Psyche
alle pijlers
Borstkanker angst, met wie praat je erover?
woensdag 17 maart 2021 om 16:06
Net weer een onderzoek bij de huisarts achter de rug en het lijkt allemaal goed. Ik mag langs de mamapoli voor extra controle, mammografie en een echo.
Vijf jaar geleden is mijn moeder aan borstkanker overleden. En sindsdien zit er een kronkel in mijn hoofd die ik er niet meer uit krijg. Ik ervaar dezelfde menstruatie - en PMS klachten als haar en ben bang dat ik me hetzelfde lot te wachten staat. Her en der komen er dertigers in het nieuws die (ongeneeslijke borst)kanker krijgen. Mijn hoofd slaat dan meteen weer op hol als ik het lees. Kortom, angst die altijd aanwezig is en ondertussen mijn leven beheerst. Ik weet het knopje niet te vinden die me weer met beiden benen op de grond weet te zetten.
Want ik weet het heus wel, rationeel gezien. Dat ik niet een kopie van mijn moeder ben. Dat die dertigers ook gewoon dikke pech hebben en daar geen invloed op uit kunnen oefenen. En dat ze ook kunnen genezen. En ook, dat het mij misschien bespaard blijft. Maar zodra ik iets voel, dan is de ratio meteen gevlogen.
Ik merk dat ik klaar ben met mijn angstige gedrag, de nachten liggen piekeren en drie dagen moeten bijkomen van stress die ik mezelf aandoe.
Ik volg sinds kort schematherapie, in groepsvorm. Ik denk dat hierin ook wat voor mij ligt, maar ik merk dat ik echt van die angst af wil en daar specifiek met iemand over zou willen praten. Over wat mijn moeder overkomen is, wat het mij deed en nog steeds doet en hoe ik hier vanaf kom.
Maar waar begin ik? Moet ik de schematherapie afwachten of toch aparte hulp inschakelen? POH? Ik dacht het bij de Mamapoli te vragen, is daar ruimte voor? Geen idee. Wat ik wel weet is dat het me opvreet en ik graag alles een plekje zou willen geven...
Herkenbaar voor iemand, of weet iemand de weg?
Vijf jaar geleden is mijn moeder aan borstkanker overleden. En sindsdien zit er een kronkel in mijn hoofd die ik er niet meer uit krijg. Ik ervaar dezelfde menstruatie - en PMS klachten als haar en ben bang dat ik me hetzelfde lot te wachten staat. Her en der komen er dertigers in het nieuws die (ongeneeslijke borst)kanker krijgen. Mijn hoofd slaat dan meteen weer op hol als ik het lees. Kortom, angst die altijd aanwezig is en ondertussen mijn leven beheerst. Ik weet het knopje niet te vinden die me weer met beiden benen op de grond weet te zetten.
Want ik weet het heus wel, rationeel gezien. Dat ik niet een kopie van mijn moeder ben. Dat die dertigers ook gewoon dikke pech hebben en daar geen invloed op uit kunnen oefenen. En dat ze ook kunnen genezen. En ook, dat het mij misschien bespaard blijft. Maar zodra ik iets voel, dan is de ratio meteen gevlogen.
Ik merk dat ik klaar ben met mijn angstige gedrag, de nachten liggen piekeren en drie dagen moeten bijkomen van stress die ik mezelf aandoe.
Ik volg sinds kort schematherapie, in groepsvorm. Ik denk dat hierin ook wat voor mij ligt, maar ik merk dat ik echt van die angst af wil en daar specifiek met iemand over zou willen praten. Over wat mijn moeder overkomen is, wat het mij deed en nog steeds doet en hoe ik hier vanaf kom.
Maar waar begin ik? Moet ik de schematherapie afwachten of toch aparte hulp inschakelen? POH? Ik dacht het bij de Mamapoli te vragen, is daar ruimte voor? Geen idee. Wat ik wel weet is dat het me opvreet en ik graag alles een plekje zou willen geven...
Herkenbaar voor iemand, of weet iemand de weg?
woensdag 17 maart 2021 om 16:24
Wel herkenbaar hoor, mijn moeder heeft het ook gehad (op middelbare leeftijd) maar die leeft gelukkig nog.
Ik weet dat ze bij mijn moeder (misschien vanwege haar leeftijd) hebben uitgezocht of ze een erfelijke variant had. Dit bleek niet zo te zijn en dat gaf mij veel rust. En toch ben en blijf ik veel alerter dan voorheen!
