Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 2 juni 2007 om 21:44
Ik ben nog nooit getest. Heb alleen uitgebreidere intakes gehad. Als het nu zal gaan zoals een aantal jaar geleden bij deze instelling beginnen ze gewoon met de gesprektherapie en is de diagnose eigenlijk irrelevant. Ik heb ze zelf gevraagd dat ik wel graag zou weten wat voor labeltje, if any, er op me geprikt wordt.
Die gespreksgroep voor kinderen zou hen kunnen helpen bij het omgaan met een ouder met psychische stoornissen. Verder weet ik er ook het fijne nog niet van.
-kruipt weer terug naar alleenlezen, ik laat nog wel van me horen als ik concreet wat meer weet-
Die gespreksgroep voor kinderen zou hen kunnen helpen bij het omgaan met een ouder met psychische stoornissen. Verder weet ik er ook het fijne nog niet van.
-kruipt weer terug naar alleenlezen, ik laat nog wel van me horen als ik concreet wat meer weet-
maandag 4 juni 2007 om 16:53
Hoi Jorinde en anderen,was gezellig hoor het feest. Nog lekker kunnen swingen met het idee elk moment in bed te kunnen liggen als ik dat zou willen. Werd wel 02.00 uur voordat ik erin lag.Volgende ochtend had ik de vroege dienst met dochter,maar toen zij haar slaapje deed, ben ik ook weer even gaan slapen. Ging prima zo.Vanochtend opvoedingsondersteunende cursus. Maar we (2) zijn naar huis gestuurd,omdat de overige groepsleden er neit waren en het een beetje zinloos was. Krijg je met die bordies haha, die zijn nogal onvoorspelbaar in hun komst.Terwijl ik nog noooooit verstek heb laten gaan het afgelopen half jaar, dus ben geen bordie hoor... : ))Ben gesloopt (weer,duh).Heb dochter naar creche gebracht en ben om 14.00 gaan slapen. Ben net pas kwartiertje weer wakker. Daar gaan mijn plannetjes omtrent schoonmaken, boodschappen doen, etc.Hoe is het met jullie dan allemaal?? Jorinde,jij bent een stuk stabieler dan destijds. Zijn je klachten nu met je vader wel beter te hanteren?Vanvond geen tijd meer voor geklets.Vanavond een gesprekje op de creche. Tot een ander xtje
dinsdag 5 juni 2007 om 15:55
Ik heb ook altijd het gevoel dat ik me voortdurend zorgen maak. Vaak gespannen of een zenuwachtig of onrustig gevoel van binnen.
Die administratie is een nagel aan mijn doodskist. Ik word altijd zo moedeloos als iets niet snel afgehandeld kan zijn en dat is meestal niet het geval. Ze houden je constant bezig, aan het werk.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 5 juni 2007 om 15:59
Knap! Het zou wel net iets voor mij zijn namelijk om geregeld verstek te laten gaan. Voel me niet lekker, ben te moe, iets heeft mijn humeur verpest. Allemaal redenen om op het laatste moment te besluiten niet te gaan terwijl ik eerst wel van plan was ergens aanwezig te zijn.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 5 juni 2007 om 16:01
Misschien maakt het voor gesprekken niet uit of je wel of niet ergens mee bent gediagnosticeerd? Voor een behandeling lijkt het me wel degelijk relevant. Als je echt graag een diagnose wilt anders verwijzing vragen bij de huisarts om ergens anders getest te worden? Bij mij is dat bij psychiatrie in het ziekenhuis gebeurd.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 5 juni 2007 om 18:48
hey allemaal!
soww ik loop een beetje achter met lezen:) jullie zijn weer actief geweest!
Heb alles doorgelezen, Jorinde welkom! Wat fijn dat je zo'n leuke huisarts hebt! Wou dat ik dat had... Bij mij is hij echt zo afstandelijk? Ik had laatst bloed geprikt, via een vrouwelijke huisarts was dit. Ze belt me voor de uitslag, en meld alleen maar dat alles 'prima voor elkaar' is! Dat was het... Ze vraagt niet eens of ik nog steeds de lichamelijke klachten heb waarvoor ik kwma.
Vond ik echt zo slecht??? artsen zijn veel te afstandelijk, maar dus niet alleemaal!
Met mij gaat het wel ok.. Gewoon,, niet goed niet slecht! ik weet niet. Ik heb met herkenning de stukken van jullie gelezen over het jezelf niet voelen, zelf in een toneelstuk spelen ofzo.
Ik heb dat ook echt! Als ik in de spiegel kijk zie ik heel iemand anders ofzo... Niet zoals ik me van binnen echt voel.
Ook naar de buitenwereld ben ik altijd dezelfde, ik gedraag me ook zoals dat dan 'hoort' maar het voelt soms vreemd...
Zou het ook niet komen door dingen die in je leven gebeuren?
Ik ben beschermd opgegroeid op een boerderij in een klein dorpje. Daardoor was ik vroeger weinig gewend.. Er gebeuren nu steeds meer dingen in mijn leven, mensen overlijden/ krijgen ziektes, ik heb een verandwoordelijke vakantiebaan straks, dingen die niet horen ofzo...
Daardoor ga je je dan anders voelen, nadenke, piekeren. En dat klopt dan niet bij hoe je eigenlijk was....
Lekker vaag... haha.
Ik ben nog maar erg jong vergeleken bij jullie, bijna 22. Misschien dat het bij mij ook gewoon de leeftijd is en dat het over waait? Ik weet het niet...
Soms denk ik aan medicijnen, maar dat vervlakt hoor ik vaak. Dat wil ik ook niet!
