Psyche
alle pijlers
Chronisch (geestes)ziek
vrijdag 21 april 2023 om 14:36
Zijn er hier mensen die dusdanig langdurige mentale klachten hebben dat medicatie/therapie weinig uitmaakt en ze daardoor niet (meer) kunnen werken of misschien zelfs niet meer zelfstandig kunnen leven?
Na jaren leven met depressie en chronische, zware angststoornis uitgevallen op het werk. Ik heb eerder therapie gehad maar achteraf was dit geen echte therapeut maar een psychiatrische 'nurse', zo is mij verteld. De therapie ging overal en nergens heen en had geen effect. Ik begin binnenkort met nieuwe therapie maar wil me ook orienteren op de mogelijkheid dat het niet helpt. Nu is het een doembeeld.
Mijn klachten:
- constante angst die verergerd is sinds de Coronatijd. Kan door alles getriggerd worden, oorlog op tv, een virus, maar voornamelijk intense faalangst gericht op het werk waardoor ik vastloop.
- depressie door het leven met deze angst.
- fysieke klachten, zoals hoge pols, flauwvallen, hoesten, overgeven. Fysiek is er niks mis.
Het huishouden runnen was nooit een probleem maar op werk heb ik zo'n laag zelfbeeld dat zelfs als ik complimenten ontving, ik dat niet geloofde,enorm focuste op fouten en kritiek en hierdoor uitviel. Ik zonderde me steeds meer af van het team en had hevige paniekaanvallen in de ochtend.
Is dit herkenbaar voor iemand? Ben je voorgoed uitgevallen of weer aan het werk? Wat hielp je qua therapie? Wat vermijd je nu?
Na jaren leven met depressie en chronische, zware angststoornis uitgevallen op het werk. Ik heb eerder therapie gehad maar achteraf was dit geen echte therapeut maar een psychiatrische 'nurse', zo is mij verteld. De therapie ging overal en nergens heen en had geen effect. Ik begin binnenkort met nieuwe therapie maar wil me ook orienteren op de mogelijkheid dat het niet helpt. Nu is het een doembeeld.
Mijn klachten:
- constante angst die verergerd is sinds de Coronatijd. Kan door alles getriggerd worden, oorlog op tv, een virus, maar voornamelijk intense faalangst gericht op het werk waardoor ik vastloop.
- depressie door het leven met deze angst.
- fysieke klachten, zoals hoge pols, flauwvallen, hoesten, overgeven. Fysiek is er niks mis.
Het huishouden runnen was nooit een probleem maar op werk heb ik zo'n laag zelfbeeld dat zelfs als ik complimenten ontving, ik dat niet geloofde,enorm focuste op fouten en kritiek en hierdoor uitviel. Ik zonderde me steeds meer af van het team en had hevige paniekaanvallen in de ochtend.
Is dit herkenbaar voor iemand? Ben je voorgoed uitgevallen of weer aan het werk? Wat hielp je qua therapie? Wat vermijd je nu?
mollylolly wijzigde dit bericht op 21-04-2023 14:39
5.02% gewijzigd
zondag 7 mei 2023 om 21:31
Denk niet in tijd, maar denk in stappen.MollyLolly schreef: ↑07-05-2023 21:28Ja, ik schat dus minimaal een jaar, maar goed, we zullen zien.
Leuk dat je dat nu zo ziet, maar dan leg je een druk op jezelf die je niet kan gebruiken en niet bevordelijk is voor herstel.
zondag 7 mei 2023 om 21:36
Voor mij zou de eerste stap zijn de angst te dempen. Dan aan de slag gaan met herinneringen zodat die geen nieuwe angsten triggeren en ik me niet overal onveilig voel. Vervolgens wil ik mijn zelfvertrouwen opkrikken zodat ik geen hevige faalangst meer ervaar op het werk.yourlocalhero schreef: ↑07-05-2023 21:31Denk niet in tijd, maar denk in stappen.
Leuk dat je dat nu zo ziet, maar dan leg je een druk op jezelf die je niet kan gebruiken en niet bevordelijk is voor herstel.
