Bezoek psycholoog/psychiater

pom508 schreef op 14 november 2007 @ 18:08:

[...]





Mirlo, de toename van zorgbehoefte wordt slechts voor een klein deel veroorzaakt, door de kosten in de geestelijke gezondheidszorg.

Even een aanvulling op Lolotte:

Mirlo, wat dacht je van het groeiend aantal ouderen? Van de toename van obesitas? De gezondheidszorg wordt voor een groot deel duurder door de vergrijzing.



Is het je daar om te doen deze discussie? Om de 'schuldigen' aan te wijzen van het stijgen van de ziektekosten?

Een aanvulling op de reactie van Pom bedoel ik, sorry

Hm, zie dat ik over je laatste posting heb heengekeken. Dan had ik anders gereageerd.



Ik ben trouwens zo iemand die al jaren op zoek is naar de juiste psycholoog of de juiste behandeling. Vanaf m'n 18e (ben nu 30) ben ik hiermee bezig, met tussenpozen uiteraard. En tot nu toe heb ik slechts één keer echt een psych getroffen die me daadwerkelijk heeft kunnen helpen. Maar daarmee wil ik niet zeggen dat ik psychologen en psychiaters maar kwakzalvers vind. Het kan soms gewoon niet klikken. Je moet het een beetje treffen met de juiste persoon en het kan natuurlijk ook aan jezelf liggen. Het is maar net hoe eerlijk je bent , hoe ver je wilt gaan en in welke mate je je kunt openstellen.



Daarnaast is 'geestelijk' gezond worden (als het al kan) vaak een langdurig proces. Beetje bij beetje worden de dingen helder, vallen dingen op hun plek, waardoor je zelf weer een stap vooruit kunt. Ik heb niet eens zulke ernstige problemen en ben al 15 jaar bezig, laat staan wanneer je dergelijke problematiek te verwerken hebt als bv Lolotte.



Daarintegen begrijp ik je stelling wel en de vraagtekens die je daarbij hebt. Ik vind ook dat er wel wat kritischer mag worden omgegaan met het voorschrijven van medicatie. Gelukkig ken ik niet van die gevallen zoals jij beschrijft. Ik denk dat deze mensen echt een probleem hebben.



Ik zelf probeer te voorkomen dat ik ergens medicijnen voor ga slikken. Het is me meermalen aangeboden, maar ik heb geweigerd en kwam er uiteindelijk met 'praten' ook wel uit. Ik denk dat veel mensen het echte probleem wegslikken met pillen en dat is natuurlijk nooit goed.

Maar om daaraan nou de conclusie te verbinden dat de ziektekosten daardoor mede zo dramatisch stijgen, vind ik echt onzin.

mirlo schreef op 14 november 2007 @ 20:01:

Ja, klopt, het is slechts een klein deel van de toename van de kosten van de gezondheidszorg. De rest kunnen we toeschrijven aan de vergrijzing. Nou zijn daar heel makkelijk oplossingen voor te vinden, maar ze zijn niet ethisch te verantwoorden. Jammer, maar helaas. Bovendien worden daarvoor al veel pogingen gedaan om vooral de zorgduur te verkorten. Denk daarbij aan ligduurverkorting in het ziekenhuis, en een grotere druk op de mantelzorg. De geestelijke gezondheidszorg is zoiets gevoeligs, dat er te weinig over wordt gesproken, terwijl volgens mij juist op dit gebied heel veel kosten kunnen worden teruggedrongen.

Na eens rustig nagedacht te hebben, moet het volgende me toch van het hart.



Mirlo, óf je krijgt verdraaide slecht uit je toetsenbord wat je eigenlijk bedoelt, óf wat kom je bij mij hier kil en hard mee over. Tja joh, ach het is dat het niet ethisch verantwoord is, jammer joh! Jammer wát? Had je de grootste kostenposten met liefde in hun graf geholpen? Zorg ontzegd?



Voor iemand die zich qua studie mede met dit onderwerp bezighoudt moet ik ook zeggen dat ik jouw kennis schrikbarend slecht vindt (of je drukt jouw mening zo hard door dat je feiten niet meer wilt zien?). Ik kan je zo 5 factoren opnoemen die de zorgkosten oppompen die niets van doen hebben met vergrijzing of psychische zorg. Mijn neus dat die 2 de enige oorzaken zijn zoals jij nu doet overkomen.