Hoe gaat het met jullie? Ik weet ff niet meer wie het was, maar hoe gaat het met je sintjanskruid gebruik?
groetjess Kreeftje
soww ik loop een beetje achter met lezen:) jullie zijn weer actief geweest!
Heb alles doorgelezen, Jorinde welkom! Wat fijn dat je zo'n leuke huisarts hebt! Wou dat ik dat had... Bij mij is hij echt zo afstandelijk? Ik had laatst bloed geprikt, via een vrouwelijke huisarts was dit. Ze belt me voor de uitslag, en meld alleen maar dat alles 'prima voor elkaar' is! Dat was het... Ze vraagt niet eens of ik nog steeds de lichamelijke klachten heb waarvoor ik kwma.
Vond ik echt zo slecht??? artsen zijn veel te afstandelijk, maar dus niet alleemaal!
Met mij gaat het wel ok.. Gewoon,, niet goed niet slecht! ik weet niet. Ik heb met herkenning de stukken van jullie gelezen over het jezelf niet voelen, zelf in een toneelstuk spelen ofzo.
Ik heb dat ook echt! Als ik in de spiegel kijk zie ik heel iemand anders ofzo... Niet zoals ik me van binnen echt voel.
Ook naar de buitenwereld ben ik altijd dezelfde, ik gedraag me ook zoals dat dan 'hoort' maar het voelt soms vreemd...
Zou het ook niet komen door dingen die in je leven gebeuren?
Ik ben beschermd opgegroeid op een boerderij in een klein dorpje. Daardoor was ik vroeger weinig gewend.. Er gebeuren nu steeds meer dingen in mijn leven, mensen overlijden/ krijgen ziektes, ik heb een verandwoordelijke vakantiebaan straks, dingen die niet horen ofzo...
Daardoor ga je je dan anders voelen, nadenke, piekeren. En dat klopt dan niet bij hoe je eigenlijk was....
Lekker vaag... haha.
Ik ben nog maar erg jong vergeleken bij jullie, bijna 22. Misschien dat het bij mij ook gewoon de leeftijd is en dat het over waait? Ik weet het niet...
Soms denk ik aan medicijnen, maar dat vervlakt hoor ik vaak. Dat wil ik ook niet!
Hoe gaat het met jullie? Ik weet ff niet meer wie het was, maar hoe gaat het met je sintjanskruid gebruik?
groetjess Kreeftje
dinsdag 5 juni 2007 om 20:40
Vanochtend opvoedingsondersteunende cursus. Maar we (2) zijn naar huis gestuurd,omdat de overige groepsleden er neit waren en het een beetje zinloos was. Krijg je met die bordies haha, die zijn nogal onvoorspelbaar in hun komst.Terwijl ik nog noooooit verstek heb laten gaan het afgelopen half jaar, dus ben geen bordie hoor... : ))Knap! Het zou wel net iets voor mij zijn namelijk om geregeld verstek te laten gaan. Voel me niet lekker, ben te moe, iets heeft mijn humeur verpest. Allemaal redenen om op het laatste moment te besluiten niet te gaan terwijl ik eerst wel van plan was ergens aanwezig te zijn.Even reactie op jouw reactie Shahla:Ik voel me vaak ook niet te best. Op een of andere manier kijk ik meestal erg op tegen de deur uitgaan.Kan dan onnodig gespannen zijn. Ben ook vaak moe (of denk mezelf moe om niet te hoeven gaan??) en kan ergens behoorlijk tegenop zien...en toch ga ik wel. Ik mag van mezelf gewoon niet handelen naar mijn gevoel. Sterker nog, ik heb mezelf getraind er geen aandacht aan te besteden (negeren die hap) en geen discussie met mezelf aan te gaan over wel/niet gaan. Ik ga gewoon.Punt.Het kost me veel energie om netjes afspraken na te komenen op tijd te komen etc. Maar ik ben wel stukken betrouwbaarder geworden dan ik vroeger was en ik merk dat het gewaardeerd wordt en bovendien scheelt het mij ook weer bergen schuldgevoel (altijd en constant schuldgevoel en het idee dat anderen een oordeel over je hebben is ook niet leuk). Mijn verplichtingen (het zijn er neit teveel) kan ik nu netjes nakomen,dus het heeft ook zeker te maken met balans. Als er teveel op mijn bordje komt, bestaat het grote risico dat ik aan de andere kant weer steken (lees: afspraken afzeggen, te laat komen, dingen vergeten,etc.) laat vallen...Dat gespannenen zenuwachtige gevoel wat jij hebt, heb ik ook erg vaak. Vind ik heel vervelend,want dat maakt me heel onrustig van binnen en gestressed.
dinsdag 5 juni 2007 om 20:50
Ha kreeftje,grappig vinnik dat ik jouw stukjes zo wisselend vind. De ene x komt je verhaal mij een beetje warrig over en moet ik echt goed lezen waar je het nu precies over hebt.Lijkt dan net of je heel gehaast hebt geschreven. En soms zijn ze heel rustig en duidelijk, zoals nu. Lijkt wel alsof er twee verschillende kreeftjes schrijven soms ; )Ik heb ook zo'n waardeloze huisarts als je het mij vraagt. En eerlijk gezegd begin ik heelerg het gevoel te krijgen alsof ze allemaal zo zijn. Als ik ooit een goeie/leukezou treffen,dan zou ik denk ik te verbaasd zijn. Zo van hallo?? ben je wel normaal, gaat het wel goed?? Ik ken alleen maar gehaaste en gestresste en ongeinteresseerde huisartsen. Je weet wel, van die huisartsen die je aankijken alsof je zeurt. Heeeel vervelend en voor mij een reden om er zo weinig mogelijk te komen.Ik heb er alveel gehad (steeds een andeer,omdat ik me niet serieus genomen voelde) en nu probeer ik er maar niet meer te komen.Wel fijn dat je lichamelijk niks mankeert. Maar ja, wat is het dan wel he?Kreeftje, je leeftijd is natuurlijk van grote invloed op hoe je in het leven staat en waar je tegenaan loopt.Voor jou zijn dat deels andere dingen dan als je 10 of 20 of 30 jaar ouder bent. Elke leeftijd heeft zo zijn probleemzones. Maar kan achteraf wel zeggen (ben 8 jaar ouder dan jij) dat ik het toen veel moeilijker met mezelf had dan nu, diepere dalen, maar ook grotere hoogten. Ik had het met mezelf moeilijker, maar vond het leven nog minder zwaar (qua verantwoordelijkheid).Nu vind ik het juist andersom, het leven zwaarder, maar minder moeite met mezelf.