Pas als ik de dag door kom zonder angst en me niet terug trek bij kritiek ben ik weer duurzaam inzetbaar. Het zijn veel stappen die ik nog moet zetten.
zondag 7 mei 2023 om 21:46
Weet je, ik beschouw mezelf echt als grotendeels hersteld van mijn angststoornis (oké, de balans is wat wankel maar ik ga nu ook door een rottijd). En toch ben ik nog steeds elke dag wel angstig (soms een beetje, soms heel erg, soms heel even, soms de hele dag). Het voelen van angst is echt het probleem niet, het gaat om jouw reactie erop. Als je het eenmaal accepteert, is het heus niet meer zo erg om af en toe wat angst te voelen..(en nee, dan bedoel ik natuurlijk niet 10 paniekaanvallen per dag: niemand wil en kan dat accepteren natuurlijkMollyLolly schreef: ↑07-05-2023 21:36Voor mij zou de eerste stap zijn de angst te dempen. Dan aan de slag gaan met herinneringen zodat die geen nieuwe angsten triggeren en ik me niet overal onveilig voel. Vervolgens wil ik mijn zelfvertrouwen opkrikken zodat ik geen hevige faalangst meer ervaar op het werk.
Pas als ik de dag door kom zonder angst en me niet terug trek bij kritiek ben ik weer duurzaam inzetbaar. Het zijn veel stappen die ik nog moet zetten.
. Ik snap dat deze acceptatie echt nog een brug te ver is voor je (dat was het voor mij ook heel lang, en is het soms nog steeds), dus het geeft niet of je me gelooft. Ik wil alleen maar zeggen dat de oplossing niet ligt om het al dan niet voelen van emoties (daar heb je namelijk precies 0 controle over), maar in hoe jij ermee omgaat en ze interpreteert. En dat kun je echt, over een tijdje, leren! Houd moed, wees geduldig en lief voor jezelf! (En schrijf mee in het angst topic, daar gaat het er misschien iets vriendelijker aan toe).
zondag 7 mei 2023 om 21:51
Zal er meeschrijven.Mia schreef: ↑07-05-2023 21:46Weet je, ik beschouw mezelf echt als grotendeels hersteld van mijn angststoornis (oké, de balans is wat wankel maar ik ga nu ook door een rottijd). En toch ben ik nog steeds elke dag wel angstig (soms een beetje, soms heel erg, soms heel even, soms de hele dag). Het voelen van angst is echt het probleem niet, het gaat om jouw reactie erop. Als je het eenmaal accepteert, is het heus niet meer zo erg om af en toe wat angst te voelen..(en nee, dan bedoel ik natuurlijk niet 10 paniekaanvallen per dag: niemand wil en kan dat accepteren natuurlijk
Ik snap dat deze acceptatie echt nog een brug te ver is voor je (dat was het voor mij ook heel lang, en is het soms nog steeds), dus het geeft niet of je me gelooft. Ik wil alleen maar zeggen dat de oplossing niet ligt om het al dan niet voelen van emoties (daar heb je namelijk precies 0 controle over), maar in hoe jij ermee omgaat en ze interpreteert. En dat kun je echt, over een tijdje, leren! Houd moed, wees geduldig en lief voor jezelf! (En schrijf mee in het angst topic, daar gaat het er misschien iets vriendelijker aan toe).
En zeker, lichte angst valt op ten duur weg te stoppen en mee te leven gelukkig. Daar wil ik naartoe werken
zondag 7 mei 2023 om 21:52
Wat jij moet doen is afwachten. Je bent veel te veel bezig met de toekomst. Wat zal het UWV zeggen? Wat zal de bedrijfsarts zeggen? Etc.MollyLolly schreef: ↑07-05-2023 21:36Voor mij zou de eerste stap zijn de angst te dempen. Dan aan de slag gaan met herinneringen zodat die geen nieuwe angsten triggeren en ik me niet overal onveilig voel. Vervolgens wil ik mijn zelfvertrouwen opkrikken zodat ik geen hevige faalangst meer ervaar op het werk.
Pas als ik de dag door kom zonder angst en me niet terug trek bij kritiek ben ik weer duurzaam inzetbaar. Het zijn veel stappen die ik nog moet zetten.
Misschien ben je over twee maanden weer volledig inzetbaar. Misschien over twee jaar, misschien nooit meer. En als jij faalangst hebt over werk (waarom in godsnaam, het is maar werk...), dan ga je in therapie leren daarmee om te gaan.
