Psyche
alle pijlers
Constante overprikkeling: piekeren en oogcontact hyperfocus
woensdag 30 juni 2021 om 19:46
Beste mede forummers,
Ik ben al langere tijd aan het denken om een berichtje te plaatsen over dit probleem. Ik vind het vreselijk irritant dat ik hier nu zoveel last van heb en dat het zover is dat ik toch een berichtje plaats. Ik verwacht niet dat iemand iets voor me kan doen, maar toch, op hoop van zegen... Het is een lang verhaal, excuus daarvoor. Als je dit te lang vindt, kun je ook de korte versie lezen met wat minder voorbeelden en details.
Achtergrond
Samenvatting: sinds een paar jaar heb ik continu op en af psychische problemen, waarbij ik heel erg pieker en heel erg lijk te focussen op 1 probleem en dit hierdoor een ontzettend groot probleem wordt.
Langere versie:
Een 3 a 4 jaar geleden zijn bij mij de psychische problemen ontstaan (van tevoren nooit ergens last van gehad naar mijn idee). Na een festival (oordopjes vergeten…) ontstond een ruisje in mijn oor, dat niet wegging. Het was heel zacht, maar ik kon dit niet uit mijn hoofd krijgen, was heel bang dat het nooit weg zou gaan en bleef hier heel erg op gefocust, wat leidde tot ontzettend veel piekeren en spanningshoofdpijn.
Daarna heb ik gepiekerd over vanalles, wat vooral betrekking had op mezelf (geaardheid + zoektocht naar wie ik ben). Ik ben altijd heel verlegen geweest (vroeger veel erger dan nu wel) en ik vroeg me af: heb ik niet misschien autisme? Toen ging ik daar dingen over opzoeken en 1 van de kenmerken was: moeite met oogcontact. Nou, ik ging daar dus heel erg op letten en had daar toen inderdaad moeite mee. Maar het rare was: ik had dit het ergste bij mam (moeite met oogcontact), maar in andere situaties was ik daar dan weer totaal niet mee bezig, zoals bij vrienden of bij mijn broertje. Deze periode duurde even (die hyperfocus hierop), maar ging weer weg. Daarna had ik hier totaal geen last meer van en was ik er niet meer mee bezig. Zo heb ik ook een paar maanden gehad dat ik een hyperfocus had op traptredes tellen. Ik was er continu mee bezig en over aan het piekeren, wat leidde tot hoofdpijn… Weer wat later had ik een paar maanden constant liedjes in mijn hoofd, waar ik over bleef piekeren en waardoor ik ook weer in zo’n cirkel raakte en constant onrustig was.
Probleem nu
Samenvatting: Op dit moment zit ik weer in een piekerspiraal die gericht is op oogcontact en die van het ene op het andere moment ontstaan is. Ik kom hier niet uit en ben continu in piekerstand en overprikkeld door mijn gedachten en door oogcontact… Tips of herkenning?
Hele verhaal
Ik vond het bizar dat ik steeds in van die cirkels kwam en maakte een afspraak bij de psycholoog. Op hetzelfde moment raakte mijn relatie uit, wat me heel veel stress had opgeleverd in de voorgaande maanden. In precies diezelfde periode (nu zo’n 9 maanden terug) bedacht ik me opeens weer dat ik oogcontact misschien wel lastig vond (dit gebeurde echt van de ene op de andere seconde) en sindsdien is het weer een ontzettend groot probleem.
Ik ben hier constant mee bezig (vanaf dat ik opsta), ben hierdoor super veel overprikkeld en voel me totaal niet mezelf. Tijdens een gesprekje ben ik super gefocust op oogcontact ipv het gesprek en dit kost mega veel energie. De aandacht verleggen naar het gesprek lukt me amper. Ik kan het gesprek wel volgen, maar ik ben binnen 1 minuut overprikkeld. Terwijl ik dit van tevoren echt niet had. Ik was wel wat verlegen, maar ik raakte echt niet overprikkeld van een gesprekje. Ik weet niet hoe ik vroeger oogcontact maakte (ik verwacht dat ik ook vaker wegkeek of misschien vaker naar de mond keek), maar ik was hier niet mee bezig en heb nooit het idee gehad dat ik iets vreemds deed.
Dit piekeren en hyperfocus op “ogen” resulteert er momenteel in dat ik overal mega snel overprikkeld ben. Ik kan momenteel niet meer normaal naar een gezicht, of überhaupt foto van een gezicht kijken, zonder volledig gefocust te zijn op de ogen. Om wat andere voorbeelden te geven van overprikkeling:
Vanuit de psychologe ben ik mindfullness aan het doen. Ik heb hier verschillende onderzoeken ook gedaan en daar komt eigenlijk geen autisme uit (al twijfel ik hier nog steeds heel sterk aan). Zij denkt eerder aan een angst/piekerstoornis. Uiteindelijk maakt het me ook weinig uit wat de precieze oorzaak is, als ik er maar vanaf kom. Ik heb over een week of 2 een afspraak met een psychiater om medicijnen te bespreken, maar hier ben ik geen grote fan van.
Ik vind het zo bizar en irritant dat iets wat me eerst totaal geen energie kostte en wat ik leuk vond, me nu opeens zo ontzettend veel energie kost en zo moeizaam gaat. En dit enkel omdat ik een soort van hyperfocus gecreëerd heb op oogcontact, maar hierdoor ook constant in piekerstand sta en “aansta”. Ik ben bang voor een burn-out, bang voor de toekomst (ik moet/wil nu gaan solliciteren, maar alleen al een sollicitatiegesprek ben ik bang voor en resulteert waarschijnlijk erin dat ik gelijk overprikkeld ben), maar ook werken kost me waarschijnlijk veel energie omdat ik er met mijn hoofd vaak niet bij ben. Tot slot ben ik bang dat ik me nooit meer ga voelen zoals eerst waarbij ik gewoon aanwezig ben in het moment en ik zou hier ontzettend graag vanaf komen…
Mijn vraag is dus: herkent iemand dit of heeft iemand tips?