dinsdag 5 juni 2007 om 21:33
Hallo, hallo, ik ben er ook weer even...
Vandaag echt een kutdag. Ik voel me barslecht en alleen.
Vanochtend mijn invulling om de 'dagstruktuur' (prijsvraag: ra ra ra, waar heb ik het over??) wat vast te houden afgebeld, ik zag het niet zitten vandaag.
Doodop heb ik wat boodschappen gedaan en eten gekookt. Van 2 tot 4 heb ik weer geslapen en toen voelde ik me ietwat beter. Ik ben naar het buitenzwembad gegaan, dat vind ik altijd heerlijk. Beetje zwemmen, picknicken, muslibolletje mee, bekertje melk, enz. Ik heb dan echt het gevoel dat ik er even uit ben.
Ik lees dat jullie relatie's hebben, dat vind ik knap. Zou ik ook wel willen maar ik geloof niet dat dit voor mij weg is gelegd. Ik vind het erg moeilijk relaties met mensen aan te gaan, heeft met hechten en onthechten (kan ik niet) te maken, maar ook met met mijn kwetsbaarheid, mijn gevoeligheid. Een echte, intieme relatie kan ik helemaal niet bolwerken, is me veel te dicht op mijn huid. Dat ik relatie's zo moeilijk vind maakt wel dat ik relatief veel alleen ben. Mensen merken het niet aan mij, daar is sociaal zeeeeer vaardig ben, maar oh wee, kom niet aan mijn 'ikje', dan ben ik vertrokken.
Vraag: Robin, ben jij een vrouw of man?
Ik lees dat Shahla haar administratie aan het 'opschonen' is, praat met er niet van. Goed dat je er hulp bij hebt.
Nog een vraag aan jullie allen: werken jullie, of studeer je, of vrijwilligerswerk, of wat anders, wat doe je zo de dag?
Vandaag echt een kutdag. Ik voel me barslecht en alleen.
Vanochtend mijn invulling om de 'dagstruktuur' (prijsvraag: ra ra ra, waar heb ik het over??) wat vast te houden afgebeld, ik zag het niet zitten vandaag.
Doodop heb ik wat boodschappen gedaan en eten gekookt. Van 2 tot 4 heb ik weer geslapen en toen voelde ik me ietwat beter. Ik ben naar het buitenzwembad gegaan, dat vind ik altijd heerlijk. Beetje zwemmen, picknicken, muslibolletje mee, bekertje melk, enz. Ik heb dan echt het gevoel dat ik er even uit ben.
Ik lees dat jullie relatie's hebben, dat vind ik knap. Zou ik ook wel willen maar ik geloof niet dat dit voor mij weg is gelegd. Ik vind het erg moeilijk relaties met mensen aan te gaan, heeft met hechten en onthechten (kan ik niet) te maken, maar ook met met mijn kwetsbaarheid, mijn gevoeligheid. Een echte, intieme relatie kan ik helemaal niet bolwerken, is me veel te dicht op mijn huid. Dat ik relatie's zo moeilijk vind maakt wel dat ik relatief veel alleen ben. Mensen merken het niet aan mij, daar is sociaal zeeeeer vaardig ben, maar oh wee, kom niet aan mijn 'ikje', dan ben ik vertrokken.
Vraag: Robin, ben jij een vrouw of man?
Ik lees dat Shahla haar administratie aan het 'opschonen' is, praat met er niet van. Goed dat je er hulp bij hebt.
Nog een vraag aan jullie allen: werken jullie, of studeer je, of vrijwilligerswerk, of wat anders, wat doe je zo de dag?
dinsdag 5 juni 2007 om 21:55
haha grappig intiem dat je dat zegt... zo voelt het inderdaad ook. Soms is mijn hoofd zo vol dan gooi ik hier alles eruit! jullie snappen er dan vast niet zoveel van idd.. sorry;)
goed van je dat je tegen jezelf kan zeggen dat je wel de deur uit moet als je eigenlijk niet wilt. Het lukt mij soms ook wel.. Dat maakt het denk ik ook dat ik me zo onecht voel. Je doet iets anders dan hoe je je voelt ofzo...
Mijn therapeut zei vorige keer dat ik het telkens over de JE vorm heb. Zie de zin hierboven zie ik nu:D
Dat is een teken dat je het buiten jezelf legt en niets hoeft te voelen.
Ik ga er eens op letten... Ik was vorige week heel bang voor de dood.
Er was een jonge vrouw overleden hier in het dorp, kende haar wel enigzins, niet eens echt persoonlijk. Maar ze was 43 en 2 jonge kinderen, verschrikkelijk.
Ook was 2 weken daarvoor de opa's van 2 vriendinnen van mij overleden. Ik ken al die mensen amper maar het raakt me zo?
Ik droom erover, ben echt bang voor dood. let op elk pijntje wat ik heb enz. Herkennen jullie dit ook? krijg echt angst... wat heeft het voorn nut als je tog weer dood gaat?
