Psyche
alle pijlers
Borderline/Narcistisch/Anti-sociaal
woensdag 23 april 2008 om 11:29
Hallo allemaal,
Ik heb net te horen gekregen dat mijn ex-vriend (de vader van mijn kind) lijdt aan maar liefst drie persoonlijkheidsstoornissen:
Borderline, de narcistische persoonlijkheidsstoornis en de anti-sociale persoonlijkheidsstoornis.
Natuurlijk wist ik al lang dat er iets grondig mis was met hem, maar toch schrok ik ontzettend van deze diagnose. Vooral dat anti-sociale is niet mis, als ik de informatie die op internet staat mag geloven.
Heeft iemand ervaring met deze combinatie van stoornissen (of 1 van deze stoornissen) en weet iemand hoe het zit met erfelijkheid?
Mijn grootste zorg is op dit moment mijn zoon van 1.
Wij wonen al bijna een jaar niet meer bij zijn vader en een omgangsregeling is niet gemakkelijk te realiseren. Mijn ex ligt steeds dwars en er valt niet op een redelijke manier met hem te praten. Heeft iemand ervaring met de omgang tussen een kind en iemand met bovenstaande aandoeningen?
Heeft iemand tips?
Alvast bedankt!
Groetjes, Augustus
Ik heb net te horen gekregen dat mijn ex-vriend (de vader van mijn kind) lijdt aan maar liefst drie persoonlijkheidsstoornissen:
Borderline, de narcistische persoonlijkheidsstoornis en de anti-sociale persoonlijkheidsstoornis.
Natuurlijk wist ik al lang dat er iets grondig mis was met hem, maar toch schrok ik ontzettend van deze diagnose. Vooral dat anti-sociale is niet mis, als ik de informatie die op internet staat mag geloven.
Heeft iemand ervaring met deze combinatie van stoornissen (of 1 van deze stoornissen) en weet iemand hoe het zit met erfelijkheid?
Mijn grootste zorg is op dit moment mijn zoon van 1.
Wij wonen al bijna een jaar niet meer bij zijn vader en een omgangsregeling is niet gemakkelijk te realiseren. Mijn ex ligt steeds dwars en er valt niet op een redelijke manier met hem te praten. Heeft iemand ervaring met de omgang tussen een kind en iemand met bovenstaande aandoeningen?
Heeft iemand tips?
Alvast bedankt!
Groetjes, Augustus
vrijdag 25 april 2008 om 19:38
Princes,
En als het kind nou niet wil?
Zo'n Verdrag en al die dingen (buro jeugdzorg etc etc) waarin e.e.a. in staat is allemaal leuk samengesteld. Maar soms gaan ze met al hun regels en verdragen en zogenaamde rechten en plichten wel voorbij aan het kind.
Althans, soms word er vanalles bedacht maar gaan ze voorbij aan wat het kind nou eigenlijk wilt.
Buro Jeugdzorg en kinderbescherming zijn nou ook niet vooraanstaand in het geven van goede adviezen, die gaan nogal eens de mist in.
Ik bedoel, over het hoofd van een kind wordt een hoop bekonkeld terwijl het kind zelf niet aan het woord komt. Er wordt vanalles voor het kind bepaald zonder inbreng van het kind zelf.
Maar goed, dat alles even daargelaten (anders wordt het een heel andere discussie hier). 1 uur in de zoveel tijd omgang met zo'n vader onder begeleiding, daar kan ik me wel in vinden. ;) Zolang hij het heft maar niet in handen krijgt.
En als het kind nou niet wil?
Zo'n Verdrag en al die dingen (buro jeugdzorg etc etc) waarin e.e.a. in staat is allemaal leuk samengesteld. Maar soms gaan ze met al hun regels en verdragen en zogenaamde rechten en plichten wel voorbij aan het kind.
Althans, soms word er vanalles bedacht maar gaan ze voorbij aan wat het kind nou eigenlijk wilt.
Buro Jeugdzorg en kinderbescherming zijn nou ook niet vooraanstaand in het geven van goede adviezen, die gaan nogal eens de mist in.
Ik bedoel, over het hoofd van een kind wordt een hoop bekonkeld terwijl het kind zelf niet aan het woord komt. Er wordt vanalles voor het kind bepaald zonder inbreng van het kind zelf.