Ik ben al langere tijd aan het denken om een berichtje te plaatsen over dit probleem. Ik vind het vreselijk irritant dat ik hier nu zoveel last van heb en dat het zover is dat ik toch een berichtje plaats. Ik verwacht niet dat iemand iets voor me kan doen, maar toch, op hoop van zegen... Het is een lang verhaal, excuus daarvoor. Als je dit te lang vindt, kun je ook de korte versie lezen met wat minder voorbeelden en details.
Achtergrond
Samenvatting: sinds een paar jaar heb ik continu op en af psychische problemen, waarbij ik heel erg pieker en heel erg lijk te focussen op 1 probleem en dit hierdoor een ontzettend groot probleem wordt.
Langere versie:
Een 3 a 4 jaar geleden zijn bij mij de psychische problemen ontstaan (van tevoren nooit ergens last van gehad naar mijn idee). Na een festival (oordopjes vergeten…) ontstond een ruisje in mijn oor, dat niet wegging. Het was heel zacht, maar ik kon dit niet uit mijn hoofd krijgen, was heel bang dat het nooit weg zou gaan en bleef hier heel erg op gefocust, wat leidde tot ontzettend veel piekeren en spanningshoofdpijn.
Daarna heb ik gepiekerd over vanalles, wat vooral betrekking had op mezelf (geaardheid + zoektocht naar wie ik ben). Ik ben altijd heel verlegen geweest (vroeger veel erger dan nu wel) en ik vroeg me af: heb ik niet misschien autisme? Toen ging ik daar dingen over opzoeken en 1 van de kenmerken was: moeite met oogcontact. Nou, ik ging daar dus heel erg op letten en had daar toen inderdaad moeite mee. Maar het rare was: ik had dit het ergste bij mam (moeite met oogcontact), maar in andere situaties was ik daar dan weer totaal niet mee bezig, zoals bij vrienden of bij mijn broertje. Deze periode duurde even (die hyperfocus hierop), maar ging weer weg. Daarna had ik hier totaal geen last meer van en was ik er niet meer mee bezig. Zo heb ik ook een paar maanden gehad dat ik een hyperfocus had op traptredes tellen. Ik was er continu mee bezig en over aan het piekeren, wat leidde tot hoofdpijn… Weer wat later had ik een paar maanden constant liedjes in mijn hoofd, waar ik over bleef piekeren en waardoor ik ook weer in zo’n cirkel raakte en constant onrustig was.
Probleem nu
Samenvatting: Op dit moment zit ik weer in een piekerspiraal die gericht is op oogcontact en die van het ene op het andere moment ontstaan is. Ik kom hier niet uit en ben continu in piekerstand en overprikkeld door mijn gedachten en door oogcontact… Tips of herkenning?
Hele verhaal
Ik vond het bizar dat ik steeds in van die cirkels kwam en maakte een afspraak bij de psycholoog. Op hetzelfde moment raakte mijn relatie uit, wat me heel veel stress had opgeleverd in de voorgaande maanden. In precies diezelfde periode (nu zo’n 9 maanden terug) bedacht ik me opeens weer dat ik oogcontact misschien wel lastig vond (dit gebeurde echt van de ene op de andere seconde) en sindsdien is het weer een ontzettend groot probleem.
Ik ben hier constant mee bezig (vanaf dat ik opsta), ben hierdoor super veel overprikkeld en voel me totaal niet mezelf. Tijdens een gesprekje ben ik super gefocust op oogcontact ipv het gesprek en dit kost mega veel energie. De aandacht verleggen naar het gesprek lukt me amper. Ik kan het gesprek wel volgen, maar ik ben binnen 1 minuut overprikkeld. Terwijl ik dit van tevoren echt niet had. Ik was wel wat verlegen, maar ik raakte echt niet overprikkeld van een gesprekje. Ik weet niet hoe ik vroeger oogcontact maakte (ik verwacht dat ik ook vaker wegkeek of misschien vaker naar de mond keek), maar ik was hier niet mee bezig en heb nooit het idee gehad dat ik iets vreemds deed.
Dit piekeren en hyperfocus op “ogen” resulteert er momenteel in dat ik overal mega snel overprikkeld ben. Ik kan momenteel niet meer normaal naar een gezicht, of überhaupt foto van een gezicht kijken, zonder volledig gefocust te zijn op de ogen. Om wat andere voorbeelden te geven van overprikkeling:
- Door bezig te zijn met vacatures kan ik in piekermodus raken en overprikkeld raken.
- Laatst had ik diploma-uitreiking. Alleen al in de zaal zitten en luisteren naar het verhaal lukt amper → constant overprikkeld en ook tijdens uiteten met mijn gezin ben ik constant overprikkeld, druk in mijn hoofd en aan het piekeren.
- Laatst had ik met wat vrienden een auto-slipcursus, waar eerst een verhaaltje verteld werd → constant overprikkeld en hoofdpijn. Ik volg het verhaaltje dan wel, maar ben zo druk in mijn hoofd en constant bezig met waar ik kijk en waar andere mensen kijken… Echter, na verloop van tijd ging de focus een heel klein beetje van het piekeren af, en dan voel ik me (in dezelfde situatie) alweer een stuk minder overprikkeld…
- Maar ook (bizar vb): van een film op tv kijken krijg ik al hoofdpijn en een praatprogramma is helemaal erg. Ik ben continu aan het denken waar ik moet kijken, alle “ogen” van personen op tv merk ik op en dit kost gewoon super veel energie…
Vanuit de psychologe ben ik mindfullness aan het doen. Ik heb hier verschillende onderzoeken ook gedaan en daar komt eigenlijk geen autisme uit (al twijfel ik hier nog steeds heel sterk aan). Zij denkt eerder aan een angst/piekerstoornis. Uiteindelijk maakt het me ook weinig uit wat de precieze oorzaak is, als ik er maar vanaf kom. Ik heb over een week of 2 een afspraak met een psychiater om medicijnen te bespreken, maar hier ben ik geen grote fan van.