Nu gaat het wel weer goed, maar het kan elk moment terug komen weet ik van mezelf. Als iemand een eng verhaal verteld over een hartaanval ofzo, word ik zo weer bang...
Controle die ik niet heb, verschrikkelijk vind ik dat!
Ik vind het vermoeiend dat je (IK bedoel ik;) ) de ene keer een heel normaal mens ben en ik me ook zo voel, en een volgend moment ik net een klein jankend kind ben die zijn zin niet krijgt. Of gewoon helemaal verdrietig ben om alles.
Het is voor mijn vriend ook moeilijk. Gaat ook echt niet goed op het moment. Hij probeert te helpen. Maar ik was net bij hem, en hij was moe. Dus dan toont hij wat minder initiatief. Dat vat ik als een aanval op, kan hem dan niet helpen met zijn problemen.
Heb hem gezegd dat hij misschien eens met iemand moet praten over mij, dat hij het ook kwijt kan.
Ik merk dat ik erg in de war ben met wat ik voel en wat niet.
Bijvoorbeeld bij mijn vriend heb ik altijd een muur om mij heen gehad als het ging over echte persoonlijke dingen. Als het dan over mij ging kapte ik het direct af, deed dan heel bot, of werd stil.
Die muur brokkelt langzaam af hoor, maar hij is er nog wel degelijk!
Ik wil nu graag dat die muur weg gaat, maar vind het zo eng om mezelf helemaal aan hem te laten zien? het is zo veilig om dat niet te doen...
Het voelt raar om ineens een rustig gesprek met hem te gaan voeren over mezelf. Wil het hem zo graag uitleggen allemaal maar krijg het mijn strot gewoon niet uit.
Schaam me gewoon, ook bang om gewoon te zijn.
Straks ben ik gewoon een normaal iemand, en dan? Heb ik dan nooit meer ruzie met hem? mag ik dan nooit meer janken? Dat lijkt me ook zo raar.
Ik ben het zo gewend om zo te zijn, voelt raar om ineens anders te doen.
Maar het moet wel...
jeetjemineetje wat een verhaal. volgen jullie het nog?
Vertellen jullie je vriend wat je in therapie bespreekt?
Ik zit nog op school trouwens, ik doe de SPH. In het weekend werk ik in de horeca, straks tijdens de zomer ga ik werken op een bso.
welterusten allemaal straks!
liefss
goed van je dat je tegen jezelf kan zeggen dat je wel de deur uit moet als je eigenlijk niet wilt. Het lukt mij soms ook wel.. Dat maakt het denk ik ook dat ik me zo onecht voel. Je doet iets anders dan hoe je je voelt ofzo...
Mijn therapeut zei vorige keer dat ik het telkens over de JE vorm heb. Zie de zin hierboven zie ik nu:D
Dat is een teken dat je het buiten jezelf legt en niets hoeft te voelen.
Ik ga er eens op letten... Ik was vorige week heel bang voor de dood.
Er was een jonge vrouw overleden hier in het dorp, kende haar wel enigzins, niet eens echt persoonlijk. Maar ze was 43 en 2 jonge kinderen, verschrikkelijk.
Ook was 2 weken daarvoor de opa's van 2 vriendinnen van mij overleden. Ik ken al die mensen amper maar het raakt me zo?
Ik droom erover, ben echt bang voor dood. let op elk pijntje wat ik heb enz. Herkennen jullie dit ook? krijg echt angst... wat heeft het voorn nut als je tog weer dood gaat?
Nu gaat het wel weer goed, maar het kan elk moment terug komen weet ik van mezelf. Als iemand een eng verhaal verteld over een hartaanval ofzo, word ik zo weer bang...
Controle die ik niet heb, verschrikkelijk vind ik dat!
Ik vind het vermoeiend dat je (IK bedoel ik;) ) de ene keer een heel normaal mens ben en ik me ook zo voel, en een volgend moment ik net een klein jankend kind ben die zijn zin niet krijgt. Of gewoon helemaal verdrietig ben om alles.
Het is voor mijn vriend ook moeilijk. Gaat ook echt niet goed op het moment. Hij probeert te helpen. Maar ik was net bij hem, en hij was moe. Dus dan toont hij wat minder initiatief. Dat vat ik als een aanval op, kan hem dan niet helpen met zijn problemen.
Heb hem gezegd dat hij misschien eens met iemand moet praten over mij, dat hij het ook kwijt kan.
Ik merk dat ik erg in de war ben met wat ik voel en wat niet.
Bijvoorbeeld bij mijn vriend heb ik altijd een muur om mij heen gehad als het ging over echte persoonlijke dingen. Als het dan over mij ging kapte ik het direct af, deed dan heel bot, of werd stil.
Die muur brokkelt langzaam af hoor, maar hij is er nog wel degelijk!
Ik wil nu graag dat die muur weg gaat, maar vind het zo eng om mezelf helemaal aan hem te laten zien? het is zo veilig om dat niet te doen...
Het voelt raar om ineens een rustig gesprek met hem te gaan voeren over mezelf. Wil het hem zo graag uitleggen allemaal maar krijg het mijn strot gewoon niet uit.
Schaam me gewoon, ook bang om gewoon te zijn.
Straks ben ik gewoon een normaal iemand, en dan? Heb ik dan nooit meer ruzie met hem? mag ik dan nooit meer janken? Dat lijkt me ook zo raar.
Ik ben het zo gewend om zo te zijn, voelt raar om ineens anders te doen.
Maar het moet wel...
jeetjemineetje wat een verhaal. volgen jullie het nog?
Vertellen jullie je vriend wat je in therapie bespreekt?
