Psyche
alle pijlers
Bijna geen netwerk, voel me rot
donderdag 8 oktober 2009 om 16:25
Hallo,
ik ben al langer lid van dit forum onder een andere naam, maar wilde helemaal anoniem even mijn hart luchten.
Zoals de titel al zegt heb ik maar een klein netwerk van mensen om me heen. Eigenlijk zijn deze mensen allemaal familie of collega's. Als ik eerlijk moet zijn heb ik geen vrienden, alleen maar kennissen en dan enkel vage ook nog.
Lange tijd vond ik dat wel best; ik had het druk genoeg met mijn gezin en werk, maar de laatste tijd breekt het me echt op.
Ik voel me er somber door en jaloers op mensen die wel vrienden om zich heen hebben.
Vroeger op school had ik ook niet zo'n uitgebreide vriendenkring en eigenlijk is elk contact van toen nu wel verwaterd.
Contact met andere moeders op de school van mijn kinderen heb ik ook niet. Vorig jaar heb ik regelmatig vrijwilligerswerk op school gedaan in de hoop wat mensen tegen te komen, maar daar is niks uitgekomen. Ik heb gemerkt dat veel moeders elkaar al heel lang kennen (van vroeger misschien) en mij er niet bij hoeven.
Zoek een leuke hobby zou je zeggen, dat zou ik wel willen, maar ik weet niet wat. Ik ben niet echt sportief, en teamsport is lastig met mijn werk (onregelmatige diensten) en ik ben niet creatief (kan absoluut niet tekenen of schilderen). Als ik bij wijze van spreken zou gaan fitnessen, ben je toch weer alleen bezig en veel anderen gaan al met een vriendin sporten. Dan val ik er weer buiten.
Getver, ik realiseer me dat het een enorm klaagverhaal is geworden en ik weet ook niet echt wat ik van jullie verwacht. Misschien alleen maar een 'luisterend oor'.
Bedankt voor het lezen.
groetjes Nunja
ik ben al langer lid van dit forum onder een andere naam, maar wilde helemaal anoniem even mijn hart luchten.
Zoals de titel al zegt heb ik maar een klein netwerk van mensen om me heen. Eigenlijk zijn deze mensen allemaal familie of collega's. Als ik eerlijk moet zijn heb ik geen vrienden, alleen maar kennissen en dan enkel vage ook nog.
Lange tijd vond ik dat wel best; ik had het druk genoeg met mijn gezin en werk, maar de laatste tijd breekt het me echt op.
Ik voel me er somber door en jaloers op mensen die wel vrienden om zich heen hebben.
Vroeger op school had ik ook niet zo'n uitgebreide vriendenkring en eigenlijk is elk contact van toen nu wel verwaterd.
Contact met andere moeders op de school van mijn kinderen heb ik ook niet. Vorig jaar heb ik regelmatig vrijwilligerswerk op school gedaan in de hoop wat mensen tegen te komen, maar daar is niks uitgekomen. Ik heb gemerkt dat veel moeders elkaar al heel lang kennen (van vroeger misschien) en mij er niet bij hoeven.
Zoek een leuke hobby zou je zeggen, dat zou ik wel willen, maar ik weet niet wat. Ik ben niet echt sportief, en teamsport is lastig met mijn werk (onregelmatige diensten) en ik ben niet creatief (kan absoluut niet tekenen of schilderen). Als ik bij wijze van spreken zou gaan fitnessen, ben je toch weer alleen bezig en veel anderen gaan al met een vriendin sporten. Dan val ik er weer buiten.
Getver, ik realiseer me dat het een enorm klaagverhaal is geworden en ik weet ook niet echt wat ik van jullie verwacht. Misschien alleen maar een 'luisterend oor'.
Bedankt voor het lezen.
groetjes Nunja
vrijdag 9 oktober 2009 om 06:28
Ik wil beide wel Neele. De situatie is echt hoe ik het omschrijf. Ik heb collega's en familie en dat zijn mijn enige contacten. Als ik een vrije dag heb, spreek ik alleen mijn gezin (en evt de cassiere), verder echt niemand en dat breekt me op.