Weet je? Volgens mij zit jij veelste veel met je neus in de boeken. Jij lijkt gezondheidszorg alleen nog maar te zien als cijfertjes, productie en een winst-kosten-analyse. Het is 1 kant van de gezondheidszorg maar een nog belangrijkere kant ervan is het feit dat het hier om ménsen gaat.

Jammer dat één tabelletje eigenlijk een eenzijdig beeld geeft. Namelijk alleen de stijging en niet de achterliggende redenen van die stijging. Zo kun je dus niet juist interpreteren of het nu echt zo ontzettend erg is of dat het eigenlijk, gezien andere stijgingen van diezelfde periode, wel meevalt.

1A..De kosten van verpleging in het ziekenhuis zijn gestegen, terwijl juist het verblijf in ziekenhuizen meer en meer teruggedrongen wordt. Waar ligt die stijging dan aan? Ik kan een heel regiment van redenen bedenken die de zorg op kosten gejaagd heeft, de ene logisch en de ander nogal onplezierig voor de samenleving. Een discussie die ik hier niet ga voeren.

B.Dat de specialistische zorg duurder is geworden kán afhankelijk zijn van de methodes en daaraan verbonden technieken en benodigde materialen.

C.Het ziekenvervoer is duurder geworden. Euh, ja maar alle vervoer is inmiddels duurder geworden en door het verkorten van ziekenhuisverblijf is een stijging in het ziekenvervoer een logische gevolg.

De voorzieningen voor GGZ zijn duurder geworden. Er zijn nogal wat zorgvragers. Deels doordat de maatschappij veranderd is, doordat taboes doorbroken zijn, nieuwkomers die nu gesignaleerd worden met opvallend veel psychische problemen, mensen weten de weg te vinden en ga zo maar door.

3. Voorzieningen voor gehandicapten. Ja zeg, gelukkig wel we verstoppen onze gehandicapten niet langer en zoeken naar werkzaamheden die bij hun passen. In plaats van dat we ze thuis achter de gesloten deur laten zitten of afstompen in socialewerkplaatsen/lopende bandwerk met werkzaamheden die niet bij hun vermogen aansluiten.

4. Voorzieningen vanouderen. Ja, broodnodig. Ten eerste door de vergrijzing, ten tweede doordat familie een logische opvang voor deze groep is.

Ach ik kan zo nog wel even doorbreien, maar ik neem aan dat je inmiddels wel snapt dat de oplossing helemaal niet zo makkelijk is in een maatschappij die eist dat men zo goed mogelijk functioneerd en zo lang mogelijk werkzaam blijft. Alleen die druk al is een reden voor sommigen om doodziek van te worden

Natuurlijk moeten we oppassen met hoe we de kosten lager kunnen krijgen. Alleen spelen zoveel factoren een rol.

Mirlo, beeld je eens in; je had een topic geopend met jouw laatste posting nu als openingspost. Dan had je de discussie gehad die je lijkt na te streven en geheel andere reacties dan met het geschop waar je mee begonnen bent. Heftige termen gebruiken, een redelijk zwart-wit beeld neerzetten, dat discussieert nu eenmaal niet geweldig. Tenzij je uit bent op heftige reacties om het heftige of een karikatuur neer wilt zetten. Mij allemaal best, alleen lijk jij uit te zijn op een echte discussie en niet die andere dingen. Mede daarom was ik ook even behoorlijk zwart-wit in mijn laatste reactie. Yas ken ik niet echt. Ik lees haar hier regelmatig -moeilijk te missen - en we hebben in een grijs verleden ooit eens een enkele keer gemaild. Van jou heb ik al wel meer gelezen dat je tegen genoeg gezondheidsleed in jouw zeer directe omgeving bent aangelopen. Wat me persoonlijk een verschrikkelijke gebeurtenis lijkt, maar dat terzij. Mede daarom kon ik me ook niet inbeelden dat je echt zó zwart-wit was als leek en zó kostenbesparend, min of meer over alles en iedereen heen.



Ja, de gezondheidskosten stijgen nog sneller dan de 'sigaar' van Bill Clinton in de buurt van vrouwen zo tussen de 18 en 81. Nee, dat blijft helaas niet eeuwig houdbaar. De oplossing? Ik betwijfel ernstig of die er is. Ik denk dat we al enorm blij mogen zijn als we de mate waarin de kosten stijgen kunnen dempen.



