Psyche
alle pijlers
Bijna altijd een steen in mijn maag
zaterdag 9 september 2017 om 03:18
Zo'n anderhalf jaar heb ik last van een steen in mijn maag, bij een gebrek aan een beter woord. Het is een onder maag gevoel die iedereen weleens heeft gevoeld na een nare gebeurtenis. Alsof er net iets vreselijks is gebeurd en alle gevolgen nog moeten komen.
Ik dacht dat ik last had van een depressie, maar na nog eens goed naar de symptomen van depressie te kijken zie ik in dat dit mogelijk toch iets anders is. Er gaan namelijk helemaal geen negatieve gedachten door mijn hoofd, steeds als ik het voel denk ik "heb je het weer" dan ga ik na waardoor het komt en dan weet ik vaak wel waar de aanleiding zit groot of klein. Het gevoel gaat daardoor niet weg, wat wel helpt is als ik bv ga schoonmaken, hobbyen, wandelen op visite gaan etc. Zo ga ik er anderhalf jaar al mee om en het zit me dwars.
Ik merk dat ik me erger aan mijn eigen optimisme en vrolijkheid, het voelt alsof ik wegloop van het probleem alleen zit het probleem ergens in het onbewuste en kan er niet bij komen. Als ik probeer te denken aan alles wat ik voel en heb meegemaakt in de afgelopen jaren dan erger ik me alleen maar aan die gedachten en dan denk ik liever aan iets leuks of ga ik iets leuks doen.
Waarvan ik dan vervolgens niet echt kan genieten, omdat het zware gevoel er blijft en ik merk ook dat ik daardoor niet slapen kan, het houdt me wakker.
Is dit herkenbaar voor iemand?
Ik dacht dat ik last had van een depressie, maar na nog eens goed naar de symptomen van depressie te kijken zie ik in dat dit mogelijk toch iets anders is. Er gaan namelijk helemaal geen negatieve gedachten door mijn hoofd, steeds als ik het voel denk ik "heb je het weer" dan ga ik na waardoor het komt en dan weet ik vaak wel waar de aanleiding zit groot of klein. Het gevoel gaat daardoor niet weg, wat wel helpt is als ik bv ga schoonmaken, hobbyen, wandelen op visite gaan etc. Zo ga ik er anderhalf jaar al mee om en het zit me dwars.
Ik merk dat ik me erger aan mijn eigen optimisme en vrolijkheid, het voelt alsof ik wegloop van het probleem alleen zit het probleem ergens in het onbewuste en kan er niet bij komen. Als ik probeer te denken aan alles wat ik voel en heb meegemaakt in de afgelopen jaren dan erger ik me alleen maar aan die gedachten en dan denk ik liever aan iets leuks of ga ik iets leuks doen.
Waarvan ik dan vervolgens niet echt kan genieten, omdat het zware gevoel er blijft en ik merk ook dat ik daardoor niet slapen kan, het houdt me wakker.
Is dit herkenbaar voor iemand?
zaterdag 9 september 2017 om 08:03
Dat denk je, en dat kan natuurlijk best zo zijn. Als de aanpassing die je hebt gedaan om te overleven nog steeds geldt om te overleven dan zal je daar niet kunnen bijkomen om te veranderen, lijkt mij. Want dan kan je niet meer overleven. Dat moet verhinderd worden.zit het probleem ergens in het onbewuste en kan er niet bij komen.
Bijvoorbeeld: iemand met een narcistische stoornis of een obsessie zal meerdere malen in zijn leven gemerkt hebben dat hij anders in elkaar zit dan de meeste anderen (want hij is niet gek). Maar als de eerste zich probeert te realiseren dat hij maar matig belangrijk is en de tweede dat hij zich met gewone dingen moet bezighouden i.p.v. met zij obsessie, dan is dat te erg, te fundamenteel om te veranderen, omdat dit juist hun manieren zijn om te overleven. Dus vallen ze weer terug. Waarmee ik niet wil zeggen dat mensen met een stoornis zichzelf maar moeten laten gaan.