Maar goed, dat alles even daargelaten (anders wordt het een heel andere discussie hier). 1 uur in de zoveel tijd omgang met zo'n vader onder begeleiding, daar kan ik me wel in vinden. ;) Zolang hij het heft maar niet in handen krijgt.
zaterdag 26 april 2008 om 14:55
Ik heb een sterk vermoeden dat mijn moeder narcistisch is, maar ik herken ook borderline-trekjes. Ze ziet alleen het probleem niet bij haarzelf, maar in iedereen om haar heen. Ze zal dus niet makkelijk hulp gaan zoeken. Een echte diagnose zal dus wel niet gesteld gaan worden.
Ik heb een radiostilte ingelast, na een ruzie, maar ik vrees dat ze niet zelf contact gaat opnemen, omdat het niet aan haar ligt, maar aan mij (volgens haar).
Gelukkig heb ik steun van mijn omgeving, die ook overduidelijk ziet dat er iets mis is.
Ik lees graag mee in dit topic, misschien heb ik er iets aan!
Veel sterkte voor iedereen hier!
Ik heb een radiostilte ingelast, na een ruzie, maar ik vrees dat ze niet zelf contact gaat opnemen, omdat het niet aan haar ligt, maar aan mij (volgens haar).
Gelukkig heb ik steun van mijn omgeving, die ook overduidelijk ziet dat er iets mis is.
Ik lees graag mee in dit topic, misschien heb ik er iets aan!
Veel sterkte voor iedereen hier!
zaterdag 26 april 2008 om 22:18
Hier nog zo één. Een paar jaar geleden ging het niet zo heel goed met me, op allerlei gebieden, en ik heb toen een psychiatrisch onderzoekje ondergaan. Een paar gesprekken en honderden vragen beantwoorde. Diagnose: een stevige dosis borderline, snufje narcisme en verder nog wat 'persoonlijkheidsstoornis niet nader omschreven' (een soort verzamelbak als ze het ook niet meer weten).
Niemand in mijn omgeving die iets herkende in de diagnose borderline en ik ook niet. Ik kan soms een tikje arrogant overkomen en ben selectief in mijn vriendschappen (wie niet?), maar is dat narcisme? Belachelijk.
Kortom, neem die diagnoses alsjeblieft met een korreltje zout. Vergeet ook niet dat er een hele industrie draait op het signaleren en behandelen van persoonlijkheidsstoornissen. Verder is het bepalen vaak in hoge mate een subjectieve aangelegenheid. En last but not least, lang niet alle psychologen zijn even goed. Erfelijk? Sommige trekken zijn dat misschien gedeeltelijk, maar daar is met opvoeding nog wel wat aan bij te sturen.
zondag 27 april 2008 om 21:19
Anemoon, de narcistische en borderline persoonlijkheidsstoornis zijn inderdaad ook geen kattenpis (als je het van een papiertje afleest). Maar het stomme is dat ik wel die diagnose "back than" gekregen heb. Net als zoveel mensen. En er is ook een vrij grote groep die zich niet standaard herkent in dat hele acting out gebeuren van een borderline stoornis. Waar veel dingen zich vooral intern afspelen.
Niet om te zeggen dat er allemaal fouten worden gemaakt door testpsychologen etc. Maar er is allicht meer tussen sec. diagnose en de meest typische variant ervan.
Mijn tante is een narcist, dat wordt door meerderen van de familie wel zo gezien in ieder geval. Ook al lijkt dat op het eerste oog niet zo. Kenmerkend voor narcisten is dat ze zich aan de buitenkant zo geweldig vinden (net als mijn moeder dat altijd van zichzelf vond). Maar daarnaast worden ze ook geflankeerd door hoge mate van onzekerheid. Het zichzelf beter vinden is eigenlijk het eigen onvermogen overschreeuwen. Er zit dus juist ook een hele kwetsbare kant aan narcisme en dat wordt snel vergeten.
Niet om te zeggen dat er allemaal fouten worden gemaakt door testpsychologen etc. Maar er is allicht meer tussen sec. diagnose en de meest typische variant ervan.
