je op een of andere manier een klik voelt met de psych, want anders sluit je jezelf - onbewust - af. Tenminste, dat had ik.
woensdag 14 november 2007 om 14:34
In het ziekenhuis waren ze blij met de psychiater die mij een berg pillen heeft gegeven om die maanden door te komen dat ik daar lag. Door de pijn werd ik letterlijk gek en wilde ik de verpleegkundigen letterlijk wat aan doen..
Gelukkig kon ik er na een paar maanden zo weer van af, ondanks wat er allemaal is gebeurd gaat het prima met me. Het enige wat ik jammer vind is dat er zo veel mensen zijn met vooroordelen, hier, op mijn school, etc etc.
De meeste mensen weten gewoon niet waar ze het met hun grote mond over hebben..
Gelukkig kon ik er na een paar maanden zo weer van af, ondanks wat er allemaal is gebeurd gaat het prima met me. Het enige wat ik jammer vind is dat er zo veel mensen zijn met vooroordelen, hier, op mijn school, etc etc.
De meeste mensen weten gewoon niet waar ze het met hun grote mond over hebben..
woensdag 14 november 2007 om 18:08
Mirlo, de toename van zorgbehoefte wordt slechts voor een klein deel veroorzaakt, door de kosten in de geestelijke gezondheidszorg.
Jammer dat je als enige concrete voorbeeld Dr. Rossi uit GV hebt. Een fictieve persoonlijkheid, die alleen in de serie zit om de vrouwen beter te profileren.
Ook jammer, dat je alleen ingaat op het verhaal van Lolotte, dat zij, door het hebben van een in jouw ogen echt probleem, wel recht op zorg heeft. Je leest over alle andere postings zo heen, dit terwijl jij toch vroeg om ervaringsdeskundigen.
woensdag 14 november 2007 om 19:03
Pom, heb je echt het idee dat ze op ervaringsdeskundigen zit te wachten? Dat is ze toch zelf al? En daarom, natuurlijk mede door haar colleges, heeft ze de wijsheid in pacht. Laten we vooral allemaal geconcentreerd achterover hangen en ons voeden met wat zij ons komt brengen. Heerlijk zo'n online cursus ontdek-je-plekje-tussen-de-kwakzalvers-en-idioten. Zit hier al vol spanning op les 2 te wachten/
woensdag 14 november 2007 om 20:01
Nogmaals:
Naar mijn mening heeft iedereen volledig recht op medicatie. Echter, naar mijn mening, zou eerst aan deze voorwaarden moeten worden voldaan:
1. de diagnose wordt gesteld door een specialist.
2. de betreffende aandoening de oorzaak is van een slechter functioneren in de samenleving.
3. de medicatie leidt tot een daadwerkelijke verbetering van kwaliteit van leven (oftewel, zo niet, kappen met die reut).
4. er naast de medicatie nog andere vormen van therapie worden aangeboden om te proberen om zo tot een permanente oplossing te komen.
Dus: als je een depressie hebt, kan je AD gebruiken. Als je ADHD hebt, Ritalin. En als je een angststoornis hebt, mag je best wel alprazolam slikken. Enzovoort, enzovoort, enzovoort. Het moet met BELEID worden voorgeschreven.
Ok, ik kan wel meer "concrete" voorbeelden noemen. Zo ken ik mensen, in mijn directe omgeving, die xanaax krijgen van de huisarts. Die het slikken als ze een lange vliegreis voor de boeg hebben, of als ze een nachtje hebben doorgehaald op coke. Zo ken ik mensen die aan de benzodiazepines verslaafd zijn, omdat ze anders niet kunnen slapen (afkickverschijnselen?). Ik ken mensen die, ondanks hun benzodiazepines, nog lekker lange autoritten maken (no way dat ik ernaast instap). En ik ken heel veel mensen die zich helemaal klem zuipen op benzo's of antidepressiva.
