Psyche
alle pijlers
Borderline en kinderen?
dinsdag 18 juli 2017 om 19:43
zondag 23 juli 2017 om 10:20
Ik heb me inderdaad ingelezen. En ik weet niet of het voor mij niet op gaat. Dat ga ik de komende jaren (voordat ik zou beginnen met kinderen) uitzoeken.blijfgewoonbianca schreef: ↑23-07-2017 10:17Dat was dan ook mijn vraag; of ze zich ingelezen had en waarom ze denkt dat het voor haar niet op gaat.
zondag 23 juli 2017 om 10:20
joh staf haar gewoon als je vindt dat ze over de schreef gaat.Sirius schreef: ↑23-07-2017 10:13Yes, dit bv ik doe ff knippen/plakken
Bruise schreef: ↑22-07-2017 21:55
Ik zou toch niet willen dat een borderliner mijn Fifi uitlaat.
en zo kom ik overal die gifgroene kutopmerkingen tegen van dat wijf valt me gewoon op dat niemand daar iets van zegt lijkt wel een schoolplein hier die bruise is zeker zo iemand waar niemand tegenin durft te gaan. hou ik niet van zo zijn er hier een paar.
valt me wel op dat je nooit antwoord krijgt als je vraagt hoe dat zit die kia ora blijft ook doodstil in een hoek zitten opeens vreemddddd allemaal
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 23 juli 2017 om 10:20
En jij bent geen haar beter.Sirius schreef: ↑23-07-2017 10:13Yes, dit bv ik doe ff knippen/plakken
Bruise schreef: ↑22-07-2017 21:55
Ik zou toch niet willen dat een borderliner mijn Fifi uitlaat.
en zo kom ik overal die gifgroene kutopmerkingen tegen van dat [...] valt me gewoon op dat niemand daar iets van zegt lijkt wel een schoolplein hier die bruise is zeker zo iemand waar niemand tegenin durft te gaan. hou ik niet van zo zijn er hier een paar.
valt me wel op dat je nooit antwoord krijgt als je vraagt hoe dat zit die kia ora blijft ook doodstil in een hoek zitten opeens vreemddddd allemaal
Ik zie geen reden waarom ik op jou zou moeten reageren. Daarom deed ik dat ook niet. Ik maak zelf wel uit wat ik wel of niet te ver vind gaan. En waar ik op reageer. Ik laat me door jou niet in een bepaalde hoek zetten.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
zondag 23 juli 2017 om 10:22
zondag 23 juli 2017 om 10:23
Ik wel en zélfs dan is er nog hoop hoor
Trotse mama van een zoon. En dat zonder Jeugdzorg...
Maar zonder gekheid. Je komt, ongeacht je 'etiketje' (sommige mensen kijken niet verder dan een stempel, ik zie het als beginpunt voor jezelf om verder te komen en te groeien) over als iemand die haar zwakheden kent en erkent, maar gaat voor haar dromen. Ik denk zeker dat je een hele goede juf kunt zijn. Je beschikt volgens mij over de nodige zelfkennis, waar velen een voorbeeld aan kunnen nemen. Natuurlijk zul je enige beperkingen ervaren, maar zolang je openstaat voor hulp en eerlijk naar jezelf kunt kijken, is er heel veel mogelijk. Nu heb ik geen idee hoe de Bordeline zich bij jou precies uit en wat dit betekent voor het moeder-zijn. Maar dat je er al zo bewust over nadenkt, zie ik als positief. Ik zie zeker niet in waarom je niét in het onderwijs zou kunnen werken.
zondag 23 juli 2017 om 10:24
weet je, er is niks mis mee om je mening te geven. Wat er wel mis is met je postings is dat je doet alsof Eline een of andere wazige tante is die niet normaal deel kan nemen aan het normale leven en maar genoegen moet nemen met een krantenwijkje of op een sociale werkplaats moet gaan werken. Ze heeft heel duidelijk aangegeven dat haar opleiding en haar stageschool op de hoogte zijn van haar diagnose en daar tot op heden geen belemmering in zien om als docent voor de klas te staan.
Verder ging haar vraag helemaal niet over haar werk, maar over het krijgen van kinderen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 23 juli 2017 om 10:27
[...]Dymphnatam schreef: ↑23-07-2017 10:18Ik lees ook hele positieve posts van Bruise. Misschien stond de sarcasme- modus aan?
