Psyche
alle pijlers
Constante overprikkeling: piekeren en oogcontact hyperfocus
woensdag 30 juni 2021 om 19:46
Beste mede forummers,
Ik ben al langere tijd aan het denken om een berichtje te plaatsen over dit probleem. Ik vind het vreselijk irritant dat ik hier nu zoveel last van heb en dat het zover is dat ik toch een berichtje plaats. Ik verwacht niet dat iemand iets voor me kan doen, maar toch, op hoop van zegen... Het is een lang verhaal, excuus daarvoor. Als je dit te lang vindt, kun je ook de korte versie lezen met wat minder voorbeelden en details.
Achtergrond
Samenvatting: sinds een paar jaar heb ik continu op en af psychische problemen, waarbij ik heel erg pieker en heel erg lijk te focussen op 1 probleem en dit hierdoor een ontzettend groot probleem wordt.
Langere versie:
Een 3 a 4 jaar geleden zijn bij mij de psychische problemen ontstaan (van tevoren nooit ergens last van gehad naar mijn idee). Na een festival (oordopjes vergeten…) ontstond een ruisje in mijn oor, dat niet wegging. Het was heel zacht, maar ik kon dit niet uit mijn hoofd krijgen, was heel bang dat het nooit weg zou gaan en bleef hier heel erg op gefocust, wat leidde tot ontzettend veel piekeren en spanningshoofdpijn.
Daarna heb ik gepiekerd over vanalles, wat vooral betrekking had op mezelf (geaardheid + zoektocht naar wie ik ben). Ik ben altijd heel verlegen geweest (vroeger veel erger dan nu wel) en ik vroeg me af: heb ik niet misschien autisme? Toen ging ik daar dingen over opzoeken en 1 van de kenmerken was: moeite met oogcontact. Nou, ik ging daar dus heel erg op letten en had daar toen inderdaad moeite mee. Maar het rare was: ik had dit het ergste bij mam (moeite met oogcontact), maar in andere situaties was ik daar dan weer totaal niet mee bezig, zoals bij vrienden of bij mijn broertje. Deze periode duurde even (die hyperfocus hierop), maar ging weer weg. Daarna had ik hier totaal geen last meer van en was ik er niet meer mee bezig. Zo heb ik ook een paar maanden gehad dat ik een hyperfocus had op traptredes tellen. Ik was er continu mee bezig en over aan het piekeren, wat leidde tot hoofdpijn… Weer wat later had ik een paar maanden constant liedjes in mijn hoofd, waar ik over bleef piekeren en waardoor ik ook weer in zo’n cirkel raakte en constant onrustig was.
Probleem nu
Samenvatting: Op dit moment zit ik weer in een piekerspiraal die gericht is op oogcontact en die van het ene op het andere moment ontstaan is. Ik kom hier niet uit en ben continu in piekerstand en overprikkeld door mijn gedachten en door oogcontact… Tips of herkenning?
Hele verhaal
Ik vond het bizar dat ik steeds in van die cirkels kwam en maakte een afspraak bij de psycholoog. Op hetzelfde moment raakte mijn relatie uit, wat me heel veel stress had opgeleverd in de voorgaande maanden. In precies diezelfde periode (nu zo’n 9 maanden terug) bedacht ik me opeens weer dat ik oogcontact misschien wel lastig vond (dit gebeurde echt van de ene op de andere seconde) en sindsdien is het weer een ontzettend groot probleem.
Ik ben hier constant mee bezig (vanaf dat ik opsta), ben hierdoor super veel overprikkeld en voel me totaal niet mezelf. Tijdens een gesprekje ben ik super gefocust op oogcontact ipv het gesprek en dit kost mega veel energie. De aandacht verleggen naar het gesprek lukt me amper. Ik kan het gesprek wel volgen, maar ik ben binnen 1 minuut overprikkeld. Terwijl ik dit van tevoren echt niet had. Ik was wel wat verlegen, maar ik raakte echt niet overprikkeld van een gesprekje. Ik weet niet hoe ik vroeger oogcontact maakte (ik verwacht dat ik ook vaker wegkeek of misschien vaker naar de mond keek), maar ik was hier niet mee bezig en heb nooit het idee gehad dat ik iets vreemds deed.
Dit piekeren en hyperfocus op “ogen” resulteert er momenteel in dat ik overal mega snel overprikkeld ben. Ik kan momenteel niet meer normaal naar een gezicht, of überhaupt foto van een gezicht kijken, zonder volledig gefocust te zijn op de ogen. Om wat andere voorbeelden te geven van overprikkeling:
Vanuit de psychologe ben ik mindfullness aan het doen. Ik heb hier verschillende onderzoeken ook gedaan en daar komt eigenlijk geen autisme uit (al twijfel ik hier nog steeds heel sterk aan). Zij denkt eerder aan een angst/piekerstoornis. Uiteindelijk maakt het me ook weinig uit wat de precieze oorzaak is, als ik er maar vanaf kom. Ik heb over een week of 2 een afspraak met een psychiater om medicijnen te bespreken, maar hier ben ik geen grote fan van.
Ik vind het zo bizar en irritant dat iets wat me eerst totaal geen energie kostte en wat ik leuk vond, me nu opeens zo ontzettend veel energie kost en zo moeizaam gaat. En dit enkel omdat ik een soort van hyperfocus gecreëerd heb op oogcontact, maar hierdoor ook constant in piekerstand sta en “aansta”. Ik ben bang voor een burn-out, bang voor de toekomst (ik moet/wil nu gaan solliciteren, maar alleen al een sollicitatiegesprek ben ik bang voor en resulteert waarschijnlijk erin dat ik gelijk overprikkeld ben), maar ook werken kost me waarschijnlijk veel energie omdat ik er met mijn hoofd vaak niet bij ben. Tot slot ben ik bang dat ik me nooit meer ga voelen zoals eerst waarbij ik gewoon aanwezig ben in het moment en ik zou hier ontzettend graag vanaf komen…
Mijn vraag is dus: herkent iemand dit of heeft iemand tips?
Ik ben al langere tijd aan het denken om een berichtje te plaatsen over dit probleem. Ik vind het vreselijk irritant dat ik hier nu zoveel last van heb en dat het zover is dat ik toch een berichtje plaats. Ik verwacht niet dat iemand iets voor me kan doen, maar toch, op hoop van zegen... Het is een lang verhaal, excuus daarvoor. Als je dit te lang vindt, kun je ook de korte versie lezen met wat minder voorbeelden en details.
Achtergrond
Samenvatting: sinds een paar jaar heb ik continu op en af psychische problemen, waarbij ik heel erg pieker en heel erg lijk te focussen op 1 probleem en dit hierdoor een ontzettend groot probleem wordt.
Langere versie:
Een 3 a 4 jaar geleden zijn bij mij de psychische problemen ontstaan (van tevoren nooit ergens last van gehad naar mijn idee). Na een festival (oordopjes vergeten…) ontstond een ruisje in mijn oor, dat niet wegging. Het was heel zacht, maar ik kon dit niet uit mijn hoofd krijgen, was heel bang dat het nooit weg zou gaan en bleef hier heel erg op gefocust, wat leidde tot ontzettend veel piekeren en spanningshoofdpijn.
Daarna heb ik gepiekerd over vanalles, wat vooral betrekking had op mezelf (geaardheid + zoektocht naar wie ik ben). Ik ben altijd heel verlegen geweest (vroeger veel erger dan nu wel) en ik vroeg me af: heb ik niet misschien autisme? Toen ging ik daar dingen over opzoeken en 1 van de kenmerken was: moeite met oogcontact. Nou, ik ging daar dus heel erg op letten en had daar toen inderdaad moeite mee. Maar het rare was: ik had dit het ergste bij mam (moeite met oogcontact), maar in andere situaties was ik daar dan weer totaal niet mee bezig, zoals bij vrienden of bij mijn broertje. Deze periode duurde even (die hyperfocus hierop), maar ging weer weg. Daarna had ik hier totaal geen last meer van en was ik er niet meer mee bezig. Zo heb ik ook een paar maanden gehad dat ik een hyperfocus had op traptredes tellen. Ik was er continu mee bezig en over aan het piekeren, wat leidde tot hoofdpijn… Weer wat later had ik een paar maanden constant liedjes in mijn hoofd, waar ik over bleef piekeren en waardoor ik ook weer in zo’n cirkel raakte en constant onrustig was.
