Psyche
alle pijlers
Chronische ontevredenheid of "behandelbare aandoening&q
dinsdag 23 april 2019 om 10:56
Lieve lezers,
Mijn vraag in de titel van het topic slaat op mijn gemoed en stemming. Ik heb namelijk op papier niets te klagen (fysiek gezond, goede baan, partner, lieve familie en vrienden, leuke woonplaats etc) maar blijf zo in de knoop zitten met mezelf. Vorig jaar een aantal maanden overspannen/depressief thuis gezeten, maar inmiddels weer volop aan het werk en mijn sociale leven draait weer. Het blijft alleen zo dat iedere maand-2 maanden er een soort terugval is: dan voelt het alsof er een gordijn tussen mij en de rest van de wereld hangt, heb ik nergens zin in, kan nergens van genieten, voel me hier vervolgens enorm schuldig over en verval in dwangmatig met eten om gaan en twijfel over alles. Tussendoor zijn er soms dagen dat ik euforisch en onrustig ben en gelukkig ook "normale" dagen waarin alles gewoon is zoals het is.
Ik heb trucjes om mezelf wat op te lappen (wandelen, sporten, yoga, soms gevoelens te delen, schrijven) maar op de slechte momenten moet ik dit blijven doen om niet te vervallen in piekeren en zwartgalligheid.
Voor mijn werk kom ik soms in aanraking met psychologie/psychiatrie waardoor ik me ben gaan afvragen of ik in een hokje daarvan te plaatsen ben (ik herken pre-menstruele klachten, depressieve symptomen maar ook bepaalde persoonlijkheidstrekken) of dat ik last heb van chronische ontevredenheid cq dat dit bij mij hoort en ik mijn verwachtingen over eventuele verbetering van mijn stemming moet bijstellen.
Nu snap ik dat jullie ook geen diagnose kunnen en mogen stellen, maar ik ben vooral benieuwd naar herkenning en/of tips hoe jullie hier dan mee om gaan (nog andere trucs, stappen ondernomen bij dokter etc)?
Alvast thanks voor de reacties en het meedenken
Mijn vraag in de titel van het topic slaat op mijn gemoed en stemming. Ik heb namelijk op papier niets te klagen (fysiek gezond, goede baan, partner, lieve familie en vrienden, leuke woonplaats etc) maar blijf zo in de knoop zitten met mezelf. Vorig jaar een aantal maanden overspannen/depressief thuis gezeten, maar inmiddels weer volop aan het werk en mijn sociale leven draait weer. Het blijft alleen zo dat iedere maand-2 maanden er een soort terugval is: dan voelt het alsof er een gordijn tussen mij en de rest van de wereld hangt, heb ik nergens zin in, kan nergens van genieten, voel me hier vervolgens enorm schuldig over en verval in dwangmatig met eten om gaan en twijfel over alles. Tussendoor zijn er soms dagen dat ik euforisch en onrustig ben en gelukkig ook "normale" dagen waarin alles gewoon is zoals het is.
Ik heb trucjes om mezelf wat op te lappen (wandelen, sporten, yoga, soms gevoelens te delen, schrijven) maar op de slechte momenten moet ik dit blijven doen om niet te vervallen in piekeren en zwartgalligheid.
Voor mijn werk kom ik soms in aanraking met psychologie/psychiatrie waardoor ik me ben gaan afvragen of ik in een hokje daarvan te plaatsen ben (ik herken pre-menstruele klachten, depressieve symptomen maar ook bepaalde persoonlijkheidstrekken) of dat ik last heb van chronische ontevredenheid cq dat dit bij mij hoort en ik mijn verwachtingen over eventuele verbetering van mijn stemming moet bijstellen.
Nu snap ik dat jullie ook geen diagnose kunnen en mogen stellen, maar ik ben vooral benieuwd naar herkenning en/of tips hoe jullie hier dan mee om gaan (nog andere trucs, stappen ondernomen bij dokter etc)?
Alvast thanks voor de reacties en het meedenken
woensdag 24 april 2019 om 10:12
Wij waren vorig jaar op vakantie in Italië, heb na 2 dagen mijn man huilend gevraagd of we alsjeblieft terug naar huis konden, was zo bang. Sloeg helemaal nergens op. Durfde niet eens met ons kind buiten ons dorp in de auto te rijden. En nu ik weer aan de pil ben durf ik alles weer.lilalinda schreef: ↑23-04-2019 11:28Ik dacht dat ik gek werd, had hele rare angsttoestanden, heel akelig. Ik kan me ineens voorstellen, dat mensen echt doordraaien, zo beangstigend. Wist niet meer of ik droomde (nachtmerrie) of wakker was.
Huisarts herkende het, pil voorgeschreven (geen stopweek) en het is over.
Goeie huisarts heb je trouwens!!!
Ik heb als ik niet aan de pil ben ADD. Als ik wel aan de pil ben is het een stuk minder, maar de psychiater vond het maar onzin toen ik dat aangaf.... De onwetendheid is echt heel groot volgens mij.