Ik vind het zo bizar en irritant dat iets wat me eerst totaal geen energie kostte en wat ik leuk vond, me nu opeens zo ontzettend veel energie kost en zo moeizaam gaat. En dit enkel omdat ik een soort van hyperfocus gecreëerd heb op oogcontact, maar hierdoor ook constant in piekerstand sta en “aansta”. Ik ben bang voor een burn-out, bang voor de toekomst (ik moet/wil nu gaan solliciteren, maar alleen al een sollicitatiegesprek ben ik bang voor en resulteert waarschijnlijk erin dat ik gelijk overprikkeld ben), maar ook werken kost me waarschijnlijk veel energie omdat ik er met mijn hoofd vaak niet bij ben. Tot slot ben ik bang dat ik me nooit meer ga voelen zoals eerst waarbij ik gewoon aanwezig ben in het moment en ik zou hier ontzettend graag vanaf komen…
Mijn vraag is dus: herkent iemand dit of heeft iemand tips?
Zwetser
donderdag 1 juli 2021 om 01:58
Hey,
Dat acceptance comitment therapy (ACT) (spel t vast verkeerd) heb ik heel veel aan gehad al ligt dat m.i. ook aan hoe een psycholoog/boek het brengt. Het stappenplan wat ik beschreef, dat heeft geholpen het piekeren te stoppen, is gebaseerd op ACT.
Qua ACT-boeken: ik vind zelf het boek "De Valstrik van het geluk" en heeeeeeel goed boek. Je moet er wel echt even voor zitten, veel bladzijdes maar leest goed weg (mooie afleiding of voor op vakantie aan t zwembad). Wat dunner is "Boom hulpboek - Voluit Leven"
Ik heb trouwens gelezen dat ACT voor heel veel verschillende soorten psychische stoornissen kan worden ingezet. Dus in dat opzicht hoef je ook geen exacte diagnose te weten denk ik.
Ik heb ook de VGZ-app, ook positief over. Maar vond het wel heel ingewikkeld om met een lijf vol angst/stress de oefeningen te doen. Toen met medicatie de angst en stress wat behapbaarder werden, waren de oefeningen prettiger om te doen.
Ik ga ook maar eens slapen. Ik ben altijd nog tot heel laat druk in mn hoofd, ga daardoor altijd te laat slapen, in de ochtend kom ik maar niet op gang, vicieuze cirkels gesproken. Hm... misschien toch maar weer eens aan de slag met de VGZ-app
Ik moet mij de komende dagen echt gaan focussen op werk en studie. Dus ik ga (hopelijk) geen afleiding zoeken op het forum. Mocht je nog vragen hebben, dan kan t dus even duren voor ik reageer
Dat acceptance comitment therapy (ACT) (spel t vast verkeerd) heb ik heel veel aan gehad al ligt dat m.i. ook aan hoe een psycholoog/boek het brengt. Het stappenplan wat ik beschreef, dat heeft geholpen het piekeren te stoppen, is gebaseerd op ACT.
Qua ACT-boeken: ik vind zelf het boek "De Valstrik van het geluk" en heeeeeeel goed boek. Je moet er wel echt even voor zitten, veel bladzijdes maar leest goed weg (mooie afleiding of voor op vakantie aan t zwembad). Wat dunner is "Boom hulpboek - Voluit Leven"
Ik heb trouwens gelezen dat ACT voor heel veel verschillende soorten psychische stoornissen kan worden ingezet. Dus in dat opzicht hoef je ook geen exacte diagnose te weten denk ik.
Ik heb ook de VGZ-app, ook positief over. Maar vond het wel heel ingewikkeld om met een lijf vol angst/stress de oefeningen te doen. Toen met medicatie de angst en stress wat behapbaarder werden, waren de oefeningen prettiger om te doen.
Ik ga ook maar eens slapen. Ik ben altijd nog tot heel laat druk in mn hoofd, ga daardoor altijd te laat slapen, in de ochtend kom ik maar niet op gang, vicieuze cirkels gesproken. Hm... misschien toch maar weer eens aan de slag met de VGZ-app
Ik moet mij de komende dagen echt gaan focussen op werk en studie. Dus ik ga (hopelijk) geen afleiding zoeken op het forum. Mocht je nog vragen hebben, dan kan t dus even duren voor ik reageer
donderdag 1 juli 2021 om 02:22
Ik weet wat angsten en piekeren met je kunnen doen, dus ik weet hoe erg het kan zijn. Zou een zonnebril met spiegelglazen je niet af en toe verlichting kunnen geven. Niemand ziet dan waar je naar kijkt, dus je zou zelfs je ogen even dicht kunnen doen, zonder dat iemand dat ziet.
Geen oplossing, maar misschien wel even prettig.
Geen oplossing, maar misschien wel even prettig.
donderdag 1 juli 2021 om 06:27
In mijn begin 20er jaren had ik vergelijkbare klachten rondom overanalyseren, piekeren en ook in een soort cirkels terechtkomen zoals jij beschrijft. Ik sloot me dan als het ware op in mezelf en was daardoor vrij passief, in het algemeen en op sociaal vlak. Met sporten of studeren kon ik onverwacht dan weer haast religieus bezig zijn, extreem planmatig en gecombineerd met een strikt eetregime bijvoorbeeld.
