Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zondag 6 juli 2008 om 15:15
Shahla, je moet eens Souad Massi luisteren. Prachtig!
Hier kun je wat fragmenten luisteren:
http://www.nl.bol.com/is-..._OWNER_ID=1&lgl_Section=1
en:
http://www.nl.bol.com/is-..._OWNER_ID=1&lgl_Section=1
Heb jij die verlatingsangst niet, Shahla? Jij bent getrouwd naar ik me herinner. Ik had dat bij al mijn vriendjes, maar dan ook pushen net zolang tot 'ie 't voor bekeken hield, en dan smeken enzo. Alles voor ruzie kennelijk. Stom stom stom. Bij huidige man doe ik dat soms nog, maar 't is verbeterd. Maar ik merk dat hij niet meer zo gek op me is, ik hoop dat door me anders op te stellen, hij bijdraait, want het is denk ik wel mijn fout en niet die van hem.
Hier kun je wat fragmenten luisteren:
http://www.nl.bol.com/is-..._OWNER_ID=1&lgl_Section=1
en:
http://www.nl.bol.com/is-..._OWNER_ID=1&lgl_Section=1
Heb jij die verlatingsangst niet, Shahla? Jij bent getrouwd naar ik me herinner. Ik had dat bij al mijn vriendjes, maar dan ook pushen net zolang tot 'ie 't voor bekeken hield, en dan smeken enzo. Alles voor ruzie kennelijk. Stom stom stom. Bij huidige man doe ik dat soms nog, maar 't is verbeterd. Maar ik merk dat hij niet meer zo gek op me is, ik hoop dat door me anders op te stellen, hij bijdraait, want het is denk ik wel mijn fout en niet die van hem.
zondag 6 juli 2008 om 18:31
Ha meiden,
Ik mis Lin dit weekend! Hoop dat 't een beetje gaat daar? En Intiem, ben jij leuke dingen aan het doen? Your Wake Up Call en Onzeker Meisje... Ook benieuwd hoe het met jullie is!
Shahla en Digitalis, heel herkenbaar, wat jullie schrijven over niet-zichtbaar zelfdestructief gedrag. Inderdaad, onveilige (en ontrouwe) seks en vervolgens zitten zweten bij de GGD voor de testuitslagen... Nog zoiets: ik heb ooit een zwaar gekneusde enkel gehad, en heb 'm vervolgens moedwillig voorgoed kapot gemaakt. Zodat ik nu vaak mank loop. Periodes van teveel eten, extreem vermageren. Past allemaal in het plaatje. Digi, wat je schrijft over die verslavingsgevoeligheid: ben blij dat je daar in ieder geval geen last van heb. Ik enorm, da's ook de reden dat de psych mij nog geen medicatie wilde verstrekken via de huisarts.
Shahla, bij jou blijft het dus ook aanmodderen met je moeder? Hebben jullie nu contact of weer even niet? Grappig dat je schrijft dat je denkt je je problematiek van je moeder geërfd hebt. Precies datzelfde heb ik met de psych bedacht. Ik zo zoveel van mijn moeilijke dingen terug in mijn moeder. Overigens zijn er verderop in de familie ook wel mensen opgenomen geweest etc. 'De appel...'. Dank trouwens voor je lieve tips. Heb me helemaal kapot gesport, ben bij m'n ouders met een boek in bad geweest (ze zijn op vakantie) en loop in ieder geval niet meer te huilen. Sja, ex (je begrijpt het niet verkeerd): we hadden afgesproken iets te laten horen als een van ons iets met een ander zou hebben. Omdat dat het enige is dat het misschien makkelijker zou kunnen maken elkaar los te laten. Klinkt waanzinnig stom he...
Digitalis, wat je schrijft over bindings-/verlatingsangst klinkt zo bekend! Of noem het aantrekken/afstoten, whatever. Heb dat ook, zowel met mannen als in vriendschappen. Wanhopig willen, maar geen actie ondernemen, en het andere moment veel te aan-/afhankelijk zijn. Goed dat je er actief mee bezig bent, maar verloochen jezelf niet! Je bent wie je bent en zo ben je een heel bijzonder mens. En als hij dat niet waardeert is hij je -wederom- niet waard. Iedereen heeft z'n moeilijke dingen!
Chili, zet 'm op! Ik zit 'm ook al te knijpen, voor mijn intake as. woensdag. Hoop dat alles eruit komt en dat ik me niet laat afschepen na 2 uur spitten en graven.
Ik mis Lin dit weekend! Hoop dat 't een beetje gaat daar? En Intiem, ben jij leuke dingen aan het doen? Your Wake Up Call en Onzeker Meisje... Ook benieuwd hoe het met jullie is!
Shahla en Digitalis, heel herkenbaar, wat jullie schrijven over niet-zichtbaar zelfdestructief gedrag. Inderdaad, onveilige (en ontrouwe) seks en vervolgens zitten zweten bij de GGD voor de testuitslagen... Nog zoiets: ik heb ooit een zwaar gekneusde enkel gehad, en heb 'm vervolgens moedwillig voorgoed kapot gemaakt. Zodat ik nu vaak mank loop. Periodes van teveel eten, extreem vermageren. Past allemaal in het plaatje. Digi, wat je schrijft over die verslavingsgevoeligheid: ben blij dat je daar in ieder geval geen last van heb. Ik enorm, da's ook de reden dat de psych mij nog geen medicatie wilde verstrekken via de huisarts.
Shahla, bij jou blijft het dus ook aanmodderen met je moeder? Hebben jullie nu contact of weer even niet? Grappig dat je schrijft dat je denkt je je problematiek van je moeder geërfd hebt. Precies datzelfde heb ik met de psych bedacht. Ik zo zoveel van mijn moeilijke dingen terug in mijn moeder. Overigens zijn er verderop in de familie ook wel mensen opgenomen geweest etc. 'De appel...'. Dank trouwens voor je lieve tips. Heb me helemaal kapot gesport, ben bij m'n ouders met een boek in bad geweest (ze zijn op vakantie) en loop in ieder geval niet meer te huilen. Sja, ex (je begrijpt het niet verkeerd): we hadden afgesproken iets te laten horen als een van ons iets met een ander zou hebben. Omdat dat het enige is dat het misschien makkelijker zou kunnen maken elkaar los te laten. Klinkt waanzinnig stom he...
Digitalis, wat je schrijft over bindings-/verlatingsangst klinkt zo bekend! Of noem het aantrekken/afstoten, whatever. Heb dat ook, zowel met mannen als in vriendschappen. Wanhopig willen, maar geen actie ondernemen, en het andere moment veel te aan-/afhankelijk zijn. Goed dat je er actief mee bezig bent, maar verloochen jezelf niet! Je bent wie je bent en zo ben je een heel bijzonder mens. En als hij dat niet waardeert is hij je -wederom- niet waard. Iedereen heeft z'n moeilijke dingen!