In elk geval zit een aanpak voor mijn visie niet alleen in de vraagkant. We kennen allemaal wel zo'n 'tante marie' die voor elke gestoten teen bij de huisarts zit, bang dat ze morgen doodgaat, want tja het kon wel eens een uitzonderlijke hersentumor zijn die maakte dat ze zich stootte. Daar valt natuurlijk een hoop te besparen. Maar hóe? No claim, eigen risico, medicijnenknaak, niets heeft tot nu toe 'tante marie' tegengehouden terwijl alleen wel leidde tot een verhoogde druk op chronisch zieken en mensen met een laag inkomen.



Ik vind het persoonlijk prettig dat ik elke maand een overzicht krijg van mijn verzekeraar met de kosten die men die maand voor mij vergoed heeft. Het geeft me een goed inzicht in de kosten. Anderzijds heb ik niet de illusie dat 'tante Marie' zich ook maar iets zou aantrekken van zo'n overzicht. Want he! 'Ik heb mijn premie betaalt, en dan mag ik er ook wel wat voor terug krijgen!'.



Ik zie goede opties aan de kant van verzekeraars, zorgaanbieders, overheid etc. Er zijn in dit land nu heel veel regeltjes waardoor zorg onnodig duur wordt. Een voorbeeldje; mijn handen zitten vol met spalken, zo'n 14 totaal. Die dingen kosten zo tussen de 114 en zo'n 300 euro per stuk. Kassa! Zeker als je je bedenkt dat deze regelmatig vervangen moeten worden en ik ze nodig heb tot mijn dood. Omdat er het woord 'medisch' aan te pas komt zijn deze spalken godskolere duur. En wat is het nu eigenlijk? Zilver in een bepaalde vorm op de hand aangemeten. Ja, er komt gespecialiseerde kennis kijken bij het aanmeten van 'afwijkende' spalken en dat kost veel geld. Echter, voor veel van deze spalken geldt een 'meet de maat' (net zoals een ring), bestel een spalk in die maat en klaar is clara. Daar zit dus ergens een enorme prijsverhogende factor in. Een kleine reparatie? Hatsjee, minimaal 100 euro verder. Terwijl een goede edelsmid dit ook voor me kan doen in 5 minuten voor welgeteld 7,50. Het nadeel? Ik mag dat niet laten doen, want tja garantie enzo, regeltje zus en zo, bladiebla.



Regels zijn ooit bedacht om de zorg te optimaliseren en de kosten niet te gek te laten worden. Helaas zijn die regels vaak ook een last. Zelf mag ik bijv. gerust elke week naar het ziekenhuis met de taxi om een gipsspalk aan te laten leggen. Dit moet via de SEH, de huisarts mag niet zelf rechtstreeks doorverwijzen. OK, dat gips gaat er na een week of 3/4 weer af, uiteraard weer met die taxi naar het ziekenhuis. Als dit eenmalig is; soit. Voor mij is het echter hele gewone koek en gebeurd dit ontelbare keren per jaar. Een veel goedkopere oplossing -en medisch een stuk verantwoorder in mijn geval- is het gebruik van spalken. Alleen worden te veel spalken niet meer vergoed sinds ze door Den Haag zijn bestempeld als luxe (je kent het wel, te veel voetbalknietjes enzo). Ik snap waarom er regels zijn en die er ook móeten zijn, maar ik zie echt een goede kostendemper in het iets flexibeler zijn waar mogelijk. Voor dit ene lullige voorbeeld scheelt dat al duizenden euro's per jaar.



Zo zijn er enorm veel voorbeelden waar de kosten enorm opgedreven worden. Kijk, ik heb persoonlijk geen klagen omdat ik links of rechtsom vaak wel kom tot een zorg die voor mij zo optimaal is en draag daar waar nodig en mogelijk dan zelf de kosten wel. Het is alleen natuurlijk van de zotte dat men zo hardnekkig dure minder goede behandelingen wél vergoed en goedkopere bewezen effectievere behandelingen niet wil bespreken want 'regeltje zus of zo'.