Probleem nu
Samenvatting: Op dit moment zit ik weer in een piekerspiraal die gericht is op oogcontact en die van het ene op het andere moment ontstaan is. Ik kom hier niet uit en ben continu in piekerstand en overprikkeld door mijn gedachten en door oogcontact… Tips of herkenning?
Hele verhaal
Ik vond het bizar dat ik steeds in van die cirkels kwam en maakte een afspraak bij de psycholoog. Op hetzelfde moment raakte mijn relatie uit, wat me heel veel stress had opgeleverd in de voorgaande maanden. In precies diezelfde periode (nu zo’n 9 maanden terug) bedacht ik me opeens weer dat ik oogcontact misschien wel lastig vond (dit gebeurde echt van de ene op de andere seconde) en sindsdien is het weer een ontzettend groot probleem.
Ik ben hier constant mee bezig (vanaf dat ik opsta), ben hierdoor super veel overprikkeld en voel me totaal niet mezelf. Tijdens een gesprekje ben ik super gefocust op oogcontact ipv het gesprek en dit kost mega veel energie. De aandacht verleggen naar het gesprek lukt me amper. Ik kan het gesprek wel volgen, maar ik ben binnen 1 minuut overprikkeld. Terwijl ik dit van tevoren echt niet had. Ik was wel wat verlegen, maar ik raakte echt niet overprikkeld van een gesprekje. Ik weet niet hoe ik vroeger oogcontact maakte (ik verwacht dat ik ook vaker wegkeek of misschien vaker naar de mond keek), maar ik was hier niet mee bezig en heb nooit het idee gehad dat ik iets vreemds deed.
Dit piekeren en hyperfocus op “ogen” resulteert er momenteel in dat ik overal mega snel overprikkeld ben. Ik kan momenteel niet meer normaal naar een gezicht, of überhaupt foto van een gezicht kijken, zonder volledig gefocust te zijn op de ogen. Om wat andere voorbeelden te geven van overprikkeling:
- Door bezig te zijn met vacatures kan ik in piekermodus raken en overprikkeld raken.
- Laatst had ik diploma-uitreiking. Alleen al in de zaal zitten en luisteren naar het verhaal lukt amper → constant overprikkeld en ook tijdens uiteten met mijn gezin ben ik constant overprikkeld, druk in mijn hoofd en aan het piekeren.
- Laatst had ik met wat vrienden een auto-slipcursus, waar eerst een verhaaltje verteld werd → constant overprikkeld en hoofdpijn. Ik volg het verhaaltje dan wel, maar ben zo druk in mijn hoofd en constant bezig met waar ik kijk en waar andere mensen kijken… Echter, na verloop van tijd ging de focus een heel klein beetje van het piekeren af, en dan voel ik me (in dezelfde situatie) alweer een stuk minder overprikkeld…
- Maar ook (bizar vb): van een film op tv kijken krijg ik al hoofdpijn en een praatprogramma is helemaal erg. Ik ben continu aan het denken waar ik moet kijken, alle “ogen” van personen op tv merk ik op en dit kost gewoon super veel energie…
Vanuit de psychologe ben ik mindfullness aan het doen. Ik heb hier verschillende onderzoeken ook gedaan en daar komt eigenlijk geen autisme uit (al twijfel ik hier nog steeds heel sterk aan). Zij denkt eerder aan een angst/piekerstoornis. Uiteindelijk maakt het me ook weinig uit wat de precieze oorzaak is, als ik er maar vanaf kom. Ik heb over een week of 2 een afspraak met een psychiater om medicijnen te bespreken, maar hier ben ik geen grote fan van.
Ik vind het zo bizar en irritant dat iets wat me eerst totaal geen energie kostte en wat ik leuk vond, me nu opeens zo ontzettend veel energie kost en zo moeizaam gaat. En dit enkel omdat ik een soort van hyperfocus gecreëerd heb op oogcontact, maar hierdoor ook constant in piekerstand sta en “aansta”. Ik ben bang voor een burn-out, bang voor de toekomst (ik moet/wil nu gaan solliciteren, maar alleen al een sollicitatiegesprek ben ik bang voor en resulteert waarschijnlijk erin dat ik gelijk overprikkeld ben), maar ook werken kost me waarschijnlijk veel energie omdat ik er met mijn hoofd vaak niet bij ben. Tot slot ben ik bang dat ik me nooit meer ga voelen zoals eerst waarbij ik gewoon aanwezig ben in het moment en ik zou hier ontzettend graag vanaf komen…
Mijn vraag is dus: herkent iemand dit of heeft iemand tips?
Zwetser
woensdag 30 juni 2021 om 20:10
Ik herken mezelf erg in je verhaal, van toen ik zelf nog student was. Achteraf was het grootste probleem met name dat ik te vaak alleen was en te veel tijd had. Daardoor start het piekeren.
Toen ik in een fulltime job terecht kwam en daarmee in de ''flow'', werd het allemaal een stuk minder. Door corona (en thuiswerken) juist allemaal weer een stuk meer, want weer vaker alleen.
Het oogcontact heb ik ook. Ik vind dat al snel intimiderend. Of het een (teken van) autisme is? Geen idee. Heb ook niet zo'n behoefte aan het label. Dat is een voordeel van ouder worden (ben begin dertig) : langzaam maar zeker ga je steeds meer dingen accepteren zoals ze zijn in plaats van enorm lang piekeren en jezelf het leven zuur maken omdat je eigenlijk naar een modus toe wil denken waarom iets niet mag zijn zoals het misschien wel is.
Toen ik in een fulltime job terecht kwam en daarmee in de ''flow'', werd het allemaal een stuk minder. Door corona (en thuiswerken) juist allemaal weer een stuk meer, want weer vaker alleen.
Het oogcontact heb ik ook. Ik vind dat al snel intimiderend. Of het een (teken van) autisme is? Geen idee. Heb ook niet zo'n behoefte aan het label. Dat is een voordeel van ouder worden (ben begin dertig) : langzaam maar zeker ga je steeds meer dingen accepteren zoals ze zijn in plaats van enorm lang piekeren en jezelf het leven zuur maken omdat je eigenlijk naar een modus toe wil denken waarom iets niet mag zijn zoals het misschien wel is.
woensdag 30 juni 2021 om 20:43
Hey TO,
Wat vervelend dat je je zo slecht voelt. Omdat je aangeeft dat je student/pas afgestudeerd bent, neem ik aan dat je begin/midden 20 bent?
Toen ik in de 20 was, heb ik ook last gehad van veel gepieker. Wel over andere dingen dan jij, maar wel in die mate dat sommige gedachten je hele dag konden beinvloeden. En daarbij had ik ook periodes dat ik heel erg bezig was met 1 piekerthema en de hele dag door naar bewijzen zocht dat mn piekergedachte klopte.
Lange tijd werd er vanuit gegaan dat ik n angststoornis had, maar ondanks therapie en anti depressiva (dat ook bij angsten kan werken), had ik steeds terugvallen. Ik ben toen opnieuw uitgebreid onderzocht en toen rolde er AD(H)D uit. Toen was ik al ver in de 30. Sinds ik daar behandeling voor heb gehad, gaat het goed.
Heel lang is er niet aan ADHD gedacht, omdat ik niet echt druk/onrustig ben in gedrag maar de drukte/onrust vooral afspeelt in mijn hoofd (ADD), dat valt veel minder op en is daardoor lastiger vast te stellen. Mijn hoofd staat/stond nooit stil omdat ik alle prikkels opmerk, 1 gedachte bij mij direct 35 nieuwe gedachtes oproep, etc. Ik ben er lekker creatief door, maar al die gedachtes werden soms te veel waardoor ik angstklachten kreeg. Ook zorgde de chaos in mijn hoofd ervoor dat ik dingen maar niet afkreeg en dan dacht ik dat dat kwam omdat ik te dom was en werd ik zo onzeker dat ik last kreeg van paniek.
Ik heb geleerd dat bij Autisme, AD(H)D en angststoornissen naast hun verschillen, ook veel kenmerken delen. Regelmatig komen deze stoornissen ook in combinatie met elkaar voor. Ik kan mij dus voorstellen dat je aan Autisme hebt gedacht en de psycholoog meer angstproblemen ziet.
Geef de moed niet op...misschien helpt het om te weten dat het mij uiteindelijk goed is gekomen, al heeft het dus best n tijd geduurd en ik hoop dat t bij jou eerder beter gaat!
Ik denk dat je met het zoeken van psychologische hulp en het oefenen van mindfulness hele goede stappen hebt gezet, of je nou angst, autisme of wat dan ook hebt! Dus goed bezig!