Ook sociale angst en focus op onderdelen van mijn uiterlijk en het niet in perspectief kon zien. Ik vergrootte sommige (triviale) zaken heel erg uit, zoals iets wat ik gezegd had of het geluid van iemands stem, en kon onmogelijk dat weet terug in normale proporties brengen, alsof het bezit van me nam en zich als een bandje bleef afspelen in mijn hoofd.
Toen ik mijn eerste echte baan begon en er uiteindelijk paniekaanvallen bij kwamen ben ik zelf mindfulness gaan oefenen. Dat was ook het begin van leren de focus te verleggen van gedachten naar gevoel en proberen los te komen van het nadenken. Pas jaren later heb ik ook therapie gehad.
Mijn motto is nu dat mijn gevoel (in mijn lichaam) de inzichten bevat die ik nodig heb, niet mijn gedachten. Ik leefde erg in mijn hoofd altijd zie ik nu, dat je lichaam op een bepaalde manier ook onderdeel is van je brein en dat je daar op kan afstemmen met je aandacht om meer in verbinding te zijn met de wereld, had ik werkelijk geen idee van. Ik durfde eerst ook niet goed af te dalen met mijn aandacht zonder me af te sluiten.
Ik ben zelf gediagnosticeerd met gegeneraliseerde angststoornis en ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Dat was volgens de psychotherapeut vooral een kwestie van geef er een naam aan voor de verzekeraar. Angst en vermijding van bepaalde gevoelens stonden centraal en gedragsrituelen piekeren dekte dat af, samengevat. Het kan erg op autisme lijken denk ik.
Controle krijgen over het piekeren is lastig als je geen alternatief hebt. Dus oefenen met nieuwe vormen van "met jezelf zijn" dmv mindfulness oefeningen kan een goede eerste stap zijn. Als het oefenen, zoals bij mij, heel veel angst en tranen oproept, is het soms juist een teken dat je moet proberen door te zetten. Je piekergedrag probeert dan de controle terug te pakken om het weer veilig te maken.
Anyway misschien heb je er iets aan. Veel sterkte.
Ook sociale angst en focus op onderdelen van mijn uiterlijk en het niet in perspectief kon zien. Ik vergrootte sommige (triviale) zaken heel erg uit, zoals iets wat ik gezegd had of het geluid van iemands stem, en kon onmogelijk dat weet terug in normale proporties brengen, alsof het bezit van me nam en zich als een bandje bleef afspelen in mijn hoofd.
Toen ik mijn eerste echte baan begon en er uiteindelijk paniekaanvallen bij kwamen ben ik zelf mindfulness gaan oefenen. Dat was ook het begin van leren de focus te verleggen van gedachten naar gevoel en proberen los te komen van het nadenken. Pas jaren later heb ik ook therapie gehad.
Mijn motto is nu dat mijn gevoel (in mijn lichaam) de inzichten bevat die ik nodig heb, niet mijn gedachten. Ik leefde erg in mijn hoofd altijd zie ik nu, dat je lichaam op een bepaalde manier ook onderdeel is van je brein en dat je daar op kan afstemmen met je aandacht om meer in verbinding te zijn met de wereld, had ik werkelijk geen idee van. Ik durfde eerst ook niet goed af te dalen met mijn aandacht zonder me af te sluiten.
Ik ben zelf gediagnosticeerd met gegeneraliseerde angststoornis en ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Dat was volgens de psychotherapeut vooral een kwestie van geef er een naam aan voor de verzekeraar. Angst en vermijding van bepaalde gevoelens stonden centraal en gedragsrituelen piekeren dekte dat af, samengevat. Het kan erg op autisme lijken denk ik.
Controle krijgen over het piekeren is lastig als je geen alternatief hebt. Dus oefenen met nieuwe vormen van "met jezelf zijn" dmv mindfulness oefeningen kan een goede eerste stap zijn. Als het oefenen, zoals bij mij, heel veel angst en tranen oproept, is het soms juist een teken dat je moet proberen door te zetten. Je piekergedrag probeert dan de controle terug te pakken om het weer veilig te maken.
Anyway misschien heb je er iets aan. Veel sterkte.
donderdag 1 juli 2021 om 10:36
Beste Corzon,
Dankjewel voor uw uitgebreide antwoord en toelichting. Heel lief!
Klinkt logisch wat u schrijft. En inderdaad: ADD, ASS en angst kunnen heel veel raakvlakken hebben. Dat is ook waarom mijn psycholoog dit alle 3 wilde toetsen, maar ze vond uiteindelijk sowieso te weinig aanleiding voor een ADD diagnose en ASS waren wel wat meer trekjes voor, maar volgens haar ook te weinig om een diagnose te stellen.
De vraag is inderdaad of het enkel angst is of dat het angst is die getriggerd is door ASS. Want als het enkel angst is, zal ik van die angst af moeten komen door hopelijk afleiding en evt. medicijnen. Als het angst getriggerd door ASS is, zal ik misschien meer moeten richten op acceptatie van dat ik op een gekke manier oogcontact maak en leren omgaan met de ASS. Maar hoe dan ook: die focus of obsessie moet ervanaf.
Het is niet eens per se het oogcontact zelf, ofjah ook wel, maar niet alleen. De gedachtes beginnen al bij het opstaan en ook tijdens een gesprekje waarbij ik naast iemand zit en we beide in de verte kijken ben ik angstig en gestresst.
U klinkt trouwens wel als een ontzettend gezellige persoon
Ooh en nog iets: ik ben een man en geen vrouw hahahah (ik weet dat dit een vrouwenforum is ). Mam zegt zeker niet dat ze de gezellige zoon van vroeger mist, maar ze merkt wel heel goed aan me dat het niet zo lekker gaat en dat vindt ze super vervelend. Ze let er nu zegt ze bewust op dat ze me minder vaak aankijkt. Ik zeg ook al: "mam, doe maar gewoon niet, want dat helpt toch niet hahah. Daar hoef je echt niet op te letten." Maar om maar aan te geven, deze obsessie had ik vroeger zeker niet.