Mijn tante is een narcist, dat wordt door meerderen van de familie wel zo gezien in ieder geval. Ook al lijkt dat op het eerste oog niet zo. Kenmerkend voor narcisten is dat ze zich aan de buitenkant zo geweldig vinden (net als mijn moeder dat altijd van zichzelf vond). Maar daarnaast worden ze ook geflankeerd door hoge mate van onzekerheid. Het zichzelf beter vinden is eigenlijk het eigen onvermogen overschreeuwen. Er zit dus juist ook een hele kwetsbare kant aan narcisme en dat wordt snel vergeten.
zondag 27 april 2008 om 23:37
[quote]:
Ik moet hier stiekem even om grinniken. De minst voorkomende persoonlijkheidsstoornis is, u raadt het al, narcisme. Daar worden echter de nodige kanttekeningen bij geplaatst, want één van de eigenschappen van een narcist is dat ie zichzelf geweldig vindt. Dus hij zal niet vinden dat hij een stoornis heeft, en niet snel hulp zoeken en bovendien de deskundigen in twijfel trekken, want hij weet het zelf allemaal beter. Dus hij zal niet snel gediagnostiseerd worden. Natuurlijk kan ik niet beoordelen of jouw diagnose wel of niet juist is, Frits, maar zoals je dit opschrijft... Typisch de reactie van een narcist. Je hebt wel gelijk hoor, dat het diagnostiseren van een stoornis heel lastig kan zijn, zéker bij narcisten./quote]
Beste Anemoon, hier moet ik even op reageren. Je zegt dat je natuurlijk niets kan zeggen over de juistheid van de diagnose, maar doet het direct daarop min of meer toch. De wereld is vol van mensen die, na een keer een boekje te hebben gelezen, even gul diagnoses rondstrooien als de Goedheiligman en zijn pieten pepernoten. Ga gerust je gang, maar de waarde hiervan is natuurlijk.... beperkt.
Ook hanteer je een vorm van redeneren die je altijd gelijk geeft. Als de narcist toegeeft, is zijn weerstand gebroken en ziet hij eindelijk de waarheid onder ogen. Ontkent hij, dan is dat ook een bewijs van zijn narcisme. Zo zit je altijd goed.
Ten derde: om een diagnose te stellen is het niet nodig dat de patiënt met de diagnose instemt. Die wordt gesteld op basis van een onderzoek. Die patiënt kan het overigens best bij het rechte eind hebben, maar gebrek aan instemming van narcisten kan niet de reden zijn dat deze stoornis het minst zou voorkomen.
Tot slot: in mijn diagnose van destijds speelde het aandeel narcisme een zeer ondergeschikte rol.
Ik moet hier stiekem even om grinniken. De minst voorkomende persoonlijkheidsstoornis is, u raadt het al, narcisme. Daar worden echter de nodige kanttekeningen bij geplaatst, want één van de eigenschappen van een narcist is dat ie zichzelf geweldig vindt. Dus hij zal niet vinden dat hij een stoornis heeft, en niet snel hulp zoeken en bovendien de deskundigen in twijfel trekken, want hij weet het zelf allemaal beter. Dus hij zal niet snel gediagnostiseerd worden. Natuurlijk kan ik niet beoordelen of jouw diagnose wel of niet juist is, Frits, maar zoals je dit opschrijft... Typisch de reactie van een narcist. Je hebt wel gelijk hoor, dat het diagnostiseren van een stoornis heel lastig kan zijn, zéker bij narcisten./quote]
Beste Anemoon, hier moet ik even op reageren. Je zegt dat je natuurlijk niets kan zeggen over de juistheid van de diagnose, maar doet het direct daarop min of meer toch. De wereld is vol van mensen die, na een keer een boekje te hebben gelezen, even gul diagnoses rondstrooien als de Goedheiligman en zijn pieten pepernoten. Ga gerust je gang, maar de waarde hiervan is natuurlijk.... beperkt.
Ook hanteer je een vorm van redeneren die je altijd gelijk geeft. Als de narcist toegeeft, is zijn weerstand gebroken en ziet hij eindelijk de waarheid onder ogen. Ontkent hij, dan is dat ook een bewijs van zijn narcisme. Zo zit je altijd goed.
Ten derde: om een diagnose te stellen is het niet nodig dat de patiënt met de diagnose instemt. Die wordt gesteld op basis van een onderzoek. Die patiënt kan het overigens best bij het rechte eind hebben, maar gebrek aan instemming van narcisten kan niet de reden zijn dat deze stoornis het minst zou voorkomen.
Tot slot: in mijn diagnose van destijds speelde het aandeel narcisme een zeer ondergeschikte rol.
maandag 28 april 2008 om 12:13
Mag ik me hier van harte bij aansluiten.
Ik lees deze discussie mee,omdat ik een zoon heb die o.a ook deze diagnose's heeft *topic waarneer stop je met redden*
Ik ben er zo van overtuigd,uit eigen ervaring dat je met een hoop kracht en doorzettingsvermogen,best anders kan.
