Borderline en aanverwante zaken II

Dank jullie wel voor het hartelijke welkom. Ik voel me al bijna thuis



Jorinde, knap van je dat je een plan op hebt gestelt... dat is in ieder geval een stok achter de deur en zo kom je misschien ook wel in een opwaartse spiraal. Het afsluiten ken ik zelf niet zo heel goed, ben juist meer outgoing. Met daar juist weer het gevaar aan vast dat ik teveel doe en zo dus verdrink in mijn eigen sociale bezigheden. Rust is bij mij juist het toverwoord. Ik weiger medicijnen te slikken (ben volgens de peuten 'niet medicijn trouw' en dan zou het juist averechts werken), dus bij mij is een strak dagschema de enige andere optie om niet constant te schommelen. Eigenlijk is mijn hele dag ingepland van uur tot uur met wekelijks minimaal 1 avond voor mij alleen (vriend gaat dan weg) 1 avond voor ons samen en 1 avond (doordeweeks) met sociale contacten... de rest is voor sport en hobbies. Best moeilijk volhouden maar het werkt wel, er IS gewoon weinig ruimte voor impulsiviteit... al gebeurt het vaak genoeg dat ik het omgooi.



Intiem, ik herken veel in je verhaal. Ik kan mijn vriend soms helemaal uitkotsen. Niet om hem maar gewoon om zijn aanwezigheid (dat klinkt geloof ik stom). Ik vind het al moeilijk aandacht aan mezelf te besteden, laat staan altijd maar aan hem. En aangezien hij zich liefdevoller/afhankelijker opstelt dan ik (tegenovergestelde van mijn vorige relatie overigens) word ik daar wel eens gillend gek van. Hij bedoelt het vast lief maar moet me ook gewoon af en toe es met rust laten. Heb je voldoende 'oplaadmomenten'? Zelf heb ik echt momenten met vrienden nodig (of soms alleen), zelfs om me voor hem op te laden... hij kost tenslotte ook energie.



Goed, voordat ik het hele forum vollul... ik wens jullie een fijne avond! Jammer dat het weer nu omslaat, maar toch.



Gr. Johanna

Hoi meiden,



ik heb niks gelezen. Wilde jullie alleen even laten weten dat ik eindelijk een nieuw huis heb gevonden en dat heeeeel spannend vind (is ook een andere stad dan mijn vriend). Dit vreet al mijn energie en ik heb amper puf om nu even te reageren. Als ik even wat rust in mijn kont heb, ga ik er weer voor zitten hoor.

Hoop dat verder met iedereen alles ok is?

Hoi, voordat ik hier een heel verhaal neerkalk, hoop ik dat iemand mijn verhaal wil lezen. Heb een topic geopend over het GGZ. Alvast bedankt....

Tjsaa Johanna...zonder medicijnen gaat het niet werken. Waarom heb je er een hekel aan eigenlijk? Ontrouw aan werkende medicijnen is (in mijn ogen) doodzonde en maakthet erger. Maar ontrouw aan averechts werkende medicijnen (die aan borderliners heel vaak worden voorgeschreven) maakt het gewoon beter. Dus het hangt ervan af.



Ik ben op medicijn gebied en borderline (en andere stoornissen) redelijk onderlegd. Er zijn een aantal medicijnen die bij veel mensen tot zeer goede resultaten leiden zonder (al te veel) bijwerkingen. Hun leven is er enorm op vooruit gegaan.Datis zelfs een (ruime) meerderheid van de mensen di medicatie tot zich nemen. Ik ken geen borderliners die voor hun 40-ste veel vooruitgang boeken zonder medicatie (en aanvullende therapie). Zolas met de meeste stoornissen gaat het vaak veel slechter en in 20% van de gevallen volgt er een geslaagde zelfmoordpoging. Vandaar dat ik me altijd een beetje zorgen maak als mensen zomaar geen medicatie nemen. Nu ook dus.



De factor die het negatiefste uitwerkt in borderline is inderdaad medicatie-weigering of ontrouw. Daarna het slikken van benzodiazepinen, op de voet gevolgd door verkeerde therapie of opvangin eenpsychatisch ziekenhuis (laatste werkt ook averechts in borderline).



Wat is voor jou de reden geen medicatie te nemen dus?

Wil je toch aan de medicijnen (ik kan het je aanraden hoor, het maakt het een en het ander in het leven een stuk gemakkelijk) en ben je medicijn-therapie-ontrouw, dan kun je ook nog overwegen een depot te nemen hoor! 1 Keer in de drie weken een injectie en je hebt er verder geen omkijken naar. Hier moet je het type voor zijn en je moet het willen.