Ik forum al geruime tijd, maar dat vind ik toch heel anders aanvoelen dan face-to-face contact. Ik zit hier ook niet in een groepje of zo, misschien dat dat dan weer anders is.
De forummeet heb ik gezien, maar die dag kan ik niet.
@cappi, helaas wonen er hier in het dorp erg veel ouderen met tijd te veel en die bevolken toch echt massaal de cursussen hier. Ik zie het aan mijn moeder. Zij doet een koor en een leeskring (en af en toe wat losse dingen) met alleen maar 50 plussers. Sorry, maar dat schrikt mij af. Ik voel me daar niet thuis tussen.
edit:
Ik ga trouwens verder schrijven op dat andere topic wat janna aangaf.
Ik forum al geruime tijd, maar dat vind ik toch heel anders aanvoelen dan face-to-face contact. Ik zit hier ook niet in een groepje of zo, misschien dat dat dan weer anders is.
De forummeet heb ik gezien, maar die dag kan ik niet.
@cappi, helaas wonen er hier in het dorp erg veel ouderen met tijd te veel en die bevolken toch echt massaal de cursussen hier. Ik zie het aan mijn moeder. Zij doet een koor en een leeskring (en af en toe wat losse dingen) met alleen maar 50 plussers. Sorry, maar dat schrikt mij af. Ik voel me daar niet thuis tussen.
edit:
Ik ga trouwens verder schrijven op dat andere topic wat janna aangaf.
vrijdag 9 oktober 2009 om 07:17
Ik ben ook alleen Ik heb relatie en 2 schoolgaande kinderen. Partner en ik werken 4 dagen in de week en dat bevalt mij goed. Ik vind mijn werk belangrijk. Op mijn werk ben ik sociaal en collegiaal en lig goed in de groep.
In mijn sociale privéleven gaat het juist véél minder goed. Ik heb een aantal vriendinnen van vroeger die ik nu meer onder wat betere kennis wil plekken. Het contact is verwaterd mede door mijn eigen schuld. Ik ga binnenkort weer afspreken met 2 vriendinnen en dan wordt er aan mij gevraagd wanneer ik kan omdat een datum plannen zo lastig is. Lastig? Mijn agenda is vrijwel leeg omdat ik gewoon bijna geen sociale contacten heb naast mijn familie en wat betere kennissen.
Ik kom wel iedere ochtend op school maar haal maar 1x in de week mijn kinderen op. Ik sta dan ook bijna altijd alleen en weet je... ik vind het eigenlijk wel prima zo. Ik heb geen klik met die andere ouders omdat ik vind dat de gesprekken vaak over de school gaan en hoe slecht deze dan wel niet is, dan denk ik weer... wat doen jullie hier dan nog. Hoewel ik mij soms ook genegeerd voel bedacht ik mij zelf dat ik de anderen ook negeer. Ik sluit mij ook niet aan bij het kletsgroepje, ik vind dat ik weinig te vertellen heb waar zij over mee kunnen praten en omgekeerd ook, dus ik sta gewoon alleen te wachten.
Toen ik ook eens in zo'n dipje zat dat iedereeen maar grote vriendengroepen had en een leuk sociaal leven en ik niet, heb ik mijn eigen rol eens onder de loep genomen. Je moet ook investeren in sociale contacten qua tijd en dergelijke. Je moet er onbevangen in staan en iemand accepteren zoals deze is. Het is dan best confronterend om dan te ontdekken dat ik gewoon niet iedereen meteen leuk vind of hen niet de tijd geef dat ik ze leuk kan vinden, zij moeten mij wat te bieden hebben, Tijd is voor mij een schaars goed dus ik kan ook niet altijd een ander bieden wat voor een vriendschap nodig is. Ofwel het komt dan vaak van 1 kant af en dat maakt de relatie bij voorbaat ongelijkwaardig en gedoemd te mislukken. Ik heb ook wel eens gedacht dat vrienden van ons die echt op ieder feestje aanwezig zijn en elkaar daardoor ook regelmatig zien, wel een hoop oppervlakkige contacten hebben maar geen diepgaande. Dus in mijn ogen is het gras vaak minder groen dan je denkt.
