Psyche
alle pijlers
Conflictmijdend gedrag
maandag 4 januari 2010 om 16:11
Tijdens een cursus conflictoplossing enkele maanden geleden kwam ik tot een nogal verhelderend inzicht; ik maak mij schuldig aan conflictmijdend gedrag. Dit is overigens geen probleem waar ik op dit moment echt last van heb, het is daarom ook moeilijk om met concrete voorbeelden aan te komen, maar het heeft me wel aan het denken gezet. In de toekomst gaan zich onvermijdelijk "conflict"situaties voordoen en het kan natuurlijk nooit kwaad om nu al wat verbeteringen in mijn omgang daarmee aan te brengen .
Tijdens de cursus hebben we een vragenlijst in moeten vullen en daaruit bleek dat ik in conflictsituaties me zowel aan het conflict als aan de mensen met wie dat conflict is onttrek. Deze uitslag was erg herkenbaar, en betekent dus dat ik ten eerste mogelijke conflictsituaties uit de weg ga door bijvoorbeeld op bepaalde momenten mijn mond niet open te trekken, en ten tweede dat ik mensen met wie wel een conflict onstaat, mijd.
Als er wel een "conflict" ontstaat (tussen vriend en mij bijvoorbeeld, ongeacht waar het over gaat) kan ik daar erg moeilijk mee omgaan en heb ik de neiging om me terug te trekken uit het gesprek door me af te wenden. Soms lukt dat niet en raak ik in paniek, inclusief huilen en hyperventileren.
In meer professionele situaties merk ik dat ik daar wel beter mee om kan gaan omdat het minder persoonlijk is en mezelf minder raakt, maar ik voel me er wel erg ongemakkelijk onder. Ook als andere mensen ruzie hebben, waar ikzelf helemaal niets mee te maken heb, schiet ik vaak in een soort kramp en wil ik alleen maar weg.
Met dit topic ben ik op zoek naar tips hoe ik met conflictsituaties om te gaan. Voor mijn gevoel heb ik gewoon geen "coping mechanisme" voor dat soort situaties; ik vlucht of raak in 'paniek' en dat draagt natuurlijk niet bij aan een constructieve oplossing van het conflict . In meer professionele situaties barst ik niet zo snel in janken uit, maar voel me erg ongemakkelijk als er onenigheid ontstaat waardoor ik afgeleid wordt.
Bedankt!
Tijdens de cursus hebben we een vragenlijst in moeten vullen en daaruit bleek dat ik in conflictsituaties me zowel aan het conflict als aan de mensen met wie dat conflict is onttrek. Deze uitslag was erg herkenbaar, en betekent dus dat ik ten eerste mogelijke conflictsituaties uit de weg ga door bijvoorbeeld op bepaalde momenten mijn mond niet open te trekken, en ten tweede dat ik mensen met wie wel een conflict onstaat, mijd.
Als er wel een "conflict" ontstaat (tussen vriend en mij bijvoorbeeld, ongeacht waar het over gaat) kan ik daar erg moeilijk mee omgaan en heb ik de neiging om me terug te trekken uit het gesprek door me af te wenden. Soms lukt dat niet en raak ik in paniek, inclusief huilen en hyperventileren.
In meer professionele situaties merk ik dat ik daar wel beter mee om kan gaan omdat het minder persoonlijk is en mezelf minder raakt, maar ik voel me er wel erg ongemakkelijk onder. Ook als andere mensen ruzie hebben, waar ikzelf helemaal niets mee te maken heb, schiet ik vaak in een soort kramp en wil ik alleen maar weg.
Met dit topic ben ik op zoek naar tips hoe ik met conflictsituaties om te gaan. Voor mijn gevoel heb ik gewoon geen "coping mechanisme" voor dat soort situaties; ik vlucht of raak in 'paniek' en dat draagt natuurlijk niet bij aan een constructieve oplossing van het conflict . In meer professionele situaties barst ik niet zo snel in janken uit, maar voel me erg ongemakkelijk als er onenigheid ontstaat waardoor ik afgeleid wordt.