En ook niet dat dit bij jou het geval is. Want ik zie alleen je nick en je OP en aan de hand daarvan kan je niet zo vreselijk veel opmaken.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 9 september 2017 om 19:40
Bedankt voor de reacties
Welke therapieën zouden kunnen helpen of hebben jullie positieve ervaring mee? Psycholoog heeft niet geholpen, die zegt dat zij alleen handvatten kan bieden, die had ik naar haar zeggen zelf al. Maar dan doelt zij dus op mijn optimisme, het altijd in oplossingen denken of positief denken. Terwijl het voor mij bijna voelt als een soort verslaving, steeds die drang om positief te denken terwijl het mijn onderbuik gevoel niet weg haalt.
Welke therapieën zouden kunnen helpen of hebben jullie positieve ervaring mee? Psycholoog heeft niet geholpen, die zegt dat zij alleen handvatten kan bieden, die had ik naar haar zeggen zelf al. Maar dan doelt zij dus op mijn optimisme, het altijd in oplossingen denken of positief denken. Terwijl het voor mij bijna voelt als een soort verslaving, steeds die drang om positief te denken terwijl het mijn onderbuik gevoel niet weg haalt.
zondag 10 september 2017 om 05:49
Hoi,
Ik kan me voorstellen dat het een rotgevoel voor je is. En erg belemmerend.
Zo te lezen is het iets obsessiefs in jou, het positief denken. Alsof je bijna niet anders mag denken dan alleen goed en optimistisch.
En dat obsessieve maakt dan ook echt dat je niet bij andere, minder gewenste gevoelens kunt komen.
Maar het feit dat je je ergert aan je eigen optimisme en vrolijkheid zegt al wel dat het geen 'echte' gevoelens zijn en dat er wat onderdrukt wordt in jezelf.
Als je iemand bent die makkelijk kan ontspannen dan zou je als therapie hypnose en/of regressiestherapie kunnen doen.
Een andere is Reiki.
Als je niet makkelijk ontspant zou je Haptonomie kunnen doen.
Gezien je klachten zou ik denk ik voor Haptonomie gaan omdat dat je het meest in kontakt brengt met je totale gevoel.
Ik kan me voorstellen dat het een rotgevoel voor je is. En erg belemmerend.
Zo te lezen is het iets obsessiefs in jou, het positief denken. Alsof je bijna niet anders mag denken dan alleen goed en optimistisch.
En dat obsessieve maakt dan ook echt dat je niet bij andere, minder gewenste gevoelens kunt komen.
Maar het feit dat je je ergert aan je eigen optimisme en vrolijkheid zegt al wel dat het geen 'echte' gevoelens zijn en dat er wat onderdrukt wordt in jezelf.
Als je iemand bent die makkelijk kan ontspannen dan zou je als therapie hypnose en/of regressiestherapie kunnen doen.
Een andere is Reiki.
Als je niet makkelijk ontspant zou je Haptonomie kunnen doen.
Gezien je klachten zou ik denk ik voor Haptonomie gaan omdat dat je het meest in kontakt brengt met je totale gevoel.
dinsdag 26 september 2017 om 20:09
Dit is zeker een bestaand iets. Ken het zelf als het damocles syndroom en heb er in lichte mate last van. Een gevoel dat opkomt in een tijd van rust na een tijd waarin dingen niet goed zijn gegaan.
Schijnt veel voor te komen bij herstellende kankerpatienten maar als je bijvoorbeeld in een korte tijd een aantal mensen verliest dan kan je dat gevoel ook krijgen.
Schijnt veel voor te komen bij herstellende kankerpatienten maar als je bijvoorbeeld in een korte tijd een aantal mensen verliest dan kan je dat gevoel ook krijgen.
Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rave at close of day; Rage, rage against the dying of the light.