En sinds die tijd voel ik mij beter en mis ik het ook minder. Ik ben wie ik ben. Ik weet dat mensen veel kan bieden, maar wel op de momenten wanneer het mij uitkomt. En dat is gewoon de bottle-neck in mijn hele sociale leven. Ik heb wel een lieve en leuke partner waar ik wel veel mee praat en doe en dat is voor mij genoeg op dit moment.
In jouw geval vraag mij af, waarom wil je zo graag sociale contacten hebben en wat denk je dat deze aan je leven gaan toevoegen?
Wat is je eigen rol hierin, ofwel wat heb jij de andere partij te bieden?
In mijn sociale privéleven gaat het juist véél minder goed. Ik heb een aantal vriendinnen van vroeger die ik nu meer onder wat betere kennis wil plekken. Het contact is verwaterd mede door mijn eigen schuld. Ik ga binnenkort weer afspreken met 2 vriendinnen en dan wordt er aan mij gevraagd wanneer ik kan omdat een datum plannen zo lastig is. Lastig? Mijn agenda is vrijwel leeg omdat ik gewoon bijna geen sociale contacten heb naast mijn familie en wat betere kennissen.
Ik kom wel iedere ochtend op school maar haal maar 1x in de week mijn kinderen op. Ik sta dan ook bijna altijd alleen en weet je... ik vind het eigenlijk wel prima zo. Ik heb geen klik met die andere ouders omdat ik vind dat de gesprekken vaak over de school gaan en hoe slecht deze dan wel niet is, dan denk ik weer... wat doen jullie hier dan nog. Hoewel ik mij soms ook genegeerd voel bedacht ik mij zelf dat ik de anderen ook negeer. Ik sluit mij ook niet aan bij het kletsgroepje, ik vind dat ik weinig te vertellen heb waar zij over mee kunnen praten en omgekeerd ook, dus ik sta gewoon alleen te wachten.
Toen ik ook eens in zo'n dipje zat dat iedereeen maar grote vriendengroepen had en een leuk sociaal leven en ik niet, heb ik mijn eigen rol eens onder de loep genomen. Je moet ook investeren in sociale contacten qua tijd en dergelijke. Je moet er onbevangen in staan en iemand accepteren zoals deze is. Het is dan best confronterend om dan te ontdekken dat ik gewoon niet iedereen meteen leuk vind of hen niet de tijd geef dat ik ze leuk kan vinden, zij moeten mij wat te bieden hebben, Tijd is voor mij een schaars goed dus ik kan ook niet altijd een ander bieden wat voor een vriendschap nodig is. Ofwel het komt dan vaak van 1 kant af en dat maakt de relatie bij voorbaat ongelijkwaardig en gedoemd te mislukken. Ik heb ook wel eens gedacht dat vrienden van ons die echt op ieder feestje aanwezig zijn en elkaar daardoor ook regelmatig zien, wel een hoop oppervlakkige contacten hebben maar geen diepgaande. Dus in mijn ogen is het gras vaak minder groen dan je denkt.
En sinds die tijd voel ik mij beter en mis ik het ook minder. Ik ben wie ik ben. Ik weet dat mensen veel kan bieden, maar wel op de momenten wanneer het mij uitkomt. En dat is gewoon de bottle-neck in mijn hele sociale leven. Ik heb wel een lieve en leuke partner waar ik wel veel mee praat en doe en dat is voor mij genoeg op dit moment.
In jouw geval vraag mij af, waarom wil je zo graag sociale contacten hebben en wat denk je dat deze aan je leven gaan toevoegen?
Wat is je eigen rol hierin, ofwel wat heb jij de andere partij te bieden?