En op uw 2e berichtje
Interessant, ik ga dat boek eens opzoeken en kopen als het me wat lijkt! Bedankt.
Mocht u dit nog lezen en dit niet teveel privé zijn: wat gaat u studeren? Vind ik altijd wel leuk om te weten.
Dankjewel voor uw uitgebreide antwoord en toelichting. Heel lief!
Klinkt logisch wat u schrijft. En inderdaad: ADD, ASS en angst kunnen heel veel raakvlakken hebben. Dat is ook waarom mijn psycholoog dit alle 3 wilde toetsen, maar ze vond uiteindelijk sowieso te weinig aanleiding voor een ADD diagnose en ASS waren wel wat meer trekjes voor, maar volgens haar ook te weinig om een diagnose te stellen.
De vraag is inderdaad of het enkel angst is of dat het angst is die getriggerd is door ASS. Want als het enkel angst is, zal ik van die angst af moeten komen door hopelijk afleiding en evt. medicijnen. Als het angst getriggerd door ASS is, zal ik misschien meer moeten richten op acceptatie van dat ik op een gekke manier oogcontact maak en leren omgaan met de ASS. Maar hoe dan ook: die focus of obsessie moet ervanaf.
Het is niet eens per se het oogcontact zelf, ofjah ook wel, maar niet alleen. De gedachtes beginnen al bij het opstaan en ook tijdens een gesprekje waarbij ik naast iemand zit en we beide in de verte kijken ben ik angstig en gestresst.
U klinkt trouwens wel als een ontzettend gezellige persoon
Ooh en nog iets: ik ben een man en geen vrouw hahahah (ik weet dat dit een vrouwenforum is ). Mam zegt zeker niet dat ze de gezellige zoon van vroeger mist, maar ze merkt wel heel goed aan me dat het niet zo lekker gaat en dat vindt ze super vervelend. Ze let er nu zegt ze bewust op dat ze me minder vaak aankijkt. Ik zeg ook al: "mam, doe maar gewoon niet, want dat helpt toch niet hahah. Daar hoef je echt niet op te letten." Maar om maar aan te geven, deze obsessie had ik vroeger zeker niet. En op uw 2e berichtje
Interessant, ik ga dat boek eens opzoeken en kopen als het me wat lijkt! Bedankt.
Mocht u dit nog lezen en dit niet teveel privé zijn: wat gaat u studeren? Vind ik altijd wel leuk om te weten.
Zwetser
donderdag 1 juli 2021 om 10:41
Wat vervelend. Heeft u er nog steeds last van of waar had u exact last van dan? En hoe bent u ervanaf gekomen?creed schreef: ↑01-07-2021 02:22Ik weet wat angsten en piekeren met je kunnen doen, dus ik weet hoe erg het kan zijn. Zou een zonnebril met spiegelglazen je niet af en toe verlichting kunnen geven. Niemand ziet dan waar je naar kijkt, dus je zou zelfs je ogen even dicht kunnen doen, zonder dat iemand dat ziet.
Geen oplossing, maar misschien wel even prettig.
Hahah, nou het ding is: ik krijg de angst vooral van als iemand in mijn richting kijkt. Als diegene een zonnebril opheeft waardoor ik de ogen niet kan zien, krijg ik die angst nog steeds. Na verloop van tijd zakt het dan wel, omdat ik merk dat ik de ogen niet kan zien. Maar in het begin zal ik die angst nog hebben. Vb: ik ga met iemand wandelen met zonnebril op. Steeds als we stilstaan (of ook tijdens het lopen) als deze persoon mijn kant opkijkt, wordt de angst getriggerd. Ga ik daarna op het terras zitten en deze persoon houdt de zonnebril op, dan zal na verloop van tijd de focus er een beetje vanaf gaan.
Zelf zo'n zonnebril dragen helpt dus weinig. Ik ben wel blij als de andere persoon een zonnebril draagt momenteel
Zwetser
donderdag 1 juli 2021 om 10:52
Beste Avage,
dankjewel voor het delen van dit verhaal. Wat vervelend en het klinkt inderdaad enigszins vergelijkbaar. Ik ben met sporten ook nu enigszins obsessief bezig alsin: 3 a 4 keer per week minstens sporten en sommige weken zelfs dagelijks. Ik zit met mijn sportbelasting nu zo hoog (hardlopen, zwemmen en cardio/hiit) dat ik constant wel tegen overtrainen aanzit oopss... Maargoed, ik vind het leuk en het geeft me energie, dus zo lang ik het weet te doseren en oplet dat ik niet geblesseerd ga raken is het wel prima zo lijkt me.
Bij mij was het ook wel een beetje zo van: geef er een naam aan voor de verzekeraar. Al denk ik dat mijn klachten nu wel sowieso bij angst/obsessie horen.
Goed om te horen dat mindfullness heeft geholpen. En al heb ik het idee dat het weinig doet, moet ik er toch gestructureerd mee doorgaan. Bij mij roept het weinig op. Het maakt me alleen wat rustiger in mijn hoofd. Maar dat doet bv. sporten ook, dusjah wat dat betreft weinig verschil. Maar volgens mijn therapeute leer ik zo mijn gedachte te sturen en zoals u ook zegt: minder in mijn hoofd zitten en meer op mijn gevoel leven. Want inderdaad: ik analyseer alles ipv op gevoel te leven (ook 1 van mijn sterke punten, maar soms verdomde lastig).