Die cijfers van '88-'00 vind ik overigens redelijk ongelukkig discussieren. Neem nu de kostenpost ziekenvervoer. Dat was in die tijd een wild westen. Elke malloot kreeg wel een machtiging en ook elke niet-malloot. Sinds 2005 (of zelfs 2004? De tijd gaat rap) is die regeling echter enorm op de schop gegaan. Vanuit het basispakket wordt zittend ziekenvervoer slechts nog vergoed bij bepaalde strikte eisen. Alleen vervoer van/naar chemo of bestraling en dialyse wordt vergoed. Daarnaast heb je nog de groep permanent rolstoelgebruikers en blinden waarbij de stelregel is gedeponeerd dat zij geen gebruik mogen kunnen maken van een andersoortig voor handen liggende voorziening. Ook is er nog een hardheidsclausule waardoor soms vervoer vergoed wordt voor een kleine groep die meer dan 25 km enkele rit moet reizen voor lange termijn voor langdurige behandeling (denk aan een heel enkele keer bij revalidatie etc.). Al met al een vele malen kleinere groep dan een paar jaar geleden.



Hoe dan ook, die cijfers zijn voor ons huidige stelsel geen materiaal meer waarop we over de huidige stand van zaken zeer fair kunnen bomen. Er is de laatste jaren enorm veel veranderd (zowel in het positieve als negatieve) dat we onszelf te kort doen om de cijfers die refereren aan een totaal ander systeem te gebruiken voor een discussie over het huidige systeem.

Lolot, begin nou niet over voorzieningen van gehandicapten. Voor je het weet ga ik weer op mijn stokpaardje zitten en dan hebben we hier voorlopig geen rust meer.

Roosvrouw, als je nu eens plaats nam op een zacht,welzittend, hobbelpaard dat zit lekkerder en wil ik je best zo nu en dan een zetje geven.

Oeh hobbelpaard, leuk! En nog een zetje krijgen ook. Jee, nog even zeg en dan ga ik me als verwende prinses gedragen.

Hoi Mirlo,

Ik ben zowel kwakzalvers, eikels&mutsen als geweldig deskundige en betrokken mensen tegengekomen in mijn 'psychiatrische loopbaan'. Gelukkig meer van de laatste. Maar vooral in het begin, toen er nog geen goede diagnose was, was het wel eens erg.

Sinds een jaar of 5 ga ik 1x per 2 maanden naar een goeie psychiater, die zich even op de hoogte stelt van mijn leven en stemmingen, en me een receptje geeft (lithium).

Maarre... m'n huisarts heeft me in 1e instantie ''overspannen" verklaard ('k heb manisch depressieve stoornis), me vervolgens naar een psycholoog gestuurd die ook al geen depressie wist te herkennen. Uiteindelijk kwam ik bij een vervangend huisarts die met 5 vragen de juiste diagnose wist te stellen (depressief). Kort daarna werd ik manisch/psychotisch. Ben toen opgenomen en sindsdien ben ik toch grotendeels deskundige types tegengekomen (op hier en daar een arts of verpleger met het verkeerde beroep na) waar ik veel aan gehad heb: verpleegkundigen, psychotherapeut, spv-ster en psychiater.

Ik denk dat het wel vaker voorkomt, dat die 'beginstap' (wat is er eigenlijk met me aan de hand?) moeizaam verloopt.

oja: Over geldbesparing... Medicatie is dan over het algemeen weer veel goedkoper dan therapie...

En is het echt zo 'gemakkelijk' om aan jezelf toe te geven dat je iets 'psychisch' hebt om daarmee 'snel' naar de dokter te lopen? Ben nu inmiddels wel aan gewend aan deze ziekte, maar ik vond het helemaal niet gemakkelijk om het toe te geven. En heb er te lang mee door gelopen (met peperdure opname als gevolg).