Overigens ben ik het er helemaal mee eens dat mensen met borderline niet in een opname-setting moeten gaan zitten. Het is de laatste jaren ook de trent om patiënten zoveel mogelijk als kan ambulant te behandelen. Als het persé moet een crisisopname er tussendoor (zo kort mogelijk) en dan weer verder. Toen ik 25-27 was heb ik 2½ jaar in een zgn. 'psychotherapeutische leefgemeenschap' gezeten. Als ik eerlijk ben: ik heb er niets aan gehad maar bleef hangen, deels hospitalisatie, en deels niet weten hoe het thuis, ambulant dus aan te moeten pakken. Asl ik het over kon doen: nooit meer!!! Het is een manier om de tijd door te komen en je bent niet alleen, maar dat is het dan ook.

Jorinde, ik ben beniuwd naar je medicatie. De zaken die je omschrijft als vermoeidheid etc. lijken me erg psychosomatisch en zijn bijna cliche voor het depressieve deel van de klachten.

Ik ken een vrouw met borderline-trekken (volgens onderzoek) en nog wat meer zaken. Die ging met een goed AD (wat in NL niet te krijgen is) enorm vooruit. Er is helaas geen vergelijkbaar AD te krijgen in NL, maar misschien dat het op termijn als anti-astam middel op de markt gaat komen, ook in NL. Werkt het namelijk zeer goed op en een groot Amerikaans bedrijf heeft de rechten hiervoor in de VS opgekocht. Afwachten...



Zij is niet meer moe, minder frustraties, vaste baan (was eerst bijna onmogelijk).

Meer inspiratie ook. Ook zij is sociaal vaardig. Maar ook zij is alleen en dat is wat veel borderliners slecht kunnen, alleen zijn. Ook de typsiche klacht van gevoelens van leegte. Die laatste punten zijn minder, maar zeker niet weg.



Er is medicatie die hier wel tegen helpen kan, maar ik ben allereerst benieuwd wat je nu gebruikt omdat je het toch zwaar hebt. Niet per se gezegd dat er iets wat dat bij jouw wegneemt, maar het kan wel.



Een aan te raden site, en dan met name 3e of 4e topic van boven is deze:



de man is zeer, zeer deskundig en rationeel. Lees zijn CV eens.

Ook erg gericht op de medicamenteuze behandeling, maar hij heeft aantoonbaar resultaten. Plak in je browser het onderstaande en daarachter het tweede deel.



http://www.borderlinepersonalitytoday.com/

main/markovitz_index.htm



Op gebied van medicatie prima, ietwat verouderd (tot 2000) maar niet veel.

Zijn kijk, dat borderline een biochemisch iets is dat voortvloeit uit anders werkende hersenen is sindsdien steeds verder anngetoond en de significant verschillen zijn nu in veel hersendelen gevonden.



Zaken die erg goed kunne helpen en hier wat minder naar voren komen, zijn lamictal en topiramate. Met name van lamictal heb ik case-reports (700) die toch gemiddeld erg positief zijn.



Hij schrijft in een van de 350 antwoorden die ie oip vragen geeft wat over Modafinil, wat ik je tegen vermoeidheid zeer kan aanraden. Ik heb vaak aan het eind van de werkdag een stevige dip (slaap!!!). Met modafinil blijf je wakker.

Die dame waar ik het over heb heeft het ook af en toe,als proef, gebruikt. Als ik haar spreek heeft ze het er nog wel over, dat het zo goed hielp. Maar op dat punt gaat het toch al beter dus....



Ik hoop dat je er wat aan hebt.

DeMichaelis & Jorinde2;

Bedankt voor jullie bezorgdheid. Ik snap dat medicijnen slikken voor velen een goede manier is om goed te kunnen functioneren. Ik ben in 2003 volledig vastgelopen, heb toen veel last gehad van dissociatie, zelfmoordgedachten en automutilatie. Vervolgens ben ik toen in deeltijdbehandeling (4 hele dagen in de week) in psychotherapie gegaan. In eerste instantie werd bij mij al de diagnose 'Borderline' geconstateerd. Hier wilde ik niets van horen. Ik vond wel dat ik een probleem had wat opgelost moest worden, maar een sticker plakken vond ik onzin. Zeker omdat mijn moeder dezelfde sticker op had gekregen en ik vond toch echt dat ik niet op haar leek. Nu is het natuurlijk zo dat Borderline in verschillende vormen en gradaties voorkomt en nu na een aantal jaar besef ik dat ik, welliswaar net als mijn moeder, óók Borderliner ben maar niet persé in haar voetsporen (zij heeft twee jaar geleden zelfmoord gepleegd en was daarvoor zwaar alcoholist) hoef te treden. Tijdens mijn therapie kreeg ik wel degelijk medicijnen (Zoloft en Seroxat) maar ik weigerde deze te slikken (ja ik weet het, ik ben vrij eigenwijs), dit temeer omdat ik voornamelijk bang was. Als mijn moeder een zelfmoordpoging deed dan deed zij dat 9 van de 10 keren met medicijnen. In therapie ben ik toen mijn gedrag zwaar onder de loep gaan nemen. Gekeken naar mijn basis (eet en slaappatroon) en van daaruit gekeken hoe mijn gedrag werkt en ik signalen kan herkennen. Zo weet ik nu dat als ik mij onrustig voel, dit een paar uur tot paar dagen later tot een explosie kan leiden. Door hierover te praten met mijn partner ben ik vaak al veel onrust kwijt. Je psyche is nl. een onderdeel van je lichaam (al zien velen psyche en lichaam los van elkaar). Je gehele lichaam werkt dmv stofjes. Medicijnen kunnen deze stofjes helpen (bijvoorbeeld doordat ze serotonine helpen aanmaken). Toch kun je, met de juiste middelen (zoals bepaalde vormen van gedragstherapie) zelf ook die stofjes beter reguleren. Neem bijvoorbeeld een stof als endorfine, deze kun je extra aanmaken door veel te gaan sporten.