Ik zit nog op school trouwens, ik doe de SPH. In het weekend werk ik in de horeca, straks tijdens de zomer ga ik werken op een bso.
welterusten allemaal straks!
liefss
dinsdag 5 juni 2007 om 22:10
Pff wat veel geschreven!! Ik heb wel even bijgelezen, maar geen puf nu om te reageren, sorry.
Alleen ff kort op 2 vraagjes: Jorinde ik ben een vrouw (gelukkig wel!), ik ben 31.
Iemand vroeg ook naar werk, studie etc. Ik werk wel, maar heel weinig. ik ben deels ziekgemeld, maar in beginsel vanwege een lichamelijke aandoening. al hebben mijn psychische klachten ook zijn invloed. Ik vind dat erg moeilijk, heb namelijk een goede opleiding waar ik graag mee aan de slag zou gaan. Nu even niet vrees ik.
Dag meiden, later meer! liefs Robin
Ps. Kreeftje ik vind je laatste 2 stukjes ook ineens een stuk duidelijker.. Grappig he. Ik merk dat ik als ik over een ander schrijf een andere (veel volwassener) houding aanneem dan dat ik over mezelf nadenk en schrijf. Tenminste zo voelt het.. Mm, vaag.:P
Alleen ff kort op 2 vraagjes: Jorinde ik ben een vrouw (gelukkig wel!), ik ben 31.
Iemand vroeg ook naar werk, studie etc. Ik werk wel, maar heel weinig. ik ben deels ziekgemeld, maar in beginsel vanwege een lichamelijke aandoening. al hebben mijn psychische klachten ook zijn invloed. Ik vind dat erg moeilijk, heb namelijk een goede opleiding waar ik graag mee aan de slag zou gaan. Nu even niet vrees ik.
Dag meiden, later meer! liefs Robin
Ps. Kreeftje ik vind je laatste 2 stukjes ook ineens een stuk duidelijker.. Grappig he. Ik merk dat ik als ik over een ander schrijf een andere (veel volwassener) houding aanneem dan dat ik over mezelf nadenk en schrijf. Tenminste zo voelt het.. Mm, vaag.:P
dinsdag 5 juni 2007 om 22:56
Heel helder geschreven kreeftje! Zal een volgend xtje erop ingaan. Nu even snel de vraag van Jorinde beantwoorden en dan weer verder met mijn marktplaats zoektocht naar een fiets (ter vervanging van mijn vorige week gestolen fiets).Ben 30, heb een dochtertje van 2, heb mijn verpleegkunde studie niet afgemaakt (ging toen erg slecht met me), heb daarna dagbehandeling gevolgd,toen ging het beter met me. Zit nu in een volledig afgekeurde wajong situatie, heb nog ambulante therapie en doe dagbesteding via de RIBW. Daarnaast zorg ik samen met vriend voor dochter. Vriend en ik zijn ruim 11 jaar samen met onze ups en downs en wonen heel bewust niet samen. Dat voelt voor mij als de enige haalbare manier van een relatie hebben. Anders verzuip ik erin vrees ik. Dus een goed en werkend alternatief voor een standaard relatie.
dinsdag 5 juni 2007 om 23:08
Ben 30, heb een dochtertje van 2, heb mijn verpleegkunde studie niet afgemaakt (ging toen erg slecht met me), heb daarna dagbehandeling gevolgd,toen ging het beter met me. Zit nu in een volledig afgekeurde wajong situatie, heb nog ambulante therapie en doe dagbesteding via de RIBW. Daarnaast zorg ik samen met vriend voor dochter. Vriend en ik zijn ruim 11 jaar samen met onze ups en downs en wonen heel bewust niet samen. Dat voelt voor mij als de enige haalbare manier van een relatie hebben. Anders verzuip ik erin vrees ik. Dus een goed en werkend alternatief voor een standaard relatie. Hoi Intiem,
Wie weet komt er nog eens een tijd dat je je verpleegkunde-studie kunt vervolgen, wie weet. Vraag niet hoe, ik heb met een fikse crisis mijn diploma verpleegkunde wel gehaald. Ik zou er graag iets mee doen, maar kan de aanwezigheidseis en de stress niet aan. Wie weet in de toekomst, maar dat zie ik somber in.
Wat is RIBW? Ik denk In Bewaring Stelling :D maar dat zal het wel niet zijn, hahahahaa.
Goed te lezen dat je een relatie kunt onderhouden en dat je er een vorm in gevonden hebt, dat het goed gaat / blijft gaan door juist niet samen te gaan wonen.
Heb je de Wahjong gekregen op grond van je Borderline PS?
Wie weet komt er nog eens een tijd dat je je verpleegkunde-studie kunt vervolgen, wie weet. Vraag niet hoe, ik heb met een fikse crisis mijn diploma verpleegkunde wel gehaald. Ik zou er graag iets mee doen, maar kan de aanwezigheidseis en de stress niet aan. Wie weet in de toekomst, maar dat zie ik somber in.
Wat is RIBW? Ik denk In Bewaring Stelling :D maar dat zal het wel niet zijn, hahahahaa.
Goed te lezen dat je een relatie kunt onderhouden en dat je er een vorm in gevonden hebt, dat het goed gaat / blijft gaan door juist niet samen te gaan wonen.