Hoe dan ook, ik vind deze discussie off-topic.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 23-07-2017 11:52
Reden: offtopic & op de man
Reden: offtopic & op de man
64.42% gewijzigd
zondag 23 juli 2017 om 10:27
Ik hoop dat ik je niet beledigd heb. Zowel, dan was dat zeer zeker niet de bedoeling!Domninoz schreef: ↑23-07-2017 10:23Ik wel en zélfs dan is er nog hoop hoor
Trotse mama van een zoon. En dat zonder Jeugdzorg...
Maar zonder gekheid. Je komt, ongeacht je 'etiketje' (sommige mensen kijken niet verder dan een stempel, ik zie het als beginpunt voor jezelf om verder te komen en te groeien) over als iemand die haar zwakheden kent en erkent, maar gaat voor haar dromen. Ik denk zeker dat je een hele goede juf kunt zijn. Je beschikt volgens mij over de nodige zelfkennis, waar velen een voorbeeld aan kunnen nemen. Natuurlijk zul je enige beperkingen ervaren, maar zolang je openstaat voor hulp en eerlijk naar jezelf kunt kijken, is er heel veel mogelijk. Nu heb ik geen idee hoe de Bordeline zich bij jou precies uit en wat dit betekent voor het moeder-zijn. Maar dat je er al zo bewust over nadenkt, zie ik als positief. Ik zie zeker niet in waarom je niét in het onderwijs zou kunnen werken.
Ik ben het helemaal met je eens. Nu ik weet waarom ik tegen dezelfde dingen aanloop kan ik er echt gericht iets mee doen. En daar ben ik dan ook al vol motivatie mee begonnen
zondag 23 juli 2017 om 10:33
Over je schoonzus? Ja.
Ik ben van mening dat we niet achter iedereens voordeur kunnen kijken, dat we nooit alle ins and outs zien van een gezin.
Elke opvoeding laat onbedoelde sporen ( noem het maar littekens als je wilt ) achter. Ook van ouders zonder label.
Ik vind het heel moeilijk, zo niet onmogelijk, om te geloven dat iemand de diagnose borderline heeft en dat daar in de opvoeding niets van te merken is. Dat niemand , anders dan diegene die de diagnose heeft, daar dingen van mee krijgt. Een moeder die bang voor spinnen is geeft zoiets vaak al door. Een moeder die altijd bezig is met haar lijn werkt ook door in hoe haar kinderen later met eten om gaan. Hoe zo zou een moeder met borderline dat verborgen kunnen houden , hoe kan het dat dat volgens jou geen impact heeft op hoe haar kinderen opgroeien?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 23 juli 2017 om 10:34
Mijn moeder had BPS en ik heb daardoor een vreemde, angstige jeugd gehad. Er waren altijd ruzies in huis, ze was onvoorspelbaar: als ik uit school kwam moest ik eerst voorzichtig uitzoeken hoe haar bui was. Het ene moment was ik haar prinses waarvoor niets goed genoeg was, een seconde later kon dat omslaan in een totaal onredelijke woede en werd ik hard en langdurig geslagen of opgesloten. Ik was het liefst bij vriendinnetjes, omdat daar alles voorspelbaar was, omdat ik me daar veilig voelde met een moeder die 'gewoon' was.
Eline, dit gezegd hebbende heb ik echter zo'n gevoel dat jij verstandig met je diagnose omgaat. BPS is niet iets wat kan 'genezen', maar met behulp van therapie kun je wel heel veel handvatten aangereikt krijgen om ermee om te gaan. Alleen al het feit dat je nú al nadenkt over het wel of niet krijgen van kinderen in de toekomst, dat je ervaringen van BPS moeders wilt horen, is een duidelijke aanwijzing dat je heel goed weet waar jouw zwakke punten en jouw valkuilen zitten.
Of je al dan niet aan kinderen moet beginnen is een zware beslissing. Veel hangt af van jouzelf, maar ook een stabiele omgeving (je partner, ouders en schoonouders) kunnen hierin een doorslaggevende rol spelen door je kind even rust en veiligheid te bieden wanneer jij daar niet toe in staat bent. In mijn jeugd was die stabiele omgeving er niet; mijn ouders scheidden toen ik heel jong was dus ik was totaal afhankelijk van mijn moeder, en oma's en opa's waren helaas allemaal al overleden.