Chili, zet 'm op! Ik zit 'm ook al te knijpen, voor mijn intake as. woensdag. Hoop dat alles eruit komt en dat ik me niet laat afschepen na 2 uur spitten en graven.
zondag 6 juli 2008 om 18:56
Digi, ik heb jouw voorbeeld even op you tube opgezocht. Inderdaad wel muziek die ik ook mooi vind.
Nog twee voorbeelden voor jou:
Nawal el Zoughbi
George Wassouf (geluidskwaliteit is niet zo best maar vooruit maar)
Later meer, ik ga de honden nog een keertje uitlaten en daarna koken.
Nog twee voorbeelden voor jou:
Nawal el Zoughbi
George Wassouf (geluidskwaliteit is niet zo best maar vooruit maar)
Later meer, ik ga de honden nog een keertje uitlaten en daarna koken.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 6 juli 2008 om 19:22
Ben aan het luisteren Shahla. Van studeren komt toch niks meer 
Waps, ik neig wel heel erg naar verslavingen maar kan er dan wel mee ophouden. Ik krijg bijvoorbeeld van mijn huisarts geen kalmeringsmiddelen meer, omdat ik dat heb misbruikt. Mijn psychiater vind dat ik er niet mee kan stoppen omdat je dan juist een verergering van de angst krijgt. Wel wil hij dat ik het niet meer gebruik om te slapen, maar daar houd ik me niet zo aan want soms heb ik het toch nodig. Overdag gebruik ik het bijna nooit meer. Ja, als ik iets moet doen wat ik eng vind. Ik kom van de 20mg (normale dosis is een halve mg) per dag en toch hoef ik nu niet meer. In de kliniek kreeg ik het opeens niet meer en daar werd ik heel agressief van. Afkicken is het wel. Maar dat gaat supersnel bij mij, gewoon goede genen zeker. Want het is zeker niet mijn discipline.
Dat aantrekken en afstoten vind ik zo vermoeiend, en toch doe ik het. Ik wil constante aandacht, echt zo stom. Maar ja, dat ben ik gewend en dan blijf je het willen. Zoiets. Ik hoop dat IK HEM wel waard ben. Ik heb met een mes staan zwaaien om zn aandacht te krijgen, da's natuurlijk een stomme, zwaar domme actie. Daar ben ik dus voor afgestraft zowel letterlijk als figuurlijk. Ik hoop toch z'n verliefdheid terug te krijgen, want het voelde zo heerlijk! Iemand die alles van me weet en toch zo verliefd deed. Hij zei me: ik begrijp het niet, hoe kan zo'n leuk mensje als jij nu zelfmoord plegen? Vond ik zo aardig. Nou ja, we zien het wel.
Waps, ik neig wel heel erg naar verslavingen maar kan er dan wel mee ophouden. Ik krijg bijvoorbeeld van mijn huisarts geen kalmeringsmiddelen meer, omdat ik dat heb misbruikt. Mijn psychiater vind dat ik er niet mee kan stoppen omdat je dan juist een verergering van de angst krijgt. Wel wil hij dat ik het niet meer gebruik om te slapen, maar daar houd ik me niet zo aan want soms heb ik het toch nodig. Overdag gebruik ik het bijna nooit meer. Ja, als ik iets moet doen wat ik eng vind. Ik kom van de 20mg (normale dosis is een halve mg) per dag en toch hoef ik nu niet meer. In de kliniek kreeg ik het opeens niet meer en daar werd ik heel agressief van. Afkicken is het wel. Maar dat gaat supersnel bij mij, gewoon goede genen zeker. Want het is zeker niet mijn discipline.
Dat aantrekken en afstoten vind ik zo vermoeiend, en toch doe ik het. Ik wil constante aandacht, echt zo stom. Maar ja, dat ben ik gewend en dan blijf je het willen. Zoiets. Ik hoop dat IK HEM wel waard ben. Ik heb met een mes staan zwaaien om zn aandacht te krijgen, da's natuurlijk een stomme, zwaar domme actie. Daar ben ik dus voor afgestraft zowel letterlijk als figuurlijk. Ik hoop toch z'n verliefdheid terug te krijgen, want het voelde zo heerlijk! Iemand die alles van me weet en toch zo verliefd deed. Hij zei me: ik begrijp het niet, hoe kan zo'n leuk mensje als jij nu zelfmoord plegen? Vond ik zo aardig. Nou ja, we zien het wel.
zondag 6 juli 2008 om 20:39
Digitalis, je mag ook wel even niet studeren! Dan begin je morgen toch gewoon met frisse zin (haha)? Heb je in de kliniek gezeten na je zelfmoordpoging? Als je geen zin hebt 't erover te hebben begrijp ik dat. Uit een eerder berichtje meen ik op te maken dat het vrij recent is. En moest je in verband daarmee door de politie verhoord worden?!
Wat is dom?! Ik denk dat wij hier allemaal het heftigst uit de hoek komen als iets (maar vooral iemand) er heel erg toe doet. Beide kanten op: wij geven onszelf helemaal in positieve zin, maar kunnen ook negatief doorslaan. Ik heb het 'mes-incident' overigens van de andere kant meegemaakt: mijn ex-vriendje is hier zo tekeer gegaan dat ik hem uit pure angst midden in de nacht weggestuurd heb. De dag daarna deed hij een zelfmoordpoging, nadat hij mij op de hoogte gesteld had. Dat beeld vergeet ik nooit meer. Hij is nu onder behandeling en heeft volgens mij voor het eerst zijn plekje in de hulpverlening gevonden.
Wat is dom?! Ik denk dat wij hier allemaal het heftigst uit de hoek komen als iets (maar vooral iemand) er heel erg toe doet. Beide kanten op: wij geven onszelf helemaal in positieve zin, maar kunnen ook negatief doorslaan. Ik heb het 'mes-incident' overigens van de andere kant meegemaakt: mijn ex-vriendje is hier zo tekeer gegaan dat ik hem uit pure angst midden in de nacht weggestuurd heb. De dag daarna deed hij een zelfmoordpoging, nadat hij mij op de hoogte gesteld had. Dat beeld vergeet ik nooit meer. Hij is nu onder behandeling en heeft volgens mij voor het eerst zijn plekje in de hulpverlening gevonden.
zondag 6 juli 2008 om 20:44
Leuk dat er op het Viva-forum ook een topic over Borderliners is. Bij mij is 3 jaar geleden Borderline geconstateerd en ik zit nu in de laatste fase van mijn behandeling.
Door een zeer traumatische ervaring zijn mijn klachten verergerd en eigenlijk is door dit trauma het hele thema Borderline naar voren gekomen en soms denk ik wel eens als ik het trauma niet had gehad, of ik dan ooit wel voor Borderline was gedianostiseerd.
Maar goed, om het beestje maar een naampje te geven, is mij de diagnose Borderline gegeven.
