Psyche
alle pijlers
Borderliner of toch niet!?
dinsdag 12 december 2017 om 16:26
Heeft iemand zelf borderline of er mee te maken gehad in de naaste omgeving?
Waarom ik dit vraag? Ik loop al sinds 2011 met klachten in allerlei vormen. begonnen toen ik met mijn HBO opleiding stopte omdat het te hoog gegrepen was. Van therapeut tot aan psycholoog geweest.
Ook om mijn trauma's uit het verleden te verwerken. Ik had toen vooral last van angst en paniekaanvallen, zo erg dat ik een tijd niet buiten kwam en durfde. Maar dit ging vooral met periode's, soms een periode dat ik nergens last van had en alles lukte. Op dat moment zat ik wel zonder werk en dacht ik, dat het goed zou zijn om weer aan het werk te gaan. Ik kreeg eerst een schoonmaakbaantje voor paar uur per week, en dat beviel mij best ook omdat dat het enigste was wat ik had.
Daar stopte ik mee toen ik ergens werk vond, ook schoonmaakwerk, maar dan voor meer uren. Maar ik had in het begin echt moeite om daar mij plaats in te vinden. Op een gegeven moment ging het echt niet meer, en ging ik met moeite naar het werk. Had huilbuien, sneed mezelf, zag het leven niet meer zitten en zag overal tegen op.
Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan. Waarom? Omdat ik toen wel bij een therapeut liep, maar zelf misbruik maakte van de situaties. Er kwam maar geen eind aan mijn gevoelens. Doorverwezen naar een echte psycholoog en kreeg anti depressiva, die ik maar kort heb geslikt.
In die tijd heb ik mij ziekgemeld op het werk omdat ik het echt niet trok. Gelukkig was de leidinggevende begripvol.
Ik ging toen naar de psycholoog en kreeg weer een klein beetje hoop. Ik dacht eerst dat het beter ging. Langzaam aan ging ik weer werken en werd ik op een andere locatie gezet en mocht ik halve dagen werken. Dat deed mij goed. En niks geen druk achter je werd gezet.
Op een gegeven moment werd ik overgeplaatst naar een andere locatie buiten mijn woonplaats omdat ze daar mensen nodig hadden.
Dat heeft mij echt tijd gekost om daar aan te wennen. Alles voelde vreemd en dacht echt dat ik een terug val kreeg, omdat ik me slechter begon te voelen, alles verkeerd op vatte wat iemand zei, lusteloos, begon weer te snijden etc.
Uiteindelijk weer naar psycholoog. Ik was gewoon moe en op. Paar keer naar de huisarts geweest en bleek ook nog eens een extreem vitamine D tekort te hebben. Dacht eerst dat het daar aan lag. Begon mij wat beter te voelen. maar ging later weer bergafwaarts. Elke keer als ik mij slechter begon te voelen, probeer ik iets uit te vinden wat mijn leuk leek. bijvoorbeeld een nieuwe thuis studie of nieuwe hobby. Daar zag ik na uit en was altijd vol enthousiasme, maar na tijd bleef het er bij.
In die tijd ben ik oo bewust gaan afvallen wel met behulp van een diëtiste. Omdat ik dacht dat het mij dat onzeker maakte, dat ik iets steviger was en me niet fijn voelde bij dit lichaam. En dacht dat ik me beter zou voelen met minder kilo's en dat was in het begin ook wel zo.
Uiteindelijk ging het weer goed en had ik echt mijn plaats gevonden op het werk. Ging er toen met alle plezier heen.
Tot mijn contract vorig jaar niet verlengd.. In eerste instantie vond ik dat jammer maar ik dacht ook, eindelijk meer tijd voor mezelf en eerst bijkomen. Eerste paar maanden ging wel goed. Maar in mei dit jaar begonnen de klachten weer een beetje. Ook omdat ik toen in een uitkering zat en van alle kanten aan mij werd getrokken. Was vaak periodes dat ik me niet lekker voelde, stress gerelateerde klachten etc. Werd er gewoon ziek van. En opeens ging het weer goed en kon ik alles aan. En dan zak ik weer in. Dacht ook gewoon, ik moet weer werk hebben, dan heb ik afleiding en gaat het beter.
En weer ging ik naar de psycholoog, omdat ik nu toch wel graag van mijn klachten af wil. ik dacht dat het wel zou hielpen, een kort gesprekje.
Meestal ging het daarna weer 2 weken goed. En toen zag ik opeens een baan voor 40 uur in de week, als productiemedewerker. Vol enthousiasme en zonder er bij na te denken er op gesolliciteerd en mocht ik snel beginnen. Met als enigste doel in mijn hoofd: Ik moet en zal uit die uitkering, ik zal laten zien wat ik kan. Maar wat was het zwaar, na 2 dagen stortte ik in en kon ik helemaal niks meer. Met goed overleg van de gemeente, mocht ik er mee stoppen. Weer zo impulsieve actie, dacht ik.