Laat. Het. Los. En natuurlijk is jouw baas je liever kwijt dan rijk. Je hebt een tijdelijk contract, het kost hem klauwen met geld als je in de ziektewet blijft nadat je daar weg bent (want je krijgt echt geen contractverlenging). Is hard, maar zo gaat dat dus. Herstel is belangrijker dan een kaartje van je (binnenkort) ex-collega's.
Enfin. Structuur, een goede dagindeling, is heel belangrijk. Je kunt ook vrijwilligerswerk doen, voor een uur per dag, of meer. Zo bouw je weer op. Over het UWV: je krijgt een coach die je helpt te re-integreren. Althans, zo was dat bij mij. Maar je hebt nu nog niks met het UWV te maken, pas als je uit dienst bent. De eerste paar maanden krijg je 75% van je laatstverdiende loon, daarna 70%. Maar zover is het dus nog niet.
zondag 7 mei 2023 om 21:52
Je had 24 april toch de bedrijfsarts gesproken?
En je hebt echt gedachten die niet kloppen. Dat je suicidaal op de spoed bent beland en 3 pillen slikt betekent niet per definitie dat je niet kan werken. Ik heb hetzelfde gehad en werkte nog wel wat als afleiding.
Ook hoef je de dagen niet zonder angst door te brengen en goed tegen kritiek te kunnen om weer te gaan werken.
Bedenkt voor jezelf niet allemaal van dit soort criteria. Werk gewoon aan je herstel en overleg met je behandelaars en bedrijfsarts over wel of niet werken.
En je hebt echt gedachten die niet kloppen. Dat je suicidaal op de spoed bent beland en 3 pillen slikt betekent niet per definitie dat je niet kan werken. Ik heb hetzelfde gehad en werkte nog wel wat als afleiding.
Ook hoef je de dagen niet zonder angst door te brengen en goed tegen kritiek te kunnen om weer te gaan werken.
Bedenkt voor jezelf niet allemaal van dit soort criteria. Werk gewoon aan je herstel en overleg met je behandelaars en bedrijfsarts over wel of niet werken.
zondag 7 mei 2023 om 21:56
Ik dacht dat zij de arts was, maar zij bleek de assistente te zijn.Salvavida schreef: ↑07-05-2023 21:52Je had 24 april toch de bedrijfsarts gesproken?
En je hebt echt gedachten die niet kloppen. Dat je suicidaal op de spoed bent beland en 3 pillen slikt betekent niet per definitie dat je niet kan werken. Ik heb hetzelfde gehad en werkte nog wel wat als afleiding.
Ook hoef je de dagen niet zonder angst door te brengen en goed tegen kritiek te kunnen om weer te gaan werken.
Bedenkt voor jezelf niet allemaal van dit soort criteria. Werk gewoon aan je herstel en overleg met je behandelaars en bedrijfsarts over wel of niet werken.
Het punt is, werken lukt me NU gewoon NIET. Misschien jou wel, misschien je buurvrouw, misschien je neef... maar mij niet. Ik was heel amgstig op het werk en had brainfog. Misschien is dat over 2 maanden over, misschien niet.
zondag 7 mei 2023 om 21:59
Fijn dat je het uitlegt, dat wilde ik weten.Grumpywoman schreef: ↑07-05-2023 21:52Wat jij moet doen is afwachten. Je bent veel te veel bezig met de toekomst. Wat zal het UWV zeggen? Wat zal de bedrijfsarts zeggen? Etc.
Misschien ben je over twee maanden weer volledig inzetbaar. Misschien over twee jaar, misschien nooit meer. En als jij faalangst hebt over werk (waarom in godsnaam, het is maar werk...), dan ga je in therapie leren daarmee om te gaan.
Laat. Het. Los. En natuurlijk is jouw baas je liever kwijt dan rijk. Je hebt een tijdelijk contract, het kost hem klauwen met geld als je in de ziektewet blijft nadat je daar weg bent (want je krijgt echt geen contractverlenging). Is hard, maar zo gaat dat dus. Herstel is belangrijker dan een kaartje van je (binnenkort) ex-collega's.
Enfin. Structuur, een goede dagindeling, is heel belangrijk. Je kunt ook vrijwilligerswerk doen, voor een uur per dag, of meer. Zo bouw je weer op. Over het UWV: je krijgt een coach die je helpt te re-integreren. Althans, zo was dat bij mij. Maar je hebt nu nog niks met het UWV te maken, pas als je uit dienst bent. De eerste paar maanden krijg je 75% van je laatstverdiende loon, daarna 70%. Maar zover is het dus nog niet.
