Psyche
alle pijlers
Complexe ptss, therapie en werk
vrijdag 30 maart 2018 om 17:59
Hoi,
Verhaal in t kort, door vervelende gebeurtenissen in het verleden heb ik een complexe ptss ontwikkeld (vorige week door psych gediagnosticeerd). Nu eindelijk diagnose maar weer een wachttijd van 2 maanden voor de behandeling kan starten.
Nu komt mn vraag, 2 weken geleden heb ik me ziekgemeld omdat t me teveel werd. Ook paniekaanvallen op werk en door de stress van t werk en thuis functioneerde ik amper. Thuis en gezin kan ik niet op pauze zetten dus me ziekgemeld in de hoop dat rust me goed Ou doen en ik snel weer aan t werk zou kunnen.
Maar eigenlijk voel ik me nog steeds tzelfde... Angstig, prikkelbaar, kan me niet concentreren en alles is me snel teveel met woedeuitbarstingen of huilbuien tot gevolg. En ik ben zooo moe.
Dinsdag gesprek met bedrijfsarts, maar weet niet wat ik moet doen... Kan ik min 2 maanden thuiszitten tot de behandeling wat aan slaat?
Of weer gaan werken met alle bijkomende stress?
Verhaal in t kort, door vervelende gebeurtenissen in het verleden heb ik een complexe ptss ontwikkeld (vorige week door psych gediagnosticeerd). Nu eindelijk diagnose maar weer een wachttijd van 2 maanden voor de behandeling kan starten.
Nu komt mn vraag, 2 weken geleden heb ik me ziekgemeld omdat t me teveel werd. Ook paniekaanvallen op werk en door de stress van t werk en thuis functioneerde ik amper. Thuis en gezin kan ik niet op pauze zetten dus me ziekgemeld in de hoop dat rust me goed Ou doen en ik snel weer aan t werk zou kunnen.
Maar eigenlijk voel ik me nog steeds tzelfde... Angstig, prikkelbaar, kan me niet concentreren en alles is me snel teveel met woedeuitbarstingen of huilbuien tot gevolg. En ik ben zooo moe.
Dinsdag gesprek met bedrijfsarts, maar weet niet wat ik moet doen... Kan ik min 2 maanden thuiszitten tot de behandeling wat aan slaat?
Of weer gaan werken met alle bijkomende stress?
lovebird1983 wijzigde dit bericht op 02-09-2018 22:04
9.46% gewijzigd
vrijdag 30 maart 2018 om 18:05
2 weken geleden heb je je ziek gemeld en je voelt je "nog steeds" hetzelfde en wilt nu mss alweer aan het werk? Mevrouwtje Ongeduld..?
Waarom geef je niet even toe aan het feit dat het niet goed met je gaat?
Je therapie is nog niet eens begonnen! Is dit iets wat jij de tijd kunt geven? Of mag het eigenlijk niet, van jezelf?
Waarom geef je niet even toe aan het feit dat het niet goed met je gaat?
Je therapie is nog niet eens begonnen! Is dit iets wat jij de tijd kunt geven? Of mag het eigenlijk niet, van jezelf?
vrijdag 30 maart 2018 om 18:08
Soms kijkt een bedrijfsarts of je wel kunt werken, maar andere taken doet dan je eigenlijke baan. Niet in alle gevallen geeft volledig thuiszitten de beste kans op herstel, soms helpt het om afleiding te hebben en 'simpel' werk te doen.
Gewoon goed aangeven waar je tegen aan loopt, en desnoods afspreken dat je eerst nog 2 weken thuis wil zijn en daarna pas wil onderzoeken hoe verder.
Succes met het hele gebeuren, klinkt zwaar
Gewoon goed aangeven waar je tegen aan loopt, en desnoods afspreken dat je eerst nog 2 weken thuis wil zijn en daarna pas wil onderzoeken hoe verder.
Succes met het hele gebeuren, klinkt zwaar
vrijdag 30 maart 2018 om 18:29
Lovebird, twee weken thuiszitten is misschien genoeg om te genezen van een extreem zware griep, maar dit wat jij beschrijft is wel wat anders
Als je werk voor jou nu afleiding betekent, iets doen waar je goed in bent of graag doet, zou je kunnen voorstellen dat je een aantal uren gaat werken, om aan de gang te blijven. Als je je er alleen maar ellendiger door voelt zou ik nog een tijd thuis blijven, en proberen andere dingen te doen om je beter te voelen, voordat je therapie begint.
Slaap je wel een beetje ? Dat is belangrijk om tot rust te komen, hoor.