Ik ben het wat betreft antibiotica geheel eens met Mirlo. Ik ken mensen die voor GRIEP antibiotica slikken, terwijl dat niet helpt bij een virus. Keelontsteking idem, na een week ben je weer de oude. Normaal gezien dan. Bij mij was de angina zo erg dat ik twee maanden antibiotica slikte en mijn amandelen moest laten verwijderen, omdat de infectie intussen in heel mijn lijf zat en ik 8 kilo afviel. Nog een zware longontsteking erbij, drie maanden van dat kutspul. Ik weigerde in eerste instantie, maar ja, het argument dat ik anders weleens dood kon gaan woog wat zwaarder dan mijn antipathie jegens antibiotica (vooral dat paardenmiddel dat ze je in het ziekenhuis geven). Wat betreft AD's: ik vind dat mensen er inderdaad te snel aan zitten, maar aan de andere kant: je kunt beter een depressie voorkomen. Maar ja, ik erger me wel scheel aan mensen die een dipje hebben wat met een beetje gezonde buitenlucht en een lekker avondje film kijken met een bak ijs zo weer verholpen is, maar ze meteen Prozac naarbinnen werken. Xanax zou voor vliegreizen om gewoon te slapen niet moeten worden vergoed. Ik heb lange tijd een paniekstoornis gehad (vanwege de bekende overdosis coke) en in dat geval vind ik een kleine terugbetaling (wat overigens niet gebeurde) weer wel gerechtvaardigd. Bij elke overslag van mijn hart bleef ik de hele nacht op uit pure stress. Maar goed, ik heb het geld om elke twee weken een pakje xanax te gaan halen, en totdat ik in rustiger vaarwater kom slik ik zo 5 tot 9mg naarbinnen. Op eigen kosten. Prozac is ook teringduur hier, bijna een euro per pil. Als het me helpt, kan het me niet schelen. Maar ik vind het wel schandalig dat ik gediagnosticeerd ben met een zware depressie, automutilatie en stress-stoornis en toch niets vergoed krijg. Want dit zijn geen mietjeszaken meer, niet te verhelpen met een bak Ben&Jerries. En dat is dus mede dankzij de mensen die zomaar wat slikken als er iets tegenzit (en geloof me, ik ben na tien jaar milde tot zware depressie pas gaan slikken). Enige nuance is er dus wel.

Ik denk dat we het ook eens zijn Mirlo, alleen slik ik dan weer heel veel xanax en jij niet ;) Ik weet dat ik mijn medicatie misbruik, maar mijn sigaretten koop ik ook zelf, dus soit. Ik heb van de 6 AD's nog maar eentje vergoed gekregen, in combi met een anti-epylepticum, en dat was nu juist veel te zwaar voor zo'n tenger poppetje. Dus weer eens nieuws, Prozac dus, en dat kost me 30 euro per maand. Sja, ik vind het ergens zeer onterecht maar op je gezondheid staat geen prijs, dus betalen maar. Voor mij heeft xanax trouwens meerdere fucnties: spierontspanning, tegen angsten (vooral tijdens vliegreisjes) en om te slapen. Ik heb de pech zeer snel gewend te raken aan elke vorm van drugs, vandaar die enorme hoeveelheden. Aan een halve xanax per dag heb ik geen ene fuck. Daarnaast volg ik therapie (iets wat me altijd heeft tegengestaan, maar vooruit, je moet echt alles doen om je goed te voelen), zit ik achter mijn happylamp, ga ik mediteren en kuuroorden. De basis is vaak gewoon gezond eten en sporten, maar laat dat nu juist iets heel moeilijks voor me zijn. Ik hoop dat die middelen me de moed geven dit te gaan doen. Mijn arts was daar heel duidelijk in: ik schrijf je een AD voor om je te motiveren, om te gaan sporten en dingen te gaan ondernemen. En daar had ze gelijk in. Bij de universiteitspsychiater kom ik eigenlijk niet meer, ik heb zelf een psychologisch centrum gecontacteerd want die mevrouw is enkel psycho-analyticus en dat is je reinste onzin. Ik heb waarschijnlijk een schop onder mijn hol of op z'n minst een schop in de goede richting nodig, en aangezien ik dat laatste zelf haast niet kan, probeer ik wel die therapie. Wat me trouwens ook weer veel geld gaat kosten, maar goed.

In 2005 ben ik gescheiden en als gevolg daarvan heb ik nogal wat voor mijn kiezen gekregen. 7 Kilo lichter (op 61 kilo daarvoor), trillend als een rietje in de hoek van de bank en na huilend door het park te hebben gelopen besloot ik toch maar om "ondersteuning" te zoeken. Dit verwerken kon ik blijkbaar echt niet alleen, ondanks allerlei lieve mensen om me heen.



Via via kreeg ik de naam door van een eerste lijns psychologe. De klik was er en na een 10tal sessies had ik het gevoel dat ik het zelf wel weer kon. Ik heb er heel veel aan gehad, zonder medicatie, op allerlei vlakken. Ieder moet voor zichzelf beslissen hoe hij of zij met dit soort dingen omgaat. Tussen al die hulpverleners zitten echt ook hele goede................