Kreeg zelf de diagnose Borderline,al ruim 20 jaar geleden,tegenwoordig vertel ik het tegen niemand,omdat het een beladen stoornis is,en ik er al lang goed mee kan omgaan.
dinsdag 29 april 2008 om 00:06
Waar ik problemen mee heb, is het definitieve en statische karakter van zo'n label. Bovendien wordt steeds meer gedrag gemedicaliseerd. vroeger was je soms 'een vreemde snuiter', nu ben je direct een autist of een borderliner. Een paar maandjes cognitieve gedragstherapie met ademhalings- en ontspanningsoefeningen heeft mij trouwens veel goed gedaan. Maar ik was dan ook een licht geval. Er zijn natuurlijk ook echte borderliners en autisten en dan is serieuze behandeling noodzakelijk.
dinsdag 29 april 2008 om 09:54
Bedankt voor je meeleven Anemoon, maar wees gerust, ik heb die diagnose nooit erg serieus genomen. Daar ben ik veel te arrogant en te eigenwijs voor. (Tóch narcistisch dus
Maar serieus, het begrip 'normaal' ben ik al heel vroeg erg gaan relativeren. Een gemeenplaats misschien, maar toch. Ik weet wel waar mijn sterke en mijn zwakke kanten liggen. Ik ben eigenzinnig en eigenwijs, en te dominant om een echte teamspeler te zijn. Daar kom je in de loop der jaren achter, je gaat een paar keer op je bek, denkt: dat weet ik dan, en je zoekt een manier van leven waarin je karakter meer tot zijn recht komt.
dinsdag 29 april 2008 om 13:30
HOi Augustus,
om weer even terug te komen op jouw topic (want je hebt het met een vraag geopend en ik weet niet of je voldoende antwood hebt gekregen?):
ik zou als ik jou was kijken in hoeverre je het vertrouwd als jouw kind wel/geen of een beetje contact heeft met zijn vader. Jouw onderbuik gevoel zou daarin doorslaggwvend moeten zijn. Dit gevoel kun je onderbouwen (mocht het er ooit van komen) vanwege zijn diagnoses. Een advocaat zal daar een goeie motivatie uit kunnen halen.
Wat je wel in overweging mee moet nemen is de wens voor beide partijen om contact met elkaar te kunnen houden (zolang dit dus niet schadelijk is voor je kind). Je kunt hierbij denken aan een voorwaarde stellen van gedragstherapie voor je ex. Als je zegt dat je ex zijn voeten dwars zet, is het voor hem misschien een belangrijke motivator om omwille van zijn kind toch te willen participeren aan een of andere behandelingsvorm.
om weer even terug te komen op jouw topic (want je hebt het met een vraag geopend en ik weet niet of je voldoende antwood hebt gekregen?):
ik zou als ik jou was kijken in hoeverre je het vertrouwd als jouw kind wel/geen of een beetje contact heeft met zijn vader. Jouw onderbuik gevoel zou daarin doorslaggwvend moeten zijn. Dit gevoel kun je onderbouwen (mocht het er ooit van komen) vanwege zijn diagnoses. Een advocaat zal daar een goeie motivatie uit kunnen halen.
Wat je wel in overweging mee moet nemen is de wens voor beide partijen om contact met elkaar te kunnen houden (zolang dit dus niet schadelijk is voor je kind). Je kunt hierbij denken aan een voorwaarde stellen van gedragstherapie voor je ex. Als je zegt dat je ex zijn voeten dwars zet, is het voor hem misschien een belangrijke motivator om omwille van zijn kind toch te willen participeren aan een of andere behandelingsvorm.
woensdag 7 april 2010 om 23:01
quote:zwaarleven schreef op 07 april 2010 @ 22:57:
[...]
Heel veel narcisten vinden zichzelf helemaal niet zo geweldig volgens mij hebben jullie een verkeerd beeld,je moet het meer zien als ik dit wil, dan krijg ik dat ookal moet ik over lijken en mensen kwetsen als ik maar krijg wat ik wil.
Teminste zo werkt het bij mij,Tja de kwetsbare kant van mijn narcistische stoornis is denk ik dat ik er alles aan zal doen dat mensen die ik belangrijk vind tegen me opkijken.je moet het een beetje zien als een overdreven groot egoisme wat constant liefde van mensen waar die van houdt moet krijgen.als dat niet lukt blijft er een klein hoopje ellende achter....
Ik denk dat dat kleine hoopje ellende er altijd al achter zit.. (niet beledigend bedoelt). Er is sprake van een opgeblazen ego maar dat kun je geen echt zelfvertrouwen noemen. Anders was het hooghartige gedrag en de hunkering naar bewondering niet nodig geweest.
