Borderline en aanverwante zaken II

Yes, ik ben ook weer van de partij. We zijn wel volhouders toch?



Idd niet uitspreken. In mijn mindere periodes denk ik het ook wel eens, terwijl het nergens op slaat.. Ik denk dan niks te voelen ofzo.. Ik weet het niet precies wat het is, maar ken dat gevoel. Het is natuurlijk ook echt een impuls op dat moment, weer je leven om willen gooien.



Ik heb vaker het angstgevoel dat hij bij mij weg wil gaan.. Ook in therapie veel besproken, en ook dat kan ik beter niet elke keer uitspreken of daarbij om bevestiging vragen. Maar ik wou zo graag dat ik dat gevoel gewoon nooit had. Het maakt erg onzeker.



Gauw meer. Hoop dat het goed gaat met jullie.

liefs Robin

Haaaaaaa, muts dat ik ben. Ik had even nodig om te beseffen dat dit topic de onze is! Maar gevonden hoor :D.



OHjee, dus die ander is alweer dichtgegooid vanwege de magische 700 grens. Ik had het helemaal niet in de gaten. Ik ga toch eens vragen aan mod hoe je het andere tpic kunt linken. Ik zou het nl. erg jammer vinden als al ons geschrijf (en dan ook mijn geschrijf) zou verdwijnen. Want het is toch een soort dagboekje geworden eigenlijk. Waar we al onze gedachten hebben gedeeld. Anyhow, ik zou het fijn vinden als ik eht terug kon lezen.



Ik ben nu bijna 2 weken aan St Janskruid. Maar heb geen idee of het wat voor me doet. Eerlijk gezegd voel ik me vandaag een beetje depressief en dat was de afgelopen paar dagen ook al een beetje aan het opkomen. Ben hartstikke druk geweest en nu nog, maar voel me huilerig. Heb last van spanningen en heb bijvoorbeeld behoefte dat dochter weer eens uit logeren gaat. Eventjes time out. Ik vind haar/het zorgen moeilijk en ik voel me overspoeld door veel dingen die het leven heet. Het dendert maar door als een trein en ik kan vaak het tempo gewoon niet bijbenen. Misschien heb ik het objectief gezien niet eens druk :?, maar voelt het voor mij alleen alsof het zo is. Omdat ik bijvoorbeeld geen tijd kan vinden om even te gaan rusten (slapen), terwijl ik me wél moe voel! Omdat ik weet dat als ik bepaalde dingen wil, die geregeld moeten worden. Denk aan vakantie of aan nieuw huis. Ik heb geen energie om te steken in vakantieplannen en ik heb al he-le-maal geen energie om te steken in verhuizen of verhuisplannen. Terwijl ik daar toch doorlopend mee bezig moet zijn. Moet, omdat ik neurotisch als ik ben, het niet los kan laten dat mijn huis gesloopt wordt en ik geen geduld heb om rustig af te wachten. Dus sta al zo'n jaar in een verhuismodus. En dat betekend dat ik geen rust ervaar in mijn huidige woonsituatie en doorlopend aan het zoeken ben naar een nieuwe woning en ik elke twee weken (dat ik op een huis reageer) in mijn hoofd al aan het verhuizen ben ofzo.



Eventjes een ego schrijfsel. Volgende x reageer ik weer op jullie en jullie mannen :D

Suc6 Shahla vanavond! Gelukkig heb je iemand die het met je samen wil doen, dat werkt een stuk motiverender. Administratie is echt erg vervelend. Als je het op de bus heb, is het een opluchting. Maar al die dagen uren of wat dan ook dat je er tegenaan zit te hikken...bleegh.

Tis dat je niet de luxe hebt om te wachten.

Jeetje Shahla wat een pakket dan zeg. zeker als het alleen om verandering van medicatie gaat! Wel secuur van die instantie, maar wat een gedoe zeg. Wel weer lekker als dat gebeurd is.



Initem, uit jouw berichten lees ik zo vaak dat je echt jezelf weer voorbij holt. Hoop dat je dat niet erg vindt dat ik dat zeg, maar het val me elke keer op.. De rem erop meid ;), al weet ik ook vaak niet hoe!