Ik wens je sterkte en veel wijsheid!
Eline, dit gezegd hebbende heb ik echter zo'n gevoel dat jij verstandig met je diagnose omgaat. BPS is niet iets wat kan 'genezen', maar met behulp van therapie kun je wel heel veel handvatten aangereikt krijgen om ermee om te gaan. Alleen al het feit dat je nú al nadenkt over het wel of niet krijgen van kinderen in de toekomst, dat je ervaringen van BPS moeders wilt horen, is een duidelijke aanwijzing dat je heel goed weet waar jouw zwakke punten en jouw valkuilen zitten.
Of je al dan niet aan kinderen moet beginnen is een zware beslissing. Veel hangt af van jouzelf, maar ook een stabiele omgeving (je partner, ouders en schoonouders) kunnen hierin een doorslaggevende rol spelen door je kind even rust en veiligheid te bieden wanneer jij daar niet toe in staat bent. In mijn jeugd was die stabiele omgeving er niet; mijn ouders scheidden toen ik heel jong was dus ik was totaal afhankelijk van mijn moeder, en oma's en opa's waren helaas allemaal al overleden.
Ik wens je sterkte en veel wijsheid!
zondag 23 juli 2017 om 10:35
Als je zelf je vastlopers hebt (en zoals ik het lees in het burn out topic red je het bijna niet meer) zou je problemen van anderen wellicht iets beter kunnen plaatsen (dat je zelf ook issues hebt) en als het werkelijk zo erg is als jij schetst, zou ik mijn energie sparen en zéker niet iemand anders zo afvallen.
zondag 23 juli 2017 om 10:38
[...]
moderatorviva wijzigde dit bericht op 23-07-2017 11:49
Reden: op de man
Reden: op de man
20.73% gewijzigd
zondag 23 juli 2017 om 10:39
SJoyce48 schreef: ↑23-07-2017 10:34Mijn moeder had BPS en ik heb daardoor een vreemde, angstige jeugd gehad. Er waren altijd ruzies in huis, ze was onvoorspelbaar: als ik uit school kwam moest ik eerst voorzichtig uitzoeken hoe haar bui was. Het ene moment was ik haar prinses waarvoor niets goed genoeg was, een seconde later kon dat omslaan in een totaal onredelijke woede en werd ik hard en langdurig geslagen of opgesloten. Ik was het liefst bij vriendinnetjes, omdat daar alles voorspelbaar was, omdat ik me daar veilig voelde met een moeder die 'gewoon' was.
Eline, dit gezegd hebbende heb ik echter zo'n gevoel dat jij verstandig met je diagnose omgaat. BPS is niet iets wat kan 'genezen', maar met behulp van therapie kun je wel heel veel handvatten aangereikt krijgen om ermee om te gaan. Alleen al het feit dat je nú al nadenkt over het wel of niet krijgen van kinderen in de toekomst, dat je ervaringen van BPS moeders wilt horen, is een duidelijke aanwijzing dat je heel goed weet waar jouw zwakke punten en jouw valkuilen zitten.
Of je al dan niet aan kinderen moet beginnen is een zware beslissing. Veel hangt af van jouzelf, maar ook een stabiele omgeving (je partner, ouders en schoonouders) kunnen hierin een doorslaggevende rol spelen door je kind even rust en veiligheid te bieden wanneer jij daar niet toe in staat bent. In mijn jeugd was die stabiele omgeving er niet; mijn ouders scheidden toen ik heel jong was dus ik was totaal afhankelijk van mijn moeder, en oma's en opa's waren helaas allemaal al overleden.
Ik wens je sterkte en veel wijsheid!
Mooie en heldere posting!
En helemaal eens!
alixane wijzigde dit bericht op 23-07-2017 10:40
1.29% gewijzigd
Je beseft pas hoe fijn het is om te ademen als je neus verstopt zit.
zondag 23 juli 2017 om 10:40
Jij betrekt mij in een bericht en ik mag niet reageren? Voel jij je wel goed? Doe eens even normaal, ik praat ook normaal tegen jou.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
zondag 23 juli 2017 om 10:44
Goed plan.
overig/napraattopic-deel-88/list_messag ... p=27344118#
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
zondag 23 juli 2017 om 10:55
Ik werk in de Jeugdzorg en zie alleen maar dramatische situaties met Borderline moeders. Zo ongelofelijk treurig wat een schade deze moeders kunnen aanrichten. Het ergste is nog dat ze dat vaak totaal niet zo bedoelen. Ook moeders met BPS houden namelijk zielsveel van hun kinderen. Maar wat kan het toch mis gaan..