En dat zijn mensen die ik GOED ken. En ik heb nog nooit iets vreemds aan ze gemerkt, geen verschillen van voor en na de medicatie.
Ja, klopt, het is slechts een klein deel van de toename van de kosten van de gezondheidszorg. De rest kunnen we toeschrijven aan de vergrijzing. Nou zijn daar heel makkelijk oplossingen voor te vinden, maar ze zijn niet ethisch te verantwoorden. Jammer, maar helaas. Bovendien worden daarvoor al veel pogingen gedaan om vooral de zorgduur te verkorten. Denk daarbij aan ligduurverkorting in het ziekenhuis, en een grotere druk op de mantelzorg. De geestelijke gezondheidszorg is zoiets gevoeligs, dat er te weinig over wordt gesproken, terwijl volgens mij juist op dit gebied heel veel kosten kunnen worden teruggedrongen.
Het valt me een beetje op dat ik nog van niemand het verhaal heb gehoord dat ze tijden op zoek zijn geweest naar de juiste psych. En dat terwijl, naar wat ik hoor, dat in de meeste gevallen een langdurig en intensief proces is. Alleen maar om de "goede" te vinden.
College ging trouwens over informatietechnologiën, wat dat hiermee te maken heeft...
Naar mijn mening heeft iedereen volledig recht op medicatie. Echter, naar mijn mening, zou eerst aan deze voorwaarden moeten worden voldaan:
1. de diagnose wordt gesteld door een specialist.
2. de betreffende aandoening de oorzaak is van een slechter functioneren in de samenleving.
3. de medicatie leidt tot een daadwerkelijke verbetering van kwaliteit van leven (oftewel, zo niet, kappen met die reut).
4. er naast de medicatie nog andere vormen van therapie worden aangeboden om te proberen om zo tot een permanente oplossing te komen.
Dus: als je een depressie hebt, kan je AD gebruiken. Als je ADHD hebt, Ritalin. En als je een angststoornis hebt, mag je best wel alprazolam slikken. Enzovoort, enzovoort, enzovoort. Het moet met BELEID worden voorgeschreven.
Ok, ik kan wel meer "concrete" voorbeelden noemen. Zo ken ik mensen, in mijn directe omgeving, die xanaax krijgen van de huisarts. Die het slikken als ze een lange vliegreis voor de boeg hebben, of als ze een nachtje hebben doorgehaald op coke. Zo ken ik mensen die aan de benzodiazepines verslaafd zijn, omdat ze anders niet kunnen slapen (afkickverschijnselen?). Ik ken mensen die, ondanks hun benzodiazepines, nog lekker lange autoritten maken (no way dat ik ernaast instap). En ik ken heel veel mensen die zich helemaal klem zuipen op benzo's of antidepressiva.
En dat zijn mensen die ik GOED ken. En ik heb nog nooit iets vreemds aan ze gemerkt, geen verschillen van voor en na de medicatie.
Ja, klopt, het is slechts een klein deel van de toename van de kosten van de gezondheidszorg. De rest kunnen we toeschrijven aan de vergrijzing. Nou zijn daar heel makkelijk oplossingen voor te vinden, maar ze zijn niet ethisch te verantwoorden. Jammer, maar helaas. Bovendien worden daarvoor al veel pogingen gedaan om vooral de zorgduur te verkorten. Denk daarbij aan ligduurverkorting in het ziekenhuis, en een grotere druk op de mantelzorg. De geestelijke gezondheidszorg is zoiets gevoeligs, dat er te weinig over wordt gesproken, terwijl volgens mij juist op dit gebied heel veel kosten kunnen worden teruggedrongen.
Het valt me een beetje op dat ik nog van niemand het verhaal heb gehoord dat ze tijden op zoek zijn geweest naar de juiste psych. En dat terwijl, naar wat ik hoor, dat in de meeste gevallen een langdurig en intensief proces is. Alleen maar om de "goede" te vinden.