Met mij gaat het nu net als bij jou Shahla: niet heel goed, niet heel slecht.. Ik ben wel vaak wat somber. ook weer niet heel erg, maar een beetje ofzo. Ben gewoon niet heel gelukkig, maar als ik erover nadenk ligt dat zeker niet aan wat ik heb (relatie, kids, huis etc), maar meer om wie ik ben. Soms wil ik weglopen van mezelf, niet van mijn leven op zich want ik heb het ook wel getroffen. Kon ik me maar meer mezelf voelen en daar vrede mee hebben. Zoiets.. :P



liefs.

O ja Intiem, wil je het laten weten als je hebt uitgevonden hoe ons oude topic bewaard kan blijven.. Zou ik ook fijn vinden!

Goeiemorgen,Shahla,ik weet niet hoe ver je bent met invullen.Maar kun je anders niet even opbellen naar dat centrum en vertellen dat het alleen om medicatie-wisseling gaat? Of je huisarts erachteraan laten bellen?Mijn ervaring met administratie is dat je soms wel eens kunt blunderen. Hangt ervanaf hoe en met wie.Maar ik had bijvoorbeeld een paar jaar geleden opgelopen rekeningen van ziektenkostenverzekeraar die ik nog nooit had teruggeclaimd. Daar heb je normaal maar 1 jaar voor. En toch had ik veelkosten gemaakt (therapeuten, etc.). Ik was alleen toendertijd te depressief en te gespannen om ook maar een beetje werk te kunnen maken van mijn administratie. Dus toen ik me twee jaar later beter voelde, heb ik alles alsnog teruggevraagd en uitgelegd dat ik er destijds niet toe in staat was (wat al die rekeningen van therapeuten ook onderbouwde haha) en het was geen probleem.Ikkreeg toch nog mijn geld terug,ook alwas ik oficieel veuuuuuuls te laat.Even psoten hoor, want computer valt regelmatig uit ; S

Hallo beste mensen,

Ik wil me ook graag melden op dit topic. Bij mij zijn jaaaaaaren geleden "Borderline-trekken'  vastgesteld en die kunnen bij mij soms erg sterk schommelen. Ik heb periodes dat het goed met me gaat, maar ken ook uren, dagen dat ik veel moeite heb mijn hoofd boven water te houden. Ik ben erg blij met steun van mijn huisarts (ik mag altijd langskomen, ik mag hem mailen) en een therapeute van de GGZ. Maar hoe dan ook, het blijf vechten, ik ben er zo moe van.

Ik wil jullie een hele goede dag toewensen, en tot later.

Jorinde.

Intiem wat een geluk dat je die rekeningen destijds nog vergoed kreeg zeg! Meestal zijn ze niet zo aardig..





Robin, je zegt, kon ik maar meer mezelf voelen.

Ik denk dat dit is wie je bent en dat je soms juist liever anders wilt zijn?

Wel een vraagteken want ik kan niet in je hoofd kijken of dat echt zo is.

Bij mezelf voelt het zo, soms. Ik kan ook erg tevreden zijn met wie ik ben.

Op de mindere dagen ben je simpelweg negatiever en dan gaat het automatischer slechter.

Ik weet niet of ik liever anders zou willen zijn. Ik denk dat ik me toch regelmatig nog wat vervreemd voel van mezelf: ben ik dit, is dit mijn leven? De momenten waarop je het dichtst bij je kern komt zijn denk ik toch de momenten waarop je echt kan en durft te 'voelen': echt huilen, echt lachen, en niet de extreme uitingen daarvan. Dat lukt me vaak niet, wellicht heeft dat ermee te maken.

Mijn eigenwaarde is ook (nog) niet zo hoog. Het zijn gauw uitersten; ik vind mezelf stom en dom en lelijk etc, of juist echt slim en mooi en leuk etc. Het is allebei niet waar, de bekende middenweg moet ik nog wat meer vinden..



Jorinde welkom! Heb jij wel het idee dat in de loop van de jaren je klachten milder zijn geworden of niet?