Dat is denk ik de tragiek van de narcist: de onzekere kern die eronder zit, en de zichzelf overscheeuwende buitenkant waar iedereen uiteindelijk genoeg van krijgt.
[...]
Heel veel narcisten vinden zichzelf helemaal niet zo geweldig volgens mij hebben jullie een verkeerd beeld,je moet het meer zien als ik dit wil, dan krijg ik dat ookal moet ik over lijken en mensen kwetsen als ik maar krijg wat ik wil.
Teminste zo werkt het bij mij,Tja de kwetsbare kant van mijn narcistische stoornis is denk ik dat ik er alles aan zal doen dat mensen die ik belangrijk vind tegen me opkijken.je moet het een beetje zien als een overdreven groot egoisme wat constant liefde van mensen waar die van houdt moet krijgen.als dat niet lukt blijft er een klein hoopje ellende achter....
Ik denk dat dat kleine hoopje ellende er altijd al achter zit.. (niet beledigend bedoelt). Er is sprake van een opgeblazen ego maar dat kun je geen echt zelfvertrouwen noemen. Anders was het hooghartige gedrag en de hunkering naar bewondering niet nodig geweest.
Dat is denk ik de tragiek van de narcist: de onzekere kern die eronder zit, en de zichzelf overscheeuwende buitenkant waar iedereen uiteindelijk genoeg van krijgt.
woensdag 7 april 2010 om 23:05
de vader van mijn dochter is opgenomen geweest met de diagnose narcisme, en anti-sociaal en een vorm van autisme. dit is nooit in rapporten terug te vinden....!!! alleen bij opname. hij had de boel kort en klein geslagen toen ik op sollicitatiegesprek ging, want dat mocht niet, ik moest thuis blijven.
tijdens alle procedures van de scheiding heb ik altijd gevochten voor mijn dochter. ze was een heel timide, bang, meisje. alles doen om papa maar niet boos te maken.... en ze is zo verandert!!!
via de rechter heb ik gepleit voor omgang onder begeleiding en zo zijn we in een omgangshuis terecht gekomen.
één keer in de twee weken (of elke week weet ik niet zo goed meer) zagen mijn dochter en haar vader elkaar onder begeleiding van jeugdzorg. begeleidende gesprekken hoorden daarbij en het uiteindelijjke doel was dat de ouders konden communiceren over hun kind. daar is het bij mij fout gelopen omdat hij helemaal door het lint ging toen hij moest communiceren met mij. conclusie luidde dat hij eerst aan zichzelf moest werken en dat het te onstabiel was voor het kind. de rechter besloot alleen telefonisch contact.
ik was heel blij met het omgangshuis. maar dan nog was er de angst of hun door hem heen zouden prikken, want hij kan zo goed toneel spelen.
nu 4 jaar later belt hij nog steeds, ze hebben elkaar niet meer gezien. het contact wordt nu wel weer steeds meer. het is en blijft haar vader maar ik houd mijn hart vast...
heeft ze het geërfd? zoals ze nu in het leven staat zou ik zeggen niet (ze is 10 jaar).
het omgangshuis ben ik heel positief over.
enne vergeet jezelf ook niet wat hulp betreft, ik heb toch uiteindelijk wel drie jaar hulp gehad, ggz en later maatschappelijk werk (een huwelijk van 10 jaar met veel psychisch geweld heb je niet zomaar verwerkt, daarnaast ook nog je eigen gevoel van falen).
ik weet niet of je hier wat aan hebt.
tijdens alle procedures van de scheiding heb ik altijd gevochten voor mijn dochter. ze was een heel timide, bang, meisje. alles doen om papa maar niet boos te maken.... en ze is zo verandert!!!
via de rechter heb ik gepleit voor omgang onder begeleiding en zo zijn we in een omgangshuis terecht gekomen.