Gelukkig zijn er ook gezinnen waar het wél goed gaat (ondanks dat een ouder psychiatrische klachten/een persoonlijkheidsstoornis heeft). Die kom ik alleen niet tegen, aangezien ik met uithuisgeplaatste kinderen werk. Ik geloof erin dat het ook goed kan gaan en dat je een gelukkig gezin kunt vormen. Het is alleen nog veel harder werken dan de gemiddelde ouders al doen. En dat is zwaar. Het vergt enorm veel van je. Of je dat ervoor over hebt kan alleen jij (en natuurlijk je partner!) beslissen.
Als je je heel goed gaat inlezen en eventueel in gesprek gaat met professionals over moederschap en Borderline (met name het belang van de veilige hechting van je baby/kindje kennen en hiervoor de juiste maatregelen nemen samen met je partner), weet wat je krachten en je valkuilen zijn en doorhebt wat voor impact je stoornis op een kind kan hebben en dit zoveel mogelijk probeert te beperken, denk ik dat het zou kunnen. Natuurlijk gaat het heel erg veel van je vragen. Wees daar wel op voorbereid.
Omdat je in het onderwijs werkt en de PABO doet of al gehaald hebt (?), schat ik je in als iemand die de skills heeft om zich te verdiepen in de uitdagingen die het ouderschap je gaan geven. Als jij goed functioneert op je werk en in je persoonlijke leven, kun je dat ook als moeder denk ik. Het zal alleen een stuk zwaarder zijn omdat je emotionele/persoonlijkheidsproblemen hebt. Wanneer je hier inzicht in hebt kun je je inzetten om je kinderen toch te geven wat ze nodig hebben en zo min mogelijk te belasten met jouw problematiek.
Wanneer je goed functioneert, aan jezelf werkt en een stabiele partner + een stabiele relatie hebt, heb je wat mij betreft een basis om aan kinderen krijgen te denken. Gelukkig ben je nog hartstikke jong, dus je hebt nog jaren de tijd om intensief aan jezelf te werken. Dat is alleen maar goed! Alleen jij kan aanvoelen of en wanneer je eraan toe bent. Besef wel dat het altijd kan gebeuren dat je er alleen voor komt te staan. Zou je het ouderschap dan ook aankunnen?
Veel geluk, TO!
Gelukkig zijn er ook gezinnen waar het wél goed gaat (ondanks dat een ouder psychiatrische klachten/een persoonlijkheidsstoornis heeft). Die kom ik alleen niet tegen, aangezien ik met uithuisgeplaatste kinderen werk. Ik geloof erin dat het ook goed kan gaan en dat je een gelukkig gezin kunt vormen. Het is alleen nog veel harder werken dan de gemiddelde ouders al doen. En dat is zwaar. Het vergt enorm veel van je. Of je dat ervoor over hebt kan alleen jij (en natuurlijk je partner!) beslissen.
Als je je heel goed gaat inlezen en eventueel in gesprek gaat met professionals over moederschap en Borderline (met name het belang van de veilige hechting van je baby/kindje kennen en hiervoor de juiste maatregelen nemen samen met je partner), weet wat je krachten en je valkuilen zijn en doorhebt wat voor impact je stoornis op een kind kan hebben en dit zoveel mogelijk probeert te beperken, denk ik dat het zou kunnen. Natuurlijk gaat het heel erg veel van je vragen. Wees daar wel op voorbereid.
Omdat je in het onderwijs werkt en de PABO doet of al gehaald hebt (?), schat ik je in als iemand die de skills heeft om zich te verdiepen in de uitdagingen die het ouderschap je gaan geven. Als jij goed functioneert op je werk en in je persoonlijke leven, kun je dat ook als moeder denk ik. Het zal alleen een stuk zwaarder zijn omdat je emotionele/persoonlijkheidsproblemen hebt. Wanneer je hier inzicht in hebt kun je je inzetten om je kinderen toch te geven wat ze nodig hebben en zo min mogelijk te belasten met jouw problematiek.