Hoi Jorinde,Tuurlijk mag je meekletsen. Gezellig, hoe meer zielen...Eventjes mezelf afvragen waar de andere zielen zijn: joehoe,waar zijn jullie allemaal Goudappeltje, Galena, Mamzelle, Kreeftje, Robin, wat is er in of aan je leven wat voor jou dan zo bevreemdend is? Ik bedoel, ik herken het wel -denk ik-,maar ik probeer het even precies te duiden hoor voordat we langs elkaar heenpraten. Heeft het ook te maken met het vervreemd zijn van jezelf, aslof je soms in een soort vacuum zit (je weet wel,wat we al eerder allemaal aan elkaar hebben uitgelegd)? Of bedoel je wat anders?Ik had de eerste maanden na de geboorte van dochter nl. best moeite me te beseffen dat dit (moederschap enzo) MIJN leven was. Als ik in de spiegel keek met dochter op de arm, dan was dat zoooo vreemd. Net alsof ik een toneelstukje opvoerde waarin ik een moeder speelde haha. Bedoel je dan zoiets?Want an sich zijn mijn extremen wel MIJN extremen,dus ze voelen ook als MIJ. Dat is wat ik al eerder schreef in een reactie op iemand (wie?). Ik weet niet beter dan dat ik ben wie ik ben en dus zijn mijn buien ook onderdeel van mij.Even posten hoor, voordat computer uitvalt...

Hoi Intiem,



Ik heb van de week een intake gehad, van maar één gesprek. Rapport wordt besproken en dan krijg ik een advies. Kan me niet voorstellen dat ze al een diagnose hebben binnen één gesprek, hun archieven zouden niet makkelijk bereikbaar zijn, ik ben wel heel benieuwd wat er uit komt.

De dagen voorafgaand aan het gesprek waren echt zwaar k-t met de kinderen. GGZ heeft me gevraagd of ik het eens was om de kinderen in een KOPP groep te laten deelnemen. Confronterend -ik ben dus niet normaal- maar ik kan me er wel in vinden dat ze daar mss iets van zich af kunnen praten.

moest even wat doenRobin,je hebt wel gelijk hoor dat mijn klachten waarschijnlijk door mij zelf veroorzaakt worden/werden. Mezelf voorbij lopen lijkt wel een hobby ofzo. Terwijl ik toch twee tegenargumenten inbreng,nl.mijn leven voelt al vaak zo beperkt, ik voel me al zo vaak een bejaarde ipv een jonge dertiger (30, je weet wel, in de glorie van je leven, of ten minste, vlak erna). Dus heb al een chronisch -ik-sta-op-de/mijn-rem-gevoel-. Ik gedraag me al zo ultra veilig om maar te zorgen dat ik stabiel blijf. Nodig en noodzakelijk,maar toch soms zo verdomd moeilijk, omdat mijn hoofd twintig versnellingen hoger staat afgesteld. Dus alles wat ik in mijn hoofd wil, kan ik toch niet waarmaken. Af en toe stiekem een versnellinkje hoger gaan is erg verleidelijk en soms ook bijna niet te voorkomen vanwege de eisen die het leven stelt (lees die enorme administratieve rompslomp die Shahla nu weer door moet worstelen). In mijn geval een nog niet bestaande verhuizing die veel energie vreet, want toch allemaal die zorgen he.En verder heeft het leven mij ook een beetje geleefd de afgelopen maand. Dat is mijn 2e excuus. Er waren zoveeeeel sociale contacten die allemaal hun ding hadden. De een gaat trouwen, de ander gaat oook trouwen, de volgende gaat emigreren en de vierde heeft haar relatie verbroken en gaat het niet goed mee. Kortom,een bevriend emigrerend stel zeg je niet op dag van vertrek, nou doeg, goeie reis. Nee,daar spreek je nog een aantal x mee af en help je op weg met kleine dingetjes en tot slot wil je er iets origineels van maken door een zelfgemaakt kado te fixen. Idem bij de twee bevriende trouwende koppels. En degene die haar relatie kwijt is en alles wat ze dacht opgebouwd te hebben laat je ook niet op de stoep staan. Dus ik kan wel vinden en willen dat ik een weekendje rust heb, maar ik zeg in zulke gevallen geen NEE tegen mensen. Of ik moet echt jankend mijn bed niet meer uitkomen.Maar dat gebeurt echt niet snel. Ik kan altijd nog wel ergens een gaatje of plekje vinden in mezelf om mezelf op te lappen voor een gesprekje, bezoekje of wat dan ook. De tranen of depressieve of overspannen of knallende gevoelens komen daarna pas. Ik heb het uberhaupt meestal pas te laat in de gaten. Dan heb ik een avondje doorgebracht met een vriendin en dan ga ik met koppijn naar huis. Pas als ik terug in de trein zit, merk ik pas hoe gesloopt ik ben.Hebben jullie dat dan nooit?? Zijn jullie dan zo mega in contact met jezelf dat je altijd voelt hoe het gaat en ten tweede, doen jullie dat dan ook altijd? Ook alsje eigenlijk vindt dat je dat niet maken kunt?Ten minste,ik heb erge moeite om ernaar te handelen en zeker als ik een reden moet geven.Ik kan slecht liegen,maar wil zeker niet klagerig overkomen. Dus dan zeg ik liever niets.Zo,nu jullie weer haha. Ben voor vanavond weer beetje opgeknapt en ook weer vrolijk gelukkig. Gisteren heb ik huilend op de bank gezeten en heeft lief me maar doorgestuurd naar bed (onderwijl mompelend van" dat wil nu een 2e kind???") en vandaag ook alleen bij mij thuis in bed gelegen in liggen janken en janken en slapen en nu ben ik weer een beetje mans, euh,mens,euh vrouw.Maar goed,het was duidelijk teveel.Uberhaupt vraag ik me af of het mogelijk is dat je met St Janskruid ook in het negatieve kunt schieten met gevoelens.Is het mogelijk dat ik er depressiever van word ipv andersom?Shahla,heb je het een beetje rondgekregen?