Op dit moment uit zich dat in nogal eens erg onveilige en de daarbij horende vijandige gevoelens, neigingen om mensen af te stoten, te ontwijken, extreme gevoeligheid voor bepaalde reacties van mensen, maar als ik kijk naar 3 jaar geleden, zijn deze klachten verminderd tot 10-20% van wat ze waren.
Het slachtoffergevoel is ook wel af en toe aanwezig, maar ook minder.
Ik ben helaas in de handen gekomen van een foute man en dat heeft mijn klachten verergerd, of misschien zijn ze daar wel begonnen, want daarvoor was ik nooit zo bang en had ik niet zo'n laag gevoel van eigenwaarde. Er zijn meerdere dingen achter elkaar gebeurd, vandaar, daarvoor machtsmisbruik in een kerk en in mijn verleden, tijdens mijn jeugd zijn er ook wel vervelende dingen gebeurd, ik had in ieder geval geen goed contact met mijn ouders, veel ruzie etc. Mijn vader had veel last van woede en agressie en daarom was ik minder goed in staat mijn grenzen aan te geven aan mijn ex waardoor hij er overheen denderde en eroverheen bleef denderen, totdat er niets meer te denderen viel en toen is hij vertrokken naar de gevangenis gelukkig.
Nu heb ik wel een lieve vriend die het tegenovergestelde is van mijn ex en dat is wel even wennen, want dan voe je pas hoe erg ik mishandeld en vernederd ben en hoe ik me heb laten mishandelen en vernederen. Ik heb alles wel tegen mijn vriend gezegd, maar ik wil er niet elke dag over beginnen, op een gegeven moment moet het maar klaar zijn en het is voor hem ook niet leuk om elke dag al die ellendige verhalen te horen.
Maar ze spelen nog wel.
Door een zeer traumatische ervaring zijn mijn klachten verergerd en eigenlijk is door dit trauma het hele thema Borderline naar voren gekomen en soms denk ik wel eens als ik het trauma niet had gehad, of ik dan ooit wel voor Borderline was gedianostiseerd.
Maar goed, om het beestje maar een naampje te geven, is mij de diagnose Borderline gegeven.
Op dit moment uit zich dat in nogal eens erg onveilige en de daarbij horende vijandige gevoelens, neigingen om mensen af te stoten, te ontwijken, extreme gevoeligheid voor bepaalde reacties van mensen, maar als ik kijk naar 3 jaar geleden, zijn deze klachten verminderd tot 10-20% van wat ze waren.
Het slachtoffergevoel is ook wel af en toe aanwezig, maar ook minder.
Ik ben helaas in de handen gekomen van een foute man en dat heeft mijn klachten verergerd, of misschien zijn ze daar wel begonnen, want daarvoor was ik nooit zo bang en had ik niet zo'n laag gevoel van eigenwaarde. Er zijn meerdere dingen achter elkaar gebeurd, vandaar, daarvoor machtsmisbruik in een kerk en in mijn verleden, tijdens mijn jeugd zijn er ook wel vervelende dingen gebeurd, ik had in ieder geval geen goed contact met mijn ouders, veel ruzie etc. Mijn vader had veel last van woede en agressie en daarom was ik minder goed in staat mijn grenzen aan te geven aan mijn ex waardoor hij er overheen denderde en eroverheen bleef denderen, totdat er niets meer te denderen viel en toen is hij vertrokken naar de gevangenis gelukkig.
Nu heb ik wel een lieve vriend die het tegenovergestelde is van mijn ex en dat is wel even wennen, want dan voe je pas hoe erg ik mishandeld en vernederd ben en hoe ik me heb laten mishandelen en vernederen. Ik heb alles wel tegen mijn vriend gezegd, maar ik wil er niet elke dag over beginnen, op een gegeven moment moet het maar klaar zijn en het is voor hem ook niet leuk om elke dag al die ellendige verhalen te horen.
Maar ze spelen nog wel.
zondag 6 juli 2008 om 21:18
Ja, ik ga vroeg slapen en in de morgen de verplichte dingen doen, en dan 's middags in de bieb studeren.
Vorig jaar zou ik van de uni af worden gekickt wegens te weinig studievoortgang, dus ik moest veel herexamens halen. Ik had heel erg last van stress, viel kilo's af door de adrenaline en ik slikte 20mg Xanax per dag (20 of 40 keer de normale dosis). Daarvoor heb ik me laten opnemen, maar na 4 dagen was ik weg. Die omgeving was allesbehalve goed voor me. Ik had de examens trouwens eerder verwaarloosd omdat ik depressief was, onder die stress had ik ze gehaald en ik mocht blijven. Ging toen verhuizen, kwam in een smerige kelder terecht met geen zonlicht. Daardoor verergerde mijn toestand, en ditmaal kreeg ik Prozac want de Seroxat deed niets voor me. Prozac bleek heel verkeerd te vallen bij mij, onder die invloed (alle ratio was weg, zei mijn psychiater later, ik zat in een manie) heb ik mijn zm-poging gedaan. Heb het kennelijk nog op het forum aangekondigd, maar ik kan het me niet meer herinneren. Wel erg veel spijt van gehad want iedereen was bezorgd en dat was eerlijk waar de bedoeling niet. Ze hebben me na 1 nacht naar huis gestuurd, ze zouden zogenaamd niets voor me kunnen doen. Ik stopte uiteraard met de Prozac en slikte een tijd niets. Ik voelde me herboren, want net niet dood. Ik leefde in een soort droomwereld. Maar je eigen dood (zo voelde het) verwerken gaat niet. Ik kan rouwen om anderen, maar om je eigen dood....nee. Ik zocht weer hulp, sneed weer en was een zielig hoopje ellende van 46 kilo (bij 1.70m). Ik stond op het punt me op te laten nemen, totdat ik besefte dat ik dat niet wilde (dat besef kwam in een droom de dag voordat ik zou gaan). Ik ben naar mijn ouders gegaan, die mij verplichtten te eten en wat te doen. Dat hielp. Ik ging weer naar de huisarts en kreeg risperdal, een antipsychoticum als i khet goed heb. Mijn huisarts verwees me naar de directeur van het ziekenhuis waar ik me wilde laten opnemen, want hij heeft ook een eigen praktijk. Hij diagnosticeerde me met BPS, iets wat ik al meer dan 7 jaar vermoedde. Ik kreeg Zyprexa en vanaf toen ging het de goede kant op. Ik verhuisde weer naar een andere kamer en verzon een auto-ongeluk voor mijn lange afwezigheid in de lessen en mijn littekens. De politie heeft me inderdaad verhoord en de rechercheurs waren vriendelijker dan het ziekenhuispersoneel, dat mij gewoon zat uit te lachen. Ik heb zelfs in de isoleercel gezeten. En maar lachen, die rotwijven. De Zyprexa werd telkens verhoogd en nu heb ik ook een AD erbij, en nu gaat het buitengewoon goed. Het enige waar ik mee in mijn maag zit, is die 'vriend' van me.