Mocht je nou ervaren dat de psycholoog en mindfullness onvoldoende helpen (geef t wel de tijd) overleg dan met je psycholoog welke vervolgstappen nodig zijn. Misschien een andere therapeut of toch nog een keer checken welke diagnose en behandeling het best passend zijn of bijv met een arts overwegen om (al dan niet rijdelijk) met medicatie ondersteund te worden.
Wat vervelend dat je je zo slecht voelt. Omdat je aangeeft dat je student/pas afgestudeerd bent, neem ik aan dat je begin/midden 20 bent?
Toen ik in de 20 was, heb ik ook last gehad van veel gepieker. Wel over andere dingen dan jij, maar wel in die mate dat sommige gedachten je hele dag konden beinvloeden. En daarbij had ik ook periodes dat ik heel erg bezig was met 1 piekerthema en de hele dag door naar bewijzen zocht dat mn piekergedachte klopte.
Lange tijd werd er vanuit gegaan dat ik n angststoornis had, maar ondanks therapie en anti depressiva (dat ook bij angsten kan werken), had ik steeds terugvallen. Ik ben toen opnieuw uitgebreid onderzocht en toen rolde er AD(H)D uit. Toen was ik al ver in de 30. Sinds ik daar behandeling voor heb gehad, gaat het goed.
Heel lang is er niet aan ADHD gedacht, omdat ik niet echt druk/onrustig ben in gedrag maar de drukte/onrust vooral afspeelt in mijn hoofd (ADD), dat valt veel minder op en is daardoor lastiger vast te stellen. Mijn hoofd staat/stond nooit stil omdat ik alle prikkels opmerk, 1 gedachte bij mij direct 35 nieuwe gedachtes oproep, etc. Ik ben er lekker creatief door, maar al die gedachtes werden soms te veel waardoor ik angstklachten kreeg. Ook zorgde de chaos in mijn hoofd ervoor dat ik dingen maar niet afkreeg en dan dacht ik dat dat kwam omdat ik te dom was en werd ik zo onzeker dat ik last kreeg van paniek.
Ik heb geleerd dat bij Autisme, AD(H)D en angststoornissen naast hun verschillen, ook veel kenmerken delen. Regelmatig komen deze stoornissen ook in combinatie met elkaar voor. Ik kan mij dus voorstellen dat je aan Autisme hebt gedacht en de psycholoog meer angstproblemen ziet.
Geef de moed niet op...misschien helpt het om te weten dat het mij uiteindelijk goed is gekomen, al heeft het dus best n tijd geduurd en ik hoop dat t bij jou eerder beter gaat!
Ik denk dat je met het zoeken van psychologische hulp en het oefenen van mindfulness hele goede stappen hebt gezet, of je nou angst, autisme of wat dan ook hebt! Dus goed bezig!
Mocht je nou ervaren dat de psycholoog en mindfullness onvoldoende helpen (geef t wel de tijd) overleg dan met je psycholoog welke vervolgstappen nodig zijn. Misschien een andere therapeut of toch nog een keer checken welke diagnose en behandeling het best passend zijn of bijv met een arts overwegen om (al dan niet rijdelijk) met medicatie ondersteund te worden.
woensdag 30 juni 2021 om 21:14
Hoe uitgebreid was dat persoonlijkheidsonderzoek? Heb je familieleden moeten meenemen naar het gesprek? Is er een capaciteitentest afgenomen? Kreeg je ellenlange vragenlijsten? Moest je tekeningen maken, en specifieke testjes doen?
Ik herken een aantal dingen uit je verhaal, en heb autisme. Die spiralen waar je inkomt klinken ook een beetje obsessief/dwangmatig. En überhaupt de manier waarop je je OP structureert geeft mij al autistische vibes
Een juiste diagnose is erg helpend, omdat je dan weet waar bepaalde problemen vandaan komen. Als je dat weet, kan je er ook makkelijker mee om gaan. Als het inderdaad een piekerstoornis is, heb je behandeling nodig tegen het piekeren. Maar als het autisme, adhd, of wat dan ook is, dan ziet een behandeling er heel anders uit. Dus hoe uitgebreid ben je onderzocht?
Ik herken een aantal dingen uit je verhaal, en heb autisme. Die spiralen waar je inkomt klinken ook een beetje obsessief/dwangmatig. En überhaupt de manier waarop je je OP structureert geeft mij al autistische vibes
Een juiste diagnose is erg helpend, omdat je dan weet waar bepaalde problemen vandaan komen. Als je dat weet, kan je er ook makkelijker mee om gaan. Als het inderdaad een piekerstoornis is, heb je behandeling nodig tegen het piekeren. Maar als het autisme, adhd, of wat dan ook is, dan ziet een behandeling er heel anders uit. Dus hoe uitgebreid ben je onderzocht?
woensdag 30 juni 2021 om 21:19
Oh ja, over dat je zo bezig bent met oogcontact....
Mogelijk denk jij hierbij "misschien is het autisme" en denkt je psycholoog iets van: "het is meer een dwangmatige gedachte wat past bij een angsttoornis (bijv. Een obsessief compulsieve stoornis of een gegeneraliseerde angststoornis)
Misschien eens bij je psycholoog checken hoe zij dit ziet?
Mogelijk denk jij hierbij "misschien is het autisme" en denkt je psycholoog iets van: "het is meer een dwangmatige gedachte wat past bij een angsttoornis (bijv. Een obsessief compulsieve stoornis of een gegeneraliseerde angststoornis)
Misschien eens bij je psycholoog checken hoe zij dit ziet?
woensdag 30 juni 2021 om 21:23
O ja, een concrete tip voor je hyperfocus op oogcontact. Ik heb zelf ook veel moeite met oogcontact, omdat ik het moeilijk vind om tegelijkertijd iemand aan te kijken en het gesprek te volgen. Die twee dingen tegelijk lukken gewoon niet goed. Ik ben er een periode heel bewust van geweest dat mijn manier van oogcontact houden ‘raar’ is. Daardoor ging ik er erg op letten en werd het alleen maar raarder. Ik ging tijdens het gesprek heel hard nadenken in welk oog ik moest kijken (allebei lukt niet), hoe lang ik moest kijken, hoe lang ik kon wegkijken, en dan moest ik ook nog af en toe ‘ja’ knikken, en wie moet je aankijken als je in een groep aan het praten bent? Moet ik dan één iemand aankijken (lijkt op staren), of moet ik iedereen langs gaan en aankijken? En waar ging het gesprek nou eigenlijk over…. Ehh? Doordat ik er te erg over ging nadenken werd mijn lichaamstaal alleen maar houteriger. Het heeft uiteindelijk geholpen om gewoon van mezelf te accepteren dat ik onbeschaamd iemand níet aan hoef te kijken. Het bewust fout doen. Die hele focus van het oogcontact maken moet weg. Dan lijk je maar een dikke autist. Nou en. En door deze zelf acceptatie, het onbeschaamd iemand niet aankijken, werden gesprekken juist weer natuurlijker, waardoor natuurlijk oogcontact nu vrij goed gaat.
woensdag 30 juni 2021 om 21:37
Mij viel de gestructureerde OP ook op Doggo en Autisme schoot toen ook door mn hoofd. Maar ik denk dat er ook echt andere redenen kunnen zijn, al ben ik natuurlijk een leek. Ik praat/tik bijvoorbeeld heel uitgebreid/veel omdat mn ADHD-hoofd vol met ideeen en chaos zit. En dan denk ik na een hele grote lap tekst: shit he, nu is er chaos op papier en dan ga ik kopjes en alineas maken om orde in de chaos te scheppen. En bij mensen met een dwangstoornis/angst kan ik mij voorstellen dat heel erg structuren ze een vorm van houvast biedt. Netals constant opruimen.Doggo schreef: ↑30-06-2021 21:14Hoe uitgebreid was dat persoonlijkheidsonderzoek? Heb je familieleden moeten meenemen naar het gesprek? Is er een capaciteitentest afgenomen? Kreeg je ellenlange vragenlijsten? Moest je tekeningen maken, en specifieke testjes doen?
Ik herken een aantal dingen uit je verhaal, en heb autisme. Die spiralen waar je inkomt klinken ook een beetje obsessief/dwangmatig. En überhaupt de manier waarop je je OP structureert geeft mij al autistische vibes
Een juiste diagnose is erg helpend, omdat je dan weet waar bepaalde problemen vandaan komen. Als je dat weet, kan je er ook makkelijker mee om gaan. Als het inderdaad een piekerstoornis is, heb je behandeling nodig tegen het piekeren. Maar als het autisme, adhd, of wat dan ook is, dan ziet een behandeling er heel anders uit. Dus hoe uitgebreid ben je onderzocht?
