Psyche
alle pijlers
Broer/ zus met schizofrenie
donderdag 20 september 2007 om 16:50
Graag zou ik in contact willen komen met lotgenoten die ook een broer of zus met schizofrenie hebben. Gewoon om ervaringen en emoties te delen.
Mijn zus is 31, ik ben 21. Ik weet dat ze mijn zus is en dat ze vroeger veel voor me zorgde, toch heb ik niet het gevoel een zus te hebben. In haar pubertijd ging het mis en werd ze na een lange rij van instanties en doktoren schizofreen verklaard. Ik was toen nog maar klein, maar ik weet wel dat het een nare tijd is geweest. Inmiddels gaat het wel een stuk beter met haar, ze gebruikt haar medicijnen goed en kan ook haar huis onderhouden.
Toch is duidelijk zichtbaar dat ze erg ziek is. Ook sociale vaardigheden ontbreken veelal. Ze kan zonder pardon alle toastjes opeten, langs je lopen zonder iets te zeggen of juist 6x per dag langskomen om een kopje koffie te drinken of een vreemd verhaal over ufo;s beginnen. Ook kans ze soms je woorden totaal verdraaien. Omdat ik het zielig voor haar vind, stel ik niet zo goed mijn grenzen. Hier ga ik inmiddels ook zelf een beetje aan onderdoor. Toch als je een keer streng bent, lijkt het beter met haar te gaan. Dit probeer ik nu ook, maar dat vind ik wel erg moeilijk.
Het lijkt me fijn om hierover te kunnen praten met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. Mijn vriend is echt superlief en heeft echt alle geduld van de wereld, maar het is toch anders..
Mijn zus is 31, ik ben 21. Ik weet dat ze mijn zus is en dat ze vroeger veel voor me zorgde, toch heb ik niet het gevoel een zus te hebben. In haar pubertijd ging het mis en werd ze na een lange rij van instanties en doktoren schizofreen verklaard. Ik was toen nog maar klein, maar ik weet wel dat het een nare tijd is geweest. Inmiddels gaat het wel een stuk beter met haar, ze gebruikt haar medicijnen goed en kan ook haar huis onderhouden.
Toch is duidelijk zichtbaar dat ze erg ziek is. Ook sociale vaardigheden ontbreken veelal. Ze kan zonder pardon alle toastjes opeten, langs je lopen zonder iets te zeggen of juist 6x per dag langskomen om een kopje koffie te drinken of een vreemd verhaal over ufo;s beginnen. Ook kans ze soms je woorden totaal verdraaien. Omdat ik het zielig voor haar vind, stel ik niet zo goed mijn grenzen. Hier ga ik inmiddels ook zelf een beetje aan onderdoor. Toch als je een keer streng bent, lijkt het beter met haar te gaan. Dit probeer ik nu ook, maar dat vind ik wel erg moeilijk.
Het lijkt me fijn om hierover te kunnen praten met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. Mijn vriend is echt superlief en heeft echt alle geduld van de wereld, maar het is toch anders..
donderdag 20 september 2007 om 17:47
Mijn broer heeft hetzelfde. Het is gewoon erg moeilijk om hiermee om te gaan. Mijn broer is 30 en woont zelfstandig. Dat gaat met medicatie de laatste jaren wel goed, alleen kan hij zijn huis niet zelf onderhouden. Het besef van 'O ja, mijn familie / vriend / vriendin heeft ook gevoelens, misschien moet ik me anders uitdrukken' is er gewoon niet of weinig. Het vermogen om rekening te houden met een ander is er vaak niet. Ze zitten zo verschrikkelijk met zichzelf in de knoop.... Wij moeten wel met hun buien, stemmingen en angsten rekening houden, dat is inderdaad ook niet altijd makkelijk. Ik begrijp zo goed hoe je je voelt! M'n ma kan best wel op hem mopperen, streng zijn ook. Dat werkt best goed, hij pikt het wel op en onthoudt het ook. Wat ik het ergste vind, is dat door zijn ziekte zijn talenten verspild worden. Hij kan ontzettend goed tekenen maar kan zijn werk niet afmaken of zich ertoe zetten er aan te beginnen. Ook heeft hij veel last van bijwerkingen van al die medicijnen die hij moet slikken. Een goed gesprek is tot op zekere hoogte wel met hem te voeren. De ene keer gaat het beter als de andere keer. Het blijft lastig. Een normaal gezinsleven is voor hem niet weggelegd. Hij is stapelgek op kinderen maar durft geen relatie aan te gaan, bang dat hij is dat zijn kinderen het ook krijgen. Zo hartverscheurend....