Heee Mamzelle,we hebben elkaar gekruist. Fijn om weer van je te horen joh! Haha,hoezo niet normaal. Voor normaal heb je afwijkingen nodig, anders bestaat normaal geeneens. Dus dankzij 'ons' kan de normale mens zich normaal claimen...Maar alle gekheid op een stokje LOL, wel fijn dat je kinderen deel kunnen nemen aan zo'n groep. Het zal ze toch zeker wel goed doen denk ik.Maar heb je het idee dat het rapport een diagnose inhoudt dan? Lijkt me ook snel na 1 week, tenzij je uitvoerige testen hebt gehad? En anders krijg je misschien in een later stadium nog uitvoerigere testen/gesprekken. Maar moeten ze nu een voorlopige diagnose geven om de hulpte kunnen/mogen starten van de verzekering zoiets?Anyhow,hehe,eindelijk gaat de mallemolen lopen voor je.Fijn joh!Laat je ons even weten hoe geflipt je uiteindelijk bent bevonden ; ))

Hallo allemaal,

Ik lees nog te kort mee om op verhalen van mensen hier te kunnen reageren. Daar komt bij dat ik niet elke dag op het forum ben, dan weer 70 keer per dag, dan weer een dag of paar dagen niet. Lekker alles of niets hahahaha :D 



Robin, je vraag me: Heb jij wel het idee dat in de loop van de jaren je klachten milder zijn geworden of niet?



Eigenlijk wel. Bij mij waren de Borderline-'perikelen'  het scherpst, het grilligst zo tussen mijn 20e en 30e jaar ongeveer. In die periode ben ik ook 2 keer opgenomen geweest, één crisisopname op de Paaz, en een langdurige opname in een Therapeutische Leefgemeenschap. Nou ja, zo therapeutisch was het ook weer niet, eigenlijk was het een zootje daar, maar het was voor mij een goede manier om de tijd door te komen. Thuis was ik alleen en dat kon beslist niet. Ik was verward en depressief, en dat ging echt niet goed. Ik heb in de loop van de jaren verschillende therapeuten gehad, en heb de zin en de onzin ervan gezien. Het is goed geweest om steeds te (blijven) praten over de dingen des (borderline)- levens, maar het cliché is zeker waar bij mij: zo rond mijn 40e werden de verschijnselen toch wat milder, wat minder, ze begonnen wat te verbleken. (Ik ben nu 42). Maar.... het blijft uitkijken, ik blijf op het randje balanceren, ik ben snel van slag, ik ben kwetsbaar en moet een zeer gedoseerd leventje leiden anders gaat het mis.