Enfin, ik ben er, door te kijken naar mijn gedrag, dus achter gekomen hoe ik in 8 van de 10 gevallen zelf mijn gedrag aan kan passen waardoor ik mijn serotonine niveau op pijl kan houden. Dit wil niet zeggen dat ik zonder problemen door het leven stap, in tegendeel. Maar ik kan excessen voorkomen. Zelfmoordgedachten heb ik al een hele tijd niet gehad. En wanneer ik ze krijg weet ik hoe ik moet handelen om ze tegen te gaan. Automutileren en dissociatie doe/heb ik zelfs helemaal niet meer. Ik heb het geluk dat ik een vaste vriendenkring om me heen heb gebouwd die allemaal mijn probleem begrijpen en meedenken. Hierdoor kan ik snel hulp ontvangen van mijn omgeving wanneer dat nodig is. Voor mij, en dit verschilt voor iedereen, werkt het volgende prima:



- Vaste groep mensen om me heen. Wanneer het fout gaat kan ik hierop teruggrijpen.

- Kritisch kijken naar de, nieuwe, mensen die ik om me heen verzamel. Eerlijk kijken of ze van toegevoegde waarde (kunnen) zijn of dat ze me alleen maar energie kosten.

- Eerlijk blijven, hoe moelijk ook, naar je directe omgeving. Als iets even niet gaat dan gewoon zeggen dat je geen zin/tijd/puf of energie hebt.

- Op gezette tijden eten om te voorkomen dat je stofwisseling schommelt waardoor ik weer moodswings kan krijgen.

- Op gezette tijden gaan slapen zodat ik minimaal 8 uur slaap per nacht heb. Mocht dit een keer niet lukken, dan meteen de volgende dag veel rust inplannen (niet persé slaap).

- Voor het slapen een uur wandelen of iets anders doen waar ik mijn hoofd van leeg kan gooien. Een uur voor het slapen gaan géén televisie meer kijken maar lekker een rustig muziekje opzetten en een kopje (groene) thee drinken.

- Niet fulltime werken (ik werk 3 dagen in de week om wel een vorm van ritme te behouden).

- Minimaal 1 'oplaadavond' in de week inplannen, gewoon iets doen waar ik energie van krijg.

- Maximaal doordeweeks 1 drukke avond met bijvoorbeeld sociale contacten.

- Een vast schema aanhouden voor de globale weekplanning

- Wanneer ik iets intensiefs heb beleefd (moeilijk gesprek of ingrijpende situatie) mezelf de rust gunnen die ik op dat moment nodig heb.\

- Wanneer ik onrustig ben hierover praten, praten, praten en schrijven. Als de onrust niet overgaat dan het omzetten in iets positiefs; sporten of misschien zelfs het huis opnieuw inrichten, in plaats van het halve serviesgoed stuk te gooien tegen de muur (ik heb bij onrust een haast onbedwingbare verwoestingsdrang).

- En tot slot: COMMUNICEREN. Hoe moeilijk ook, ik blijf praten over wat ik voel, hoe ik het voel en wanneer ik het voel. Alleen op die manier geef ik helderheid van zaken en kunnen mensen in mijn omgeving me peilen. 'Blijf uit mijn buurt' betekent ook echt 'Blijf uit mijn buurt' en niet langer 'hou me vast en geef me aandacht'.