Het is moeilijk altijd begrip voor z'n situatie op te brengen maar ik behandel hem als een 'gewoon' iemand zo goed als mogelijk. Als je hier verder over wilt bomen, geneer je niet! Eindelijk eens een lotgenoot, dat vind ik zelf ook wel fijn!
Sterkte meid!!!
Het is moeilijk altijd begrip voor z'n situatie op te brengen maar ik behandel hem als een 'gewoon' iemand zo goed als mogelijk. Als je hier verder over wilt bomen, geneer je niet! Eindelijk eens een lotgenoot, dat vind ik zelf ook wel fijn!
Sterkte meid!!!
donderdag 20 september 2007 om 21:26
Beste Trixie,
Wat fijn om iemand te spreken die ook met deze dingen te maken heeft. Ik vind het ook zo ontzettend zielig voor ze, mijn zus heeft atheneum gedaan, maar ze kan alleen vrijwilligerswerk aan. En inderdaad, de kans is zo groot dat hun kinderen ook deze ziekte krijgen en/of dat ze niet goed voor hun kinderen kunnen zorgen is heel confronterend. Voor haar huisje zorgt ze wel, al weet ze soms niet wat ze met bepaalde rekeningen aan moet of durft ze niet een monteur voor de kachel te bellen. Maar met medelijden komen ze ook niet ver..
Mijn ouders kunnen er ook iets strenger mee om gaan dan ik. Toch merk ik wel dat het helpt, ook haar, dus ik probeer het wel. Door er wat van te zeggen als ze alle hapjes naar binnen propt of over buitenaardse dingen te praten. Dat kan ze ergens anders ook niet doen. Ik las ook ergens dat het belangrijk is om erg duidelijk tegen ze te zijn, ze kunnen zich niet of nauwelijks in een ander verplaatsen.
Wat fijn om iemand te spreken die ook met deze dingen te maken heeft. Ik vind het ook zo ontzettend zielig voor ze, mijn zus heeft atheneum gedaan, maar ze kan alleen vrijwilligerswerk aan. En inderdaad, de kans is zo groot dat hun kinderen ook deze ziekte krijgen en/of dat ze niet goed voor hun kinderen kunnen zorgen is heel confronterend. Voor haar huisje zorgt ze wel, al weet ze soms niet wat ze met bepaalde rekeningen aan moet of durft ze niet een monteur voor de kachel te bellen. Maar met medelijden komen ze ook niet ver..
Mijn ouders kunnen er ook iets strenger mee om gaan dan ik. Toch merk ik wel dat het helpt, ook haar, dus ik probeer het wel. Door er wat van te zeggen als ze alle hapjes naar binnen propt of over buitenaardse dingen te praten. Dat kan ze ergens anders ook niet doen. Ik las ook ergens dat het belangrijk is om erg duidelijk tegen ze te zijn, ze kunnen zich niet of nauwelijks in een ander verplaatsen.
vrijdag 21 september 2007 om 18:56
Dat klopt, dat kunnen ze inderdaad niet. En voor anderen kan dat zo confronterend zijn ! Mijn broer heeft een tijd gehad dat hij bijv. ergens op visite was (met ons of m'n ouders meegereden) en dan opeens direct weg wilde. Terug naar huis. En dan boos worden als we in Groningen zaten en uiteraard niet na een kwartier al weer weg gingen! Dan hadden wij geen begrip voor hem, zagen we dan niet hoe moeilijk hij het had... Daar is heel wat strijd over geweest. Maar uiteindelijk kreeg hij (weer) andere medicijnen en nu gaat het -afgezien van wat vervelende bijwerkingen- best aardig. Het gevaar van schizofrenie patiënten is dat ze met drugs in aanraking komen. Een vriend van mijn broer had dat ook . En juist door drugs, maakt niet uit of het nou soft- of harddrugs zijn, verergeren de symptomen van schizofrenie. Heel eng allemaal...