Wanneer je goed functioneert, aan jezelf werkt en een stabiele partner + een stabiele relatie hebt, heb je wat mij betreft een basis om aan kinderen krijgen te denken. Gelukkig ben je nog hartstikke jong, dus je hebt nog jaren de tijd om intensief aan jezelf te werken. Dat is alleen maar goed! Alleen jij kan aanvoelen of en wanneer je eraan toe bent. Besef wel dat het altijd kan gebeuren dat je er alleen voor komt te staan. Zou je het ouderschap dan ook aankunnen?
Veel geluk, TO!
zondag 23 juli 2017 om 10:59
Lotus90 schreef: ↑23-07-2017 10:55Ik werk in de Jeugdzorg en zie alleen maar dramatische situaties met Borderline moeders. Zo ongelofelijk treurig wat een schade deze moeders kunnen aanrichten. Het ergste is nog dat ze dat vaak totaal niet zo bedoelen. Ook moeders met BPS houden namelijk zielsveel van hun kinderen. Maar wat kan het toch mis gaan..
Gelukkig zijn er ook gezinnen waar het wél goed gaat (ondanks dat een ouder psychiatrische klachten/een persoonlijkheidsstoornis heeft). Die kom ik alleen niet tegen, aangezien ik met uithuisgeplaatste kinderen werk. Ik geloof erin dat het ook goed kan gaan en dat je een gelukkig gezin kunt vormen. Het is alleen nog veel harder werken dan de gemiddelde ouders al doen. En dat is zwaar. Het vergt enorm veel van je. Of je dat ervoor over hebt kan alleen jij (en natuurlijk je partner!) beslissen.
Als je je heel goed gaat inlezen en eventueel in gesprek gaat met professionals over moederschap en Borderline (met name het belang van de veilige hechting van je baby/kindje kennen en hiervoor de juiste maatregelen nemen samen met je partner), weet wat je krachten en je valkuilen zijn en doorhebt wat voor impact je stoornis op een kind kan hebben en dit zoveel mogelijk probeert te beperken, denk ik dat het zou kunnen. Natuurlijk gaat het heel erg veel van je vragen. Wees daar wel op voorbereid.
Omdat je in het onderwijs werkt en de PABO doet of al gehaald hebt (?), schat ik je in als iemand die de skills heeft om zich te verdiepen in de uitdagingen die het ouderschap je gaan geven. Als jij goed functioneert op je werk en in je persoonlijke leven, kun je dat ook als moeder denk ik. Het zal alleen een stuk zwaarder zijn omdat je emotionele/persoonlijkheidsproblemen hebt. Wanneer je hier inzicht in hebt kun je je inzetten om je kinderen toch te geven wat ze nodig hebben en zo min mogelijk te belasten met jouw problematiek.
Wanneer je goed functioneert, aan jezelf werkt en een stabiele partner + een stabiele relatie hebt, heb je wat mij betreft een basis om aan kinderen krijgen te denken. Gelukkig ben je nog hartstikke jong, dus je hebt nog jaren de tijd om intensief aan jezelf te werken. Dat is alleen maar goed! Alleen jij kan aanvoelen of en wanneer je eraan toe bent. Besef wel dat het altijd kan gebeuren dat je er alleen voor komt te staan. Zou je het ouderschap dan ook aankunnen?
Veel geluk, TO!
Wat een schitterende post. Voornamelijk het gedeelte waarin je aangeeft dat je alleen maar problemen tegenkomt. Ja duhuh, logisch als je in de hulpverlening zit. Die andere moeders waarbij het wel goed gaat zie je dan niet.
Ik denk ook dat het kan. Alleen wel er boven op blijven zitten.
zondag 23 juli 2017 om 11:02
Hi Eline,
Ik heb zelf geen borderline, maar wel andere psychische klachten. Helaas had ik nog niet de juiste diagnose toen ik zwanger werd, maar daarnaast had ik ook niet echt door hoe heftig het zou zijn om een kindje te hebben.
Moeder worden is het mooiste wat me ooit is overkomen, het maakt mijn leven veel mooier, maar tegelijk ook zwaarder. Ik heb (soms) ook veel tijd nodig om bij te komen en kan maar een beperkte hoeveelheid stress aan. De aanwezigheid van een kind dat afhankelijk is van mij levert altijd wel wat stress op, waardoor de ruimte in mijn emmertje voor andere dingen een stukje kleiner is geworden. Dit betekent voor mij dat ik op andere momenten meer stress zal moeten vermijden.