Ik ga het meer loslaten. Ik heb steeds het gevoel dat ik me moet verdedigen, maar na tig losse contracten en uitval lijkt het me niet dat snel weer aan de slag gaan slim is. Maar wie weet.
Overigens ben ik opgevoed in een enorm prestatiegericht huishouden waar niet slagen op een toets letterlijk klappen betekende. Dat heb ik geinternaliseerd.
maandag 8 mei 2023 om 00:10
En dan geef je gewoon aan sorry ben nog steeds ziek.MollyLolly schreef: ↑07-05-2023 23:57Morgen belt werk weer, maar ik weet nu al dat ik niks uit mijn handen krijg.
maandag 8 mei 2023 om 01:10
Ja, ga ik doen. Hopelijk kan ik dan sneller naar de BA.
maandag 8 mei 2023 om 04:53
Dat staat los van elkaar. En hoezo "hopelijk?". Je bent ziek. Klaar. Loslaten dus.
maandag 8 mei 2023 om 09:52
Ik zeg ook niet dat je wel kunt werken. Dat kan ik niet beoordelen, ik ben geen bedrijfsarts. Ik zeg alleen dat je gedachten niet kloppen. Dat de feiten dat je angstig bent, op de spoed bent beland en 3 pillen slikt niet per definitie betekent dat je niet kunt werken.MollyLolly schreef: ↑07-05-2023 21:56Ik dacht dat zij de arts was, maar zij bleek de assistente te zijn.
Het punt is, werken lukt me NU gewoon NIET. Misschien jou wel, misschien je buurvrouw, misschien je neef... maar mij niet. Ik was heel amgstig op het werk en had brainfog. Misschien is dat over 2 maanden over, misschien niet.
Net als het feit dat de psychiater noemt dat het nog wel een half jaar tot een jaar kan duren totdat je echt verbetering ziet. Jij koppelt daar de conclusie aan dat je dus een jaar niet gaat kunnen werken. Ook zo'n gedachte die niet klopt.
Probeer je bij de feiten te houden. Het is je angst die al die niet kloppende conclusies trekt. En door die angstgedachten niet tegen te spreken wordt de angst alleen maar gevoed.
maandag 8 mei 2023 om 11:27
Die assistente van de bedrijfsarts kan heel goed een POB of een casemanager onder taakdelegatie zijn. Dat zijn mensen die allerlei dingen kunnen uitvragen en dan met de bedrijfsarts overleggen hoe dat geïnterpreteerd moet worden. Dat geldt als "bedrijfsarts gesproken". Als die reageert dat jij geen benutbare mogelijkheden hebt, dan kun je nu niet werken. Klaar. En als je van mening verschilt met hem/haar, dan kun je een second opinion aanvragen, maar volgens mij is dat nu helemaal niet ter sprake.
Je collega's die geen contact opnemen? Die doen dat wellicht in jouw belang (in hun ogen), jij geeft immers aan dat het je allemaal teveel is, zou contact dat niet triggeren? Ik kan me dat best voorstellen, ook al weet jij dat het wel heel erg goed zou doen om eens wat te horen.
En houd eens op met kijken naar hoe je volgend jaar of zo weer aan een baan zou kunnen komen! Wat er nu speelt is belangrijker. Je moet eerst "vandaag" doorkomen, als dat lukt ga je kijken naar "morgen" en daarna komt "volgende week" eens aan de beurt. Voor nu is ademhalen, eten, drinken en slapen voldoende blijkbaar, je zegt zelf dat je jezelf niet eens aankleedt iedere dag. Dat lijkt me een goed begin. Niet gaan bedenken of je wel of niet kan re-integreren bij het UWV. Dat is echt pas van veel latere zorg. Eerst NU onder controle krijgen, de toekomst is de toekomst.
Je collega's die geen contact opnemen? Die doen dat wellicht in jouw belang (in hun ogen), jij geeft immers aan dat het je allemaal teveel is, zou contact dat niet triggeren? Ik kan me dat best voorstellen, ook al weet jij dat het wel heel erg goed zou doen om eens wat te horen.