Mijn vader is een dik half jaar overleden en dat maakt dat het nu niet goed met mij gaat. Ik heb last van dieptepunten van verwardheid, paniek, ontreddering, maar ook depressie. Soms duurt het uren, soms een dag, of dagen maar ik heb ook weer momenten dat ik me redelijk goed voel. In ieder geval heeft de dood van mijn vader mijn innerlijke weer op zijn kop gezet, soms net alsof ik weer 25 ben. Erg moeilijk, lastig, ik was soms vergeten hoe het voelde om me zo te voelen, en er komen ook grilligheden bij die ik helemaal niet kende. Soms eng.

Gelukkig heb ik gesprekken met een sociaal verpleegkundige van de GGZ, vind ik erg prettig, en ik heb een lieve, leuke en betrokken huisarts bij wie ik altijd langs mag komen.

Voor zover maar even, want ik maak er een heel verhaal van, ik hoop dat ik een antwoord op de vraag gegeven heb.

Groeten, en voor straks lekker slapen, Jorinde.

Jorinde, dat hoor je vaak hé (heb ik zelf ook), dat bij bepaalde stress-gebeurtenissen in je leven de klachten ook weer toenemen. Dus kan me voorstellen dat dat door het overlijden van je vader zeker zo is. Moeilijk hoor, maar wel een houvast he dat je dan mensen hebt waar je op kunt terugvallen, zoals je huisarts.



Mamzelle, fijn dat het nu allemaal in werking is gezet joh. Hoop dat ze wat voor je kunnen betekenen en dat je de juiste persoon treft.





Intiem: Hebben jullie dat dan nooit?? Zijn jullie dan zo mega in contact met jezelf dat je altijd voelt hoe het gaat en ten tweede, doen jullie dat dan ook altijd? Ook alsje eigenlijk vindt dat je dat niet maken kunt?

@ Intiem: Nee joh, ik kan dat ook niet hoor! Alleen bij een ander valt het je vaak eerder op (zoals bij jou nu)! Nou ja, ik krijg nu vaak wel wat eerder door dat het niet goed gaat, maar dan handel ik er nog niet naar en ben ik vaak alweer over een grens ofzo waardoor mijn stemming bijv. en vermoeidheid weer moeilijk is te herstellen..



Over dat vervreemde gevoel: ik heb dat al jaren, het gevoel alsof ik meespeel in idd een soort toneelstuk. Ik dacht altijd dat dat kwam doordat ik op kamers ben gaan wonen, daarna naar een onbekende stad ben verhuisd waar ik niemand kende, mijn vriend heeft kids. Alsof ik meedraai in andermans levens. Pas sinds een jaar ofzo realiseer ik me dat dat niet komt door de omstandigheden maar door mijn persoonlijkheid. Het is een gevoel alsof je altijd op zoek bent, maar niet vaak bij je eigen kern komt.. Ik klink nu wel erg vaag. Ik weet het zelf ook nog niet. ik moet er nog over nadenken om dit ook voor mezelf helderder te krijgen.

Robin, wat je beschrijft, het gevoel mee te spelen in een toneelstuk, dat ken ik wel van veel jaren geleden. Het heet derealiseren en ik weet nog dat het me erg kon beangstigen als de gevoelens, gedachten wat te extreem werden. Bij mij is het overgegaan, waarschijnlijk heeft de medicatie daar ook aan meegewerkt.