Edit: ik uit mn gevoel echt zelden. Mindfullness maakt bij mij weinig los, maar muziek kan dat wel doen. Luisteren naar mooie liedjes, ook gelet op de tekst, kunnen wel resulteren in een potje janken (al is dat wel echt zeldzaam hahah, maar t gebeurt wel ooit).
Wat voor mindfullness heeft u toen gedaan? Ook via een app of hoe ging dat toen?
dankjewel voor het delen van dit verhaal. Wat vervelend en het klinkt inderdaad enigszins vergelijkbaar. Ik ben met sporten ook nu enigszins obsessief bezig alsin: 3 a 4 keer per week minstens sporten en sommige weken zelfs dagelijks. Ik zit met mijn sportbelasting nu zo hoog (hardlopen, zwemmen en cardio/hiit) dat ik constant wel tegen overtrainen aanzit oopss... Maargoed, ik vind het leuk en het geeft me energie, dus zo lang ik het weet te doseren en oplet dat ik niet geblesseerd ga raken is het wel prima zo lijkt me.
Bij mij was het ook wel een beetje zo van: geef er een naam aan voor de verzekeraar. Al denk ik dat mijn klachten nu wel sowieso bij angst/obsessie horen.
Goed om te horen dat mindfullness heeft geholpen. En al heb ik het idee dat het weinig doet, moet ik er toch gestructureerd mee doorgaan. Bij mij roept het weinig op. Het maakt me alleen wat rustiger in mijn hoofd. Maar dat doet bv. sporten ook, dusjah wat dat betreft weinig verschil. Maar volgens mijn therapeute leer ik zo mijn gedachte te sturen en zoals u ook zegt: minder in mijn hoofd zitten en meer op mijn gevoel leven. Want inderdaad: ik analyseer alles ipv op gevoel te leven (ook 1 van mijn sterke punten, maar soms verdomde lastig).
Edit: ik uit mn gevoel echt zelden. Mindfullness maakt bij mij weinig los, maar muziek kan dat wel doen. Luisteren naar mooie liedjes, ook gelet op de tekst, kunnen wel resulteren in een potje janken (al is dat wel echt zeldzaam hahah, maar t gebeurt wel ooit).
Wat voor mindfullness heeft u toen gedaan? Ook via een app of hoe ging dat toen?
student201 wijzigde dit bericht op 01-07-2021 11:14
9.48% gewijzigd
Zwetser
donderdag 1 juli 2021 om 10:56
Jup: voor mijn gevoel roept oogcontact angst op. Blikken die mijn kant op kijken roepen angst op.
Ik moet van mezelf mensen aankijken, want anders krijg ik het gesprek niet mee en kom ik afwezig over.
Maarjah, zoals ik schreef: ook al kijk ik weg, dan lost dat momenteel nog erg weinig op, omdat de obsessie er nog steeds is. Daarnaast vraag ik mezelf heel erg af hoe ik eerst oogcontact maakte: keek ik bij mensen naar de mond ipv recht in de ogen? Keek ik ook vaker in de verte? Keek ik net onder de ogen? Echt geen idee eigenlijk, maar het gebeurde in ieder geval vanzelf, zonder er bij stil te staan. Op dit moment zie ik iemands ogen al van 30 mtr afstand mijn kant op prikken wat gelijk zorgt voor stress
Zwetser
donderdag 1 juli 2021 om 13:47
Mijn therapeut zei dat er "een wereld voor je zal opengaan" als ik doorging met leren contact te maken met mijn gevoel. En dat is uitgekomen. Gevoel is alles, alles is gevoel. Die dimensie bestond nog niet in mijn leven.
Ik heb verschillende mindfulness oefeneningen die ik doe, maar de meeste zonder begeleiding van een stem. Dat laatste is voor mij te "makkelijk" en doe ik alleen als ik gestresst ben.
Klinkt misschien raar maar voor mij moet mindfulness/meditatie flink schuren en iets oproepen van binnenuit. Omdat ik uit automatisme gevoelens onderdruk en daarom meestal nog met wat opgebouwde spanning en emotie rondloop. Luisteren naar een stem maakt bij mij dat de moeilijke gevoelens niet komen, alleen ontspanning. Ik ben begonnen met een boek met wat oefeningen samen met een oefening van de therapeut waarbij ik ergens naar moest kijken en nagaan wat ik voel. Dat sloeg bij mij direct aan, ik keek naar een boom en binnen een minuut stond ik te huilen en stroomde er vanalles door me heen waardoor ik dacht: dit is de weg.
Ik heb verschillende mindfulness oefeneningen die ik doe, maar de meeste zonder begeleiding van een stem. Dat laatste is voor mij te "makkelijk" en doe ik alleen als ik gestresst ben.
Klinkt misschien raar maar voor mij moet mindfulness/meditatie flink schuren en iets oproepen van binnenuit. Omdat ik uit automatisme gevoelens onderdruk en daarom meestal nog met wat opgebouwde spanning en emotie rondloop. Luisteren naar een stem maakt bij mij dat de moeilijke gevoelens niet komen, alleen ontspanning. Ik ben begonnen met een boek met wat oefeningen samen met een oefening van de therapeut waarbij ik ergens naar moest kijken en nagaan wat ik voel. Dat sloeg bij mij direct aan, ik keek naar een boom en binnen een minuut stond ik te huilen en stroomde er vanalles door me heen waardoor ik dacht: dit is de weg.
donderdag 1 juli 2021 om 15:05
@Avage,
Fijn om te horen dat het bij u zo goed geholpen heeft. Bij mij werkt het momenteel alleen om mijn stroom met pieker en negatieve gedachtes bewust een halt toe te roepen. Echt iets oproepen of gevoelens naar boven halen doet het helaas niet. Als ik naar een boom kijk denk ik alleen: oohjaa een boom. En dan gaat mijn aandacht weer naar mijn gedachtes, al probeer ik dat te doorbreken dan. Wel heel mooi als dat wel kan lijkt me en het zou fantastisch zijn als ik ook zou leren wat meer op mijn gevoel te leven ipv alles te analyseren en overdenken.