Nou ja, beetje lang maar dit is het wel in een notendop.
zondag 6 juli 2008 om 21:55
Josefientje, goed dat je hier bent! Er is een hoop gebeurd begrijp ik uit je summiere beschrijving. Goed dat je hulp gezocht en gekregen hebt, en het beste: het werkt dus! Ben benieuwd naar hoe je in het hele traject gerold bent, wat voor therapie je volgt en wat het met jou doet. Ook medicatie?
Digitalis, dankjewel dat je dit allemaal opschrijft. Wat een verhaal... En er is nog veel meer lees ik af en toe tussen je regels door. Wat een kanjers van ouders heb jij overigens, super dat je daar terecht kon en kunt. Je bent echt van ver gekomen he, tot waar je nu bent. Je mag echt trots zijn op jezelf! En ja, love's a bitch en dat blijft het... Had net ook alweer een mailtje van ex. En ja, heb geantwoord. Stomstomstom. Maar als ik 't tot morgen had laten liggen had ik ook geantwoord. Ik kan het niet. Nou ja, probeer nog even zinnen te verzetten en dan hopelijk slapen. Morgen begint er weer een heerlijke werkweek
Digitalis, dankjewel dat je dit allemaal opschrijft. Wat een verhaal... En er is nog veel meer lees ik af en toe tussen je regels door. Wat een kanjers van ouders heb jij overigens, super dat je daar terecht kon en kunt. Je bent echt van ver gekomen he, tot waar je nu bent. Je mag echt trots zijn op jezelf! En ja, love's a bitch en dat blijft het... Had net ook alweer een mailtje van ex. En ja, heb geantwoord. Stomstomstom. Maar als ik 't tot morgen had laten liggen had ik ook geantwoord. Ik kan het niet. Nou ja, probeer nog even zinnen te verzetten en dan hopelijk slapen. Morgen begint er weer een heerlijke werkweek
zondag 6 juli 2008 om 22:00
zondag 6 juli 2008 om 22:44
Digi, heb zeer zeker wel last van verlatingsangst gehad. Herken wel wat je schrijft daarom. De paniek die toeslaat en die zo extreem overweldigend is dat je van alles doet en probeert om maar te voorkomen dat je die ander kwijtraakt. Meestal wel pas als er een giga ruzie was of als de ander aangaf twijfels te hebben. Ben zeker niet altijd makkelijk geweest in relaties maar uiteindelijk zette ik er zelf altijd een punt achter. Ben zelf nooit gedumpt. Wel een keer dat ik het uitmaakte, vlak erna van gedachten veranderde maar toen wilde hij niet meer. Drama. (niet mijn huidige vriend maar een voorgaande relatie)
Momenteel merk ik niks meer van die angst maar het kan best anders voelen mocht het tussen mij en mijn vriend niet goed gaan. Ik ben dus niet getrouwd, ook nooit geweest. Zie mezelf echt niet in zo'n jurk voor een volle zaal. Dank je de koekoek. Met andere woorden: dat hoeft voor mij niet. Misschien ooit. Je 'moet' tenslotte (bijna) alles een keertje meegemaakt hebben.
Ik vraag me nu vaak af of ik die angst niet meer wil omdat ik daar wat overheen ben gegroeid of dat het door de medicijnen komt. Wie weet een beetje van beide. Mocht het de leeftijd zijn, dan zul jij er later ook minder last van hebben.
Ik vind het daarom een goed idee dat je er aan gaat werken. Al doe je het maar voor jezelf. Hoe beter je met je zwakheden om kunt gaan hoe makkelijker je leven immers wordt.
Momenteel merk ik niks meer van die angst maar het kan best anders voelen mocht het tussen mij en mijn vriend niet goed gaan. Ik ben dus niet getrouwd, ook nooit geweest. Zie mezelf echt niet in zo'n jurk voor een volle zaal. Dank je de koekoek. Met andere woorden: dat hoeft voor mij niet. Misschien ooit. Je 'moet' tenslotte (bijna) alles een keertje meegemaakt hebben.
Ik vraag me nu vaak af of ik die angst niet meer wil omdat ik daar wat overheen ben gegroeid of dat het door de medicijnen komt. Wie weet een beetje van beide. Mocht het de leeftijd zijn, dan zul jij er later ook minder last van hebben.
Ik vind het daarom een goed idee dat je er aan gaat werken. Al doe je het maar voor jezelf. Hoe beter je met je zwakheden om kunt gaan hoe makkelijker je leven immers wordt.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 6 juli 2008 om 22:53
Waps, ik mis Lin ook al een poosje maar ze zal vast druk zijn.
Je schreef over je enkel en dat je deze zelf permanent hebt beschadigd? Wat heb je dan gedaan?
Ja, zucht 'mijn moeder en ik' is niet echt een groot succes. Dit soort ruzies gebeuren wel vaker. Niet zo heel vaak en daarom ben ik elke keer teleurgesteld. Want ik denk dan net dat het de goede kant op gaat en dan krijg je opnieuw het deksel op je neus.
En het gaat eigenlijk nooit over iets écht relevants. Mijn vader heeft een keer voorzichtig tegen mij gezegd dat mijn moeder raar uit de hoek kan komen. Dat was voor mij een hele opluchting want je gaat aan jezelf twijfelen. Een compliment van haar. Volgens mij kom ik niet verder dan tien keer in mijn leven.
Hoe gaat dat dan tussen jou en je moeder?
Je schreef over je enkel en dat je deze zelf permanent hebt beschadigd? Wat heb je dan gedaan?
Ja, zucht 'mijn moeder en ik' is niet echt een groot succes. Dit soort ruzies gebeuren wel vaker. Niet zo heel vaak en daarom ben ik elke keer teleurgesteld. Want ik denk dan net dat het de goede kant op gaat en dan krijg je opnieuw het deksel op je neus.
En het gaat eigenlijk nooit over iets écht relevants. Mijn vader heeft een keer voorzichtig tegen mij gezegd dat mijn moeder raar uit de hoek kan komen. Dat was voor mij een hele opluchting want je gaat aan jezelf twijfelen. Een compliment van haar. Volgens mij kom ik niet verder dan tien keer in mijn leven.
Hoe gaat dat dan tussen jou en je moeder?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 7 juli 2008 om 07:40
Shahla, je schrijft dat je in relaties niet altijd makkelijk bent geweest, maar er altijd zelf een punt achter gezet hebt. Wat is dat toch? Bij mij hetzelfde. Ik ben echt bij tijd en wijle een hel geweest voor mijn exen, waarom bleven ze in godsnaam altijd bij me? Snap het niet...