De juiste weg voor jou weet ik niet, ik denk dat het ook per persoon heel verschillend is.
Ik zou het in ieder geval melden bij je therapeut en op de poli! En bij twijfel gewoon altijd aan de bel trekken.
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte en succes wensen! Heel vervelend als iets zo je leven beheerst. Op je ene schouder zit een poppetje die je verteld dat je je niet zo gek moet maken en op je andere schouder zit een poppetje die verteld wat er allemaal wel niet kan gebeuren/aan de hand kan zijn.
Tenminste zo heb ik het ervaren in de periode dat ik veel paniekaanvallen had (misschien niet vergelijkbaar). Ik wist heel goed dat ik mezelf gek aan het maken was en dat het daardoor alleen maar erger werd, maar toch bleef er altijd een bandje in mn hoofd afgaan over wat er kon gebeuren. (Ik had overigens een angst voor flauwvallen)
Ik weet dat ze bij mijn moeder (misschien vanwege haar leeftijd) hebben uitgezocht of ze een erfelijke variant had. Dit bleek niet zo te zijn en dat gaf mij veel rust. En toch ben en blijf ik veel alerter dan voorheen!
De juiste weg voor jou weet ik niet, ik denk dat het ook per persoon heel verschillend is.
Ik zou het in ieder geval melden bij je therapeut en op de poli! En bij twijfel gewoon altijd aan de bel trekken.
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte en succes wensen! Heel vervelend als iets zo je leven beheerst. Op je ene schouder zit een poppetje die je verteld dat je je niet zo gek moet maken en op je andere schouder zit een poppetje die verteld wat er allemaal wel niet kan gebeuren/aan de hand kan zijn.
Tenminste zo heb ik het ervaren in de periode dat ik veel paniekaanvallen had (misschien niet vergelijkbaar). Ik wist heel goed dat ik mezelf gek aan het maken was en dat het daardoor alleen maar erger werd, maar toch bleef er altijd een bandje in mn hoofd afgaan over wat er kon gebeuren. (Ik had overigens een angst voor flauwvallen)
woensdag 17 maart 2021 om 17:00
Zeer herkenbaar. Mijn moeder overleed jong aan de gevolgen van borstkanker. Natuurlijk was en ben ik bang dat ik ook zo aan mijn vroegtijdige einde zal komen.
Ik ben een tijd zeer hypochondrisch geweest, en na een tijd sleet dat. Alleen bij de tweejaarlijkse controle zag en zie ik nog steeds mijn hele leven aan me voorbijtrekken. Ik heb dat geaccepteerd als onvermijdelijk, gezien mijn achtergrond.
Ook een keer gehad dat ze iets zagen maar het niet goed in beeld konden brengen. Uiteindelijk bleek het onschuldig, maar dat waren een paar hele lange maanden.
Bij mij hielpen de volgende zaken:
-Accepteren dat ik bang was
-Bij de huisarts aangeven dat ik bang was, en de afspraak maken dat ik zo vaak mocht komen als nodig was om me gerust te stellen.
-Tijd.
-En uiteindelijk: ouder worden dan mijn moeder.
Sterkte ermee, het is ook een rotziekte. Overigens kunnen ze tegenwoordig goed bepalen of het in jullie familie erfelijk is, of dat je moeder gewoon enorm veel pech heeft gehad. Je zou dat nog kunnen laten uitzoeken, als je denkt dat dat je rust geeft.
Ik ben een tijd zeer hypochondrisch geweest, en na een tijd sleet dat. Alleen bij de tweejaarlijkse controle zag en zie ik nog steeds mijn hele leven aan me voorbijtrekken. Ik heb dat geaccepteerd als onvermijdelijk, gezien mijn achtergrond.
Ook een keer gehad dat ze iets zagen maar het niet goed in beeld konden brengen. Uiteindelijk bleek het onschuldig, maar dat waren een paar hele lange maanden.
Bij mij hielpen de volgende zaken:
-Accepteren dat ik bang was
-Bij de huisarts aangeven dat ik bang was, en de afspraak maken dat ik zo vaak mocht komen als nodig was om me gerust te stellen.
-Tijd.
-En uiteindelijk: ouder worden dan mijn moeder.