Bedankt!
dinsdag 5 januari 2010 om 11:51
dinsdag 5 januari 2010 om 11:53
Dat lijkt wel een beetje op mij. Ik kon ook wel kwaad worden op mijn familieleden, maar met mensen die wat minder vertrouwd waren vond ik dat toch een stuk moeilijker. Mij is ook altijd gezegd dat ik maar "de wijste moest zijn" - feitelijk werd mij dus verteld het conflict te mijden.
Dat gedeelte is dus waarschijnlijk gewoon aangeleerd gedrag en dus ook weer af te leren
Kun je je conflicten bedenken die je wel bent aangegaan en waarvan je tevreden bent over hoe je ze hebt opgelost?
Dat gedeelte is dus waarschijnlijk gewoon aangeleerd gedrag en dus ook weer af te leren
Kun je je conflicten bedenken die je wel bent aangegaan en waarvan je tevreden bent over hoe je ze hebt opgelost?
Ga in therapie!
dinsdag 5 januari 2010 om 18:38
quote:CoffeePot schreef op 05 januari 2010 @ 10:08:
(ik kan niet quoten vanaf mijn telefoon dus doe het even zo)
@Vos: Bedankt voor de tips. Ze zijn bekend . W.b de eerste tip: ik reageer juist vaak helemaal niet boos, met schreeuwen of met vazen kapot gooien maar ik trek me juist terug, bijvoorbeeld door me om te draaien en mijn gesprekspartner niet aan te kijken. Vaak moet ik dan ook huilen (uit frustratie denk ik) maar ik ben een enorme huilebalk dus dat is geen indicatie van dat er iets heel ergs aan de hand is ofzo. Ik kan ook heel stil huilen, zonder gierende uithalen en een besnotterd gezicht .
Ik zou juist in zo'n geval graag op een heldere duidelijke manier willen uitleggen wat ík van de situatie vind maar krijg het dan gewoon mijn strot niet uit. Tot grote frustratie bij mij en vriend.
De tip om een schild te visualiseren is daarbij wel nuttig denk ik.
Eeuhm ja, de tips waren inderdaad een wat open deur. Wel open deuren die vaak werken maar toch
Bovendien ben ik zelf nogal een schreeuwlelijk vandaar dat ik af en toe tot 10 moet tellen van mezelf
Maarre, je bent dus een klassieke dichtklapper.
En dat je gaat huilen is volgens mij meestal een gevoel van machteloosheid: je wilt iets duidelijk maken, dat lukt niet omdat je opgefokt bent en niet meer goed uit je woorden kan komen en dan ga je huilen. (Ik heb dit op mn werk bijna nooit maar in relaties kwam ie wel zo nu en dan voor)
Is het een idee dat als je zo'n dichtklapper voelt opkomen, dat je dan zegt dat je er even over nadenkt en er later op terug komt? Dan kan je even tot jezelf komen, op een rijtje zetten wat je nu precies wilde zeggen en het dan nog een keer proberen. Dus kortom: time out.
(ik kan niet quoten vanaf mijn telefoon dus doe het even zo)
@Vos: Bedankt voor de tips. Ze zijn bekend . W.b de eerste tip: ik reageer juist vaak helemaal niet boos, met schreeuwen of met vazen kapot gooien maar ik trek me juist terug, bijvoorbeeld door me om te draaien en mijn gesprekspartner niet aan te kijken. Vaak moet ik dan ook huilen (uit frustratie denk ik) maar ik ben een enorme huilebalk dus dat is geen indicatie van dat er iets heel ergs aan de hand is ofzo. Ik kan ook heel stil huilen, zonder gierende uithalen en een besnotterd gezicht .
Ik zou juist in zo'n geval graag op een heldere duidelijke manier willen uitleggen wat ík van de situatie vind maar krijg het dan gewoon mijn strot niet uit. Tot grote frustratie bij mij en vriend.
De tip om een schild te visualiseren is daarbij wel nuttig denk ik.