Ik doe mijn best
vrijdag 9 oktober 2009 om 09:48
[quote]Helse_Heidi schreef op 08 oktober 2009 @ 17:05:
Als je geen teamspeler bent en ook niet wil gaan fitnessen zijn er heus nog wel andere hobby's die je kan doen. Tegenwoordig heb je bijv. ook dingen als zumba en yoga wat met "rittenkaarten" werkt. Dan kan je zelf bepalen wanneer je gaat. Mijn vriend doet karate daar geldt hetzelfde.
Nou ik merk bij dit soort lessen dat vrouwen ook vaak al met een vriendin komen en dat het bijna altijd alleen maar "hoi...doei" is in de kleedkamer en les. Er zijn maar weinig mensen die vanuit dit soort sportlessen bij elkaar thuis komen...of je moet toevallig in dezelfde straat wonen ofzo...dan gaat het misschien makkelijker.
Als je geen teamspeler bent en ook niet wil gaan fitnessen zijn er heus nog wel andere hobby's die je kan doen. Tegenwoordig heb je bijv. ook dingen als zumba en yoga wat met "rittenkaarten" werkt. Dan kan je zelf bepalen wanneer je gaat. Mijn vriend doet karate daar geldt hetzelfde.
Nou ik merk bij dit soort lessen dat vrouwen ook vaak al met een vriendin komen en dat het bijna altijd alleen maar "hoi...doei" is in de kleedkamer en les. Er zijn maar weinig mensen die vanuit dit soort sportlessen bij elkaar thuis komen...of je moet toevallig in dezelfde straat wonen ofzo...dan gaat het misschien makkelijker.
vrijdag 9 oktober 2009 om 14:13
quote:Senseo schreef op 09 oktober 2009 @ 07:17:
In jouw geval vraag mij af, waarom wil je zo graag sociale contacten hebben en wat denk je dat deze aan je leven gaan toevoegen?
Wat is je eigen rol hierin, ofwel wat heb jij de andere partij te bieden?
Waarom? Omdat ik net als andere mensen van sociale contacten geniet. Nu spreek ik alleen mijn familie en wat collega's dus zo groot is dat kringetje niet. Ik wil ook wel eens verhalen, meningen etc van anderen horen. Meer concreet: ik zou wel eens met een vriendin willen shoppen. Of met iemand naar het theater of bioscoop. Uitgaan doe ik wel eens met mijn man, maar in het theater zul je hem niet gauw vinden en qua films hebben we toch een hele andere smaak. Of met andere moeders en de kinderen op stap, zou ik ook leuk vinden.
Wat ik te bieden heb? Geen idee, ik heb geen speciale vaardigheden ofzo. Wel vind ik dat ik leuk gezelschap ben (aren't we all?) en een brede algemene ontwikkeliing heb (kan dus over veel dingen meepraten).
In jouw geval vraag mij af, waarom wil je zo graag sociale contacten hebben en wat denk je dat deze aan je leven gaan toevoegen?
Wat is je eigen rol hierin, ofwel wat heb jij de andere partij te bieden?
Waarom? Omdat ik net als andere mensen van sociale contacten geniet. Nu spreek ik alleen mijn familie en wat collega's dus zo groot is dat kringetje niet. Ik wil ook wel eens verhalen, meningen etc van anderen horen. Meer concreet: ik zou wel eens met een vriendin willen shoppen. Of met iemand naar het theater of bioscoop. Uitgaan doe ik wel eens met mijn man, maar in het theater zul je hem niet gauw vinden en qua films hebben we toch een hele andere smaak. Of met andere moeders en de kinderen op stap, zou ik ook leuk vinden.
Wat ik te bieden heb? Geen idee, ik heb geen speciale vaardigheden ofzo. Wel vind ik dat ik leuk gezelschap ben (aren't we all?) en een brede algemene ontwikkeliing heb (kan dus over veel dingen meepraten).
vrijdag 9 oktober 2009 om 14:18
Nunja, begin gewoon bij het begin.
Zoek moeders in je omgeving en nodig die eens uit om samen wat te doen.
Verder zet je een advertentie waarin je vraagt naar mensen om mee naar het theater te gaan.