Tot september dit jaar eindelijk weer een schoonmaakbaantje kreeg voor de avond. En weer was ik er blij mee. En kwam er ondertussen nog meer werk bij en zo ineens heb ik nu 3 baantjes. Wat was ik blij, En weer dacht ik, heb ik eindeljk wat te doen en heb ik wat afleiding. In het begin ging het ook wel goed. Maar nu zijn we december. En de klachten zijn weer begonnen in oktober, begin november. Weer van die periodes dat ik me slecht voel, huilbuien heb, overal er tegen op zien en het gewoon niet meer trek. Op dat moment voelt de wereld dan heel anders aan en denk ik: Is dit wel wat ik wil? heb ik weer iets gedaan zonder er bij na te denken? Waarom heb ik weer zo snel een beslissing gemaakt? En met 3 baantjes moet ik wel weer overal heen reizen.
En in die tussentijd blijf ik afvallen, ook omdat ik in dit soort periodes heel weinig eet en weinig trek heb.
En opeens kunnen mijn gevoelens weer omslaan, dat ik mij goed voel en denk: IK kan nu alles aan.
En weer naar de psycholoog. Die heeft mij uiteindelijk doorverwezen naar een GGZ instelling. Op dit moment ook. Voel me zo slecht en moet er moeite doen om toch naar het werk te gaan. Zie er tegen op, vaak op het werk moet ik moeite doen om mijn tranen in te houden. Afgelopen maandag 1e intake gesprek gehad bij de GGZ. Daar werd echt zoveel vragen gesteld, ook over het verleden. IK dacht moet dat nu echt? Die behandelaar zei: Ik kan nog geen diagnose stellen maar klikt een beetje als borderline. Morgen heb ik een voormeting met nog een paar vragen.
Aankomende maandag weer een 2e intake gesprek en dit keer ook een gesprek met een psychiater en dan wordt er een diagnose gesteld, maar het kan ook een angststoornis zijn, zei de vrouw van het intake.
Aan de ene kant hoop ik echt dat er iets uit komt waarvoor ik behandeld kan worden... Want al 6 jaar met klachten lopen is niet leuk meer.
Maar toch ook vind ik het zo spannend...
Waarom ik dit vraag? Ik loop al sinds 2011 met klachten in allerlei vormen. begonnen toen ik met mijn HBO opleiding stopte omdat het te hoog gegrepen was. Van therapeut tot aan psycholoog geweest.
Ook om mijn trauma's uit het verleden te verwerken. Ik had toen vooral last van angst en paniekaanvallen, zo erg dat ik een tijd niet buiten kwam en durfde. Maar dit ging vooral met periode's, soms een periode dat ik nergens last van had en alles lukte. Op dat moment zat ik wel zonder werk en dacht ik, dat het goed zou zijn om weer aan het werk te gaan. Ik kreeg eerst een schoonmaakbaantje voor paar uur per week, en dat beviel mij best ook omdat dat het enigste was wat ik had.
Daar stopte ik mee toen ik ergens werk vond, ook schoonmaakwerk, maar dan voor meer uren. Maar ik had in het begin echt moeite om daar mij plaats in te vinden. Op een gegeven moment ging het echt niet meer, en ging ik met moeite naar het werk. Had huilbuien, sneed mezelf, zag het leven niet meer zitten en zag overal tegen op.
Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan. Waarom? Omdat ik toen wel bij een therapeut liep, maar zelf misbruik maakte van de situaties. Er kwam maar geen eind aan mijn gevoelens. Doorverwezen naar een echte psycholoog en kreeg anti depressiva, die ik maar kort heb geslikt.
In die tijd heb ik mij ziekgemeld op het werk omdat ik het echt niet trok. Gelukkig was de leidinggevende begripvol.
Ik ging toen naar de psycholoog en kreeg weer een klein beetje hoop. Ik dacht eerst dat het beter ging. Langzaam aan ging ik weer werken en werd ik op een andere locatie gezet en mocht ik halve dagen werken. Dat deed mij goed. En niks geen druk achter je werd gezet.
Op een gegeven moment werd ik overgeplaatst naar een andere locatie buiten mijn woonplaats omdat ze daar mensen nodig hadden.
Dat heeft mij echt tijd gekost om daar aan te wennen. Alles voelde vreemd en dacht echt dat ik een terug val kreeg, omdat ik me slechter begon te voelen, alles verkeerd op vatte wat iemand zei, lusteloos, begon weer te snijden etc.