Het kan denk ik van alles zijn, dus t is goed dat TO bij een psycholoog loopt om uit te zoeken wat nodig/helpend is.
woensdag 30 juni 2021 om 21:40
Dankjewel voor deze reactie Sodermalm. Alle vorige keren kwam ik uit die spiraal door afleiding. Maarjah, guess what, corona... Dit is dus precies begonnen toen corona was en ik full time thuis aan het afstuderen was. Ik denk dat ik hierdoor veel verder in die spiraal ben gekomen helaas. Corona is niet de oorzaak, maar waarschijnlijk wel de oorzaak dat het instand gebleven is. Ik hoop dus enerzijds dat gaan werken me afleiding geeft en me uit die spiraal helpt. Maar aan de andere kant ben ik er ook best bang voor, omdat ik weet dat mijn piekeren (en dus overprikkeling) sowieso getriggerd gaat worden.Sodermalm schreef: ↑30-06-2021 20:10Ik herken mezelf erg in je verhaal, van toen ik zelf nog student was. Achteraf was het grootste probleem met name dat ik te vaak alleen was en te veel tijd had. Daardoor start het piekeren.
Toen ik in een fulltime job terecht kwam en daarmee in de ''flow'', werd het allemaal een stuk minder. Door corona (en thuiswerken) juist allemaal weer een stuk meer, want weer vaker alleen.
Het oogcontact heb ik ook. Ik vind dat al snel intimiderend. Of het een (teken van) autisme is? Geen idee. Heb ook niet zo'n behoefte aan het label. Dat is een voordeel van ouder worden (ben begin dertig) : langzaam maar zeker ga je steeds meer dingen accepteren zoals ze zijn in plaats van enorm lang piekeren en jezelf het leven zuur maken omdat je eigenlijk naar een modus toe wil denken waarom iets niet mag zijn zoals het misschien wel is.
Het laatste stukje kom ik zo op terug.
Zwetser
woensdag 30 juni 2021 om 21:42
Ik vind je gedachten en focus meer iets dwangmatigs hebben, maar ik heb er niet voor geleerd. Ik had zelf ook moeite met oogcontact, vanwege een afwijking aan de ogen, maar in de praktijk valt het bijna geen mensen op dat ik een afwijking heb aan het oog.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 30 juni 2021 om 21:43
Hahah uitstekende vraag. Tot nu toe niet erg positief, maar ik weet ook niet wat ik dan wel zoek en of er wel een oplossing is. Uiteindelijk moet ik zelf die spiraal doorbreken. We hebben nu afgesproken voorlopig geen gesprekjes meer te doen. De reden hiervoor: juist door die gesprekjes continu, blijf ik steeds weer met m'n obsessie (zo noem ik het even) geconfronteerd, terwijl ik juist de focus eraf wil halen.
Geen idee of een andere therapeut(e) zou helpen, maar ik ben in ieder geval erg benieuwd naar het gesprek met de psychiater over 2 weken.
Zwetser
woensdag 30 juni 2021 om 21:49
@Corzon en @Doggo
Ik ben midden 20 inderdaad, 25 om precies te zijn. Ik ben getest op ASS, ADD (dacht mijn therapeute aan, maar uiteindelijk toch niet), hoogbegaafdheid. Uiteindelijk noemde zij het gegeneraliseerde angststoornis.
Ik heb al vaker aangegeven dat ik nog steeds een vermoeden van autisme heb. Zij zegt: ik herken het niet echt en merk het niet aan je. Maar zou het wat voor je oplossen als je wel dat label had?
Want volgens haar is de behandeling dus niet veel anders of t nu autisme of die angststoornis is. Het is nu vooral gewoon mindfullness en mijn gedachte proberen te verleggen. Die focus moet ervanaf, en ik denk dat dat alleen lukt door afleiding. Denken jullie dat hier wel een heel andere behandeling bij past dan? Uiteindelijk wil ik dat het gewoon weer "natuurlijk" verloopt zonder die obsessie.
Het onderzoek bestond trouwens uit ellendig lange vragenlijsten, mam heeft 1 gesprek gehad met de psych, ik moest wat verhaaltjes aanhoren en beoordelen (of je sarcasme herkent en situaties kan inschatten etc...), plaatjes beoordelen (ik was wel redelijk gericht op de details) en wat concentratietestjes enzo. Duurde wel een aantal weken denk ik.
Ik ben midden 20 inderdaad, 25 om precies te zijn. Ik ben getest op ASS, ADD (dacht mijn therapeute aan, maar uiteindelijk toch niet), hoogbegaafdheid. Uiteindelijk noemde zij het gegeneraliseerde angststoornis.
Ik heb al vaker aangegeven dat ik nog steeds een vermoeden van autisme heb. Zij zegt: ik herken het niet echt en merk het niet aan je. Maar zou het wat voor je oplossen als je wel dat label had?
Want volgens haar is de behandeling dus niet veel anders of t nu autisme of die angststoornis is. Het is nu vooral gewoon mindfullness en mijn gedachte proberen te verleggen. Die focus moet ervanaf, en ik denk dat dat alleen lukt door afleiding. Denken jullie dat hier wel een heel andere behandeling bij past dan? Uiteindelijk wil ik dat het gewoon weer "natuurlijk" verloopt zonder die obsessie.
Het onderzoek bestond trouwens uit ellendig lange vragenlijsten, mam heeft 1 gesprek gehad met de psych, ik moest wat verhaaltjes aanhoren en beoordelen (of je sarcasme herkent en situaties kan inschatten etc...), plaatjes beoordelen (ik was wel redelijk gericht op de details) en wat concentratietestjes enzo. Duurde wel een aantal weken denk ik.
student201 wijzigde dit bericht op 30-06-2021 22:19
2.22% gewijzigd
Zwetser
woensdag 30 juni 2021 om 21:57
@Doggo, thanks voor je reactie. Moet hier wel mee lachen.
Ik heb wel ff de tijd genomen om mijn OP te schrijven en ook duidelijk te structureren. Heb het expres zo gedaan, omdat niet erg veel mensen deze pijler lezen en ik toch wil proberen mensen te bereiken die tips zouden kunnen hebben. Dus geen idee of dat een typisch ass trekje is, maar ik heb t zeker lekker gestructureerd getypt xD
Ook je 2e opmerking is wel on point. Een vriend van me (ik vermoed dat hij zeker autisme heeft) zegt: oohjaa, ik kijk mensen bijna nooit aan. Boeit me echt geen ene fuck hahah. Ik denk dat ik dus mensen normaal ook niet erg veel aankeek. Maar het is nu echt gewoon een obsessie ofzo jaa. Zat net bv ook weer bij mijn broertje in de auto, en alleen al als hij mijn kant opkijkt merk ik dit op en gaat mijn hartslag 10 omhoog. Ik merk nu bij andere mensen ook exact op hoe zij oogcontact maken, terwijl ik dit vroeger echt niet geweten zou hebben. Ook word ik door er zo op gefocust te zijn vast een stuk houtiger, wordt mijn gezicht erg gespannen etc. Mijn psych zegt ook: wat boeit het nu als je mensen dan ook niet aankijkt? Waarom maak je er zo'n punt van?
En ik weet dat als ik er niet zo'n punt van zou maken, het ook geen probleem is. Want dat is het nooit geweest. Maar ook als ik nu bewust weg zou kijken, ben ik constant aan het nadenken over dat ik wegkijk en krijg ik nog maar de helft mee en raak ik nog overprikkeld door piekeren.
Wat jij zegt: fuck it, het boeit me niet, dan kom ik maar rete autistisch over. Dat stukje vind ik ontzettend moeilijk ofzo. Want ook al doe ik dat, dan ben ik dus nog constant aan het piekeren.
Tot slot: hoe zou een behandeling voor autisme anders zijn? Wat zou de therapie in dat geval inhouden?