één keer in de twee weken (of elke week weet ik niet zo goed meer) zagen mijn dochter en haar vader elkaar onder begeleiding van jeugdzorg. begeleidende gesprekken hoorden daarbij en het uiteindelijjke doel was dat de ouders konden communiceren over hun kind. daar is het bij mij fout gelopen omdat hij helemaal door het lint ging toen hij moest communiceren met mij. conclusie luidde dat hij eerst aan zichzelf moest werken en dat het te onstabiel was voor het kind. de rechter besloot alleen telefonisch contact.
ik was heel blij met het omgangshuis. maar dan nog was er de angst of hun door hem heen zouden prikken, want hij kan zo goed toneel spelen.
nu 4 jaar later belt hij nog steeds, ze hebben elkaar niet meer gezien. het contact wordt nu wel weer steeds meer. het is en blijft haar vader maar ik houd mijn hart vast...
heeft ze het geërfd? zoals ze nu in het leven staat zou ik zeggen niet (ze is 10 jaar).
het omgangshuis ben ik heel positief over.
enne vergeet jezelf ook niet wat hulp betreft, ik heb toch uiteindelijk wel drie jaar hulp gehad, ggz en later maatschappelijk werk (een huwelijk van 10 jaar met veel psychisch geweld heb je niet zomaar verwerkt, daarnaast ook nog je eigen gevoel van falen).
ik weet niet of je hier wat aan hebt.
woensdag 7 april 2010 om 23:08
quote:augustus82 schreef op 23 april 2008 @ 11:29:
Hallo allemaal,
Ik heb net te horen gekregen dat mijn ex-vriend (de vader van mijn kind) lijdt aan maar liefst drie persoonlijkheidsstoornissen:
Borderline, de narcistische persoonlijkheidsstoornis en de anti-sociale persoonlijkheidsstoornis.
Natuurlijk wist ik al lang dat er iets grondig mis was met hem, maar toch schrok ik ontzettend van deze diagnose. Vooral dat anti-sociale is niet mis, als ik de informatie die op internet staat mag geloven.
Heeft iemand ervaring met deze combinatie van stoornissen (of 1 van deze stoornissen) en weet iemand hoe het zit met erfelijkheid?
Mijn grootste zorg is op dit moment mijn zoon van 1.
Wij wonen al bijna een jaar niet meer bij zijn vader en een omgangsregeling is niet gemakkelijk te realiseren. Mijn ex ligt steeds dwars en er valt niet op een redelijke manier met hem te praten. Heeft iemand ervaring met de omgang tussen een kind en iemand met bovenstaande aandoeningen?
Heeft iemand tips?
Alvast bedankt!
Groetjes, Augustus
Over borderline:
Ik heb zelf heel veel gehad aan het boek: 'leven met een borderliner'. Ik had namelijk een vriendin met borderline. Door dit boek kreeg ik wel meer begrip maar echt helemaal begrijpen doe ik het nog steeds niet..
Hallo allemaal,
Ik heb net te horen gekregen dat mijn ex-vriend (de vader van mijn kind) lijdt aan maar liefst drie persoonlijkheidsstoornissen:
Borderline, de narcistische persoonlijkheidsstoornis en de anti-sociale persoonlijkheidsstoornis.
Natuurlijk wist ik al lang dat er iets grondig mis was met hem, maar toch schrok ik ontzettend van deze diagnose. Vooral dat anti-sociale is niet mis, als ik de informatie die op internet staat mag geloven.
Heeft iemand ervaring met deze combinatie van stoornissen (of 1 van deze stoornissen) en weet iemand hoe het zit met erfelijkheid?
Mijn grootste zorg is op dit moment mijn zoon van 1.
Wij wonen al bijna een jaar niet meer bij zijn vader en een omgangsregeling is niet gemakkelijk te realiseren. Mijn ex ligt steeds dwars en er valt niet op een redelijke manier met hem te praten. Heeft iemand ervaring met de omgang tussen een kind en iemand met bovenstaande aandoeningen?
Heeft iemand tips?
Alvast bedankt!
Groetjes, Augustus
Over borderline:
Ik heb zelf heel veel gehad aan het boek: 'leven met een borderliner'. Ik had namelijk een vriendin met borderline. Door dit boek kreeg ik wel meer begrip maar echt helemaal begrijpen doe ik het nog steeds niet..
donderdag 8 april 2010 om 11:18
Een van de beste websites op dit gebied is
http://lovefraud.com/index.html
Fantastisch veel info en vooral de blog is leuk om te lezen, ook al is het gewoon om te weten, I am not alone in this situation........
Maar er is ook een boek op die website voor mensen die een kind hebben van een sociapath, en hoe te handelen.
http://parentingtheatriskchild.com/index.html
heel veel sterkte ermee!
http://lovefraud.com/index.html
Fantastisch veel info en vooral de blog is leuk om te lezen, ook al is het gewoon om te weten, I am not alone in this situation........
Maar er is ook een boek op die website voor mensen die een kind hebben van een sociapath, en hoe te handelen.
http://parentingtheatriskchild.com/index.html
heel veel sterkte ermee!