Lief van je vader dat 'ie je dat meegeeft. Want het blijft toch je moeder van wie je niet zo gauw aanneemt dat het aan haar ligt. Kan je hier overigens met haar over praten of laten jullie 't liever rusten? Complimenten? Mijn moeder? HAHAHA. Nee, altijd commentaar, ook al spreekt ze zichzelf daarmee soms volkomen tegen. Geen warme knuffels. En ze is ook onvoorspelbaar, je weet nooit hoe ze uit de hoek komt en wanneer. Toch vraagt ze nu wel steeds als we elkaar spreken hoe het gaat. En we kunnen ook hard lachen samen hoor. Moeilijk, moeders
Ga snel a/d slag. Fijne dag!
Lief van je vader dat 'ie je dat meegeeft. Want het blijft toch je moeder van wie je niet zo gauw aanneemt dat het aan haar ligt. Kan je hier overigens met haar over praten of laten jullie 't liever rusten? Complimenten? Mijn moeder? HAHAHA. Nee, altijd commentaar, ook al spreekt ze zichzelf daarmee soms volkomen tegen. Geen warme knuffels. En ze is ook onvoorspelbaar, je weet nooit hoe ze uit de hoek komt en wanneer. Toch vraagt ze nu wel steeds als we elkaar spreken hoe het gaat. En we kunnen ook hard lachen samen hoor. Moeilijk, moeders
Ga snel a/d slag. Fijne dag!
maandag 7 juli 2008 om 08:19
Vandaag is d-day. Gisteren flesje wijn(uh 1,5) naar binnen gewerkt, veel gerookt en om 2uur naar bed gegaan. Vriend slaapt nog en ik ben natuurlijk gespannen. Ik heb jullie verhalen zitten lezen en het is zoooo herkenbaar!!! Ik heb nu ook het gevoel van: waar doe je het eigenlijk voor? mensen vertrouwen die later je pijn doen en gemeen zijn... herkenbaar ook het drugsgebruik, als ik al cocaine neem dan vindt ik dat ik rustiger wordt in mijn hoofd, duidelijker ofzo...maar ja later voel ik me dan weer schuldig dat ik drugs gebruikt heb. En om mijn verhaal iets duidelijker te maken: mijn moeder die dus onlangs(11 april) is overleden was alcoholiste ik had al 10 jaar weinig tot geen contact met haar, maar ik heb wel de hele crematie geregeld en alles wat daarbij hoort, daarna 6 weken later moest de urn afgehaald worden en logeerde ik bij mijn stiefvader zag hij me aan voor mijn moeder en wilde me(tong) zoenen. Fijn !!! weer iemand die mij alleen wil neuken en niet mij als mens ziet met ook gevoel. Daarom snap ik mezelf nu beter dat ik in mijn benen gesneden heb, nu is dat gedeelte niet meer mooi dus niet meer zo geil! En ik weet dat ik nu weer hulp moet zoeken maar ik wordt zooo moe ervan, ik doe elke keer zo mijn best en andere mensen maken me elke keer weer stuk. Ik las ook een stukje waar iemand zegt dat sporten heel goed is, dat klopt ook..ik heb het 2 jaar gedaan wel thuis maar toch, ik ging elke dag ook in het weekend een half uur op de crosstrainer, ben daardoor veel afgevallen en had een ritme. Maar mijn hele ritme is al een aantal weken naar de Klote. Crosstrainer heb ik aan een vriendin uitgeleend omdat zij ook wilde afvallen. Ik heb ook het gevoel dat ik niet meer kan in de maatschappij ofzo, heel erg het gevoel dat mensen denken: ach daar heb je die gek.. Sorry iedereen dat ik misschien van de hak op de tak ga, maar koppie zit ook erg vol, krijg nu ook hoofdpijn. Ik ga zo maar ff terug in bed naast warme vriend liggen, vanmiddag om 13u gesprek over de opname. Ik blijf hier(topic) kijken want jullie zijn zo herkenbaar dat is het enigste wat me het gevoel geeft ; ik ben niet alleen die zich zo voelt.
maandag 7 juli 2008 om 08:59
[quote]:
Josefientje, goed dat je hier bent! Er is een hoop gebeurd begrijp ik uit je summiere beschrijving. Goed dat je hulp gezocht en gekregen hebt, en het beste: het werkt dus! Ben benieuwd naar hoe je in het hele traject gerold bent, wat voor therapie je volgt en wat het met jou doet. Ook medicatie?
3 jaar geleden ben ik dus opgenomen omdat ik door de hele situatie met mijn ex inmiddels zo bang was geworden dat ik niet meer thuis kon blijven, ik voelde me steeds onveiliger, durfde niet meer op straat, zag achter elke boom en op elke hoek op straat een achtervolger die mij om wilde leggen, want mijn vriend had drugs gesmokkeld en de mensen van wie hij geld had geleend, kwamen bij mij verhaal halen, terwijl ik nog niet eens wist wat hij gedaan had, ik wist nog niet eens waar het over ging, zo geschrokken was ik, want alles ging in een sneltreinvaart, ook dat hij van de ene op de andere dag niet meer thuiskwam en ik van niets wist.
Een maand later belde ie dan, met: schat, bla, bla, bla, maar toen moest ik al niets meer van hem weten, want hij had zich daarvoor ook al niet zo netjes gedragen en ik was hem zat.
Toen heb ik me dus in oktober 2005 op laten nemen in een kliniek en ik ben daar in februari 2007 weer uitgekomen. Ik slik al 2 jaar Seroquel ('s avonds), maar daar wil ik van af en 's ochtends slik ik Seroxat.
Josefientje, goed dat je hier bent! Er is een hoop gebeurd begrijp ik uit je summiere beschrijving. Goed dat je hulp gezocht en gekregen hebt, en het beste: het werkt dus! Ben benieuwd naar hoe je in het hele traject gerold bent, wat voor therapie je volgt en wat het met jou doet. Ook medicatie?
3 jaar geleden ben ik dus opgenomen omdat ik door de hele situatie met mijn ex inmiddels zo bang was geworden dat ik niet meer thuis kon blijven, ik voelde me steeds onveiliger, durfde niet meer op straat, zag achter elke boom en op elke hoek op straat een achtervolger die mij om wilde leggen, want mijn vriend had drugs gesmokkeld en de mensen van wie hij geld had geleend, kwamen bij mij verhaal halen, terwijl ik nog niet eens wist wat hij gedaan had, ik wist nog niet eens waar het over ging, zo geschrokken was ik, want alles ging in een sneltreinvaart, ook dat hij van de ene op de andere dag niet meer thuiskwam en ik van niets wist.
Een maand later belde ie dan, met: schat, bla, bla, bla, maar toen moest ik al niets meer van hem weten, want hij had zich daarvoor ook al niet zo netjes gedragen en ik was hem zat.