Zoals jullie zien zijn het nogal wat regeltjes. Maar de afgelopen 3-4 jaar heeft het prima voor mij gewerkt. Natuurlijk heb ik er wel over nagedacht om medicijnen te slikken als extra hulp maar tot nu toe gaat het nog goed. Ik zeg niet dat ik nooit medicijnen zal slikken maar ik weet ook wat ze met mijn lichaam kunnen doen. Daarnaast is ook bewezen dat Borderline te 'behandelen' is door bepaalde vormen van cognitieve gedragstherapie (zie boek 'Borderline persoonlijkheidsstoornis' van M.M. Linehan). Hiermee kun je het aardig onder controle houden volgens verschillende therapeuten.

Wel ben ik het er mee eens dat je als borderliner niet buiten de maatschappij geplaatst moet worden (leefgemeenschap of klinische opname). Hierdoor bereik je, naar mijn mening, juist het tegenovergestelde. Het is juist belangrijk om te leren je staande te houden binnen deze maatschappij met Borderline als beperking. Toch wil ik wel even de kanttekening plaatsen dat ik Borderline niet als beperking zie. Ik zie het meer als 'smaakje'. Daarmee wil ik zeggen dat we natuurlijk wel hele moeilijke tijden kennen, maar daarnaast hebben we door onze extremen ook een heel boeiend leven. We doen veel kennis op en kunnen deze kennis ook weer overdragen aan anderen. Vaak leren we (meestal na therapie) als geen ander hoe gedragingen werken en kunnen hierdoor ook het gedrag van anderen zien. Hierdoor zijn we veel meer open minded dan veel mensen uit deze maatschappij. Het kan dus zeker ook in ons voordeel werken.

Dus DeMichaelis ik snap je bezorgdheid maar zelf heb ik zeker vooruitgang geboekt zonder medicatie maar wel met begeleiding. Op dit moment heb ik geen therapie of begeleiding meer maar ben niet bang om hulp te vragen als dat nodig is. Dus bij deze ken je toch iemand die zonder medicatie vooruitgang heeft geboekt. Ik ben van een bang, dood vogeltje een mooie zwaluw geworden (als ik het zo mag stellen). Natuurlijk maar ik ook nog wel een duikvlucht, maar ik neerstorten doe ik niet zo snel meer omdat ik op tijd aan de rem kan trekken. Daarnaast schrijf ik ook veel dingen van me af (http://livingontheborderline.blogspot.com) en dit helpt me ook om patronen te herkennen en door terug te lezen zie ik ook wanneer ik berg op- of juist afwaarts ga. Bedankt voor jullie zorgen in ieder geval.



Dan nog even wat anders; de moeheid die door Shahla wordt omschreven herken ik absoluut. Vanmorgen was ook echt weer een strijd om uit bed te komen. Ik was natuurlijk weer veel te laat naar bed gegaan omdat ik mijn tante had geholpen met haar belasting. Gelukkig heb ik een baan die ik absoluut niet kwijt wil, dus sleepte ik me vanmorgen maar weer uit bed (beetje hulp van vriendlief). Vanavond wordt echt slapen geblazen (één keer per week, meestal woensdag, stap ik na het eten om 19.00uur mijn bedje in... dat werkt echt). Maar als er een wondermiddeltje is voor meer energie; laat maar komen!!!! Sporten werkt wel goed om meer energie te krijgen, maar dat zie ik mezelf vandaag écht niet meer doen.

En 'Intiem'; way to go... lekker je eigen ding doen is nooit verkeerd. Had je er bewust voor gekozen om in een andere stad te gaan wonen? Succes met klussen, wij hebben net alles achter de rug GELUKKIG!



(sorry voor het laaaaaange verhaal - ben vandaag wat lang van stof)

Gr. Johanna

Intiem: GEFELICITEERD! Wat ontzettend leuk! Ik weet zeker dat je het allemaal prima gaat handelen. Zet 'm op meid! *;

Shahla wat leuk dat je misschien vrijwilligerswerk gaat doen! wat is het precies? Patientenvervoer?



Intiem gefeliciteerd! Het is er dus toch van gekomen.. Wat ongelooflijk spannend joh. Als je weer eens tijd en fut hebt ben ik wel benieuwd hoe het het weekend is afgelopen tussen jou en je vriend..



Johanna, idd een lang verhaal, maar boeiend om je tips te lezen. Je hebt een erg strakke weekstructuur inderdaad. Knap hoor, dat je je al zo lang op die manier staande houdt. Ik hou dat meestal niet zo lang vol. Vooral door het tussendoor slapen etc (Shahla, hier dus ook!) vind ik het erg lastig een goed ritme te houden.



Je schrijft wel iets wat vragen bij me oproept. Je schrijft dat je een lange tijd geen nare (zelfm-)gedachten hebt gehad, en als je ze zou hebben, je weet wat je ermee moet. Wat is dat dan? Wat doe je dan? Ik merk dat ik deze gedachten in mindere periodes ook heb. Terwijl ik weet dat ik never nooit actie onderneem. Ik wil leven, alleen op die momenten weet ik niet meer wat ik met mezelf moet.. Ik hoor graag van je wat je bedoelt.