Kun je in de tussentijd misschien terecht bij de huisarts voor ondersteuning ?
In sommige praktijken werkt een POH-GGZ, een praktijkondersteuner die je tijdelijk zou kunnen helpen, met gesprekken of tips. Vaak kun je daar redelijk snel terecht. Twee maanden wachttijd is afschuwelijk als je aan de grond zit.
Er is hier een topic van mensen met PTSS psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... /389670/86
Misschien heb je er wat aan, je kunt daar gewoon meelezen of meeschrijven als de sfeer je bevalt, de mensen daar zijn lief en staan open voor nieuwe schrijvers, geloof ik.
Zelf heb ik ook complexe PTSS, maar de sfeer in dat topic past niet zo bij me, dat kan ook nog
Als je werk voor jou nu afleiding betekent, iets doen waar je goed in bent of graag doet, zou je kunnen voorstellen dat je een aantal uren gaat werken, om aan de gang te blijven. Als je je er alleen maar ellendiger door voelt zou ik nog een tijd thuis blijven, en proberen andere dingen te doen om je beter te voelen, voordat je therapie begint.
Slaap je wel een beetje ? Dat is belangrijk om tot rust te komen, hoor.
Kun je in de tussentijd misschien terecht bij de huisarts voor ondersteuning ?
In sommige praktijken werkt een POH-GGZ, een praktijkondersteuner die je tijdelijk zou kunnen helpen, met gesprekken of tips. Vaak kun je daar redelijk snel terecht. Twee maanden wachttijd is afschuwelijk als je aan de grond zit.
Er is hier een topic van mensen met PTSS psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... /389670/86
Misschien heb je er wat aan, je kunt daar gewoon meelezen of meeschrijven als de sfeer je bevalt, de mensen daar zijn lief en staan open voor nieuwe schrijvers, geloof ik.
Zelf heb ik ook complexe PTSS, maar de sfeer in dat topic past niet zo bij me, dat kan ook nog
nounou
zaterdag 31 maart 2018 om 00:24
Geen ptss maar andere problematiek. Voor mij werkt blijven werken het best, maar wel aangepast. In mijn geval geen eindverantwoordelijkheid meer. Mocht van de bedrijfsarts maar manager moest vinger aan de pols houden of het haalbaar bleef. Mijn ervaring is namelijk dat als werk wegvalt voor mij teveel ruimte ontstaat om te verdrinken in mijn gedachten/ emoties.
Collega is 3 maanden geleden ingestort, had eerst dagbehandeling en nu deeltijdbehandeling. Moet van de bedrijfsarts contact houden indien mogelijk maar zich verder concentreren op de behandeling en het herstel. Pas als de dagbehandeling is afgerond moet hij weer op gesprek.
Maar wat voor jou werkt, geen idee. Heb je geen overbruggingstherapie? Twee maanden wachten is best lang. Heel veel sterkte er mee!
Collega is 3 maanden geleden ingestort, had eerst dagbehandeling en nu deeltijdbehandeling. Moet van de bedrijfsarts contact houden indien mogelijk maar zich verder concentreren op de behandeling en het herstel. Pas als de dagbehandeling is afgerond moet hij weer op gesprek.
Maar wat voor jou werkt, geen idee. Heb je geen overbruggingstherapie? Twee maanden wachten is best lang. Heel veel sterkte er mee!
zondag 1 april 2018 om 16:41
Het gevoel dat je moet (werken, in dit geval) is wat je stress nog veel erger maakt, lijkt me zo. Uiteindelijk moet je helemaal niks, dat is iets om jezelf echt voor te houden, anders zwem je steeds dieper de fuik in van angst en hulpeloosheid. Als die bedrijfsarts een beetje kaas heeft gegeten van stress-klachten, en helemaal van PTSS, zal hij/zij dat heus wel weten.
Destijds ben ik wel deels blijven werken, omdat ik dacht dat dat het beste was, en mijn therapeut zei dat ook. Achteraf gezien had ik dat beter niet kunnen doen, want het droeg bij aan het in stand houden van een heel stressvolle situatie omdat ik weinig plezier haalde uit mijn werk, en helemaal niet zo in een gat viel toen ik uiteindelijk toch geheel thuis kwam te zitten. Toen pas kon ik werken aan herstel.
Het is alleen voor iedereen anders, het belangrijkste is bij jezelf nagaan waar jij je het beste bij voelt en waar je van kunt opkrabbelen.