Een kookclubje is ook een goed idee. Dan ben je bezig en klets je met elkaar.
Echt, je moet actie ondernemen en niet blijven denken aan wat je graag zou willen. Zorg dat het gebeurt!
Zoek moeders in je omgeving en nodig die eens uit om samen wat te doen.
Verder zet je een advertentie waarin je vraagt naar mensen om mee naar het theater te gaan.
Een kookclubje is ook een goed idee. Dan ben je bezig en klets je met elkaar.
Echt, je moet actie ondernemen en niet blijven denken aan wat je graag zou willen. Zorg dat het gebeurt!
zaterdag 10 oktober 2009 om 01:16
zaterdag 10 oktober 2009 om 17:09
Ik schrijf verder op het ander topic, maar wil nog wel even reageren (dat jullie niet denken dat ik jullie negeer).
Ik heb wel even gezocht naar die cursus, maar buiten het feit dat de cursus in mijn regio al lang en breed gestart is, voel ik me er niet toe aangetrokken.
*knip/plak*
Het is de bedoeling dat de deelnemers ervaringen uitwisselen, nadenken over hun wensen en grenzen en een realistische kijk op vriendschap ontwikkelen. Daarbij is er aandacht voor een groter zelfvertrouwen en positiever zelfbeeld. Ook wordt er intensief geoefend in communicatietechnieken en benaderingswijzen.
Ik heb een realistische kijk op vriendschap; ik verwacht bv niet van elk vriendelijk persoon dat we meteen beste vrienden zijn, ik weet dat vriendschap investeren betekend; dat het van 2 kanten komt.
Ik heb voldoende zelfvertrouwen en mijn zelfbeeld is positief genoeg. Daar hoeft m.i. niet aan gewerkt te worden.
Communicatietechnieken heb ik op mijn studie al genoeg gehad. En benaderingswijzen..tja, ik weet best wat gepast is in verschillende situaties, ik weet hoe ik iemand moet benaderen, dat het vervolgens niet beantwoord wordt, ligt daar niet aan.
Nee, ik zie niks in zo'n cursus.
Maar utregmeisje, je zegt dat zo'n cursus 'leuk, interessant en leerzaam is'. Heb jij er zelf een gedaan?
Ik heb wel even gezocht naar die cursus, maar buiten het feit dat de cursus in mijn regio al lang en breed gestart is, voel ik me er niet toe aangetrokken.
*knip/plak*
Het is de bedoeling dat de deelnemers ervaringen uitwisselen, nadenken over hun wensen en grenzen en een realistische kijk op vriendschap ontwikkelen. Daarbij is er aandacht voor een groter zelfvertrouwen en positiever zelfbeeld. Ook wordt er intensief geoefend in communicatietechnieken en benaderingswijzen.
Ik heb een realistische kijk op vriendschap; ik verwacht bv niet van elk vriendelijk persoon dat we meteen beste vrienden zijn, ik weet dat vriendschap investeren betekend; dat het van 2 kanten komt.
Ik heb voldoende zelfvertrouwen en mijn zelfbeeld is positief genoeg. Daar hoeft m.i. niet aan gewerkt te worden.
Communicatietechnieken heb ik op mijn studie al genoeg gehad. En benaderingswijzen..tja, ik weet best wat gepast is in verschillende situaties, ik weet hoe ik iemand moet benaderen, dat het vervolgens niet beantwoord wordt, ligt daar niet aan.
Nee, ik zie niks in zo'n cursus.