Demichaelis, wat denk jij van Cymbalta? Ik gebruik dit nu ruim een half jaar. Het haalt de ergste depressieve gevoelens eraf denk ik, maar ik ben erg benieuwd hoe het nu zonder medicatie zou gaan..

ik kon gister niet reageren, terwijl ik heel graag wilde reageren (ook het noodoproepje met dat ge-emmer van de GGZ). Maar goed, even snell reactie, want dochter moet zo opgehaald worden.

Dank voor jullie lieve felicitaties! ben er ook echt erg blij mee, ik stond echt te juichen toen ik het hoorde.

Ik vertel later wel meer over het hoe en wat.



Maar even een vraag/opmerking voor demichaelis:

ik vraag me nl. af of het -net als jorinde zegt-  niet mogelijk is dat je sterke verschillen kunt hebben in borderline klachten. So wie so zijn er al enkelen van ons die geen volledig beeld hebben, dus op bepaalde gebieden zullen er weinig tot geen klachten zijn. En dan heb je daarnaast ook nog sterke en minder sterke uitingsvormen en daar bovenop ook nog eens persoonlijke verschillen. Dat maakt het denk ik lastiger om in termen van dé borderliner te spreken.



Ik weet van mezelf dus wel zeker dat ik geen hele sterke borderline klachten heb (gehad). Ik heb absoluut mijn moeilijkheden en die hebben/hadden ook een grote invloed op hoe ik me voelde. Maar mediijnen bijvoorbeeld zijn voor mij echte no No's, tenzij niet anders kan. En ik kan anders blijkbaar, want ik zit er vandaag de dag nog steeds, zonder automutilatie en zonder andere enge gedachten. Voor mij voelt medicatie dus niet noodzakelijk. Bij perioden zeker wel wenselijk, maar dat komt dan omdat ik op dat moment zo hoog met mezelf zit dat ik me wanhopig voel en het anders ook niet meer weet. Zeg maar rustig de grote stap voor evt. doodswensen, omdat je eigenlijk gewoon RUST wilt en ook niet anders meer weet/kan. Dodswensen waren in het verleden voor mij vrij vertaalde "Laat me met rust en geef me hulp, want ik kan/red/weet het niet meer" Ik ben OP. Zoiets.



Maar goed, wat voor velen werkt en voor mij ook:

structuur, structuur, structuur en rust. Ik heb nog nooit zo stabiel gefunctioneerd met heel veel structuur en rust en een goeie balans tussen in en ontspanning. Ik zou willen dat ik me nog veel beter zou kunnen voelen (vooral inderdaad die rottige vermoeidheid, tsja, daar istie wéér, is het besmettelijk haha?), maar ik wieber niet meer zo op en neer en op en neer en ook die vervreemding (dyscocieren heet het toch) is voor een heel groot gedeelte weg. Dagbehandeling heeft bij mij wel veel succes geboekt en ook ik probeer in het leven te staan.

Het enige fijne aan een opname lijkt me af en toe die broodnodige rust. Even bijkomen en bijtanken en niet hoeven denken en zorgen en piekeren. Maar kan me wel voorstellen dat dat ook wel zó fijn (geen stress, heeeeerlijk!) is, dat je je liever niet meer in het echte leven mengt. Dus dat maar niet doen.



Maar verder sluit ik me helemaal aan bij wat anderen ook hebben geschreven (zei zij lekker makkelijk, want ik ben geen bordie die er vaak echt helemaal doorheen zit, dus mij moet je niet als uitgangspunt nemen. Ik heb het nog vrij makkelijk)



lieve meiden, wat een ondersteunende woorden hebben jullie geschreven voor...what's her name ookalweer? Nou ja, de GGZ dame. Ik reageer hopelijk sneller dan jullie denken weer op iedereen. Maar ben helemaal leeg. Heb een mega drukke dag gehad in het dorp waar het huis staat (aanname gesprek gehad bij woningbouwvereniging en rondleiding op creche en moeilijk gesprek gehad met vorige bewoonster -moeder overleden, midden in scheiding- en toen kwam ik stil te staan met een kapotte startmoter midden op de snelweg en iedereen reed me bijna dood. Ben echt gesloopt nu.



Dus, eten koken en zitten en niks meer doen. liefs intiem

Borderline is zeker heterogeen. Het praten over een borderliner doe ik (en anderen) voor het gemak. Een Italiaan noem je een Italiaan, maar de ene komt uit Sicilia en de andere uit Firenze. Er zijn vast veel verschillen, maar de overeenkomst is dat ze Italiaan zijn. De een is blond, de ander is donker, de ene praat een voor de ander onverstaanbaar dialect en soms zelfs een andere taal (Catalaans bijv.). Maar zij zijn en blijven Italiaan en geen Spanjaard.