Eeuhm ja, de tips waren inderdaad een wat open deur. Wel open deuren die vaak werken maar toch
Bovendien ben ik zelf nogal een schreeuwlelijk vandaar dat ik af en toe tot 10 moet tellen van mezelf
Maarre, je bent dus een klassieke dichtklapper.
En dat je gaat huilen is volgens mij meestal een gevoel van machteloosheid: je wilt iets duidelijk maken, dat lukt niet omdat je opgefokt bent en niet meer goed uit je woorden kan komen en dan ga je huilen. (Ik heb dit op mn werk bijna nooit maar in relaties kwam ie wel zo nu en dan voor)
Is het een idee dat als je zo'n dichtklapper voelt opkomen, dat je dan zegt dat je er even over nadenkt en er later op terug komt? Dan kan je even tot jezelf komen, op een rijtje zetten wat je nu precies wilde zeggen en het dan nog een keer proberen. Dus kortom: time out.
dinsdag 5 januari 2010 om 18:41
donderdag 14 januari 2010 om 12:31
Sorry dat ik nu pas reageer, ik heb het erg druk gehad. Bedankt voor jullie reacties.
Vos, je slaat de spijker op zijn kop. Ik klap inderdaad dicht, en dat huilen is uit onmacht en frustratie. Vooral frustratie omdat ik niet uit mijn woorden kan komen - vicieuze cirkel dus. De tip om even om een time-out te vragen is wel een goede, hoewel ik merk dat mensen daar niet altijd het geduld voor hebben en ik wil niet 'weglopen' uit een conflict, en daar lijkt het dan al snel wel op. Mijn vriend kan er gelukkig wel goed mee omgaan en blijft -redelijk rustig- doorvragen en uiteindelijk komt het hoge woord er dan wel uit. Mijn ex was juist weer het tegenovergestelde dus ik weet dat dit niet in alle situaties werkt.
Ik werk niet, nou ja ik heb een bijbaantje in de horeca en verder studeer ik fulltime, maar daarbij heb ik erg weinig met studiegenoten te maken, vandaar dat dit probleem zich nog niet echt in professionele situaties heeft voorgedaan.
Bepaald type waarvan ik dichtklap....kan ik zo niet bedenken. In een groep is het natuurlijk makkelijker om mezelf op de achtergrond te plaatsen, en dat doe ik dan ook vaak. Niet alleen in conflictsituaties hoor, ook gewoon. Ik sta niet zo graag in het middelpunt van de belangstelling . Eén op één of in een klein groepje wordt er sneller verwacht dat je je mening laat horen en dat vind ik soms weleens moeilijk.
Vos, je slaat de spijker op zijn kop. Ik klap inderdaad dicht, en dat huilen is uit onmacht en frustratie. Vooral frustratie omdat ik niet uit mijn woorden kan komen - vicieuze cirkel dus. De tip om even om een time-out te vragen is wel een goede, hoewel ik merk dat mensen daar niet altijd het geduld voor hebben en ik wil niet 'weglopen' uit een conflict, en daar lijkt het dan al snel wel op. Mijn vriend kan er gelukkig wel goed mee omgaan en blijft -redelijk rustig- doorvragen en uiteindelijk komt het hoge woord er dan wel uit. Mijn ex was juist weer het tegenovergestelde dus ik weet dat dit niet in alle situaties werkt.
Ik werk niet, nou ja ik heb een bijbaantje in de horeca en verder studeer ik fulltime, maar daarbij heb ik erg weinig met studiegenoten te maken, vandaar dat dit probleem zich nog niet echt in professionele situaties heeft voorgedaan.
Bepaald type waarvan ik dichtklap....kan ik zo niet bedenken. In een groep is het natuurlijk makkelijker om mezelf op de achtergrond te plaatsen, en dat doe ik dan ook vaak. Niet alleen in conflictsituaties hoor, ook gewoon. Ik sta niet zo graag in het middelpunt van de belangstelling . Eén op één of in een klein groepje wordt er sneller verwacht dat je je mening laat horen en dat vind ik soms weleens moeilijk.