Maar utregmeisje, je zegt dat zo'n cursus 'leuk, interessant en leerzaam is'. Heb jij er zelf een gedaan?
zondag 11 oktober 2009 om 08:18
Hoop dat je wat leuke contacten op gaat doen maar nogmaals ik vind je er wel negatief instaan, op voorhand weet je al dat bepaalde cursussen etc niks voor je zijn, als je er al vanuit gaat dat e.e.a. toch niks voor je is wat verwacht je dan te horen? We hebben suggesties aangekaart maar er zit niks tussen wat je leuk lijkt en op alles heb je wel een negatief weerwoord
zondag 11 oktober 2009 om 09:31
Dat mag je vinden Cappi. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten wat voor mij wel en niet werkt. In een groep rollenspellen doen, hoe je iemand aanspreekt bijvoorbeeld (ik stel me zo voor dat ze dat bedoelen met 'intensief oefenen met communicatietechnieken en toenaderingspogingen') is voor mij niet iets waar ik iets aan heb. Ik ben niet verlegen, klap helemaal niet dicht in een groep, probeer altijd in een groep cointacten op te doen, alleen lukt dat de laatste jaren niet omdat de groepen waarin ik kom al een een historie met elkaar hebben en niet op mij zitten te wachten blijkbaar.
zondag 11 oktober 2009 om 10:22
Nunja, zie nu pas jouw topic en het is wel een beetje herkenbaar. Als je een paar keer teleurgesteld bent in vriendschappen word je voorzichtiger, maar voor nieuwe vriendschappen zal je toch jezelf (hoe moeilijk het ook is) toch zelf open moeten stellen. Cursussen of een sportschool is ook niets voor mij. Waarom wijs je mailcontact eigenlijk af? Zo kun je namelijk wel iemand eerst op een veilige afstand beter leren kennen. En ik weet niet of het bij jou ook meespeelt maar ik werk ook onregelmatig en dat is ook niet altijd erg bevorderlijk voor vriendschappen, het vraagt inspanning om iets te plannen. En ik lees dat je getrouwd bent en kinderen hebt, zoek je een vriendin die hetzelfde leven heeft? Daarmee beperk je misschien ook je eventuele vriendenkring.
zondag 11 oktober 2009 om 10:58
Mss mosterd maar even over de schoolplein contacten; spelen jouw kinderen wel eens bij anderen of vriendjes bij jouw thuis?
Zo ook hier; hier zijn vriendschappen uit ontsaan. Mijn jongste wilde graag bij x spelen. Prima, ik kom haar rond etenstijd ophalen, je begint een kletspraatje (wat ruikt het hier lekker, wat kook je?). Volgende keer x bij ons, moeder komt haar halen, ik bied thee aan, kletserdeklets (over niets idd, maar wel gezellig, zo aan het eind vd dag). En zo gaat het eigenlijk snel verder (nou heb ik 3kids dus veel andere moeders over de vloer). Nu hockeyt mijn man met haar man. En wij beperken ons tot rose drinken als we onze kids komen ophalen bij elkaar. Een voorbeeld van een gezellige, ongedwongen "vriendschap", die niet diep gaat maar het dagelijks leven wel leuk maakt, lijkt mij.
Zo ook hier; hier zijn vriendschappen uit ontsaan. Mijn jongste wilde graag bij x spelen. Prima, ik kom haar rond etenstijd ophalen, je begint een kletspraatje (wat ruikt het hier lekker, wat kook je?). Volgende keer x bij ons, moeder komt haar halen, ik bied thee aan, kletserdeklets (over niets idd, maar wel gezellig, zo aan het eind vd dag). En zo gaat het eigenlijk snel verder (nou heb ik 3kids dus veel andere moeders over de vloer). Nu hockeyt mijn man met haar man. En wij beperken ons tot rose drinken als we onze kids komen ophalen bij elkaar. Een voorbeeld van een gezellige, ongedwongen "vriendschap", die niet diep gaat maar het dagelijks leven wel leuk maakt, lijkt mij.
zondag 11 oktober 2009 om 11:00
Nog even over de schoolplein contacten; bij sommige voel je je meer op je gemak en klikt het beter, dat groeit dan meestal wel uit tot meer. Maar zo hebben mijn kids ook vriendjes met ouders waar ik niet aan moet denken om vrienden mee te zijn, zijn totaal elkaars typen niet. Maar toch lopen we op het schoolplein wel naar elkaar toe, alleen maar met de simple opmerking; " goh, wat hadden ze leuk gespeeld he vorige week?". En dan heb je al een praatje.