Toen heb ik me dus in oktober 2005 op laten nemen in een kliniek en ik ben daar in februari 2007 weer uitgekomen. Ik slik al 2 jaar Seroquel ('s avonds), maar daar wil ik van af en 's ochtends slik ik Seroxat.
maandag 7 juli 2008 om 11:57
Waps, met mijn moeder praten over onze ruzies? Haha. Nee hoor. Zij laat niks direct horen (mijn vader was hier afgelopen donderdag en ze had een tijdschrift voor me meegegeven met daarin een middel tegen mijn ongelooflijke ongesteldheidsproblemen) en zodra ik wel weer wat hoor, komt het akkefietje niet ter sprake. Dat blijft altijd in het midden. Ik heb bijna anderhalf jaar geleden wel een keer een paar maanden geweigerd contact met haar te hebben. Op een gegeven moment zei ze doodleuk: zit je daar nóg steeds mee? Alsof haar gedrag helemaal niet relevant was geweest en ik me gewoon zat aan te stellen. Ze snapte de hele boodschap blijkbaar niet terwijl het toch echt zonneklaar was want ik heb haar gezegd waarom ik geen contact met haar wilde. En altijd die excuses of verklaringen van mijn vader. Dat bedoelt hij goed maar in mijn ogen slaat het nergens op. Zíj moet zich verantwoorden voor haar eigen gedrag en anderen moeten dat niet steeds vergoeilijken.
Het wordt tijd dat zij eens naar haar eigen gedrag gaat kijken maar ik vrees dat het er niet in zit. Dat vertelde ze me anderhalf jaar geleden al toen ik haar adviseerde haar eigen gedrag eens onder de loep te nemen: Dat hóef ik niet. Dat is dan haar keuze maar het betekent op zo'n moment voor mij wel dat we dan uitgepraat zijn. Ik werk hard aan mezelf. Ben al heel erg ten voordele veranderd, erken mijn zwakheden, probeer het beter te doen en betere beslissingen te nemen en het irriteert me dan mateloos dat zij dat niet doet onder het mom van 'ze verandert nu toch niet meer want ze is 'ál' bijna zestig. Wat een onzin. Iedereen kan veranderen als je wilt, daar zit geen leeftijdstop op.
Het is gewoon erg jammer want net wat jij zegt, kan er ook gelachen worden en worden er soms ook echt wel hele mooie diepere en gevoelsdingen besproken. Natuurlijk mag iemand best een keertje ruzie met je maken of onredelijk doen, alleen is het dan wel erg prettig als die persoon je een dag of twee ofzo later je even opbelt of mailt om er op terug te komen en dat het allemaal niet zo had gemoeten of zo leuk was om te doen. Het geeft mij dan namelijk niet het gevoel dat ik me dan wat milder op kan stellen.
Inderdaad, altijd commentaar. Je bent dit vergeten, je hebt dat niet gedaan, het hoort zó etc.
Mijn vader sprak die zin van het raar uit de hoek komen uit na aanleiding van een uitbarsting van mijn moeder terwijl we op vakantie waren met zijn allen. De derde dag begon ze 's morgens aan het ontbijt ruzie met ons te maken. En dat liep hoog op. Toen dreigde ze dat ze naar huis wilde en mijn vader moest haar nú naar het station brengen. Hij weigerde. Als ze weg wilde, ging ze maar lekker zelf. Ze ging ook weg, úrenlang bleef ze weg en toen ze terug kwam, was ze 'gewoon' wezen winkelen.
En natuurlijk geen woord over haar gedrag. Onbegrijpelijk.
Het wordt tijd dat zij eens naar haar eigen gedrag gaat kijken maar ik vrees dat het er niet in zit. Dat vertelde ze me anderhalf jaar geleden al toen ik haar adviseerde haar eigen gedrag eens onder de loep te nemen: Dat hóef ik niet. Dat is dan haar keuze maar het betekent op zo'n moment voor mij wel dat we dan uitgepraat zijn. Ik werk hard aan mezelf. Ben al heel erg ten voordele veranderd, erken mijn zwakheden, probeer het beter te doen en betere beslissingen te nemen en het irriteert me dan mateloos dat zij dat niet doet onder het mom van 'ze verandert nu toch niet meer want ze is 'ál' bijna zestig. Wat een onzin. Iedereen kan veranderen als je wilt, daar zit geen leeftijdstop op.
Het is gewoon erg jammer want net wat jij zegt, kan er ook gelachen worden en worden er soms ook echt wel hele mooie diepere en gevoelsdingen besproken. Natuurlijk mag iemand best een keertje ruzie met je maken of onredelijk doen, alleen is het dan wel erg prettig als die persoon je een dag of twee ofzo later je even opbelt of mailt om er op terug te komen en dat het allemaal niet zo had gemoeten of zo leuk was om te doen. Het geeft mij dan namelijk niet het gevoel dat ik me dan wat milder op kan stellen.
Inderdaad, altijd commentaar. Je bent dit vergeten, je hebt dat niet gedaan, het hoort zó etc.
Mijn vader sprak die zin van het raar uit de hoek komen uit na aanleiding van een uitbarsting van mijn moeder terwijl we op vakantie waren met zijn allen. De derde dag begon ze 's morgens aan het ontbijt ruzie met ons te maken. En dat liep hoog op. Toen dreigde ze dat ze naar huis wilde en mijn vader moest haar nú naar het station brengen. Hij weigerde. Als ze weg wilde, ging ze maar lekker zelf. Ze ging ook weg, úrenlang bleef ze weg en toen ze terug kwam, was ze 'gewoon' wezen winkelen.
En natuurlijk geen woord over haar gedrag. Onbegrijpelijk.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 7 juli 2008 om 12:36
Hoi meiden en welkom Chili en Josefientje!
Veel bijgeschreven, hoop heftige dingen gelezen die me nu iets teveel moeite kosten om erop in te gaan...
Ik heb zelf voor de verandering een erg gezellig/druk weekend gehad, vrijdag met vriend naar een housefeestje in de buurt geweest, was erg leuk en lang geleden weer dat ik me echt heb vermaakt met uitgaan. Zaterdag bij vrienden van vriend wezen eten en daarna bowlen met z'n allen. Daarna terug naar huis gegaan en in een impulsieve bui vriend nog meegenomen naar een club om vervolgens pas zondagochtend om 6.30 in ons bed te belanden en om de rest van de zondag brak te zijn.
Voelt ontzettend goed dat ik dat heb gedaan, heb weer het gevoel dat ik leef, erbij hoor. Vast wel herkenbaar ook voor jullie. Nu is het de aankomende weken afkicken, heb dit weekend ook drugs gebruikt (ghb, want andere drugs is niet verstandig ivm medicijnen) ((digitalis: kijk je wel uit met paddo's, vooral omdat je zoveel medicijnen gebruikt, wel echt oppassen hoor!)). En ik blow elke dag trouwens wel een paar jointjes, maar verder drink ik al anderhalf jaar zelden alcohol, en rook ik zo'n 3 sigaretten op een dag. Ieder z'n ding, ach ja.