De vergelijking zal best een beetje mank gaan, maar een borderliner voldoet aan een aantal criteria (bij een juist diagnose) om zo genoemd te worden, maar niet iedere borderliner voldoet aan dezelfde criteria. Dan heb je ook nog borderline-trekken. Dan heb je ook nog borderliners die tevens bipolair zijn of dysthiem etc.



Als iemand zich goed voelt en geen tevreden is met zijn of haar leven, dan is er geen reden iets te veranderen.



Ik las echter hier bij iemand die achteraf tevreden was en aangaf dat het ook zonder medicatie kan zaken waarvan in mijn ogen medicatie goed zou kunnen helpen. Ik vond en vind dat typische borderline-trekken/problemen.

Als ik zeg dat medicatie een must is, bedoel ik om een zo goed mogelijk resultaat te behalen. Maar dat hoeft niet het gewenste resultaat te zijn natuurlijk. Net hoe hoog je de lat legt.



Het weigeren van medicatie en het per se iets niet willen vind ik ook iets wat je heel veel terug ziet komen bij borderliners en is vaak een uiting van de stoornis. Daarom is medicatie VOOR therapie erg belangrijk, omdat men dan minder reactief is. Kalmer en meer bereid te luisteren. Het probleem met veel psychiaters is in mijn ogen niet veel anders dan de afkeer van medicatie.



Ik vraag me af of je ook nono zegt als je suikerziekte krijgt en insuline moet nemen.

Het is druk geweest hier. Afgelopen weekend was er juist flinke radiostilte

Vandaag ben ik wederom aan het werk. Vanwege het overlijden van mijn collega haar vader moet ik nu extra werken. Dat valt wel weer even tegen moet ik je zeggen. Ik merk nu echt dat ik op moet gaan letten mbt mijn rust. Hoewel ik vannacht toch ruim 8 uur heb geslapen ben ik nog aardig gesloopt. Bijna iedere ochtend als ik opsta is het eerste wat ik denk: "Ahh... nog 14 uurtjes dan kan ik weer naar bed". Maar goed, effe doorzetten dan is de dag hopelijk zo weer voorbij. Ik kan niet wachten tot het zondag is; lekker uitslapen!!



Goed, even een reactie op de andere posts:

Shahla: Super dat je vrijwilligerswerk gaat doen, en ik kan me voorstellen dat het je, gezien de aard van de werkzaamheden, ook nog een dankbaar gevoel oplevert. Het is tenminste echt nuttig werk, dan kan je lang niet van alle banen zeggen :D En ik denk ook dat het inderdaad een goede manier is om weer een beetje te wennen. Ik ben zelf, hoe kan het ook anders, na mijn therapie meteen weer begonnen met fulltime werken. En dat heb ik gemerkt ook, het heeft me ruim anderhalf jaar gekost om weer te wennen aan het ritme en nu werk ik weer parttime. Ik heb een jaar na het afronden ook nog een tijdje thuis gezeten (drie maanden), maar dat kwam meer door het overlijden van mijn mams. Ik hoop dat de baan je de voldoening brengt die je nodig hebt. Succes!!

Intiem: Tja, de drukte gaat van start zo te lezen bij jou. Leuk maar wel spannend kan ik me voorstellen; nieuwe omgeving, nieuwe mensen. Vindt je het niet moeilijk om opnieuw een thuis te moeten creeëren? Ik weet dat ik mijn laatste verhuizing (vier maanden geleden) erg moeilijk vond. Maar dat kwam omdat ik in verschillende pleeggezinnen heb gezeten waardoor ik nooit een 'thuisgevoel' had maar altijd een 'logeergevoel'. Toen ik eindelijk op mezelf ging wonen (6 jaar geleden) heeft het nog zo'n 3 jaar geduurt voordat ik me echt thuis voelde. En nu ben ik er weer weg ... ik heb het appartement nog wel aangehouden, just in case. Maar het heeft even geduurt voordat ik mijn nieuwe huis ook thuis kon noemen. Ik hoop dat jij het aantrekt als een jasje als je verhuisd bent.