College ging trouwens over informatietechnologiën, wat dat hiermee te maken heeft...
woensdag 14 november 2007 om 20:57
de discussie verzandt een beetje in een beetje pissig heen en weer schrijven. Maar ik zie wel een punt. De vragenlijsten waarmee ze mensen aan stoornissen willen koppelen zijn erg goed te manipuleren, als je een beetje intelligent bent weet je precies wat ze willen horen voor een bepaald label. Natuurlijk houd je dan jezelf voor de gek, als je hier niet goed aan mee werkt, maar ik vind het wel veelzeggend.
En inderdaad gaan er volgens mij veel mensen naar een psych als ze een keer een dip hebben, en hebben ze er veel aan als die psych ze helpt om wat verder te komen.
Nu is mijn vraag alleen: wat kunnen die psychologen met mensen die zwaar in de knoop zitten, al jaren bezig zijn met werken aan zichzelf, uiteindelijk erachter komen dat ze het zelf blijkbaar echt niet kunnen en ten einde raad toch maar hulp zoeken omdat ze anders geen toekomst meer zien in hun leven?
En dat, als ze dan eindelijk de stap hebben gezet, een psych treffen die werkelijk nergens verstand van heeft behalve de normale dips waarmee de meeste van haar patienten mee komen? En koste wat kost een labeltje op de patient wil plakken omdat dat de behandeling makkelijker maakt, terwijl de patient het daar niet mee eens is? Omdat de patient weet dat hij elk gewenst labeltje kan krijgen als hij de juiste antwoorden maar geeft op de juiste vragen?
Dan begint die enorme zoektocht naar de juiste psych, maar ik kan me zo voorstellen dat je daar geen zin in hebt, na de teleurstelling dat de deskundige zo makkelijk te manipuleren is en alleen eens dunnetjes kan over doen waaraan jijzelf al jaren geleden hebt gewerkt: gepasseerd station.
Ik maak het van dichtbij mee, en ik vraag me af, waar moet je naartoe als je een 'zwaar geval' bent? Is een psychiater wellicht beter dan een psycholoog?
Ik weet het niet. Ik weet alleen dat de spych mijn vriend het liefst pillen wilde geven die hij zelf niet wil, en met therapieen aankwam die geen hout sneden, waarna ze het zelf ook niet meer wist. Wat dan?! Dan denk ik soms dat er wel een paar loze psychologen (kwakzalvers?) bij zitten, want dit kostte toch wel weer aardig wat knaken...
En inderdaad gaan er volgens mij veel mensen naar een psych als ze een keer een dip hebben, en hebben ze er veel aan als die psych ze helpt om wat verder te komen.
Nu is mijn vraag alleen: wat kunnen die psychologen met mensen die zwaar in de knoop zitten, al jaren bezig zijn met werken aan zichzelf, uiteindelijk erachter komen dat ze het zelf blijkbaar echt niet kunnen en ten einde raad toch maar hulp zoeken omdat ze anders geen toekomst meer zien in hun leven?
En dat, als ze dan eindelijk de stap hebben gezet, een psych treffen die werkelijk nergens verstand van heeft behalve de normale dips waarmee de meeste van haar patienten mee komen? En koste wat kost een labeltje op de patient wil plakken omdat dat de behandeling makkelijker maakt, terwijl de patient het daar niet mee eens is? Omdat de patient weet dat hij elk gewenst labeltje kan krijgen als hij de juiste antwoorden maar geeft op de juiste vragen?
Dan begint die enorme zoektocht naar de juiste psych, maar ik kan me zo voorstellen dat je daar geen zin in hebt, na de teleurstelling dat de deskundige zo makkelijk te manipuleren is en alleen eens dunnetjes kan over doen waaraan jijzelf al jaren geleden hebt gewerkt: gepasseerd station.
Ik maak het van dichtbij mee, en ik vraag me af, waar moet je naartoe als je een 'zwaar geval' bent? Is een psychiater wellicht beter dan een psycholoog?