Probeer echt overbrugging van de wachttijd voor therapie te vinden, zoals Freya hierboven aangeeft, want een beetje ruggensteun is belangrijk als je je zo rot voelt.
Er zijn écht ook goede en vriendelijke bedrijfsartsen, die goed kunnen inschatten wat een patiënt nodig heeft om te herstellen ; misschien tref je het.
Destijds ben ik wel deels blijven werken, omdat ik dacht dat dat het beste was, en mijn therapeut zei dat ook. Achteraf gezien had ik dat beter niet kunnen doen, want het droeg bij aan het in stand houden van een heel stressvolle situatie omdat ik weinig plezier haalde uit mijn werk, en helemaal niet zo in een gat viel toen ik uiteindelijk toch geheel thuis kwam te zitten. Toen pas kon ik werken aan herstel.
Het is alleen voor iedereen anders, het belangrijkste is bij jezelf nagaan waar jij je het beste bij voelt en waar je van kunt opkrabbelen.
Probeer echt overbrugging van de wachttijd voor therapie te vinden, zoals Freya hierboven aangeeft, want een beetje ruggensteun is belangrijk als je je zo rot voelt.
Er zijn écht ook goede en vriendelijke bedrijfsartsen, die goed kunnen inschatten wat een patiënt nodig heeft om te herstellen ; misschien tref je het.
nounou
zondag 1 april 2018 om 16:59
Nog even een toevoeging : wat je vaak hoort van mensen met ernstige stress is dat ze eigenlijk alleen maar met rust gelaten willen worden. Dat had ik ook.
Die neiging om weg te kruipen kan alleen wel je angst en hulpeloosheid versterken, dat is iets om mee op te passen. Dus blijf wel iets doen in de buitenwereld, en met vreemden, of dat nou op je werk is, of een cursus, of naar het theater of zoiets.
Sterkte, dinsdag bij de bedrijfsarts !
Die neiging om weg te kruipen kan alleen wel je angst en hulpeloosheid versterken, dat is iets om mee op te passen. Dus blijf wel iets doen in de buitenwereld, en met vreemden, of dat nou op je werk is, of een cursus, of naar het theater of zoiets.
Sterkte, dinsdag bij de bedrijfsarts !
nounou
zondag 1 april 2018 om 22:57
Is het een idee om bloed te laten prikken bij de huisarts ?
Stress kan je lichamelijk ook opvreten, los van of je nog wel goed eet, de laatste maanden. Het schijnt oa veel aan magnesium en B12 te kosten. Hoe dat fysiek precies werkt weet ik eigenlijk niet, of dat zit in slechtere opname, meer verbruik bij ernstige stress of nog een ander werkingsmechanisme. Je bloedwaardes van magnesium, vit. B12, vit. D, je glucosestofwisseling, het kan er allemaal nogal onder lijden.
Ook al voel je je uitgeput, aan een behandeling beginnen kan ook opluchten, misschien, omdat je gehoord wordt door mensen die ervaring hebben op dit gebied ?
Ik was destijds in ieder geval heel blij bij iemand terecht te komen die professioneel omging met mijn klachten, in plaats van het gepruts waar ik eerder in belandde.
Stress kan je lichamelijk ook opvreten, los van of je nog wel goed eet, de laatste maanden. Het schijnt oa veel aan magnesium en B12 te kosten. Hoe dat fysiek precies werkt weet ik eigenlijk niet, of dat zit in slechtere opname, meer verbruik bij ernstige stress of nog een ander werkingsmechanisme. Je bloedwaardes van magnesium, vit. B12, vit. D, je glucosestofwisseling, het kan er allemaal nogal onder lijden.
Ook al voel je je uitgeput, aan een behandeling beginnen kan ook opluchten, misschien, omdat je gehoord wordt door mensen die ervaring hebben op dit gebied ?
Ik was destijds in ieder geval heel blij bij iemand terecht te komen die professioneel omging met mijn klachten, in plaats van het gepruts waar ik eerder in belandde.
nounou
dinsdag 3 april 2018 om 21:00
Oh, dat viel dan tegen, lijkt me. Is er wel goed naar je geluisterd, kon je wel duidelijk maken wat er aan de hand is, voor zover je dat zelf weet ?
Dit klinkt niet zo fijn, zeg.
Wat mij erg heeft geholpen, destijds, was het besef dat ik me niet meer 'goed' of 'groot' moest houden, niet bij de bedrijfsarts, en natuurlijk ook niet thuis of bij vrienden en vriendinnen.
Dat was overigens wel naar, want ik veranderde soms dan in een nerveus, angstig vogeltje. Dat was wel hoe ik me destijds voelde, en ik had ook niet meer de energie om me anders voor te doen, dat had ik al veel te lang gedaan.