Sterkte ermee, het is ook een rotziekte. Overigens kunnen ze tegenwoordig goed bepalen of het in jullie familie erfelijk is, of dat je moeder gewoon enorm veel pech heeft gehad. Je zou dat nog kunnen laten uitzoeken, als je denkt dat dat je rust geeft.
woensdag 17 maart 2021 om 18:03
Wat een verdrietige situatie TO. Ik kan me voorstellen dat je het vertrouwen in je lijf een beetje kwijt bent. Voor mij ook herkenbaar. Toen ik 28 was zijn mijn ouders kort na elkaar allebei overleden aan (borst-/prostaat)kanker. Dit is nu 4 jaar geleden. Ik heb ook een tijd echt last gehad van het idee dat ik elk moment kanker kan krijgen en dat mijn jonge kinderen dan zonder moeder achterblijven. Ik moet mezelf ook regelmatig vertellen niet iedereen die kanker krijgt meteen dood gaat.
Ik zou dit gevoel zeker bespreken tijdens de therapie die je al krijgt en als dat onvoldoende helpt (terug) naar de huisarts/POH.
Voor mezelf heb ik het gevoel dat het iets is dat moet slijten. Mij helpt de gedachten ook wel dat mijn ouders begin 50 waren, niet begin 30. Maar het blijft een onzekerheid die altijd ergens sluimert.
Ik zou dit gevoel zeker bespreken tijdens de therapie die je al krijgt en als dat onvoldoende helpt (terug) naar de huisarts/POH.
Voor mezelf heb ik het gevoel dat het iets is dat moet slijten. Mij helpt de gedachten ook wel dat mijn ouders begin 50 waren, niet begin 30. Maar het blijft een onzekerheid die altijd ergens sluimert.
woensdag 17 maart 2021 om 18:06
Het is natuurlijk heel logisch dat je bang bent, voor jou is het geen ver van je bed show, maar harde werkelijkheid. Zou het je helpen om een erfelijkheidsonderzoek te kunnen doen? Ik weet overigens niet of dat zomaar mag.
Waar krijg je schematherapie voor? Dat lijkt me een mooi begin en mocht blijken dat dat niet de plek is kun je altijd verder kijken, toch?
Veel sterkte!
Waar krijg je schematherapie voor? Dat lijkt me een mooi begin en mocht blijken dat dat niet de plek is kun je altijd verder kijken, toch?
Veel sterkte!
woensdag 17 maart 2021 om 18:09
Wij hebben trouwens ook heel veel gehad aan de borstkanker kliniek Alexander Monro in Bilthoven. Of zij ook iets kunnen betekenen als er geen sprake is van borstkanker weet ik niet, maar de professionaliteit en betrokkenheid is daar zo hartverwarmend. Ook voor de betrokkenen is er echt alle ruimte en aandacht. Er zijn ook speciale ontmoetingsplekken voor mensen die te maken hebben (gehad) met kanker, ik kan me voorstellen dat daar ook voor kennis (en een luisterend oor) zit.
woensdag 17 maart 2021 om 19:43
Wat lief dat jullie zo open willen zijn over jullie ervaringen, al vind ik het net zo oneerlijk dat het jullie ook overkomen is 
Mijn dank is daarom ook extra groot en dat voelt al veel minder alleen.
Gsleutel, jouw verhaal grijpt me nog eens extra aan. Allebei je ouders zo vlak achter elkaar... Hoe ben je er toch doorheen gekomen?
Jullie opmerkingen over erfelijkheidsonderzoek: die heb ik laten doen, een jaar of twee geleden. Er was niks uit voortgekomen. Wel is me destijds aangeboden om na mijn 40ste jaarlijks op controle te komen, omdat de zus van mijn moeder het rond die leeftijd kreeg (zij leeft nog, gelukkig). Ik zou in dat ziekenhuis ook in behandeling komen mocht er ooit sprake zijn van borstkanker. Dat gaf me destijds wel rust. Eind 2019 kreeg ik van een naderende burn-out allemaal vage klachten en is helaas die ziekte angst weer aangewakkerd.
Mijn dank is daarom ook extra groot en dat voelt al veel minder alleen.Gsleutel, jouw verhaal grijpt me nog eens extra aan. Allebei je ouders zo vlak achter elkaar... Hoe ben je er toch doorheen gekomen?