Uiteindelijk weer naar psycholoog. Ik was gewoon moe en op. Paar keer naar de huisarts geweest en bleek ook nog eens een extreem vitamine D tekort te hebben. Dacht eerst dat het daar aan lag. Begon mij wat beter te voelen. maar ging later weer bergafwaarts. Elke keer als ik mij slechter begon te voelen, probeer ik iets uit te vinden wat mijn leuk leek. bijvoorbeeld een nieuwe thuis studie of nieuwe hobby. Daar zag ik na uit en was altijd vol enthousiasme, maar na tijd bleef het er bij.
In die tijd ben ik oo bewust gaan afvallen wel met behulp van een diëtiste. Omdat ik dacht dat het mij dat onzeker maakte, dat ik iets steviger was en me niet fijn voelde bij dit lichaam. En dacht dat ik me beter zou voelen met minder kilo's en dat was in het begin ook wel zo.
Uiteindelijk ging het weer goed en had ik echt mijn plaats gevonden op het werk. Ging er toen met alle plezier heen.
Tot mijn contract vorig jaar niet verlengd.. In eerste instantie vond ik dat jammer maar ik dacht ook, eindelijk meer tijd voor mezelf en eerst bijkomen. Eerste paar maanden ging wel goed. Maar in mei dit jaar begonnen de klachten weer een beetje. Ook omdat ik toen in een uitkering zat en van alle kanten aan mij werd getrokken. Was vaak periodes dat ik me niet lekker voelde, stress gerelateerde klachten etc. Werd er gewoon ziek van. En opeens ging het weer goed en kon ik alles aan. En dan zak ik weer in. Dacht ook gewoon, ik moet weer werk hebben, dan heb ik afleiding en gaat het beter.
En weer ging ik naar de psycholoog, omdat ik nu toch wel graag van mijn klachten af wil. ik dacht dat het wel zou hielpen, een kort gesprekje.
Meestal ging het daarna weer 2 weken goed. En toen zag ik opeens een baan voor 40 uur in de week, als productiemedewerker. Vol enthousiasme en zonder er bij na te denken er op gesolliciteerd en mocht ik snel beginnen. Met als enigste doel in mijn hoofd: Ik moet en zal uit die uitkering, ik zal laten zien wat ik kan. Maar wat was het zwaar, na 2 dagen stortte ik in en kon ik helemaal niks meer. Met goed overleg van de gemeente, mocht ik er mee stoppen. Weer zo impulsieve actie, dacht ik.
Tot september dit jaar eindelijk weer een schoonmaakbaantje kreeg voor de avond. En weer was ik er blij mee. En kwam er ondertussen nog meer werk bij en zo ineens heb ik nu 3 baantjes. Wat was ik blij, En weer dacht ik, heb ik eindeljk wat te doen en heb ik wat afleiding. In het begin ging het ook wel goed. Maar nu zijn we december. En de klachten zijn weer begonnen in oktober, begin november. Weer van die periodes dat ik me slecht voel, huilbuien heb, overal er tegen op zien en het gewoon niet meer trek. Op dat moment voelt de wereld dan heel anders aan en denk ik: Is dit wel wat ik wil? heb ik weer iets gedaan zonder er bij na te denken? Waarom heb ik weer zo snel een beslissing gemaakt? En met 3 baantjes moet ik wel weer overal heen reizen.
En in die tussentijd blijf ik afvallen, ook omdat ik in dit soort periodes heel weinig eet en weinig trek heb.
En opeens kunnen mijn gevoelens weer omslaan, dat ik mij goed voel en denk: IK kan nu alles aan.
En weer naar de psycholoog. Die heeft mij uiteindelijk doorverwezen naar een GGZ instelling. Op dit moment ook. Voel me zo slecht en moet er moeite doen om toch naar het werk te gaan. Zie er tegen op, vaak op het werk moet ik moeite doen om mijn tranen in te houden. Afgelopen maandag 1e intake gesprek gehad bij de GGZ. Daar werd echt zoveel vragen gesteld, ook over het verleden. IK dacht moet dat nu echt? Die behandelaar zei: Ik kan nog geen diagnose stellen maar klikt een beetje als borderline. Morgen heb ik een voormeting met nog een paar vragen.
Aankomende maandag weer een 2e intake gesprek en dit keer ook een gesprek met een psychiater en dan wordt er een diagnose gesteld, maar het kan ook een angststoornis zijn, zei de vrouw van het intake.
Aan de ene kant hoop ik echt dat er iets uit komt waarvoor ik behandeld kan worden... Want al 6 jaar met klachten lopen is niet leuk meer.