dinsdag 25 september 2007 om 15:59
Pff drugs dat is inderdaad heel gevaarlijk. Gelukkig heeft mijn zus daar geen moeite mee, ook niet met alcohol gelukkig. Mijn zus heeft opeens plotsklaps een vriend, ook patient, maar ze is wel heel vrolijk nu. Ze lijkt even meer in deze wereld. Ze bood me zelfs een kopje thee aan! Bijzonder!
Ik heb nu contact gezocht met de vereniging Ypsilon, organisatie voor o.a. famillieleden van mensen met schizofrenie. Zij hebben o.,a. een e-mail groep voor broers/zussen van en ik vraag nu of ze ook iets van een echte bijeenkomst hebben. Ik zal t melden zodra ik het weet!
Ik heb nu contact gezocht met de vereniging Ypsilon, organisatie voor o.a. famillieleden van mensen met schizofrenie. Zij hebben o.,a. een e-mail groep voor broers/zussen van en ik vraag nu of ze ook iets van een echte bijeenkomst hebben. Ik zal t melden zodra ik het weet!
woensdag 26 september 2007 om 10:08
Ja ik ken Ypsilon, heb die website wel eens bezocht voor informatie. Die email groep wist ik niet, bedankt voor de tip! Fijn trouwens dat je zus nu een vriend heeft, dat maakt haar wereld een stuk vrolijker! Mijn broer heeft sinds een paar maanden ook een vriendin, inderdaad ook een medepatient, en zit het leven allemaal een stuk zonniger nu!
woensdag 3 oktober 2007 om 11:46
Hai,
Ik ben er onlangs achtergekomen dat mijn oom (enige broer van mijn vader) schizofrenie heeft en psychoses e.d. Ik wist altijd wel dat hij een beetje anders was (omdat hij in gezelschap bv. vaak een bloedneus kreeg en er altijd heel onverzorgd uitziet), maar mijn ouders of oma en opa hebben me er nooit iets over gezegd.
Nu kreeg mijn vader net een telefoontje dat mijn oom al een paar dagen van slag is omdat hij een psychose heeft gehad. Hij liep over straat en werd een beetje lastig gevalen door bijdehante jongetjes en wat er daarna gebeurde weet hij allemaal niet echt meer, maar hij raakte in paniek en was er van overtuigd dat zijn paspoort en pinpas weg waren (zijn er nog) en is uiteindelijk helemaal van slag in de avondwinkel beland.
Ik schrik hier heel erg van. Ik zie hem eigenlijk bijna nooit, misschien 2 keer per jaar. Waar ik veel moeite me heb is dat ik vind dat hij een beetje verwaarloosd wordt. Mijn vader zoekt hem nooit op en belt hem nooit. Hij komt soms bij zijn moeder (mijn oma), maar zij kan niet naar hem toe omdat ze de trappen in zijn flatje niet opkomt. Zijn vader woont aan de andere kant van het land. Als we met de familie zijn wordt hij praktisch genegeerd, omdat hij best wel zachtjes praat.
Ik luister vaak wel naar hem en hij maakt eigenlijk nog best leuke grapjes en ik probeer daar zo veel mogelijk op in te gaan en erom te lachen (oprecht). Hij kwam vroeger ook altijd op mijn verjaardag en gaf me leuke kadootjes.
Het punt is, ik wil iets doen, want ik word er zo verdrietig van dat hij daar alleen in zijn huisje zit en de familie zich voor hem schaamt. Er is me gewoon nooit verteld dat hij er zo aan toe is (ben er in de zomervakantie achtergekomen via mijn halfzus die het ooit eens van mijn moeder heeft gehoord). Ik heb alleen geen idee hoe ik kan helpen, ik ben nog erg jong, heb geen hechte band met hem en weet helemaal niets van dit soort psychische aandoeningen. Hebben jullie misschien tips over hoe ik het beste met hem om kan gaan en hem een goed gevoel kan geven?