Ik uit mijn gevoel zelden en als je me zou vragen hoe ik me zou voelen, zou ik 99 vd 100 keer zeggen: "prima/gewoon", omdat ik me ook zo voel. Gestrest is een van de enige gevoelens die ik echt sterk ken wel. Vrolijk en energiek ook wel, maar dat is wel al even geleden. Maar gevoelens als: boos, verdrietig, teleurgesteld etc. voel ik nauwelijks ooit.
Sterke gevoelens kunnen wel af en toe opgeroepen worden door: muziek, als ik iets op tv zie wat emotioneel is (om maar wat te zeggen, familieleden die elkaar na heel lange tijd weer zien of iemand die een ziekte overwonnen heeft bv...) of als ik emoties bij andere mensen zie (als iemand bv verdrietig is kan ik dat wel snel overnemen). Maar echt uit mezelf zal ik deze emoties niet zo snel voelen. Ik leef echt veel meer in mijn hoofd dan ik zou willen.
Edit: Schiet me nu te binnen en dit is een goed voorbeeld. Hoe voel ik me onder deze hele situatie? Jaa ik vind het klote, dan ga ik weer piekeren en word ik overprikkeld door (negatieve) gedachtes wat resulteert in hoofdpijn en me klote voelen. Ik vind het vooral gewoon irritant. Emoties oproepen doet het nauwelijks.
Gister vertelde mam dat ze dit berichtje dan had gelezen en dat ze het er best even moeilijk mee had dat ik me blijkbaar zo voel. Dat ze dit tegen me verteld en hier verdriet en pijn van heeft, dit doet mij dan wel super veel pijn en roept veel meer emoties op dan dat deze hele situatie doet. Mijn eigen emoties sluit ik me als het ware voor af ofzo denk ik, die voel ik niet en zijn er ook niet lijkt het wel. Geen idee hoe dat precies zit, maar zo iets lijkt het wel te zijn.
Fijn om te horen dat het bij u zo goed geholpen heeft. Bij mij werkt het momenteel alleen om mijn stroom met pieker en negatieve gedachtes bewust een halt toe te roepen. Echt iets oproepen of gevoelens naar boven halen doet het helaas niet. Als ik naar een boom kijk denk ik alleen: oohjaa een boom. En dan gaat mijn aandacht weer naar mijn gedachtes, al probeer ik dat te doorbreken dan. Wel heel mooi als dat wel kan lijkt me en het zou fantastisch zijn als ik ook zou leren wat meer op mijn gevoel te leven ipv alles te analyseren en overdenken.
Ik uit mijn gevoel zelden en als je me zou vragen hoe ik me zou voelen, zou ik 99 vd 100 keer zeggen: "prima/gewoon", omdat ik me ook zo voel. Gestrest is een van de enige gevoelens die ik echt sterk ken wel. Vrolijk en energiek ook wel, maar dat is wel al even geleden. Maar gevoelens als: boos, verdrietig, teleurgesteld etc. voel ik nauwelijks ooit.
Sterke gevoelens kunnen wel af en toe opgeroepen worden door: muziek, als ik iets op tv zie wat emotioneel is (om maar wat te zeggen, familieleden die elkaar na heel lange tijd weer zien of iemand die een ziekte overwonnen heeft bv...) of als ik emoties bij andere mensen zie (als iemand bv verdrietig is kan ik dat wel snel overnemen). Maar echt uit mezelf zal ik deze emoties niet zo snel voelen. Ik leef echt veel meer in mijn hoofd dan ik zou willen.
Edit: Schiet me nu te binnen en dit is een goed voorbeeld. Hoe voel ik me onder deze hele situatie? Jaa ik vind het klote, dan ga ik weer piekeren en word ik overprikkeld door (negatieve) gedachtes wat resulteert in hoofdpijn en me klote voelen. Ik vind het vooral gewoon irritant. Emoties oproepen doet het nauwelijks.
Gister vertelde mam dat ze dit berichtje dan had gelezen en dat ze het er best even moeilijk mee had dat ik me blijkbaar zo voel. Dat ze dit tegen me verteld en hier verdriet en pijn van heeft, dit doet mij dan wel super veel pijn en roept veel meer emoties op dan dat deze hele situatie doet. Mijn eigen emoties sluit ik me als het ware voor af ofzo denk ik, die voel ik niet en zijn er ook niet lijkt het wel. Geen idee hoe dat precies zit, maar zo iets lijkt het wel te zijn.
student201 wijzigde dit bericht op 01-07-2021 15:12
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
22.95% gewijzigd
Zwetser
donderdag 1 juli 2021 om 20:06
Het is een kwestie van oefenen.
Je kan dit proberen nader te onderzoeken. "Ik vind het klote" is bijvoorbeeld geen gevoel maar een gedachte. Dus je vraag is nog niet beantwoord.
Er zijn 4 basisgevoelens: boos, bang, verdrietig, blij. Daar kan je mee beginnen. Als je moet kiezen uit die vier, welke is dan het meest van toepassing?
Als je het niet weet, geeft niet. Ga dan eens verder op onderzoek. Hoe voelt je lichaam aan? Voel je ergens spanning, gespannen spieren? Kijk of je iets daarvan kunt loslaten en laten ontspannen. Wat doet dat? Voel je bijvoorbeeld tintelingen ergens? Hoe voelt je buik aan? Hoe voelt je borst aan? Waar zit je ademhaling? Hoog of laag in je buik? Hoe loopt je ademhaling? Rustig, snel, regelmatig of onregelmatig? Oordeel niet, kijk alleen maar, observeer wat er gebeurt en in welke staat je bent. Wat valt je op? Doet het ergens zeer? Wat roept het bij je op als je dit doet?