En houd eens op met kijken naar hoe je volgend jaar of zo weer aan een baan zou kunnen komen! Wat er nu speelt is belangrijker. Je moet eerst "vandaag" doorkomen, als dat lukt ga je kijken naar "morgen" en daarna komt "volgende week" eens aan de beurt. Voor nu is ademhalen, eten, drinken en slapen voldoende blijkbaar, je zegt zelf dat je jezelf niet eens aankleedt iedere dag. Dat lijkt me een goed begin. Niet gaan bedenken of je wel of niet kan re-integreren bij het UWV. Dat is echt pas van veel latere zorg. Eerst NU onder controle krijgen, de toekomst is de toekomst.
maandag 8 mei 2023 om 13:57
Ja, ik besef steeds meer dat ik door het hier en nu moet komen, dat de toekomst dan makkelijker gaat.
En wie weet lukt werk wel dan. Maar omdat daar het grootste pijnpunt zit verwacht ik dat het nog even duurt. Het steeds falen triggert ook veel angst en ik moet mijn hele zelfbeeld opkrikken wil ik geloven dat ik niet dom/mislukt/beperkt ben.
En wie weet lukt werk wel dan. Maar omdat daar het grootste pijnpunt zit verwacht ik dat het nog even duurt. Het steeds falen triggert ook veel angst en ik moet mijn hele zelfbeeld opkrikken wil ik geloven dat ik niet dom/mislukt/beperkt ben.
maandag 8 mei 2023 om 15:19
maandag 8 mei 2023 om 19:49
Zolang het niet de arbodienst (dus de bedrijfsarts of een van diens assistenten) is, is er niets aan de hand. Laat maar langs je afglijden. De relatie met je werkgever is niet te redden en daar is ook weinig reden voor.MollyLolly schreef: ↑08-05-2023 19:29Ja, en ik ga nu een maatschappelijk werker krijgen die mij helpt bij de praktische zaken. Dat geeft veel rust.
Mijn werk dramde nog over die 6 uur maar ik heb al meermaals gezegd dat dat niet gaat lukken. Dus ik weet het ook even niet.
Als je werkgever echt twijfelt aan de mate van ziek zijn, dan zorgen ze wel voor een eerder plekje bij de bedrijfsarts, neem maar van mij aan. Bij een vermoeden van fraude of aanstellerij is er snel een plekje gevonden, maar je werkgever neemt die moeite niet. Blijkbaar zien ze beter dan jij aanneemt dat je wel echt arbeidsongeschikt bent op dit moment. Maar wie niets probeert, krijgt zeker niets, wellicht vragen ze je te werken met die insteek.
Maar houd je nu echt alleen bezig met het nu, morgen komt morgen en de rest van de toekomst is pas daarna aan de beurt.
maandag 8 mei 2023 om 20:18
Ja, de assistent had het over kijken wat kon, maar toen was ik niet zo ziek als nu. Er zijn nog twee overlijdens (familie, huisdier) tussendoor gekomen waardoor ik heel erg instabiel ben.
woensdag 10 mei 2023 om 16:11
Hoe kan ik het doordrukken dat ik echt te ziek ben? Ik gaf aan dat het zo slecgt ging dat ik bij de HAP was geweest en zij zei 'probeer dan iig x en y te doen". Het lukt me niet om te overtuigen dat het niet gaat ondanks dat de specialisten zeggen dat ik nu echt rust moet nemen.
Ik spreek BA pas in juni en voor er contact is geweest tussen hem en mijn psychiater zal het ook al tegen juli zijn.
Ik spreek BA pas in juni en voor er contact is geweest tussen hem en mijn psychiater zal het ook al tegen juli zijn.
woensdag 10 mei 2023 om 16:21
Ziek is ziek, ze hoeft geen verhaal te horen, ze hoeft niet van de hoed en rand te weten. Ziek is ziek.MollyLolly schreef: ↑10-05-2023 16:11Hoe kan ik het doordrukken dat ik echt te ziek ben? Ik gaf aan dat het zo slecgt ging dat ik bij de HAP was geweest en zij zei 'probeer dan iig x en y te doen". Het lukt me niet om te overtuigen dat het niet gaat ondanks dat de specialisten zeggen dat ik nu echt rust moet nemen.
Ik spreek BA pas in juni en voor er contact is geweest tussen hem en mijn psychiater zal het ook al tegen juli zijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