Veel sterkte en alvast bedankt voor de aandacht.
Ik ben er onlangs achtergekomen dat mijn oom (enige broer van mijn vader) schizofrenie heeft en psychoses e.d. Ik wist altijd wel dat hij een beetje anders was (omdat hij in gezelschap bv. vaak een bloedneus kreeg en er altijd heel onverzorgd uitziet), maar mijn ouders of oma en opa hebben me er nooit iets over gezegd.
Nu kreeg mijn vader net een telefoontje dat mijn oom al een paar dagen van slag is omdat hij een psychose heeft gehad. Hij liep over straat en werd een beetje lastig gevalen door bijdehante jongetjes en wat er daarna gebeurde weet hij allemaal niet echt meer, maar hij raakte in paniek en was er van overtuigd dat zijn paspoort en pinpas weg waren (zijn er nog) en is uiteindelijk helemaal van slag in de avondwinkel beland.
Ik schrik hier heel erg van. Ik zie hem eigenlijk bijna nooit, misschien 2 keer per jaar. Waar ik veel moeite me heb is dat ik vind dat hij een beetje verwaarloosd wordt. Mijn vader zoekt hem nooit op en belt hem nooit. Hij komt soms bij zijn moeder (mijn oma), maar zij kan niet naar hem toe omdat ze de trappen in zijn flatje niet opkomt. Zijn vader woont aan de andere kant van het land. Als we met de familie zijn wordt hij praktisch genegeerd, omdat hij best wel zachtjes praat.
Ik luister vaak wel naar hem en hij maakt eigenlijk nog best leuke grapjes en ik probeer daar zo veel mogelijk op in te gaan en erom te lachen (oprecht). Hij kwam vroeger ook altijd op mijn verjaardag en gaf me leuke kadootjes.
Het punt is, ik wil iets doen, want ik word er zo verdrietig van dat hij daar alleen in zijn huisje zit en de familie zich voor hem schaamt. Er is me gewoon nooit verteld dat hij er zo aan toe is (ben er in de zomervakantie achtergekomen via mijn halfzus die het ooit eens van mijn moeder heeft gehoord). Ik heb alleen geen idee hoe ik kan helpen, ik ben nog erg jong, heb geen hechte band met hem en weet helemaal niets van dit soort psychische aandoeningen. Hebben jullie misschien tips over hoe ik het beste met hem om kan gaan en hem een goed gevoel kan geven?
Veel sterkte en alvast bedankt voor de aandacht.
woensdag 3 oktober 2007 om 15:35
@yukkii, wat lief van jou dat je zo meeleeft met jouw oom. Ik denk dat je al behoorlijk goed je best doet hoor. Jij geeft hem aandacht op familiebijeenkomsten en je behandelt hem als een normaal persoon.
Ik denk niet dat jij hem als jong nichtje echt zijn leven kunt verbeteren. Maar misschien kun je hier met jouw familie over praten en zeggen dat je hier moeite mee hebt. Jouw vader weet natuurlijk ook wel dat hij zijn broer verwaarloost, misschien kun je hem daarop aanspreken? (Een beetje emotionele chantage kan nooit kwaad in dit soort gevallen). Misschien kunnen jullie samen dingen bedenken om jouw ooms leven net wat makkelijker te maken. Zo weet ik dat er in veel steden buddy's bestaan voor psychiatrische patienten. Misschien kan jouw vader hem (in overleg) daarvoor opgeven?