Op mijn werk sloot ik me af, maar ging me niet groot houden want dat kostte me bérgen energie, en die had ik niet meer.
Zou je niet echt snel (tijdelijke) begeleiding zoeken, via de huisarts (praktijkondersteuner) of via de SGGZ, wat je blijkbaar is aangeboden ?
Waarom zou je trouwens weer aan het werk moeten omdat je niet thuis kan blijven zitten ?
Het schijnt de heilige graal te zijn, maar niet voor iedereen, natuurlijk.
Hopelijk heb je wat steun aan je partner, aan vrienden en vriendinnen, je huisarts.
Wat voor mij gewerkt heeft qua therapie (als dat je vraag was) zet ik liever niet online, dat wordt te herkenbaar, er zijn best wat mensen die mijn verhaal kennen.
Sorry.
Bovendien is het denk ik zó persoonlijk wat werkt voor je dat je er niet zoveel aan zult hebben.
Het kostte wel veel tijd, en echt heel goed is het nog steeds niet met me, daarvoor heb ik ook te lang doorgelopen (ik ben nu bijna 56), maar wel echt stukken beter dan destijds.
Hopelijk krijg je nog wat meer reacties.
Heb je nog gekeken op het herbelevingen-topic, of is dat te vroeg om nu mee bezig te zijn ?
Sorry voor het lange verhaal
Dit klinkt niet zo fijn, zeg.
Wat mij erg heeft geholpen, destijds, was het besef dat ik me niet meer 'goed' of 'groot' moest houden, niet bij de bedrijfsarts, en natuurlijk ook niet thuis of bij vrienden en vriendinnen.
Dat was overigens wel naar, want ik veranderde soms dan in een nerveus, angstig vogeltje. Dat was wel hoe ik me destijds voelde, en ik had ook niet meer de energie om me anders voor te doen, dat had ik al veel te lang gedaan.
Op mijn werk sloot ik me af, maar ging me niet groot houden want dat kostte me bérgen energie, en die had ik niet meer.
Zou je niet echt snel (tijdelijke) begeleiding zoeken, via de huisarts (praktijkondersteuner) of via de SGGZ, wat je blijkbaar is aangeboden ?
Waarom zou je trouwens weer aan het werk moeten omdat je niet thuis kan blijven zitten ?
Het schijnt de heilige graal te zijn, maar niet voor iedereen, natuurlijk.
Hopelijk heb je wat steun aan je partner, aan vrienden en vriendinnen, je huisarts.
Wat voor mij gewerkt heeft qua therapie (als dat je vraag was) zet ik liever niet online, dat wordt te herkenbaar, er zijn best wat mensen die mijn verhaal kennen.
Sorry.
Bovendien is het denk ik zó persoonlijk wat werkt voor je dat je er niet zoveel aan zult hebben.
Het kostte wel veel tijd, en echt heel goed is het nog steeds niet met me, daarvoor heb ik ook te lang doorgelopen (ik ben nu bijna 56), maar wel echt stukken beter dan destijds.
Hopelijk krijg je nog wat meer reacties.
Heb je nog gekeken op het herbelevingen-topic, of is dat te vroeg om nu mee bezig te zijn ?
Sorry voor het lange verhaal
nounou
zondag 8 april 2018 om 11:35
Wat rot dat je weer in paniek bent. Hopelijk is het wat gekalmeerd nu de druk weer even van de ketel is.
Fijn dat je hulp van de sggz krijgt om helderheid te krijgen hoe je dit kunt aanpakken en jezelf kunt beschermen zonder onderuit te gaan.
Ik vind het ook nog steeds lastig om op een realistische manier om te gaan met mijn gevoeligheden en trauma's en overeind te blijven.
Wel heb ik gemerkt dat er heel wat mensen zijn die positief reageren op openheid en kwetsbaarheid en de kracht die daarin ligt.
Dit laatste klinkt wat kwezelig, sorry
Fijn dat je hulp van de sggz krijgt om helderheid te krijgen hoe je dit kunt aanpakken en jezelf kunt beschermen zonder onderuit te gaan.
Ik vind het ook nog steeds lastig om op een realistische manier om te gaan met mijn gevoeligheden en trauma's en overeind te blijven.
Wel heb ik gemerkt dat er heel wat mensen zijn die positief reageren op openheid en kwetsbaarheid en de kracht die daarin ligt.
Dit laatste klinkt wat kwezelig, sorry
nounou