SInds ongeveer anderhalve maand heb ik nu therapie en dat helpt al enigszins. Met wat kleine aanpassingen is al een hoop te bereiken.
Wat dat betreft sta jij op een voorsprong: je weet nu al wat je mankeert én je bent er al mee bezig. Ik denk dat het prima goed moet komen. Juit het feit dat je dit topic hebt geopend geeft al aan dat je gemotiveerd bent en jezelf niet wilt overschatten.
Ik heb zelf geen borderline, maar wel andere psychische klachten. Helaas had ik nog niet de juiste diagnose toen ik zwanger werd, maar daarnaast had ik ook niet echt door hoe heftig het zou zijn om een kindje te hebben.
Moeder worden is het mooiste wat me ooit is overkomen, het maakt mijn leven veel mooier, maar tegelijk ook zwaarder. Ik heb (soms) ook veel tijd nodig om bij te komen en kan maar een beperkte hoeveelheid stress aan. De aanwezigheid van een kind dat afhankelijk is van mij levert altijd wel wat stress op, waardoor de ruimte in mijn emmertje voor andere dingen een stukje kleiner is geworden. Dit betekent voor mij dat ik op andere momenten meer stress zal moeten vermijden.
SInds ongeveer anderhalve maand heb ik nu therapie en dat helpt al enigszins. Met wat kleine aanpassingen is al een hoop te bereiken.
Wat dat betreft sta jij op een voorsprong: je weet nu al wat je mankeert én je bent er al mee bezig. Ik denk dat het prima goed moet komen. Juit het feit dat je dit topic hebt geopend geeft al aan dat je gemotiveerd bent en jezelf niet wilt overschatten.
zondag 23 juli 2017 om 11:06
Nee dat was ik niet van de schoonzus.blijfgewoonbianca schreef: ↑23-07-2017 10:33Over je schoonzus? Ja.
Ik ben van mening dat we niet achter iedereens voordeur kunnen kijken, dat we nooit alle ins and outs zien van een gezin.
Elke opvoeding laat onbedoelde sporen ( noem het maar littekens als je wilt ) achter. Ook van ouders zonder label.
Ik vind het heel moeilijk, zo niet onmogelijk, om te geloven dat iemand de diagnose borderline heeft en dat daar in de opvoeding niets van te merken is. Dat niemand , anders dan diegene die de diagnose heeft, daar dingen van mee krijgt. Een moeder die bang voor spinnen is geeft zoiets vaak al door. Een moeder die altijd bezig is met haar lijn werkt ook door in hoe haar kinderen later met eten om gaan. Hoe zo zou een moeder met borderline dat verborgen kunnen houden , hoe kan het dat dat volgens jou geen impact heeft op hoe haar kinderen opgroeien?
Ik ben het wel met je eens dat kinderen dingen van hun moeder meekrijgen. Dat lijkt me evident. Ik heb volgens mij ook nergens iets gezegd over "geen impact" hebben. Maar een moeder die zich bewust is van haar valkuilen is misschien een "betere" moeder dan degene die er "zomaar" aan begint.
Ik doelde op mijn post over de diagnose. Maar eigenlijk is het ook niet zo belangrijk.
zondag 23 juli 2017 om 11:58
Woont TO eigenlijk al samen met haar vriend? Ik ben benieuwd hoe hij de symptomen van borderline bij TO ervaart.
TO is pas tweedejaars student aan de PABO. Ze schrijft zelf dat haar opleiding zeker nog twee jaar gaat duren. In die eerste twee jaar draai je als student tijdens je stage nooit zelfstandig een klas. Je voert bepaalde opdrachten uit onder supervisie van een ervaren leerkracht. (Die dus ook in de klas aanwezig is.) Dat is dus niet te vergelijken met bijvoorbeeld een LIO-stage in het laatste jaar van je studie. Het gedrag van leerlingen met alleen een student voor de klas is vrijwel altijd anders dan als hun eigen leerkracht ook nog in het lokaal aanwezig is.