Ik heb wel ff de tijd genomen om mijn OP te schrijven en ook duidelijk te structureren. Heb het expres zo gedaan, omdat niet erg veel mensen deze pijler lezen en ik toch wil proberen mensen te bereiken die tips zouden kunnen hebben. Dus geen idee of dat een typisch ass trekje is, maar ik heb t zeker lekker gestructureerd getypt xD
Ook je 2e opmerking is wel on point. Een vriend van me (ik vermoed dat hij zeker autisme heeft) zegt: oohjaa, ik kijk mensen bijna nooit aan. Boeit me echt geen ene fuck hahah. Ik denk dat ik dus mensen normaal ook niet erg veel aankeek. Maar het is nu echt gewoon een obsessie ofzo jaa. Zat net bv ook weer bij mijn broertje in de auto, en alleen al als hij mijn kant opkijkt merk ik dit op en gaat mijn hartslag 10 omhoog. Ik merk nu bij andere mensen ook exact op hoe zij oogcontact maken, terwijl ik dit vroeger echt niet geweten zou hebben. Ook word ik door er zo op gefocust te zijn vast een stuk houtiger, wordt mijn gezicht erg gespannen etc. Mijn psych zegt ook: wat boeit het nu als je mensen dan ook niet aankijkt? Waarom maak je er zo'n punt van?
En ik weet dat als ik er niet zo'n punt van zou maken, het ook geen probleem is. Want dat is het nooit geweest. Maar ook als ik nu bewust weg zou kijken, ben ik constant aan het nadenken over dat ik wegkijk en krijg ik nog maar de helft mee en raak ik nog overprikkeld door piekeren.
Wat jij zegt: fuck it, het boeit me niet, dan kom ik maar rete autistisch over. Dat stukje vind ik ontzettend moeilijk ofzo. Want ook al doe ik dat, dan ben ik dus nog constant aan het piekeren.
Tot slot: hoe zou een behandeling voor autisme anders zijn? Wat zou de therapie in dat geval inhouden?
student201 wijzigde dit bericht op 30-06-2021 22:03
3.63% gewijzigd
Zwetser
woensdag 30 juni 2021 om 21:59
Jup, het is erg dwangmatig of obsessies denk ik. Het begint al ver voor het oogcontact er überhaupt is en zoals ik schrijf, ook als ik in de auto aan het rijden ben naast iemand of gewoon aan het wandelen, ook dan ben ik hier constant mee bezig ughhhviva-amber schreef: ↑30-06-2021 21:42Ik vind je gedachten en focus meer iets dwangmatigs hebben, maar ik heb er niet voor geleerd. Ik had zelf ook moeite met oogcontact, vanwege een afwijking aan de ogen, maar in de praktijk valt het bijna geen mensen op dat ik een afwijking heb aan het oog.
Zwetser
woensdag 30 juni 2021 om 22:07
Jup zij denkt inderdaad dwangmatig (gegeneraliseerde angststoornis). Laatst tijdens therapie zij ze: Ok, nu gaan we 1 minuut elkaar aankijken (lol).Corzon schreef: ↑30-06-2021 21:19Oh ja, over dat je zo bezig bent met oogcontact....
Mogelijk denk jij hierbij "misschien is het autisme" en denkt je psycholoog iets van: "het is meer een dwangmatige gedachte wat past bij een angsttoornis (bijv. Een obsessief compulsieve stoornis of een gegeneraliseerde angststoornis)
Misschien eens bij je psycholoog checken hoe zij dit ziet?
Jaa dat is dus gewoon vrij awkward, maar dan vraagt ze: hoe voel je je hierbij nu?
Ik zo: jaa gewoon overprikkeld, maar dat was ik van tevoren al. Verandert niet zoveel hoor. Oefenen op oogcontact maken legt juist hier weer de nadruk op en ik denk niet dat dat het gewenste effect heeft. Maar dat concludeerde ze nu ook zelf.
Ik raak nu al gestresst gewoon als ik ogen zie, terwijl ik echt wel zeker weet dat ik mn ex prima een minuut in de ogen kon staren. Echter, toen had ik nog niet deze obsessie
Zwetser
woensdag 30 juni 2021 om 22:10
woensdag 30 juni 2021 om 22:34
Klinkt als een gedegen onderzoek TO en ik zou nu niet gaan piekeren over of de juiste diagnoses en behandelingen zijn ingezet, dan heb je er nog meer piekergedachten bij 
Op het forum kunnen we levenservaring delen en met je meedenken, maar wij zijn niet degenen die diagnoses kunnen èn mogen stellen! Het is zelfs verboden om medisch advies te geven op dit forum!
Forumleden hebben (over het algemeen) niet de juiste opleiding/papieren om diagnoses te stellen en jouw psycholoog kent je beter dan wij: ze heeft je gezien, uitgebreider gesproken, etc.
Dus focus je op de diagnose en behandeling die de psycholoog heeft ingezet. En heb je twijfels, ga daar dan niet de hele dag mee aan de haal maar bewaar ze (in n schriftje) heel mindfull voor de afspraak met de psych en straks met de psychiater (goede stap om eens te zien wat die kan bieden). Mocht je na een paar weken/maanden het gevoel hebben dat je echt niet verder komt, dan kun je altijd op zoek naar een second opinion of een psycholoog waar je een betere klik mee hebt.
Als je iemand treft die je goed aanvoelt en waarbij je je op je gemak voelt, dan komt de juiste aanpak vaak vanzelf.
Het kan ook zijn dat je een beetje van dit en n beetje van dat hebt, zonder dat een diagnose overduidelijk bij je past. Ik vind diagnoses toch n soort hokjes waar mensen in worden gestopt, terwijl mensen niet goed in hokjes te stoppen zijn, want we zijn juist uniek.
Op basis van wat je berichten, komt jouw psych en haar conclusies logisch over.
Op het forum kunnen we levenservaring delen en met je meedenken, maar wij zijn niet degenen die diagnoses kunnen èn mogen stellen! Het is zelfs verboden om medisch advies te geven op dit forum!
Forumleden hebben (over het algemeen) niet de juiste opleiding/papieren om diagnoses te stellen en jouw psycholoog kent je beter dan wij: ze heeft je gezien, uitgebreider gesproken, etc.
Dus focus je op de diagnose en behandeling die de psycholoog heeft ingezet. En heb je twijfels, ga daar dan niet de hele dag mee aan de haal maar bewaar ze (in n schriftje) heel mindfull voor de afspraak met de psych en straks met de psychiater (goede stap om eens te zien wat die kan bieden). Mocht je na een paar weken/maanden het gevoel hebben dat je echt niet verder komt, dan kun je altijd op zoek naar een second opinion of een psycholoog waar je een betere klik mee hebt.
Als je iemand treft die je goed aanvoelt en waarbij je je op je gemak voelt, dan komt de juiste aanpak vaak vanzelf.
Het kan ook zijn dat je een beetje van dit en n beetje van dat hebt, zonder dat een diagnose overduidelijk bij je past. Ik vind diagnoses toch n soort hokjes waar mensen in worden gestopt, terwijl mensen niet goed in hokjes te stoppen zijn, want we zijn juist uniek.
Op basis van wat je berichten, komt jouw psych en haar conclusies logisch over.
woensdag 30 juni 2021 om 22:49
Ik was extreem met oogcontact bezig, omdat ik goed wilde overkomen op anderen. Of in andere woorden, ik was bang voor hun oordeel. Daarom hielp de “fuck it” mentaliteit bij mij. Ik ging expres door de ‘angst’ heen van wat mensen van mij zouden vinden als ik ze niet aankeek. Door met opzet me ‘niet sociaal’ te gedragen, dus lekker weg te kijken, vloeide die angst van me af. Een soort van exposure therapie voor mezelf. Er gebeurd niks verkeerds, zelfs niet als iedereen ziet dat je autistisch bent. Weet jij voor jezelf waar jouw oogcontact obsessie vandaan komt? Wil je goed en sociaal vaardig overkomen op anderen? Of heb jij een andere reden?Student201 schreef: ↑30-06-2021 21:57@Doggo, thanks voor je reactie. Moet hier wel mee lachen.
Ik heb wel ff de tijd genomen om mijn OP te schrijven en ook duidelijk te structureren. Heb het expres zo gedaan, omdat niet erg veel mensen deze pijler lezen en ik toch wil proberen mensen te bereiken die tips zouden kunnen hebben. Dus geen idee of dat een typisch ass trekje is, maar ik heb t zeker lekker gestructureerd getypt xD
Ook je 2e opmerking is wel on point. Een vriend van me (ik vermoed dat hij zeker autisme heeft) zegt: oohjaa, ik kijk mensen bijna nooit aan. Boeit me echt geen ene fuck hahah. Ik denk dat ik dus mensen normaal ook niet erg veel aankeek. Maar het is nu echt gewoon een obsessie ofzo jaa. Zat net bv ook weer bij mijn broertje in de auto, en alleen al als hij mijn kant opkijkt merk ik dit op en gaat mijn hartslag 10 omhoog. Ik merk nu bij andere mensen ook exact op hoe zij oogcontact maken, terwijl ik dit vroeger echt niet geweten zou hebben. Ook word ik door er zo op gefocust te zijn vast een stuk houtiger, wordt mijn gezicht erg gespannen etc. Mijn psych zegt ook: wat boeit het nu als je mensen dan ook niet aankijkt? Waarom maak je er zo'n punt van?