Jullie opmerkingen over erfelijkheidsonderzoek: die heb ik laten doen, een jaar of twee geleden. Er was niks uit voortgekomen. Wel is me destijds aangeboden om na mijn 40ste jaarlijks op controle te komen, omdat de zus van mijn moeder het rond die leeftijd kreeg (zij leeft nog, gelukkig). Ik zou in dat ziekenhuis ook in behandeling komen mocht er ooit sprake zijn van borstkanker. Dat gaf me destijds wel rust. Eind 2019 kreeg ik van een naderende burn-out allemaal vage klachten en is helaas die ziekte angst weer aangewakkerd.
woensdag 17 maart 2021 om 19:45
Bedankt Gsleutel, mijn regioziekenhuis heeft ook een Alexander Monro vestiging. Dat is daar ook de Mamapoli waar eerst een gesprek komt voordat de mammografie en echo worden gemaakt. Ik zal het eens navragen!gsleutel schreef: ↑17-03-2021 18:09Wij hebben trouwens ook heel veel gehad aan de borstkanker kliniek Alexander Monro in Bilthoven. Of zij ook iets kunnen betekenen als er geen sprake is van borstkanker weet ik niet, maar de professionaliteit en betrokkenheid is daar zo hartverwarmend. Ook voor de betrokkenen is er echt alle ruimte en aandacht. Er zijn ook speciale ontmoetingsplekken voor mensen die te maken hebben (gehad) met kanker, ik kan me voorstellen dat daar ook voor kennis (en een luisterend oor) zit.
woensdag 17 maart 2021 om 20:19
Ik had een baby van 5 maanden (toen mijn moeder overleed, toen mijn vader overleed was ze net een jaar) dus ik moest sowieso gewoon door. Daarnaast ben ik ook wel een persoon dat gewoon maar doorgaat en dan verdwijnt het vanzelf naar de achtergrond. Ik ben na dat jaar (eerst mantelzorg voor moeder tijdens borstkanker traject, toen een baby gekregen, moeder opnieuw ziek en overleden, vader ziek en overleden, twee keer verhuisd) wel ingestort. Dat wil zeggen: mijn rug zei uiteindelijk 'en nu is het klaar' waardoor ik echt letterlijk niks anders kon dan op de bank liggen. Toen dat weg was heb ik uiteindelijk 10 maanden thuis gezeten met als enige 'moeten' de zorg voor mijn dochter (die ook nog 2 dagen naar de opvang ging). Ik ben wel twee keer naar de POH geweest maar terugkijkend was dat meer om het idee 'ik moet er over praten, ik moet hier heel veel last van hebben' dan om íets anders. Uiteindelijk heb ik vooral veel 'niks' gedaan. En dat was schijnbaar even nodig.Amy_Santiago schreef: ↑17-03-2021 19:43Wat lief dat jullie zo open willen zijn over jullie ervaringen, al vind ik het net zo oneerlijk dat het jullie ook overkomen is
Gsleutel, jouw verhaal grijpt me nog eens extra aan. Allebei je ouders zo vlak achter elkaar... Hoe ben je er toch doorheen gekomen?
Jullie opmerkingen over erfelijkheidsonderzoek: die heb ik laten doen, een jaar of twee geleden. Er was niks uit voortgekomen. Wel is me destijds aangeboden om na mijn 40ste jaarlijks op controle te komen, omdat de zus van mijn moeder het rond die leeftijd kreeg (zij leeft nog, gelukkig). Ik zou in dat ziekenhuis ook in behandeling komen mocht er ooit sprake zijn van borstkanker. Dat gaf me destijds wel rust. Eind 2019 kreeg ik van een naderende burn-out allemaal vage klachten en is helaas die ziekte angst weer aangewakkerd.
Daarna heb ik het gewone leven weer opgepakt, ben ik weer gaan werken, ben afgestudeerd (dat was er even bij ingeschoten) en heb nog een tweede kindje gekregen. Er zijn genoeg momenten dat ik mijn ouders ontzettend mis. Dat zijn niet de verjaardagen of sterfdagen. Niet met kerst of Pasen. Nee, dat zijn de momenten dat mijn dochter door het huis danst of een boze bui heeft, de momenten dat ik een bordje eten over heb of dat in broer een opmerking maakt die precies klinkt als mijn vader. Ik mis vooral wat had kunnen zijn geloof ik.
Ik heb destijds hier een topic geopend toen ik er even helemaal doorheen zat. Dat lees ik soms terug en dan besef ik me hoe veel beter ik me nu voel. Dat onbevangen, onbezorgde gevoel zal ik niet meer terug krijgen denk ik maar dat is oké. Dat hoort ook bij deze fase van mijn leven.