Maar toch ook vind ik het zo spannend...
dinsdag 12 december 2017 om 16:40
dinsdag 12 december 2017 om 16:44
Jeetje, heftig voor je allemaal! De vraag of je borderline hebt of niet is niet zo 123 te beantwoorden, een vriendin van mij heeft borderline dus ik weet er wel aardig wat vanaf. Maar om zoiets vast te stellen is een uitgebreid onderzoek nodig, dat heb je niet ineens na 1 of 2 gesprekjes helder. Een angststoornis kan wel sneller vastgesteld worden maar dit kan natuurlijk als achterliggende oorzaak wel borderline zijn. Ik denk dat het goed is dat je hulp zoekt. Maar borderline is niet niks he, denk daar niet te licht over, als dat je diagnose word dan staat je nog een lang proces te wachten met vallen en opstaan. Dus hopelijk zijn je klachten ook anders te verklaren. Als ik het zo lees zijn er heel veel dingen mogelijk, het zou ook een bipolaire stoornis kunnen zijn bijvoorbeeld. In je berichten leg je wel heel duidelijk de situatie uit door te vertellen wat er is gebeurd, maar ik kan je gevoel en gedachtes niet raden natuurlijk, dit is wel van belang bij het stellen van een diagnose. Borderline houd zoveel meer in dan impulsiviteit en angst. Het is diepe onzekerheid, manipulatie, zelfbeschadeging, achterdocht, noem maar op.
Dus ik zou zeggen, onderzoek goed samen met je psycholoog wat nou écht het probleem is.
Het enige wat ik je nog wil meegeven is, dat borderline en autisme bij vrouwen heel vaak door elkaar word gehaald, autisme bij vrouwen is namelijk nog helemaal niet zo bekend en het beeld wat er over is, is gebaseerd op mannen. Maar bij mannen werkt het anders, dat is de reden dat vrouwen met autisme soms onterecht de diagnose borderline krijgen. Dus hou dat in je achterhoofd, wie weet komt het ooit nog van pas!
Dus ik zou zeggen, onderzoek goed samen met je psycholoog wat nou écht het probleem is.
Het enige wat ik je nog wil meegeven is, dat borderline en autisme bij vrouwen heel vaak door elkaar word gehaald, autisme bij vrouwen is namelijk nog helemaal niet zo bekend en het beeld wat er over is, is gebaseerd op mannen. Maar bij mannen werkt het anders, dat is de reden dat vrouwen met autisme soms onterecht de diagnose borderline krijgen. Dus hou dat in je achterhoofd, wie weet komt het ooit nog van pas!
woensdag 13 december 2017 om 07:32
woensdag 13 december 2017 om 13:50
En je hebt geen idee waar dat sombere vandaan komt?taccowoman schreef: ↑13-12-2017 07:32Ik wou alleen even mijn verhaal kwijt, omdat ik het op dit moment echt niet trek...
Dagelijks huilbuien en rare gedachten, elke dag heb ik moeite om naar het werk toe te gaan, voel mij gewoon zo slecht, zo slecht dat ik alleen maar kan piekeren, weinig eetlust heb en nergens zin...
We turn the Cube and it twists us. — Professor Rubik
woensdag 13 december 2017 om 17:29
Ik herken me wel in sommige delen van je verhaal. Vol enthousiasme ergens aan beginnen en het niet afmaken. Het zelfbeschadigende gedrag, het leven niet meer zien zitten, huilbuien... Ook ik had daar last van in mijn vorige baan. Het overviel mij ook steeds, het was alsof ik er geen invloed op had. Doodvermoeiend. Bij mij is uiteindelijk wel de diagnose borderline gesteld, maar nu is nu het vermoeden dat er sprake is van een anders gespecificeerd persoonlijkheidsstoornis of autisme.
Laat het goed onderzoeken. Ik heb zelf het idee dat ze wel erg vaak het labeltje borderline geven, alsof het een soort restcategorie is. Het is nogal een heftige diagnose. Maar het belangrijkst is dat je de juiste therapie krijgt.
Laat het goed onderzoeken. Ik heb zelf het idee dat ze wel erg vaak het labeltje borderline geven, alsof het een soort restcategorie is. Het is nogal een heftige diagnose. Maar het belangrijkst is dat je de juiste therapie krijgt.
woensdag 13 december 2017 om 18:15
woensdag 13 december 2017 om 18:18
Vandaag een voormeting gedaan. Vragenlijsten via internet ingevuld, en dan vindt ik het gemakkelijker om echt te beantwoorden wat ik voel, ipv in het echt tegen iemand te zeggen waar ik last van heb. Voor de buitenwereld gedraag ik mij gewoon als een vrolijk iemand en laat ik niks merken... en doe ik alsof het goed gaat en niks aan de hand is