En ik weet dat als ik er niet zo'n punt van zou maken, het ook geen probleem is. Want dat is het nooit geweest. Maar ook als ik nu bewust weg zou kijken, ben ik constant aan het nadenken over dat ik wegkijk en krijg ik nog maar de helft mee en raak ik nog overprikkeld door piekeren.
Wat jij zegt: fuck it, het boeit me niet, dan kom ik maar rete autistisch over. Dat stukje vind ik ontzettend moeilijk ofzo. Want ook al doe ik dat, dan ben ik dus nog constant aan het piekeren.
Tot slot: hoe zou een behandeling voor autisme anders zijn? Wat zou de therapie in dat geval inhouden?
Jouw laatste vraag:
Bij behandeling voor autisme krijg je bv psycho educatie. Je leert hoe dingen in jouw hoofd werken, en wat autisme precies inhoud. Veel mensen met autisme lopen in de kern vast doordat
-ze moeite hebben om met prikkels om te gaan en te filteren. Denk hierbij aan zintuigelijke waarnemingen zoals geluiden en geuren, maar ook aan bijvoorbeeld het filteren en herkennen van emoties, gebeurtenissen, en communicatie met andere mensen.
- ze moeite hebben met taken uitvoeren (excecutief functioneren)
Doordat deze twee punten bij autisme veel moeilijker gaan, kunnen er angsten ontstaan, maar ook dwangmatigheden, tics, obsessies. Eigenlijk alles om maar wat structuur te creëren in dat overprikkelde brein. Bij een behandeling voor autisme zal er vooral ingespeeld worden op bijvoorbeeld coping strategieën om beter met prikkels te kunnen omgaan. Daaruit zal vanzelf voortvloeien dat angst en dwang minder wordt.
Bij de behandeling van reguliere angst (zonder autisme), zal je vaak stapje voor stapje je angsten moeten aangaan. De cliënt merkt dat er niks engs gebeurd, en de angsten zullen minder worden.
Bij autisme heeft het minder effect om alleen angst en dwang te behandelen, omdat dit vaak pas zal verminderen als de kern is aangepakt (de gebrekkige prikkelverwerking).
Hoop dat ik zo het verschil een beetje heb kunnen illustreren tussen verschillende behandelingen. Ik wil trouwens niet zeggen dat jij autisme hebt. Ik heb geen idee. Maar ik wil vooral zeggen dat naar mijn mening een juist label best belangrijk is, omdat verschillende oorzaken soms verschillende behandelingen nodig hebben.
woensdag 30 juni 2021 om 23:13
Oh ja, ik ben uiteindelijk het meest van dat obsessieve gepieker afgekomen door het volgende stappenplan van mijn psych;
1. afleiding zoeken in activiteiten waardoor ik aan het eind van de dag kan zeggen: dit was n waardevolle dag (doordat ik plezier heb gehad,
een rotklus heb kunnen afronden, kunnen leven volgens normen en waarden die belangrijk voor mij zijn).
2. zodra er wel n piekergedachte opkwam tegen mijzelf te zeggen: "oh, daar is ie weer. Ik merk de gedachte nu heel even op maar ga er nu niks mee doen, dat doe ik over n paar dagen als ik weer bij de psych ben. Ik focus mij op de waardevolle activiteiten van stap 1, want ik wil een waardevolle dag, geen piekerdag.
En verder heeft medicatie bij mij echt n hoop gedaan. Het was geen tovermiddel, maar het remde mijn gepieker wel voldoende af om bovenstaand stappenplan te kunnen volhouden.
Ik zeg niet dat jij exact hetzelfde moet doen. Maar misschien zitten er dingen tussen die ook voor jou helpen.
Met alle wijsheid en ervaring van nu, heeft het obsessieve gepieker mij niks waardevols gebracht. Ik heb geen fijne studententijd kunnen beleven o.a. omdat ik waardevolle contacten/momenten met anderen ben misgelopen, want ik was te druk met gepieker.
Ik kan mij voorstellen dat het voor jou (en je gesprekspartner) het waardevolst/belangrijkst is dat je geniet van het gesprek ipv of je correct oogcontact maakt. Je gaat op je sterfbed echt niet zeggen: "ik heb zo'n spijt dat ik nooit perfect oogcontact hebt gemaakt" eerder zal het zijn: "wat jammer dat ik zo weinig plezier heb beleefd aan contacten met anderen"
1. afleiding zoeken in activiteiten waardoor ik aan het eind van de dag kan zeggen: dit was n waardevolle dag (doordat ik plezier heb gehad,
een rotklus heb kunnen afronden, kunnen leven volgens normen en waarden die belangrijk voor mij zijn).
2. zodra er wel n piekergedachte opkwam tegen mijzelf te zeggen: "oh, daar is ie weer. Ik merk de gedachte nu heel even op maar ga er nu niks mee doen, dat doe ik over n paar dagen als ik weer bij de psych ben. Ik focus mij op de waardevolle activiteiten van stap 1, want ik wil een waardevolle dag, geen piekerdag.
En verder heeft medicatie bij mij echt n hoop gedaan. Het was geen tovermiddel, maar het remde mijn gepieker wel voldoende af om bovenstaand stappenplan te kunnen volhouden.
Ik zeg niet dat jij exact hetzelfde moet doen. Maar misschien zitten er dingen tussen die ook voor jou helpen.
Met alle wijsheid en ervaring van nu, heeft het obsessieve gepieker mij niks waardevols gebracht. Ik heb geen fijne studententijd kunnen beleven o.a. omdat ik waardevolle contacten/momenten met anderen ben misgelopen, want ik was te druk met gepieker.
Ik kan mij voorstellen dat het voor jou (en je gesprekspartner) het waardevolst/belangrijkst is dat je geniet van het gesprek ipv of je correct oogcontact maakt. Je gaat op je sterfbed echt niet zeggen: "ik heb zo'n spijt dat ik nooit perfect oogcontact hebt gemaakt" eerder zal het zijn: "wat jammer dat ik zo weinig plezier heb beleefd aan contacten met anderen"
woensdag 30 juni 2021 om 23:52
Bedankt Doggo!!Doggo schreef: ↑30-06-2021 22:49Ik was extreem met oogcontact bezig, omdat ik goed wilde overkomen op anderen. Of in andere woorden, ik was bang voor hun oordeel. Daarom hielp de “fuck it” mentaliteit bij mij. Ik ging expres door de ‘angst’ heen van wat mensen van mij zouden vinden als ik ze niet aankeek. Door met opzet me ‘niet sociaal’ te gedragen, dus lekker weg te kijken, vloeide die angst van me af. Een soort van exposure therapie voor mezelf. Er gebeurd niks verkeerds, zelfs niet als iedereen ziet dat je autistisch bent. Weet jij voor jezelf waar jouw oogcontact obsessie vandaan komt? Wil je goed en sociaal vaardig overkomen op anderen? Of heb jij een andere reden?
Jouw laatste vraag:
Bij behandeling voor autisme krijg je bv psycho educatie. Je leert hoe dingen in jouw hoofd werken, en wat autisme precies inhoud. Veel mensen met autisme lopen in de kern vast doordat
-ze moeite hebben om met prikkels om te gaan en te filteren. Denk hierbij aan zintuigelijke waarnemingen zoals geluiden en geuren, maar ook aan bijvoorbeeld het filteren en herkennen van emoties, gebeurtenissen, en communicatie met andere mensen.
- ze moeite hebben met taken uitvoeren (excecutief functioneren)
Doordat deze twee punten bij autisme veel moeilijker gaan, kunnen er angsten ontstaan, maar ook dwangmatigheden, tics, obsessies. Eigenlijk alles om maar wat structuur te creëren in dat overprikkelde brein. Bij een behandeling voor autisme zal er vooral ingespeeld worden op bijvoorbeeld coping strategieën om beter met prikkels te kunnen omgaan. Daaruit zal vanzelf voortvloeien dat angst en dwang minder wordt.
Bij de behandeling van reguliere angst (zonder autisme), zal je vaak stapje voor stapje je angsten moeten aangaan. De cliënt merkt dat er niks engs gebeurd, en de angsten zullen minder worden.