Robin75: Tips, ja die kan ik je wel geven, maar goed wat voor mij werkt hoeft niet persé voor een ander te werken. De keren dat ik denk aan doodgaan (en dus inderdaad 'IK WIL RUST') pak ik, hoe moeilijk soms ook, toch de telefoon en bel mijn beste vriendin op (tevens ex therapiegenoot - overigens geen borderliner). Dit haalt vaak wel de scherpste kantjes er vanaf. Er zijn twee personen in mijn omgeving (waaronder zij) waarvan ik weet en heb ervaren dat ze me kunnen kalmeren. Daarom is het voor mij ook zo belangrijk om te weten wíe ik in mijn omgeving heb. Daarna bespreek ik met die persoon wat ik kan gaan doen om het gevoel weg te nemen. Muziek en knutselen (letterlijk kaarten maken etc) helpt me vaak weer om vrolijk te worden. In het kort; het is zoeken naar dingen die juist het tegenovergestelde teweegbrengen... voor ieder zal dat iets anders zijn. Ben ik echt helemaal over mijn toeren dan helpt het het meeste om goed uit te razen bijvoorbeeld op het strand of in het bos, lekker huilen gillen schreeuwen. Maar de mensen om me heen zijn echt noodplan nr. 1.

En natuurlijk is het ook wel belangrijk om te zoeken naar de echte oorzaak van mijn gevoel op dat moment. En die oorzaak proberen om te draaien; komt het door drukte of onrust; zoek ik de rust op. Komt het door een gevoel van in de steek gelaten worden; ga ik naar mensen waar ik op kan bouwen en die ik vertrouw enz. En vooral kritisch zijn op je eigen gedrag... eerlijk zijn naar jezelf toe, je niet schamen voor die gevoelens... ze horen er nu eenmaal (even) bij. Maar, nogmaals, dit werkt voor mij... dat hoeft niet voor een ander te zijn.



DeMichaels; bedankt voor je tips maar laten we het erop houden dat we van mening verschillen. Er is naar Borderline zoveel onderzoek gedaan in verschillende landen door verschillende personen. De één beweert dat medicijnen goed zijn en ondersteunend kunnen zijn, de ander vindt weer dat medicijnen uit den boze zijn. Ik ben inmiddels wel zover dat ik kan bepalen wanneer iets uit mijn borderline kenmerken vandaan komt en wanneer niet. Ik heb mijn anti-medicijn gevoel ook absoluut besproken met diverse psychotherapeuten en een psychiater. Voor mij werkt dit het beste. En voor wat betreft de vergelijking met diabetici, daarvoor geldt dat het voor het lichaam absoluut onmogelijk is om deze stof(fen) zelf aan te maken. In mijn geval kan ik door alternatieven mijn stofregulatie redelijk op peil houden. Onderschat het eigen herstellend vermogen van het lichaam niet, en vlak vooral wilskracht niet uit.



Trouwens nog een tip voor wat betreft het slapen; wat bij mij redelijk werkt is na het werk een uurtje slapen, en dan ook echt niet meer dan een uurtje (zet de wekker). Het is een regelrechte hel om uit bed te komen na dat uur, maar als het je wel lukt dan heb je net genoeg energie voor de laatste uurtjes van de dag en kun je gewoon op tijd naar bed (voor mij is dat uiterlijk elf uur als ik er om zeven uur weer uit moet) omdat je nog wel moe genoeg bent om de nacht door te slapen. En schaam je niet voor je moeheid (heb ik wel heel lang gedaan), ieder lichaam is anders.



Succes allemaal en tot snel... en voor vannacht; slaap lekker

Hallo allemaal,

Ik heb niet alles gelezen, ik heb er even de puf niet voor. Ik hoop dat het goed gaat met iedereen!

De afgelopen dagen waren voor mij best redelijk, maar vandaag ben ik weer helemaal niets ? . Zóóóóóóóóóó ontzettend moe, zo moe. Gisteravond lag ik vroeg in bed, gepit, gepit, tot vanochtend een uurtje of half 9, vanmiddag heb ik weer gepit, zo van 2 tot 4. Ik ben nog steeds doodmoe. Ik moet even wat aan mijn huis doen, maar ga het liefst weer naar bed. Ik ben geestelijk zo moe, kennen jullie dat? Geestelijk zo moe zijn, dat elke indruk, elke prikkel er niet meer bij kan. Voelt heel vervelend. Wel ben ik vanochtend nog naar de sportschool geweest, ik was eigenlijk niet vooruit te branden maar heb mijn best gedaan.

Intiem heeft een nieuwe woonplek... Gefeliciteerd!! Moet er veel aan gebeuren?

Shala gaat vrijwilligerswerk doen ? knap! Ik wens je heel veel succes. Ik doe ook vrijwilligerswerk maar niet elke dag hoor, dat kan ik helemaa niet opbrengen, die aanwezigheidseis. Ook zoiets...

Jorinde.