Oefen met je aandacht bij je lichaam houden. Aandacht is als een spier die je kan trainen. Piekeren is gedrag en gedrag kan je veranderen. Dat kan je ook tegen jezelf zeggen: ik kies waar ik mijn aandacht op richt. De gedachten mogen er zijn, maar ik richt mijn aandacht nu op mijn ademhaling. Begin bijvoorbeeld met een minuut je aandacht richten op je ademhaling en voelen hoe je lichaam erbij zit/ligt.
Piekeren mag, piekeren is jouw ding op dit moment, het hoeft niet weg. Maar je kan je aandacht leren richten op andere delen van jezelf. Zo breidt je als het ware de mentale kaart van jezelf uit in de hersenen en leer je dat je ook andere bronnen van informatie in je hebt naast je cognitie. Dit is echt een leerproces en kost tijd. Wees vriendelijk voor jezelf.
Of begin met de gevoelens die je wel voelt. In mijn geval voelde ik nog wel irritatie. Door irritatie te onderzoeken, waar zit dat in je lichaam, raak je vertrouwd met het onderzoeken van je gevoel en word je meer opmerkzaam. Je zal merken dat er heel veel te ontdekken valt aan je gevoel als je er de tijd voor neemt, meer dan je dacht waarschijnlijk.
Hoe voel ik me onder deze hele situatie? Jaa ik vind het klote, dan ga ik weer piekeren
Je kan dit proberen nader te onderzoeken. "Ik vind het klote" is bijvoorbeeld geen gevoel maar een gedachte. Dus je vraag is nog niet beantwoord.
Er zijn 4 basisgevoelens: boos, bang, verdrietig, blij. Daar kan je mee beginnen. Als je moet kiezen uit die vier, welke is dan het meest van toepassing?
Als je het niet weet, geeft niet. Ga dan eens verder op onderzoek. Hoe voelt je lichaam aan? Voel je ergens spanning, gespannen spieren? Kijk of je iets daarvan kunt loslaten en laten ontspannen. Wat doet dat? Voel je bijvoorbeeld tintelingen ergens? Hoe voelt je buik aan? Hoe voelt je borst aan? Waar zit je ademhaling? Hoog of laag in je buik? Hoe loopt je ademhaling? Rustig, snel, regelmatig of onregelmatig? Oordeel niet, kijk alleen maar, observeer wat er gebeurt en in welke staat je bent. Wat valt je op? Doet het ergens zeer? Wat roept het bij je op als je dit doet?
Oefen met je aandacht bij je lichaam houden. Aandacht is als een spier die je kan trainen. Piekeren is gedrag en gedrag kan je veranderen. Dat kan je ook tegen jezelf zeggen: ik kies waar ik mijn aandacht op richt. De gedachten mogen er zijn, maar ik richt mijn aandacht nu op mijn ademhaling. Begin bijvoorbeeld met een minuut je aandacht richten op je ademhaling en voelen hoe je lichaam erbij zit/ligt.
Piekeren mag, piekeren is jouw ding op dit moment, het hoeft niet weg. Maar je kan je aandacht leren richten op andere delen van jezelf. Zo breidt je als het ware de mentale kaart van jezelf uit in de hersenen en leer je dat je ook andere bronnen van informatie in je hebt naast je cognitie. Dit is echt een leerproces en kost tijd. Wees vriendelijk voor jezelf.
Of begin met de gevoelens die je wel voelt. In mijn geval voelde ik nog wel irritatie. Door irritatie te onderzoeken, waar zit dat in je lichaam, raak je vertrouwd met het onderzoeken van je gevoel en word je meer opmerkzaam. Je zal merken dat er heel veel te ontdekken valt aan je gevoel als je er de tijd voor neemt, meer dan je dacht waarschijnlijk.
vrijdag 3 september 2021 om 17:33
Ik lees toevallig nu de reacties pas.
Ook een soort van obessief gedrag dan? Al lang en wat doe je hiertegen? Of heb je al een manier gevonden om hiermee om te gaan?
Ik ben met medicijnen begonnen: heeft 0 effect tot nu toe. Ook geen bijwerkingen ofzo, ik merk helemaal niks.
De psychiater dacht eerder aan OCD (obsessief piekeren) en ik kan me daar best wel heel erg in vinden eigenlijk. Maar t gaat nog niet echt beter. Ik ben sinds deze week aan het werk, maar het obsessieve piekeren blijft heel erg. Gisteren de hele dag erge hoofdpijn en spanning gehad, doordat ik veel gesprekken had waarin ik vooral moest luisteren (= piekertijd). Vandaag minder hoeven luisteren en toen ging het met momenten beter.
Ik probeer me er niet teveel van aan te trekken en te doen wat ik normaal ook doe. Maar ik voel me zeker niet zoals vroeger en ik functioneer (voor mezelf) ook zeker niet zo als ik normaal zou functioneren. Maar bovenal is t gewoon mega irritant dat alles zoveel moeite kost en spanning oplevert.
Ik ga met de psycholoog en psychiater eens overleggen wat t beste is bij OCD en zelf wat meer lezen en hopelijk werkt de afleiding van mijn nieuwe baan om dit te doorbreken. Maar momenteel nog zeker niet en kost het me alleen mega veel energie. T vervelende is ook nog eens dat de baan me echt best gaaf lijkt, als ik tenminste niet constant aan het piekeren ben.... Zucht. Opgeven wil ik dus zeker voorkomen, maar het moet wel echt beter gaan gaan, want dit houd ik niet weken/maanden vol zo... Zucht again
Zwetser