Bij autisme heeft het minder effect om alleen angst en dwang te behandelen, omdat dit vaak pas zal verminderen als de kern is aangepakt (de gebrekkige prikkelverwerking).
Hoop dat ik zo het verschil een beetje heb kunnen illustreren tussen verschillende behandelingen. Ik wil trouwens niet zeggen dat jij autisme hebt. Ik heb geen idee. Maar ik wil vooral zeggen dat naar mijn mening een juist label best belangrijk is, omdat verschillende oorzaken soms verschillende behandelingen nodig hebben.
Het klinkt zo makkelijk he, en ook toen die vriend me dat laatst vertelde klonk het eigenlijk zo simpel.
Die angst is begonnen toen ik op internet las: "autisten hebben vaak last van oogcontact". Toen ging ik er op letten en merkte ik dat ik er ook moeite mee had (vooral bij mam toen). Dit is nu 2.5 jaar terug zowat. Ik had dat een tijdje en weet dat ik daarna nog verschillende keren tegen mn inmiddels ex (die ook moeite had met oogcontact zei ze) gezegd dat ik daar toen 0 moeite meer mee had. Maar als ik terugdenk: ik heb geen idee hoe of wat ik toen deed hahah.
Nu is de angst weer getriggerd door op 1 moment te denken: Student (ofjah, mijn naam), volgens mij heb je moeite met oogcontact. Ik ging het analyseren enjahh, cirkel. Maar de vraag is inderdaad eigenlijk, wat zit hierachter? Ik denk inderdaad de wens om normaal te zijn, het idee dat ik dan afwezig overkom als ik wegkijk, de wens om het nu op te lossen, om nu iemand normaal aan te kijken zonder overprikkeld te raken, de wens dat oogcontact me niks doet en ik gefocusd ben op het gesprek.
Maar ook wegkijken helpt zo weinig momenteel. Ik merk elk oog of hoofd dat mijn richting op kijkt op. Zoals ik al schreef: tv kijken is zelfs al een probleem. Ik keek net even Yinek (denk dat het Yinek was). Kijk ik naar de mensen die praten dan krijg ik al hoofdpijn. Maar kijk ik bewust constant weg, dan kost dit ook heel veel energie, omdat ik dit constant bewust doe. En hierdoor krijg ik net zo weinig van het gesprek mee en krijg ik ook hoofdpijn. Tijdens een echt gesprek in real life kan ik ook wel wegkijken, maar dan geldt hetzelfde: ook dan raak ik overprikkeld + ik kom afwezig over + ik krijg maar de helft mee.
Oftewel: exposure helpt niet tot nu toe, maar expres wegkijken lijkt ook niet te werken. En die mindset: "het doet me niks, ik kijk gewoon weg, maar ga hier verder niet over nadenken en let gewoon op het gesprek" krijg ik er ook niet in, omdat ik dan dus constant bewust wegkijk en hier met mijn gedachten bij ben.
En denk dat je hierin gelijk hebt, dat het qua behandeling veel uit kan maken of het autisme of angst is. Ik twijfel, en probeer daardoor beide methodes hahah... Thuis kijk ik vooral weg. Op andere situaties kies ik eerder voor exposure. Ik ben vooral erg benieuwd wat de psychiater zegt ook. Dit is misschien ook een soort second opinion.
Kun je trouwens eens wat voorbeelden geven van "coping strategieën" die je geleerd hebt tegen overprikkeling via autisme coaching? Ben wel benieuwd.
Het ding is wel: vroeger raakte ik niet overprikkeld zoals nu. Dit komt gewoon puur door mijn gepieker en angst. Mam zei net ook nog (had haar mijn berichtje laten lezen): dit is zo in tegenstrijd met hoe je bent. Normaal wilde je nooit alleen zijn en vond je dat het super vervelend als je alleen thuis was, en nu schrijf je dat je juist veel rustiger bent als je alleen bent. Niet dat ik nu wil bewijzen dat ik niet autistisch ben, want dat ben ik misschien nog steeds xD, maar ik zit nu gewoon in een gekke obsessie pieker cirkel ofzo die erg irritant is...
Zwetser
donderdag 1 juli 2021 om 00:03
En weet je wat nu het ingewikkelde is. Bij ADHD werkt de prikkel-/informatie-verwerking ook anders, waardoor ze ook problemen kunnen hebben met executieve functiesDoggo schreef: ↑30-06-2021 22:49Ik was extreem met oogcontact bezig, omdat ik goed wilde overkomen op anderen. Of in andere woorden, ik was bang voor hun oordeel. Daarom hielp de “fuck it” mentaliteit bij mij. Ik ging expres door de ‘angst’ heen van wat mensen van mij zouden vinden als ik ze niet aankeek. Door met opzet me ‘niet sociaal’ te gedragen, dus lekker weg te kijken, vloeide die angst van me af. Een soort van exposure therapie voor mezelf. Er gebeurd niks verkeerds, zelfs niet als iedereen ziet dat je autistisch bent. Weet jij voor jezelf waar jouw oogcontact obsessie vandaan komt? Wil je goed en sociaal vaardig overkomen op anderen? Of heb jij een andere reden?
Jouw laatste vraag:
Bij behandeling voor autisme krijg je bv psycho educatie. Je leert hoe dingen in jouw hoofd werken, en wat autisme precies inhoud. Veel mensen met autisme lopen in de kern vast doordat
-ze moeite hebben om met prikkels om te gaan en te filteren. Denk hierbij aan zintuigelijke waarnemingen zoals geluiden en geuren, maar ook aan bijvoorbeeld het filteren en herkennen van emoties, gebeurtenissen, en communicatie met andere mensen.
- ze moeite hebben met taken uitvoeren (excecutief functioneren)
Doordat deze twee punten bij autisme veel moeilijker gaan, kunnen er angsten ontstaan, maar ook dwangmatigheden, tics, obsessies. Eigenlijk alles om maar wat structuur te creëren in dat overprikkelde brein. Bij een behandeling voor autisme zal er vooral ingespeeld worden op bijvoorbeeld coping strategieën om beter met prikkels te kunnen omgaan. Daaruit zal vanzelf voortvloeien dat angst en dwang minder wordt.
Bij de behandeling van reguliere angst (zonder autisme), zal je vaak stapje voor stapje je angsten moeten aangaan. De cliënt merkt dat er niks engs gebeurd, en de angsten zullen minder worden.
Bij autisme heeft het minder effect om alleen angst en dwang te behandelen, omdat dit vaak pas zal verminderen als de kern is aangepakt (de gebrekkige prikkelverwerking).
Hoop dat ik zo het verschil een beetje heb kunnen illustreren tussen verschillende behandelingen. Ik wil trouwens niet zeggen dat jij autisme hebt. Ik heb geen idee. Maar ik wil vooral zeggen dat naar mijn mening een juist label best belangrijk is, omdat verschillende oorzaken soms verschillende behandelingen nodig hebben.
Mijn psycholoog werkte op een speciale ADHD én ASS poli, die was zo gevormd door de overlap. Zij vertelde bij wijze van spreken: hersenen met ASS filteren informatie/prikkels met een omweg, hersenen met ADHD filteren sowieso niet. In beide gevallen moeten de hersenen dus harder werken dan hersenen met een "normaal" werkend filter. Hierdoor raken mensen met ASS en ADHD eerder overbelast en ervaren ze eerder controle te verliezen waardoor ze angstklachten kunnen krijgen.Ik denk dat het bij angststoornissen juist andersom werkt: gedachtes en gevoelens roepen angst op, je raakt in n kramp en bent volledig in de ban van de angst. Je hersenen zijn voortdurend met die angst/obsessie bezig en hebben geen ruimte meer voor andere dingen/prikkels. Je hersenen raken dan ook overbelast en alledaagse dingen kosten hierdoor te veel moeite. Bijv. Contact met anderen kan dan al te veel zijn, je hersenen hebben geen ruimte voor geluid of andere prikkels. Contacten verlopen steeds moeizamer en dan ga je daar weer over piekeren en zo blijf je in n vicieuze cirkel.