Rouw is zo iets persoonlijks. Ik gun het je dat je voor jou de juiste weg en hulp gaat vinden. Sterkte!
donderdag 18 maart 2021 om 17:56
www.hdi.nl
Helen Dowling instituut.
Is gespecialiseerd in psychische begeleiding rondom kanker; ook voor naasten.
Helen Dowling instituut.
Is gespecialiseerd in psychische begeleiding rondom kanker; ook voor naasten.
donderdag 18 maart 2021 om 21:04
Wat een lange weg gsleutel.gsleutel schreef: ↑17-03-2021 20:19Ik had een baby van 5 maanden (toen mijn moeder overleed, toen mijn vader overleed was ze net een jaar) dus ik moest sowieso gewoon door. Daarnaast ben ik ook wel een persoon dat gewoon maar doorgaat en dan verdwijnt het vanzelf naar de achtergrond. Ik ben na dat jaar (eerst mantelzorg voor moeder tijdens borstkanker traject, toen een baby gekregen, moeder opnieuw ziek en overleden, vader ziek en overleden, twee keer verhuisd) wel ingestort. Dat wil zeggen: mijn rug zei uiteindelijk 'en nu is het klaar' waardoor ik echt letterlijk niks anders kon dan op de bank liggen. Toen dat weg was heb ik uiteindelijk 10 maanden thuis gezeten met als enige 'moeten' de zorg voor mijn dochter (die ook nog 2 dagen naar de opvang ging). Ik ben wel twee keer naar de POH geweest maar terugkijkend was dat meer om het idee 'ik moet er over praten, ik moet hier heel veel last van hebben' dan om íets anders. Uiteindelijk heb ik vooral veel 'niks' gedaan. En dat was schijnbaar even nodig.
Daarna heb ik het gewone leven weer opgepakt, ben ik weer gaan werken, ben afgestudeerd (dat was er even bij ingeschoten) en heb nog een tweede kindje gekregen. Er zijn genoeg momenten dat ik mijn ouders ontzettend mis. Dat zijn niet de verjaardagen of sterfdagen. Niet met kerst of Pasen. Nee, dat zijn de momenten dat mijn dochter door het huis danst of een boze bui heeft, de momenten dat ik een bordje eten over heb of dat in broer een opmerking maakt die precies klinkt als mijn vader. Ik mis vooral wat had kunnen zijn geloof ik.
Ik heb destijds hier een topic geopend toen ik er even helemaal doorheen zat. Dat lees ik soms terug en dan besef ik me hoe veel beter ik me nu voel. Dat onbevangen, onbezorgde gevoel zal ik niet meer terug krijgen denk ik maar dat is oké. Dat hoort ook bij deze fase van mijn leven.
Rouw is zo iets persoonlijks. Ik gun het je dat je voor jou de juiste weg en hulp gaat vinden. Sterkte!
Knap dat je jezelf de ruimte gegund hebt om het toch over je heen te laten komen. Ik heb ook een tijd thuisgezeten maar de rouw te weinig ruimte gegund, merk ik nu. Misschien dat ik er nog zo mee zit. En wat je zegt, over wat het had kunnen zijn... herkenbaar. Dat maakt me met tijden ook verdrietig. Soms gun ik me dat gevoel, alleen als ik weet dat ik er niet in ga zwelgen en daarna weer verder ga.
Bedankt voor het delen van je verhaal. Voelt al veel minder alleen.
woensdag 24 maart 2021 om 21:20
Nog bedankt blijmetmij. Ik zal het adres opslaan.blijmetmij schreef: ↑18-03-2021 17:56www.hdi.nl
Helen Dowling instituut.
Is gespecialiseerd in psychische begeleiding rondom kanker; ook voor naasten.
Voor nu was ik bij Alexander Monro beland voor de mammografie en heb er met de verpleegster daar een prettig gesprek gehad. Ze hebben me wat uitleg gegeven over het ontstaan van mijn moeders borstkanker. Ook konden ze me vertellen dat mijn borsten veel vet bevatten en weinig klierweefsel, wat betekend dat ze een eventuele afwijking heel snel kunnen spotten. Ik heb nog wat vragen kunnen stellen en daarna was ik eigenlijk gerustgesteld. Tevreden en mijn angst is nu beduidend minder.
Vanaf nu mag ik ook jaarlijks langskomen voor controle. Ook dat stelt me enorm gerust!