Vanochtend weer gesprek gehad bij het ggz, ging voornamelijk over wat er in mijn jeugd is gebeurd. Omdat ik dit nu voor het eerst toelaat kon ik op veel vragen geen antwoord geven, ik heb echt heel veel herinneringen geblokt, terwijl ik normaal gesproken echt alles onthoud! Heb mezelf wel heel erg goed gehouden, het verbaasde me dat ik niet moest janken (ok, om eerlijk te zijn voelde ik gewoon helemaal geen emotie, dus zal het wel dissociatie geweest zijn).
Ook nog gesproken over het behandelplan en eventueel linehan therapie hier in de buurt. We hebben nu afgesproken dat we dus eerst nog 3 'probleem-in-kaart-brengen'gesprekken houden, dat ik ondertussen op de wachtlijst wordt gezet voor een orienterende groepsdeeltijd (schijn ik heel vlug mee te kunnen beginnen) zodat ik in elk geval wat intensiever begeleid word totdat het ggz echt met een plan kan komen. Voel ik me prettig bij, en ik voel me echt serieus genomen gelukkig (voor het eerst).
Ggz liet ook weten dat ze het UVW laten weten dat ze op dit moment nog niks kunnen zeggen over een behandelplan omdat het nogal heftig is allemaal. Gelukkig, toch een zorg minder. Heb trouwens nu toch voor juli nog uitkering gekregen, dus deze maand kan ik gewoon dus zonder zorgen mijn lasten betalen... pfffff, lucht op!
Veel bijgeschreven, hoop heftige dingen gelezen die me nu iets teveel moeite kosten om erop in te gaan...
Ik heb zelf voor de verandering een erg gezellig/druk weekend gehad, vrijdag met vriend naar een housefeestje in de buurt geweest, was erg leuk en lang geleden weer dat ik me echt heb vermaakt met uitgaan. Zaterdag bij vrienden van vriend wezen eten en daarna bowlen met z'n allen. Daarna terug naar huis gegaan en in een impulsieve bui vriend nog meegenomen naar een club om vervolgens pas zondagochtend om 6.30 in ons bed te belanden en om de rest van de zondag brak te zijn.
Voelt ontzettend goed dat ik dat heb gedaan, heb weer het gevoel dat ik leef, erbij hoor. Vast wel herkenbaar ook voor jullie. Nu is het de aankomende weken afkicken, heb dit weekend ook drugs gebruikt (ghb, want andere drugs is niet verstandig ivm medicijnen) ((digitalis: kijk je wel uit met paddo's, vooral omdat je zoveel medicijnen gebruikt, wel echt oppassen hoor!)). En ik blow elke dag trouwens wel een paar jointjes, maar verder drink ik al anderhalf jaar zelden alcohol, en rook ik zo'n 3 sigaretten op een dag. Ieder z'n ding, ach ja.
Vanochtend weer gesprek gehad bij het ggz, ging voornamelijk over wat er in mijn jeugd is gebeurd. Omdat ik dit nu voor het eerst toelaat kon ik op veel vragen geen antwoord geven, ik heb echt heel veel herinneringen geblokt, terwijl ik normaal gesproken echt alles onthoud! Heb mezelf wel heel erg goed gehouden, het verbaasde me dat ik niet moest janken (ok, om eerlijk te zijn voelde ik gewoon helemaal geen emotie, dus zal het wel dissociatie geweest zijn).
Ook nog gesproken over het behandelplan en eventueel linehan therapie hier in de buurt. We hebben nu afgesproken dat we dus eerst nog 3 'probleem-in-kaart-brengen'gesprekken houden, dat ik ondertussen op de wachtlijst wordt gezet voor een orienterende groepsdeeltijd (schijn ik heel vlug mee te kunnen beginnen) zodat ik in elk geval wat intensiever begeleid word totdat het ggz echt met een plan kan komen. Voel ik me prettig bij, en ik voel me echt serieus genomen gelukkig (voor het eerst).
Ggz liet ook weten dat ze het UVW laten weten dat ze op dit moment nog niks kunnen zeggen over een behandelplan omdat het nogal heftig is allemaal. Gelukkig, toch een zorg minder. Heb trouwens nu toch voor juli nog uitkering gekregen, dus deze maand kan ik gewoon dus zonder zorgen mijn lasten betalen... pfffff, lucht op!
maandag 7 juli 2008 om 12:41
Hai meiden,
het is me even te heftig hier en er gebeurt teveel voor mij om bij te benen. Daarom probeer ik wat afstand te houden. Er speelt momenteel een hoop bij jullie die voor mij ver van mijn bed show zijn, dus ik vertrouw erop dat anderen jullie tussentijds van beter advies kunnen voorzien.
Maar goed, dan snappen jullie even de radiostilte van mijn kant.
het is me even te heftig hier en er gebeurt teveel voor mij om bij te benen. Daarom probeer ik wat afstand te houden. Er speelt momenteel een hoop bij jullie die voor mij ver van mijn bed show zijn, dus ik vertrouw erop dat anderen jullie tussentijds van beter advies kunnen voorzien.
Maar goed, dan snappen jullie even de radiostilte van mijn kant.
maandag 7 juli 2008 om 12:55
Tjonge, ik had gisterenavond nog even een wijntje gedronken, er niet aan denkende dat ik 2 uur daarvoor mijn Seroquel al had ingenomen, ik ben nu zo duf als een konijn, want de wijn wordt volgens mij niet afgebroken als er al Seroquel in je bloed zit.
Ik ben so wie so duf, want ik zit veel en veel te vaak thuis, maar dat komt omdat ik niet werk, ik ben er wel mee bezig, maar ik ben bang dat het nog niet gaat, ik heb 4 jaar niet gewerkt, door omstandigheden, dus ik ben nu met reintegratie bezig.
Om 15.00 uur heb ik mijn wekelijkse gesprek met m'n therapeute, ik heb waarschijnlijk niet zoveel te vertellen, want ik was afgelopen vrijdag ook al geweest, voor een extra gesprek, maar ik zal wel zien.
Ik ben so wie so duf, want ik zit veel en veel te vaak thuis, maar dat komt omdat ik niet werk, ik ben er wel mee bezig, maar ik ben bang dat het nog niet gaat, ik heb 4 jaar niet gewerkt, door omstandigheden, dus ik ben nu met reintegratie bezig.
Om 15.00 uur heb ik mijn wekelijkse gesprek met m'n therapeute, ik heb waarschijnlijk niet zoveel te vertellen, want ik was afgelopen vrijdag ook al geweest, voor een extra gesprek, maar ik zal wel zien.
maandag 7 juli 2008 om 13:04
Afgelopen vrijdag adviseerde mijn therapeute om me weer aan te melden voor een behandeling met PMT, omdat ik op dit moment heel erg bezig ben met grenzen, veiligheid etc, aan de ene kant leek het me wel wat, maar toen ik opgenomen was, kon ik heel erg heftig reageren op PMT, omdat het geen praattherapie is en dan ga ik heel veel voelen en dat staat me wel een beetje tegen om dat (weer) aan te gaan, ik was op een gegeven moment blij dat ik daarom uit de kliniek weg was, want ik voelde toen zoveel dat ik er gewoon geen raad mee wist, alles kwam er achter elkaar uit, maar wat wil je met 5 dagen in de week intensieve groepstherapie? Als je dan nog niets voelt, dan is er volgens mij wat anders aan de hand.