Het is daarom heel erg voorbarig om nu al te concluderen dat iemand (TO in dit geval) prima met borderline voor de klas kan staan. Ik denk namelijk dat het niet gaat werken. Juist omdat de symptomen die bij borderline horen ervoor zorgen dat je geen stabiele factor voor de klas kunt zijn. Kinderen, met name die met een specifieke problematiek, hebben het meeste baat bij een leerkracht die voorspelbaar gedrag heeft, consequent, stabiel en stressbestendig is. Stress in het onderwijs is een bekend fenomeen. Als student (in het 1e en 2e jaar) merk je dat nog niet zo erg, omdat je niet alle werkzaamheden en toestanden rondom het lesgeven hebt. Ik vraag mij af hoe een borderliner zich staande houdt in het onderwijs als deze zelfstandig een klas moet runnen met alle verantwoordelijkheden en de stress toeneemt. Het lijkt mij sterk dat dat goed gaat en dat er geen kinderen de dupe gaan worden.
TO is pas tweedejaars student aan de PABO. Ze schrijft zelf dat haar opleiding zeker nog twee jaar gaat duren. In die eerste twee jaar draai je als student tijdens je stage nooit zelfstandig een klas. Je voert bepaalde opdrachten uit onder supervisie van een ervaren leerkracht. (Die dus ook in de klas aanwezig is.) Dat is dus niet te vergelijken met bijvoorbeeld een LIO-stage in het laatste jaar van je studie. Het gedrag van leerlingen met alleen een student voor de klas is vrijwel altijd anders dan als hun eigen leerkracht ook nog in het lokaal aanwezig is.
Het is daarom heel erg voorbarig om nu al te concluderen dat iemand (TO in dit geval) prima met borderline voor de klas kan staan. Ik denk namelijk dat het niet gaat werken. Juist omdat de symptomen die bij borderline horen ervoor zorgen dat je geen stabiele factor voor de klas kunt zijn. Kinderen, met name die met een specifieke problematiek, hebben het meeste baat bij een leerkracht die voorspelbaar gedrag heeft, consequent, stabiel en stressbestendig is. Stress in het onderwijs is een bekend fenomeen. Als student (in het 1e en 2e jaar) merk je dat nog niet zo erg, omdat je niet alle werkzaamheden en toestanden rondom het lesgeven hebt. Ik vraag mij af hoe een borderliner zich staande houdt in het onderwijs als deze zelfstandig een klas moet runnen met alle verantwoordelijkheden en de stress toeneemt. Het lijkt mij sterk dat dat goed gaat en dat er geen kinderen de dupe gaan worden.
zondag 23 juli 2017 om 12:01
als dat zo is, dan zal dat in de komende 2 jaar wel gaan blijken en dan is het aan haar opleiding en stagebegeleider om daar iets mee te gaan doen. Om er nu al vanuit te gaan dat het fout zal gaan, vind ik veel te voorbarigPientjexxxx schreef: ↑23-07-2017 11:58Woont TO eigenlijk al samen met haar vriend? Ik ben benieuwd hoe hij de symptomen van borderline bij TO ervaart.
TO is pas tweedejaars student aan de PABO. Ze schrijft zelf dat haar opleiding zeker nog twee jaar gaat duren. In die eerste twee jaar draai je als student tijdens je stage nooit zelfstandig een klas. Je voert bepaalde opdrachten uit onder supervisie van een ervaren leerkracht. (Die dus ook in de klas aanwezig is.) Dat is dus niet te vergelijken met bijvoorbeeld een LIO-stage in het laatste jaar van je studie. Het gedrag van leerlingen met alleen een student voor de klas is vrijwel altijd anders dan als hun eigen leerkracht ook nog in het lokaal aanwezig is.
Het is daarom heel erg voorbarig om nu al te concluderen dat iemand (TO in dit geval) prima met borderline voor de klas kan staan. Ik denk namelijk dat het niet gaat werken. Juist omdat de symptomen die bij borderline horen ervoor zorgen dat je geen stabiele factor voor de klas kunt zijn. Kinderen, met name die met een specifieke problematiek, hebben het meeste baat bij een leerkracht die voorspelbaar gedrag heeft, consequent, stabiel en stressbestendig is. Stress in het onderwijs is een bekend fenomeen. Als student (in het 1e en 2e jaar) merk je dat nog niet zo erg, omdat je niet alle werkzaamheden en toestanden rondom het lesgeven hebt. Ik vraag mij af hoe een borderliner zich staande houdt in het onderwijs als deze zelfstandig een klas moet runnen met alle verantwoordelijkheden en de stress toeneemt. Het lijkt mij sterk dat dat goed gaat en dat er geen kinderen de dupe gaan worden.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