Heb je de Wahjong gekregen op grond van je Borderline PS?
woensdag 6 juni 2007 om 15:15
Hallo allemaal,Het was even zoeken, maar ik heb jullie weer gevonden. Ik hoop dat het allemaal goed met jullie gaat, dat jullie e.e.a. een beetje in de hand kunnen houden. Met mij gaat het op zich wel goed. We zijn een week naar Zuid Frankrijk op vakantie geweest, maar moesten een dag eerder terug omdat mijn schoonvader plotseling in het ziekenhuis moest blijven. Hij wacht nu op een open hart operatie, dus best wel heftig. Voor mij valt het op zich mee, maar voor mijn man is het natuurlijk niet leuk. Ach, en een echte band heb ik niet met die man, maar dit gun ik hem ook niet. In het begin was ik superopstandig toen ik het net hoorde, wou ik niet naar het ziekenhuis omdat ze ook geen interesse hebben in mij. Maar ik maakte zelf al gauw de switch om het maar gewoon voor mijn man te doen. Ik ga niet elke dag, dat hoeft nou ook weer niet, maar ik ben al een paar keer geweest en ik merkte dat het wel werd gewaardeerd dat ik kwam. Ach, zoals mijn broer zei, je vangt nu eenmaal meer vliegen met stroop dan met azijn. Verder kabbelt het leventje rustig door. Ben vandaag weer begonnen met werken en heb me vanavond heel stoer voorgenomen om te gaan sporten. Ben benieuwd of ik ook echt ga, want het kan bij mij zo omslaan.
woensdag 6 juni 2007 om 17:07
Natuurlijk heb je helemaal gelijk. Ik wilde dat ik daarin ook wat sterker kon zijn. Soms denk ik wel eens dat ik vroeger meer aan kon dan nu.
Ik heb ook wel tijden gehad dat ik 35 uur in de week naar school/naar het werk ging en daarnaast mijn twee kindjes in mijn eentje opvoedde en verzorgde.
Weet niet meer hoe ik dat allemaal heb gehad. Zal mezelf wel behoorlijk voorbij gelopen zijn.
Maar nogmaals, het is echt knap en sterk van je dat je dit zo volhoudt!
Later meer.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 7 juni 2007 om 12:39
Gevonden! Daar ben ik weer. Terug in het land (alweer een tijdje hoor) van een fantastische vakantie. Ben samen met m'n lief lekker weggeweest en het was echt super! Voel me daardoor alweer een hele tijd heel relaxed en positief. Ik hoef ook niet vaak meer naa rde psy., dus het lijkt erop alsof er een einde aan de therapie komt en ik het op eigen kracht kan. Ik hoop dat het met jullie ook goed gaat. Ik zag dat er weer wat nieuwe mensen bij gekomen zijn. Gezellig hoor!
donderdag 7 juni 2007 om 16:54
Hallo!
Ik ben voor het eerst überhaupt op een forum en ik vind het onderwerp erg interessant. 4 jaar geleden is bij mij de diagnose Borderline vastgesteld en sindsdien ben ik er veel mee bezig. Ik probeer deze 'diagnose' een plekje te geven en om te gaan met de dagelijkse worstelingen. Graag zou ik van gedachten willen wisselen met jullie over dit onderwerp.
Mochten jullie meer willen weten over mij, kijk dan even op: livingontheborderline.blogspot.com
Gr. Johanna
Ik ben voor het eerst überhaupt op een forum en ik vind het onderwerp erg interessant. 4 jaar geleden is bij mij de diagnose Borderline vastgesteld en sindsdien ben ik er veel mee bezig. Ik probeer deze 'diagnose' een plekje te geven en om te gaan met de dagelijkse worstelingen. Graag zou ik van gedachten willen wisselen met jullie over dit onderwerp.
Mochten jullie meer willen weten over mij, kijk dan even op: livingontheborderline.blogspot.com
Gr. Johanna
donderdag 7 juni 2007 om 20:16
Hallo Johanna,
Van harte welkom, ook namens de feestcommissie :P !!
Hoe gaat het hier met iedereen?
Met mij weer wat minder. Vanmiddag met de therapeute van de GGZ een 'contract' afgesloten waarin staat dat ik iedere dag iets ga doen waarmee ik onder de mensen kom. Dat kan zijn naar de sportschool, bij iemand kopje koffie drinken, zwemmen, iets in de stad etc. Ik zit te veel alleen, en ik voel me alleen, en begin me te isoleren, en krijg op een gegeven moment het idee alsof ik niet meer besta, alsof mijn leven er niet toe doet.
Het doet me goed even bij haar mijn hart uit te storten, we hebben het e.e.a. (weer) op een rijtje gezet. Net even door het park gewandeld en nu ga ik zo een kopje Senseo zetten. Het gaat nu wel maar ik moet erg uitkijken, ik glij zo weer uit...
Van harte welkom, ook namens de feestcommissie :P !!
Hoe gaat het hier met iedereen?
Met mij weer wat minder. Vanmiddag met de therapeute van de GGZ een 'contract' afgesloten waarin staat dat ik iedere dag iets ga doen waarmee ik onder de mensen kom. Dat kan zijn naar de sportschool, bij iemand kopje koffie drinken, zwemmen, iets in de stad etc. Ik zit te veel alleen, en ik voel me alleen, en begin me te isoleren, en krijg op een gegeven moment het idee alsof ik niet meer besta, alsof mijn leven er niet toe doet.