Jorinde *; voor jou, rust maar lekker uit! Hier hetzelfde verhaal: met dochter gister gelijk op stok gegaan. Ik lag er om 20.00 in en ik heb geslapen tot 09.00 vanmorgen (lief is samen met dochter opgestart). En vanmiddag ben ik er van 15.00 tot 17.00 uur ook weer ingegaan. Pffff, verhuisstress hakt erin. Ook voel ik me al dagen alsof ik ziek moet worden, maar waarom word ik het dan niet?

Hoe het bij jou werkt etc.: ik vind het fijn dat het goed met je gaat. Iemand die zijn serotonine spiegel kan regelen etc is nogal nieuw voor mij. Heb je de spiegel van je neurotransmitters laten meten? Lullige vraag: want dat kan niet. Je kunt op geen enkele manier bewijzen dat je dat doet of kan. Ik geloof ook niet dat iemand dat kan. Maar ik geloof wel dat je controle hebt over je leven etc. Ik trek je resultaat niet in twijfel. Het werkt voor jou.



Ik weet wel zeker dat je een uitzondering bent.



Er is geen enkele discussie dat medicijnen werken in borderline. Daar zijn tonnen bewijs voor en dan hebben we het over zeer goed onderzoek. Ik heb hier lijsten van duizenden mensen die zowel positief als negatief hun ervaringen invullen (van soms vele jaren).

Ik moet het eerste onderzoek nog tegenkomen dat laat zien dat bijv. Effexor niet werkt, of Nefazodone of een hoge dosis Prozac. Dat heb ik nog niet aangetroffen.



Je opmerking, die eigenlijk impliceert dat we het nog niet weten is gewoon niet correct. Als men iets beweert, dan zul je het moeten bewijzen.



Wat me opvalt is dat er mensen zijn die volgens mij niks van medicatie en onderzoek ernaar weten (ik bedoel dit niet richting iemand specifiek hier maar in het algemeen), maar toch weten te melden dat men niet in medicatie gelooft. Het is geen geloof en dus ook niet te vergelijken met een geloof. De feiten zijn hard en duidelijk. Er is ook weinig benul van hoe streng men is voor men iets bewezen acht in de wetenschap.



Ik ken veel, veel meer anti-medicatie mensen met wie het niet goed komt/kwam dan ik mensen die wel tot medicatie overgingen waarbij het slecht afliep. Ik ken ook anti-medicatie mensen die over de streep zijn getrokken (soms door mij, soms door anderen) die sindsdien niet meer anti zijn omdat hun leven er zoveel beter op is geworden. Toevallig had ik vandaag zo'n borderline dame waarbij het medicijn het verschil betekent tussen een prettig leven met een vaste baan, vrienden, lol en meer stabiliteit of nog niet eens 1 dag vrijwilligers werk kunnen doen, geen vrienden, geen lol en moodswings van-heb-ik-jou-daar...



Dat heb ik veel vaker gezien en vandaar dat ik ook nu weer reageer. De gedachte dat medicatie per definitie niet werkt, onderdrukt etcetc wil ik er het liefst uit hebben. Omdat deze overtuiging veel mensen met bijv. borderline een serieuze (vaak enige, goede kans) op een veel normaler en prettiger leven ontneemt.

Aan mij de eer ons topic weer even te uppen..:) We mogen hem niet te ver naar onder laten zakken hoor!



Hoe is het met jullie ladies? Ik hoop goed. Ik voel me redelijk rustig de laatste dagen. Dan heb ik ook het gevoel dat het allemaal okee is en nooit anders is geweest. Raar is dat. Terwijl ik ergens wel weet dat er vaak weer mindere dagen komen. Maargoed, we nemen maar wat er komt.

Ik vind het ook knap Johanna dat je fulltime werkt. Ik ben ziek op het moment, maar ook al zou ik lichamelijk weer helemaal fit zijn lijkt het me niet verstandig voor mij om fulltime te werken.

Intiem hoe is het, druk met het maken van plannen voor je nieuwe stek? En de anderen? Shahla wat een mooi plan, juist vrijwilligerswerk is ideaal als je je niet kunt vastleggen.. Ja heb je het zwaar soms met je oudste? Ik heb bewondering voor je hoe je het weet te redden als ik dat zo lees.

liefs Robin

Ha Robin, geod van je dat je 'm ge-upt hebt. 't Komt er nu echt even niet van,maar ik kom echt wel weer (meer) schrijven als ik de energie weer heb.Ik herken je gevoelens helemaal hoor. Rustige tijden en slechte tijden en in de rustige tijden voel je je gewoon 'gewoon' en vraag je je ook alweer af wat nu ook alweer het probleem was. Maar goed, daar herinneren de slechte tijden je vanzelf weer aan.Het is voor mij energie-vretend dit verhuizen,ook al doe ik (nog) niet zoveel. Dus ben veel te moe en sleep mezelf redelijk voort. Dus ga nu weer even ontspannen,tot later