Ik weet het niet. Ik weet alleen dat de spych mijn vriend het liefst pillen wilde geven die hij zelf niet wil, en met therapieen aankwam die geen hout sneden, waarna ze het zelf ook niet meer wist. Wat dan?! Dan denk ik soms dat er wel een paar loze psychologen (kwakzalvers?) bij zitten, want dit kostte toch wel weer aardig wat knaken...
woensdag 14 november 2007 om 21:52
Milko, ik ken de missers ook. Zie ze in mijn privéleven en krijg ze aan de telefoon of aan de balie Als assistente van een huisarts schrijf ik dergelijke medicatie ook voor. Alleen nooit zonder medeweten van de arts, nooit voor een eerste keer en zeker niet voor de medicijnen van het voorgaande voorschrift nog genoeg voor handen zijn.
En ja, je hebt ze erbij die rustig een week van te voren bellen en zeggen dat hun medicijnen op zijn, veelal met smoesjes. Ik krijg ze aan de balie die denken dat ik in hun zielige verhaal trap dat zij direct iets nodig hebben, omdat....vul maar in.
In mijn privéleven zie ik ook mensen die drinken terwijl ze een dosis medicijnen in hun lijf hebben waar een paard normaliter mee onderuit gaat.
Maar ook al zijn deze mensen er, erg genoeg want veelal echt niet in orde, daarmee kun je niet de psychologie onderuit halen. Voor veel van die mensen is er ook niets anders vanwege hun problematiek.
Dat huisartsen voorschrijven vind ik persoonlijk niet echt een heel groot probleem. Zolang zij maar wel alle wegen richting psychische hulpverlening wijzen aan hun patiënten. Dat wil nog niet zeggen dat een patiënt daar ook (direct) voor openstaat. En zolang die patiënt er niet klaar voor is zal er iets moeten gebeuren. Staat de patiënt er wel voor open, dan moet een verwijzing geen probleem zijn. En in sommige gevallen moet aangedrongen worden op verwijzing.
Ik zie de voorschrijvende huisarts als verlengstuk. Dat moet hij/zij ook zijn. Zeker ook omdat er heel veel patiënten zijn voor wie de psychische hulpverlening, vaak na jaren behandeling, ongeveer klaar is. Het haalbare is bereikt en dan kunnen de noodzakelijke medicijnen via de huisarts die compleet op de hoogte is, de valkuilen kent en een oogje in het zeil houdt.
En ja, je hebt ze erbij die rustig een week van te voren bellen en zeggen dat hun medicijnen op zijn, veelal met smoesjes. Ik krijg ze aan de balie die denken dat ik in hun zielige verhaal trap dat zij direct iets nodig hebben, omdat....vul maar in.
In mijn privéleven zie ik ook mensen die drinken terwijl ze een dosis medicijnen in hun lijf hebben waar een paard normaliter mee onderuit gaat.
Maar ook al zijn deze mensen er, erg genoeg want veelal echt niet in orde, daarmee kun je niet de psychologie onderuit halen. Voor veel van die mensen is er ook niets anders vanwege hun problematiek.
Dat huisartsen voorschrijven vind ik persoonlijk niet echt een heel groot probleem. Zolang zij maar wel alle wegen richting psychische hulpverlening wijzen aan hun patiënten. Dat wil nog niet zeggen dat een patiënt daar ook (direct) voor openstaat. En zolang die patiënt er niet klaar voor is zal er iets moeten gebeuren. Staat de patiënt er wel voor open, dan moet een verwijzing geen probleem zijn. En in sommige gevallen moet aangedrongen worden op verwijzing.
Ik zie de voorschrijvende huisarts als verlengstuk. Dat moet hij/zij ook zijn. Zeker ook omdat er heel veel patiënten zijn voor wie de psychische hulpverlening, vaak na jaren behandeling, ongeveer klaar is. Het haalbare is bereikt en dan kunnen de noodzakelijke medicijnen via de huisarts die compleet op de hoogte is, de valkuilen kent en een oogje in het zeil houdt.