Het doet me goed even bij haar mijn hart uit te storten, we hebben het e.e.a. (weer) op een rijtje gezet. Net even door het park gewandeld en nu ga ik zo een kopje Senseo zetten. Het gaat nu wel maar ik moet erg uitkijken, ik glij zo weer uit...
donderdag 7 juni 2007 om 20:49
Hallo Johanna W.,wees welkom.Ha Goudappeltje,welkom terug en wat super dat je het naar je zin hebt gehad! Fijn om weer van je te horen. Ook als je het super hebt nog af en toe je neus laten zien he, want supernieuws is ook leuk!Jorinde, een mindere dag begrijp ik. Wel goed dat je deze opdracht hebt gekregen van je peut. Ik ben inmiddels gelukkig zelf zo ver dat ik mezelf opdrachten kan geven (mits ik niet te ver uit koers ben geraakt) om mijn leven bij te sturen zodat ik niet te ver uit koers raak. Maar als dit (tijdelijk) niet lukt, is het wel fijn om het zo practisch en concreet aangereikt te krijgen van een peut.Mijn peut stuurt (soms helaas) niet bij, omdat ik er zelf voor heb gekozen om haar minder te zien.Maar ik heb dezelfde valkuil als jij: afzondering en als dit te lang duurt dan ligt het gevaar van een depressie om de hoek.Ik voel me een beetje K*T, en dit begon pas toen ik mijn vriend zag.Ik kan hem soms zo onmogelijk slecht hebben en voel me dan beter af zonder hem dan met hem. Vriend vindt dat ik hem na jaren nog steeds niet kan accepteren om wie of wat hij is en ik vrees dat hij daar ergens gelijk in heeft. Ik was redelijk/neutraal gemutst (wel een zware dag,maar te doen en zeker als er geen 'gezeik' bij komt kijken),totdat ik bij vriend aankwam. Hij had voor mijn gevoel gelijk weer wat te zeiken en ik kan het dan zo totaal niet hebben! Rot op joh,waarom was ik ook alweer bij jou? Dat zijn zo'n beetje de gedachten die ik dan heb.Pfffff, vind vriend zoooooo vermoeiend soms...Lief had voor mij gekookt,dus toen ik thuiskwam was er eten. Lief en lekker natuurlijk, maar om een lullige scheef staande tafel gleed het eten op de grond en was voor het grootste deel vies van het zand (buiten eten). Tuurlijk snap ik dat hij daar chaggie van wordt, maar dan is de stemming gelijk zo bedrukt en hij kan dat ook niet weer loslaten en is in staat om er een uur lang chaggerijnig om te zijn. Nou sorry hoor,dan had ik liever gehad dat hij niet had gekookt en friet had gehaald. Het is gebeurd, niks meer aan te doen, zullen we even balen en dan weer gewoon verder gaan??? Maar vriend is vaak zooooo pfffff, weet even niet, maar zwaar op de hand ofzo. Ik kan die stemming van hem helemaal niet aan. Het is zo aanwezig dan, hangt helemaal om me heen als een zware deken en ik wil dan het liefst ver weg zijn en heb spijt om bij hem te zijn. In m'n eentje had ik tenminste rust. Zijn aanwezigheid kan echt zo (zwaar) op me drukken.Hebben jullie daar ook last van?Maar goed, wezijn geloof ik weer aanbeland in relatiecrisis 10065 denk ik,want vriend is beneden nadenken over onze relatie (ik die hem niet kan accepteren) en ik wil het liefst morgen een gesprek met een relatietherapeut, omdat ik acuut het gevoel heb dat we geen goede relatie hebben. Maar vriend zei dat ik moest oprotten met een relatietherapeut (terwijl we er onlangs nog wel een hadden en daar was hij blij mee??).Sorry, tis weer een uitgebreid "oh, ikzit weer middenin een crisis geloof ik??" relaas...
donderdag 7 juni 2007 om 22:27
Hai meiden. Ik heb ook een paar moeilijke dagen, maar het komt altijd eigenlijk op hetzelfde neer; mezelf eigenlijk niks vinden, plannen om alles om te gooien, veel wisselende stemmingen, veel piekerijen etc. Ik ben ook erg moe (komt vnl door die pijnklachten), heb vanmiddag ook weer de hele middag bijgeslapen. Godzijdank weet ik dat ik me morgen weer heel anders kan voelen. Ik heb nu even geen zin om over mij te schrijven, maar ik wil graag op jou reageren nu Intiem.
Allereerst: *;. Die kun je wel gebruiken denk ik.. Ik heb met je te doen. Wat een ellende dat er elke keer weer herrie in de tent is tussen jou en je vriend. We weten dat moeite met relaties bij Bd kan horen, maar ik denk dat jullie allebei een duit in het zakje doen zo te lezen.. Moeilijk hoor. Het lijkt alsof zijn stemming heel erg op jou overslaat, of in ieder geval doet het heel wat met je. Het zou mooi zijn als je dit op dat moment kan onderkennen, dat het iets van hem is en dat je beter even weg kunt lopen. Ik heb ook wel eens dat soort momenten gehad met mijn vriend en heb toen geleerd in therapie om een time-out te nemen. Ook kon ik dat dan het beste tegen hem zeggen. Later konden we er dan altijd op terug komen. Maar die tips ken je ook vast wel.
Wat ik nu steeds meer leer (al lukt het vaak ook helemaal niet maar ik probeer het), is om mijn eigen gedrag van een afstandje te bekijken, zo van: Okee, ik reageerde nu wat overdreven. Of, okee, ik ben nu weer bezig mezelf naar beneden te halen, dat is nergens voor nodig. Of: Ik ben nu bezig een etiketje op iets te plakken wat er eigenlijk niet is. . etc. Retemoeilijk maar misschien lukt jou dat op het moment zelf.
Pfoe lastig eigenlijk, maargoed misschien lukt het jullie wel een time-out te nemen. Ik geef maar wat tips. Ik hoop niet dat je het verkeerd opvat. Ik realiseer me namelijk heel goed dat het een groot probleem is in jullie relatie en dat jij intelligent bent en veel therapie-ervaring hebt. Dus waarschijnlijk heb je deze tips al 100 keer uitgeprobeerd..
ik herken erg je gevoel dat je morgen meteen naar relatietherapie wilt. Misschien lukt het je ook die opvatting van een afstandje te bekijken: 'Okee, ik denk nu dat het anders helemaal misgaat, maar vaak gaat het ook anders. Als we echt weer in relatietherapie willen hoeven we dat niet van het een op andere moment te beslissen..' Zoiets?