Ik denk niet dat jij hem als jong nichtje echt zijn leven kunt verbeteren. Maar misschien kun je hier met jouw familie over praten en zeggen dat je hier moeite mee hebt. Jouw vader weet natuurlijk ook wel dat hij zijn broer verwaarloost, misschien kun je hem daarop aanspreken? (Een beetje emotionele chantage kan nooit kwaad in dit soort gevallen). Misschien kunnen jullie samen dingen bedenken om jouw ooms leven net wat makkelijker te maken. Zo weet ik dat er in veel steden buddy's bestaan voor psychiatrische patienten. Misschien kan jouw vader hem (in overleg) daarvoor opgeven?
woensdag 3 oktober 2007 om 20:28
@yukki, bedenk wel dat hoe lief je het ook bedoelt, dat jij de last van je oom niet kunt dragen. Het is uiteraard enorm vervelend voor je oom en aandacht voor hem kan ook zeker geen kwaad. Maar de kans is erg klein dat je oom ooit helemaal hersteld. Zo'n maatjesproject zoals Hanky zegt zal hem waarschijnlijk kunnen helpen net als een Dag activiteiten centrum. Dat is een plaats waar mensen met psychische problemen langs kunnen komen voor een praatje, een bezigheid of gezelligheid. Echter, je oom moet dit wel willen, je kunt hem niet dwingen. Krijgt je oom verder wel psychische zorg? Veel sterkte ermee! Ik zou je zorgen zeker met je vader bespreken.
@moedervan, Ik weet helaas weinig over kinderen met schizofrenie. In Noord-Holland kunt u voor meer informatie waarschijnlijk terecht bij GGZ dijk en duin. Maar ook in andere provincies kunt u bij instellingen voor geestelijke gezondheid meer informatie krijgen. Uw huisarts weet vast waar u moet zijn voor meer info denk ik. En schaam je niet om het te vragen aan de huisarts, meer mensen/kinderen hebben psychische klachten dan je denkt! Hoe eerder iemand hulp krijgt, des te beter!
@moedervan, Ik weet helaas weinig over kinderen met schizofrenie. In Noord-Holland kunt u voor meer informatie waarschijnlijk terecht bij GGZ dijk en duin. Maar ook in andere provincies kunt u bij instellingen voor geestelijke gezondheid meer informatie krijgen. Uw huisarts weet vast waar u moet zijn voor meer info denk ik. En schaam je niet om het te vragen aan de huisarts, meer mensen/kinderen hebben psychische klachten dan je denkt! Hoe eerder iemand hulp krijgt, des te beter!
dinsdag 16 oktober 2007 om 06:59
nu ik ben nu sins 2003 getrouwd mijn vrouw heeft schizofrenie haar broer haar vader nu tot op de dag vanvandaaggaat het een stuk beter met mijn vrouw ze neemt haar medicatie en gaat haar ganglaat ze dingen zelf doen bv telefooneren je kunt altijd ingrijpen als het mis gaat maar laat ze het zelf doen wij hebben bewust geen kinderen genomen maar 2 honden zij is er stappel mee ze heeft 2 hulpverleensters komen thuis gaat perfect allen het huis houden
1 uur hulp per week wie heeft daar ervaring mee hoe kun je dit aankaarten dat dat te weinig is dank u voor een oor van u theo.
1 uur hulp per week wie heeft daar ervaring mee hoe kun je dit aankaarten dat dat te weinig is dank u voor een oor van u theo.
voor u vragen mail gerust tkeurentjes@home.nl
dinsdag 16 oktober 2007 om 07:16
hallo moeder van als u bij googel intikt kinderen met schizofrenie komt u bij
jong ypsilon met vragen enzv kijk maar een rustig en als je nog vragen heb hoor ik ze graag theo
jong ypsilon met vragen enzv kijk maar een rustig en als je nog vragen heb hoor ik ze graag theo
voor u vragen mail gerust tkeurentjes@home.nl
dinsdag 16 oktober 2007 om 07:38
http://nl.psychiatrie.be/...l?itemname=P_kinderen&s=2:
hallo!
misschien helemaal niet de plek hiervoor maar weten jullie iets over kinderen met schizofrenie? De Ypsilon site heb ik inmiddels al bezocht
sterkte!
http://www.ouders.nl/psycho/lpsy0111.htm
http://nl.janssen-cilag.b...jhtml?itemname=schizo&s=0
mog u nog wat weten wilen tkeurentjes@home.nl
voor u vragen mail gerust tkeurentjes@home.nl