Hoi, eventjes uurtje time out, of maw eventjes alleenig computeren en zometeen op bank liggen plafondstaren ofzo.Er is nu een groot feest gaande in het huis van mijn lief (vergelijk het met een flat,maar dan een klooster) waar zo'n 100 mensen wonen. Alle oud bewoners zijn ook uitgenodigd en andere aanverwanten. Wel gezellig hoor, maar ook druk. Eventjes ontsnappen aan de drukte. Over een uurtje gooi ik me er wel weer tussen.Robin, ik herken dat gevoel wat je omschrijft (je hebt het al vaker aangegeven).Maar ik heb ook ervaren dat het minder kan worden. Dat je een beetje onder die glasstolp vandaan kan kruipen en inene wel weer onderdeel kan worden van dat leven wat eerst buiten je om lijkt te gaan. Alsof jij geen onderdeel bent van al die mensen en al die dingen die er gebeuren. Maar dat je maar gewoon meedoet, omdat je het anders ook niet weet. Alsof je elk moment opgehaald kan worden door zo'n alienvloot die bekennen dat je als proefproject bent neergezet om te kijken hoe je het deed tussen al die mensen en hun dingetjes. Dat je dan inene snapt van 'zie je wel, ik wist het, het was altijd al anders en ik hoorde er niet maar wist niet waarom...'Die grootste en laatste schok heb ik eigenlijk gehad rond de zwangerschap en na de geboorte van dochter.Maar sinds een klein jaartje is dat wel grotendeels weg (nog niet teruggehad, het is langzaam een beetje vervaagd en opgelost).Oftewel, het lijkt wel alsof ik bij stukjes een beetje wakker ben geworden en mijn ogen geopend heb in deze wereld.Niet alsof ik er slapende in rondliep. Nu houdt een kind je ook wel erg met de voeten bij de grond,dat scheelt.Grote dingen blijven nog steeds erg bevreemdend.Een goeie vriend die is overleden is bij mij nog nooit echt binnengekomen.Net aslof het nooit is gebeurd.Maar ik heb er geen last van, dus dan vind ik het ook niet erg.Ik had wel erge last mbt die vervreemdende gevoelens. Want mijn sociale contacten voelden altijd erg gek daardoor.Volgens mij hangt dit trouwens ook wel samen met een soort van depressieve ondertoon. Want ik merk gelijk dat als ik depressievige gevoelens heb,dat ik dan gelijk minder "connect" met het leven om me heen. Als dit maar lang genoeg duurt, dan wordt het leven een groot vacuum waarin je je rol speelt.Ik bedoel trouwens niet om je een depressie op de mouw te spelden hoor. Maar als het minder gaat met mij, dan voel ik mezelf weer wegglippen van de wereld.Ik ben benieuwd of je deze uitleg herkent. Eventjes bankhangen en daarna een gezellige avond tegemoet gaan.Fijne avond iedereen.

Je omschrijft het heel treffend Intiem, ik herken het heel erg. Dat is wat ik bedoel. Mijn grote schok was dus ruim een jaar geleden, toen ik ineens die klachten met mijn gezondheid kreeg. Het was alsof dat de druppel was die een verslechtering inhield. Daarvoor waren er al veel moeilijke jaren namelijk.



Een paar maanden geleden had ik bijna altijd dat vervreemde gevoel, nu niet altijd. Dus wat dat betreft gaat het echt beter nu. Ik had toen ook echt depressieve klachten, nu alleen af en toe van die buien. mag ook wel, met al die pillen waaronder ook AD! :P



Wat gaaf zeg zo'n feest. Lijkt me heel gezellig met zoveel mensen en dat het al vroeg op de avond begint. ik heb helemaal die energie nog niet om echt te stappen, zoals vroeger. Dat mis ik wel. Ook hebben we vaak kids in het weekend, dus wat dat betreft onhandig.

Wel goed van je dat je er nu even tussenuit breekt om even thuis bij te tanken. Veel plezier straks weer .

liefs

Dat tussenuit sneaken is lekker makkelijk hoor. Het feest is nl.vooral buiten en ik ga gewoon op lief's kamer/woonruimte zitten. Hoor ik het gefeest alleen nog maar op de achtergrond en ik kan er elk moment weer bijzijn. Dat is het voordeel als het feest in je " eigen" huis is.Hoewel,er komt nog een nacht aan he...ben benieuwd of ik het dan nog steeds lekker makkelijk vind haha.