Ik weet je ook niet zo goed te helpen, dit is iets wat niet zomaar is op te lossen. Maar ik denk aan je en hopelijk heb ik je op z'n minst even 'afgeleid'. Veel sterkte joh.
Allereerst: *;. Die kun je wel gebruiken denk ik.. Ik heb met je te doen. Wat een ellende dat er elke keer weer herrie in de tent is tussen jou en je vriend. We weten dat moeite met relaties bij Bd kan horen, maar ik denk dat jullie allebei een duit in het zakje doen zo te lezen.. Moeilijk hoor. Het lijkt alsof zijn stemming heel erg op jou overslaat, of in ieder geval doet het heel wat met je. Het zou mooi zijn als je dit op dat moment kan onderkennen, dat het iets van hem is en dat je beter even weg kunt lopen. Ik heb ook wel eens dat soort momenten gehad met mijn vriend en heb toen geleerd in therapie om een time-out te nemen. Ook kon ik dat dan het beste tegen hem zeggen. Later konden we er dan altijd op terug komen. Maar die tips ken je ook vast wel.
Wat ik nu steeds meer leer (al lukt het vaak ook helemaal niet maar ik probeer het), is om mijn eigen gedrag van een afstandje te bekijken, zo van: Okee, ik reageerde nu wat overdreven. Of, okee, ik ben nu weer bezig mezelf naar beneden te halen, dat is nergens voor nodig. Of: Ik ben nu bezig een etiketje op iets te plakken wat er eigenlijk niet is. . etc. Retemoeilijk maar misschien lukt jou dat op het moment zelf.
Pfoe lastig eigenlijk, maargoed misschien lukt het jullie wel een time-out te nemen. Ik geef maar wat tips. Ik hoop niet dat je het verkeerd opvat. Ik realiseer me namelijk heel goed dat het een groot probleem is in jullie relatie en dat jij intelligent bent en veel therapie-ervaring hebt. Dus waarschijnlijk heb je deze tips al 100 keer uitgeprobeerd..
ik herken erg je gevoel dat je morgen meteen naar relatietherapie wilt. Misschien lukt het je ook die opvatting van een afstandje te bekijken: 'Okee, ik denk nu dat het anders helemaal misgaat, maar vaak gaat het ook anders. Als we echt weer in relatietherapie willen hoeven we dat niet van het een op andere moment te beslissen..' Zoiets?
Ik weet je ook niet zo goed te helpen, dit is iets wat niet zomaar is op te lossen. Maar ik denk aan je en hopelijk heb ik je op z'n minst even 'afgeleid'. Veel sterkte joh.
vrijdag 8 juni 2007 om 05:50
Ja, jammer is dat. De bedoelingen zijn goed en door een lullig iets is de hele stemming bedorven. Ik kan me best voorstellen dat hij stevig baalde. Zijn best gedaan op het eten en dan valt het op de grond.
Ik begrijp alleen niet zo goed waarom hij dan erbij aanvoert dat jij hem dan niet accepteert? Bedoelt hij dat jij er niet tegen kan dat hij dat niet op een gegeven moment los kan laten dat het is gebeurd en niks meer aan te doen? Ik denk dat ik zelf op een gegeven moment ook zou hebben. Ja, nou weet ik het wel hoor dat je er op flipt. Ik denk dat ik het zelf ook moeilijk zou vinden de stemming van de ander om te buigen en ook eerder me hetzelfde zou gaan voelen als de ander.
Zelf vind ik het hebben van een relatie soms ook niet zo makkelijk. Meer gevoelsmatig want alles gaat gewoon normaal, zoals het hoort eigenlijk. Geen problemen, geen ruzies, niet eens kibbelen ofzo.
En toch had ik van de week ineens geen zin dat hij langs kwam.
We hadden een afspraak en ik had er eigenlijk geen zin in toen het bijna zover was. Geen idee waar dat aan ligt. Heb zelfs overwogen of ik hem af zou bellen maar uiteindelijk niet gedaan. En als hij dan met lachend smoelwerk voor me staat, begrijp ik eigenlijk zelf niet waarom ik het zo voel. Ik denk toch dat het dan wel allemaal aan mij ligt en wie weet geef ik veel te veel aandacht aan zo'n gevoel.
Ik begrijp alleen niet zo goed waarom hij dan erbij aanvoert dat jij hem dan niet accepteert? Bedoelt hij dat jij er niet tegen kan dat hij dat niet op een gegeven moment los kan laten dat het is gebeurd en niks meer aan te doen? Ik denk dat ik zelf op een gegeven moment ook zou hebben. Ja, nou weet ik het wel hoor dat je er op flipt. Ik denk dat ik het zelf ook moeilijk zou vinden de stemming van de ander om te buigen en ook eerder me hetzelfde zou gaan voelen als de ander.
Zelf vind ik het hebben van een relatie soms ook niet zo makkelijk. Meer gevoelsmatig want alles gaat gewoon normaal, zoals het hoort eigenlijk. Geen problemen, geen ruzies, niet eens kibbelen ofzo.
En toch had ik van de week ineens geen zin dat hij langs kwam.
We hadden een afspraak en ik had er eigenlijk geen zin in toen het bijna zover was. Geen idee waar dat aan ligt. Heb zelfs overwogen of ik hem af zou bellen maar uiteindelijk niet gedaan. En als hij dan met lachend smoelwerk voor me staat, begrijp ik eigenlijk zelf niet waarom ik het zo voel. Ik denk toch dat het dan wel allemaal aan mij ligt en wie weet geef ik veel te veel aandacht aan zo'n gevoel.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