Ik ben zelfs een keer agressief en woedend weggelopen van PMT, gewoon omdat een mannelijke groepsgenoot mij bepaalde instructies gaf en hij zei dat op zo'n dominante toon, dat ik echt woedend werd. We waren bezig met een oefening over samenwerken, maar er was in die groep al heel veel gebeurd en ik voelde me in die groep niet echt op mijn gemak, maar hij zei tegen me: wat sta je daar nu met je handen in je zak, doe ook eens iets en ik kan dat van veel mensen accepteren, maar van hem niet, dus ik ontplofte en toen ben ik maar weggelopen uit therapie, ik was so wie so altijd al bang tijdens PMT, je voelt je lichaam dan veel meer en dat vond ik vreselijk, ik wilde op geen enkele manier met lichamelijke aspecten worden geconfronteerd, ik was al jaren moe en had totaal geen energie meer, en we hadden het 2 keer in de week en dan moest je je nog haasten om er heen te gaan, ook en het gebouw stond op een terrein met chronisch psychiatrische mensen en daar werd ik niet echt blij van.
Ik ben zelfs een keer agressief en woedend weggelopen van PMT, gewoon omdat een mannelijke groepsgenoot mij bepaalde instructies gaf en hij zei dat op zo'n dominante toon, dat ik echt woedend werd. We waren bezig met een oefening over samenwerken, maar er was in die groep al heel veel gebeurd en ik voelde me in die groep niet echt op mijn gemak, maar hij zei tegen me: wat sta je daar nu met je handen in je zak, doe ook eens iets en ik kan dat van veel mensen accepteren, maar van hem niet, dus ik ontplofte en toen ben ik maar weggelopen uit therapie, ik was so wie so altijd al bang tijdens PMT, je voelt je lichaam dan veel meer en dat vond ik vreselijk, ik wilde op geen enkele manier met lichamelijke aspecten worden geconfronteerd, ik was al jaren moe en had totaal geen energie meer, en we hadden het 2 keer in de week en dan moest je je nog haasten om er heen te gaan, ook en het gebouw stond op een terrein met chronisch psychiatrische mensen en daar werd ik niet echt blij van.
maandag 7 juli 2008 om 13:05
He meiden, shit, ik voel me hier erg klote bij. Eerst Onzeker Meisje, Your Wake Up Call, nu ook Intiem: jullie gaven/geven aan dat dingen die hier besproken worden te heftig zijn. Ik voel me schuldig, en als jullie dat fijner vinden wil ik wel een tijdje verdwijnen. Of proberen wat meer op de vlakte te blijven. Laat maar horen, want ik voel me hier erg rot over 
maandag 7 juli 2008 om 13:08
Misschien dat ik nu een stuk stabieler overkom als ik kies voor pmt, maar ik weet niet of het nut heeft, ik zit dan weer in een groep en ik heb eigenlijk geen zin om weer mijn hele hebben en houden in een groep te gooien, dat heb ik 16 maanden gedaan in de kliniek en dat koste me al moeite genoeg.
Je wordt dan niet alleen met je eigen problemen geconfronteerd, maar ook met de problemen van anderen en ik vond dat altijd best wel zwaar. Soms was ik alleen maar bezig met het feit om zo onbeschadigd mogelijk uit die kliniek te komen, want er gebeurde elke dag best wel veel dingen: zelfmoordpogingen, ruzies ed en dan moest je daarna je rust weer vinden en dat werd me vaak in het weekend teveel, bij mij kwam dan alle ellende van de afgelopen week eruit, want ik drufde dat niet in de kliniek te laten zien, ik dacht: er zijn er al 23 die aandacht nodig hebben, waarom moet ik nu ook zo nodig daar een schepje bovenop doen?
En toen ik eenmaal loskwam, gebeurde er weer heel veel in 1 keer. Toen kon ik niet meer stoppen en dat was best eng. Toen wilde ik praten tijdens de non-verbale therapien, maar dat kon helaas niet.
Je wordt dan niet alleen met je eigen problemen geconfronteerd, maar ook met de problemen van anderen en ik vond dat altijd best wel zwaar. Soms was ik alleen maar bezig met het feit om zo onbeschadigd mogelijk uit die kliniek te komen, want er gebeurde elke dag best wel veel dingen: zelfmoordpogingen, ruzies ed en dan moest je daarna je rust weer vinden en dat werd me vaak in het weekend teveel, bij mij kwam dan alle ellende van de afgelopen week eruit, want ik drufde dat niet in de kliniek te laten zien, ik dacht: er zijn er al 23 die aandacht nodig hebben, waarom moet ik nu ook zo nodig daar een schepje bovenop doen?
En toen ik eenmaal loskwam, gebeurde er weer heel veel in 1 keer. Toen kon ik niet meer stoppen en dat was best eng. Toen wilde ik praten tijdens de non-verbale therapien, maar dat kon helaas niet.
maandag 7 juli 2008 om 13:09
Nee, joh Waps, blijf gewoon. Het zou zonde zijn als iedereen hier wegloopt, ik was juist erg blij met je berichtje, dus blijf alstjeblieft, ik loop voorlopig niet weg, ik heb nog genoeg te vertellen en daar is dit forum toch voor, als anderen het te heftig vinden, hoef jij je daar niets van aan te trekken, hoor.
maandag 7 juli 2008 om 13:37
Intiem, goed dat je het even aangeeft. Jammer dat je het zo voelt want je hebt jezelf ook een beetje te pakken dan. Dan kun jij je verhaal hier niet kwijt, nou ja, elders wel maar toch. Je kunt toch ook desnoods overslaan waar je niks mee hebt of wat je ff té is? Doe ik ook hoor, anders is het geen doen. Ik neem aan dat we best snappen hier dat niet iedereen altijd maar op alles en iedereen kan reageren. Maar als jij het zo wilt, is het natuurlijk ook goed. Wat je het beste lijkt en wat gevoelsmatig het fijnste is.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 7 juli 2008 om 13:39
Zo voel ik het ook. BPS is nu eenmaal een erge aandoening en ja, dat snijden doet niet iedereen maar velen wel. Is wel heftig, maar kun je het niet proberen te negeren, Intiem?:
He meiden, shit, ik voel me hier erg klote bij. Eerst Onzeker Meisje, Your Wake Up Call, nu ook Intiem: jullie gaven/geven aan dat dingen die hier besproken worden te heftig zijn. Ik voel me schuldig, en als jullie dat fijner vinden wil ik wel een tijdje verdwijnen. Of proberen wat meer op de vlakte te blijven. Laat maar horen, want ik voel me hier erg rot over