Je kunt dus problemen hebben met oogcontact door ASS (mijn redenatie, ik weet niet of het klopt: je hersenen maken steeds omwegen waardoor er onvoldoende ruimte meer is om in korte tijd te switchen tussen oogcontact, luisteren, terugpraten, nonverbale signalen, etc. waardoor sociaal contact anders/onvoldoende loopt)
Je kunt dus problemen hebben met oogcontact door angst (bijv. Je hersenen zijn voortdurend in piekermodus, waardoor er geen ruimte meer is voor dingen die normaal automatisch zijn zoals oogcontact. Je merkt op dat oogcontact niet automatisch gaat, wat je onzekerheid/angstiger maakt en je geforceert oogcontact gaat maken of mensen helemaal niet meet durft aan te kijken)
ADHD-ers hebben vaak ook sociale problemen, die hebben dus geen filter en dus geen rem. Die bijv flappen er vanalles uit of blijven maar doorpraten (of doorschrijven op het forum
) terwijl anderen daar niet op zitten te wachten. Misschien maken zij ook niet altijd goed oogcontact omdat ze dan in hun ooghoek een vogel zien en dan afgeleid raken. Als ik lees dat TO sinds het lezen over autisme zo obsessief bezig is met of ze oogcontact maakt en of ze wel/geen autisme heeft, en haar moeder de spontane dochter van vroeger mist.. dan is mijn redenatie: gepieker veroorzaakt symptomen die lijken op ASS ipv ASS veroorzaakt gepieker/angst.
Dus lieve TO,
Ik denk echt dat je uit angst/onzekerheid sociaal contact verkrampt tegemoet gaat. Oogcontact doe je niet meer op je automatische piloot/ op gevoel/intuitie, terwijl je dat vroeger wel kon/deed. Je maakt nu oogcontact op basis van hele analyses. Als je kort oogcontact maakt, ben je bang dat dat duidt op ASS, maar als je te lang oogcontact maakt kan dat weer lijken op staren en dat is ook niet de bedoeling. Ik hoop dat het je snel lukt om al die gedachtes over oogcontact los te kunen laten en "gewoon maar wat te doen" op basis van gevoel.
Tot slot schrijf je nog ergens dat je normaal wilt zijn. Dat wilde ik vroeger ook, maar ik ben niet "normaal": mensen moeten in het begin vaak even aan mij wennen. Ik praat te veel, ben een flapuit en hierdoor soms te direct. Tegelijkertijd ben ik altijd beschikbaar voor een gezellig praatje en zorgen mijn flapuit-opmerkingen voor hele gevatte grappen. Ik check regelmatig bij collega's of ik ze de afgelopen periode niet heb overvallen met directe opmerkingen waardoor ze zich voldoende gezien en gehoord voelen. Tijdens mijn vakanties vinden collega's het maar n saaie boel, want er gebeurd nooit iets speciaals.
Normaal zijn is zo standaard, en voor niemand haalbaar, want iedereen heeft beperkingen, alleen zijn die niet altijd gegoten in een officiele diagnose. Of je nu ASS, ADHD, een angststoornis of wat dan ook hebt: je zult altijd momenten in het leven hebben waarin je je niet normaal voelt.
Je kunt je beperkingen proberen te verbergen zodat mensen je hopelijk normaal vinden, maar kun je dan zelf voluit leven? Je kunt ook op zoek naar positieve kanten van je beperking. Iemand met ASS is misschien op sociaal vlak niet altijd even sterk, maar is vaak heel goed in t opmerken van details. Een psychiater met ASS zou ik niet fijn vinden, maar wel een chirurg die door ASS details ziet waar andere chirurgen overheen kijken. En mijn piekergeschiedenis heeft gezorgd dat ik heel goed alle beren op de weg zie, heel irritant voor collega's die snel willen beslissen, maar juist heel fijn als bedrijfsrisico's in kaart moet worden gebracht!
corzon wijzigde dit bericht op 01-07-2021 01:23
21.19% gewijzigd
donderdag 1 juli 2021 om 00:07
Ook nog thanks voor je vorige berichtje. En ontzettend fijn om te horen dat je die piekerspiraal hebt kunnen doorbreken en het nu, als ik het goed begrijp, een stuk beter gaat. Ik heb van mijn psych, vind ik zelf, weinig bruikbare tips gekregen. We gingen cognitieve gedragstherapie en acceptance & committance therapie doen (of zoiets). Het komt erop neer dat ik om de week 45 minuten zeg over dat het niet echt beter gaat, we wat praten over hoe en wat en dat is het dan. En dan doet ze dus wat oefeningen als: ok, nu staren we elkaar 1 minuut aan. Zie je, er gebeurt niks. Of ze gaat met me bespreken hoe weinig er eigenlijk kan gebeuren als je iemand niet aankijkt. Dit lost echter tot nu toe niks op.Corzon schreef: ↑30-06-2021 23:13Oh ja, ik ben uiteindelijk het meest van dat obsessieve gepieker afgekomen door het volgende stappenplan van mijn psych;
1. afleiding zoeken in activiteiten waardoor ik aan het eind van de dag kan zeggen: dit was n waardevolle dag (doordat ik plezier heb gehad,
een rotklus heb kunnen afronden, kunnen leven volgens normen en waarden die belangrijk voor mij zijn).
2. zodra er wel n piekergedachte opkwam tegen mijzelf te zeggen: "oh, daar is ie weer. Ik merk de gedachte nu heel even op maar ga er nu niks mee doen, dat doe ik over n paar dagen als ik weer bij de psych ben. Ik focus mij op de waardevolle activiteiten van stap 1, want ik wil een waardevolle dag, geen piekerdag.
En verder heeft medicatie bij mij echt n hoop gedaan. Het was geen tovermiddel, maar het remde mijn gepieker wel voldoende af om bovenstaand stappenplan te kunnen volhouden.
Ik zeg niet dat jij exact hetzelfde moet doen. Maar misschien zitten er dingen tussen die ook voor jou helpen.
Met alle wijsheid en ervaring van nu, heeft het obsessieve gepieker mij niks waardevols gebracht. Ik heb geen fijne studententijd kunnen beleven o.a. omdat ik waardevolle contacten/momenten met anderen ben misgelopen, want ik was te druk met gepieker.
Ik kan mij voorstellen dat het voor jou (en je gesprekspartner) het waardevolst/belangrijkst is dat je geniet van het gesprek ipv of je correct oogcontact maakt. Je gaat op je sterfbed echt niet zeggen: "ik heb zo'n spijt dat ik nooit perfect oogcontact hebt gemaakt" eerder zal het zijn: "wat jammer dat ik zo weinig plezier heb beleefd aan contacten met anderen"
Daarnaast heb ik een app gedownload van VGZ om mindfullness te oefenen en ik moest van haar tijdens het lopen bv eens oefenen met mn aandacht verleggen tussen mijn omgeving en wat ik voel (ook mindfullness dus). Dit ben ik nu dus aan het doen. Maar dat is het wel zo'n beetje wat therapie betreft.
Daarnaast doe ik:
1. Best veel sporten, want dat leidt af en is zowat het enige waarbij ik me echt goed voel.
2. Ik ben bezig met solliciteren: niet leuk, maar ik wil door en niet toegeven aan mn gepieker. Ik probeer gewoon de uitdaging aan te gaan, te doen wat ik normaal ook zou doen (tot hoe ver het gaat) en hoop dat werken me straks afleiding geeft.
3. Maar ik heb ook vakantie en neem ook wel echt best wat rust. Die rust heb ik nu nodig, maar ik denk inderdaad dat de weinig afleiding er ook voor zorgt dat ik veel kan piekeren.
4. Ik probeer ook geen aandacht aan mijn piekergedachten te geven. Sommige dagen probeer ik dit echt bewust te doen, andere dagen denk ik fuckit en ben ik er wel meer mee bezig. Maar ik had mezelf voorgenomen hier geen aandacht aan te geven, een piekerkwartiertje te doen (zelfs op een bepaalde tijd) en tussendoor evt. piekergedachtes opschrijven. Dit niet op aanraden van mijn huidige psych, maar omdat ik het piekerkwartiertje ooit had gehoord van een psych tijdens een vorig traject (is 2e keer in 2 jaar ofzo).
5. Alles wat ik normaal doe probeer ik gewoon zoveel mogelijk te doen, maar dan wel met meer rustmomenten omdat ik vakantie heb.
Ik hoop dat voor mij toch medicatie of afleiding ook echt snel gaat helpen. Het probleem met obsessief piekeren of obsessief oogcontact is dat het een obsessie is en dat de gedachte: "dan maak je gewoon geen oogcontact" geen zin heeft. De focus moet van die obsessie af op de een of andere manier.
Maar nogmaals, fijn om te horen dat het u gelukt is dit te doorbreken en het nu beter gaat. Er is nog een weg te gaan, maar ik weet wel waar ik naartoe wil. Erg bedankt voor dit berichtje!!
student201 wijzigde dit bericht op 01-07-2021 00:12
0.61% gewijzigd
Zwetser
